Χώρισα... και τώρα; Τι κάνουμε;

prinCess. · 19-04-12

Και τώρα κάνεις το σταυρό σου και εύχεσαι να σου περάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Όταν η πρινς σκέφτεται δυνατά.

Η μόνη βλακεία στους χωρισμούς, μιλώντας για μενα, και με κρατάει ακόμα πίσω, είναι το ότι δεν υπάρχει ΕΝΑΣ συγκεκριμένος αριθμός που να σου λέει "σε τόσο χρονικό διάστημα θα' χεις συνέλθει", οπότε θα' κανα υπομονή και θα περίμενα πιο κουλ αφού θα έλεγα στον εαυτό μου "κουράγιο, έχεις άλλον έναν μήνα και τέλος". Κάπως έτσι δηλαδή θα' θελα να είναι.
Έτσι πραγματικά δε νομίζω ότι θα το ξεπεράσω ποτέ. Όσο περνάει ο καιρός, αντί να καλυτερεύω ψυχολογικά, βυθίζομαι όλο και πιο άσχημα. Το' χω πάρει απόφαση ότι δε θα το ξεπεράσω ποτέ.
Άσε που ό,τι και να κάνω, ό,τι και πω/δω θα μου τον θυμίζει και αρχίζω πάλι τα δικά μου.
Όλα στη ζωή μου γύριζαν γύρω από αυτόν (ίσως τελικά αυτό ήταν λάθος). Όλα τα είχα συνδέσει μ' αυτόν. Τα όνειρά μου είχαν αυτόν μέσα. Τώρα νιώθω απλά ξεκρέμαστη και ότι απλά ζω για να ζήσω. Άλλαξαν τα πάντα, τα πάντα, δε μπορώ να θυμηθώ καν πώς ήταν η ζωή μου πριν τον γνωρίσω, υπήρχε πάντα εκεί και τώρα θα πρέπει να συνηθίσω αλλιώς.
Θέλω να τελειώνω μ' αυτό το θέμα, αλλά δε το βλέπω να γίνεται.
Θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι, γιατί, το πιστεύω, στο τέλος θα σας γράφω από κάνα ψυχιατρείο (δε ξέρω καν αν επιτρέπουν πισί εκεί).
ΑΑΑΦΦφ

Μωρέ, είμαι κι εγώ με τις ώρες μου. Πχ θα βγω και θα γελάσω και θα περάσω καλά και θα πω "και χωρίς εσένα είμαι μια χαρά". Το πρόβλημα είναι όταν γυρνάω σπίτι και αρχίσω πάλι και σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι και ξανασκέφτομαι. Έχω κουραστεί να σκέφτομαι, ειλικρινά.

ναι, κλασσικά μέχρι αύριο το πρωί θα το' χω μετανιώσει που γράψα εδώ μέσα, αλλά who cares πλέον, όπως είπα κουράστηκα να σκέφτομαι πώς και γιατί, right or wrong. μωρέ τι τα ήθελα τα φόρουμ. ίσως θα' ταν καλύτερο να φτιάξω άλλον λογαριασμό για να μη με αναγνωρίζει κανείς. ίσως βοηθήσει αν πω ότι δε γράφω εγώ αλλά μια φίλη μου. :$
ΟΥΦ. Μη δίνετε σημασία, παραμιλάω τέτοιες ώρες. :redface:

Θάλεια · 19-04-12

Έλα μωρέ.

Oralee · 19-04-12

Princess νομίζω πολλοί έχουν νιώσει αυτό που περιγράφεις. Και το ξεπέρασαν τελικά εφόσον το ήθελαν. Παίζει πολύ ρόλο το τι θες, πραγματικά. Αν θες να το ξεπεράσεις, θα το ξεπεράσεις. Μπορεί να σου πάρει ΠΟΛΥ χρόνο, μπορεί να σε παιδέψει ΠΟΛΫ, μπορεί να νιώθεις κενή για μήνες ολόκληρους ή και χρόνια, αλλά η ζωή συνεχίζεται, το ξέρω πως το ξέρεις. Και πρέπει να προσπαθείς να κάνεις ό,τι καλύτερο, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα βγεις με κόσμο που δεν τρελαίνεσαι ή θα κάνεις πράγματα που έχεις συνδέσει με εκείνον χωρίς εκείνον - ναι θα πονέσεις, θα εκνευριστείς, θα θυμώσεις, ίσως περάσεις και λίγο άσχημα αλλά στο τέλος της ημέρας όταν θα πας να στεναχωρηθείς θα έχεις τουλάχιστον να σκέφτεσαι πως εσύ έκανες αυτό που ήθελες κι ας ήταν χωρίς εκείνον. Και ξαφνικά μια μέρα.. θα συνειδητοποιήσεις πως δεν τον σκέφτηκες, δεν τον θυμήθηκες - θα έχεις μάλλον πάντα ένα γαμώτο κάπου κρυμμένο μέσα σου, ένα γαμώτο και ένα κρίμα, αλλά δεν θα σε πονάει τόσο πια και θα είσαι έτοιμη πραγματικά να πας παρακάτω. Οπότε υπομονή και ζήσε την ζωή σου όσο καλύτερα μπορείς

Isiliel · 19-04-12

Όταν το περάσεις αυτό 2-3 φορές, τελικά μαθαίνεις ότι αργά ή γρήγορα θα το ξεπεράσεις όπως και να 'χει.
Εδώ ξεπερνάμε τους θανάτους, πόσο μάλλον τους χωρισμούς (...που δεν αντιλέγω, είναι «μικροί θάνατοι»).
Το χρονικό διάστημα εξαρτάται από εμάς τους ίδιους, όπως τα είπε η Oralee.

Backdrop · 19-04-12

Αρχική Δημοσίευση από ^prinCess^:
Και τώρα κάνεις το σταυρό σου και εύχεσαι να σου περάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Όταν η πρινς σκέφτεται δυνατά.

Η μόνη βλακεία στους χωρισμούς, μιλώντας για μενα, και με κρατάει ακόμα πίσω, είναι το ότι δεν υπάρχει ΕΝΑΣ συγκεκριμένος αριθμός που να σου λέει "σε τόσο χρονικό διάστημα θα' χεις συνέλθει", οπότε θα' κανα υπομονή και θα περίμενα πιο κουλ αφού θα έλεγα στον εαυτό μου "κουράγιο, έχεις άλλον έναν μήνα και τέλος". Κάπως έτσι δηλαδή θα' θελα να είναι.
Έτσι πραγματικά δε νομίζω ότι θα το ξεπεράσω ποτέ. Όσο περνάει ο καιρός, αντί να καλυτερεύω ψυχολογικά, βυθίζομαι όλο και πιο άσχημα. Το' χω πάρει απόφαση ότι δε θα το ξεπεράσω ποτέ.
Άσε που ό,τι και να κάνω, ό,τι και πω/δω θα μου τον θυμίζει και αρχίζω πάλι τα δικά μου.
Όλα στη ζωή μου γύριζαν γύρω από αυτόν (ίσως τελικά αυτό ήταν λάθος). Όλα τα είχα συνδέσει μ' αυτόν. Τα όνειρά μου είχαν αυτόν μέσα. Τώρα νιώθω απλά ξεκρέμαστη και ότι απλά ζω για να ζήσω. Άλλαξαν τα πάντα, τα πάντα, δε μπορώ να θυμηθώ καν πώς ήταν η ζωή μου πριν τον γνωρίσω, υπήρχε πάντα εκεί και τώρα θα πρέπει να συνηθίσω αλλιώς.
Θέλω να τελειώνω μ' αυτό το θέμα, αλλά δε το βλέπω να γίνεται.
Θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι, γιατί, το πιστεύω, στο τέλος θα σας γράφω από κάνα ψυχιατρείο (δε ξέρω καν αν επιτρέπουν πισί εκεί).
ΑΑΑΦΦφ

Μωρέ, είμαι κι εγώ με τις ώρες μου. Πχ θα βγω και θα γελάσω και θα περάσω καλά και θα πω "και χωρίς εσένα είμαι μια χαρά". Το πρόβλημα είναι όταν γυρνάω σπίτι και αρχίσω πάλι και σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι και ξανασκέφτομαι. Έχω κουραστεί να σκέφτομαι, ειλικρινά.

ναι, κλασσικά μέχρι αύριο το πρωί θα το' χω μετανιώσει που γράψα εδώ μέσα, αλλά who cares πλέον, όπως είπα κουράστηκα να σκέφτομαι πώς και γιατί, right or wrong. μωρέ τι τα ήθελα τα φόρουμ. ίσως θα' ταν καλύτερο να φτιάξω άλλον λογαριασμό για να μη με αναγνωρίζει κανείς. ίσως βοηθήσει αν πω ότι δε γράφω εγώ αλλά μια φίλη μου. :$
ΟΥΦ. Μη δίνετε σημασία, παραμιλάω τέτοιες ώρες.

Εαν υπηρχε ενας συγκεκριμενος αριθμος να σου λεει" τωρα θα περασει", θα εκανες τον διπλασιο χρονο να το ξεπ-ερασεις γιατι εκτος τον χωρισμο θα ειχες να αντιμετωπισεις την πιεση του χρονικου περιθωριου!!!!! Συν του οτι θα τα εβαζες με τον εαυτο σου, και θα τον θεωρουσες ηλιθιο που δεν ξεπερασε κατι μεσα σε 2 μηνες λογου χαρη!!!!

Το ότι βυθιζεσαι ειναι σημαδι πως εχεις αρχισει και συνειδητοποιείς την ελλειψη του αλλου προσωπου!! Δεν ειναι κακο να βυθιζόμαστε!!! Ισα ισα που τοτε ειμαστε ενα βημα πιο κοντα στη λυτρωση μας!!!

Πρεπει να πιασεις πατο για να ξανανεβεις!!

Μην κολλας στον τοιχο τον εαυτο σου επειδη εκανες ονειρα και ειχες φιλοδοξιες!!!! Ειναι το χειροτερο εγκλημα που μπορεις να κανεις στο "εγω" σου!!! Να αναιρεις τον εαυτο σου!!

Ειναι λογικο, οταν εισαι με παρεα, να εισαι καλυτερα!!! Οι φίλοι και οι παρεες ξεγελουν τις σκεψεις μας και τον πονο μας!!!
Ειναι σαν το depon.... Πρεπει να το παιρνεις καθε 4 με 6 ωρες για να περασει τελειως ο πυρετος!!! Ετσι ειναι και οι φιλοι!! εχουν τις δικες τους δοσολογιεσ!!!

Οταν ειμαστε μονοι μας , απο την αλλη, βυθιζομαστε στο βουρκο μας, με αποτελεσμα αυτη η διαδικασια να καταληγει να ειναι ενας φαυλος κυκλος!!!
Ωστοσο μην παψεις ποτε να πιστευεις, πως καποια στιγμη οι σκεψεις σου θα ειναι πιο ωριμες και πιο φρονιμες!! Και τοτε ο φαυλος αυτος κυκλος θα αρχισει να κλεινει!!!

Μη λες χαζομαρες του τυπου θα φτιαξω νεο nickname!!!!!
Αμα σε βοηθαει το φορουμ να ξεσπας καντο!!!!!!!!! Με ορια βεβαια αλλα καντο!!!!!
Ουτως η αλλως οι παλαιοτεροι και να κανεις νεο προφιλ θα σε καταλαβουν απο τον τροπο που γραφεισ!!!!
Οποτε και παλι τιποτα δεν θα σε ξεπλένει!!!!!

Ciela · 27-07-12

ουτε εχω ιδεα τι κανουμε!! οτι εχουμε αφησει πισω μαλλον... :worry:

Νεογέννητος · 27-07-12

Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται ψυχραιμία και λογική. Δικαιολογείται η στεναχώρια, αρκεί να μην αγγίζει τα άκρα. Μόνο ο χρόνος μπορεί να απαλύνει τον πόνο (αν πρόκειται για σοβαρό δεσμό).
Κάνε παρέα με φίλους, ηρέμησε και θα το ξεπεράσεις. Εγώ προσωπικά θα έβγαινα και σε κάνα μισοσκότεινο μπαράκι να ξελαμπικάρω...

Cheers!

Gilda · 27-07-12

Την αυτοκριτική σου...

Pequeño · 27-07-12

Χμμ εγώ δεν μπορώ να το "ξεπεράσω" αν δεν έχω κρατήσει επαφή με τον άλλον...
Δεν με τρελαίνει τόσο ο χωρισμός όσο η καθημερινή επαφή που χάνεται, μαλακί@ που άκουσα και δεν μπορώ να του την πω, που χτύπησα το δάχτυλο μου ΠΆΛΙ στο τραπεζάκι και επίσης δεν μπορώ να του το πω...

Βέβαια αυτή η επαφή που κράτησα δεν με έκανε να το ξεπεράσω, απλά μου απάλυνε λίγο το πόνο, ήταν μεγάλη υπόθεση για εμένα εκείνη η 1 ώρα σε κάποιο παγκάκι που όποτε μας κατέβαινε συναντιόμασταν και λέγαμε μαλακ*ες, ήταν μια 1 ώρα που ΓΕΛΟΎΣΑ!

Από την άλλη βέβαια αυτή η επαφή, μας ξανά ένωσε :hmm:

Τέσπα είμαι πολύ καλά πλέον μιας και τα πράγματα διορθώνουν και γυρνάμε σιγά-σιγά στους παλιούς μας ρυθμούς...

Αναμνήσεις που έχω από το διάστημα του χωρισμού ήταν ότι το σπίτι με έπνιγε, ένιωθα πως με έλιωναν οι τοίχοι, ήθελα να είμαι συνέχεια έξω, και μουσική, πόόόόλυ μουσική, με είχε βοηθήσω μάλιστα και το άλλο, έγραφα τα εσώψυχα μου στο μπλοκ μου, μάλλον πρέπει να τα σβήσω τώρα που το θυμήθηκα :redface:

marikon · 27-07-12

Θεωρώ ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση γιατί η κάθε περίπτωση είναι τόοοοσο ξεχωριστή όσο κάθε άνθρωπος, κ' γι' αυτό αντιμετωπίζει κ' βιώνει τις καταστάσεις ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο!
Αν και δεν έχω "πονέσει" ιδιαίτερα για χωρισμό πιστεύω ότι ΟΛΑ θέλουν το χρόνο τους!! Στην αρχή όλα είναι δύσκολα κ' δυσάρεστα... το να χάσεις κάποιον απ' τη ζωή σου, ν' αλλάξεις συνήθειες, να μείνεις ξαφνικά μόνος... είναι σκληρό, επίπονο..
Όμως ο χρόνος κ' η απόσταση σου δίνει την ευκαιρία γι' αυτοκριτική, να δεις αν κ' πόσο σου ταίριαζε όλο αυτό, αν σου άξιζε κάτι καλύτερο, αν όντως έπρεπε να γίνει γιατί αν προχωρούσε παραπέρα μπορεί να ήταν πολύ χειρότερα.. Βέβαια μπορεί κ' όχι... who knows.. όλα "παίζουν"!! Και παρόλο που πονάς, ίσως ευθύνεσαι ή ακόμα κ' να το προκάλεσες εσύ όλο αυτό... Είναι τόσα πολλά που θέλουν "ψάξιμο"... Γιατί δεν πιστεύω ότι γίνεται κάτι εντελώς ξαφνικά.. κάτι βλέπουμε από πριν.. κάτι αντιλαμβανόμαστε, κάτι μας "τρώει" μέσα μας αλλά, δυστυχώς, εθελοτυφλούμε!! Στην ουσία δηλ. ξέρουμε τα περισσότερα εκ' των προτέρων αλλά.......
Όμως πρέπει να είμαστε δυνατοί κ' να προχωράμε παρακάτω αφού πρώτα κ' πάνω απ' όλα τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας για να είμαστε σίγουροι γι' αυτό που θέλουμε!!! Δύσκολο να γίνει αυτό βέβαια αλλά είναι το ιδανικό κ' συνεπώς το πιο δίκαιο για εμάς αλλά και για τους άλλους!!

Εύχομαι τα καλύτερα σε όλους!!!

Υ.Γ. Τα λόγια βέβαια είναι πάντα εύκολα.... και στα συναισθήματα δεν υπάρχει λογική...

mourningStar · 28-07-12

Kαταραμένη εγκεφαλική χημεία

Iratus · 28-07-12

Εγώ προσωπικά περνούσα τον περισσότερο χρόνο με τους φίλους μου κι έτσι δε το σκεφτόμουν.Όταν όμως γύριζα σπίτι...δε μπορούσα να μείνω μέσα.Ο μοναδικός τρόπος για να ξεπεράσεις ένα χωρισμό είναι να απομακρυνθείς από το άτομο αυτό και να αφήσεις το χρόνο να περάσει,ο μοναδικός γιατρός είναι ο χρόνος.

rootbreaker · 28-07-12

Xωρισμος..Μεγαλο κεφαλαιο.
Το βιωσα,το βιωνω..Προσωπικα παντως γινομαι χαλια,πεφτω στα πατωματα,πληγωνομαι,θελω να ξεσπασω σε χιλιες πλευρες.
Μετα ομως,που το σκεφτομαι λιγο πιο σοβαρα,αποφασιζω να το αποδεχτω.Δε μπορω να πιεζω καταστασεις,και αν μια ιστορια τελειωσε,σημαινει οτι υπαρχει καποιος λογος.
Κανεις δεν πεθανε απο ερωτα.Ναι,η πικρα σου μενει.Πανω απ ολα ομως,διατηρεις την αξιοπρεπεια σου.Και ισως απο εκει που δεν το περιμενεις,να παρουσιαστει κατι αλλο,καποιος που σε εκτιμα καλυτερα.

Δεν εξεταζω την ευκολια η τη δυσκολια του να το ξεπερασεις.Οπως επισης και το πως το ξεπερνα ο καθενας.Νομιζω παντως,πως ειναι πολυ σημαντικο να εχεις διπλα σου ανθρωπους που αγαπας.Και φυσικα ναι εξω.Εξω και παλι εξω,μεσα υπαρχει απλετος χρονος να σκεφτεις.

]ifrit[ · 28-07-12

Προσωπικά, κατάφερα να μειώσω την διάρκεια ενός μήνα, σε 15 μέρες, όταν χώρισα. Κάθε βράδυ έκοβα φιλμ.
Μην τρελαίνεστε με αυτό (τρελαθείτε δηλαδή γιατί έτσι γίνεται, έτσι έκανα κι εγώ), μετά από ένα διάστημα περνάει αυτή η κάψα, και τα σημάδια και οι φευγαλέες αναπολήσεις και τα λοιπά χριστούγεννα θα εξαφανιστούν όταν ξαναμπούμε στη λούμπα, ήτοι νέο ειδύλλιο ή νέα σχέση, οτιδήποτε σχετικό. Σαν να μην μας γαμήθηκε ποτέ η ψυχή! Και φτου και απ' την αρχή.
Απλά είναι τα πράγματα!

φρι · 28-07-12

Αρχική Δημοσίευση από Κακή Επιρροή:
τι κάνετε?

Eντύπωση.

αορ · 04-08-12

Πωωω ρε παιδια...Και δεν το περιμενα...ΤΙ ΔΥΣΚΟΛΟ πραγμα ο χωρισμος ρε γμτ..Μου χαλασε ολο το καλοκαιρι....(κι υστερα μ λες εμπειρια...

)

fashionista · 22-02-15

Μετα απο πεντε χρονια σχεση,να ειμαστε ετοιμοι να συγκατοικησουμε και με προδωσε,δεν ξερω πως να παρω τα κομματια μου,απογητευτηκα τοσο .Παλι καλα δεν ειμαστε στην ιδια πολη αυτη τη στιγμη αλλα θα παω σε ενα μηνα.Δεν εχω και τις φιλες μου κοντα μου,ειμαι ολη μερα σπιτι και τραβαω ζορια.Αλλα τουλαχιστον δεν εχω να πριζουν ολοι να μαθουν γιατι χωρισα και ειδικα η μανα μου.

aladdin · 22-02-15

Αρχική Δημοσίευση από fashionista:
Μετα απο πεντε χρονια σχεση,να ειμαστε ετοιμοι να συγκατοικησουμε και με προδωσε,δεν ξερω πως να παρω τα κομματια μου,απογητευτηκα τοσο .Παλι καλα δεν ειμαστε στην ιδια πολη αυτη τη στιγμη αλλα θα παω σε ενα μηνα.Δεν εχω και τις φιλες μου κοντα μου,ειμαι ολη μερα σπιτι και τραβαω ζορια.Αλλα τουλαχιστον δεν εχω να πριζουν ολοι να μαθουν γιατι χωρισα και ειδικα η μανα μου.

Τι εννοεις σε προδωσε?

fashionista · 22-02-15

Αρχική Δημοσίευση από aladdin:
Τι εννοεις σε προδωσε?

Με κερατωσε

Dias · 22-02-15

Αρχική Δημοσίευση από fashionista:
Με κερατωσε

Γιατί αυτό το "με κεράτωσε" να αποτελεί "αυτεπάγγελτο" λόγο χωρισμού; Μήπως κάποιες φορές είμαστε υπερβολικοί και το θεωρούμε "κόκκινη γραμμή" χωρίς να εξετάζουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε; Αυτά που γράφω τα εννοώ και από τις δύο πλευρές. Νομίζω ότι είναι πολύ καλύτερη μια σχέση, αν δεν είναι τυπικά ασφυκτική και επιτρέπει στα μέλη της κάποιες περιστασιακές "ελευθερίες" σαν ασφαλιστικές δικλείδες. Δεν περιμένω να συμφωνήσετε, όμως σκεφτείτε το.

Χώρισα... και τώρα; Τι κάνουμε;

Επιφανές μέλος

Διάσημο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Επιφανές μέλος

Δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Δραστήριο μέλος

Τυχερό μέλος 2014

Περιβόητο μέλος

Διάσημο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Νεοφερμένος

Πολύ δραστήριο μέλος

Νεοφερμένος

Επιφανές μέλος