Πως προέκυψε στη μεταπολιτευόμενη Ελλάδα ο ...Τσάρος;

Βασικά νομίζω, ότι τον χαρακτηρισμό "Τσάρος" στον εκάστοτε Υπουργό Οικονομίας της Ελλάδας, από την πτώση της Χούντας και μετά(Μεταπολίτευση και δώθε), τον οφείλουμε στα ΜΜΕ. Δεν είμαι σίγουρος όμως πόσοι και ποιοι Έλληνες Δημοσιογράφοι και Δημοσιολόγοι, μπορούν να απαντήσουν με σαφήνεια και σοβαρή αιτιολόγηση, στο "γιατί;". Εσείς πως το εξηγείτε;
Προσωπικά, και δεδομένου ότι θεωρώ εξαιρετικά εύστοχο τον εν λόγω χαρακτηρισμό, νομίζω, ότι ο τσαρισμός αυτός εδράζει σε δύο κυρίως συγκοινωνούντες άξονες. Ο ένας είναι ο Αναγκαστικός Νόμος 747/1945, με τον οποίο αυτοανακηρύσσεται η Εκτελεστική Εξουσία της χώρας ως Εγγυητής της Εθνικής Οικονομίας, καθ' υπέρβαση των σχετικών συνταγματικών κεκτημένων του λαού της και ο οποίος ενισχύθηκε έτι περαιτέρω με τον Ν 9/1967 από τη Χούντα και τον Ν 400/19756 από τη Μεταπολίτευση. Και ο δεύτερος, το γεγονός ότι ο εν λόγω "Εγγυητής", ήτοι το Ελληνικό Δημόσιο, δια του εκάστοτε Υπουργού (Εθνικής) Οικονομίας, αφού επί χούντας έδωσε τα διάφορα "θαλασσοδάνεια" και με την "Μεταπολίτευση" τα φόρτωσε στις πλάτες του λαού, είτε με τις κρατικοποιήσεις του Κ. Καραμανλή είτε με τις λεγόμενες "κοινωνικοποιήσεις" του Α. Παπανδρέου, δίνει σήμερα στο εν ενεργεία Τσάρο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου το δικαίωμα, αφενός να θέλει "ξύγκι από τη μύγα"(ήτοι τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους) και αφετέρου να ξεπουλάει τα "κοινωνικοποιημένα" στις "Αγορές".
Και όπως όλοι οι Τσάροι (των Σλάβων) είχαν, είτε κάποιον Ρασπούτιν είτε κάποιον γελωτοποιό, η ειρωνεία της ιστορία θέλησε για τον εν Ελλάδι τσαρισμό( και τους Σκλάβους του), τον Κ. Μητσοτάκη που σκαρφίστηκε τον νόμο για τα πανωτόκια (1083/1980) και τον Θ. Πάγκαλο να μας λέει πως, αν δεν τα τρώγαμε μαζί του, λογικά θα κινδύνευε, από ...πολυφαγία! Τώρα, το ποιος υπήρξε στην περίπτωσή μας Ρασπούτιν και ποιος γελωτοποιός, είναι στην διακριτική ευχέρεια επιλογής σας, να το προσδιορίσεται...

ΥΓ: Ευτυχώς βέβαια στη χώρα μας δεν είχαμε και τίποτε σοβαρούς Μπολσεβίκους( όπως έδειξε η ιστορία)!