Ζωγράφισα ένα Δικτάτορα!

Είμαι σχεδιαστής κι έμενα στο σπίτι μου των 186 τ.μ. με τις τέσσερις κρεβατοκάμαρες στα προάστια με τη γυναίκα και το παιδί μου. Είμαι ένας χαρούμενος, μορφωμένος και καλοαναθρεμμένος πολίτης των Ηνωμένων Πολιτειών. Καθώς γυρίζω πίσω και αναπολώ τη ζωή μου, είναι δύσκολο να πιστέψω ότι ξεκίνησα κοκαλιάρης και πεινασμένος στην πόλη της Βαγδάτης.

Οι καιροί ήταν δύσκολοι και μισούσα τα πάντα στη ζωή μου. Μισούσα που έπρεπε να σηκώνομαι για να πάω στο σχολείο. Μισούσα την επιστροφή στο σπίτι μετά το σχολείο. Λίγα ήταν τα πράγματα στη ζωή που δε μισούσα. Αυτό το μίσος ήταν κάτι παραπάνω από την τυπική εφηβική ανησυχία. Αυτό το μίσος ήταν το αποτέλεσμα του να ζεις υπό τη σκιά ενός στυγνού δικτάτορα, ενός «σπουδαίου ήρωα» για το έθνος μας.

Ήταν ένα τυπικό απόγευμα και καθόμουν στην τάξη ανασαίνοντας τον καυτό αέρα που περνούσε μέσα από το παράθυρο και ονειρευόμουν πως είμαι κάπου δροσερά. Σε μία όαση, όπου είχα ένα χειριστήριο κονσόλας στο χέρι και πάγωνα τους αντιπάλους μου με μία έκρηξη πάγου συντρίβοντάς τους μέχρι θανάτου ενώ έπαιρνα μέρος στο Mortal Kombat.

Ο κόσμος των βιντεοπαιχνιδιών με συνέπαιρνε. Οι μαγευτικοί κόσμοι που υπήρχαν σε αυτά τα μικρά πλαστικά κουτιά μού έφερναν τόση χαρά. Αυτά τα πολύχρωμα πίξελ που χόρευαν μπροστά μου, μου πρόσφεραν μία απόδραση από την πραγματικότητα. Κάποιες φορές, ήθελα απλά να πηδήξω μέσα στην οθόνη και να ζήσω τη ζωή μου ως ντετέκτιβ στο Streets of Rage, περνώντας τις μέρες μου καταπολεμώντας το έγκλημα και σκοτώνοντας σατανικά αφεντικά.

Καθώς ήμουν χαμένος στη φαντασία μου, άκουσα το όνομά μου:
«Αλί, σε χρειάζονται στο εργαστήριο υπολογιστών».
Σήκωσα τα μάτια και είδα τον καθηγητή πληροφορικής να στέκεται στην πόρτα με ένα ειρωνικό χαμόγελο που αποκάλυπτε τα κιτρινισμένα από το τσιγάρο δόντια του.
Καθώς προχωρούσαμε στο διάδρομο προς το εργαστήριο υπολογιστών, είπε:
«Δεν μπορούσα να μην προσέξω πώς ζωγράφιζες στον υπολογιστή τις προάλλες».
Πέρασε λίγη ώρα, αλλά δεν είπα τίποτα… Ήξερα ότι κάποια περίεργη πρόταση επρόκειτο να γίνει.
«Νομίζω μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη δεξιότητά σου για να κάνουμε κάτι πολύ σημαντικό», ανακοίνωσε περήφανα.
Τον κοίταξα χαμογελώντας αμήχανα.
«Μία ζωγραφιά του προέδρου μας στον υπολογιστή θα ήταν εξαιρετικό παράδειγμα του πώς χρησιμοποιούμε αυτά τα μηχανήματα στο σχολείο μας», εξήγησε.
Έγνεψα καταφατικά παρόλο που δε συμφωνούσα καθόλου.
«Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να σε βοηθήσει να κερδίσεις αναγνωρισμένα βραβεία ή ακόμα και να πάρουμε περισσότερη επιχορήγηση για το εργαστήριο υπολογιστών του σχολείου μας», ανακοίνωσε.
Πραγματικά με ενθουσίασε το δεύτερο κίνητρο. Οι υπολογιστές που είχαμε ήταν αρχαίοι. Το να πάρουμε καινούριους, θα μπορούσε να σημαίνει να παίζουμε καταπληκτικά βιντεοπαιχνίδια αντί να ζωγραφίζουμε τη μούρη του Σαντάμ.
«Θα μου άρεσε πολύ αυτό», απάντησα με χαρά.
«Θα εξασφαλίσω ότι θα πάρεις όση άδεια χρειάζεσαι από τα άλλα μαθήματά σου για να το κάνεις αυτό», εξήγησε.
«Τζάκποτ! Θα παίζω με υπολογιστές όλη μέρα και δε θα κάθομαι στα βαρετά μαθήματα». Σκέφτηκα. Πόσο λίγα ήξερα.

Το σχέδιο ήταν απλό, να διαλέξω μία από τις χιλιάδες διαθέσιμες φωτογραφίες του Σαντάμ και να χρησιμοποιήσω το πρόγραμμα "Graphics BASIC” για να την ξανασχεδιάσω. Ακούγεται εύκολο, έτσι δεν είναι; Βασικά θα ήταν αν είχα Photoshop ή το πρόγραμμα Ζωγραφικής. Ωστόσο έπρεπε να ακολουθήσω μία επίπονη διαδικασία να τοποθετώ κουκίδες εναρμονισμένα και να καθορίζω το χρώμα για την κάθε μία. Κάτι σαν το “DOT 190, 100”.

Η πρώτη προσπάθεια δεν πήγε τόσο καλά. Η αναλογία του κεφαλιού του Σαντάμ σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα του τον έκανε να μοιάζει κεφάλας, κάτι το οποίο θα με οδηγούσε στην κρεμάλα. Μετά από πολλή σκέψη και πειραματισμό, ο καθηγητής μου κι εγώ επινοήσαμε αυτό το εξαιρετικά γελοίο είδος υποστηρικτικής τεχνολογίας για να κάνουμε τη δουλειά μας, το χαρτί ιχνογραφίας.

Θα σχεδίαζα τον Σαντάμ στο χαρτί ιχνογραφίας, θα το κολλούσα στην οθόνη του υπολογιστή και θα ξεκίναγα να γεμίσω τα κενά με κουκίδες. Μπορείτε να πείτε ότι αυτό ήταν μία από τις πιο βαρετές εργασίες στην ιστορία αλλά δούλεψε.
Οι μέρες περνούσαν κι έμπαινα πιο πολύ στο ρυθμό των πραγμάτων, ο καμβάς έγινε η δεύτερη φύση μου. Ήμουν τόσο απασχολημένος με αυτό το πρότζεκτ που παραμέλησα τελείως τα άλλα μαθήματά μου. Δεν πατούσα σε κανένα. Δεν πήγα ούτε στις εξετάσεις. Βλακωδώς νόμιζα ότι καλυπτόμουν επειδή ζωγράφιζα τον ηγέτη. Τον πατέρα μας Σαντάμ, όπως του άρεσε να αυτοαποκαλείται.

Όταν τελείωσε το έργο τέχνης αποθηκεύθηκε σε μία δισκέτα και παραδόθηκε στο Υπουργείο Παιδείας για να λάβει μέρος στον καλλιτεχνικό διαγωνισμό «Σαντάμ». Όταν το σκέφτομαι αυτό τώρα, ακούγεται τόσο περίεργο να υπάρχει ένας ολόκληρος διαγωνισμός αφιερωμένος στη δημιουργία τέχνης για ένα μόνο άνθρωπο, αλλά τότε ήταν τόσο φυσιολογικό που κανείς δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά.

Όταν επέστρεψα στην τάξη μου, συνειδητοποίησα πόσα πράγματα έχασα και η πραγματικότητα μού έπεσε βαριά. Έμεινα τόσο πίσω που δεν ήξερα πώς να καλύψω τη διαφορά. Κόπηκα σε όλες τις εξετάσεις και οι βαθμοί μου ήταν τόσο χαμηλοί που δεν μπορούσα ούτε κατά διάνοια να τους δείξω στους γονείς μου. Έτσι έλεγα ψέματα μέχρι που δεν μπορούσα να κρύβομαι πια. Έμεινα στην ίδια τάξη εκείνη τη χρονιά για πρώτη φορά στη ζωή μου.

Αυτή η ιστορία δεν ήταν ο μόνος παράγοντας που συνέβαλε αλλά είναι ένας από τους πολλούς που με οδήγησαν σε αυτό το σημείο καμπής στη ζωή μου όπου έπαψα να νοιάζομαι για ένα μέλλον στο Ιράκ.

Κάποιες εβδομάδες αργότερα ο καθηγητής μου με ενημέρωσε ότι «Εμείς» είχαμε κερδίσει το διαγωνισμό κι ένα βραβείο θα δινόταν στο σχολείο αλλά χάθηκε στο ταχυδρομείο.

Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.