Βγήκε το ξύλο απ' τον παράδεισο;

fandago · 28-08-08

Αρχική Δημοσίευση από Lorien:
Συμφωνοι. Δεν απαντας στο ερωτημα μου ομως. Πως θα τον σταματησεις ΚΑΙ δε θα πιαστεις στα χερια μπροστα στο παιδι του, ρωτησα

Θα του μιλήσω πολύ λογικά ότι δεν είναι σωστό αυτό που πάει να κάνει. Αν αυτός ζητήσει καβγά θα μου αποδείξει ότι δεν έχει τα λογικά του. Νομίζω λοιπόν ότι θα μπορώ να αποχωρήσω αφού θα έχω σταματήσει την "εν βρασμώ" (όπως πιστεύω εγώ) τιμωρία του παιδιού. Αν και αφού αποχωρώ, αυτός πάει πάλι να δείρει το παιδί του, τότε δεν ξέρω πως θα αντιδράσω, οπότε μην συνεχίσεις να με ρωτάς

Lorien · 28-08-08

Havent really thought it through, have you ?

@Hρώ : προφανως οι γονεις αυτου του κοριτσιου τα χουν κανει σαλάτα και ειναι κριμα πραγματικά...Εχουν ξεφυγει αν το παιδι τρομοκτρατειται τοσο για κατι τετοιο. Και πιθανοτατα, οπως σωστα ειπε η Νεραιδα, να το ειχαν υποστει σαν παιδια και οι ιδιοι. Καπου πρεπει να σπαει η αλυσιδα "αμαρτιων" και να γινομαστε καλυτεροι απο τους γονεις μας..

fandago · 28-08-08

Αρχική Δημοσίευση από Lorien:
Havent really thought it through, have you ?

Εσύ που το έχεις σκεφτεί δηλαδή τι έχεις να πεις; Ότι δεν θα έκανες τίποτα αν έβλεπες να χτυπάει το παιδί του κάποιος;

Ηρώ · 28-08-08

Αρχική Δημοσίευση από Lorien:
3. Δε σας κανει εντυπωση που συναντατε ανθρωπους μαλαμα, κι ομως ειχαν φαει οχι λιγο, αλλα αρκετο ξυλο μικροι ; Τι ειναι αυτοι ; Freaks of nature?

Ως προς αυτό επέτρεψέ μου, να έχω τις αμφιβολίες μου.

Οι περισσότεροι άνθρωποι φαινομενικά είμαστε μια χαρά.
Υπάρχουν πράγματα που τα κρατάμε πολλές φορές για τον εαυτό μας και μόνο και ντρεπόμαστε να τα εκμυστηρευτούμε ακόμα και στον καλύτερό μας φίλο.
:/:

Lorien · 28-08-08

Αρχική Δημοσίευση από Ηρώ:
Ως προς αυτό επέτρεψέ μου, να έχω τις αμφιβολίες μου.
Οι περισσότεροι άνθρωποι φαινομενικά είμαστε μια χαρά.
Υπάρχουν πράγματα που τα κρατάμε πολλές φορές για τον εαυτό μας και μόνο και ντρεπόμαστε να τα εκμυστηρευτούμε ακόμα και στον καλύτερό μας φίλο.

Mιλαμε για ατομο που το γνωριζεις καλα, οχι που γνωρισαμε "χτες". Φυσικα ο καθενας εχει τα μυστικά του, αλλά αυτο δεν σημαινει οτι ειναι κακος ανθρωπος.

Αρχική Δημοσίευση από fandago:
Εσύ που το έχεις σκεφτεί δηλαδή τι έχεις να πεις; Ότι δεν θα έκανες τίποτα αν έβλεπες να χτυπάει το παιδί του κάποιος;

Ok 1st off : το οτι δε το χεις σκεφτει εσυ δε σημαινει οτι το σκεφτηκε ο αλλος που το επισημαινει. Ο αλλος βεβαια δεν εκανε και δηλωσεις επ αυτου in the first place..

2ον: εγω δε θα λεγα οτι ΚΑΙ θα τον σταματησω, ΚΑΙ δε θα πιαστω στα χερια μπροστα στο παιδι του, γιατι ακριβως το κοβω λιγο δυσκολο να συμβουν και τα 2 ταυτοχρονα. Αυτο λεω τοση ωρα βρε μπουμπουνα

Τι θα εκανα εγω ; Αναλογως (την κατασταση του γονιου, το τι κανει στο παιδι κλπ). Η καλυτερη λυση ειναι να τον ανακοψεις διακριτικα, ετσι ωστε και να μην δει το παιδι κατι, και να μη το παρει πατριωτικα αυτος και αντιδρασει αποτομα.

Nininaou · 28-08-08

Να επισημάνω ότι δεν έχω δικά μου παιδιά. Χρησιμοποιώ, λοιπόν, τις αναμνήσεις μου και τη διαμορφωμένη άποψή μου στο θέμα.

Τα παιδιά, όπως και οι άνθρωποι όλοι, μιμούνται και μιμούνται συνέχεια. Σ'αυτό το γεγονός θα μπορούσαμε να στηρίξουμε τη διαπαιδαγώγησή τους. Όταν θέλουμε, λοιπόν, να αγαπήσει το παιδί μας το διάβασμα, δεν θα του πούμε "Ορίστε, αυτό λέγεται βιβλίο. Άνοιξέ το και διάβασε". Αποτελεσματικότερα, όχι μόνο θα διαβάσει, όχι μόνο θα μας κάνει τη χάρη, αλλά και θα νιώσει ότι πήρε την πρωτοβουλία, αν απλά το αφήσουμε να μας παρατηρήσει. Αν κάτσουμε δίπλα του και ανοίξουμε το βιβλίο με ενθουσιασμό, όχι μία αλλά πολλές φορές. Θα θελήσει να εξακριβώσει τί είναι αυτό που μας αρέσει, εμάς του προτύπου του.

Αποτελεσματικότατη μέθοδος, αλλά δεν ταιριάζει στους βιαστικούς και χρειάζεται υπομονή. Μπορεί να γεννήσουμε και τον Ντέννις. Η μέθοδος δεν αλλάζει. Όταν θέλουμε να αποτρέψουμε το παιδί από το να αναστατώνει τον κοσμο, το αφήνουμε να μας βλέπει να σεβόμαστε το χώρο μας. Αντί να το χτυπήσουμε όταν ρίχνει κάθε μέρα το μέλι στο χαλί, μετράμε από μέσα μας μέχρι το δέκα, περιμένουμε και το παρακαλούμε να μας βοηθήσει να το πλύνουμε. Θα δει ότι κουραζόμαστε και προσπαθούμε επί ώρες για κάτι που του προκάλεσε γέλιο για μια στιγμή. Κι αν δεν το δει με την πρώτη, θα έχουμε πολλές ευκαιρίες.

Η μέθοδος αυτή είναι πολύτιμη, αν τη χρησιμοποιήσουμε σωστά. Επιτυγχάνει. Δείχνουμε το σωστό. Προσαρμόζει το παιδί στη συμπεριφορά του το σωστό. Όταν δείξουμε το λάθος. [Αν ασκήσουμε βία οποιασδήποτε μορφής μπροστά ή πίσω από τα μάτια του] Κάνει το λάθος. Και το κάνει με απίστευτη και όχι με το αίσθημα της ανεξαρτησίας αλλά του φόβου. Δεν θα γίνει κακός άνθρωπος, καλότατος θα γίνει, θα μείνει, όμως, πληγωμένος. Και αν δεν παλέψει για να το διώξει αυτό, θα υποφέρει.

Με κάλυψαν Νεράιδα, Φαντάγκο, Ηρώ απ'όσα διάβασα.

Lorien · 28-08-08

Πολυ σωστες παρατηρησεις Nininau. Μπραβο σου.

Να κανω μια σκεψη :

το παιδακι δε μπορει να παρακολουθειται 24/7 , πρακτικως αδυνατο. Αν κανει κατι που θετει σε κινδυνο την σωματικη του ακεραιοτητα (δεν εχει σημασια τι, σκεφτειτε οτι θελετε, μπριζες, να περπαταει καπου που μπορει να πεσει απο υψος, φωτια, φαρμακα, υπαρχουν πολλα και μερικα δε γινεται να τα ελεγχουμε/περιοριζουμε παντα), του δειχνετε οτι δεν πρεπει με τα λογια, με παραδειγμα , με αναπαρασταση τι μπορει να συμβει, και τελοςπαντων με οτι σας περασει απο το μυαλο. Ομως το κανει διαρκως. Ισως με τον τροπο σας καποια στιγμη να το εμπεδωσει. Μεχρι να συμβει αυτο, θα ρισκαρετε την σωματικη του ακεραιοτητα ; Ή θα του βαλετε μια φωνη καποια στιγμη , θα το κοιταξετε απειλητικα και θα του ριξετε μια (προσεκτικα), για να παρει το μηνυμα κινδυνου , εστω απλοικα , χωρις να αντιλαμβανεται ακριβως το γιατι, (θα το καταλαβει αργοτερα) ;

Επισης να επισημανω οτι ξυλο για να ξεδωσει ο γονιος ή μονο και μονο επειδη νευριασε, ειναι απαραδεκτο. Αν και δε προτεινω βια γενικα, θα δεχομουν σε ειδικες ελαχιστες περιπτωσεις, καμια σωφρονιστικη, που ομως ειναι υπο πληρη συναισθηματικο ελεγχο.

Oralee · 28-08-08

Δεν έχω παιδιά οπότε βασικά δεν έχω πολλά να πω στο θέμα. Αλλά κάποια στιγμή είχα βρεθεί πρόσφατα μερικές ημέρες με κάτι γνωστούς που είχαν τρία παιδιά στην εφηβεία.

Ε, πάντα έλεγα δεν θα δέρνω τα παιδιά μου. Κι όμως υπήρξαν φορές αυτές τις ημέρες που το ένα από τα τρία που ήταν σκέτος διάολος ήθελα να το κάνω μαύρο στο ξύλο. Κι αυτό γιατί του εξηγούσαμε λογικά, δεν ήθελε όμως να συνεργαστεί, ήθελε απλά να γίνει το δικό του και μόλις του έλεγες πως δεν μπορεί να γίνει, θύμωνε, χτυπαγε πράγματα (!) και έφευγε! Και προσωπικά είμαι τέρας ψυχραιμίας..

Και ναι, σιγουρα έφταιγε κι η διαπαιδαγώγησή του. Αλλά οπωσδήποτε έφταιγε κι η εφηβεία και το ότι αδυνατούσε να καταλάβει πλήρως τι σημαίνει το "ειναι έξι άνθρωποι μαζί και δεν είναι δυνατόν να κάνουμε πάντα ό,τι θες".

Και προσωπικά έχω φάει μερικά χαστούκια. Και βιβλία έχω φάει (δλδ το προσπάθησε η μαμά μου, αλλά δεν με πέτυχε

). Και όλα τα ρούχα μου έχει πετάξει από το μπαλκόνι. Αλλά δεν έχω κανένα απωθημένο και την λατρεύω και θεωρώ πως είναι απο τις καλύτερες μάνες που υπάρχουν. Κι αυτό γιατί το έκανε, την χιλιοστή φορά που υποχρεώθηκε να μου επαναλάβει πως κάτι έπρεπε να κάνω/να μη κάνω και εγώ από πείσμα ή χωρίς σκέψη απλά, δεν το έκανα ή το έκανα.

Μη τρομάζετε συνεπώς τόσο με την ιδέα ενός χαστουκιού ή μιας μπάτσας.. ή μιας φωνής ή μιας απότομης αντίδρασης που θα τρομάξει το παιδί. Μερικές φορές είναι απλά η πιο αποτελεσματική λύση για να καταλάβουν (και ειδικά σε μικρά ηλικιακά παιδιά).

Nininaou · 28-08-08

Lorien.

"Το μήνυμα του κινδύνου". Ουτέ και εδώ θα ενέκρινα το ξύλο, για να νιώσει το παιδί ότι πρέπει να σταματήσει (Είναι σημαντικότατο βέβαια το ότι αλλάζουν τα κίνητρα). Δυστυχώς, το παιδί μαζί με το αίσθημα του κινδύνου, θα νιώσει πάλι τον φόβο. Κι εδώ έρχεται το: "θα το καταλάβει αργότερα". Σε τέτοιες περιπτώσεις, ίσως η "ξυλιά" να μην αφήνει βαθιά σημάδια. Γιατί, όμως, να το διακινδυνεύουμε;

Μπορούμε, όταν το παιδί μας κατευθύνεται καθημερινά με το δάχτυλο τεντωμένο προς την μπρίζα ή τραβάει τα φάρμακα, απλά να του εξηγήσουμε. Όπως θα μιλούσαμε σε έναν "μεγάλο". Ήρεμα και με εμπιστοσύνη, με επιχειρήματα. Όχι φωνάζοντας υστερικά. Αν και τότε δεν καταλαβαίνει, μπορούμε να κάνουμε μια "θυσία". Σε ελεγχόμενο περιβάλλον, να το αφήσουμε να "την πάθει". Να το προειδοποιήσουμε δηλαδή ότι, αν αγγίξει το καυτό νερό θα πονέσει. Να του αφήσουμε όμως πρόσβαση σε αυτό. Μόλις το αγγίξει θα τρέξει σ'εμάς κλαίγοντας. Και τότε θα του πούμε ότι δεν πειράζει που το έπαθε, επειδή δεν ήξερε και θα του θυμίσουμε - εννοείται ήρεμα - ότι του το είχαμε πει. Τότε, μάλλον θα το συνειδητοποιήσει ότι θέλουμε να είναι ασφαλές. Και ότι δεν το επιπλήττουμε "για να μη μας ζαλίζει".

Kajira.

Έχεις δίκιο. Και βέβαια δεν πρέπει να μας πανικοβάλλει η ιδέα του χαστουκιού. Είναι αποτελεσματικά κάποτε, αλλά όχι πάντα. Υπάρχουν τρόποι που είναι πάντα ακίνδυνοι.

Lorien · 29 Αυγούστου 2008

Nininau,

Ο φοβος (λογω του αισθηματος κινδυνου) δεν ειναι απαραιτητα κατι κακο παιδια. Ειναι χρησιμοτατο αισθημα, δε θα ειχαμε επιζησει χωρις αυτο. Μην ακουμε τη λεξη "φοβος" για ενα παιδι και μας πιανει πανικος. Δεν ειναι δα και κανενα φοβερο ρισκο αμα φαει και καμια σε ειδικες περιπτωσεις. Μεγαλυτερο ειναι το ρισκο του απλα να ελπιζουμε οτι δε θα τυχει κατι. Αυτο που λες με το "να την παθει σε ελεγχομενο περιβαλλον" ειναι μια σκεψη που μπορει να βοηθησει. Δεν ειναι συχνα ευκολη, αμεσα αποτελεσματικη, ή και εφικτή ομως. Οπου μπορει να γινει, καλο ειναι να γινει.

Ο κινδυνος και το ρισκο μιας ξυλιας (δε λεμε να το πλακωσουμε στο ξυλο το καημενο), ειναι αρκετα αβασιμος, ακριβως επειδη ειμαστε ολοι επηρεασμενοι απο τις πιο ακραιες καταστασεις βιας μεσα σε οικογενειες που ακουμε γυρω μας. Αν ηταν υπαρκτο αυτο το ρισκο και ο κινδυνος, τοτε ενα πολυ μεγαλο % απο εμας θα ειχε σοβαρα προβληματα, μια και πιστευω οτι το 99% απο εμας εχει φαει και καποια στιγμη καμια αναστροφη/μια στον πισινο.

ΚΑι να τονισω οτι δε μιλαω για υστεριες και ξυλοδαρμους. Πως θα μπορουσα αλλωστε οταν, κατεκρινα ηδη το ξυλο απο νευρα, και μιλαω για συναισθηματικα ελεγχομενη κατασταση

fielda · 29 Αυγούστου 2008

Θα συμφωνήσωμε αυτή την τακτική Ρηνούλα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που μου είχε πει η μαμά μου για τον αδερφό μου όταν ήταν μικρός. Φοβόταν η μαμά μου να τον αφήσει στην κουζίνα μήπως πήγαινε στα μάτια της κουζίνας ενώ ήταν ανοιχτά και καιγόταν. Ο φόβος της δεν ήταν παράλογος, ο αδερφός μου μόλις έβλεπε τη μαμά να μαγειρεύει πήγαινε κοντά και προσπαθούσε να φτάσει τα μάτια της κουζίνας :confused:

Μία μέρα λοιπόν τον πήρε η μαμά μου και του έβαλε το δάχτυλο πάνω στο μάτι της κουζίνας το οποίο ήταν μεν κλειστό αλλά έκαιγε γιατί πρόσφατα είχε μαγειρέψει. Η αντίδραση αναμενόμενη: τινάχτηκε ο αδερφός μου επειδή έκαιγε το μάτι και από τότε δεν ξαναπλησίασε

Ένας φίλος μου θυμάμαι μου είχε πει για παρόμοιο περιστατικό με το τσιγάρο. Έβλεπε μικρός τους γονείς του να καπνίζουν και ήθελε να δοκιμάσει και αυτός. Γύρω στην τρίτη με τετάρτη δημοτικού ο πατέρας του του έδωσε το τσιγάρο του να καπνίσει. Ο φίλος μου ζαλίστηκε και παραλίγο να κάνει εμετό. Από τότε δεν ξανα ακούμπησε τσιγάρο

Το τελευταίο ήταν λίγο τραβηγμένο πιστεύω αλλά το αποτέλεσμα σίγουρο, άμεσο και σχετικά ασφαλές. Καλύτερα να δείχνουμε με κάποιον τρόπο στα παιδιά ποιο είναι το σωστό και ποιο όχι και σίγουρα αυτός ο τρόπος δεν είναι η βία, είτε λεκτική είτε σωματική είτε ψυχολογική.

Nininaou · 29-08-08

Lorien.

Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζουμε ότι προκαλεί τεράστια προβλήματα "η ξυλιά στον πισινό". Όταν γίνεται κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις όμως. Έχουν σημασία τα κίνητρα και η έκφραση. Έστω ότι τα κίνητρα είναι υγιή, για να μην κινδυνέψει το παιδί να πάθει κακό. Μένει η έκφραση. Και αυτή, η έκφραση, είναι που παραμονεύει μαζί με πολλούς κινδύνους. Πάει το παιδί μας να βάλει το χέρι στη φωτιά και του ρίχνουμε μια στον πισινό:

Αν, παρά τη ξυλιά, το ξαναεπιχειρήσει τι κάνουμε; Ρίχνουμε δυνατότερη; Ή απλά συνεχίζουμε στην ίδια ένταση με μεγαλύτερη συχνότητα; Eρχόμαστε σε αδιέξοδο. Γιατί αν κάνουμε το πρώτο και φέρει αποτελέσμα, ίσως το παιδί να το παρεξηγήσει, ενώ, αν κάνουμε αντίστοιχα το δεύτερο και "επιτύχει", ίσως εμείς να παρασυρθούμε και να το εφαρμόσουμε και σε άλλες - ακατάλληλες - περιπτώσεις.
Aν το παιδί συνετιστεί, από φόβο - όταν ο φόβος προκαλείται από άλλον δεν είναι "ένστικτο"- ίσως να πάψει να κινδυνεύει. Ίσως όμως να αρχίσει να μας φοβάται και σε άλλα πράγματα. Ίσως να γίνει πιο παθητικό, μ'έναν τρόπο που δύσκολα θα τον καταλάβουμε. Θα μείνουμε κι εμείς ύσηχοι και αυτό, επιφανειακά.
"Επιφανειακά". Δεν έχει κανείς από εμάς που φάγαμε τις ξυλιές μας πρόβλημα. Δε θα είχε όμως, κι αν δεν τις έτρωγε. Τότε δε θα είχε ούτε επιφανειακά, ούτε σε βάθος.

Τι να επιλέξω λοιπόν; Να πάρω ένα ρίσκο, έστω κι αν δεν είναι και "φοβερό" ή να επιλέξω έναν ασφαλή τρόπο; Για κάθε κακό αποτέλεσμα της "ξυλιάς", ή ενδεχόμενο κακό αποτέλεσμα ας πούμε, έχω να σου πω κι άλλο ένα. Ενώ, για κάθε μειονέκτημα του άλλου τρόπου, έχω δέκα θετικά. Θα προτιμήσω λοιπόν, να αφιερώσω χρόνο για κάτι που σίγουρα είναι εφικτό, αλλά και χρονοβόρο, και ύστερα να απολαμβάνω τα αποτελέσματά του που διαρκούν μια ζωή, παρά να βιαστώ, για γρήγορο και εφήμερο αποτέλεσμα, παίρνοντας το όποιο "ασήμαντο" ρίσκο.

Buggs · 29-08-08

Αρχική Δημοσίευση από Lorien:
Επισης να επισημανω οτι ξυλο για να ξεδωσει ο γονιος ή μονο και μονο επειδη νευριασε, ειναι απαραδεκτο.

Αυτό ναι, δεν ειναι εκπαίδευση αλλά κανονικη κακοποίηση (και δεν το κρινω καν απο την ποσότητα του ξύλου)

cibyllian · 29-08-08

Αρχική Δημοσίευση από Lorien:
Επισης να επισημανω οτι ξυλο για να ξεδωσει ο γονιος ή μονο και μονο επειδη νευριασε, ειναι απαραδεκτο. Αν και δε προτεινω βια γενικα, θα δεχομουν σε ειδικες ελαχιστες περιπτωσεις, καμια σωφρονιστικη, που ομως ειναι υπο πληρη συναισθηματικο ελεγχο.

Ακριβώς αυτό! Ουδείς μιλάει και υποστηρίζει την εφαρμογή της βίας καθημερινά και σε βαθμό που θεωρείται κακοποίηση.
Πολλώ δε μάλλον όταν η βία ασκείται χωρίς λόγω ή για λόγους που αφορούν καθαρά την ψυχική κατάσταση του γονέα.

Νινινάου
Πολύ σωστές οι απόψεις σου, αν και εφόσον μπορούν να εφαρμοσθούν.
Σίγουρα όταν απέναντί σου έχεις ένα συνεργάσιμο παιδί, που είναι σε θέση να καταλάβει, είτε με συζήτηση είτε βιωματικά, μπορείς να το εφαρμόσεις. Όμως δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια.
Θα σου δώσω ένα παράδειγμα, που έχω βιώσει η ίδια:
Έχω δύο ξαδερφάκια, (τώρα είναι ολόκληρα γαϊδούρια

), ο πρώτος ήταν πάντα ένα εξαιρετικά συνεργάσιμο παιδί. Απ' όταν ήταν 2 χρονών μπορούσες να τον εμπιστευτείς τόσο πολύ, που θεωρητικά και μόνο του μπορούσες να τον αφήσεις και να πας να ψωνίσεις μέχρι το μπακάλικο. Αρκούσε να του πεις να κάτσει ήσυχος και να μην ανοίξει την πόρτα. Ήμουν φοιτήτρια τότε και περνούσα πολλές ώρες μαζί του. Δεν θυμάμαι να χρειάστηκε ποτέ να του υψώσω τη φωνή, να μαζέψω πράγματα από το πεδίο του για να μην τα καταστρέψει ή να τον μαλώσω για κάτι. Απλά του εξηγούσες τι δεν έπρεπε να κάνει και γιατί.

Ο δεύτερος (μιλάμε για παιδιά από την ίδια μάνα και πατέρα) ήταν ο Ντένις ο τρομερός στην κυριολεξία! Δεν μπορείς να φανταστείς, μιλάμε για όλεθρο. Ένας χαμός παντού απ' όπου πέρναγε, δεν έμενε τίποτα όρθιο. Όταν δε, του έλεγες να μην πειράξει κάτι, ήταν σαν να τον έσπρωχνες εκεί. Και καλά με όλα τα άλλα, αλλά όταν ας πούμε ήθελε να βάλει το χέρι στην πρίζα ή να ανοίξει το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης για να βγάλει τις μπαταρίες;;; Επίσης μόλις του απαγόρευες κάτι άρχιζε τη γκρίνια με φοβερή επιμονή και μετά έκλαιγε μέχρι που γινόταν μπλε και έκανε εμετό. Αυτό γινόταν για διάφορους λόγους κάθε μέρα.
Μια μέρα λοιπόν έκανα μια έργασία για τη σχολή. Είχα ξενυχτήσει πολύ, είχα κουραστεί πολύ και μόλις είχα τελειώσει και την είχα δέσει. Την αφήνω λοιπόν στο γραφείο μου για να πάω να φτιάξω έναν καφέ. Ο μικρός επειδή είχε τσαντιστεί μαζί μου, γιατί δεν έπαιζα μαζί του λόγω της εργασίας, βρίσκει την εργασία ξεμοναχιασμένη και την βάζει κάτω και αρχίζει να σκίζει σελίδες και να γράφει με μαρκαδόρο.
Μπορείς να φανταστείς τι έπαθα όταν το είδα. Έβαλα τα κλάματα και άρχισα να του φωνάζω γιατί το έκανε αυτό; Ε ξέρεις ποιά ήταν ή αντίδραση; να μου πετάξει τον μαρκαδόρο στα μούτρα και να με χτυπάει με μανία ... Έφαγε δύο στον πισινό λοιπόν, τον έβαλα και περιοριστική τιμωρία στον καναπέ χωρίς τηλεόραση και παιχνίδια.Όπου βέβαια έγινε μπλε από το κλάμα. Τώρα που έχει μεγαλώσει όταν συζητάμε το περιστατικό, μου λέει "καλά, εγώ θα με είχα σκοτώσει στο ξύλο".

Buggs · 29-08-08

Αρχική Δημοσίευση από cibyllian:
.... ο πρώτος ήταν πάντα ένα εξαιρετικά συνεργάσιμο παιδί. Απ' όταν ήταν 2 χρονών μπορούσες να τον εμπιστευτείς τόσο πολύ, που θεωρητικά και μόνο του μπορούσες να τον αφήσεις και να πας να ψωνίσεις μέχρι το μπακάλικο. Αρκούσε να του πεις να κάτσει ήσυχος και να μην ανοίξει την πόρτα. Ήμουν φοιτήτρια τότε και περνούσα πολλές ώρες μαζί του. Δεν θυμάμαι να χρειάστηκε ποτέ να του υψώσω τη φωνή, να μαζέψω πράγματα από το πεδίο του για να μην τα καταστρέψει ή να τον μαλώσω για κάτι. Απλά του εξηγούσες τι δεν έπρεπε να κάνει και γιατί.

Κοιτάχτε τώρα πώς μια περιγραφή τρίτου μπορει να δίνει μια εντελως εσφαλμένη εικονα. Και οι δυο μου γιοι συνάδουν απόλυτα με τηνπαραπάνω συμπεριφορά. Ομως είναι οι δυο Ντενις. Μήν τολμήσεις να τους πείς όχι για κάτι που θεωρούν ότι δικαιούνται. Επίσης κοιτάχτε κατι άλλο.

Κανει λοιπόν ο ταλαίπωρος ο πατέρας ενα κάρο επεμβάσεις ρυθμίσεις και εκκατομύρια ωρες σκεψης,προκειμένου τα βλαστάρια του αφ'ενος να γίνουν κολλητοι φίλοι, αφετέρου να μήν στπασει ο τσαμποιυκάς κανενός. Το αστείο πιο ειναι; Όταν τα καταφέρνεις έχεις απέναντί σου δυο τσαμπουκάδες πλέον που είναι και κολλητοί φίλοι.

Τα αγόρια μου λοιπον κάνουν συχνά, επι τουτοις κομα, αγωνιζόμενοι να ανατρέψουν κανόνες που απλά δεν τους αρέσουν. Σου λέει ποσο θα αντέξουν οι γονείς και με τους δυο μας απέναντι; Παιχνίδι στο τραπέζι, φαγητό οποτε τους καπνίσει, τετοια. Το θέμα δεν καταλήγει στην σωματική βία πλέον γιατί μεγάλωσαν και είναι ντροπή να τρώνε ξύλο σαν τα ζώα, όμως πραγματικά ώρες ώρες σου έρχεται να τα κάνεις μαύρα.

ο δευτερος.....Τώρα που έχει μεγαλώσει όταν συζητάμε το περιστατικό, μου λέει "καλά, εγώ θα με είχα σκοτώσει στο ξύλο".

Είδες; Ειδες που το ξερουν τα παλιόπαιδα τα ατίθασα;

Λοιπόν ακούστε πόυ τοποθετώ εγώ το γρίφο της διαπαιδαγώγησης:΅Είσαι γητευτής αλόγων. Εκπαιδεύεις καθαρόαιμα για τις κουρσες. Σου πέφτει λοιπόν ένα μάσταγκ, απο τα βουνά. Οι προδιαγραφές του; Λαμπρές. Σπιρτάδα, δύναμη, και ενα κάρο νεύρο. Σαν ελατήριο ειναι σου δίνει την εντύπωση ότι αν το ξαμολύσεις θα τρέχει μέχρι τη κολαση. Πας να το πλησιάσεις και φυσικά σέλα δεν παίρνει. Θα φάς πολλές κλωτσιές άν το επιχειρήσεις. Ομως πρέπει αλλιώς χωρίς σέλα δεν θα τρέξει σε καμία κουρσα ποτέ. Προφανώς πρέπει να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του όωμς πρέπει καινα του επιβληθείς κιόλας.

Θα γίνει δηλαδη η κόντρα, το λάσο το ροντέο, ολα αυτά θα γίνουν. Που είναι ο γρίφος; Υστερα απο όλα αυτά, πόσος τσαμπουκάς , δηλαδή πόσο μάσταγκ θα έχει μείνει... Εκεί πιστεύω φαίνεται ολη η μαγκια του γονέα

lugar · 29-08-08

το παιδακι δε μπορει να παρακολουθειται 24/7 , πρακτικως αδυνατο. Αν κανει κατι που θετει σε κινδυνο την σωματικη του ακεραιοτητα (δεν εχει σημασια τι, σκεφτειτε οτι θελετε, μπριζες, να περπαταει καπου που μπορει να πεσει απο υψος, φωτια, φαρμακα, υπαρχουν πολλα και μερικα δε γινεται να τα ελεγχουμε/περιοριζουμε παντα), του δειχνετε οτι δεν πρεπει με τα λογια, με παραδειγμα , με αναπαρασταση τι μπορει να συμβει, και τελοςπαντων με οτι σας περασει απο το μυαλο. Ομως το κανει διαρκως. Ισως με τον τροπο σας καποια στιγμη να το εμπεδωσει. Μεχρι να συμβει αυτο, θα ρισκαρετε την σωματικη του ακεραιοτητα ; Ή θα του βαλετε μια φωνη καποια στιγμη , θα το κοιταξετε απειλητικα και θα του ριξετε μια (προσεκτικα), για να παρει το μηνυμα κινδυνου , εστω απλοικα , χωρις να αντιλαμβανεται ακριβως το γιατι, (θα το καταλαβει αργοτερα) ;

Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που έδειρα τα παιδιά μου......

Μπορούμε, όταν το παιδί μας κατευθύνεται καθημερινά με το δάχτυλο τεντωμένο προς την μπρίζα ή τραβάει τα φάρμακα, απλά να του εξηγήσουμε. Όπως θα μιλούσαμε σε έναν "μεγάλο". Ήρεμα και με εμπιστοσύνη, με επιχειρήματα. Όχι φωνάζοντας υστερικά. Αν και τότε δεν καταλαβαίνει, μπορούμε να κάνουμε μια "θυσία". Σε ελεγχόμενο περιβάλλον, να το αφήσουμε να "την πάθει". Να το προειδοποιήσουμε δηλαδή ότι, αν αγγίξει το καυτό νερό θα πονέσει. Να του αφήσουμε όμως πρόσβαση σε αυτό. Μόλις το αγγίξει θα τρέξει σ'εμάς κλαίγοντας. Και τότε θα του πούμε ότι δεν πειράζει που το έπαθε, επειδή δεν ήξερε και θα του θυμίσουμε - εννοείται ήρεμα - ότι του το είχαμε πει. Τότε, μάλλον θα το συνειδητοποιήσει ότι θέλουμε να είναι ασφαλές. Και ότι δεν το επιπλήττουμε "για να μη μας ζαλίζει".

Είναι πολύ σωστό αυτό που λες και ίσως θα ήταν ευκολότερο αν είχαμε περισσότερο χρόνο για τα παιδιά μας. Όμως δεν γίνεται με όλα τα πράγματα και τα παιδιά αργούν να βγάλουν επαγωγικά συμπεράσματα (αφού έχει δίκιο για την κουζίνα έχει δίκιο και στο να μην σκαρφαλώνω στο μπαλκόνι!) Προς θεού δεν λέω ότι δεν γίνεται, λέω ότι εγώ δεν έχω καταφέρει να το κάνω με τα πάντα.
Ζηλεύω τους γονείς που έχουν το ταλέντο να καταφέρνουν να μην χρειαστούν το ξύλο σε ηλικίες που το παιδί δεν καταλαβαίνει γιατί σημαίνει ότι είχαν την ικανότητα να εξηγούν με κατανοητό τρόπο σε 40 διαφορετικές φάσεις της ζωής των παιδιών (τουλάχιστον τόσες μέχρι τα πέντε) ή/και ότι έχουν καταφέρει να τα βρουν και τόσο με τον εαυτό τους ώστε να νοιώθουν κάθε φορά πολύ σίγουροι γι'αυτό που κάνουν και να έχουν ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ηρεμία.
Εγώ δεν τα'χω καταφέρει. Ελπίζω όμως ότι αυτό που κάνει την διαφορά να είναι α) όλη η συμπεριφορά του γονιού και όχι μόνο οι "κακές" στιγμές και β) η ουσία που είναι η αγάπη και που διαφαίνεται σε όλες μας τις στιγμές με τα παιδιά μας.
Θέλω επίσης να πω ότι το να έχεις πάνω από ένα παιδί και να καταφέρνεις να "μεταλλάσεις" την συμπεριφορά σου και να ψυχανεμίζεσαι τις διαφορετικές διαπαιδαγωγικές ανάγκες κάθε χαρακτήρα μου φαίνεται θαυμαστό.
Τέλος θέλω να πω στην νεραϊδα επειδή κι εγώ έζησα και τις δύο συμπεριφορές στο σπίτι μου, ότι ενώ προτιμούσα τον πατέρα μου που δεν χτύπαγε και διδάχτηκα και από τις δύο συμπεριφορές, αυτή που έδινε το ξύλο ήταν η μάνα μου η οποία ήταν μαζί με τα παιδιά της όλη την ημέρα και όχι ο πατέρας μου που μας έβλεπε πολύ λιγότερες ώρες λόγω δουλειάς. Δεν ξέρω την περίπτωση σου αλλά αν δεν δοκιμαστούν τα όρια σου ποτέ, δεν ξέρεις αν μπορείς να τα ξεπεράσεις και πόσο. Εγώ ούτε καν φώναζα πριν κάνω παιδιά αλλά άφηνα πάντα τις καταστάσεις να ξεθυμάνουν ώστε να συζητηθούν "εν ψυχρώ".
Επίσης θέλω να αναφέρω 1 περίπτωση ξύλου από τον πατέρα μου. Πέθανε πολύ κοντινός και νέος άνθρωπος στην οικογένεια, είναι η κηδεία και εμείς μικρά θέλουμε να πάμε σε πάρτυ (σε μια εποχή που τα παιδιά πηγαίνανε σε πάρτυ 2-3 φορές το χρόνο, όχι όπως τώρα) και γκρινιάζαμε....... μας εξηγούσε ο κακομοίρης στην κατάσταση που ήταν .... εμείς το χαβά μας .... ε τι θέλατε να κάνει ο άνθρωπος στο τέλος να δώσει προταιρεότητα σε εμάς ή στους γονείς που είχαν χάσει το παιδί τους και μας ακούγανε?

cibyllian · 29-08-08

Αρχική Δημοσίευση από Buggs:
Είδες; Ειδες που το ξερουν τα παλιόπαιδα τα ατίθασα;

Πάντα τα παιδιά ξέρουν αν του αξίζει ή όχι μια τιμωρία. Το θέμα είναι ότι πολύ συχνά τα παιδιά δοκιμάζουν τα όρια των γονέων, απλά και μόνο για να δουν μέχρι που μπορεί να φτάσουν. Υπάρχουν παιδιά που από μόνα τους αντιλαμβάνονται, που πρέπει να σταματήσουν και άλλα που τραβάνε το σχοινί, για να δουν μέχρι που φτάνει. Είναι θέμα χαρακτήρα. Και βέβαια πάντα τα παιδιά προσπαθούν να βρούν τρόπους, να επιτύχουν το στόχο τους. Και επειδή είναι παιδιά, πολλές φορές δεν αντιλαμβάνονται ότι ο στόχος δεν είναι εφικτός τη συγκεκριμένη στιγμή.

Λοιπόν ακούστε πόυ τοποθετώ εγώ το γρίφο της διαπαιδαγώγησης:΅Είσαι γητευτής αλόγων. Εκπαιδεύεις καθαρόαιμα για τις κουρσες. Σου πέφτει λοιπόν ένα μάσταγκ, απο τα βουνά. Οι προδιαγραφές του; Λαμπρές. Σπιρτάδα, δύναμη, και ενα κάρο νεύρο. Σαν ελατήριο ειναι σου δίνει την εντύπωση ότι αν το ξαμολύσεις θα τρέχει μέχρι τη κολαση. Πας να το πλησιάσεις και φυσικά σέλα δεν παίρνει. Θα φάς πολλές κλωτσιές άν το επιχειρήσεις. Ομως πρέπει αλλιώς χωρίς σέλα δεν θα τρέξει σε καμία κουρσα ποτέ. Προφανώς πρέπει να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του όωμς πρέπει καινα του επιβληθείς κιόλας.

Θα γίνει δηλαδη η κόντρα, το λάσο το ροντέο, ολα αυτά θα γίνουν. Που είναι ο γρίφος; Υστερα απο όλα αυτά, πόσος τσαμπουκάς , δηλαδή πόσο μάσταγκ θα έχει μείνει... Εκεί πιστεύω φαίνεται ολη η μαγκια του γονέα

Νομίζω ατυχές παράδειγμα ... :/:

. Το άλογο είναι ζώο και άρα έχει ένστικτα άγρια. Αλλά ακόμα κι έτσι αν το δεις, πίστεψέ με περισσότερα καταφέρνεις με ήρεμη και καλή συμπεριφορά. Έχεις δοκιμάσει να πλησιάσεις άλογο που έχει φάει ξύλο;;;;

Καταλαβαίνω βέβαια τι θες να πεις. Πρέπει να μειώσεις τα αρνητικά χαρακτηριστικά, χωρίς να πλήξεις το βασικό κομμάτι του χαρακτήρα ενός παιδιού. Να μην μπλοκάρεις δηλαδή ένα παιδί.

Buggs · 29 Αυγούστου 2008

Πιστεύω οτι υπάρχουν τομείς της διαπαιδαγώγησης όπου το ξύλο χρησιμεύει και άλλοι όπου είναι απο άχρηστο έως καταστροφικό. Το ηλ. ρεύμα π.χ. για να σκοτώσει ενα μωρό θα πρέπει να γραπώσει γυμνό καλώδιο και να μήν το αφήνει για ώρα. Αν δείρουμε το παιδί δεν θα καταλαβει γιατί, μπροστά σε ένα πράγμα που κάλιστα μπορεί να καταλάβει χωρίς να το δείρουμε. Απλά παθαίνοντας μια μικρή ηλεκτροπληξία.

Η συμπεριφορά στο δρόμο όμως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα, της δοκιμής. Χωρίς να είναι λιονταράκια τα μωρά μας, μιας και τα λιονταράκια έχουν πολύ πιο οξυμένη τηναίσθηση του κινδύνου και ακολουθούν αυτονόητα τους μεγάλους, πρέπει να τα υποτάξουμε αδιαφιλονίκητα ότι στο δρόμο ακολουθούν εμάς, πάει και τέρμα. Πρίν γίνει ατύχημα. Στα παιδιά 2-4 αυτό πολλές φορές ενέχει τράβηγμα χεριού, αφτιού, ή, σε καμιά χοντρή χοντράδα, κανα μπερντάκι κι ας είναι στη μέση τουη δρομου. Ειναι πολυ καλό γιατί το παιδί μαθαίνει "να μην κάνει αυτό το πράγμα" που έκανε, όχι για τη λογικη αλλα ακριβώς γιατί θα πονέσει (απο το μπερντάκι). Πρίν πονέσει στ'αλήθεια, (απο το αυτοκίνητο).

Φανταστείτε λοιπόν τώρα, τον φοβισμενο, τρομοκρατημένο γονέα, ύστερα απο δευτερόλεπτα που παρολίγο έχασε το παιδί του, να το συνετίζει και εκεινη τη στιγμή να έρχεται κάποιος να του κάνει κύρηγμα ή, πόσο μάλλον, να του πιάσει το χέρι. Το δικο σου παιδί θα γινόταν κιμας ρε @##@!! ;; σου έρχεται να του πείς

Αρχική Δημοσίευση από cibyllian:
Έχεις δοκιμάσει να πλησιάσεις άλογο που έχει φάει ξύλο;;;;

Έχεις δοκιμασει να καβαλήσεις ενα μάσταγκ που δεν έχει φάει ξύλο;

Καταλαβαίνω βέβαια τι θες να πεις. Πρέπει να μειώσεις τα αρνητικά χαρακτηριστικά, χωρίς να πλήξεις το βασικό κομμάτι του χαρακτήρα ενός παιδιού. Να μην μπλοκάρεις δηλαδή ένα παιδί.

Αυτό είναι μάλλον πολύ θεωρητικό και ασαφές για τους στόχους μου σαν πατέρα. Η ιστορια του αθλητισμού όπωςε και του πολιτισμού (ψυχικά-νοητικά και σωματικα όρια) ειναι η ιστορία του ξεπεράσματος των ορίων. Η διάθεση να το κάνει,κάποιο παιδί, πρέπει να παραμείνει, όπως και η πίστη ότι μπορεί να ξεπεράσει τα όρια του. Ομως στο μεταξύ, πρέπει να μεγαλώσει χωρίς να καταστρέψει το σύμπαν όσο είναι μωρό, κινδυνεύοντας και το ίδιο

cibyllian · 29-08-08

Αρχική Δημοσίευση από Buggs:
Πιστεύω οτι υπάρχουν τομείς της διαπαιδαγώγησης όπου το ξύλο χρησιμεύει και άλλοι όπου είναι απο άχρηστο έως καταστροφικό. Το ηλ. ρεύμα π.χ. για να σκοτώσει ενα μωρό θα πρέπει να γραπώσει γυμνό καλώδιο και να μήν το αφήνει για ώρα. Αν δείρουμε το παιδί δεν θα καταλαβει γιατί, μπροστά σε ένα πράγμα που κάλιστα μπορεί να καταλάβει χωρίς να το δείρουμε. Απλά παθαίνοντας μια μικρή ηλεκτροπληξία.

Η συμπεριφορά στο δρόμο όμως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα, της δοκιμής. Χωρίς να είναι λιονταράκια τα μωρά μας, μιας και τα λιονταράκια έχουν πολύ πιο οξυμένη τηναίσθηση του κινδύνου και ακολουθούν αυτονόητα τους μεγάλους, πρέπει να τα υποτάξουμε αδιαφιλονίκητα ότι στο δρόμο ακολουθούν εμάς, πάει και τέρμα. Πρίν γίνει ατύχημα. Στα παιδιά 2-4 αυτό πολλές φορές ενέχει τράβηγμα χεριού, αφτιού, ή, σε καμιά χοντρή χοντράδα, κανα μπερντάκι κι ας είναι στη μέση τουη δρομου. Ειναι πολυ καλό γιατί το παιδί μαθαίνει "να μην κάνει αυτό το πράγμα" που έκανε, όχι για τη λογικη αλλα ακριβώς γιατί θα πονέσει (απο το μπερντάκι). Πρίν πονέσει στ'αλήθεια, (απο το αυτοκίνητο).

Φανταστείτε λοιπόν τώρα, τον φοβισμενο, τρομοκρατημένο γονέα, ύστερα απο δευτερόλεπτα που παρολίγο έχασε το παιδί του, να το συνετίζει και εκεινη τη στιγμή να έρχεται κάποιος να του κάνει κύρηγμα ή, πόσο μάλλον, να του πιάσει το χέρι. Το δικο σου παιδί θα γινόταν κιμας ρε @##@!! ;; σου έρχεται να του πείς

Baggs το να δείρεις ένα παιδί μπροστά σε κόσμο, εκτός από σωματική βία είναι και προσβολή. Σε καμία περίπτωση δεν συμφωνώ με αυτό. Καταλαβαίνω βέβαια ότι μπροστά στην τρομάρα που σε πιάνει όταν κινδυνεύσει γιατί είναι ατίθασο και δεν συμμορφώνεται, τα χάνεις.

Άγγελος · 29-08-08

Τα παντα είναι θεμα χαρακτηρα, παιδιου και γονεων..Υπαρχουν παιδια που θελουν θηριοδαμαστη,και παιδια που είναι τοσο νοημονα που μπορει να λυσεις τις διαφορες μαζι τους πιο πολυ με το διαλογο και με τη λογικη.....Και πολυ συχνα το μηλο πεφτει κατω απο τη μηλια...Τα γονιδια ,τι να κανουμε...................

Το ηλ. ρεύμα π.χ. για να σκοτώσει ενα μωρό θα πρέπει να γραπώσει γυμνό καλώδιο και να μήν το αφήνει για ώρα.

Δεν καταλαβα ,το σπιτικο ρευμα 220V σκοτωνει σε μια στιγμη...Ευτυχως με τις ασφαλειες και το ρελε δεν θα προλαβει να γινει αυτο....-αλλα δεν δοκιμαζουμε κιολας...

Βγήκε το ξύλο απ' τον παράδεισο;

Σας έδερναν οι γονείς σας μικροί για να σας συνετίσουν;

Είμαι γεννημένος στα 60s - 70s και ΝΑΙ

Είμαι γεννημένος στα 60s - 70s και ΟΧΙ

Είμαι γεννημένος στα 80s και ΝΑΙ

Είμαι γεννημένος στα 80s και ΟΧΙ

Είμαι γεννημένος στα 90s και ΝΑΙ

Είμαι γεννημένος στα 90s και ΟΧΙ

Είμαι γεννημένος στα 00s και ΝΑΙ

Είμαι γεννημένος στα 00s και ΟΧΙ

Είμαι γεννημένος στα 10s και ΝΑΙ

Είμαι γεννημένος στα 10s και ΟΧΙ

Δεν ξέρω/ Δεν απαντώ

Διακεκριμένο μέλος

Περιβόητο μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Περιβόητο μέλος

Διάσημο μέλος

Περιβόητο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Διάσημο μέλος

Περιβόητο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Διάσημο μέλος

Διάσημο μέλος

Περιβόητο μέλος

Διάσημο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Διάσημο μέλος

Περιβόητο μέλος

Επιφανές μέλος