Η εκδίκηση της πορνευμένης Δραχμής

Αν ποτέ μας γυριστεί η Δραχμή, θα 'ναι σαν κόρη που επιστρέφει στο σπιτικό της, μετά από επί χρόνια εκπόρνευσής της, από τους πάσης φύσεως προπολεμικούς, χουντικούς και μεταπολιτευτικούς της νταβάτζήδες. Μία κόρη ξεσχισμένη(ς) τιμής, υπόληψης και σωθικών της, αλλά μετανοιωμένη!
Πόσος λόγους έχει άραγε, εκεί στα πληγωμένα σωθικά της, για να μας εκδικηθεί, που σαν εθνικά αυτοπροσδιοριζόμενη κοινωνία την παραδώσαμε τόσο άσπλαχνα σε κάποιους νταβατζήδες, επειδή, λέει, χρωστούσαμε "ακόμη και το δάνειο προς τον Κολοκοτρώνη"; Και πως μπορεί να μας εκδικηθεί, τώρα που θα την καλούσαμε πίσω, στο σπιτικό της;
Προβληματίζομαι, αν και άνεργος, έντονα τον τελευταίο καιρό, πως θα είχα μούτρα να ξανανταμώσω κατάμουτρα τη "Δραχμή μας", χωρίς να ανοίξει η γη από κάτω μου...να με φάει, από ντροπή, που σχεδόν έχω ξεχάσει ότι υπήρχε ποτέ!

υγ: Αν μπορείς, καλή μας, μη γυρίζεις πίσω...Έλεος! Τι θα λένε οι γείτονες;

Αρχική Δημοσίευση από Νωεύς:

υγ: Αν μπορείς, καλή μας, μη γυρίζεις πίσω...Έλεος! Τι θα λένε οι γείτονες;

Click για ανάπτυξη...

Ότι την πούλησαν οι γονείς της για ένα cent;

Παρεμπιπτόντως, εξαιρετικό θέμα....

Αρχική Δημοσίευση από IL PENSIERO:

Ότι την πούλησαν οι γονείς της για ένα cent;

Click για ανάπτυξη...

Για την ακρίβεια για 0,293470286133529 cent!

Αρχική Δημοσίευση από IL PENSIERO:

Ότι την πούλησαν οι γονείς της για ένα cent;

Παρεμπιπτόντως, εξαιρετικό θέμα....

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από parafernalia:

Για την ακρίβεια για 0,293470286133529 cent!

Click για ανάπτυξη...

Εσείς κι εγώ, όμως, τι σχέση έχουμε μαζί της; Έχουμε;.........

Αρχική Δημοσίευση από Νωεύς:

Εσείς κι εγώ, όμως, τι σχέση έχουμε μαζί της; Έχουμε;.........

Click για ανάπτυξη...

Είχαμε...... Για την ακρίβεια τώρα που το ξανασκέφτομαι….. δεν ξέρω αν την είχαμε και σε τόση εκτίμηση. Αν είχαμε εμπεδώσει την αξία της. Είναι αυτό που λέμε όταν χάνεις κάτι το εκτιμάς. Τώρα που μπήκαμε στο ευρω και γίναμε ευρω–πέοι, γιατί αυτό το θέλαμε….πόσο το θέλαμε δεν λέγεται (ή κάποιοι άλλοι το ήθελαν για λογαριασμό μας, αλλά και εμείς μια μεγάλη ιδέα την ψιλοείχαμε) και αντιληφθήκαμε το κακό που μας βρήκε......., ε ναι το ομολογώ την θέλουμε πίσω. Το θέμα είναι τι θα την κάνουμε;;; Πως θα είμαστε εμείς με την δραχμή μας απέναντι στο ευρώ και στο δολάριο; Μερικοί θεωρούν ότι, επιστρέφοντας στη δραχμή και κάνοντας την ανάλογη υποτίμηση, θα έχουνε φθηνότερη εγχώρια παραγωγή.Ποιά παραγωγή μας; Τι παράγουμε τελικά;Η υποτίμηση σύμφωνα με αναλυτές θα είναι πάνω απο 40% για να είμαστε ανταγωνιστικοί. Άρα…. αύξηση του δημοσίου χρέους, αύξηση πληθωρισμού, κίνδυνοι κατάρρευσης των τραπεζών, ομαδικές αναλήψεις και μεταφορές καταθέσεων στο εξωτερικό, αύξηση καυσίμων, πρώτων υλών,διόγκωση χρεών επιχειρήσεων και νοικοκυριών και άλλα πολλά που μας περιμένουν……άρα ΝΑΙ η εκδίκηση της εκδιδόμενης κόρης θα είναι μεγαλύτερη αυτή τη φορά……μήπως να μην την ξαναδεχόμασταν σπίτι;;;;;;;

Να μια άποψη για το δημόσιο χρέος....σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή.....


<Στη… στρατόσφαιρα το δημόσιο χρέος!

Τυχόν επιστροφή στην δραχμή, θα σημάνει όχι απλώς την βίαιη (εκ νέου) αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των ελαχίστων που διαθέτουν ογκώδεις λογαριασμούς σε ευρώ και οι οποίοι θα μπορούν να αγοράζουν 30% έως 50% φτηνότερα τις περιουσίες που θα ξεπουλούν οι δραχμοσυντήρητοι.
Και βεβαίως το δημόσιο χρέος της χώρας μας θα εκτοξευθεί στην… στρατόσφαιρα!

Με την επιστροφή στη δραχμή κανένας δεν θα μας δάνειζε, θα βλέπαμε τα καύσιμα και όλα τα εισαγόμενα βασικά προϊόντα με το σταγονόμετρο. Μοιραία θα ζούσαμε σκηνές Αργεντινής και Αλβανίας μετά την πτώση των πυραμίδων.

Στο υποθετικό σενάριο επιστροφής στη δραχμή με τα σημερινά δεδομένα θα την αποτιμούσαν οι αγορές κατά τη γνώμη πολλών αναλυτών με μια αναλογία περί τα 700-1.000 δραχμές ανά ευρώ!

Το δημόσιο χρέος των 300 δισ. ευρώ θα πλησίαζε το ένα τρισ. περίπου και με μια αναδιάρθρωση της τάξης του 50% θα είχαμε μεγαλύτερο χρέος από το σημερινό.

Με τη δραχμή και τη χώρα σε κρίση θα επιστρέφαμε σε επιτόκια 25-30% έναντι 11-12% με τα σημερινά δεδομένα των σπρεντς και 5% τα τοκογλυφικά επιτόκια από την Τρόικα.

Με ένα δημόσιο χρέος 400 δισ. ευρώ λοιπόν και επιτόκια 25% κάθε χρόνο, θα χρειαζόμασταν έσοδα δυο προϋπολογισμών προ κρίσης μόνο για τους τόκους. >

Πηγή: https://www.xrima-online.gr/oikonomia/kaluteraa_polemos_para_epistrofi_sti_draxmi.html

Αρχική Δημοσίευση από IL PENSIERO:

Να μια άποψη για το δημόσιο χρέος....σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή.....

Με ένα δημόσιο χρέος 400 δισ. ευρώ λοιπόν και επιτόκια 25% κάθε χρόνο, θα χρειαζόμασταν έσοδα δυο προϋπολογισμών προ κρίσης μόνο για τους τόκους. >

Πηγή: https://www.xrima-online.gr/oikonomia/kaluteraa_polemos_para_epistrofi_sti_draxmi.html

Click για ανάπτυξη...

Η επιστροφή της Δραχμής πλέον στην εθνοκρατική μας καθημερινότητα, για να μην καταλήξει σε καταστάσεις αλα Αλβανίας, προϋποθέτει μία πολιτική εξέλιξη ανάλογη εθνικοαπαλευθερωτικής επανάστασης, πολύ πιο αληθινή και ουσιαστική εκείνης του 1821...Προφανώς, σε μία τέτοια περίπτωση, και με τη συνδρομή της διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, θα αναγνωρίσουμε μόνον το 5% του σημερινού ονομαστικού χρέους(πραγματικό δάνειο κεφάλαιο!) συν άλλα τόσα περίπου για νόμιμους τόκους!

Αρχική Δημοσίευση από Νωεύς:

Η επιστροφή της Δραχμής πλέον στην εθνοκρατική μας καθημερινότητα, για να μην καταλήξει σε καταστάσεις αλα Αλβανίας, προϋποθέτει μία πολιτική εξέλιξη ανάλογη εθνικοαπαλευθερωτικής επανάστασης, πολύ πιο αληθινή και ουσιαστική εκείνης του 1821...Προφανώς, σε μία τέτοια περίπτωση, και με τη συνδρομή της διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, θα αναγνωρίσουμε μόνον το 5% του σημερινού ονομαστικού χρέους(πραγματικό δάνειο κεφάλαιο!) συν άλλα τόσα περίπου για νόμιμους τόκους!

Click για ανάπτυξη...

Ακριβώς! Μένει ένα μόνο πρόβλημα, να βρούμε τους...... επαναστάτες.

Αρχική Δημοσίευση από IL PENSIERO:

Ακριβώς! Μένει ένα μόνο πρόβλημα, να βρούμε τους...... επαναστάτες.

Click για ανάπτυξη...

Όταν είναι να βρεθούν, τους βρίσκει η ιστορία!

Αρχική Δημοσίευση από IL PENSIERO:

Το δημόσιο χρέος των 300 δισ. ευρώ θα πλησίαζε το ένα τρισ. περίπου και με μια αναδιάρθρωση της τάξης του 50% θα είχαμε μεγαλύτερο χρέος από το σημερινό.

Click για ανάπτυξη...

Δεν θέλω να χαρακτηρίσω το άρθρο "παπαγαλίστικο" αλλά είναι σίγουρα Κασσάνδρα που βολεύει τους δανειστές μας. Το χρέος μετά την αναδιάρθωση θα είναι όντως μεγαλύτερο. Αρχικά αυξάνει γιατί παραμένει σε ευρώ. Μια πιο διεξοδική μελέτη δείχνει όμως ότι πρέπει να μελετηθεί και ο τρόπος επιστροφής στη δραχμή.

Αν τις δραχμές τις εκδόσουμε εμείς οι καταθέσεις στις τράπεζες θα μετατραπούν σε συναλλαγματικό απόθεμα ικανό να μας απαλλάξει από το μνημόνιο και να μας ζήσει για ένα χρονάκι. Το χρήμα αυτό είναι πληθωρικό αλλά μέρος του πηγαίνει στην ευρωπαϊκή οικονομία. Εμείς θα πληρώνουμε τις εισαγωγές μας με δραχμές που σημαίνει ότι το πληθωρικό χρήμα θα μεταφερθεί στο εξωτερικό με συνέπεια την πτώση του ευρώ έναντι της δραχμής. Άρα το χρέος θα μειωθεί.

Αν το δικό μας νόμισμα το εκδώσει η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα και μας το δώσει παίρνοντας τα ευρώ μας τότε το πληθωριστικό χρήμα θα πάει κατευθείαν στην ΕΕ υποτιμώντας άμεσα το ευρώ σε σχέση με το δικό μας νόμισμα. Άρα το χρέος πάλι μειώνεται!

Η επιστροφή στη δραχμή θα προκαλέσει σοκ όχι μόνο εντός αλλά και εκτός Ελλάδος. Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας όμως θα είναι σχεδόν άμεση, η εξωτερική ζήτηση προϊόντων και υπηρεσιών θα αυξηθεί, η ανεργία θα αποκλιμακωθεί και το πραγματικό ΑΕΠ θα επανέλθει σε ζωηρούς ρυθμούς, που σημαίνει ανάπτυξη.

Διαβάστε και την άλλη άποψη:

https://anti-ntp.blogspot.com/2011/03/blog-post_4107.html
https://www.politis-europe.com/cgibin/hweb?-A=17&-V=opinions

Υπάρχει και το σενάριο δραχμοποίησης του χρέους όπου η αναδιάρθωση γίνεται ταυτόχρονα με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Ουσιαστικά ομόλογα του ελληνικού δημοσίου σε ευρώ επαναγοράζονται σε δραχμές και γίνεται άμεσα υποτίμηση της δραχμής ώστε να μειωθεί το χρέος. Ποιος άραγε ξέρει τι είναι το πιο σώφρων;

Η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε οικονομολόγοι, ούτε ειδήμονες για να κρίνουμε σωστά. Το σίγουρο είναι ότι κάθε λύση έχει θετικά κι αρνητικά και η αποτελεσματικότητα εξαρτάται από τον τρόπο πως εφαρμόζεται η λύση στην πράξη.

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangeLove:

]πάντως όχι μέσα στο 62% που θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ ΝΔ σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση.

Click για ανάπτυξη...

Η δική μου πληροφόρηση λέει 21% ΠΑΣΟΚ, 20% ΝΔ σε ένα σύνολο 65% που δήλωσαν πρόθεση ψήφου.

Αρχική Δημοσίευση από parafernalia:

....

Διαβάστε και την άλλη άποψη:
https://anti-ntp.blogspot.com/2011/03/blog-post_4107.html
https://www.politis-europe.com/cgibin/hweb?-A=17&-V=opinions




....

Click για ανάπτυξη...

Δεν είναι υποχρεωτική η έξοδος της Ελλάδας από την Ε.Ε., σε περίπτωση επιστροφής σε καθεστώς εθνικού νομίσματος. Επίσης, η έκδοση και κυκλοφορία εθνικού νομίσματος αποτελούν προνόμια κάθε εθνικού κράτους, ενδεικτικά μάλιστα της εθνικής του κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, έναντι άλλων κρατών και διεθνών οργανισμών.

Αρχική Δημοσίευση από Νωεύς:

Αν ποτέ μας γυριστεί η Δραχμή, θα 'ναι σαν κόρη που επιστρέφει στο σπιτικό της, μετά από επί χρόνια εκπόρνευσής της, από τους πάσης φύσεως προπολεμικούς, χουντικούς και μεταπολιτευτικούς της νταβάτζήδες. Μία κόρη ξεσχισμένη(ς) τιμής, υπόληψης και σωθικών της, αλλά μετανοιωμένη!

Click για ανάπτυξη...

Ο ψηλός άνδρας με το τσαλακωμένο Αρμάνι, έκλεισε πίσω του τη βαριά ξύλινη πόρτα ασφαλείας και κοντοστάθηκε στο μαρμάρινο πλατύσκαλο.. Το αξύριστο πρόσωπο του στράφηκε δεξιά κι αριστερά, κοιτάζοντας για τελευταία φορά τον πελώριο φροντισμένο κήπο της βίλλας που τον στέγασε για δέκα ολόκληρα χρόνια. Δεν θα ξανάνοιωθε ποτέ στις γυμνές πατούσες του τη βελούδινη δροσιά του γκαζόν, δεν θα ξανάπαιρνε ποτέ το πρωινό του στο μαρμάρινο τραπέζι δίπλα στους πετρόκηπους, δεν θα ξανάκουγε ποτέ τον ήχο του νερού που κυλούσε μυστικά ανάμεσα στις ξωτικές ορχιδέες και τις αποκίες των μπονζάϊ. Κι όμως, δεν το ένοιαζε καθόλου, αντιθέτως ήθελε να φύγει. Να φύγει αμέσως και μακριά απ' αυτό το πολυτελές κολαστήριο.

Κατέβηκε τη σκάλα και προχώρησε στο πλακόστρωτο δρομάκι προς την καγκελόπορτα. Έπιασε ασυναίσθητα τα κλειδιά του αυτοκινήτου που είχαν ξωμείνει στην τσέπη του σακκακιού. Η απαστράπτουσα BMW ήταν εκεί, σ' ένα από τα τρία σκεπαστά γκαράζ, δίπλα στο Καγιέν και το SMARTάκι της κυρίας. Ο άνδρας κοίταξε με σμιχτά φρύδια τη μπέμπα που κάποτε λάτρεψε με τόσο πάθος. Το μεταλλικό της χρώμα, τα δερμάτινα καθίσματα, τις αστραφτερές της ζάντες... Έβγαλε τα κλειδιά και τα ζύγισε στην παλάμη του. Κι έπειτα, αντί να πατήσει το κουμπί που άνοιγε τον συναγερμό, σήκωσε το μπράτσο και εκσφενδόνισε τα κλειδιά με όλη του τη δύναμη προς στο κέντρο της μεγάλης πισίνας. Το «μπλούμ» που έκανε η αρμαθιά καθώς συνάντησε το ήρεμο νερό, ξύπνησε μέσα του χιλιάδες εικόνες.

Τι πάρτυ, τι γλέντια, τι gala είχε ζήσει σ' αυτή την πισίνα... Σειρές από τραπέζια με ψητές ψαρούκλες και ροδαλά γουρουνόπουλα, μάγειροι να σερβίρουν και λευκοντυμένα γκαρσόνια να πηγαινοέρχονται, φαναράκια και πυρσοί να φέγγουν απόκοσμα, φελοί από σαμπάνιες να πετάγονται στον αέρα, μόδιστροι και managers να περιφέρονται γελώντας, κοσμικοί και διαφημιστές να χαριεντίζονται, χρηματιστές και μοντέλα να βουτάνε μεθυσμένοι στα νερά. Κι εκείνος ανάμεσα τους, ένα με την υψηλή αυτή κοινωνία, δίπλα στην εντυπωσιακή του κυρία. Πόσες μποτίλιες ακριβό ουίσκυ είχαν πιεί, πόσες γραμμές κόκα είχαν σνιφάρει, πόσες παρτούζες είχαν κάνει δίπλα και μέσα σ' αυτή την πισίνα. Τι καρα-μαλάκας, τι βλάκας πατενταρισμένος ήταν τελικά, που νόμιζε ότι αυτή ήταν η πραγματική ζωή και η ουσιαστική ευτυχία. Έτρεξε προς την έξοδο.

Πριν κλείσει πίσω του η περίτεχνη καγκελόπορτα, την είδε να στέκεται πίσω από το τζάμι της μπαλκονόπορτας, περιστοιχισμένη απ' την μεταξωτή Παριζιάνικη κουρτίνα της. Ψηλή, ξανθιά, φροντισμένη και εντυπωσιακή όπως πάντα, τον παρατηρούσε με τα ψυχρά γαλάζια μάτια της, όπως θα παρατηρούσε έναν Αφγανό μετανάστη που σκούπιζε το πεζοδρόμιο. Τώρα πια ο άνδρας καταλάβαινε με απόλυτη διαύγεια αυτό που δεν μπορούσε να αντιληφθεί δέκα ολόκληρα χρόνια: Τον είχε χρησιμοποιήσει για να κάνει το καπρίτσιο της και τώρα δεν ήταν γι' αυτήν απολύτως τίποτα. Κι όμως, αντί αυτό να τον πειράξει, αντί να τον εξοργίσει, έφερε μέσα του μια παράξενη ηρεμία και γαλήνη. Μόλις βρέθηκε στον δρόμο, πήρε μια βαθιά ανάσα κι ένοιωσε χίλιες τοξίνες να φεύγουν από μέσα του.

Περπάτησε για περισσότερο από ένα χιλιόμετρο ανάμεσα σε μάντρες από βίλλες, μέχρι που βγήκε στον κεντρικό. Έψαξε να βρει που ήταν η στάση του λεωφορείου. Πόσα χρόνια είχε να μπει σε λεωφορείο και πόσο έκανε άραγε το εισιτήριο; Λίγο αργότερα καθώς κατηφόριζε προς το κέντρο, έβλεπε τα φώτα των βορείων προαστείων να περνούν μπροστά του έξω από τα τζάμια του αστικού. Όλα τα σκέφτηκε εκεί, ακουμπισμένος στο κάγκελλο της γαλαρίας, περιστοιχισμένος από Φιλλιπινέζες και κηπουρούς που γύριζαν σπίτι τους μετά το μεροκάματο. Μονολογούσε συχνά και τα κότσια της παλάμης του κοκκίνιζαν καθώς έσφιγγε το πλαστικοποιημένο μέταλλο απ' τη μανία και την ανημπόρια του. Δεν τα 'χε με κανέναν, μόνο με τον εαυτό του:

«Τι δουλειά είχα εγώ ρε, στα βόρεια προάστεια; Τι τις ήθελα τις βίλλες και τις BMW; Στη Λένορμαν μεγάλωσα σ' ένα δυάρι πάνω από ένα βενζινάδικο, πως βρέθηκα εγώ στα Κεφαλάρια; Τορναδόρος ήμουνα, τι δουλειά είχα με διευθυντές και εισοδηματίες; Πως μπόρεσα να φανταστώ ότι με θεωρούσαν ίσο τους; Πως ψωνίστηκα έτσι με τα Αμπρεβουάρ και τα Καστελόριζα; Έμαθα τα φιλέτα και τα Ριμπ-Άϊ και ξέχασα το κοκκινιστό με τις μπάμιες. Έμαθα τις αστακομακαρονάδες και ξέχασα τον γαύρο και το μαριδάκι. Τι δουλειά είχα εγώ ρε στα Μιλάνα και τα Παρίσια κάθε τόσο, για να ψωνίζω Αρμάνια και Πράντα; Που τα 'χα μάθει εγώ όλα τούτα και ξαφνικά μου 'γίναν απαραίτητα; Άφησα τη θύρα μου στο γήπεδο κι άρχισα να πηγαίνω στις σουίτες και να τρώω καναπεδάκια ενώ έβλεπα την ομάδα. Και να πηγαίνω στους τελικούς του Τσάμπιονς Λίγκ με απ' ευθείας πτήση. Τι σχέση είχα εγώ με τα μεγάλα γήπεδα και τα χορτάρια τους; Εγώ ήθελα να βλέπω την ομάδα με τον ΠΑΟΚ και τον Λεβαδειακό και να δέρνομαι. Ας το διάολο...»

Κατέβηκε στο τέλος της διαδρομής, πήρε πάλι την κατηφόρα κι έφτασε με τα πόδια ως τη Ζήνωνος, περνώντας ανάμεσα σε πρεζάκια και Κούρδους μαχαιροβγάλτες. Ρώτησε ποιο λεωφορείο πρέπει να πάρει για τον νέο του προορισμό και μπήκε πάλι σ' ένα σαράβαλο γεμάτο θλιμένες φάτσες. Καθώς κατευθυνόταν προς τα δυτικά, συνέχισε να μονολογεί:

«Αμ αυτή; Τι μου βρήκε αυτή και με σπίτωσε στο μέγαρο της; Όταν πρωτομπήκα εκεί μέσα, όσα έβγαζα εγώ όλο το μήνα αυτή τα ξόδευε μόνο για βερνίκια νυχιών και κομμωτήρια. Πως καταδέχτηκα εγώ την κάρτα της; Πως δέχτηκα δώρα αυτοκίνητα και κότερα; Δεν ήξερα πως κάποια στιγμή, θα τα ζητούσε με κάποιο τρόπο πίσω; Τι ήθελα εγώ να ξαπλώνω στις Ψαρούδες και να ζεσταίνομαι στα τζάκια των Έλατων; Τόσο ωραία γαμούσα δηλαδή; Αμ αυτή; Σιγά το γαμήσι που έκανε. Πλαστικό και βιτσιόζικο όπως όλα γύρω της, χωρίς αγάπη, χωρίς ζεστασιά. Κατανάλωση κι αυτό, σαν όλα τ' άλλα. Στα καταστρώματα απ' τα σκάφη και στις ιδιωτικές σάουνες. Α να χαθώ πια ο μαλάκας, που νόμιζα ότι έτσι ζω πραγματικα.»

Κατέβηκε πάλι στο τέρμα της διαδρομής. Πήρε αργά-αργά τον δρόμο προς τον λόφο. Κοίταζε γύρω του προσπαθώντας να αναγνωρίσει την παλιά του γειτονιά. Μονοκατοικίες της κακιάς ώρας και ατσούμπαλα αυθαίρετα που είχε χτιστεί μέσα σε μια νύχτα πλαισίωναν τον κακομοιριασμένο στενό δρόμο. Είχε να έρθει εκεί δέκα χρόνια. Πολλά είχαν αλλάξει, όχι όμως η μυρωδιά της φτώχειας. Μόλις έφθασε στην πλατειούλα, κάθισε σ' ένα παγκάκι, άναψε ένα τσιγάρο κι έκανε τις τελευταίες σκέψεις του:

«Και για όλη αυτή τη μαλακία, εγκατέλειψα δέκα χρόνια τώρα την κακομοίρα τη γυναίκα μου. Την άφησα στη φτώχεια της κι έφυγα. Όμως τώρα γύρισα, γιατί κατάλαβα πως μόνο αυτή μ' αγάπησε, πως μόνο αυτή άξιζε. Τελικά, μόνο η ζωή δίπλα της είχε νόημα. Μόνο μαζί της ήμουν ο πραγματικός μου εαυτός. Θα ξαναμπω στο σπίτι μου κι όλα αυτά τα γελοία πλούτη και οι φαντασμένες επιδείξεις θα εξαφανιστούν σαν εφιάλτης. Θα ζήσουμε φτωχικά, με λίγα μεροκάματα, με μια μεταχειρισμένη βέσπα για να μετακινούμαστε, με λίγους πραγματικούς φίλους, με κανένα σινεμά και σουβλατζίδικο για διασκέδαση... αλλά θα ζήσουμε με ειλικρίνεια και αγάπη. Θα ζήσουμε στα κυβικά μας βρε αδερφέ και γι' αυτό θα είμαστε ευτυχισμένοι.»

Πέταξε το τσιγάρο αποφασισμένος, περπάτησε δυο στενά παραπέρα και στάθηκε μπροστά σε μια παλιά αλουμινένια πόρτα. Χτύπησε το κουδούνι και περίμενε. Η χοντρή φιγούρα της γυναίκας του μέσα σε μια λουλουδάτη ρόμπα, γέμισε το άνοιγμα της θύρας. Τον κοίταξε με μάτια καρτερικά, σαν να μην ένοιωσε καμία έκπληξη που ήταν εκεί, σα να τον περίμενε. «Καλησπέρα» της είπε. Αυτή κούνησε το κεφάλι και παραμέρισε για να τον αφήσει να περάσει. Το στενό δωμάτιο μύριζε όσπριο και μούχλα. Ο άντρας παρατήρησε το παλιό του σπίτι. Το ψυγείο ήταν του 80, τα ντουλάπια της κουζίνας είχαν ξεφτίσει, μερικά πλακάκια είχαν ξεκολήσει. Το κουρτινάκι που κρεμόταν στο παραθυράκι προς τον ακάλυπτο δεν είχε πια κανένα χρώμα. Η λαδομπογιά στους τοίχους ήταν ζωγραφισμένη από την υγρασία.

«Να σου βάλω κάτι να φας, θα 'σαι κουρασμένος» την άκουσε να λέει. «Βάλε» αναστέναξε ο άνδρας. «Φακές έχω» ξανάπε αυτή. «Ωραία» απάντησε ο άνδρας. Την κοίταζε καθώς του ετοίμαζε το φαγητό. Τα μαλλιά της ήταν ξασμένα, τα νύχια των χεριών της σκληρά και κομένα από τη ρίζα. Οι φτέρνες της έβγαιναν έξω από τις σαγιονάρες και ήταν σκασμένες, καφετιές. Καθαρίστρια δούλευε η γυναίκα τόσα χρόνια, τι χέρια και τι πόδια να είχε; Το παχύ κουρασμένο της πρόσωπο έκανε παράξενες γκριμάτσες καθώς άφηνε στο καρώ τραπεζομάντηλο το ψωμί και το ποτήρι του κρασιού. Ο άντρας έτριψε με το χέρι του το αξύριστο πηγούνι του. Δεν του άρεσε εκεί μέσα. Καθώς έβαζε στο στόμα του κουταλιές με φακές, τα πράγματα ξεκαθάριζαν στο μυαλό του ακόμα πιο πολύ. Τώρα πια ήξερε όλα τα δεδομένα με απόλυτη διαύγεια. Ούτε την άλλην ήθελε, ούτε τούτη εδώ. Ούτε εκεί γούσταρε, ούτε εδώ μπορούσε.

Καθώς η γυναίκα έσερνε αγκομαχώντας μια καρέκλα και καθόταν δίπλα του, ο άνδρας έκλεισε τα μάτια για να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά. Κάποια καταστροφή πολύ μεγαλύτερη απ' αυτή που φανταζόταν, είχε συντελεστεί μέσα του. Δεν ανήκε πουθενά, σε καμιά εστία. Το ένα ρούχο ήταν τόσο φαρδύ που δεν στεκόταν καθόλου πάνω του και το άλλο τόσο στενό που ήταν αδύνατο να το φορέσει. Ήταν λοιπόν γυμνός μέσα στον παγωμένο κόσμο. Και δεν ήταν είκοσι χρονών για να έχει την πολυτέλεια της άγνοιας. Ήξερε πια καλά ότι κάπου πρέπει υποχρεωτικά να πατήσει, από κάπου να ξαναξεκινήσει, αλλά με πλήρη συνείδηση πως όσα απώλεσε δεν θα ξαναγυρίσουν. Δεν είχε άλλη επιλογή, θα έμενε εκεί και θα 'βλεπε τι θα 'κανε. Την κοίταξε για πρώτη φορά κατάματα και συνειδητοποίησε ότι αυτά τα ξεπλυμένα μάτια με τα οποία θα περνούσε την υπόλοιπη ζωή του, τα μισούσε όσο μισούσε και τα γαλάζια της άλλης. Στην πραγματικότητα, τον εαυτό του μισούσε. Κι όμως, ώριμος και συμβιβασμένος πια, χωρίς ψευδαισθήσεις και ανεδαφικά όνειρα, άπλωσε το χέρι του και ακούμπησε το πόδι της ανάμεσα στη σχισμή της ρόμπας. Το έσφιξε λίγο, η κυταρρίτιδα έπνιξε το γόνατο.

«Δραχμούλα μου» τής είπε με φτιαχτή τρυφερότητα, «ξαναγύρισα».

δεν νοσταλγω τη δραχμη,,ως Ελληνες τοσα νομισματα αλλαξαμε μεσα στους αιωνες..

οτι φευγει δεν ξαναρχεται..

Αρχική Δημοσίευση από Άγγελος:

..............................

οτι φευγει δεν ξαναρχεται..

Click για ανάπτυξη...

Να και κάποιος που βλέπει μπροστά.
Και μη νομίζετε ότι αυτός που βλέπει μπροστά, έχει μια νότα αποφασιστικότητας και αισιοδοξίας στο βλέμμα του.
Απλά βλέπει το <<καρότο>> που μας δείχνουν, τους καπνούς που σκορπάνε, για να μας παραπλανήσουν και αδιαφορεί.

Το νόημα είναι ΕΝΑ!

Η Ευρωπαϊκή διακυβέρνηση, είναι έτοιμη!
Απομένουν οι λεπτομέρειες και εμείς αδυνατώντας να κατανοήσουμε ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ; Τσιμπάμε! Ναι τσιμπάμε! Μπορεί να μην είναι τυράκι, αλλά το ίδιο κάνει. Τυράκι – καροτάκι, με λίγη προσπάθεια φτιάχνεις και ποίημα.

Δραχμή ήταν κάποτε, τότε που η Ελλάδα έγινε γνωστή. Γιατι η πρόσφατη δραχμή, του νέου Ελληνικού κράτους που προέκυψε από την διάσπαση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αποτέλεσε υβρίδιο και όπως γνωρίζουμε είχε και ημερομηνία λήξης.