Γραφή και internet

Η γραφή είναι σαν υπνωτικό. Χαλαρώνουμε και συναρμολογούμε λέξεις ή κατασκευάζουμε λέξεις συναρμολογώντας γράμματα. Μεθάμε συχνότερα απο τη διαδικασία κατασκευής, παρά απο το αποτέλεσμα που φέρνουν οι κατασκευές του νου. Ναρκωνόμαστε και υπνοβατούμε γράφοντας ή ναρκωνόμαστε και υπνοβατούμε για να γράψουμε;

- Γιατί γράφουμε;
- Γιατί καιγόμαστε να γράψουμε;
- Επειδή είναι πιο εύκολο. Αρκεί ένα μολύβι κι ένα χαρτί για να εκφράσουμε αυτό που έχουμε μέσα μας και θέλει να βγει έξω, να επικοινωνήσει.
- Γράφουμε επειδή δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε.
- Οταν μιλάμε, κανείς δεν καταλαβαίνει, έτσι πιστεύουμε, κανείς δεν ακούει.
- Γράφοντας, αναγκάζουμε να μας ακούσουν, ακουγόμαστε με το ζόρι, έστω κι αν το γραπτό μας ξεσηκώνει θύελλες αντιδράσεων ή πετιέται στα σκουπίδια.

Το γραπτό είναι κάτι που υπάρχει, που μένει, το προφορικό είναι κάτι που πετάει, που χάνεται. Αλλά το έχουν πει οι σοφοί λατίνοι (verba volent, scripta manent) και οι σοφοί αρχαίοι (έπεα πτερόεντα) πριν απο αυτούς.

Καλό είναι να το επαναλαμβάνουμε, ιδίως στο ιντερνέτ, όπου όλα είναι ρευστά και τίποτε δεν ορίζει μονιμότητα ύπαρξης. Οταν γράφουμε εδώ είναι σαν να μιλάμε, σαν να μη γράψαμε ποτέ και πουθενά.
Η γραφή στο ιντερνέτ είναι μια υπέρβαση εξαιτίας αυτού του λόγου. Υπερβαίνουμε τον εαυτό μας σκορπίζοντάς τον. Η γραφή είναι το μέσον διασκορπίσματος.

Κομματιαζόμαστε γράφοντας. Οταν γράφω μόνος και κρατώ τα γραπτά στο συρτάρι μου, γνωρίζω εγώ μονάχα ότι έχω κομματιαστεί. Οταν τα δείχνω, όταν τα εκθέτω οπουδήποτε, πιστοποιώ με κάποιο τρόπο αυτό το κομμάτιασμα.

Υπερβαίνω εμένα τον ίδιο, γνωρίζοντας ότι τα κομμάτια μου πλέον δεν μου ανήκουν, έχω γίνει -με το σκόρπισμα αυτό- κομμάτι άλλων, εκείνων που κοινώνησαν εμένα, κι εγώ γίνομαι ένα μάτσο κομμάτια ξένων τεχνιτών της γραφής. Η γραφή λειτουργεί υπερβατικά ως προς την επικοινωνία και την κοινωνία, με την έννοια της λέξης «κοινωνώ» που σημαίνει μεταλαμβάνω, μετέχω.

Μια υπερβατική κοινωνία ανθρώπων: Κοινωνία της μέθεξης. Το ίδιο κάνει. Δυο λέξεις με ταυτόσημη σημασία.
Η γραφή τελικά οδηγεί στη συνειδητοποίηση του νοήματος της λέξης «κοινωνία».

_______________________________________________________________________________________
Για το άρθρο που έγραψα, έναυσμα ήταν μια φράση που διάβασα στο site anemologio.gr εδώ ακριβώς: https://www.anemologio.gr/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=133&postdays=0&postorder=asc&start=45
Η απλή αυτή φράση, που έγραψε ο ector «Η γραφή τελικά έχει υπερβατική σημασία και λειτουργία» ερέθισε το νου μου να δράσει. Προσπάθησα επιτόπου να δώσω απάντηση στο απλοϊκό ερώτημα «γιατί γράφω;» και προχώρησα τη σκέψη μου με εξίσου απλό τρόπο, χωρίς να ενδιαφέρομαι για πολύπλοκα λεκτικά σχήματα, εντοπίζοντας τον ακριβή χώρο, όπου η απάντηση στο ερώτημα βρίσκει εφαρμογή σε άμεση σχέση με το ιντερνέτ.
Παρέθεσα τα στοιχεία του site όπου πρωτοέγραψα τις σκέψεις μου, για να υποστηρίξω πιο καλά τη θέση μου περί της αξίας της επικοινωνίας.

Αρχική Δημοσίευση από Michelle:

Kαλώς όρισες!
Πραγματικά πολύ σωστό και όμορφο κείμενο! respect
Αν θέλεις, κάντο λίγο περισσότερο σαν άρθρο και μπαίνει στην αρχική!
(αν θέλεις φυσικά αλλιώς ας μείνει εδώ, κανένα πρόβλημα )
Και πάλι καλωσόρισες!

Click για ανάπτυξη...

Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα και υπόσχομαι να προσπαθήσω, αλλά όχι αμέσως. Εχουμε και διάβασμα!

ναι, αλλά υπάρχουν και τα εργαστήρια. Καλά, μπορεί να το κάνω αύριο.
Διορθώνω την προηγούμενη απάντη που έδωσα: ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ ΣΗΜΕΡΑ!!! (κατά προτροπή του 'προσώπου') Πώς το βρίσκεις;

Γράφω για να αισθάνομαι οτι ζω, οτι το αίμα κυλάει στις φλέβες μου, οτι η καρδιά μου πάλεται. Χωρίς να μπορώ να αποτυπώσω τις σκέψεις μου στο χαρτί δεν θα μπορούσα να ζήσω. Δεν θα μπορούσα να δημιουργήσω, δε θα μπορούσα να εκφραστώ.
Ό,τι με στιγματίζει, ακόμη κι ο,τι μου τραβάει απλά την προσοχή, μου δίνει το ερέθισμα και ακόμα το έναυσμα να αρχίσω να γράφω....

Πρακτικά όμως, παρατηρώ οτι γράφω γιατί δυσκολεύω να εκφράσω όλες αυτές τις σκέψεις μου προφορικά. Είναι όμως περίεργο, οι λέξεις να έρχονται στο μυαλό μου όταν πιάνω χαρτί και μολύβι και να αρνούνται να βγούν από το στόμα μου...

Το ίντερνετ με κάνει λοιπόν να αισθάνομαι πολύ πιο βολικά. Αφού δεν υπάρχει πια ο προφορικός λόγος.