Φόβοι και σκέψη

Ο Μπέρτραντ Ράσσελ ισχυρίστηκε: "Τίποτα δε φοβάται ο άνθρωπος περισσότερο πάνω στη γη από τις σκέψεις και μάλιστα πιο πολύ κι απ' τη φθορά και το θάνατο...". Εσείς τι λέτε επ' αυτού;

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:

Συμφωνώ. Φοβάται τις σκέψεις των άλλων ανθρώπων, γιατί το μυαλό μας είναι εργοστάσιο παραγωγής γεγονότων, ειδικά αν υπάρχει και έντονη συναισθηματική φόρτιση. Σκεφτείτε κάτι καλό, εγώ το'καψα.

Click για ανάπτυξη...

Θα πρόσθετα (όμως) , ότι φοβάται και "τις δικές του" (σκέψεις)...Αλήθεια, αγαπητέ φίλε Δρ., πως το "έκαψες" (προφανώς το "εργοστάσιό" σου;;;

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:

Η τελευταία ήταν υπερπαραγωγή, γι'αυτό φοβάμαι ότι το'καψα. Πιθανόν να γέννησα και το τέρας του Φρανκεστάιν ενώ η συνταγή μου ετοίμαζε κάτι πιο light. Ο χρόνος θα δείξει, μπορεί να τα βλέπω έτσι και από την υπερκόπωση ή μπορεί να εφηύρα και μια σοκαριστική Dr. θεραπεία.

Ψυχραιμία. Θα δούμε.
Επιστρέφω στο ''εργαστήριο'' να μαζέψω τις βίδες

Click για ανάπτυξη...

!!! Μου αρέσει η αλληγορική σου επιδεξιότητα... Αφήνεις, έτσι, ελεύθερη τη σκέψη του "πλησίον" σου... να "φοβηθεί" ή όχι!

Όσο κι αν σκεφτούμε, ο,τι κι αν σκεφτούμε, η άγνοια θα καραδοκεί. Και για πολλούς θεωρείται συνώνυμη του φόβου. Φοβούνται μη χάσαν δεδομένα στη πορεία των συλλογισμών, όχι από σφάλμα αλλά από άγνοια..

Αν αυτή η ζωή έχει κάτι για μας, εκτός από την ίδια τη ζωή, και για το οποίο πρέπει να ευχαριστήσουμε τους Θεούς (), αυτό είναι το δώρο της άγνοιάς μας.

Αγνοούμε τους εαυτούς μας και αγνοούμε οι μεν τους δε. Η ανθρώπινη ψυχή είναι μια σκοτεινή και ιξώδης άβυσσος, ένα πηγάδι που δεν χρησιμοποιείται ποτέ στην επιφάνεια του κόσμου.
Κανείς δεν θ'αγαπούσε τον εαυτό του αν πραγματικά τον γνώριζε, κι έτσι, μην έχοντας τη ματαιοδοξία, που ειναι το αίμα της πνευματικής ζωής, θα πεθαίναμε στη ζωή από αναιμία...

Κανείς δεν γνωρίζει τον άλλο, κι ευτυχώς που δεν τον γνωρίζει. Γιατί αν τον γνώριζε, θα αναγνώριζε σ'αυτόν, είτε πρόκειται για μητέρα, γυναίκα ή παιδί, τον μεταφυσικό του εχθρό.

Τα πάμε καλά μεταξύ μας γιατί αγνοούμε ο ένας τον άλλο. Τι θα γίνονταν τόσοι ευτυχείς σύζυγοι αν μπορούσαν να δουν ο ένας στην ψυχή του άλλου, αν μπορούσαν να καταλάβουν ο ένας τον άλλο, όπως λένε οι ρομαντικοί που δεν γνωρίζουν τον κίνδυνο -αν και επιπόλαιο- αυτού που λένε.
Όλοι οι παντρεμένοι του κόσμου είναι κακοπαντρεμένοι, γιατί ο καθένας τους φυλάει μέσα του, στα μύχια εκείνα μέρη όπου η ψυχή ανήκει στον Διάβολο, τη φευγαλέα εικόνα του ποθητού άντρα που δεν είναι αυτός, την άπιαστη μορφή της θεσπέσιας γυναίκας που αυτή δεν έφτασε ποτέ.
Οι πιο ευτυχείς αγνοούν μέσα τους αυτές τις διαψευσμένες προδιαθέσεις, οι λιγότερο ευτυχείς δεν τις αγνοούν αλλά δεν τις γνωρίζουν, και μόνο μια αδέξια εκδήλωση, μια τραχύτητα στη συμπεριφορά, θυμίζουν, στην τυχαία επιφάνεια των κινήσεων και των λέξεων και των σκέψεων, το κρυφό Δαιμόνιο, την αρχαία Εύα, τον ιππότη και τη Συλφίδα.

Η ζωή που ζούμε είναι μια ρευστή ασυμφωνία, ένας εύθυμος μέσος όρος ανάμεσα στο μεγαλείο που δεν υπάρχει και στην ευτυχία που δεν μπορεί να υπάρξει. Είμαστε ευχαριστημένοι γιατί είμαστε ικανοί, ακόμα και όταν σκεφτόμαστε και όταν αισθανόμαστε, να μην πιστεύουμε στην ύπαρξη της ψυχής.
Στο χορό των μεταμφιεσμένων που ζούμε αρκούμαστε στην τέρψη της φορεσιάς, γιατί αυτή είναι το παν στο χορό.
Είμαστε υπόδουλοι των φωτισμών και των χρωμάτων, πηγαίνουμε στο χορό όπως στην αλήθεια, δεν γνωρίζουμε -εκτός κι αν δεν παίρνουμε μέρος- την παγωνιά της εξωτερικής νύχτας, το θνητό σώμα κάτω από τα κουρέλια που θα επιζήσουν ενώ αυτό θα έχει πεθάνει, όλα αυτά που, μόνοι με τον εαυτό μας, πιστεύουμε πως είμαστε θεμελιωδώς εμείς, αλλά που τελικά δεν είναι παρά η κρυφή παρωδία αυτού που υποθέτουμε πως είναι η αλήθεια μας.

Όλα όσα κάνουμε ή λέμε, όλα όσα σκεφτόμαστε ή αισθανόμαστε, φορούν την ίδια μάσκα και το ίδιο ντόμινο.
Ακόμα κι αν βγάλουμε όσα φοράμε, ποτέ δεν φτάνουμε στη γυμνότητα, γιατί η γυμνότητα είναι ένα φαινόμενο της ψυχής και όχι το ότι βγάζουμε τα ρούχα μας. Έτσι ντυμένοι ψυχή τε και σώματι, με τα πολλαπλά μας ρούχα κολλημένα πάνω μας όπως τα φτερά των πουλιών, ζούμε ευτυχείς ή δυστυχείς, ή χωρίς να ξέρουμε καν τι είμαστε, το σύντομα διάστημα που μας δίνουν οι θεοί για να τους διασκεδάζουμε, σαν παιδιά που παίρνουν το παιχνίδι τους στα σοβαρά...

Κάποιος από μας, ελεύθερος ή καταραμένος, βλέπει ξαφνικά - αλλά ακόμη κι αυτό συμβαίνει σπάνια- ότι όλα όσα είμαστε είναι όσα δεν είμαστε, ότι σφάλλουμε σε ό,τι είναι σίγουρο και ότι έχουμε άδικο στα πιο σωστά μας συμπεράσματα κι αυτό είναι ακόμα ένα σκουληκοτούνελ της σκέψης.
Κι αυτός που σε μια απειροελάχιστη στιγμή βλέπει το σύμπαν ξεγυμνωμένο δημιουργεί μια φιλοσοφία, ή ονειρεύεται μια θρησκεία. Και η φιλοσοφία διαχέεται, και η θρησκεία διαδίδεται, και όσοι πιστεύουν στη φιλοσοφία τη χρησιμοποιούν σαν ένα ένδυμα που δεν το βλέπουν, και όσοι πιστεύουν στη θρησκεία τη φορούν σαν προσωπείο που στη συνέχεια το ξεχνούν.

Και εξακολουθούμε να αγνοούμε αλλήλους και γι'αυτό συνεννοούμαστε με ευθυμία, στριφογυρίζουμε χορεύοντας και συζητώντας ευχάριστα, ανθρώπινοι, επιπόλαιοι, σοβαροί, υπό τον ήχο της ορχήστρας των αστερισμών (εδώ μπαίνουν και οι Λεφάκηδες, Μπήλιες, Πατέρες)..

Ίσως αυτή η άγνοια (= μη σκέψη) να είναι το μυστικό ενός πρόσκαιρου χοροπηδηχτού χαρούλας.

Σκεψεις αρνητικες,απαισιοδοξες,στεναχωρες κ εντονα φορτισμενες με τυψεις,ενοχες και αμφιβολιες ειναι ικανες να οδηγησουν εναν ανθρωπο στη φθορα της ψυχης του κ κατ'επεκταση στο θανατο.
Σκοτεινες σκεψεις που μπορει να φθειρουν ψυχη κ σωμα.
Με τον τροπο που συνηθιζει να σκεφτεται ο καθενας μας,με τον ιδιο τροπο θα λειτουργει κ στην ζωη του.
Αν αγαπαμε ομως,ο κοσμος μας μεταμορφωνεται και το φως αυτης της αγαπης διαλυει τα σκοταδια του φοβου,της φθορας κ της αμφιβολιας.
Μια αγνη κ καλοπροαιρετη σκεψη ειναι ικανη να μετατρεψει ενα τελος σε ενα νεο ξεκινημα.
Η απαντηση μου ειναι μια προσευχη που λεει:
Kυριε,προστατεψε τις αποφασεις μας,
γιατι η αποφαση ειναι τροπος προσευχης.
Δωσε μας το θαρρος ωστε να μπορουμε,μετα την αμφιβολια,
να διαλεξουμε αναμεσα στους δυο δρομους.

Η ζωή είναι ένας αγώνας, μια έκφραση η οποία όταν προφέρεται για πρώτη φορά, θα έπρεπε να προφέρεται σαν ένας μελαγχολικός αναστεναγμός συμβιβασμού.
Αγωνίζομαι σημαίνει αντιτάσσω τη θελησή μου στη θέληση ενός άλλου για να τον συντρίψω.

Ο αιώνας μας, της αισιοδοξίας και των σφαγών, κατάφερε να μεταβάλλει αύτη την τρομερή διαπίστωση σε χαρούμενο τραγουδάκι.Θα λέγαμε ίσως ότι είναι τρομερό, καμμία φορά να αγωνίζεσαι εναντίον κάποιου, ότι το να αγωνίζεσαι για κάτι είναι ωραίο και ευγενικό.

Χωρίς αμφιβολία, είναι ωραίο να θέτεις στην υπηρεσία της ευτυχίας, της δικαιοσύνης κτλ τις προσπαθειές σου,αλλά αν θέλουμε να προσδιορίζουμε τις προσπαθειές μας με τη λέξη αγώνας, αυτό σημαίνει ότι στην ευγενική μας προσπάθεια κρύβεται η επιθυμία να ρίξουμε κάποιον χάμω.

Ο αγώνας για είναι αδιαχώριστος από τον αγώνα εναντίον, και στη διάρκεια του αγώνα,
οι αγωνιστές λησμονούν πάντοτε την πρόθεση για προς όφελος της πρόθεσης εναντίον.

Αν υπήρχαν λιγότερα πένθιμα εμβατήρια, μπορεί και να πεθαίναμε λιγότερο.
Ο σεβασμός τον οποίο εμπνέει η τραγωδία είναι πολύ περισσότερος από την ανεμελιά του τιτιβίσματος ενός παιδιού.
Ποιός είναι ο αιώνιος όρος των τραγωδιών;
Η ύπαρξη ιδανικών, των οποίων η αξία θεωρείται ότι υπερτερεί εκείνης της ανθρώπινης ζωής.
Και ποιός είναι ο όρος των πολέμων;
Το ίδιο πράγμα. Σε υποχρεώνουν να πεθάνεις επειδή, φαίνεται, υπάρχει κάποιο πράγμα που είναι ανώτερο απο την ζωή σου.
Ο πόλεμος δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο στον κόσμο της τραγωδίας.
Απο την αρχή της ιστορίας του, ο άνθρωπος δεν γνώρισε παρά τον τραγικό κόσμο και δεν είναι ικανός να βγεί απο αυτόν.

Η εποχή της τραγωδίας δεν μπορεί να κλείσει παρά μόνο με μια επανάσταση της επιπολαιότητας.
Τα πράγματα θα χάσουν το ενενήντα τοις εκατό του νοήματός τους και θα γίνουν ελαφρά.
Σ' αυτήν την αραιωμένη ατμόσφαιρα, ο φανατισμός θα εξαφανιστεί.
Ο πόλεμος θα καταστεί αδύνατος.