Γιατί πιστεύουν οι άνθρωποι;

Εσείς που "πιστεύετε στον εαυτό" σας, πως το καταφέρατε; Προφανώς, η αρχαία νουθεσία "Γνώθι σαυτόν", δεν θα πρέπει (πια) να ισχύει για εσάς!

Αρχική Δημοσίευση από Angie_Ann:

.......................
Η πίστη στο ανθρώπινο είδος υπάρχει από την εποχή των Νεάντερταλ οι οποίοι την μετέδωσαν στους Κρο-Μανιόν από τους οποίους προερχόμαστε. Φαίνεται ότι αυτοί οι μακρινοί μας συγγενείς παρότι ήταν σε άγρια κατάσταση ένιωσαν την ανάγκη να πιστέψουν σε κάτι. Κάποιος μπορεί να πει ότι αυτό είναι μια απόρροια της ανάγκης του ανθρώπου να εξηγήσει τα πάντα, κάτι που ξεκίνησε από εκείνη την μακρινή εποχή που τα ανθρωποειδή άρχισαν να χρησιμοποιούν περισσότερο το μυαλό τους. Μελετώντας την ανθρώπινη Ιστορία μπορούμε να δούμε ότι δεν υπάρχει λαός που να μην πίστευε έστω και σε μία πέτρα, στον ήλιο ή σε κάποιο άλλο σύμβολο/Θεό. Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι η εκάστοτε θρησκεία χρησιμοποιήθηκε για να εξηγήσει το οτιδήποτε ήταν άγνωστο και ανεξήγητο για τον άνθρωπο με κορυφαίο παράδειγμα τον θάνατο.
.............................

Click για ανάπτυξη...

Το γιατί ο άνθρωπος πιστεύει ερμηνεύεται – κυρίως από θεολόγους αν δεν κάνω λάθος – κι από μια "θετική" οπτική. Ότι, για παράδειγμα, αποτελούσε μυστήριο για τους πρωτόγονους το όνειρο, οι χτύποι της καρδιάς, η αναπνοή, η σκιά, το γεγονός ότι ένα "άψυχο" δέντρο άνθιζε μια συγκεκριμένη εποχή, ότι μια έγκυος γυναίκα "έβγαζε" απʼ το σώμα της ένα νέο άνθρωπο κ.α… Υποστηρίζεται δηλαδή ότι επειδή ο άνθρωπος έχει μια έμφυτη πνευματική τάση, απέδωσε όλα αυτά τα ανεξήγητα και μυστηριώδη πράγματα σε υπερφυσικές δυνάμεις. Και κατʼ επέκταση ο ήλιος, η σελήνη, τα αστέρια κι άλλα στοιχεία του φυσικού περιβάλλοντος φαίνονταν σα να ήταν ζωντανά και ασκούσαν επιρροή.
Δεν τα αποκλείω αυτά, αλλά συσχετίζονται και με αιτίες που νομίζω ότι έχουν μεγαλύτερη ισχύ. Για παράδειγμα, η ιδέα των θεών στους πρωτόγονους διαμορφώθηκε και λόγω των τεράστιων εμποδίων που ορθώνονταν μπροστά τους, λόγω του θανάτου, του φόβου, των αναγκών και των κινδύνων που έπρεπε να αντιμετωπίσουν κ.α....

Τώρα η αντίληψη ότι ο άνθρωπος αποτελείται από ψυχή και σώμα είναι πανάρχαιη. Είναι άρρηκτα συνυφασμένη με το φόβο του θανάτου, με την επιθυμία του για μια μεταθανάτια ύπαρξη σε έναν καλύτερο κόσμο, με τη θλίψη του για τον θάνατο αγαπημένων του προσώπων και την επιθυμία να σμίξει ξανά μαζί τους. Συνδέεται επίσης με φαινόμενα της ανθρώπινης ζωής που δημιουργούν μια αίσθηση μυστηρίου και αμηχανίας όπως στο όνειρο όπου ανέκαθεν ο άνθρωπος είχε την εντύπωση ότι μεταφέρεται σε έναν άλλο κόσμο αποκομμένος από το σώμα του, ή νόμιζε ότι επικοινωνεί με τους νεκρούς.

Όπως και ναʼ χει, ο κόσμος των πρωτόγονων ήταν γεμάτος από ψυχές, πνεύματα, φαντάσματα, δαίμονες και γενικότερα από πάσης φύσεως καλές και κακές αόρατες δυνάμεις. Προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με τις καλές για να λάβουν καθοδήγηση και ευλογίες, και να κατευνάσουν τις κακές. Απ' ό, τι ξέρω η προσπάθεια να συλλάβουν τα μέσα με τα οποία ενεργούσαν αυτές οι αόρατες δυνάμεις συνέβαλε στην εξάσκηση της μαγείας, ώστε ο άνθρωπος να τις ελέγξει και να κάνουν αυτό που επιθυμεί αυτός. Άλλωστε, όλοι λίγο πολύ έχουμε ακούσει για φυλές στις οποίες χτυπούσαν τύμπανα (παραπομπή σε βροντές) και ράντιζαν το έδαφος με νερό πιστεύοντας ότι μʼ αυτόν τον τρόπο θα φέρουν βροχή. Γενικότερα, ο άνθρωπος κρίνει τα πάντα με βάση το όφελος που αποκομίζει από αυτά, απέδωσε στις αναρίθμητες συμφορές του κόσμου (πείνα, αρρώστιες, σεισμούς, καταιγίδες κ.α…), που του στερούσαν τις χαρές της ζωής, στο ότι οι αόρατες δυνάμεις ήταν θυμωμένες με τις προσβολές του και προσπαθούσε να τις κατευνάσει (π.χ με θυσίες…). Πίστεψε ότι τα πάντα στη φύση έγιναν για αυτόν και συνέδεσε τα πάντα με την ύπαρξη αόρατων δυνάμεων. Κι επειδή η φύση των τελευταίων του ήταν άγνωστη, έκρινε με βάση τον εαυτό του (και φυσικά του οφέλους που αποκομίζει) φανταζόμενος ότι σκέφτονται όπως αυτός, ότι υπόκεινται στα ίδια πάθη και νοιάζονται για τη διαγωγή του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι θεοί στην Αρχαία Ελλάδα.

Αρχική Δημοσίευση από suspiria:

Συμπερασματικά όπως το βλέπω εγώ: Μήπως ναι μεν πιστεύουμε και σεβόμαστε και προσκυνούμε αλλά όταν χρειαστεί το χρησιμοποιούμε και το προσαρμόζουμε και λίγο στις ανάγκες μας; Δεν ξέρω. Ίσως πλέον στις διακρατικές σχέσεις να μην παίζει μεγάλο ρόλο η θρησκεία, τουλάχιστον παγκοσμίως, κι έτσι να έχει μείνει λίγο στην άκρη, αλλά παλαιότερα;

Click για ανάπτυξη...

Δύο χρόνια μετά, ευτυχώς μου έχω απαντήσει και έχω αποκτήσει μία πιο εξελιγμένη αντίληψη σχετικά με το θέμα Πάλι καλά.

Μιας και πέρασα λοιπόν από το θέμα ας γράψω και την τωρινή μου άποψη.

Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος έχει έμφυτη την τάση να πιστεύει σε μία θρησκεία, είμαι σίγουρη ότι ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε "ρεαλιστής". Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ονειροπολεί, να εξηγεί κάτι με έναν δικό του τρόπο που είναι πιο προσιτός σε αυτά που γνωρίζει ώστε να μπορεί να καταλάβει, ο άνθρωπός ζητά να καταλάβει, η περιέργεια είναι βασικό ένστικτο του.

Όταν ο άνθρωπος είχε φτάσει τον πολιτισμό του σε ένα τάδε επίπεδο το οποίο δεν μπορούσε να εξηγήσει το φυσικό φαινόμενο των κεραυνών, πίστεψε ότι υπάρχει ένας θεός που πυροβολεί τη γη επειδή θυμώνει. Η ένταση των κεραυνών θύμιζε οργή όπως τη γνωρίζει ο άνθρωπος. Έτσι κάπως έχουν ξεκινήσει οι θρησκείες.

Σε κάθε θρησκεία συνήθως αντικατοπτρίζονται οι αξίες της κοινωνίας στην οποία η θρησκεία βρίσκει απήχηση και συνήθως η θρησκεία είναι με το μέρος των δυνατών αυτής της κοινωνίας. Προφανές το γιατί.

Ο άνθρωπος αυτή τη στιγμή έχει φτάσει σε ένα σημείο πολιτισμού στο οποίο ακόμα δε μπορεί να προσδιορίσει το πέρας του σύμπαντος. Το μόνο που δηλώνουν οι επιστήμονες όλων των αιώνων είναι ότι το σύμπαν είναι απέρατο. Ο άνθρωπος δεν γνωρίζει από απεραντοσύνη. Η ζωή του είναι συγκεκριμένη και τα αντικείμενα και οι μέρες του και στα πάντα έχει καθορίσει σημεία τέλους και αρχής, τα πάντα είναι συγκεκριμένα χρονικά. Αυτό το ψυχρό σκοτεινό κενό εκεί έξω δεν είναι κάτι απρόσιτο, είναι η οικεία κάποιου Θεού, υπάρχει κάποιο σημείο αναφοράς εκεί έξω αντιληπτό για το ανθρώπινο είδος.

Από εκεί και πέρα υπάρχουν κίνδυνοι για τον άνθρωπο αλλά και πλεονεκτήματα.

Τρικυμία σε ένα φιλτζάνι τσάι....
Η πίστη (κάθε μορφής) ένα και μόνο μαρτυράει, την άγνοια της...."αθωότητας" που προσφέρει ευκαιρίες για εκμετάλλευση!

Δύο είναι οι λόγοι που πιστεύω: ο φόβος κι η ελπίδα. Ο φόβος υποσυνείδητα σε προφυλάσσει από κάποιες βιαστικές, κακές, ύπουλες κινήσεις. Υπάρχει τέλος πάντων ένα αόρατο χαλινάρι, ένας μπούσουλας για να κάνεις το καλό. Η ελπίδα πάλι... όλοι οι άνθρωποι τη χρειάζονται.

το θεωρώ λίγο ανούσιο να πιστευει κάποιος από φόβο.
π.χ αν κλέψω θα με τιμωρήσει ο θεός και μπορεί μελλοντικά να γυρίσει το κακό σε εμένα ή να πάω στην κόλαση
δηλαδή π΄ρεπει να φοβάται κάποιος το θεό ή τη δύναμη για να πραττει σωστά;;;
το να πιστεύουν στην ελπίδα, ναι!
η ελπίδα σου δίνει δύναμη να προχωράς μπροστά ακόμα και στις δύσκολες στιγμές της ζωής.

προσωπικά δεν πιστεύω στο θεό για την ελπίδα, άλλο ελπίζω να πάνε όλα καλά και άλλο πιστεύω στο θεό πως χάρη σε αυτόν θα πάνε όλα καλά

Προσωπικά δεν πιστεύω σε καμιά θρησκεία. Ούτε όμως δέχομαι και τον όρο άθεος (αθεΐα ακούγεται σαν ασθένεια). Από το α το (στερητικό) και θεός που σημαίνει ότι έχουμε καταλάβει ότι υπάρχει θεός και τον απαρνιόμαστε. Δεν μπορείς να απαρνηθείς κάτι που δεν έχει αποδειχθεί η ύπαρξή του στα πλαίσια της ορθής λογικής, ούτε και να δεχθείς αβίαστα μια από τις τόσες θρησκείες που υπάρχουν. Άραγε ποια να είναι η καλύτερη; Ποιος θεός από όλους;
Όμως οι άνθρωποι μη όντας ικανοποιημένοι από τις έγνοιες, τις λύπες και τις δυσχέρειες που τους προκαλεί ο πραγματικός κόσμος, δημιουργούν έναν δεύτερο, φανταστικό κόσμο, υπό μορφή χιλιάδων δεισιδαιμονιών. Οι τελευταίες αυτές τον διακατέχουν με διάφορους τρόπους. Ο άνθρωπος τους αφιερώνει τις καλύτερες στιγμές και τις περισσότερες δυνάμεις του. Έτσι κατασκευάζει μόνος του δαίμονες, θεούς και αγίους σύμφωνα με την εικόνα του. Όλοι αυτοί αξιώνουν ανά πάσα στιγμή θυσίες, προσευχές, διακοσμήσεις, προσκυνήματα, γονυκλισίες, τάματα. Μύθος και πραγματικότητα γίνονται ένα και τίθενται στην υπηρεσία τους, και ο μύθος συσκοτίζει την πραγματικότητα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα κάθε γεγονός της ζωής να γίνεται δεκτό ως μια εκδήλωση της δύναμής τους. Οι μυστικιστικές συνομιλίες με αυτές τις θεότητες καλύπτουν το ήμισυ των ημερών, διατηρούν αδιαλείπτως την ελπίδα. Η γοητεία της αυταπάτης τις κάνει συχνά πιο ενδιαφέρουσες από τη συναναστροφή με πραγματικά όντα.
Επειδή όμως το νόμισμα έχει δύο όψεις θα δανειστώ μια φράση του Βολταίρου ενός εκ των μεγαλυτέρων άθεων διαφωτιστών αλλά και ταυτοχρόνως τον κυριότερο υπέρμαχο της ανεξιθρησκίας, ο οποίος έλεγε «αν δεν υπήρχε θεός θα έπρεπε να εφεύρουμε έναν». Το τελευταίο έχει πολλά να μας πει.
Δεν μπορώ ανεξάρτητα με το τι πιστεύω εγώ να μην παραδεχθώ ότι η πίστη στον θεό γενικά έχει βοηθήσει την ανθρωπότητα σε αρκετές περιπτώσεις, (όχι σε όλες…. βλέπε φανατισμός μουσουλμάνων, ανθρώπινες βόμβες στο όνομα της θρησκείας κλπ). Θα σταθώ μόνο στα θετικά. Στο πρώτο πράγμα που παίζει σημαντικό ρόλο είναι κυρίως η ψυχολογία. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν την δύναμη να σκεφτούν με ψυχρό ορθολογισμό, έχουν ανάγκη από την ΕΛΠΙΔΑ, ανάγκη να ξέρουν πως κάτι πιο ισχυρό είναι εδώ γιʼ αυτούς. Κυρίως όταν τους ανθρώπους τους πλησιάζει ο φόβος του θανάτου τους κάνει ευάλωτους, συναισθηματικούς, τους αναγκάζει να υποταχθούν μπροστά στο μοιραίο και έτσι η θρησκεία γίνεται το τελευταίο λιμάνι. Στους ανθρώπους αυτούς δεν έχει κανείς το δικαίωμα της νουθεσίας προς την θετική σκέψη. Εκείνη την στιγμή αυτό που πιστεύει τον βοηθάει σημαντικά και μια καλή ψυχολογία πολλές φορές φέρνει και σωματική καλυτέρευση. Το δεύτερο είναι ότι όποιοι κι αν είναι οι εκπρόσωποι των θρησκειών, μιλώ για το έμψυχο προσωπικό των ναών κλπ. σε δύσκολους καιρούς, πολέμους, φτώχια, πείνα, έχουν εξυπηρετήσει στο μέτρο του δυνατού ανθρώπους που είχαν ανάγκη. Μέχρι και σήμερα οφείλω να αναγνωρίσω πως η εκκλησία η δική μας αλλά και γενικότερα (π.χ. στην Αμερική οι άνθρωποι ζουν σε κοινότητες που τις έχει υπό την προστασία της η τοπική εκκλησία) δίνει τροφή, ρουχισμό, καμιά φορά ακόμη και κατάλυμα. Τέλος λένε πως οι άνθρωποι όταν πιστεύουν κάπου είναι σαν να τους ελέγχει κάτι ηθικά. Τους κάνει λιγότερο σκληρούς, μαθαίνουν να ελέγχουν τον εγωισμό τους και τον υλισμό τους και να ταπεινώνονται και αυτοί καμιά φορά. Το σίγουρο είναι πως δεν μπορώ να κρίνω αρνητικά έναν άνθρωπο που δεν πιστεύει ότι κι εγώ, που δεν μπορεί να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις και έχει την ανάγκη (έστω κι αν εγώ το χαρακτηρίσω δεκανίκι ) της θρησκείας, γιατί τότε το πρόβλημα το έχω εγώ.

Θεωρω πως ο φοβος και η εξαυτου προερχομενη ελπιδα, προτρεπουν τον ανθρωπο να πιστευει σε κατι το υπερανθρωπινο και παντοδυναμο.
Η ζωη μας ειναι γεματη με αβεβαιωτητες, δυσκολιες και πολλες φορες δεινα και ανεξαιρετως καταληγει στον θανατο. Η πραγματικοτητα αυτη, για πολλους, ειναι τοσο αφορητη και υπερβολικη που οι περισσοτεροι επιτρεπουν ασιστατες και παραλογες ελπιδες να παρεμποδιζουν και πολλες φορες να κατευθυνουν την νοντικη τους διαδικασια.
Πολλοι ωθουμενοι απο διαφορες φοβιες δημιουργουν εναν εξωπραγματικο, φανταστικο κοσμο, η υποστηριξη και διατηρηση του οποιου απαιτει την νοερα δημιουργια μιας παντοδυναμης Οντοτητας και ετσι αυτη η εξ απελπισιας και φοβου προερχομενη ελπιδα και η θεοποιηση της τους αποδυναμωνει και δεσμευει.
Αλοι αποδεχονται την γεματη αντιξοοτητες απροβλεπτη ζωη, ως την μονη πραγματικοτητα, και προσπαθουν να την αντιμετωπισουν χωρις φοβους και παραλογες προσδοκιες. Δεν θεωρουν τα ανθρωπινα ως ματαια και δεν αισθανονται οικτο για την ζωη τους, ετσι η ζωη τους γινεται πιο ενδιαφερουσα, ηρεμη, φυσιολογικη και προπαντων αδεσμευτη, χωρις την αναγκη πιστης σε κατι που η υπαρξη του αμφισβητειται και οπωσδηποτε αγνωειται. Την πραγματικοτητα αυτη την περιγραφει σαφεστατα ο μεγαλος λογιος Νικος Καζαντζακης, "Δεν πιστευω σε τιποτα, Δεν φοβαμαι τιποτα, Ειμαι ελευθερος".

Γιατί όμως όλοι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους εμφυτευμένη τούτη την ανάγκη; Ποια λειτουργία εξυπηρετεί και γιατί επιλέχθηκε από την Φυσική Επιλογή;

Click για ανάπτυξη...

Ειμαι της γνωμης, πως η πιστη σε οποιαδηποτα θεοτητα η ανωτερα δυναμη δεν μπορει να ειναι εμφυτη. Δεν ειμαστε οντα γεννημενα να πιστευουμε, κατι τετοιο θα συνεπαγετο την υπαρξη ενος θεικου γονιδιου, κατι που μαλλον ειναι λανθασμενο και οπωσδηποτε αβασιμο. Δεν υπαρχει λογος να πιστευουμε, πως ο ανθρωπος εξεληχθη ιδιαιτερως για να πιστευει σε θεοτητα-τες, στην περιπτωση μαλιστα που η υπαρξη της-των, αμφισβητειται.
Εαν η πιστη σε θεοτητα-τες ητο εμφυτη, τοτε ολοι οι ανθρωποι αναμφισβητητως θα επιστευαν και μαλιστα στην ιδια θεοτητα, η οποια εκφυσεως θα ηταν και η σωστη, κατι που δεν συμβαινει, εκτος βεβαια, εαν υπαρχουν διαφορετικα και πολλα τετοιου ειδους θεικα γονιδια σε διαφορετικους ανθρωπους και φυλες, οπως το γονιδιο του Οσιρη και της Ισιδας, του Βραχμαν, του Βουδα, του Δια, του θεου των Ιουδαιων κ.λ.π. και να μην ξεχναμε το γονιδιο των αθειστων.
Για τους λογους αυτους, θεωρω την αποψη περι εμφυτου πιστεως λανθασμενη και αβασιμη.

Προσπαθω επισης με εκπληξη να καταλαβω πως το,

Γνωθι σαυτον

Click για ανάπτυξη...

σχετιζεται με το υπο συζητηση θεμα μας,
"Γιατι Πιστευoυn oi ανθρωποι;"
εκτος βεβαια εαν νοειται, πως οι πιστευοντες στον εαυτον τους δεν εχουν γνωση του εαυτου των, ενω οι πιστευοντες σε κατι αναποδεικτο και αμφιβολο εχουν.

Αγαπητε φιλε GreatChaos,
Καιτοι θα ηθελα πολυ να συμφωνησω με τις τοποθετησεις σου, πως

«είναι γνωστό ότι η πίστη μετακινεί ακόμη και βουνά.»

εντουτοις λογω αγνοιας πρεπει να διαφωνησω. Ομολογουμενος δεν γνωριζω κανεναν πιστο, απο καταβολης κοσμου, να εχει μετακινησει οχι μονον βουνο αλλα εστω και ενα μικρο λοφισκο η βραχο. Ολα τα βουνα φαινεται να ειναι στην θεση που πρωτοεμφανιστηκαν.
Επισης, δεν ειμαι ενημερος του γεγονοτος που περιγραφεις, πως η πιστη

«κάνει ολόκληρο το κατά τ' άλλα ψυχρό και ασυγκίνητο σύμπαν να υποκλιθεί και να συνωμοτήσει υπέρ της πραγματοποίησης αυτού που πιστεύεις με όλη σου τη δύναμη.»

Εαν αυτο ηταν αληθες τοτε το συμπαν θα ητο υποχειριο των πιστων πραγμα που δεν συμβαινει. Αυτο ομως που ειναι δυνατον να συμβει, συμφωνα με την θεωρια του Χαους, γεγονατα που λαμβανουν χωρα στην Γη και διαφορες φυσικες ανθρωπινες ενεργειες εχουν συμπαντικες επιπτωσεις, οσο απειροελαχιστες και εαν ειναι , «Butterfly Effect».
Γραφεις Επισεις, πως η πιστη

«Θεραπεύει ανίατες ασθένειες,»

Ειναι γεγονος, πως πολλες φορες ανιατες ασθενειες, για λογους που η επιστημη αδυνατει να εξηγησει, θεραπευονται. Για το φαινομενο αυτο υπαρχουν πολλες αποψεις, μερικες απο τις οποιες αναφερω:
Πιστοι τις περιπτωσεις αυτες τις θεωρουν θαυματα και σχετιζομενες αμεσα με την πιστη του ατομου και των περι αυτου.
Επιστημονες και θεραποντες Iατροι αποδιδουν τα φαινομενα αυτα σε ψυχολογικοβιολογικες καταστασεις που επιδρουν και ερεθιζουν το ανοσοποιητικο συστημα, το οποιο εν συνεχεια εξουδετερωνει τις ασθενειες. Mαλιστα σε πολλες περιπτωσεις Ιατροι διδουν σε ασθενεις φαρμακα τα οποια στην παραγματικοτητα δεν εχουν καμμια θεραπευτικη ιδιοτητα και ομως σε 25-30% των περιπτωσεων ειναι αποτελεσματικα, αυτο το φαινομενο στους ιατρικους κυκλους ειναι γνωστο ως το PLACIBO EFFECT.
Εχουμε επισης περιπτωσεις, που ασθενεις αρνουνται ιατρικες επεμβασεις και θεραπειες, λογω πιστεως και μετ`ολιγον πεθαινουν, καιτοι για την ασθενεια τους υπηρχε θεραπεια.
Εγω παντως αισθανομαι πιο ανετα στα χερια των Ιατρων παρα στην αμφιβολη δυναμη της πιστης.

Αρχική Δημοσίευση από Loukianos:

...
Εγω παντως αισθανομαι πιο ανετα στα χερια των Ιατρων παρα στην αμφιβολη δυναμη της πιστης.

Click για ανάπτυξη...

Αγαπητέ Λουκιανέ, αυτή την αίσθηση άνεσης προς τα "χέρια των Ιατρών", δεν την οφείλετε σε κάποια πίστη;

Αγαπητε Νωευς ,
Εις απαντηση της ερωτησης σας,
«αυτή την αίσθηση άνεσης προς τα "χέρια των Ιατρών", δεν την οφείλετε σε κάποια πίστη;
Εχω να προσθεσω τα εξεις:
Πιστη, εκτος της υπο συζητησην δογματικης της εννοιας , σημαινει και την μετα βαιβεωτητος, απολυτη αφοσιωση στην ορθοτητα μιας ιδεας, μιας φιλοσοφιας, ενος πραγματος κ.λ.π. Η πιστη, ανεξαιρετως, συμπεριλαμβανει την εννοια συμβαινοντων και μελλοντικως αναμενομενων αποτελεσματων, που δεν στηριζονται σε λογικες διαδικασιες η εμπειρικα δεδομενα. Η πιστη μπορει καποιος να ισχυριστει, πως ειναι η ανευ κριτικης σκεψης συνεναιση του νου πως κατι ειναι αληθες.
Συμφωνως με τα ανωτερω λοιπον, το να αισθανεται καποιος πιο ανετα στα χερια των ιατρων, δεν ειναι θεμα πιστης αλλα το λογικο συμπερασμα μιας νοητικης διαδικασιας που στηριζεται σε πολλα εμπειρικα στοιχεια.

Φιλε Great Chaos,
Συμφωνω με την εκτιμηση σου, πως οι περιπτωσεις που ανεφερα,ειναι μερικες απο τις
«ΠΙΘΑΝΕΣ εξηγήσεις των φαινομένων, δεν είναι όμως οι μόνες δυνατές.»,
γι`αυτο μαλιστα εγραψα, πως
«Για το φαινομενο αυτο υπαρχουν πολλες αποψεις, μερικες απο τις οποιες αναφερω:».
Σχετικως ομως με το θεμα που αναφερεις, περι της δια πιστεως μετακινησης του σημειου συναρμογης του ανθρωπου, κατα τον Δον Χουαν, και την εννοια των δυο πραγματικοτητων του συμπαντος, του υλικου και εφημερου Τονελ και του αυλου και αιωνιου Ναγουαλ, εχω να προσθεσω πολλα, δεν νομιζω ομως πως σχετιζεται αμεσα με το θεμα μας, εαν ομως υπαρχει ενδιαφερον, θα ητο προτιμοτερο να συζητηθει εκτεταμενως σε ξεχωριστο topic.
Γραφεις επισης, πως

«Είναι άλλο το να αρνούμαστε την εξουσιαστική αυθεντία της οιασδήποτε εκκλησίας ή θρησκείας στο να καθοδηγεί έστω και κατά το παραμικρό τη σκέψη μας και άλλο να απορρίπτουμε απερίσκεπτα, πράγματα που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως, όπως η πρόδηλη κατά πολλούς μελετητές πνευματικότητα του σύμπαντος ή εάν θέλεις η απλή φιλοσοφική σκέψη ότι δεν νοείται ύλη χωρίς αντίστοιχες πνευματικές ιδιότητες,».

Η ουσια του θεματος φιλε μου, δεν ειναι η απερισκεπτη απορριψη πραγματων που δεν κατανοουμε πληρως, αλλα η παραλογη, απολυτη και η ανευ στοιχειων, η τουλαχιστων ενδειξεων αποδοχη των. Παντοτε πρεπει να ερευνουμε, για πραγματα που δεν κατανοουμε και για απαντησεις σε διλημματα που μας προβληματιζουν, ποτε ομως δεν πρεπει αναμφισβητητως να αποδεχομαστε παραλογες εικασιες.
Εαν η πνευματικοτητα του συμπαντος και της υλης ηταν προδηλη, οπως φαινεται πως πιστευεις, κατι θα ειχαμε και εμεις οι υπολλοιποι αντικηφθει περι αυτων, αυτο ομως οχι μονον δεν συμβαινει, αλλα και αυτοι, που επιμενουν σ`αυτα, οταν ερωτηθουν αδυνατουν να εξηγησουν πως καταληγουν σε τετοιου ειδους συμπερασματα, αυτο που συνηθως προβαλλουν ως επιχειρημα ειναι πως ειναι θεμα πιστης.

Θα έλεγα κατα την αποψή μου οτι η πίστη πράγματι ωθείται απο μια εσωτερική ανάγκη νοηματοδοτήσεως και προορισμού της ζωής και εδράζεται στον βασικό μας φόβο απέναντι του θανάτου. Με δεδομένο λοιπόν αυτη την κατάσταση ο άνθρωπος μπορεί να προσδώσει θεικές ιδιότητες, να ειδωλοποιήσει και να επιδείξει θρησκευτική προσκόλληση σε πράγματα, πρόσωπα, γεγονότα και φαντασίες εαν στηριχθεί μονάχα στις προσωπικές του δυνάμεις. Εδώ λοιπόν, κατα την γνώμη μου, έρχεται και αναπληρώνει το υπαρξιακό κενό η αλήθεια αυτή που αποκαλύπτεται και δεν αποδεικνύεται με ορθολογισμούς. Παρόλα αυτά ειναι σχεδόν αδύνατο να γευθεί κάποιος τους καρπούς της πίστεως όταν δεν βαδίζει ήδη σε αυτόν τον δρόμο επούλωσης των πληγών της ανθρωπίνης ύπαρξης απο τα ποικίλα πάθη και του πνευματικού θανάτου. Δυστυχώς πολλές φορές τα πάθη υπαγορεύουν νοητικές διεργασίες και ''λογικά'' συμπεράσματα. Η αλήθεια στην οποία αναφέρθηκα παραπάνω είναι φυσικά το πρόσωπο του Χριστού.