Μικρές νομικές γνώσεις

Σκέφτηκα πως μετά από τόσο ντόρο που έγινε με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, θα ήταν ενδιαφέρον να σας παραθέσω μερικές πληροφορίες σχετικά με την λειτουργία του και το κατά πόσο δεσμευτικές είναι οι αποφάσεις που εκδίδει. Αντιγράφω λοιπόν από το επίσημο site του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, όπως είναι το σωστό του όνομα:

Το Δικαστήριο απαρτίζεται από 27 δικαστές και 8 γενικούς εισαγγελείς. Οι δικαστές και οι γενικοί εισαγγελείς διορίζονται με κοινή συμφωνία από τις κυβερνήσεις των κρατών μελών για εξαετή ανανεώσιμη θητεία. Επιλέγονται μεταξύ νομικών που παρέχουν πλήρη εγγύηση ανεξαρτησίας και συγκεντρώνουν στις χώρες τους τις αναγκαίες προϋποθέσεις για διορισμό στα ανώτατα δικαστικά αξιώματα ή είναι νομικοί αναγνωρισμένου κύρους.
Το Δικαστήριο μπορεί να συνεδριάζει σε ολομέλεια, ως τμήμα μείζονος συνθέσεως (13 δικαστές) ή κατά πενταμελή ή τριμελή τμήματα. Η ολομέλεια συνεδριάζει στις ειδικές περιπτώσεις που προβλέπονται από τον Οργανισμό του Δικαστηρίου (όταν καλείται να παύσει τον Ευρωπαίο Διαμεσολαβητή ή να απαλλάξει από τα καθήκοντά του ένα μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής λόγω παραβάσεως των υποχρεώσεών του κ.λπ.) και όταν το Δικαστήριο εκτιμά ότι η υπόθεση είναι εξαιρετικής σημασίας. Το Δικαστήριο συνεδριάζει ως τμήμα μείζονος συνθέσεως όταν το ζητήσει κράτος μέλος ή όργανο που είναι διάδικος, καθώς και όταν η υπόθεση είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη ή σημαντική. Οι υπόλοιπες υποθέσεις εκδικάζονται από τα πενταμελή ή τα τριμελή τμήματα. Οι πρόεδροι των πενταμελών τμημάτων εκλέγονται για τρία έτη, οι δε των τριμελών τμημάτων για ένα έτος.

Για την εκπλήρωση της αποστολής του, το Δικαστήριο διαθέτει συγκεκριμένες δικαιοδοτικές αρμοδιότητες τις οποίες ασκεί στο πλαίσιο της διαδικασίας της προδικαστικής παραπομπής και των διαφόρων κατηγοριών προσφυγών.

Τα διάφορα είδη διαδικασίας

• Η προδικαστική παραπομπή
• Η προσφυγή για παράβαση κράτους μέλους
• Η προσφυγή ακύρωσης
• Η προσφυγή για παράλειψη
• Η αίτηση αναίρεσης
• Η επανεξέταση

​

Το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων συνιστά το κοινοτικό δικαιοδοτικό όργανο. Αποτελείται από τρία επιμέρους δικαιοδοτικά όργανα: το Δικαστήριο, το Πρωτοδικείο και το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης. Κύρια αποστολή του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων είναι ο έλεγχος της νομιμότητας των κοινοτικών πράξεων και η διασφάλιση ενιαίας ερμηνείας και εφαρμογής του κοινοτικού δικαίου.
Με τη νομολογία του, το Δικαστήριο υπογράμμισε την υποχρέωση των εθνικών διοικητικών και δικαιοδοτικών οργάνων να εφαρμόζουν πλήρως το κοινοτικό δίκαιο στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους και να προασπίζουν τα δικαιώματα που αυτό παρέχει στους πολίτες (απευθείας εφαρμογή του κοινοτικού δικαίου), απέχοντας από την εφαρμογή οποιασδήποτε αντίθετης διάταξης του εθνικού δικαίου, είτε προγενέστερης είτε μεταγενέστερης του κοινοτικού κανόνα (υπεροχή του κοινοτικού δικαίου έναντι του εθνικού δικαίου).

Αν κάποιος θέλει περισσότερες πληροφορίες ας κοιτάξει εδώ: Πηγή

Click για ανάπτυξη...

Εδώ πρέπει να αναφερθεί πως το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων δεν πρέπει να συγχέεται με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, το οποίο είναι όργανο του Συμβουλίου της Ευρώπης, εδρεύει στο Στρασβούργο και δεν έχει καμία σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. (Πηγή)
Όλος ο Οργανισμός του Δικαστηρίου για όποιον πιθανά ενδιαφέρεται εδώ.
Από τις Συχνές Ερωτήσεις της επίσημης σελίδας του ΔΕΚ:

Είvαι τα εθvικά δικαστήρια υπoχρεωμέvα vα ακoλoυθήσoυv τηv ερμηvεία τoυ Δικαστηρίoυ;

​

Ναι. Όταν το Δικαστήριο αποφαίνεται ότι μια κοινοτική πράξη δεν είναι σύμφωνη με τις Συνθήκες ή όταν ερμηνεύει το κοινοτικό δίκαιο, η απόφαση αυτή είναι δεσμευτική για το δικαστήριο που υπέβαλε το ερώτημα και για όλα τα δικαστήρια των κρατών μελών. Συνεπώς, τα εθνικά δικαστήρια δεσμεύονται από την ερμηνεία που δίνει το Δικαστήριο. Το ίδιο ισχύει και για τις λοιπές δημόσιες αρχές.

Click για ανάπτυξη...

Συνεπώς με βάση τα παραπάνω, το ΔΕΚ αναλαμβάνει μια υπόθεση μετά από την κατάθεση προδικαστικού ερωτήματος από κάποιο εθνικό δικαστήριο και η απόφασή του είναι δεσμευτική για το τελευταίο. Δλδ δεν μπορεί ο εθνικός δικαστής να αποφασίσει διαφορετικά για το συγκεκριμένο θέμα. ΑΛΛΑ οι αποφάσεις των εθνικών δικαστηρίων δεσμεύουν μόνο τους συγκεκριμένους διαδίκους που έχουν εμπλακεί στη συγκεκριμένη δίκη. Συνεπώς, άμεσα δεν έχει εφαρμογή καμία απόφαση του ΔΕΚ στο σύνολο ενός λαού. Απλώς το κράτος υποχρεούται να εναρμονίσει μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα το δίκαιό του με το κοινότικο.

23 ευρώ; Είναι που είσαι επαρχία..

Τεσπά, ας αλλάξουμε θέμα. Διαφορές ονοματοδοσίας και βάφτισης:

Απο γνωμοδότηση του Συνήγορου του Πολίτη σχετικά με το θέμα της ονοματοδοσίας και της βάπτισης:


"Με αφορμή αναφορές γονέων για ζητήματα ληξιαρχικής εγγραφής ονόματος, ο Συνήγορος του Πολίτη διαπίστωσε συχνή σύγχυση μεταξύ ονοματοδοσίας και βάπτισης στην τρέχουσα πρακτική των αρμοδίων υπηρεσιών, τριάντα χρόνια μετά την πλήρη διάκριση μεταξύ των δύο διαδικασιών στην οποία είχε προβεί ο νόμος 344/1976. Διαπιστώνοντας ότι η πρακτική αυτή ενίοτε προξενεί φαινόμενα παραβίασης της θρησκευτικής ελευθερίας ή του δικαιώματος γονικής μέριμνας, ο Συνήγορος του Πολίτη συνέστησε στο Υπουργείο Εσωτερικών την παροχή οδηγιών προς τα Ληξιαρχεία, προκειμένου να καταστούν σαφείς: (α) η διάκριση μεταξύ βάπτισης και ονοματοδοσίας και οι έννομες προϋποθέσεις αμφοτέρων, (β) η υποχρέωση ονοματοδοσίας ανεξάρτητα από τυχόν προηγηθείσα βάπτιση, και (γ) η έλλειψη νομικής ισχύος του «βαπτιστικού ονόματος» εφʼ όσον αυτό καταχωρίσθηκε χωρίς να έχουν τηρηθεί οι νόμιμες προϋποθέσεις ονοματοδοσίας. Ανταποκρινόμενο, το Υπουργείο Εσωτερικών παρήγγειλε γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, και κατόπιν αυτής απέστειλε σχετικές οδηγίες στα Ληξιαρχεία που είχαν εμπλακεί στις συγκεκριμένες ατομικές περιπτώσεις, χωρίς, ωστόσο, να εκδώσει γενική εγκύκλιο όπως είχε προτείνει ο Συνήγορος του Πολίτη".

"Η ονοματοδοσία αποτελεί την αποκλειστική διαδικασία κτήσης ονόματος νεογνού, απαιτείται ακόμη και επί ήδη δηλωθείσης (ή ταυτοχρόνως δηλουμένης) βαπτίσεως, και προϋποθέτει σε κάθε περίπτωση εξουσιοδότηση του απόντος γονέως. Αντίθετα, η καταχώριση βάπτισης έχει ως αποκλειστικό αποτέλεσμα την αναγραφή θρησκεύματος και ουδόλως επιδρά στο ήδη δηλωθέν (ή ταυτοχρόνως δηλούμενο) όνομα, ενώ πράγματι μπορεί να γίνει χωρίς εξουσιοδότηση γονέως ή ακόμη και με πρωτοβουλία άλλων προσώπων απαριθμουμένων στο άρθρο 26 παρ. 2 ν. 344/76. Η εκδοχή, ότι σε ονοματοδοσία προβαίνουν μόνον όσοι δεν τελούν βάπτιση (όπως, μάλιστα, φέρεται νʼαναγράφεται σε σχετικό έντυπο της υπηρεσίας σας), ή ότι επί τελεσθείσης βαπτίσεως παρέλκει η ονοματοδοσία, όχι μόνο δεν παρίσταται σύμφωνη προς τις ανωτέρω διατάξεις, αλλʼ επί πλέον έχει ως αποτέλεσμα τον καταναγκασμό πολιτών σε ακούσια ληξιαρχική καταγραφή θρησκεύματος, δηλαδή ένα ενδεχόμενο σαφώς αντίθετο στο Σύνταγμα (αποφάσεις 2279-2286/2001 Συμβουλίου Επικρατείας: «η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης περιλαμβάνει και το δικαίωμα τουατόμου να μην αποκαλύπτει το θρήσκευμα που ακολουθεί … κανένας δεν μπορεί να εξαναγκασθεί με οποιονδήποτε τρόπο να αποκαλύψει είτε αμέσως είτε εμμέσως, το θρήσκευμα ή τις θρησκευτικές εν γένει πεποιθήσεις του, υποχρεούμενος σε πράξεις ή παραλείψεις από τις οποίες θα τεκμαίρεται η ύπαρξη ή η ανυπαρξία τους, και καμία κρατική αρχή ή κρατικό όργανο δεν επιτρέπεται να επεμβαίνουν στον απαραβίαστο χώρο αυτό της συνείδησης του ατόμου και να αναζητούν το θρησκευτικό του φρόνημα, πολύ δε περισσότερο να επιβάλλουν την εξωτερίκευση των όποιων πεποιθήσεων του ατόμου αναφορικά με το θείο»). Εν όψει των ανωτέρω, αν ένας γονεύς, κατʼ αρχήν προτιθέμενος να προβεί μόνο σε ονοματοδοσία του τέκνου του, εξαναγκασθεί (διά της μη νόμιμης προβολής διοικητικών προσκομμάτων ή διά της παροχής μη ακριβών πληροφοριών ως προς τη νομική φύση των επίμαχων ληξιαρχικών εγγραφών) να προβεί, τελικώς, σε δήλωση βάπτισης, δικαιούται να εγκαλέσει τη διοίκηση για παραβίαση συνταγματικού του δικαιώματος και νʼ αξιώσει επαναφορά των πραγμάτων στη νόμιμη κατάσταση αυτών βάσει της αρχικής του επιθυμίας, ήτοι καταχώριση ονοματοδοσίας και διαγραφή της δήλωσης βάπτισης. Το γεγονός ότι, σήμερα, η ληξιαρχική εγγραφή ονόματος του παιδιού έχει με τον έναν ή τον
άλλο τρόπο συντελεσθεί, δεν σημαίνει ότι το ζήτημα έχει καταστεί «άνευ αντικειμένου», καθʼ όσον η διοίκηση δεν είναι δυνατό, προς στήριξη ισχυρισμού περί αδυναμίας περαιτέρω ενεργειών της, να επικαλείται καταστάσεις τις οποίες η ίδια παρανόμως προκάλεσε."

"Σύμφωνα με τα άρθρα 25-26 ν. 344/76 όπως αντικαταστάθηκαν με τα άρθρα 15 ν. 1438/84 & 26 παρ. 8 ν. 2130/93, οι ληξιαρχικές καταχωρίσεις ονοματοδοσίας και βάπτισης είναι εντελώς ανεξάρτητες και άσχετες μεταξύ τους. Η ονοματοδοσία αποτελεί την αποκλειστική διαδικασία κτήσης ονόματος νεογνού, απαιτείται ακόμη και επί ήδη δηλωθείσης ή ταυτοχρόνως δηλουμένης βαπτίσεως, και προϋποθέτει σε κάθε περίπτωση εξουσιοδότηση του απόντος γονέως («το όνομα του νεογνού καταχωρίζεται … ύστερα από δήλωση των γονέων του που ασκούν τη γονική μέριμνα ή του ενός από αυτούς εφόσον έχει έγγραφη εξουσιοδότηση του άλλου, θεωρημένη για το γνήσιο της υπογραφής. … Αν ο ένας από τους γονείς δεν υπάρχει ή δεν έχει τη γονική μέριμνα, η δήλωση του ονόματος γίνεται από τον άλλο γονέα»). Αντίθετα, η καταχώριση βάπτισης έχει ως αποκλειστικό αποτέλεσμα την αναγραφή θρησκεύματος και ουδόλως επιδρά στο ήδη δηλωθέν ή ταυτοχρόνως δηλούμενο όνομα, ενώ μπορεί να γίνει χωρίς εξουσιοδότηση του απόντος γονέως ή ακόμη και με πρωτοβουλία άλλων προσώπων («η βάπτισις καταχωρίζεται εις το περιθώριον της ληξιαρχικής πράξεως γεννήσεως … επί τη προσαγωγή δηλώσεως του τελέσαντος ή
συμπράξαντος εις την ιεροπραξίαν θρησκευτικού λειτουργού. … Υπόχρεοι προς δήλωσιν της βαπτίσεως είναι ο βαπτισθείς, … ο πατήρ ή η μήτηρ …, ο ανάδοχος και οι συγγενείς εξ αίματος του βαπτισθέντος μέχρι και του τρίτου βαθμού. … Η σημειουμένη βάπτισις περιλαμβάνει την χρονολογίαν της βαπτίσεως, το εις το νεογνόν τυχόν δοθέν όνομα, το όνομα και επώνυμον του δηλούντος, του αναδόχου, του ιερέως …»). Από τις ανωτέρω διατάξεις προκύπτει σαφώς ότι οι δύο αυτές πράξεις είναι τελείως ξεχωριστές μεταξύ τους, οπότε, ακόμη και αν ενίοτε τυχαίνει στην πράξη να συνενώνονται (ταυτόχρονη δήλωση
ονοματοδοσίας και βάπτισης από τους γονείς, ταυτόχρονη εγγραφή από τον ληξίαρχο), το
κύρος κάθε μιάς απʼ αυτές προϋποθέτει τη συνδρομή των ξεχωριστών ελάχιστων όρων νομιμότητας που προβλέπονται από την οικεία διάταξη. Έτσι, ακριβώς όπως μιά δήλωση ονοματοδοσίας δεν είναι δυνατό να εκληφθεί και ως δήλωση «βάπτισης» αν δεν συνοδεύεται από βεβαίωση θρησκευτικού λειτουργού, έτσι και μιά δήλωση βάπτισης δεν είναι δυνατό να εκληφθεί και ως δήλωση «ονοματοδοσίας» αν δεν συνυπογράφεται από αμφοτέρους τους γονείς ή δεν συνοδεύεται από εξουσιοδότηση του απόντος γονέως, καθʼ όσον η επιλογή ονόματος ανάγεται στον πυρήνα της γονικής μέριμνας, ήτοι αποτελεί
δικαίωμα αμφοτέρων των γονέων ανεξάρτητα από ενδεχόμενη ανάθεση της επιμέλειας του
προσώπου σε έναν εξ αυτών (απόφαση 1321/92 Αρείου Πάγου). Το γεγονός ότι ο νόμος, στην περιγραφή του περιεχομένου της δήλωσης βάπτισης, συμπεριλαμβάνει και «το εις το νεογνόν τυχόν δοθέν όνομα», δεν ιδρύει εναλλακτική διαδικασία ονοματοδοσίας ξεχωριστή από την κανονική, καθʼ όσον, όπως ήδη από μακρού (απόφαση 240/75 Ολομέλειας Αρείου Πάγου) και αδιαλείπτως δέχεται η νομολογία, η λήψη ονόματος δεν αποτελεί συστατικό στοιχείο της βάπτισης. Ενδεχόμενη ληξιαρχική εγγραφή ονόματος
ερήμην ενός εκ των γονέων, θα μπορούσε να οφείλεται είτε σε παράλειψη του ληξιάρχου να ελέγξει τη συνδρομή των νομίμων προϋποθέσεων ονοματοδοσίας κατά τα ανωτέρω, είτε σε προσκόμιση πλαστής εξουσιοδότησης εκ μέρους του δηλώσαντος γονέως."

«Η ονοματοδοσία αποτελεί την αποκλειστική διαδικασία κτήσης ονόματος νεογνού το οποίο καταχωρίζεται στη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως ύστερα από δήλωση των γονέων του που ασκούν τη γονική μέριμνα ή του ενός απʼ αυτούς εφόσον έχει έγγραφη εξουσιοδότηση του άλλου, θεωρημένη για το γνήσιο της υπογραφής. Αν ο ένας από τους γονείς δεν υπάρχει ή δεν έχει τη γονική μέριμνα, η δήλωση του ονόματος γίνεται από τον άλλο γονέα. Η βάπτιση καταχωρίζεται στο περιθώριο της ληξιαρχικής πράξεως γέννησης, περιλαμβάνει τα στοιχεία που περιγράφονται στην παρ. 3 του άρθρου 26 ν. 344/76 και δηλώνεται από τους υποχρέους, όπως καθορίζονται στην παρ. 2 του ιδίου άρθρου. Από τον συνδυασμό των ανωτέρω διατάξεων προκύπτει αβίαστα ότι οι δύο ανωτέρω περιγραφόμενες πράξεις είναι ξέχωρες μεταξύ τους και η μεν ονοματοδοσία έχει σαν αποτέλεσμα την κτήση ονόματος, η δε βάπτιση, κατά πάγια νομολογία, την κτήση θρησκεύματος και δεν επιδρά καθόλου στο ήδη δηλωθέν ή ταυτόχρονα δηλούμενο όνομα. Συνεπώς μία δήλωση βάπτισης δεν μπορεί να εκληφθεί και σαν δήλωση ονοματοδοσίας αν δεν γίνεται με τους όρους του άρθρου 25 του ν. 344/76, όπως αντικαταστάθηκε από το άρθρο 15 ν. 1438/84, δηλαδή αν δεν γίνεται και από τους δύο γονείς ή αν δεν συνοδεύεται από εξουσιοδότηση του απόντος γονέως».

Πηγή

Κι όμως ο μη ειδήμονας σου είπε αυτό που αληθώς ισχύει. Είναι ιδιωτικός χώρος, αν δεν αποδέχεσαι τους όρους πρόσβασης μπορείς να αρνηθείς να συμμορφωθείς, αλλά θα πρέπει να αποχωρήσεις πάραυτα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις για να διασφαλίσεις περισσότερο τα δικαιώματά σου είναι να ζητήσεις έγγραφη βεβαίωση πως τα συγκεκριμένα στοιχεία που δίνεις δεν θα χρησιμοποιηθούν για λόγους που δεν συνάδουν με τον σκοπό για τον οποίο δίνονται.



ΥΓ: Εγώ θα έφευγα πάντως. Ραδιοφωνικός σταθμός με τέτοιο έλεγχο; Τι φοβούνται;

Αν θες να μπεις σε ένα χώρο, πρέπει να συμμορφωθείς με όσα ορίζει ο ιδιοκτήτης του. Έχεις πάντα το δικαίωμα να αρνηθείς και να αποχωρήσεις. Ο σεκιουριτάς δουλεύει για κάποιον, δεν κάνει καταγραφή των στοιχείων γιατί έτσι αποφάσισε εκείνος αυτοβούλως.

Κατά τα άλλα, όχι, οι ιδιώτες δεν μπορούν χωρίς σοβαρό λόγο να κάνουν καταγραφή των προσωπικών σου δεδομένων. Αλλά μπορούν να ελέγχουν ποιος θα μπαίνει στον χώρο τους, έχουν αυτό το δικαίωμα. Όπως έχουν το δικαίωμα να έχουν και εσωτερικό κύκλωμα παρακολουθήσης, απλώς πρέπει να σε ενημερώνουν γι' αυτό με ταμπέλες σε ευδιάκριτα σημεία.

Εσύ επιλέγεις αν θα εισέλθεις ή όχι.

Φαντάζομαι το να βάλεις μόνη σου γραμματοκιβώτιο στην πόρτα δεν είναι επιλογή ε;