Το Λευκό Χαρτί

suspiria

Διάσημο μέλος

Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
Από μικρή είχα τη μανία να ζωγραφίζω τα πάντα. Πρώτο και καλύτερο ζωγράφιζα πάντα το θρανίο μου. Τα βιβλία μου, τα βιβλία των διπλανών μου στο θρανίο, τη τσάντα μου, τα ρούχα μου, το κρεβάτι μου, το γραφείο μου, τους τοίχους, τη ντουλάπα, τις κουρτίνες, τα τετράδια, τα cd και γενικώς οτιδήποτε ερχόταν στα χέρια μου, οτιδήποτε υπήρχε γύρω μου και ήταν δικό μου.

Η μητέρα μου, όντας ζωγράφος, με παρακολουθούσε και χαιρόταν. Την θυμάμαι να βλέπει κάτι άκυρο πάνω στο οποίο είχα ζωγραφίσει και να λέει με δήθεν αγανάκτηση «Αμάν μέχρι κι αυτό το ζωγράφισε». Και οι κουρτίνες με το σπρέι ποτέ δεν αντικαταστάθηκαν αν και είχε φρικάρει όταν τις πρωτοείδε.

Επίσης τα περισσότερα τα ζωγράφιζα ενώ έκανα κάτι άλλο ή τα έφτιαχνα ενώ τα είχα σκεφτεί από πριν. Δηλαδή πρώτα μου ερχόταν μία ιδέα και μετά σκεφτόμουν «Τώρα θα βρω κάτι και θα το φτιάξω αυτό που σκέφτηκα». Τις κουρτίνες τις είχα φτιάξει ενώ ταυτόχρονα θυμάμαι με εξέταζε προφορικά ο πατέρας μου στην ιστορία και εγώ έπαιζα με το σπρέι και ξαφνικά άρχισα να βάφω και τις κουρτίνες.

Φυσικά η μητέρα μου, όπως όλες οι μητέρες που ψάχνουν να καλλιεργήσουν ένα ταλέντο στα παιδιά τους ή κοινώς ψάχνουν να τα παρκάρουν κάπου για να σώσουν δύο ώρες προσωπικής ζωής, δεν παρέλειψε να με στείλει σε μαθήματα ζωγραφικής και σχεδίου και ξανά ζωγραφικής και ξανά σχεδίου και τέλος σε διαγωνισμούς.

Κατάφερνα με τεράστια επιτυχία να παίρνω το λευκό χαρτί στο οποίο έπρεπε να ζωγραφίσω και να το διατηρώ λευκό μέχρι το τέλος του μαθήματος. Το λευκό χαρτί, το γκαντέμικο.

Ένα κενό διάστημα συγκεκριμένων διαστάσεων, ψυχρό, χωρίς έκφραση, χωρίς ψυχή που έπρεπε να γίνει μία δημιουργία μέσα σε αυτό και ύστερα να εκτεθεί κάπου, αυτό το ορισμένο σχήμα με τις τέλειες γωνίες του και την υπέροχη ακρίβεια στα μήκη του. Και το χειρότερο είναι ότι σε αυτά τα μαθήματα, πρώτα σου έδιναν το χαρτί αυτό και ύστερα σου ζητούσαν να σκεφτείς τι θα κάνεις. Δηλαδή το λευκό χαρτί γεννούσε την ανάγκη της ιδέας και της δημιουργίας. Για τα μπάζα.

Πολλοί μεγάλοι ζωγράφοι και καλλιτέχνες και δημιουργοί κατάφεραν να ξεπεράσουν αυτό το κόμπλεξ, να παραβλέψουν το λευκό χαρτί ή τον λευκό καμβά και να δημιουργήσουν πάνω του. Το δέχομαι. Συγχαρητήρια.

Που θέλω να καταλήξω όμως;

Στο ότι κάποιοι έχουν κόμπλεξ με το λευκό χαρτί. Μου πήρε χρόνο να καταλάβω γιατί ενώ παλιά ζωγράφιζα και ένιωθα όμορφα να ζωγραφίζω ξαφνικά σταμάτησα, κόλλησα, κόμπλαρα και κάθε φορά που σκεφτόμουν να ζωγραφίσω κάτι τρόμαζα στην ιδέα ότι θα βρεθώ μπροστά σε ένα λευκό χαρτί ή ένα λευκό καμβά.

Την τελευταία φορά είχα δει στον τοίχο ενός μπαρ στου Ψυρρή μία φράση και αυθόρμητα την σκέφτηκα σε μία εικόνα και με το που γύρισα σπίτι έβαλα κάτω ένα κομμάτι από χαρτόκουτα που είχε ξεμείνει και έφτιαξα έναν πίνακα. Χάρηκα που ξανάρχισα να ζωγραφίζω και έβαλα μπροστά μου λευκά χαρτιά. Σα να σταμάτησαν όλα και πάλι..

Αυτές τις μέρες έχω καλή ψυχολογική διάθεση και γενικώς περνάω μία καλή περίοδο της ζωής μου και με πιάνω συνέχεια να ζωγραφίζω, στις σημειώσεις του πανεπιστημίου, στο γραφείο μου στο σπίτι, σε μικρά κομματάκια από χαρτόνι που περισσεύουν από τις μακέτες της σχολής, ακόμα και πάνω στο φορητό υπολογιστή. Κατάλαβα τι γίνεται. Σήμερα το πρωί ξύπνησα και χωρίς να το καταλάβω έστησα πινέλα και χρώματα και ζωγράφισα ένα σκαμπό που έχω στο σπίτι. Ένιωθα όμορφα που ζωγραφίζω χωρίς να κολλάω και δεν θέλω να το χάσω αυτό.

Μισώ τα λευκά χαρτιά και γενικώς τις λευκές επιφάνειες. Δεν πρόκειται να ξαναζητήσω από τον εαυτό μου να δημιουργήσει πάνω σε κάτι τέτοιο παρά μόνο για ασκήσεις της σχολής και τα σχετικά.

Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή ή αν ακούστηκα πολύ αλλοπαρμένη. Είναι πιθανό να μπορούν να με καταλάβουν μόνο άνθρωποι που ζωγραφίζουν και έχουν το ίδιο κόμπλεξ.

Υπάρχει κανένας που ζωγραφίζει και καταλαβαίνει τι εννοώ; :P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Σε καταλαβαίνω :P

Όχι μόνο επειδή (κάποτε) ζωγράφιζα [καταραμένοι υπολογιστές], αλλά επειδή και στο φωτογραφικό κάδρο συμβαίνει το ίδιο μερικές φορές...

...Αντιμετωπίζω αυτό το πρόβλημα και με τις υπογραφές και τα avatar... Νιώθω να ασφυκτιώ στα στενά και πεπερασμένα όρια των διαστάσεων και κυρίως την τετράγωνη ή παραλληλόγραμμη επιφάνεια που πρέπει να γεμίσω με κάτι που να είναι ..."εγώ". Όμως δεν υπήρξα ποτέ, συγκεκριμένη, πεπερασμένη, σταθερή... :hmm:

Κάποτε είδα σε ένα περιοδικό τις δημιουργίες ενός καλλιτέχνη, ο οποίος χρησιμοποιούσε για καμβά ένα δωμάτιο με τα έπιπλα και τα διακοσμητικά του στις θέσεις τους και ζωγράφιζε επάνω τους καθώς ήταν στημένα, μορφές που ξεχύνονταν στο χώρο και μπορούσαν να γίνουν κατανοητές από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία. Κάτι σαν το street art, αλλά μέσα σε δωμάτια.
Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση τότε. Δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του και δεν μπορώ να εντοπίσω έργα του στο internet. Ίσως κάποιο από τα τσακάλια μας, (Γίδι;; Εδαδ;; ...Anyone;; ) να ξέρει ποιον εννοώ.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

suspiria

Διάσημο μέλος

Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
ενδιαφέρον ακούγεται..αν τον βρείτε..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

mindcircus

Περιβόητο μέλος

Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
Δε ζωγραφιζω, για την ακριβεια..δε ζωγραφιζω καθολου αλλα.. μουντζουρωνω!:P

Παρολαυτα νομιζω πως θα μπορουσα να σε καταλαβω, οχι απο την αποψη της ζωγραφικης αλλα απο την αποψη της τεχνης και της εκφρασης. Καλλιτεχνικη φλεβα,πατερας πιανιστας, χομπυ του παραλληλα με τη δουλεια του και γνωστης καθε χορδης του ακορντεον και μητερα καλλιφωνη που σιγουρα αν ειχε επιλεξει το δρομο της επαγγελματικης μουσικης σημερα θα ηταν γνωστη. Αποφασισε ομως να μην το κανει ποτε κι ετσι εσπρωξε εκεινη εμενα σε ωδεια παραλληλα με τις σπουδες μου. Η μουσικη και τραγουδι ειναι στο αιμα μου, απο μικρη δινω σοου με πρωτο κοινο τους γονεις μου, επειτα τους φιλους κι αργοτερα τους αγνωστους ανθρωπους.

Μπορω να σε καταλαβω στο θεμα του περιορισμου, ποτε δε μου αρεσε να περιοριστω να τραγουδησω η και να παιξω μουσικη πανω σε μια σκηνη μεγαλη και πλατια. Ποτε δεν αντεξα το πολυ φως και προτιμω την ησυχια των φωτων, τα λιγα χρωματα και το σκοταδι ειδικα οταν τραγουδω. Ποτε δε μου αρεσε να εχω ανοιχτα τα ματια μου οταν ερμηνευα ενα κομματι παρολο που θεωρειται στο χωρο της μουσικης ανεπιτρεπτο. Δε μου αρεσει να με περιοριζει ο στιχος και η μουσικη- το στυλ, και γιαυτον λογο δεν τραγουδησα ποτε οσα μου ζητηθηκαν. Αυτο ειχε σαν αποτελεσμα να χασω δουλειες(αν κι εγω ποτε μου δε το ειδα επαγγελματικα) παρολαυτα ποτε δεν εχασα εγω τα μεσα μου. Μπορω να τραγουδησω και να βγαλω μελωδιες οπουδηποτε κι αν βρεθω, ακομα και μεσα σε εναν κινηματογραφο.

σημερα εχει σταματησει αυτο μου το χομπυ, αφου καταπιαστηκα με αλλα επισης ωραια πραγματα και ειναι μεγαλο μερακι. Ξεδινω διασκεδαζοντας με την παρεα η φτιαχνοντας καμια μουσικη, καποτε ειχα κολλησει με αυτο, αφου παραλληλα στη σχολη μου μαθαινα να δουλευω την κονσολα. Ισως μια μερα κατεβασω την κιθαρα μου απο το παταρι και παιξω ξανα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

suspiria

Διάσημο μέλος

Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
mindcircus εγώ το σκεφτόμουν μόνο για τη ζωγραφική αλλά όπως το έθεσες με προβλημάτισες. χαίρομαι γιατί καταλαβαίνω ότι αυτό δεν ισχύει μόνο με το λευκό χαρτί αλλά ισχύει γενικά όταν λόγω των περιστάσεων αναγκαστείς να δημιουργήσεις -την οποιαδήποτε- τέχνη.

btw τραγουδάς στο μετρό; :P έχει τέλεια ακουστική, εγώ δε μπορώ να κρατηθώ :P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ηρώ

Διακεκριμένο μέλος

Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
Kαταλαβαίνω τι λέτε Ρόζα και Δήμητρα για τους περιορισμούς της τέχνης και συνεπώς της έκφρασης σε διαστάσεις 35χ50, 50χ70, παρολαυτά είμαι από αυτούς που το λευκό χαρτί τους προσφέρει απεριόριστη ελευθερία!
Άλλωστε το είπαν καλύτερα από μένα : ''Δεν υπάρχει καμιά ελευθερία σαν αυτή της λευκής κόλλας χαρτιού.''(Παμπλο Πικασο)

Με εξιτάρει το γεγονός ότι σε ένα ψυχρό λευκό κομμάτι χαρτιού/καμβά τα χρώματά μου,δημιουργούν εικόνες, δίνουν ζωή σε φιγούρες, φτιάχνουν τοπία!
Και είναι αυτό που μου αρέσει νομίζω.. να δημιουργώ από το μηδέν.
Δε με περιορίζει γιατί αυτό που νιώθω είναι ότι πάνω σε αυτό το όριο θα αποτυπώσω αυτό ακριβώς που θέλω και το αντιμετωπίζω περισσότερο σαν πρόκληση.

Η ωραιότερη στιγμή για μένα είναι όταν ανοίγω το λευκό μου χαρτί. Μπορώ να το χαζεύω για πολλά λεπτά.. για να μου μείνει η άδεια του εικόνα και να συγκρίνω με το τελικό αποτέλεσμα.
Κάθε φορά που τελειώνω, σκέφτομαι: "ήσουν ένα λευκό χαρτί!" και αυτό είναι που με γεμίζει χαρά και περηφάνεια.

Ρόζα μπορεί να το αντιμετωπίζεις έτσι γιατί το σχέδιο για σένα είχε για κάποια χρόνια και τη μορφή των εξετάσεων. 2 λευκές σελερ με συγκεκριμένες διαστάσεις στις οποίες το γραμμικό και το "ελεύθερο" θα έπρεπε να μπουν σε καλούπια για να βαθμολογηθεί καλά.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

suspiria

Διάσημο μέλος

Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
Ηρώ αυτό που περιγράφω ξεκινάει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δηλαδή έχω στο μυαλό μου περιπτώσεις που με κόμπλαρε το λευκό χαρτί ενώ ήμουν 5 χρονών. Δεν έχει να κάνει με τις εξετάσεις και γενικώς στις εξετάσεις το αποδέχτηκα γιατί δε θεωρούσα ότι δημιουργώ κάτι, δεν θεωρούσα ότι ενώνομαι ψυχοσωματικά με αυτό που έφτιαχνα, το έβλεπα σαν άσκηση.

Τέλος πάντων επιβεβαιώνεις αυτό που λέω. Κάποιοι αγαπούν το λευκό χαρτί και είναι πρόκληση γι αυτούς και κάποιοι άλλοι το απεχθάνονται. Απλά επειδή το "φυσιολογικό" είναι το πρώτο, αυτοί που το απεχθάνονται προσπαθούν να το αποδεχτούν γιατί σε όλες τις σχολές και τους σχετικούς χώρους το λευκό χαρτί είναι κάτι σαν κανόνας. Και αυτό που θέλω να πω μέσα από αυτό το θέμα είναι ότι τέλος πάντων όσοι έχουμε πρόβλημα με το λευκό χαρτί πρέπει να ξεκολλήσουμε και να βρούμε τα υλικά που προσωπικά μας εκφράζουν για να δημιουργήσουμε.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Nininaou

Διάσημο μέλος

Η Ρηνούλα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 32 ετών και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 2,455 μηνύματα.
Eίχα βρει κάτι σχετικό σ'ένα μπλογκ παλιότερα. Και το'ψαξα τώρα:
"Blank document: η τελευταία φράση που είδα πριν ανοίξει το έγγραφο (ανάμεσα σε άλλες επιλογές, στο δεξί μέρος της οθόνης). Ανοίγω το λεξικό.

Blank: λευκός, άγραφος, κενός άκαρπος / χωρίς ενδιαφέρον γυμνός / χωρίς χαρακτηριστικά, μονότονος.

Αυτό είναι το ψηφιακό (ή συμβατικό) χαρτί πριν γράψουμε κάτι. Τώρα, αν το έλεγα αυτό στο δρόμο ή σε μια άσχετη παρέα, δεν θα έβγαζαν νόημα – κάποιος μπορεί να βλέπει ένα λευκό χαρτί σαν μέρος για να κάνει τους λογαριασμούς του super market. Αλλά μιλάω σε μπλόγκερς – πάει να πει, σε άτομα που έχουν νιώσει τη μαγεία (ή την πρόκληση, ή το φόβο, ή το κενό σκέψης, ή την αδημονία) μπροστά... σε ένα κομμάτι λευκό χαρτί. Τέτοιο είναι κάθε post πριν το γράψετε.

Ο φόβος; Να μείνει το χαρτί με τα χαρακτηριστικά του blank, παρότι γέμισε γράμματα: γυμνό, χωρίς χαρακτηριστικά, μονότονο.

Διαβάζω παρακάτω: blank σημαίνει και ‘καθαρός’, ‘απροκάλυπτος’. (Πράγματι, το κενό δεν ξέρει από επιτήδευση και αυτοπροστασία.)

Κάποιοι από αυτούς που είναι έτοιμοι να δεχτούν την πρόκληση ενός λευκού χαρτιού, νιώθουν ακριβώς έτσι. Όταν η περιπέτεια της γραφής δεν καλύπτεται από ματαιοδοξία δηλώνει διάθεση για επικοινωνία. Ας μη γελιόμαστε: φτιαχτή, δήθεν, απατηλή, κουμπωμένη κι εγωιστική επικοινωνία δεν νοείται. Αν ξεκινούν από blank επίπεδο επιτήδευσης και αυτοπροστασίας, τέτοια θα είναι τα γραπτά τους όταν γεμίσει η σελίδα: καθαρά και απροκάλυπτα.

Κι ακόμα καλύτερα αν η θεά Μούσα, που δεν λογαριάζει από αναλογικά, συμβατικά και ψηφιακά μέσα παρά μονάχα από λέξεις, ευλογήσει τέτοιους ανθρώπους. Και είναι χαρά να διαβάζεις κείμενά τους.

Αλλά κάθε λεξικό που σέβεται τον εαυτό του, συνεχίζει με τις παράγωγες φράσεις.

Blank cheque: λευκή επιταγή (μεταφ.) εξουσιοδότησης εν λευκώ. Τέτοια είναι, ανά πάσα στιγμή, η εξουσιοδότησή μας απέναντι (κυριολεκτικά) σε ένα λευκό φύλλο χαρτί. Και (πιο κυριολεκτικά) απέναντι στον εαυτό μας, Γιατί τον εαυτό μας έχουμε μπροστά σ’ ένα λευκό φύλλο χαρτί. Σίγουρα υπάρχει ο ‘ιδεατός αναγνώστης’ (η ιδέα που έχουμε γι’ αυτόν που θα διαβάσει το κείμενό μας και που μπορεί να είναι το τάδε νικ ή ο τάδε άνθρωπος). Ο ιδεατός αναγνώστης κατευθύνει ως ένα σημείο την πένα μας ή τα δάχτυλά μας – αλλά τον κύριο τόνο και τη θεματολογία, τα δίνουμε εμείς.

Πάλι παράγωγες φράσεις, πάλι ο φόβος: να βγάλουμε, μετά από κάποια ώρα προσπάθειας, ένα blank cartridge: άσφαιρο φυσίγγιο. Να καταλήξουμε (ιδιωματισμός) να ‘κάνουμε μια τρύπα στο νερό’.

Εάν πετύχει η προσπάθεια, κυρίως απέναντι στον εαυτό μας, θα έχουμε πει κάτι που πριν (για μας) ήταν ανείπωτο. Κάτι που θα έχει καλύψει ένα κενό. Που έχει σβήσει μια ανάγκη.
Υπάρχει και αυτή η λεξικογραφική εκδοχή. Blank, σαν ρήμα, σημαίνει: καλύπτω απαλύνω, σβήνω.

Και προχωράμε."

Αυτό το κείμενο είναι για το λευκό χαρτί αυτών που γράφουν. Υπάρχει και το λευκό χαρτί των ζωγράφων και των μουσικών και των φωτογράφων κι αυτών που φτιάχνουν πανό για τις πορείες και των γκραφιτάδων και των παιδιών στο νηπιαγωγείο. Είναι ο χώρος ο περιορισμένος, γιατί όταν λέμε για χώρο εννοούμε τον περιορισμένο. Αυτόν τον χώρο δεν τον αντέχουν, μόνο όσοι "θέλουν το χώρο τους". Χωρίς να το συνειδητοποιούν, μπορεί τελικά σ'αυτούς να'ναι πιο γοητευτικός.

Προσπαθώ να θυμηθώ πότε δεν μου αρκούσε, πότε με πιέζε ένας συγκεκριμένος χώρος, ένα λευκό χαρτί όπως το λέμε εδώ, δημιουργίας. Ούτε όταν ζωγραφίζω, ούτε όταν σχεδιάζω κάτι, ούτε όταν παίζω μουσική. Κι εκεί, αλλά λέω πως είναι του χαρακτήρα μου. Περισσότερο και πιο πολύ από κάθε λευκό χαρτί, μ'ενοχλεί το χαρτί που έχω για να γράψω. Κάρτες, άρθρα, μπροσούρες, ό,τιδήποτε. Γιατί όταν γράφεις, γράφεις κάτι καινούργιο. Κάτι που δεν έχεις πει. Κάτι που έχεις πει αλλά όχι ολοκληρωμένα. Κάτι που δεν το'χει πει κανείς ως τώρα. Κι όποιος το διαβάζει, διαβάζει τις σκέψεις σου. Και μόνο που'χει το μυαλό του, έχει άποψη.

Η άποψη του αποδέκτη, η κριτική γι'αυτό που φτιάχνουμε, αυτό είναι το λευκό χαρτί νομίζω. Γιατί όταν ένα έργο είναι τοποθετημένο και έχει ενταχθεί ως σύνθεση σε όρια πραγματικά, είναι πια έτοιμο να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Να κρεμαστεί στον τοίχο, να ηχογραφηθεί, να δημοσιευθεί, να το δούνε. Και μαζί μ'αυτό, μαζί με το τελειωμένο ας πούμε έργο, που'χει καλύψει το λευκό του χαρτί, δίνουμε κι ένα καινούργιο λευκό χαρτί για να γράφουνε οι άλλοι τη γνώμη τους. Οι άλλοι που μπορεί να μην έχουν ιδέα για τις προθέσεις μας ή για τον κόπο και την έμπνευσή μας...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

mindcircus

Περιβόητο μέλος

Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
btw τραγουδάς στο μετρό; :P έχει τέλεια ακουστική, εγώ δε μπορώ να κρατηθώ :P


Τι?? Μονο στο μετρο? Και δε μπορω να μπω αυτη τη στιγμη σε λεπτομερειες!Οχι μονο στο μετρο αλλα οπου μου ρθε κυριολεκτικα- Βεβαια κρατιεμαι αλλα οταν ειμαι η πολυ ευθυμη η πολυ στεναχωρημενη μου βγαινει αυθορμητα. στα εντονα συναισθηματα.
Να μη σου πω πως καποτε στα σπιτια οταν μαζευομασταν επαιζα και τραγουδουσα, σημερα ομως.. μας αντικατεστησαν τα πισι, εδω κουβεντα δεν μπορουμε να ανταλλαξουμε:/:
εν παση περιπτωση δε χαμπαριαζω γενικα ουτε ντρεπομαι να τραγουδησω εξω στο ασχετο, βγαινει πηγαια και δεν το κραταω, αυτο τουλαχιστον ΔΕΝ το κραταω!;)


υσ. ωραια αυτα που γραφεις παρακατω και αρκετα ενδιαφεροντα.:)

Οι άλλοι που μπορεί να μην έχουν ιδέα για τις προθέσεις μας ή για τον κόπο και την έμπνευσή μας...

εδω στεκομαι για λιγο. κανεις μα κανεις δε θα μπορεσει πραγματικα και εντελως να ανακαλυψει τις προθεσεις μας, τι νιωθαμε εκεινη τη στιγμη και γιατι καναμε οσα καναμε. ειτε εχει σχεση με ζωγραφικη ειτε με γραφη ειτε οτιδηποτε. γιαυτο καταληγω στο εξης- μην περιμενεις την επιβεβαιωση, κανε αυτο που σε γεμιζει κι οποιος ευαισθητοποιηθει η εστω ενδιαφερθει να μπει λιγακι μεσα σου ας το κανει, ειναι δεκτος.
γραφεις ΚΑΙ ωραια παρεμπιπτοντως.;) Εχεις φλεβα εσυ, τελος. και χαιρομαι να γνωριζω ανθρωπους με τετοια φλεβα! δειχνει ευαισθησια, αγαπη στη φυση, λατρεια για ζωη και πολλη πολλη εμπνευση, τετοιοι ανθρωποι σε καταστασεις δυσκολες δημιουργουν τερατα!!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

alis

Πολύ δραστήριο μέλος

Η alis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,134 μηνύματα.
Καταρχάς πολύ ενδιαφέρον θέμα. Η δική μου σχέση με την ζωγραφική δεν είναι και η καλύτερη και υπήρξε πολύ σύντομη μπορώ να πω. Τελείωσε με τον θάνατο της γιαγιάς μου, η οποία ήταν και αυτή με την οποία ζωγράφιζα. Δεν είχα ταλέντο, το γνωρίζω, αλλά λάτρευα την ζωγραφική και οι οποιεσδήποτε ανασφάλειες παραμεριζόντουσαν. Όταν πέθανε.... Δεν ξαναζωγράφισα από δική μου τουλάχιστον πρωτοβουλία. Μόνο αν χρειαζόταν σε κάποια εργασία.

Όσο για το λευκό χαρτί...Ναι, το έχω ζήσει. Αντικρύζεις ένα φύλο χαρτί λευκό που πρέπει να το γεμίσεις επειδή ''αναγκάζεσαι''.... Μόνο που δεν ξέρεις πως.. Γιατί δεν βάζεις πια τον εαυτό σου, την ψυχή σου, τα συναισθήματα σου.. Αυτό που τελικά δημιουργείς (αν γεμίσεις το λευκό χαρτί) δεν είσαι εσύ. Με καμία δύναμη. Είναι κάτι ξένο και για αυτό δεν βγαίνει ωραίο. Το κάνεις γιατί πρέπει και όχι γιατί θέλεις, όχι γιατί το αισθάνεσαι.

Δεν ξέρω αν είναι κόμπλεξ. Δεν μπορώ να αντιληφθώ πλήρως τι το προκαλεί. Ίσως το γεγονός ότι σε διαγωνισμούς ή όταν μας λένε οι άλλοι να ζωγραφίσουμε κάτι, πιεζόμαστε με αποτέλεσμα να μην θέλουμε πια να εκφραστούμε, να μην μπορούμε να τα καταφέρουμε με την ίδια αποτελεσματικότητα που μας παρέχει η ελευθερία. Όταν πάρουμε την πρωτοβουλία να ζωγραφίσουμε, επιλέγοντας το θέμα και θέλοντας να αποτυπώσεις στο χαρτί να συναισθήματα σου, τότε, ναι, θα βγει κάτι καλό.. Θα γεμιστεί το λευκό χαρτί...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Πώς να ξεφύγω απ' τη μοίρα
κι έχω μέσα μου πλημμύρα, ουρανέ...

Δεν ζωγραφίζω, αλλά γράφω. Στίχους, κείμενα, ιδέες, απόψεις, βλακείες, αστεία, γελοιότητες, φιλοσοφίες, παπαριές...

Όλα βρίσκονται εκεί, μες στο μυαλό μου, ρέουν σαν υπόγειο ποτάμι, ξεπηδάν κι αναβλύζουν σαν πηγή, με παρασέρνουν, με χτυπούν στα βράχια, πνίγομαι... πνίγομαι και πάλι ανασαίνω και πάλι βυθίζομαι. Σκέψεις, ψίθυροι, αλληλουχίες, συνεπαγωγές, ομοιοκαταληξίες, με πονούν, με διαπερνούν, τρυπούν την ψυχή μου κι αφήνουν πίσω τους κενό· και τότε πάλι καινούρια κύματα ορμητικά, σπρώχνονται συνωθούμενα βιαστικά να το πληρώσουν.

Όταν δεν αντέχω πια, όταν για μένα είναι αργά να τρελαθώ και δεν υπάρχει δρόμος να ξεφύγω, σαν δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, το λευκό χαρτί είναι η μόνη μου σανίδα σωτηρίας, η ελπίδα, το καταφύγιο και το φάρμακό μου. Ψάχνω απεγνωσμένα να το βρω, να το γεμίσω, να με γεμίσει, να του δοθώ για να με καταπιεί, λαίμαργο, ανελέητο, σπαρακτικό κι αδηφάγο. Είναι φλέβα που χτυπά στον κρόταφο, φίλος κι αδερφός, ο εξομολόγος κι ο ιεροεξεταστής μου.

Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου και σαν παιδί κλεφτά κοιτώ μέσα απ' τα παράθυρα του καλού Θεού, κι όταν γυρίζω το κεφάλι μου απ' την άλλη, όταν τα μάτια μου θολά, αδυνατούνε να κοιτάξουν άλλο πια, το λευκό μου χαρτί βρίσκεται εκεί, σπιλωμένο απ' τα σημάδια του έρωτά μου, δαγκωμένο, γρατζουνισμένο, φιλημένο, εξαντλημένο κι ιδρωμένο, αλλά όχι πια παρθένο. Σ' αγαπώ του ψιθυρίζω βαριανασαίνοντας, αγγίζοντας τρυφερά το γυμνό του ώμο. Εκείνο μισανοίγει τα μάτια του, ράθυμα και νωχελικά σαν μαύρη γάτα κουλουριασμένη στο κρεβάτι μου. Κι εγώ σ' αγαπώ, μου λέει με τη σειρά του κι εγώ αφήνομαι για λίγο να πιστέψω πως μπορεί και νά 'ναι αληθινό...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Ψάχνω απεγνωσμένα να το βρω, να το γεμίσω, να με γεμίσει, να του δοθώ για να με καταπιεί, λαίμαργο, ανελέητο, σπαρακτικό κι αδηφάγο. Είναι φλέβα που χτυπά στον κρόταφο, φίλος κι αδερφός, ο εξομολόγος κι ο ιεροεξεταστής μου.

Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου και σαν παιδί κλεφτά κοιτώ μέσα απ' τα παράθυρα του καλού Θεού, κι όταν γυρίζω το κεφάλι μου απ' την άλλη, όταν τα μάτια μου θολά, αδυνατούνε να κοιτάξουν άλλο πια, το λευκό μου χαρτί βρίσκεται εκεί, σπιλωμένο απ' τα σημάδια του έρωτά μου, δαγκωμένο, γρατζουνισμένο, φιλημένο, εξαντλημένο κι ιδρωμένο, αλλά όχι πια παρθένο. Σ' αγαπώ του ψιθυρίζω βαριανασαίνοντας, αγγίζοντας τρυφερά το γυμνό του ώμο. Εκείνο μισανοίγει τα μάτια του, ράθυμα και νωχελικά σαν μαύρη γάτα κουλουριασμένη στο κρεβάτι μου. Κι εγώ σ' αγαπώ, μου λέει με τη σειρά του κι εγώ αφήνομαι για λίγο να πιστέψω πως μπορεί και νά 'ναι αληθινό...

Μόλις έγραψες ένα θαυμάσιο ποίημα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

mindcircus

Περιβόητο μέλος

Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.

Μελιώ

Δραστήριο μέλος

Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή ή αν ακούστηκα πολύ αλλοπαρμένη.
Αντιθέτως ...
Αλλοπαρμένη στο χώρο της Τέχνης θα ακουγόσουν αν δεν είχες τέτοιες ανησυχίες
Άλλωστε όπως πολύ καλά θα ξέρεις πλέον ...
Ο καλλιτέχνης καταφέρνει και εκφράζει ακριβώς εκείνο που όλοι οι υπόλοιποι όταν το δουν
θα πουν : ναι , βρε παιδί μου αυτό ήθελα να πω , δείξω , νιώθω κι εγώ ...
Κι έτσι η Τέχνη και ο τρόπος εκφρασής της ενώ μοιάζει τόσο απόκοσμος είναι καταβάθος τόσο μα τόσο αναγκαία ανθρώπινος ...


Άκου τώρα ..
Η απάντηση σε αυτό το φαινομενικά φιλολογικό σου ερώτημα είναι ακριβώς αυτή ...
ότι αυτό δεν ισχύει μόνο με το λευκό χαρτί αλλά ισχύει γενικά όταν λόγω των περιστάσεων αναγκαστείς να δημιουργήσεις -την οποιαδήποτε- τέχνη.
Όντως όταν αναγκαστείς να δημιουργήσεις μέσα σε οποιαδήποτε πλαίσια ειτε χρονικά είτε χωροχρονικά μπορεί να σου φέρει αυτή τη .. "σκοτοδίνη" του λευκού χαρτιού , του άδειου καβαλέτου , του απόλυτα κενού μπροστά στον πυλό κ.λ.π .
Είναι ο μέγας τρόμος απανταχού των συγγραφέων και ζωγράφων ειδικά όσων είναι αναγκασμένοι
να δημιουργήσουν μέσα στα στενά πλαίσια των εκάστοτε συμβολαίων τους με τις εκδοτικές ή με τις γκαλερί ...
Από την άλλη βέβαια έχουμε ουκ ολίγα αριστουργήματα ζωγραφικής ή μουσικής τα οποία έγιναν κατά παραγγελία ...

Όπως και να έχει θαρρώ πως
το γεγονός ότι νιώθεις ελευθερη να δημιουργήσεις πάνω σε οποιοδήποτε υλικό αρκεί να μην είναι λευκό χαρτί , είναι μια αντίδραση απέναντι σε καταναγκαστικούς τρόπους έκφρασης της δημιουργίας σου όπως αυτές περιέγραψες μέσω των σχολών , εξετάσεων κλπ .

Κι αυτές όμως χρειάζονται , σου μαθαίνουν τεχνικές και σου προσφέρουν γνώσεις που μόνος σου δεν θα μπορούσες ίσως να λάβεις !
Κάποιοι αγαπούν το λευκό χαρτί και είναι πρόκληση γι αυτούς και κάποιοι άλλοι το απεχθάνονται.
Μπορεί , μπορεί να είναι κι έτσι μπορεί και αλλιώς ....
Το μόνο σίγουρο για μένα είναι πως όταν η ψυχή σου καίγεται να εκφραστεί με οποιοδήποτε τρόπο δημιουργίας είτε γραπτός λογος λέγεται αυτό είτε ζωγραφική , μουσική κλπ ... η μόνη αγωνία που σε διακατέχει είναι να βρεις άμεσα τρόπο να το εκφράσεις κι ας ειναι και σε σπιρτόκουτο , ή παίζοντας τη μουσική που τριγυρίζει στο κεφάλι σου ακόμα και στο τραπέζι της καφετέριας ...

Και μια και είπα σπιρτόκουτο δες μια μορφή έκφρασης της τέχνης ... που θεωρητικά είναι τόσο περιοριστική λόγω .. μεγέθους , υποθέτω όμως τόσο σημαντικά πελώρια για τον καλλιτέχνη που επιλέγει να εκφραστεί μέσα σε τόσο μα σε τόσο μικρά χωρικά πλαίσια


Απλά επειδή το "φυσιολογικό" είναι το πρώτο, αυτοί που το απεχθάνονται προσπαθούν να το αποδεχτούν γιατί σε όλες τις σχολές και τους σχετικούς χώρους το λευκό χαρτί είναι κάτι σαν κανόνας. Και αυτό που θέλω να πω μέσα από αυτό το θέμα είναι ότι τέλος πάντων όσοι έχουμε πρόβλημα με το λευκό χαρτί πρέπει να ξεκολλήσουμε και να βρούμε τα υλικά που προσωπικά μας εκφράζουν για να δημιουργήσουμε.
Ξέχνα τη λέξη "φυσιολογικό " και "κανόνας " αν θες να ασχοληθείς με τη ζωγραφική
Μπορεί στις σχολές να σε μάθουν κάποιους βασικούς κανόνες ώστε να ξεδιπλώσεις αυτό που δεν
μπρορείς να εκφράσεις , και λέω κανόνες με την έννοια των τεχνικών , από κει και πέρα
όμως είναι δυο λέξεις
που πρέπει να βάλεις εντελώς στην άκρη αν θες να θεωρείς τον εαυτό σου δημιουργικό καλλιτέχνη
κι όχι απλά αντιγραφέα .
Αν η λέξη φυσιολογικό συμβάδιζε με την Τέχνη τότε ακόμα θα είχαμε απλώς πορτραίτα και τίποτα άλλο .

Για μένα η κατακλείδα μου είναι τα εξής
* Δεν μπορεί όλες οι περίοδοι δημιουργίας σου να είναι ίδιες , θα υπάρξουν μήνες που θα δημιουργείς σαν κολλασμένη και χρόνια ίσως που το πινέλο θα στέκεται απλως μετέωρο στα χέρια σου .
Συμβαίνει σε όλους τους δημιουργούς , ειδικά σε όσους τα γεγονότα της ζωής τους ,τους επειρεάζουν βαθιά και η ευαισθησία δεν είναι απλώς μια κατ΄επίφαση έκφραση , αλλιώς μπορείς να γίνεις μια μηχανή έκφρασης και συνεχώς να δημιουργείς , αν υπάρχει το ταλέντο και οι απαιτούμενες γνώσεις μπορείς να το κάνεις όμως ... δεν θα είσαι Εσύ ... θα είσαι απλά ένας επαγγελματίας και τίποτα άλλο .

Μην αφήσεις τίποτα και κανέναν να σε περιορίσει σε τίποτα , αν θες να ζωγραφίζεις σε κυλότες καντο
Η Τέχνη σε οποιαδήποτε έκφρασή της δεν προχωρά μέσα από πρέπει , προχωρά μόνο μέσα από θέλω
μέσα από θέλω που σε καίνε ...


Όταν θα νιώθεις πως αυτό που θεριεύει μέσα σου σε .. καίει πιστεύω δεν θα σε αφορά αν είναι
λευκό χαρτί ή μωβ τεντόπανο , αλλά και πάλι αν μόνο πάνω σε χαρτόκουτα νιώθεις πως εκφράζεσαι
αυτό και να κάνεις .
Εύχομαι σύντομα να αποενοχοποιήσεις το λευκό χαρτί ως έννοια καταναγκασμού λόγω σπουδών
αλλά και να μάθεις να σέβεσαι τον εαυτό σου όταν αυτός αρνείται να συμβαδίσει συμμετάσχει σε
οποιοδήποτε καταναγκασμό έκφρασης , τότε μόνο θα λέγεσαι Καλλιτέχνης .
Όταν δεν αντέχω πια, όταν για μένα είναι αργά να τρελαθώ και δεν υπάρχει δρόμος να ξεφύγω, σαν δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, το λευκό χαρτί είναι η μόνη μου σανίδα σωτηρίας, η ελπίδα, το καταφύγιο και το φάρμακό μου.
Έτσι ακριβώς μονο που να ... για μένα τουλάχιστον .. κάποιες φορές είναι τοσα πολλά αυτά που θέλω να
εκφράσω που νιώθω πως... σβήνω μια λυσσασμένη πυρκαγιά .. κρατώντας απλώς ένα νεροπότηρο...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
...τότε μόνο θα λέγεσαι Καλλιτέχνης .
Να βγει από τον ένα περιορισμό για να χωρέσει στα πλαίσια ενός άλλου;
Τι την χρειάζεται την ταμπέλα του "Καλλιτέχνη" ο δημιουργός;

Κάποτε άκουσα στο ραδιόφωνο πως ..."ποιητής είναι εκείνος που αγαπά να είναι"
Μου αρκεί αυτό. ;)

Και μια και είπα σπιρτόκουτο δες μια μορφή έκφρασης της τέχνης ... που θεωρητικά είναι τόσο περιοριστική λόγω .. μεγέθους , υποθέτω όμως τόσο σημαντικά πελώρια για τον καλλιτέχνη που επιλέγει να εκφραστεί μέσα σε τόσο μα σε τόσο μικρά χωρικά πλαίσια.
Το όνομα του δημιουργού είναι Willard Wigan.

Υπάρχει μια εξαιρετική ομιλία του στο TED, δυστυχώς όχι στα Ελληνικά ακόμη. Εύχομαι να είμαστε σύντομα σε θέση να σας την παρουσιάσουμε.

(so many talks, so little time :/:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Μελιώ

Δραστήριο μέλος

Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
Έγραψα :
Όταν θα νιώθεις πως αυτό που θεριεύει μέσα σου σε .. καίει πιστεύω δεν θα σε αφορά αν είναι
λευκό χαρτί ή μωβ τεντόπανο , αλλά και πάλι αν μόνο πάνω σε χαρτόκουτα νιώθεις πως εκφράζεσαι
αυτό και να κάνεις .
Εύχομαι σύντομα να αποενοχοποιήσεις το λευκό χαρτί ως έννοια καταναγκασμού λόγω σπουδών
αλλά και να μάθεις να σέβεσαι τον εαυτό σου όταν αυτός αρνείται να συμβαδίσει συμμετάσχει σε
οποιοδήποτε καταναγκασμό έκφρασης , τότε μόνο θα λέγεσαι Καλλιτέχνης
Κράτησες μόνο το ...

τότε μόνο θα λέγεσαι Καλλιτέχνης
Να βγει από τον ένα περιορισμό για να χωρέσει στα πλαίσια ενός άλλου;
Τι την χρειάζεται την ταμπέλα του "Καλλιτέχνη" ο δημιουργός;

Από αυτό που έγραψα εγώ που ακριβώς φαίνεται ο περιορισμός ?:hmm:
Στην προτροπή , και ευχή μου να βγεί από οποιοδήποτε καταναγκασμό ώστε να εκφράσει ελεύθερα τη δημιουργικότητά της και τη τέχνη της ?

Και από πότε η έννοια Καλλιτέχνης είναι απλώς μια ταμπέλα ? Για μένα η έννοια Καλλιτέχνης δεν περιορίζεται στον αυστηρό ορισμό ενός λεξικού , για μένα

καλλιτέχνης θα πει ελευθερία …
Για μένα καλλιτέχνης = ελευθερος
Για οποιοδήποτε άλλον η έννοια καλλιτέχνης , είναι απλώς μια ταμπέλα που τον δεσμεύει τότε ας
αφαιρέσει τις τρεις τελευταίες λέξεις αυτής της αναφοράς μου ή ας βάλει αντί της λέξης καλλιτέχνης
τη λέξη ελευθερος άνθρωπος !


Κάποτε άκουσα στο ραδιόφωνο πως ..."ποιητής είναι εκείνος που αγαπά να είναι"

Μου αρκεί αυτό. ;)

Γλυκύτατο σαν έκφραση δεν μπορώ να πω αλλά από την άλλη
γι αυτό έχουν γεμίσει οι βιβλιοθήκες με ποιήματα απλώς για προσάναμα όπως λέει κι ο Μπουκόφσκι ..




Κάποτε άκουσα ....



Τι νομίζεις, λοιπόν κατά βάθος η ποίηση,
είναι μια ανθρώπινη καρδιά
φορτωμένη όλο τον κόσμο.
Νικηφόρος Βρεττάκος

Κάποτε άκουσα ...


Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε
τον πρώτο στίχο μου.
Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ -
αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.
Τάσος Λειβαδίτης





Όποιος το αντέχει λοιπόν ας αυτοαποκαλείται …:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Όποιος το αντέχει λοιπόν ας αυτοαποκαλείται …:)

"Ποιητής" (ποιώ= φτιάχνω, δημιουργώ) μπορεί να είναι οποιοσδήποτε αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει αυτό που έχει μέσα του αποτυπώνοντάς το σε δημιουργήματα (...καλλιτεχνικά και μη).
Ο "καλλιτέχνης" δεσμεύεται από το κάλλος...
Αυτοί που γράφουν ...προσανάματα, δεν είναι λιγότερο "ποιητές", αν είναι τουλάχιστον συνεπείς με την ορμή που τους προτρέπει να δημιουργούν. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που έπειτα από δεκάδες προσανάματα χαρακτηρίστηκαν καλλιτέχνες για ένα και μόνο δημιούργημα!

Η ένστασή μου όμως δεν βρίσκεται εκεί.
Κάθε ορισμός είναι ένας μικρός θάνατος της έκφρασης, αφού θέτει τα όρια του σημαινόμενου.
Καλλιτέχνης μπορεί να μη γίνει κάποιος ποτέ, ποιητής είναι από την πρώτη στιγμή που θα δοκιμάσει να αποτυπώσει την ψυχούλα του με κάποιο μέσο.

Άλλωστε πολύ φοβάμαι ότι ο ΚΑΛΛΙτέχνης, δεν μπορεί να είναι αυτοπροσδιοριζόμενος... :hmm:

Όποιος αγαπά όμως να ποιεί, δε μπορεί παρά να είναι ...ποιητής! :D
Πολύ δε περισσότερο, αυτός που αγαπά να "είναι" (να ζει, να υπάρχει), είναι τελικά ένας ποιητής.
(η φράση έχει πολλές αναγνώσεις γι' αυτό μ' αρέσει ιδιαίτερα! :baby:)

...δεν θα τα χαλάσουμε πάντως στον ορισμό. :yes::hug:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Μελιώ

Δραστήριο μέλος

Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
"Ποιητής" (ποιώ= φτιάχνω, δημιουργώ) μπορεί να είναι οποιοσδήποτε αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει αυτό που έχει μέσα του αποτυπώνοντάς το σε δημιουργήματα (...καλλιτεχνικά και μη).
Ο "καλλιτέχνης" δεσμεύεται από το κάλλος...
Αυτοί που γράφουν ...προσανάματα, δεν είναι λιγότερο "ποιητές", αν είναι τουλάχιστον συνεπείς με την ορμή που τους προτρέπει να δημιουργούν. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που έπειτα από δεκάδες προσανάματα χαρακτηρίστηκαν καλλιτέχνες για ένα και μόνο δημιούργημα!

Η ένστασή μου όμως δεν βρίσκεται εκεί.
Κάθε ορισμός είναι ένας μικρός θάνατος της έκφρασης, αφού θέτει τα όρια του σημαινόμενου.
Καλλιτέχνης μπορεί να μη γίνει κάποιος ποτέ, ποιητής είναι από την πρώτη στιγμή που θα δοκιμάσει να αποτυπώσει την ψυχούλα του με κάποιο μέσο.

Άλλωστε πολύ φοβάμαι ότι ο ΚΑΛΛΙτέχνης, δεν μπορεί να είναι αυτοπροσδιοριζόμενος... :hmm:

Όποιος αγαπά όμως να ποιεί, δε μπορεί παρά να είναι ...ποιητής! :D
Πολύ δε περισσότερο, αυτός που αγαπά να "είναι" (να ζει, να υπάρχει), είναι τελικά ένας ποιητής.
(η φράση έχει πολλές αναγνώσεις γι' αυτό μ' αρέσει ιδιαίτερα! :baby:)

...δεν θα τα χαλάσουμε πάντως στον ορισμό. :yes::hug:


:)
Εννοείται πως δεν πρόκειται να τα χαλάσουμε σε έναν ορισμό όχι μόνο όταν αυτός παλεύει να χωρέσει έναν ωκεανό όπως είναι
η Ποίηση

αλλά πολύ δε , περισσότερο διότι είπες την μαγική λέξη

τα όρια του σημαινόμενου.

Βάι , βάι ... βάι :P
Επειδή λοιπόν κάποτε έφαγα τα σώψυχά μου ψάχνοντας και γράφοντας για το σημαίνον και το σημαινόμενο
και μου 'ρθε ένας ντουβρουτζάς μόλις το είδα την κάνω ταχύτητα διότι κάτι τέτοιες θύμησες ξυπνάνε την καφρίλα
μέσα μου ...μπρρρ !
Πάω να ακούσω Τερλέγκα να ισιώσω !
Τα σέβη μου παραυτα !:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 2 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
    • *
  • Φορτώνει...
Top