"Κινεζοελληνική Συνεργασία": η γνώμη σας;

«Κινεζο-ελληνική συνεργασία», το φαινόμενο, σα να βγαίνει από το ανέκδοτο, του ελέφαντα και του ποντικού. Άγνωστο, αν είχε (ποτέ της) κάτι τέτοιο κατά νου, η σημερινή Κυβέρνηση της Ελλάδας, ώστε τα στελέχη της να δηλώνουν: « Δεν είναι μόνον οικονομικής σημασίας», η «Κινεζο-ελληνική συνεργασία», «αλλά, και στρατηγικής». Από «στρατηγική» δε, εδώ στην Ελλάδα, είμαστε …του Χάρβαρτ!
«Στρατηγικά» πάντα μιλώντας, η «Realschool», και των Ελλήνων («μικρομεσαίων»!) ακόμη Κτηματομεσιτών, διαβλέπει ότι, «μετά από 35 χρόνια»(για τόσα χρόνια νοικιάζουν οι «Κινέζοι φίλοι» μας, τον Πειραιά), στην Ελλάδα, όπως κι αλλαχού στο πεδίο του παγκοσμιοποιημένου Real Estate, θα παραμένει «απούλητο», μόνον το λιμάνι του Πειραιά. Άγνωστό όμως θα παραμείνει( για πάντα εάν, «στρατηγικά», η μεταπολιτευτική πολιτική διοίκηση της χώρας μας είχε κατά νου, ότι ο «επόμενος κύκλος» θα γινόταν… του «Real Estate». Πάντως η αποτίμηση των σημερινών «πραγμάτων της χώρας» μας, και με «παγκοσιμιοποιημένους όρους», επιτρέπει να θεωρήσουμε, ότι πράγματι, δεν το είχε («κατά νου» της).
Σε γενικές γραμμές, η πρώτη (σχετικά) ελεύθερη (και «ακηδεμόνευτη») Πολιτεία των Ελλήνων «μεταπολεμικά», η «Μεταπολίτευση», ξεκίνησε την «οικονομική ανόρθωση της χώρας», ουσιαστικά, από την Πρωτοχρονιά του 1975. Ο πρώτος (30ετής) κύκλος της μεταπολεμικής ελληνικής «Εθνικής Οικονομίας»(1945-1974), από «ταμιακή» και οικονομική άποψη, με απλά λόγια, θα ήταν η «διαχείριση» των «νατοϊκών υποχρεώσεων της χώρας»(μας), έναντι της σχεδόν ξεχασμένης πια «αμερικάνικης βοήθειας».
Ήταν ένα κύκλος του γνωστού «ταγκό της Γιάλτας»(μεταξύ Τσόρτσιλ και Στάλιν, παρακαλώ!), που θα στοίχιζε στη «στρατηγική αξία» της χώρα (μας), ένα «παλλαϊκό παίγνιο», εκείνο των «εγγυητών»: που θα συνοδευόταν, από έναν Εμφύλιο, μία Μετανάστευση( και «Προσφυγιά»!) και μία Χούντα. Από «οικονομική άποψη» πάντα, η Μεταπολίτευση( ως δεύτερος 30ετής), ουσιαστικά το μόνο «ρεαλιστικό» που κληρονομούσε από τον «πρώτο κύκλο», ήταν το «Ελληνικό Δημόσιο», στο ρόλο του «Εγγυητή» της ελληνικής «Εθνικής Οικονομίας».
Με βάση τον Αναγκαστικό Νόμο 747/ Δεκέμβριο 1945, την χουντική Του ενίσχυση 9/1967 και τον μεταπολιτευτικό Ν. 400/Αύγουστο 1976, ο δεύτερος αυτός «κύκλος», θα ήταν για τη χώρα(μας), η «εποχή του Τσάρου» (Υπουργού επί των Οικονομικών-παλιότερα, «Συντονισμού»!).
Σαν ειρωνεία και «εξιλέωση», θαρρείς, για τη «σταδιακή παρασιώπηση» του ….Αναγκαστικού Νόμου 509/Δεκέμβριο 1947. Γιατί είναι αλήθεια, ότι το («στρατιωτικό σκέλος» του, τουλάχιστον!) «ΝΑΤΟ», δε συμφωνούσε ακόμη τον Φεβρουάριο 1975, για την «νομιμοποίηση του Κομμουνισμού στη χώρα»(μας). Και προτίμησε, τότε, ο Κ. Καραμανλής, να «βγάλει την χώρα»(μας), απʼ το «στρατιωτικό σκέλος», για να καταργηθεί «πολιτικά», η «παρανομία του Κ.Κ.Ε.». Έτσι, όταν ομόφωνα η Μεταπολίτευση αναγνώριζε και διαλαλούσε, ότι ο «ελληνικός λαός, είναι ώριμος για Δημοκρατία», εννοούσε πια, εκτός από τους «Χριστιανούς», και τους «Κουκουέδες», του «Συνδικαλιστές» κι όσα όλα μαρτυρούσαν, έναν «κάποιο αριστερισμό»!
Το («υπό αποχουντοποίηση»!) Ελληνικό Δημόσιο, ο Εγγυητής της Εθνικής Οικονομίας, με την έναρξη του «δεύτερο κύκλου»(1975-2004), είχε στα «χέρια» του μία Δραχμή, φωτοαντίγραφο της «κοιμωμένης του Χαλεπά», μία Ελλάδα …γεμάτη από «γύψινα θραύσματα, ατάκτως ερριμένα» και μία Επικράτεια ερημωμένη(κυριολεκτικά!), είτε λόγω της Μετανάστευσης είτε, και της έκτακτης Επιστράτευσης. Το μόνο άξιο λόγου συναλλαγματικό ταμιακό απόθεμα, που είχε στη διάθεσή του, ήταν οι «άδηλοι πόροι», βασικά απʼ το ναυτικό και μεταναστευτικό συνάλλαγμα, στις (κρατικές κυρίως) Τράπεζες. Γρήγορα όμως κι εκείνο, ακόμη, θα ασκούσε «πιέσεις, επί της νέας Δραχμής». Τούτο έγινε παραδεχτό, με την πληθωριστική πολιτική …«δραχμοποίησης συναλλάγματος». Με στόχο βασικά, την προσέλκυση ναυτικού και μεταναστευτικού συναλλάγματος, οι (κρατικές) Τράπεζες , όχι μόνον κατέβασαν τα επιτόκια δανείων από 2-4 μονάδες έναντι των επιτοκίων καταθέσεων, αλλά άρχισαν να δίνουν και «πανωτόκια» στους Καταθέτές τους( με 6μηνο ανατοκισμό). Στην πραγματικότητα( της οικονομίας, τουλάχιστον), το «καθεστώς του Εγγυητή»(Ελληνικού Δημοσίου), η ιστορικά (πια) καθιερωμένη ως «Μεταπολίτευση», θα έβαζε σε λειτουργία, εν είδη «νομισματικής-δημοσιονομικής πολιτικής», ένα παίγνιο, εφάμιλλο(τουλάχιστον) των διαφόρων «πυραμίδων». Ως πρώτοι «συνειδητοί Τσάροι», και «δυνάμει των…»(προαναφερθέντων νόμων), τον Αύγουστο 1980, ο Κ. Μητσοτάκης ως Υπουργός Συντονισμού και ο Μ. Έβερτ ως Υπουργός Οικονομίας, με μία παράγραφο, ενός άρθρου, του Νόμου (τους) 1083/1980(«Περί αγορά και πώλησης ξένου συναλλάγματος….»), ήταν σα να έλεγαν στους «Τραπεζίτες»: «Μπάτε, σκύλοι, κι αλέστε!»! Θα χρειαζόταν ένας Κ. Σιμήτης και ο Νόμος(του) 2601/1998, μετά από 18 χρόνια «παπανδρεο-μητσοτακικής» παρέμβασης στα «οικονομικά της χώρας», για να μπει κάποιος πρώτος «φραγμός», στον φρενήρη πολλαπλασιασμό των «Τραπεζών» και, φυσικά, των «Πανωτοκίων»(άρθρο 12 Ν. 2601/1998). Σχετικά, κάτι περισσότερα θα γνωρίζει, έτσι, και ο Στ. Μάνος, για να δηλώνει απερίφραστα και δημόσια: «Το Ελληνικό Δημόσιο φέρεται πολλές φορές, ως ένα απατεώνας του κοινού ποινικού δικαίου»!
Τα «πανωτόκια των Τραπεζών» ήταν, για την «πραγματική οικονομία» που θα έπρεπε να «εκσυγχρονίσει» ο Κ. Σιμήτης, ένα «καζάνι αερίων», έτοιμο να σκάσει. Κι αν έσκαζε, η Δραχμή δεν θα άξιζε, ούτε όσο μία αμπούλα, με περιεχόμενο… «κλούβιου αβγού Στρουθοκαμήλου»!
Ο μεταπολιτευτικός στρουθοκαμηλισμός (μας, ως Κοινωνία, χώρα(μέλος της Ε.Ε.!) και Πολιτεία, ήταν μοιραίο( ή «νομοτελειακό», να οδηγήσει …στη Σοφοκλέους. Κάτω από τις «τραγικές» εκείνες περιστάσεις, γνώριζε (άραγε ο Κ. Σιμήτης, ότι «αυτή είναι η Ελλάδα»: κανένας δεν θα τον πίστευε, ότι το να «κλειδώσει» τη Δραχμή στην ΟΝΕ με «1/340,75», ήταν ένας πολιτικός άθλος, εφάμιλλος με του Ηρακλή στους «στάβλους του Αυγέα». Γιατί, η άλλη επιλογή ήταν η «αληθινή», της «πραγματικής οικονομίας», εκείνη που, ήθελε δεν ήθελε ο έσχατος του «τσαρικού καθεστώτος» Γ. Αλογοσκούφης, θα «φανέρωνε» στον Χ. Αλμούνια και το ΕΚΟΦΙΝ, με την έναρξη του τρίτου κύκλου, το 2005. Ο δεύτερος κύκλος, ως γνωστό, έκλεισε για το ΠΑΣΟΚ (και τη χώρα), με την «απόπειρα Πάχτα», να «εκσυγχρονισθεί το δασικό της χώρας»(μας). Παίγνιο ήταν, κι ο Γ. Αλογοσκούφης, την «τελευταία στιγμή έκανε ντρίπλα και έβαλε γκολ»!
[FONT=&quot]Είναι «ηλίου φαεινότερο» σήμερα, μετά από τόσα και τόσα σκανδαλιστικά της «νέας διακυβέρνησης» ( ΛΑΦΚΑ-Κύριος Μέτοχος- Πακιστανοί- [/FONT][FONT=&quot]Vodafon kai Ericson- [/FONT][FONT=&quot]Κουμπάροι Θεσσαλονικείς-δομημένα Ομόλογα του Δημοσίου κλπ), ότι ως Κοινωνία και λαός χρειαζόμασταν κάποιο «θαύμα», μπας και «ξυπνήσουμε». Και ο «Θεός της Πρόνοιας», το έκανε το «θαύμα Του»: εκεί, στο «Βατοπέδιον»! Γιʼ αυτό άραγε μιλούσαν τον Αύγουστο(!) 2006, για «ασύμμετρη απειλή»( όρος καθαρά, της «αντικατασκοπίας»!); Εννοούσαν τους «καλόγερους»; Αλλά να ʽσου, που κάποιοι της «νέας διακυβέρνησης» θυμήθηκαν, ότι καλόγεροι ήταν κι εκείνοι, που είχαν φέρει μετάξι στο Βυζάντιο, από την Κίνα. Ωιμέ!!!
Εσείς, τι λέτε;
[/FONT]

Όταν υποχωρει η Δυση, η Ελλαδα στρεφεται προς την ανατολη,Άραβες και κινεζους...
Αυτο είναι το προνομιο της ελλαδος,σταυροδρομι ανατολης και δυσης και απο εκει θα βγαλει τα πολλα λεφτα...

Αρχική Δημοσίευση από Άγγελος:

Όταν υποχωρει η Δυση, η Ελλαδα στρεφεται προς την ανατολη,Άραβες και κινεζους...
Αυτο είναι το προνομιο της ελλαδος,σταυροδρομι ανατολης και δυσης και απο εκει θα βγαλει τα πολλα λεφτα...

Click για ανάπτυξη...

Υπόψη μάλιστα, ότι μία από τις σχετικά πρόσφατες δυτικότροπες έξεις των Κινέζων (τουλάχιστον της Λαϊκής) είναι η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας. Φαντάζεστε, να γνωρίζαμε όλοι οι (ελλάδιτες) Έλληνες, την Γλώσσα μας, ώστε να μπορούσαμε να τη διδάξουμε σε κινέζικα φροντιστήρια; Εκτός από παράταση του "ελληνισμού" στο διηνεκές, θα είχαμε και πλήρη απασχόληση, μέχρι τη Σύνταξη(έστω και στα 70)!