Πνευματικός αυνανισμός και "Σιών"

Πνευματικός αυνανισμός και "Σιών"

Εισαγωγικά: «Σιών»

Τι είναι η Σιών; Κάποιοι ίσως απαντήσουν: «Είναι ένας λόφος» ή, τέλος πάντων, κάποιο τοπωνύμιο της Παλαιστίνης. Είναι όμως έτσι;
« Δια την Σιών δεν θέλω σιωπήσει, και δια την Ιερουσαλήμ δεν θέλω ησυχάσει, εωσού η δικαιοσύνη αυτής εξέλθει ως λάμψις, και η σωτηρία αυτής ως λαμπάς καιομένη», έγραψε (υποτίθεται)[1] ο Προφήτης Ησαΐας[2]. Και κάποιοι, ανά τους αιώνες, έγιναν (με το μυαλό τους, «πνευματικά», «νοερά» κ.ο.κ.) «μελλοντικοί προσκυνητές» της( ως «Σιωνιστές» ή «Χριστιανοί», το ίδιο κάνει) ή, ακόμη- ακόμη, κι ως (μελλοντικοί) κάτοικοί της. Οι τελευταίοι έχουν κοινή τους αφετηρία, τη λεγόμενη «Αποκάλυψη».
Συνήθως θεωρείται «Αποκάλυψη», όλα όσα ακροτελεύτια φαντάστηκε (υποτίθεται) ο Απόστολος Ιωάννης, πάροικος και παρεπίδημος εκείνον τον καιρό στην νήσο Πάτμο. Στην πραγματικότητα όμως γι΄ αυτήν, η φαντασία των όποιων συγγραφέων, αντιγραφέων, επιμελητών και μεταφραστών της Βίβλου( «Αγία Γραφή», «Λόγος του Θεού» κ.π.) ξεκίνησε από την «βελανιδιά Μορέχ»[3], διαπέρασε( «δια πυρός και σιδήρου») τόπους και αιώνες( πόσους άραγε αληθινα, μέχρι να φθάσει στα νερά του Αιγαίου και επί λοφίσκου της μικρής και ταπεινής( εκτατικά) Πάτμου.
Χωρίς, συνεπώς, φαντασία, αυτό το ταξίδι της Αλήθειας, κατά το μάλλον ή ήττον, δε θα γινόταν. Οπότε μέχρι σήμερα, θα είχαμε υπόψη μας μόνον, τις «υπόλοιπες αλήθειες». Γιατί, εδώ που τα λέμε, η Αποκάλυψη, όπως και κάθε αποκάλυψη, συνήθως αφορά την αλήθεια. Ακόμη κι όταν αποκαλύπτεται ένα ψέμα, η αλήθεια φωτίζεται!
Ένα «φωτισμένο ψέμα» της εποχής μας, μας θέλει όλους «Καταναλωτές»,. Ως τέτοιοι, αποτελούμε τη «μάζα των Καταναλωτών», που για το «σύστημα» φαντάζουμε λίγο πολύ να επαληθεύουμε την «Γραφή»: «…διότι με την γοητείαν σου επλανήθησαν πάντα τα έθνη[4]»!

Η Σχολή Αυνάν

«Αυνάν: Βιβλικό πρόσωπο, το δεύτερο παιδί του Ιούδα. ʽΌταν πέθανε ο αδερφός του Ηρ, σύμφωνα με τον ιουδαϊκό νόμο, παντρεύτηκε τη χήρα του αδερφού του. Μη θέλοντας όμως νʼ αποχτήσει παιδί από την πρώην γυναίκα του αδερφού του απόφυγε να έρθει σε πλήρη σεξουαλική επαφή μʼ αυτήν εκσπερματίζοντας έξω. Από το γεγονός αυτό προήλθε η λέξη αυνανισμός[5]( χωρίς απαραίτητα και ο σχετικός «ισμός»! τ.σ.).
Ο Αυνάν λοιπόν, κατά τη βιβλική θεώρηση της ανθρώπινης ιστορίας και με τη συγκεκριμένη του ηθική στάση( το «νόμιμο»» δεν είναι και «ηθικό», κατά τον Πρωθυπουργό Κ.Κ. , έμελλε να εγκαινιάσει τη δική του (Πνευματική) Σχολή, ανάμεσα σ΄εκείνες που εδώ και τόσους αιώνες αντιμάχονται στα πεδία του «ιερού» και του ανίερου.
Ο αυνανισμός, φυσικά, του βιβλικού Αυνάν είναι, έτσι κι αλλιώς, πνευματικός, έστω ως «συμβολικός». Η μέγιστη (πνευματική) συνεισφορά του, ίσως( έγκειται στο γεγονός ότι, για τους κατοπινούς του συνανθρώπους, θα ήταν κατά 50% «φυσιολογικός» και κατά 50%, με «μεταφυσικές ανησυχίες».
Η σύγχρονη σχετική εγκυκλοπαιδική διαφώτιση περί αυτού αναγνωρίζει, ότι
« αυνανισμός (είναι τ.σ.) πρόκληση γενετήσιας διέγερσης ως και τη γενετήσια ικανοποίηση που προκαλείται τεχνητά, με ερεθισμό των έξω γεννητικών οργάνων από το ίδιο το άτομο, χωρίς να υπάρχει παρουσία ατόμου του άλλου φύλου. Η ονομασία προήλθε από τον Αυνάνα[6]».
Από τα αψευδή χείλη του Ι.Χ. προκύπτει ότι,
[FONT=&quot]« Δεν δύνανται πάντες να δεχθώσι τον λόγον τούτον, αλλά εις όσους είναι δεδομένον. Διότι είναι ευνούχοι, οίτινες εκ κοιλίας μητρός εγεννήθησαν ούτω, και είναι ευνούχοι, οίτινες ευνουχίσθησαν υπό των ανθρώπων και είναι ευνούχοι, οίνες ευνούχισαν εαυτούς δια την βασιλείαν των ουρανών. Όστις δύναται να δεχθή τούτο, ας δεχθή[7]». Και οι τρεις (περιπτώσεις) όμως έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: δεν αυνανίζονται( «φυσιολογικά»). Μόνον στην τρίτη περίπτωση , παρά ταύτα, έχει πλησιάσει κανείς στα όρια, που τον χωρίζουν ακόμη, από την αγιότητα. Μόνον εκεί (και τότε) παύει να είναι ευνούχος. Οπότε παρακάμπτει και εμπειρικά, ακόμη και το ενδεχόμενο, του πνευματικού αυνανισμού. Γιατί εκεί, «ούτε γαμίζονται ούτε γαμίσκονται»[8], ενώ στις άλλες δύο περιπτώσεις, οι άνθρωποι «άγονται και φέρονται»( δια του πνεύματος), μεταξύ φανταστικού και πραγματικού, όπως ακριβώς και οι μη ευνουχισμένοι, κατά τον αυνανισμό.[/FONT] [συνεχίζεται]


[1] Αμφισβητείται από την Ιστορία τ.σ.

[2] Ης. Ξβ΄,1 τ.σ.

[3] Γέν. ιβ, 6 τ.σ.

[4] Αποκ. ιη΄, 23 τ.σ.

[5] Εγκυκλοπαίδεια ʽΕπιστήμη και Ζωή» τ.σ.

[6] Εγκ. «Επιστήμη και Ζωή» τ.σ.

[7] Ματθ. Ιθ΄, 11-12 τ.σ.

[8] Μαρκ. Ιβ΄, 25 κ.α. τ.σ.

1 συνέχεια

Η αγιότητα


Αγιότητα δε βλέπεις αν δε φθάσεις στο σημείο να πεις (και να το εννοείς!): «Μη μου άπτου!». Άπαξ και φθάσεις εκεί, έγινες ένα με το Άγιο Πνεύμα.
Το Άγιο Πνεύμα δεν το αγγίζει ο (πνευματικός ) αυνανισμός., για τους εξής παρακάτω απλούς λόγους:
-[FONT=&quot] [/FONT]Κάνει στα άλλα (πνεύματα), εκείνο που θέλει να κάνουν και εκείνα γιʼ Αυτό.
-[FONT=&quot] [/FONT]Δεν κρίνει επουδενί τα άλλα πνεύματα.
-[FONT=&quot] [/FONT]Δεν οργίζεται επουδενί και επί ουδενός (πνεύματος).
-[FONT=&quot] [/FONT]Δε ζητάει τα «Εαυτού», αλλά ακόμη και το «ένα» Του, όταν προηγείται η ανάγκη του πλησιέστερού Του(πνεύματος), το χαλαλίζει και γίνεται Χορηγός της ζωής κλπ.
Πριν φθάσει κανείς να γίνει ευνούχος «τρίτης τάξεως», περνάει το τελευταίο τεστ(πνευματικότητας). Δοκιμάζεται, η περηφάνιά του. Αχίλλεια φτέρνα όλων των υποψήφιων αγιών(τουλάχιστον), είναι η αρετή. Η «περηφάνια της αρετής» λοιπόν κατά το τεστ (κάτι φυσικά που δεν το ξέρει ο υπ. +) είναι πάθος. Σαν τέτοια, πχ. θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη στάση που κρατάμε, όταν λέμε (πχ): «οι άνθρωποι είναι μαλάκες κλπ». Αν λέγαμε όμως «οι άνθρωποι είμαστε…», μπορεί να μην επιδεικνύαμε μεν «περηφάνια», αλλά τότε δεν θα είχαμε και την «αρετή». Η τελευταία υπάρχει μόνον στην ταπεινοφροσύνη, οπότε και αναφέρετε μόνον στο πρώτο ενικό. Η περηφάνια της αρετής είναι λαμπερή και στιλπνή, αλλά όσο πιο ψηλά φθάνει κανείς πνευματικά, τόσο πιο ολισθηρή καταλήγει να γίνεται! Γνωρίζει κάθε άγιος( κι όχι μόνον ο Θεός!), ότι η περηφάνια της αρετής είναι σύμπτωμα πνευματικού αυνανισμού. Πλην όμως αυτή τη γνώση την είχε αποκτήσει (εμπειρικά), όταν κι ο ίδιος περνούσε σχετικούς πειρασμούς. Πάνω στην πνευματική μάχη (εντός του), το μυαλό του, όλο και θυμόταν, την «περίπτωση Αυνάν». Εκείνος, απλά δεν ήθελε να κάνει παιδί με την πρώην νύφη του. Αυτός (ο άγιος) δε θέλει να κάνει παιδιά, επειδή θέλει να παραμείνει «ως τα παιδία», για να έχει πιθανότητες να γίνει (κάποτε) ένας «Μη μου άπτου».
Ο ευνούχος «εκ της κοιλίας της μητρός του», δεν μπορεί να αυνανιστεί, από «φυσιολογικά αίτια». Αλλά ακόμη και οι μη έχοντες (όρχεις), έχουν τουλάχιστον «πνεύμα». Οπότε υπόκεινται στους πειρασμούς του πνευματικού πειρασμού. Τις περισσότερες μάλιστα περιπτώσεις κινδυνεύουν από «αφύσικο ζηλωτισμό» και (κατά συνέπεια) από θρησκοληπτικό φονταμενταλισμό.
Υπάρχει τέλος ο ευνούχος από ατύχημα ή από τιμωρία( από τρίτους). Τον Ωριγένη, για παράδειγμα, ενώ ο ίδιος αυτοευνουχίστηκε για να ξεπεράσει μία και καλή τους σχετικούς πειρασμούς, τον τιμώρησαν οι επί γης «αγιουργοί», αντιλαμβανόμενοι τη στάση του, είτε ως «πνευματικό ατύχημα» είτε ως «πνευματικό αυνανισμό». Έτσι, δεν απέκτησε ούτε καν την «κατʼ οικονομία αγιότητα», που αναγνώρισαν στο Μ. Κωνσταντίνο!
Τι ποσοστό τέτοιας αγιότητας άραγε εισέπραξε ο Τσάρος Νικόλαος Β΄, μετά την (τελική!) νίκη του , κατά του «Μπολσεβικισμού»(περίπτωση «πολιτικού αυνανισμού!); Ήδη πάντως, μʼ αυτή την αγιοποίηση (αρχές της τρίτης μΧ χιλιετίας!), μπαίνουμε στη σύγχρονη εποχή του πνευματικού αυνανισμού. Ας μην προτρέξουμε όμως!