Μοναχοπαίδια

Σε γενικες γραμμες πιστευω κι εγω πως τα μοναχοπαιδια τεινουν να ειναι πιο κακομαθημενα και λιγοτερο κοινωνικα, και εχω δει πολλα μοναχοπαιδια να ειναι πιο "κτητικα" στις σχεσεις τους.
Ο πρωην μου ομως, μοναχοπαιδι, δεν ηταν τιποτα απο αυτα. Οποτε, οπως λεω παντα, δεν υπαρχουν κανονες.
Μεγαλωσα με δυο αδερφια και τωρα εχω ενα, κι αυτο στο εξωτερικο. Νιωθω πολυ μονη. Δεν θα ηθελα με τιποτα να ημουν μοναχοπαιδι και μου τη δινει απιστευτα που τωρα ουσιαστικα ειμαι.
Βεβαια ως μοναχοκορη ειχα αρκετα απο τα προνομια που θα ειχα και ως μοναχοπαιδι!!

Κι εγω μοναχοπαίδι

Τα πρωτότοκα μοιάζουν αρκετά με τα μοναχοπαίδια. Ιδιαίτερες κατηγορίες παιδιών.
Δεν υπαρχουν όμως στάνταρ αλλά κάποιες ομοιότητες. Αυτές θα προσπαθήσω να καταθέσω, αποσα εχω παρατηρήσει, έχοντας έρθει σε στενή επαφή με διάφορους τύπους ανθρώπων.

Προσωπικα Όμορφα παιδικά χρόνια, αμέριστη προσοχή των δικών μου, φροντίδα, αγάπη, όλα σε υπερθετικό βαθμό!
Το μόνο αρνητικό που μπορώ να δω είναι η μεταβαση απτο γεματο αγαπη περιβαλλον στον σκληρο αγώνα της ζωής, εκει που δε σε κανακεύουν και ο κινδυνος να πληγωνεσαι ελλοχευει συνέχεια. Απο κει κι έπειτα είναι στην παιδεία και τη δυναμη που εχει αποκτήσει το κάθε παιδί, κι ολαυτα γινονται υποθετω πιο εντονα, όταν φευγουν απο τη ζωη οι γονεις. Δε θυμάμαι μια φορά που στα δύσκολα να μην έτρεξα στη μαμά μου. Δε θυμάμαι ποτέ το σπίτι μου (αλλά και η ψυχή μου) να πλημμυρίζει απο φίλους κι ανθρωπους..Δενομαι εντονότερα. Αλλοι ήρθαν, άλλοι έφυγαν.. κάποιοι έμειναν.. δούλεψα γιαυτό και χαίρομαι. Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα και ικανοποίηση όταν φίλοι σου που έχουν αδέρφια σου εξομολογούνται πως θα ήθελαν να σε έχουν αδερφή. Οι ''φίλοι'' μου αρκετά συχνά, μικρότερη οταν ημουν, με αντιμετώπιζαν σαν μικρή αδερφη, υπο την προστασία τους. Δε στερηθηκα ποτε την ελευθερια και παντα στα επιτρεπτα ορια. Υπηρξα και παραμένω κουλ. Εχω μάθει στην ησυχία και δεν μπορώ τις φωνές.

Το πως θα διαμορφωθεί μια προσωπικότητα ενος μοναχοπαιδιού εξαρτάται πάντα απο πολλούς παράγοντες(γονείς, περιβάλλον, συνθήκες).
Άλλοτε "καλαναθρεμένα", ευγενικη ψυχη, καλη μορφωση/ αγωγη κτλ, ανασφαλη, δειλά, εσωστρεφη, αναποφασιστα, δυσπροσαρμοστα, με ελαχιστες φιλιες και οχι "στενες", αγχωδη, αντκοινωνικα, μοναχική εφηβεία και παιδικά χρόνια.
Και η άλλη περίπτωση - με πολλη αυτοπεποιθηση, αποφασιστικά, υπερκοινωνικα, ευπροσαρμοστα, δυναμικα, με δυνατες φιλιες, και καθολου αγχωδη, κοινωνική εφηβεία.

Ανήκω στη δεύτερη κατηγορία χωρίς το τελευταίο (άγχος) αν κι έχω μάθει να το δουλεύω.

Σα μοναχοπαίδι έχεις την αμέριστη προσοχή, προσήλωση και χρόνο των γονιών σου. Περιουσιακά δεν έχεις ποτέ σκέψεις και προβληματισμούς.
Εισαι μακρια απο τις ψυχοφθορες καταστασεις που ταλαιπωρουν τα αδερφια. Καμμιά φορα σε εναν ροζ, παρα πολυ ήσυχο κόσμο. Όταν εκείνα βρισκονται σε μονιμο ανταγωνισμο για το ποιο θα ειναι το αγαπημενο παιδι της μαμας η του μπαμπα. Το παρατηρω σε ολα τα αδερφια που γνωρίζω και δεν το έχω ποτέ νιώσει. Ολα τα παιδια απο την φυση τους(το ενα απο τα δυο αρκεί) βλεπουν τα αδερφια του ανταγωνιστηκα. Εκεινο που θα εχει την μεγαλυτερη προσοχη εχει και τις μαγαλυτερες πιθανοτητες επιβιωσης. Προβλημα που αντιμετωπιζουν τα μοναχοπαιδια ειναι η ασφυκτικη αγαπη των γονιων του. Ενω μικρός έχεις αυτή την προσοχή, μεγαλύτερος έχεις περισσότερες ευθύνες που δεν μοιράζεσαι κι αυτό το κάνει δυσκολότερο.
Τρέχεις για όλους χωρίς τη βοήθεια απο τον αδερφό ή την αδερφή.


Μια επιπρόσθετη ομοιότητα νόμιζω, πως είναι πως όλα τα μοναχοπαίδια, αν ονειρεύονται να κάνουν παιδιά, θέλουν να κάνουν πολλά.

Αρχική Δημοσίευση από mindcircus:

Μια επιπρόσθετη ομοιότητα νόμιζω, πως είναι πως όλα τα μοναχοπαίδια, αν ονειρεύονται να κάνουν παιδιά, θέλουν να κάνουν πολλά.

Click για ανάπτυξη...

λες για αυτο και γω να θελω να κανω 3-4 παιδακια?? και γω που νομιζα οτι φταιει το οτι ειμαι καρκινακι!

οι γονεις μου μου εχουν υπερβολικη αδυναμια μου κανουν ολα τα χατηρια και ανησυχουν διπλα για μενα μιας και ειμαι μονο ενα παιδι. η ατακα της μανας μου ειναι: ''ενα το χω, πως να μη το λατρευω.''

ζηλευω τους αλλους που εχουν αδερφια καπου να βασιστουν ενω εγω αν χτυπα ξυλο χασω τους γονεις μου θα μαι μονη μου. αυτη ειναι και η μεγαλυτερη φοβια μου. μη τους χασω μεινω μονη και χασω τα λογικα μου.

Ετσι ειναι κοριτσια με εμας τις μοναχοκορες, κι ας λενε πως ειμαστε βλαμμενα (δεν ξερουν). Ειμαστε υπερευαισθητα, γιαυτο πολλες φορες αντιδρουμε υπερβολικα σε χωρισμους μας με φιλους και ανθρωπους μας. Δε θελουμε να φευγει κανεις απο την ζωη μας και προσπαθουμε να τους κραταμε με νυχια και με δοντια. Ομως αυτο δεν ειναι εφικτο
Αυτοματως συνειδητοποιώ τώρα πως οι περισσοτεροι ''φιλοι'' που δεθηκα στη ζωη μου ειναι ή μοναχοπαίδια ή πρωτότοκα. Αυτο ίσως και να έτυχε. Είχαμε πολλά κοινά όμως.

Παθαινω πανικο κι εγω στη σκεψη να φυγουν οι γονεις μου. Επισης μπαινω πολλες φορες στο διλημμα, αν φυγει ο ενας τον αλλο μονο δεν τον αφηνω. Κι αυτοματως σκεφτομαι πως αν εχω οικογενεια, ισως ο συζυγος μου να μη θελει να μενουμε ολοι μαζι. Τι σκεψεις κι αυτες....
Οποτε τα πλαθω οπως μου ρχονται ευνοικοτερα, γνωριζοντας πως ο,τι πλαθω, παει στα απατα τελικα διοτι αλλιως τα σκεφτομαστε, αλλιως ερχονται

Το βασικοτερο ειναι πως ο ομφαλιος πρεπει να κοβεται συντομα, για καλο αυτων των παιδιων κι οχι για κανεναν αλλο λογο. Θελει δουλεια κι απο τους γονεις κι απο το παιδι και πληρη συμφιλωση με την πραγματικοτητα.

Λαβ και Κρις και Γιοβαννα(αν μας παρακολουθει, κι οσοι εχουν αυτην την αποψη) , οταν φευγουν οι γονεις, εχεις ηδη φτιαξει οικογενεια και δε νιωθεις μονος. Αν οχι, εχεις φιλους. Ακομα κι αδερφια να χεις, εχουν τη δικη τους οικογενεια. Και παλι, δε μπορεις να χωνεσαι σε κανενος τα ποδια. Γερνώντας δε θαθελα να φορτωθω πχ στα παιδια μου, κι ας ειμαι μονη.
Αν δε σε πληρουν ουτε οι φιλοι, εχοντας κατα νου την ερχομενη μοναξια φτιαχνεις τη ζωη σου ετσι ωστε να την αντεξεις. Οφειλεις αλλωστε. Δικαιουσαι την ευτυχια ως το τελος που δεν το οριζεις εσυ.
Η ευτυχια πηγαζει απο μεσα μας και κανεις δεν ειναι μονος αν δεν το επιθυμει.