Θεραπεύονται οι ψυχαναγκασμοί ;

ralou12

Νεοφερμένος

Η ralou12 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 59 ετών. Έχει γράψει 5 μηνύματα.
θα μου πεις καποιος για αν θεραπευονται οι ψυχοαναγκασμοι
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Aς μιλήσουν οι ειδικοί :

Έρευνες τόσο σε ανθρώπους όσο και σε πειραματόζωα έχουν βοηθήσει στην απόκτηση γνώσεων που οδήγησαν σε διάφορες θεραπείες της ΙΨΔ με αποδεδειγμένη πλέον αποτελεσματικότητα. Σε γενικές γραμμές οι θεραπείες διακρίνονται σε δυο είδη: Α) Φαρμακευτικές θεραπείες και Β) Ψυχοθεραπείες, και κυρίως η συμπεριφορική θεραπεία με ή χωρίς γνωσιακή θεραπεία.

  • Φαρμακευτική Αγωγή :
Κλινικές έρευνες των τελευταίων ετών έδειξαν ότι φάρμακα τα οποία επιδρούν στον νευρομεταβιβαστή σεροτονίνη μπορούν να μειώσουν σε σημαντικό βαθμό τα συμπτώματα της ΙΨΔ. Τα φάρμακα αυτά είναι συνήθως γνωστά ως 'αναστολείς της επαναπρόσληψης της σεροτονίνης' (Serotonin Reuptake Inhibitors), και το πρώτο που κυκλοφόρησε ήταν το τρικυκλικό αντικαταθλιπτικό Κλομιπραμίνη, που στο εμπόριο φέρεται με την ονομασία 'ANAFRANIL'.
Στην συνέχεια κυκλοφόρησαν και άλλα παρόμοια φάρμακα που ήταν ακόμη πιό εκλεκτικά για την σεροτονίνη, γι' αυτό και ονομάστηκαν 'εκλεκτικοί αναστολείς της επαναπρόσληψης της σεροτονίνης'. Τα φάρμακα αυτά στο εξωτερικό είναι γνωστά με την συντομογραφία SSRIs από τις λέξεις 'Selective Serotonin Reuptake Inhibitors'. Στην χώρα μας κυκλοφορούν τα εξής: Η φλουοξετίνη με το εμπορικό όνομα 'LADOSE', η παροξετίνη με το εμπορικό όνομα 'SEROXAT', η φλουβοξαμίνη με το εμπορικό όνομα 'DUMYROX', και η σερτραλίνη με το εμπορικό όνομα 'SEROPRAM'.
Μεγάλες μελέτες έδειξαν ότι περισσότεροι από το 75% των ασθενών με ΙΨΔ μπορούν να βοηθηθούν από τα φάρμακα αυτά τουλάχιστον σε αρκετό βαθμό, και 50% των ασθενών μπορούν να βοηθηθούν πάρα πολύ. Τα φάρμακα αυτά μειώνουν την ένταση τόσο των ιδεοληψιών όσο και των ψυχαναγκασμών. Η βελτίωση των συμπτωμάτων δεν φαίνεται συνήθως αμέσως αλλά μπορεί να πάρει ένα μήνα ή και περισσότερο. Εάν κάποιος ασθενής δεν απαντήσει καλά σε ένα από αυτά τα φάρμακα ή εμφανίσει μη αποδεκτές παρενέργειες, μπορεί να ωφεληθεί από άλλο φάρμακο αυτής της κατηγορίας. Μελέτες επίσης διεξάγονται για ασθενείς που εμφανίζουν μικρή μόνο ανταπόκριση, με σκοπό την προσθήκη στο βασικό φάρμακο και άλλων φαρμάκων που θα μπορούσαν να ενισχύσουν την δράση του.
Να σημειωθεί ότι τα φάρμακα αυτά χρησιμοποιούνται επίσης και για την θεραπεία της κατάθλιψης. Ωστόσο υπάρχουν πολύ περισσότερα αντικαταθλιπτικά τα οποία δεν λειτουργούν στην ΙΨΔ. Επίσης τα φάρμακα αυτά εμφανίζουν ειδικό αποτέλεσμα έναντι των συμπτώμάτων της ΙΨΔ, δεν θεραπεύουν δηλαδή απλώς την κατάθλιψη που μερικές φορές συνοδεύει την ΙΨΔ.
Τα φάρμακα, λοιπόν, προσφέρουν σημαντική βοήθεια στον έλεγχο των συμπτωμάτων της ΙΨΔ. Πολύ συχνά όμως, εάν ο ασθενής τα διακόψει, μπορεί να συμβεί υποτροπή. Γι'αυτό τον λόγο, ακόμη και όταν τα συμπτώματα έχουν υφεθεί εντελώς, οι περισσότεροι ασθενείς έχουν ανάγκη των φαρμάκων για μεγάλο διάστημα, μερικοί ακόμη και δια βίου.


  • Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία:
Κατ'αρχήν θα πρέπει να τονιστεί ότι ψυχοθεραπεία και ψυχανάλυση δεν είναι ταυτόσημες έννοιες όπως πιστεύουν μερικοί. Ψυχοθεραπεία είναι ένας γενικός όρος που αναφέρεται σε μορφές θεραπείας οι οποίες στοχεύουν στην επίλυση προβλημάτων ψυχολογικής υφής μέσω της δημιουργίας μιάς σχέσης με έναν ειδικό θεραπευτή και με την χρησιμοποίηση ειδικών τεχνικών που βασίζονται σε μια συγκεριμένη θεωρία. Οι τεχνικές αυτές είναι βεβαίως καθαρά ψυχολογικές, δηλαδή το μόνο επικοινωνιακό μέσον που χρησιμοποιούν είναι ο λόγος. Υπάρχουν πολλά είδη ψυχοθεραπειών, όπως η ψυχαναλυτική (που βασίζεται στην θεωρία του Freud), η συμπεριφορική, η γνωσιακή (που σήμερα συνήθως συνδυάζεται με την συμπεριφορική), η διαπροσωπική, η συστεμική, η οικογενειακή κ.λ.π.
Μετά την απαραίτητη αυτή εισαγωγή θα πρέπει να επισημανθεί ότι η συμπεριφορική ψυχοθεραπεία έχει συστηματικά μελετηθεί και έχει βρεθεί να παρουσιάζει σημαντικό θεραπευτικό αποτέλεσμα στην ΙΨΔ. Τελευταία μελετάται επίσης με σημαντικά αποτέλεσματα και η γνωσιακή-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία που είναι γνωστή στο εξωτερικό με την συντομογραφία CBT από τις λέξεις 'Cognitive - Behavioral Psychotherapy'. Η παραδοσιακή (συνήθως ψυχαναλυτικού τύπου) ψυχοθεραπεία η οποία στοχεύει στο να αποκτήσει ο ασθενής 'εναισθησία', να καταλάβει δηλαδή τι είναι αυτό που έχει, σε γενικές γραμμές δεν έχει αποδειχτεί ότι βοηθάει στην ΙΨΔ.
Μια από τις πιό συχνά χρησιμοποιούμενες τεχνικές της συμπεριφορικής ψυχοθεραπείας στην ΙΨΔ είναι και η λεγόμενη 'έκθεση και παρεμπόδιση της απάντησης', γνωστή στα Αγγλικά με τον όρο 'exposure and response prevention'. Σ'αυτήν την τεχνική ο ασθενής εκούσια και συνειδητά προσπαθεί να έρθει αντιμέτωπος με ό,τι τον ενοχλεί, είτε άμεσα είτε στην φαντασία του. Την ίδια στιγμή ο ασθενής ενθαρρύνεται να αποφύγει να απαντήσει με τον συνηθισμένο τρόπο, δηλαδή με το να εκτελέσει τον ψυχαναγκασμό που συνδέεται με την ιδεοληψία. Για τον σκοπό αυτό βοηθιέται τόσο από τον θεραπευτή του όσο και από άλλα άτομα του συγγενικού συνήθως περιβάλλοντος. Για παράδειγμα, ένας ασθενής που έχει μια ιδεοληψία σχετική με μικρόβια και στην συνέχεια πλένει τα χέρια του με ψυχαναγκαστικό τρόπο, μπορεί να ενθαρρυνθεί να αγγίξει εκούσια τα χέρια του σ'ένα τραπέζι, που έχει την ιδέα ότι μπορεί να τον μολύνει. Στην συνέχεια εμποδίζεται να πλύνει τα χέρια του για αρκετές ώρες μέχρις ότου καταλαγιάσει το άγχος που το προκάλεσε το πείραμα αυτό. Αν αυτό επαναλαμβάνεται τακτικά, τότε το άγχος από τις ιδεοληψίες προοδευτικά μειώνεται και έτσι αρκετοί ασθενείς μπορούν εύκολα να κατανικήσουν την τάση που νιώθουν για να εκετελέσουν τον ψυχαναγκασμό.Διάφορες μελέτες έχουν βρεί την τεχνική αυτή να λειτουργεί γαι την πλειοψηφία των ασθενών που την βγάζουν εις πέρας ολόκληρη. Αρκετοί όμως ασθενείς δεν μπορούν να την ακολουθήσουν. Για τον σκοπό αυτό απαιτείται να έχουν υψηλό κίνητρο και μια θετική και αποφασισμένη στάση σχετικά με την θεραπεία. Για τους ασθενείς για τους οποίους η θεραπεία λειτουργεί, το αποτέλεσμα φαίνεται να διαρκεί για έτη ιδιαίτερα όταν συνοδεύεται από τακτικές συνεδρίες παρακολούθησης.
Άλλες μελέτες έχουν δείξει ότι ο συνδυασμός της συμπεριφορικής θεραπείας και με γνωσιακές τεχνικές, σ'αυτό που ονομάζεται γνωσιακή-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία, μπορεί να είναι εξίσου αποτελεσματικός. Οι τεχνικές αυτές στοχεύουν στην αλλαγή του τρόπου με τον οποίο οι πάσχοντες σκέφτονται σχετικά με την διαταραχή τους.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα δυο αυτά είδη θεραπείας δεν είναι ανταγωνιστικά, και ότι οι περισσότεροι ασθενείς μπορεί να ωφεληθούν ιδιαίτερα από τον συνδυασμό τόσο φαρμακευτικής αγωγής όσο και κάποιας ψυχοθεραπευτικής παρακολούθησης.


πηγή : https://www.mednet.gr/psycho/ocd.htm
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

ralou12

Νεοφερμένος

Η ralou12 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 59 ετών. Έχει γράψει 5 μηνύματα.
θα ηθελα να σας ευχαριστησω και να σας ρωτησω ποτε θασαστε ον λινε :clapup:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

epote

Διάσημο μέλος

Ο epote αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 3,321 μηνύματα.
ραλου:

εχεις και ιδεοληψιες η μονο ψυχαναγκασμους?

το ποστ του drstrangelove αφηνει να εννοηθει οτι εχεις δυο επιλογες, φαρμακα η συμπεριφορικη.

ΣΥΝΗΘΩΣ αυτα συνδιαζονται, αναλογα την βαρυτητα της καταστασης οι ψυχαναγκαστικοι αντιμετοπιζονται με καποιο SSRI η SNRI (στην ελλαδα οι γιατροι προτιμουν τα seroxat και effexor), με καποια βενζοδιαζεπινη για τις οξειες φασεις (xanax, lexotanil και tavor εχω δει να δινουν) και σε ορισμενες περιπτοσεις με καποιο ατυπο αντιψυχωσικο (συνηθως χαμηλες δωσεις risperdal).

ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ο γιατρος κανει γνωσιακη συμπεριφορικη θεραπεια που κατα βαση εκθετει τον ασθενη σε κλιμακουμενες μορφες των καταστασεων που προκαλουν τον ψυχαναγκασμο.

Τωρα πια η ΙΨΔ εχει επαρκως καλη προβλεψη και ο ασθενης συνηθως ζει μια πληρως λειτουργικη ζωη αν και σπανια οι ιδεοληψιες τουλαχιστον εξαφανιζοντια πληρως.

ΚΑΛΟ ΘΑ ΗΤΑΝ αν εισαι εσυ η ιδια η ψυχαναγκαστικη να ΜΗΝ ψαχνεις λυσεις και οδηγιες στο ιντερνετ γιατι η αμαθεια των ανθρωπων που θα σου απαντησουν μπορει να προκαλεσουν προβληματα, δεν το κανουν επιτηδες να βοηθησουν προσπαθουν, αλλα το λιγοτερο που θελεις ειναι να σου κατσει καμια καινουρια ιδεα στο μυαλο οσο εισαι ευαλωτη και δεκτικη σε κατι τετοιο. Ψυχιατρο ASAP και θα εισαι οκ, θελει υπομονη και επιμονη
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
με καποια βενζοδιαζεπινη για τις οξειες φασεις (xanax, lexotanil και tavor εχω δει να δινουν)

Αν και δεν είμαι γιατρός, αυτό που ξέρω είναι ότι οι βενζο- είναι ηρεμιστικά. Δίνουν ηρεμιστικά στους ιδεοψυχαναγκαστικούς και μάλιστα αυτά που εθίζουν σοβαρά ; :eek:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

epote

Διάσημο μέλος

Ο epote αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 3,321 μηνύματα.
Φυσικα και δινουν, η ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη κατατασεται στις αγχωδεις διαταραχες, ο ψυχαναγκαστικος δημιουργει μια ιδεα μεσα στο μυαλο του η οποια ειναι επιμονη και του προκαλει εντονο στρες και αγχος, ο τροπος που εχουν (ορισμενοι) που πασχουν απο ΙΨΔ να καταστειλουν το αγχος ειναι το καταναγκαστικο τελετουργικο.

Για να καταλαβεις πως ειναι, σου εχει τυχει ποτε να κολησει καποιο τραγουδι στο κεφαλι σου? Καποιο χαζο τζινγκλακι που δεν σου αρεσει αλλα για καποιο λογο απλα σου κολησε? Υποθετω πως ναι, ωραια κρατα αυτο. Σου εχει τυχει ποτε να φυγεις απο το σπιτι και να μην εισαι σιγουρος οτι εκλεισες το ματι της κουζινας/καλοριφερ/κλειδοσες/οτιδηποτε? Σιγουρα και αυτο εχει τυχει. Τωρα εφαρμωσε το παραλογο κολημα της χαζης μουσικης στο δευτερο.

Κανονικα το μυαλο σου μετα απο λιγη ωρα θα το ξεχασει, και δεν θα εχεις αγχος, οχι ομως το μυαλο του ιδεοψυχαναγκαστικου. Η ιδεα αυτη (μπορει να ειναι αν εκλεισε την πορτα, η οτι εχει μικροβια στα χερια του, η το οτι μπορει να ειναι ομοφυλοφιλος, η το οτι θα επιτεθει σε καποιο αγαπημενο του προσωπο, οτιδηποτε) μενει, δεν μπορει να τη βγαλει απο το μυαλο του, δεν μπορει να εστιασει ευκολα σε κατι αλλο για πολυ ωρα. Ερχεται ξανα και ξανα και του προκαλει αγχος, στην αρχη το ελεγχει το αγχος αλλα μετα εχει σωματικα συμπτοματα, εκριση αδρεναλινης, αγωνια, πανικος->κριση πανικου. Και σε πολλους ο ΜΟΝΟΣ τροπος να το αποφυγει αυτο το πραγμα ειναι να εκτελεσει καποια τελετουργικη διαδικασια. Πχ να πει μια λεξη 15 φορες, να πληνει τα χερια του τρεις φορες με καυτο νερο η οτιδηποτε τετοιο.

Οι βενζοδιαζεπινες ειναι αγωνιστες των GABA υποδοχεων ως εκ τουτου ειναι ολες κατασταλτικα του ΚΝΣ, i.e. ηρεμιστικα, αγχωλυτικα, υπνοτικα.

Τα δινουν ακριβως για να ελεγχουν αυτο το αγχος που προκαλει τις ψυχαναγκαστικες συμπεριφορες η το αγχος που προκυπτει αμμεσα απο καποια ιδεοληψια. Ειναι βεβαια μονο για μεσοπροθεσμη αντιμετοπιση οξειας καταστασης δεν μπορουν να παιρνουν συστηματικα αλπραζολαμη γιατι φυσικα θα εθιστουν.

Παρολα αυτα οι βενζοδιαζεπινες ειναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ φαρμακα, ασχετο που τα γραφουν σαν καραμελες για το οτιδηποτε.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Άγγελος

Επιφανές μέλος

Ο Άγγελος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ελεύθερος επαγγελματίας και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 10,408 μηνύματα.
ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη
μπορει να φυγει και μονη της αν ηρεμησεις...αλλα ειναι και αναλογα με τον ανθρωπο..την ηλικια του ,την αιτια κλπ..
παντως αυτη η διαταραχη μπορει να οδηγησει σε ολοκληρωτικη καταρρευση του οργανισμου...τα περασα...

και προσωπικα τα φαρμακα και κατι γιατροι δεν μου κανανε απολυτως τιποτα(για 2 μηνες ήμουν καλυτερα και μετα επανηλθαν οι σκεψεις(και ο ηλιθιος γιατρος μου ελεγε "οχι δεν ειναι δυνατον..νομιζεις οτι πας προς τα πισω!:mad:...και τα εκοψα συντομα αυτα και το γιατρο-μολις ειπε οτι μπορει να με εβαζε στην κλινική του νοσοκομειου οι γονεις μου με πηραν και εφυγαν..πώς και δεν τον πλακωσαν στο ξυλο τοτε. :P .παλιεες..ιστοριες..:)



..καμια φορα με την πιο αργη αυτοδιορθωση του μυαλου λυνονται μονιμα τα προβληματα..

ενω αν το βιασεις με χαπια αν τα κοψεις μπορει να νιωσεις πιο γρηγορα αποτελεσματα και μετα να σου γυρισει χειροτερα...ο εξαναγκασμος του μυαλου σε θεραπεια μπορει να κανει μια διαταραχη απο ιασιμη ,χρόνια..

τιποτα δεν ειναι σιγουρο..οπως ερχεται ετσι μπορει και να φυγει,,ή και οχι!


η το οτι μπορει να ειναι ομοφυλοφιλος
αυτη ηταν η αιτια καταρρευσης...υπηρχαν βεβαια και αλλες πολλες ιδεες.γυρω γιρω,,αλλα οχι τοσο δυνατες ωστε να οδηγησουν στην καταρρευση..(εγινα πολυ εξομολογητικος τωρα Ε?:hmm:;)
παρομοιο προβλημα ειχε και Πιρς Μπροσναν,το ξερετε?σε ολη την εφηβεια του νομιζε οτι ηταν ομοφυλοφιλος..!αντε να τον πιστεψουν οι θαυμαστριες του τωρα...:Dπώς τα φερνει η ζωη...;)

υπαρχει περιπτωση η διαταραχη αυτη να εμφανιστει στην παιδικη ηλικια να ενταθει στην εφηβικη και μεταφηβικη ηλικια και μετα τα 25-27 να μην σε ξαναενοχλησει?μαζι με την ωριμοτητα και το τελος της αναστατωσης της εφηβειας,μηπως ηρεμει και απο αυτα ο εγκεφαλος?πρακτικα να μην ειναι προβλημα πια..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

epote

Διάσημο μέλος

Ο epote αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 3,321 μηνύματα.
Αγγελε:

Θα ημουν ΠΟΛΥ επιφυλακτικος στο να αποτρεψω καποιον με ΙΨΔ να παρει φαρμακα...Eξαρτατε απο την φυση της ασθενειας καθε φορα και την παρεμβατικοτητα της.

Σορρυ αλλα μαλλον δεν ξερεις τι εστι ολικη καταρευση...Αυτο που βιωσες εσυ (πιθανων καποια/ες κρισεις πανικου που σε εξωθησαν σε απομονοση λογο των ιδεοληψιων σου) ΔΕΝ ειναι ολικη καταρευση, εχω δει ανθρωπο με ΙΨΔ που ειχε πλεον και κανονικα ψυχωσικα φαινομενα και νομιζε οτι τα μικροβια στα χερια του ηταν τεραστια σαν σκυλια, καταλαβαινε οτι ολα αυτα ιεναι στο μυαλο του και το μονο που μπορουσε να κανει ηταν να επαναλαμβανει συνεχεια "δεν υπαρχεις δεν υπαρχεις".

Αυτος εγινε ετσι επειδη αργησε πολυ να το κουμανταρει...

ΓΕΝΙΚΟΣ η ΙΨΔ εχει κακη προγνωση αν δεν ελεγθει με φαρμακα, ΚΑΛΗ αν ελεγχθει, εξου και λεω οτι ειναι καλυτερα να το αποφασισει αυτο καποιος ικανος γιατρος (εκει ειναι βασικα το προβλημα...να βρεις καλο γιατρο...).

Εσενα να εχεις υποψη σου οτι οι δυο μηνες ανακουφισης που σου εδωσαν τα φαρμακα μπορει να επετρεψαν στον μυαλο σου να σχηματισει τις σχετικες αμυνες που σου επετρεψαν να απαλαχθεις απο τις ιδεοληψιες σου αργοτερα.

BTW η ομοφυλοφιλικη ιδεοληψια ειναι η δευτερη πιο συνηθησμενη μετα την μικροβιοφοβια και ακολουθως ερχονται θρησκευτικες ιδεοληψιες και επιθετικες ιδεοληψιες (ειδικα με μαχαιρια...)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Άγγελος

Επιφανές μέλος

Ο Άγγελος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ελεύθερος επαγγελματίας και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 10,408 μηνύματα.
Θα ημουν ΠΟΛΥ επιφυλακτικος στο να αποτρεψω καποιον με ΙΨΔ να παρει φαρμακα..
δεν ειπα τιποτα τετοιο,,απλα ειπα τη συνεβει σε εμενα..οντως αν ειναι να τρελαθεις πραγματικα καλυτερα τα φαρμακα για μην φτασεις εκει..


εχω δει ανθρωπο με ΙΨΔ που ειχε πλεον και κανονικα ψυχωσικα φαινομενα
α,δκιο εχεις...ο γιατρος το ειχε πει..οτι αν γινει ψυχωση θα ειναι επικινδυνα τα πραγματα..δεν εφτασα εκει...δεν το περασα το χαντακι..για να μην φτασω στην παρανοια και κρασαρει το μηχανημα..εκλεισα τον διακοπτη του εγκεφαλου..κοινως βαθια καταθλιψη .
και ακομα δενε χω βγει εντελως εξω απο το τουνελ..μιλαμε για 7 χρονια αργη ανοδο....


BTW η ομοφυλοφιλικη ιδεοληψια ειναι η δευτερη πιο συνηθησμενη μετα την μικροβιοφοβια
ναι?με κανεις να νιωθω καλυτερα.. :)αρα δικιο ειχαν οι γιατροι που μου ελεγαν οτι δεν ειναι κατι τοσο ασυνηθιστο..και οτι θα περασει..:)

υπαρχουν παντα και χειροτερα..

εισαι ψυχιατρος εποτε?

Εσενα να εχεις υποψη σου οτι οι δυο μηνες ανακουφισης που σου εδωσαν τα φαρμακα μπορει να επετρεψαν στον μυαλο σου να σχηματισει τις σχετικες αμυνες που σου επετρεψαν να απαλαχθεις απο τις ιδεοληψιες σου αργοτερα.
λες?:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

epote

Διάσημο μέλος

Ο epote αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 3,321 μηνύματα.
ναι...ουτος η αλλως η φαρμακευτικη αγωγη αυτο εχει ως σκοπο και στοχο, μην βλεπεις που το 99% των ψυχιατρων ακολουθουν το χαρτακι της φαρμακευτικης και σε εθιζουν στα φαρμακα ολη σου τη ζωη. Στοχος της φαρμακευτικης αγωγης ειναι σχεδον παντα να ελενξει τα συμπτωματα ΩΣΤΕ να μπορεσεις με καθαρο μυαλο να δεχθεις τη ψυχοθεραπεια και μακροπροθεσμα να εισαι καλυτερα.

Ακομα και στην σχιζοφρενια τα φαρμακα τα δινουν παντα σε περιοδους εξαρσης και σε μικρες δοσεις εκτος εξαρσεων ΑΝ χρειαζεται.

Οχι δεν ειμαι ψυχιατρος αλλα η ψυχιατρικη ειναι ενα χομπι μου και ασχοληθικα αρκετα, ετυχε να εχω ενα καλο φιλο που κανει ερευνα στην ψυχιατρικη στο αιγηνητιο και εχω παρακολουθησει απο κοντα αρκετους ανθρωπους που επρεπε να μπουν μεσα...

οντως αν ειναι να τρελαθεις πραγματικα καλυτερα τα φαρμακα για μην φτασεις εκει..

λολ αν ειναι *να* τρελαθεις?:P

παρεπιπτοντως αν θες να δεις ποια ειναι η προγνωση της ΙΔΨ χωρις καμια αγωγη και αν εισαι λιγο ατυχος δες το aviator
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

user123

Νεοφερμένος

Ο user123 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 43 ετών. Έχει γράψει μόλις ένα μήνυμα.
To ocd ή ιδεοψυχαναγκαστικη νευρωση δεν εχει καμια σχεση με την ψυχωση και ουτε μπορει να καταληξει εκει. Μιλαμε για αγχωδη διαταραχη, διαφορετικη παθοφυσιολογια. Ωστοσο αυτα που κανουνε οι ψυχαναγκαστικοι οντως μοιαζουν απο λιγο εως πολυ " τρελά".

Ειναι ενδιαφερον να δειτε πανω κατω τι γινεται στο μυαλο ενος πασχοντα απο ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη! Ενω δεν ειναι τρελος, οι μεταγνωσιακες πεποιθησεις που εχει για τις ιδες του τις σκεψεις ειναι καπως "τρελες" . Η γενετικη προδιαθεση παιζει σιγουρα ρολο.

1. Thought-event fusion (TEF):
Thinking about an event means it has happened or it will happen.
My thoughts become reality-if I think something it will come true.
Thinking something is contaminated means it is contaminated.
Thinking bad thoughts can make bad things happen.
2. Thought-action fusion (TAF):
If I think of harming someone, I probably will harm them.
If I have thoughts about harming myself, I will act on them.
If I have (unwanted) thoughts, it must mean I want to have them.
Objects can become contaminated with memories.
3. Thought-object fusion (TOF):
Objects can become contaminated with thoughts/feelings.
If things look old and used, they are contaminated with other
peopleʼs experience (and I could catch it).




Αside from beliefs about thoughts and feelings, instrumental beliefs
about the commission of rituals and neutralising responses are also relev-
ant to the metacognitive formulation. The role of this category of beliefs
has been largely ignored by previous cognitive approaches. However,
appraisals of the success/failure or meaning of events linked to rituals is
an important influence on distress and continued maladaptive coping
efforts. Beliefs about these strategies fall into two broad categories:

Positive beliefs:
If I keep my mind in check, bad things wonʼt happen.
Performing my rituals keeps me safe.
If I check my memory for actions, I can know Iʼve done no harm.
If I can remember everything, I can know Iʼve not committed
unwanted acts.
0 I need to do this.
If I donʽt perform my rituals, my emotions will overwhelm me/
become permanent.
Ruminating/dwelling makes things turn out OK.

I could lose control/go crazy.
0 My rituals could make me ill.
0 I have no control over my rituals.
0 My rituals will take me over.Negative beliefs:


Metacognitive beliefs characterised by inverse inference, a belief simi-
lar to TEF, and beliefs about the consequences of thoughts are pre-
dictive of obsessional rumination and impulses, even when
depression is controlled (Emmelkamp & Aardema, 1999).
Inverse inference and TAF are significant independent predictors of
compulsive checking (Emmelkamp & Aardema, 1999).
Experimental manipulation producing an increase in TAF leads to an
increase in the frequency of intrusive thoughts and discomfort
(Rassin, Merckelbach, Muris & Spaan, 1999).
Negative metacognitive beliefs concerning the uncontrollability and
danger associated with thoughts are positively associated with obses-
sional symptoms, and this relationship is independent of general
worry-proneness (Wells & Papageorgiou, 1998a).


ELICITING DYSFUNCTIONAL BELIEFS AND APPRAISALS

Therapists should aim to explore different categories of appraisals of,
and beliefs about, intrusions. In assessing appraisals/beliefs, questions
should be directed at eliciting the meaning and dangers of intrusions.
Aside from direct questions about intrusions, an indirect strategy is to
question the consequences of not engaging in neutralising (coping) be-
haviour. Below are a series of examples of questions used to elicit meta-
cognitive beliefslappraisals and the nature of maladaptive criteria for
the control of rituals:

Useful questions:
1. Beliefs about obsessional thoughts
When you had obsessive thought (OT), how did you feel (e.g.
anxious, afraid, guilty)?
When you felt (e.g. anxious), what thoughts went through your
mind?
0 What does having this OT mean to you?
Could anything bad happen as a result of having the OT?
0 What could happen?
0 Does the OT mean something bad has happened?
0 What is that?
Whatʼs the worst that could happen if you have an OT?
What would happen if you couldnʼt get rid of these OTs?
Whatʼs the worst that could happen if you had an OT and did
nothing to deal with it?
2. Beliefs about ritualslcoping
Examples follow of questions that are useful for eliciting beliefs asso-
ciated with ritual behaviours. Note that for clinical purposes it is often
necessary to elicit material by questioning the worst consequences of
not engaging in a ritual behaviour, rather than only questioning about
the benefits of engaging in behaviour:
0 Do you do anything to prevent (catastrophe associated with intru-
sion) from happening? What do you do?
How does (checking, ruminating, neutralising) help?
How much control do you have over your (checking, neutralising,
rumination)?
Whatʼs the worst that could happen if you donʼt stop it?
Does your (checking, ruminating, neutralising) keep you safe in
some way? How does that work?
Have you tried to stop (specific ritual)?
Is there a reason for not trying to stop?
What happens to your feelings/thoughts when you are prevented
from (neutralising, checking, ruminating)?
3. Eliciting stop signals for rituals
When you start (specific ritual), what it is that tells you it is safe to
What is the goal of (specific ritual); what are you aiming to achieve?
How do you know your ritual is working?
What is another way of determining whether you need to act
(what would your best friend do?)-useful for exploring replace-
ment strategies in treatment.
stop?
What is the goal of (specific ritual); what are you aiming to achieve?
How do you know your ritual is working?
What is another way of determining whether you need to act
(what would your best friend do?)-useful for exploring replace-
ment strategies in treatment.
Are you acting on the absence of a memory or the presence of a
memory (can an absence tell you that you have done
something?)-useful for cognitive restructuring in treatment.


The following extract of a dialogue with a patient suffering from OCD
illustrates the use of some of the questions outlined above to elicit infor-
mation for building the idiosyncratic case conceptualisation in Figure
11.1.
TP:
T:
P:
T
P:
T:
P:
T:
P:
T:
P:
T:
P:
T:
P:
T:
P:
T:
P:
T:
p:

When was the last time you were bothered by these thoughts?
Yesterday I became really scared. My daughter was getting on my
nerves and I had an image of the Devil jumping on her.
It sounds as if that was frightening. What were you afraid of?
Wouldnʼt you be scared if you kept getting thoughts like that?
I suppose it isnʼt a nice thought, but I donʼt think it would scare me.
Did you think anything bad could happen as a result of thinking
that?
I donʼt know why I thought it. Do you see many people who have
thoughts like that?
Yes. People troubled by obsessional thoughts are usually bothered by
blasphemous thoughts, or thoughts of a sexual or violent nature. But
that doesnʼt mean they are bad people. Whatʼs the worst that could
happen if you think about the Devil jumping on your daughter?
Itʼs too scary to think about (becomes tearful).
It sounds like something bad could happen.
It means I might want it to happen-but I know I donʼt.
Could it make anything bad happen?
Yes, it could make the Devil appear.
So the thought is distressing because of what it means, or what it
might cause. You seem to be concerned that having the thought will
make the Devil appear. Is that right?
Yes.
When you had that thought, did you do anything to prevent the
Devil appearing?
I tried to imagine Jesus with his arms around us protecting us.
Did you do anything else for protection?
I said the Lordʼs Prayer.
Did you have to do that in any special way?
I had to say it without getting an image of the Devil.
How did you do that?
I concentrated on every word as if I really meant it.
T:
P:
T:
P:
How did you know when to stop your ritual?
I repeated it until I could say the prayer without getting any bad
thoughts, and whilst having a perfect clear image of Jesus.
Is it easy to do that?
No. I can spend hours trying to get it right. If I canʼt get it right, I
worry about it and get into a panic.
T:
P:
T:
P:
T:
P:
T:
P:
T:
P:
What would happen if you didnʼt engage in your ritual or get it
right?
I couldnʼt do that. Iʼd be panicking all day.
Whatʼs the worst that could happen?
Iʼd be worried that something bad would happen. The Devil would
harm us.
So it sounds as if you believe your rituals keep evil away. Is that
right?
Yes. God will protect us.
It sounds as if you are trying hard to control your thoughts and
prevent bad thoughts.
Yes.
Do you think there are any problems with trying to get perfect im-
ages and avoid all distractions when praying?
It doesnʼt work always, and now sometimes when I try to see Jesus
he can have horns growing out of his head.
Note that this material can also be represented as an A-M-C (reformu-
lated A-B-C) analysis (see Figure 11.2).

SOCIALISATION
Socialisation proceeds by sharing the conceptualisation with the patient.
Socialisation begins in communicating the concept that negative beliefs
about intrusions along with behavioural responses and worry about in-
trusions, are the main problem, rather than the occurrence of the intru-
sion alone.
Socialisation is facilitated by the use of questions like those in the therapy
extract presented earlier. In particular, questions should be directed at
determining the consequences in emotional terms of having intrusions if
the individual no longer believed that they were harmful, indicative of
negative events, or characterologically meaningful.
Thought control experiments can be used to demonstrate how be-
havioural responses are rarely fully effective and may exacerbate intru-
sions (feedback cycle “a” in Figure 11.0). For instance, patients can be
asked to try and suppress a thought of a “white bear” for a period of 1
minute, and the effects of this strategy are then discussed in terms of the
model. The impact of emotional reactions on intrusions (triggers) can be
demonstrated by reviewing the effects of mood (feedback cycle ”b” in
Figure 11.0) on the frequency of intrusions and doubts.

COGNITIVE DE-FUSION
Treatment strategies should be directed at challenging fusion beliefs. This
can be done with verbal reattribution strategies and with behavioural
experiments

Irutially, de-fusion aims to challenge beliefs about the validity of appraisals of
intrusions and to teach patients alternative strategies for behaving in re-
sponse to intrusions. The first step requires establishing the mental frame-
work in which to build an alternative belief system. It is therefore necessary
to socialise patients in the role of metacognitive beliefs. This is accomplished
through guided discovery. Many patients are operating at the level of how
catastrophic it would be, or how responsible they would feel, if their ap-
praisal of an obsession were valid. However, this is operating in object mode
and not in metacogrutive mode. The therapist should shift the patient to
working at the metacognitive level. That is, focus on challenging the validity
of the appraisal of the intrusion, coupled with the abandonment of counter-
productive ritual and coping strategies. Some useful questions for establish-
ing the metacognitive mode include the following:
0 What prompts you to engage in your (overt/covert) ritual behaviour?
0 If you didnʼt believe your thought (appraisal of obsession) was realis-
tic, would you need to engage in rituals?
0 How would you feel if you knew your fears and beliefs about your
thought were unrealistic?
0 How does your checking behaviour/avoidance affect your confidence
in your memory?
0 How does your checking behaviour/avoidance affect your ability to
discriminate between imagined and real events?

The last two questions should be modified to incorporate the patientʼs
idiosyncratic behaviours (checking, ruminating, neutralising, rituals,
avoidance, reassurance seeking, etc.). Through use of this form of ques-
tioning, the therapist should help the patient to acquire a metacognitive
model of his/her problem. The unhelpful nature of behavioural strategies
for the long-term resolution of the obsessional problem should be
highlighted.
Once the basic framework is established, the next step consists of chal-
lenging metacognitive fusion beliefs. This can be accomplished by verbal
strategies and behavioural experiments.
Verbal strategies include:
1.
2.
Questioning the mechanism of fusion: how does thinking a thought
cause an event/action? What is the mechanism?
Inducing dissonance: the incompatibility of appraisals of obsessions
with general self-beliefs should be highlighted and questioned. Ex-
ample questions are:

0 What sort of person is likely to worry about having thoughts of
harming someone-is it the kind of person who is likely to act on
the thought?
0 What kind of person are you? The kind that always acts on his/
her thoughts?
0 Where's the evidence you will act on your obsessional thoughts?
The historical review: a review of occasions on which the patient experi-
enced an obsessional thought but was unable to neutralise it or other-
wise prevent feared outcomes should be undertaken. The
identification of these episodes can be used as evidence that thoughts
do not lead to action or catastrophe.
3.
Rational responses that invalidate belief about intrusions should be for-
mulated (e.g. "This is just a thought, not a reality"; "I don't need to
reason with fantasy-let it go").

Behavioural experiments
Behavioural experiments should be used to test belief in fusion. Patients
who believe that thoughts can influence events (TEF) can be asked to try
and increase the frequency of positive and negative events by changing
thinking patterns. For example, a patient may be asked to cause his/her
car to break down by thinking about this, or asked to think about winning
the lottery to see if this happens.
Beliefs in thought-action fusion (TAF) can be challenged by running
experiments in which patients are exposed to feared situations whilst
deliberately eliciting obsessional thoughts. For example, a patient was
worried that if he had thoughts about stabbing someone when in the
vicinity of sharp objects, he would carry out the action. Behavioural
experiments consisted of holding a sharp pen and repeatedly thinking
about stabbing the therapist during a session. As a homework task, the
patient was asked to leave a knife on the kitchen work-top at home
whilst having thoughts of stabbing his wife when they were at home
together.
Belief in thought-object fusion (TOF) can be tested by asking patients to
touch and examine particular objects, and guess the history of the objects
and the characteristics of people that owned them. The therapist should
write out a brief summary of these details before the experiment so that
the patient's description can be compared against the predocumented
facts.

Exposure and response prevention experiments
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

epote

Διάσημο μέλος

Ο epote αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 3,321 μηνύματα.
To ocd ή ιδεοψυχαναγκαστικη νευρωση δεν εχει καμια σχεση με την ψυχωση και ουτε μπορει να καταληξει εκει.

Ο ορος ιδεοψυχαναγκαστικη νευρωση δεν υπαρχει. Ειναι διαταραχη, οχι νευρωση, η νευρωσεις ειναι φρουδικες μαλακιες. Eννοειται πως καποιος με βαρια ΙΔΨ μπορει να κανει ψυχωσικα επεισοδια. (Obsessive compulsive disorder – Precursor in the psychotic disorder
)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
η νευρωσεις ειναι φρουδικες μαλακιες.

:D γιατί μαλακίες ; Τι εννοείς ; Δεν υπάρχουν οι νευρώσεις ;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

epote

Διάσημο μέλος

Ο epote αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 3,321 μηνύματα.
η λεξη δεν χρησημοποιηται πια ουτε στο DSM ουτε στο ICD υποτιθεται πως ειναι ψυχιατρικη παθηση με σωματικα συμπτωματα που βασιζεται στις αμυνες του εγω

ολα αυτα εχουν ξεπεραστει βεβαια, θεωρουντε χαζομαρες to say the least
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ένας Μήτσος

Νεοφερμένος

Ο Ένας Μήτσος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 5 μηνύματα.
Δεν ξέρω αν με θυμάστε... πρόσφατα αντιμετώπιζα ένα προβληματάκι με κάτι κρίσεις πανικού και αποπραγματοποίηση... πολύ μικρές βέβαια... μετά απο μια βδομάδα τα συμπτώματα υποχώρησαν τελείως και τώρα δεν παθαίνω κρίση όσο άσχημες σκέψεις και αν κάνω... επίσης η ψυχολογία μου βελτιώθηκε σε πολυ μεγάλο βαθμό. Όμως προχτες έγινε κάτι που με έριξε και πάλι σε μια κακή δίαθεση. Ήμουν στο Σύνταγμα που έγιναν αυτά τα μικροεπεισόδια... Σε κάποια φάση σήκωσα απο κάτω με το χέρι μου ένα κομμάτι μάρμαρο που είχε πάνω κάτι σαν αίμα... Μετά το σχολιάσαμε με το φίλο μου και το πέταξα κάτω. Την επόμενη μέρα μια πολυ άσχημη σκέψη ήρθε στο μυαλό μου. Και καλά ότι μπορεί να έιχα κάποια πληγή στο χέρι και να κόλλησα κάποια άσχημη ασθένεια... Μου έχει γίνει σχεδόν έμμονη ιδέα και το σκέφτομαι συνέχεια οταν είμαι μόνος μου. Ανακαλώ συνέχεια το γεγονός στο μυαλό μου και προσπαθώ να θυμηθώ αν σίγουρα ήταν αίμα αυτό και πως το έπιασα και εξετάζω τα δάχτυλα μου για πληγές συνέχεια. Έπίσης φοβάμαι ότι αν έχω κολλήσει κάτι θα κολλήσω την κοπέλα μου με τη σεξουαλική επαφή και νίωθω πολυ άσχημα... Ένιωθα τόσο άσχημα που τις το είπα πάνω κάτω κάπως αλλά μάλλον θα νομίζει ότι είμαι τρελός ή κάτι τέτοιο... Φοβάμαι μήπως ξανακυλήσω πάλι και χειροτερέψω... Καμμία συμβουλη; :worry:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

xristin

Νεοφερμένος

Η χριστινα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 58 μηνύματα.
Δεν ξέρω αν με θυμάστε... πρόσφατα αντιμετώπιζα ένα προβληματάκι με κάτι κρίσεις πανικού και αποπραγματοποίηση... πολύ μικρές βέβαια... μετά απο μια βδομάδα τα συμπτώματα υποχώρησαν τελείως και τώρα δεν παθαίνω κρίση όσο άσχημες σκέψεις και αν κάνω... επίσης η ψυχολογία μου βελτιώθηκε σε πολυ μεγάλο βαθμό. Όμως προχτες έγινε κάτι που με έριξε και πάλι σε μια κακή δίαθεση. Ήμουν στο Σύνταγμα που έγιναν αυτά τα μικροεπεισόδια... Σε κάποια φάση σήκωσα απο κάτω με το χέρι μου ένα κομμάτι μάρμαρο που είχε πάνω κάτι σαν αίμα... Μετά το σχολιάσαμε με το φίλο μου και το πέταξα κάτω. Την επόμενη μέρα μια πολυ άσχημη σκέψη ήρθε στο μυαλό μου. Και καλά ότι μπορεί να έιχα κάποια πληγή στο χέρι και να κόλλησα κάποια άσχημη ασθένεια... Μου έχει γίνει σχεδόν έμμονη ιδέα και το σκέφτομαι συνέχεια οταν είμαι μόνος μου. Ανακαλώ συνέχεια το γεγονός στο μυαλό μου και προσπαθώ να θυμηθώ αν σίγουρα ήταν αίμα αυτό και πως το έπιασα και εξετάζω τα δάχτυλα μου για πληγές συνέχεια. Έπίσης φοβάμαι ότι αν έχω κολλήσει κάτι θα κολλήσω την κοπέλα μου με τη σεξουαλική επαφή και νίωθω πολυ άσχημα... Ένιωθα τόσο άσχημα που τις το είπα πάνω κάτω κάπως αλλά μάλλον θα νομίζει ότι είμαι τρελός ή κάτι τέτοιο... Φοβάμαι μήπως ξανακυλήσω πάλι και χειροτερέψω... Καμμία συμβουλη; :worry:

Αμα δεν εχεις κατι σ'αυτη την ζωη δεν εισαι τπτ,οποτε και να κολλησεις μην σκας.:P(βλακ χιουμορ)

Χαλαρωσε και ηρεμησε,το πολυ πολυ για να σου φυγει η εμμονη πηγαινε κανε εξετασεις.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ciela

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Ciela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μαέστρος και μας γράφει απο Βόρεια Μακεδονία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,758 μηνύματα.
δεν κολλας τοσο ευκολα κατι! αν κολλαγαμε τοσο ευκολα τα παντα θα ημασταν αρρωστοι συνεχεια κ θα κυκολοφορουσαμε ολοι με μασκες κ ναυλον στα χερια!

τσπ τωρα οσον αφορα στην αλλη παρανοικη σκεψη με την κοπελα σου, μονο aids να μην εχεις κολλησει, για ολα τα αλλα νομιζω υπαρχει θεραπεια (εκτος απο ηπατιτιδα C?)
ε κανε τεστ γ αυτα αν το χεις εμμονη (κ γ οτι αλλο θες τσπ :Ρ)! αλλα βασικα ηρεμησε γιατί δεν κολλας τοσο ευκολα κ μαλιστα με μια τοσο μικρη πληγη στο χερι σου που δε θυμασαι καν αν υπηρχε!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

νυχτολούλουδο

Δραστήριο μέλος

Ο νυχτολούλουδο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Ίσθμια (Κόρινθος). Έχει γράψει 453 μηνύματα.
Είναι πράγματι αυτό που σε απασχολεί;(μη κόλλησες κάτι)
Αυτός ο φόβος ή φόβοι από κάπου πηγάζουν,όπως είπες είχες κ παλιότερα τέτοια θέματα,που προφανώς δεν τα έλυσες,αλλά τα μπάλωσες,και με κάποιο τυχαίο συμβάν(που το φτάνεις στην υπερβολή του)ξύπνησαν κ παλι.

Πιστεύω οτι όλοι έχουν δικαίωμα σε μια καλή ποιότητα ζωής....ευ ζην....
Το μόνο που μπορώ να σου προτείνω είναι να επισκεφθείς κάποιον ειδικό,που θα σε βοηθήσει να βρείτε μαζί την λύση που ψάχνεις.:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

castaway3

Νεοφερμένος

Ο castaway3 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει μόλις ένα μήνυμα.
Aς μιλήσουν οι ειδικοί :
Έρευνες τόσο σε ανθρώπους όσο και σε πειραματόζωα έχουν βοηθήσει στην απόκτηση γνώσεων που οδήγησαν σε διάφορες θεραπείες της ΙΨΔ με αποδεδειγμένη πλέον αποτελεσματικότητα. Σε γενικές γραμμές οι θεραπείες διακρίνονται σε δυο είδη: Α) Φαρμακευτικές θεραπείες και Β) Ψυχοθεραπείες, και κυρίως η συμπεριφορική θεραπεία με ή χωρίς γνωσιακή θεραπεία.

  • Φαρμακευτική Αγωγή :
Κλινικές έρευνες των τελευταίων ετών έδειξαν ότι φάρμακα τα οποία επιδρούν στον νευρομεταβιβαστή σεροτονίνη μπορούν να μειώσουν σε σημαντικό βαθμό τα συμπτώματα της ΙΨΔ. Τα φάρμακα αυτά είναι συνήθως γνωστά ως 'αναστολείς της επαναπρόσληψης της σεροτονίνης' (Serotonin Reuptake Inhibitors), και το πρώτο που κυκλοφόρησε ήταν το τρικυκλικό αντικαταθλιπτικό Κλομιπραμίνη, που στο εμπόριο φέρεται με την ονομασία 'ANAFRANIL'.
Στην συνέχεια κυκλοφόρησαν και άλλα παρόμοια φάρμακα που ήταν ακόμη πιό εκλεκτικά για την σεροτονίνη, γι' αυτό και ονομάστηκαν 'εκλεκτικοί αναστολείς της επαναπρόσληψης της σεροτονίνης'. Τα φάρμακα αυτά στο εξωτερικό είναι γνωστά με την συντομογραφία SSRIs από τις λέξεις 'Selective Serotonin Reuptake Inhibitors'. Στην χώρα μας κυκλοφορούν τα εξής: Η φλουοξετίνη με το εμπορικό όνομα 'LADOSE', η παροξετίνη με το εμπορικό όνομα 'SEROXAT', η φλουβοξαμίνη με το εμπορικό όνομα 'DUMYROX', και η σερτραλίνη με το εμπορικό όνομα 'SEROPRAM'.
Μεγάλες μελέτες έδειξαν ότι περισσότεροι από το 75% των ασθενών με ΙΨΔ μπορούν να βοηθηθούν από τα φάρμακα αυτά τουλάχιστον σε αρκετό βαθμό, και 50% των ασθενών μπορούν να βοηθηθούν πάρα πολύ. Τα φάρμακα αυτά μειώνουν την ένταση τόσο των ιδεοληψιών όσο και των ψυχαναγκασμών. Η βελτίωση των συμπτωμάτων δεν φαίνεται συνήθως αμέσως αλλά μπορεί να πάρει ένα μήνα ή και περισσότερο. Εάν κάποιος ασθενής δεν απαντήσει καλά σε ένα από αυτά τα φάρμακα ή εμφανίσει μη αποδεκτές παρενέργειες, μπορεί να ωφεληθεί από άλλο φάρμακο αυτής της κατηγορίας. Μελέτες επίσης διεξάγονται για ασθενείς που εμφανίζουν μικρή μόνο ανταπόκριση, με σκοπό την προσθήκη στο βασικό φάρμακο και άλλων φαρμάκων που θα μπορούσαν να ενισχύσουν την δράση του.
Να σημειωθεί ότι τα φάρμακα αυτά χρησιμοποιούνται επίσης και για την θεραπεία της κατάθλιψης. Ωστόσο υπάρχουν πολύ περισσότερα ααντικαταθλιπτικά τα οποία δεν λειτουργούν στην ΙΨΔ. Επίσης τα φάρμακα αυτά εμφανίζουν ειδικό αποτέλεσμα έναντι των συμπτώμάτων της ΙΨΔ, δεν θεραπεύουν δηλαδή απλώς την κατάθλιψη που μερικές φορές συνοδεύει την ΙΨΔ.
Τα φάρμακα, λοιπόν, προσφέρουν σημαντική βοήθεια στον έλεγχο των συμπτωμάτων της ΙΨΔ. Πολύ συχνά όμως, εάν ο ασθενής τα διακόψει, μπορεί να συμβεί υποτροπή. Γι'αυτό τον λόγο, ακόμη και όταν τα συμπτώματα έχουν υφεθεί εντελώς, οι περισσότεροι ασθενείς έχουν ανάγκη των φαρμάκων για μεγάλο διάστημα, μερικοί ακόμη και δια βίου.


  • Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία:
Κατ'αρχήν θα πρέπει να τονιστεί ότι ψυχοθεραπεία και ψυχανάλυση δεν είναι ταυτόσημες έννοιες όπως πιστεύουν μερικοί. Ψυχοθεραπεία είναι ένας γενικός όρος που αναφέρεται σε μορφές θεραπείας οι οποίες στοχεύουν στην επίλυση προβλημάτων ψυχολογικής υφής μέσω της δημιουργίας μιάς σχέσης με έναν ειδικό θεραπευτή και με την χρησιμοποίηση ειδικών τεχνικών που βασίζονται σε μια συγκεριμένη θεωρία. Οι τεχνικές αυτές είναι βεβαίως καθαρά ψυχολογικές, δηλαδή το μόνο επικοινωνιακό μέσον που χρησιμοποιούν είναι ο λόγος. Υπάρχουν πολλά είδη ψυχοθεραπειών, όπως η ψυχαναλυτική (που βασίζεται στην θεωρία του Freud), η συμπεριφορική, η γνωσιακή (που σήμερα συνήθως συνδυάζεται με την συμπεριφορική), η διαπροσωπική, η συστεμική, η οικογενειακή κ.λ.π.
Μετά την απαραίτητη αυτή εισαγωγή θα πρέπει να επισημανθεί ότι η συμπεριφορική ψυχοθεραπεία έχει συστηματικά μελετηθεί και έχει βρεθεί να παρουσιάζει σημαντικό θεραπευτικό αποτέλεσμα στην ΙΨΔ. Τελευταία μελετάται επίσης με σημαντικά αποτέλεσματα και η γνωσιακή-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία που είναι γνωστή στο εξωτερικό με την συντομογραφία CBT από τις λέξεις 'Cognitive - Behavioral Psychotherapy'. Η παραδοσιακή (συνήθως ψυχαναλυτικού τύπου) ψυχοθεραπεία η οποία στοχεύει στο να αποκτήσει ο ασθενής 'εναισθησία', να καταλάβει δηλαδή τι είναι αυτό που έχει, σε γενικές γραμμές δεν έχει αποδειχτεί ότι βοηθάει στην ΙΨΔ.
Μια από τις πιό συχνά χρησιμοποιούμενες τεχνικές της συμπεριφορικής ψυχοθεραπείας στην ΙΨΔ είναι και η λεγόμενη 'έκθεση και παρεμπόδιση της απάντησης', γνωστή στα Αγγλικά με τον όρο 'exposure and response prevention'. Σ'αυτήν την τεχνική ο ασθενής εκούσια και συνειδητά προσπαθεί να έρθει αντιμέτωπος με ό,τι τον ενοχλεί, είτε άμεσα είτε στην φαντασία του. Την ίδια στιγμή ο ασθενής ενθαρρύνεται να αποφύγει να απαντήσει με τον συνηθισμένο τρόπο, δηλαδή με το να εκτελέσει τον ψυχαναγκασμό που συνδέεται με την ιδεοληψία. Για τον σκοπό αυτό βοηθιέται τόσο από τον θεραπευτή του όσο και από άλλα άτομα του συγγενικού συνήθως περιβάλλοντος. Για παράδειγμα, ένας ασθενής που έχει μια ιδεοληψία σχετική με μικρόβια και στην συνέχεια πλένει τα χέρια του με ψυχαναγκαστικό τρόπο, μπορεί να ενθαρρυνθεί να αγγίξει εκούσια τα χέρια του σ'ένα τραπέζι, που έχει την ιδέα ότι μπορεί να τον μολύνει. Στην συνέχεια εμποδίζεται να πλύνει τα χέρια του για αρκετές ώρες μέχρις ότου καταλαγιάσει το άγχος που το προκάλεσε το πείραμα αυτό. Αν αυτό επαναλαμβάνεται τακτικά, τότε το άγχος από τις ιδεοληψίες προοδευτικά μειώνεται και έτσι αρκετοί ασθενείς μπορούν εύκολα να κατανικήσουν την τάση που νιώθουν για να εκετελέσουν τον ψυχαναγκασμό.Διάφορες μελέτες έχουν βρεί την τεχνική αυτή να λειτουργεί γαι την πλειοψηφία των ασθενών που την βγάζουν εις πέρας ολόκληρη. Αρκετοί όμως ασθενείς δεν μπορούν να την ακολουθήσουν. Για τον σκοπό αυτό απαιτείται να έχουν υψηλό κίνητρο και μια θετική και αποφασισμένη στάση σχετικά με την θεραπεία. Για τους ασθενείς για τους οποίους η θεραπεία λειτουργεί, το αποτέλεσμα φαίνεται να διαρκεί για έτη ιδιαίτερα όταν συνοδεύεται από τακτικές συνεδρίες παρακολούθησης.
Άλλες μελέτες έχουν δείξει ότι ο συνδυασμός της συμπεριφορικής θεραπείας και με γνωσιακές τεχνικές, σ'αυτό που ονομάζεται γνωσιακή-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία, μπορεί να είναι εξίσου αποτελεσματικός. Οι τεχνικές αυτές στοχεύουν στην αλλαγή του τρόπου με τον οποίο οι πάσχοντες σκέφτονται σχετικά με την διαταραχή τους.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα δυο αυτά είδη θεραπείας δεν είναι ανταγωνιστικά, και ότι οι περισσότεροι ασθενείς μπορεί να ωφεληθούν ιδιαίτερα από τον συνδυασμό τόσο φαρμακευτικής αγωγής όσο και κάποιας ψυχοθεραπευτικής παρακολούθησης.


πηγή : https://www.mednet.gr/psycho/ocd.htm
Όσον αφορά την παρεμποδιση της απαντησης, πως μπορεί ο ασθενής να έρθει σε επαφή εκουσια και συνειδητα με οτι τον ενοχλει και στη συνεχεια να ενθαρρυνει τον εαυτο του να αποφυγει να εκτελεσει τον ψυχαναγκασμο που συνδέεται με την ιδεοληψία, αν αυτη σχετίζεται με τον τροπο που ανοιγοκλεινει τα ματια(κοινη κ πολλαπλη κινηση των ματιων στη διαρκεια της ημερας) και η δυσκολια εγγυται σε κοινωνικες επαφές;Αλλά και γενικότερα θα ήταν χρησιμες οι αποψεις σας :-) ευχαριστώ!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

mindcircus

Περιβόητο μέλος

Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
Δεν ξέρω αν με θυμάστε... πρόσφατα αντιμετώπιζα ένα προβληματάκι με κάτι κρίσεις πανικού και αποπραγματοποίηση... πολύ μικρές βέβαια... μετά απο μια βδομάδα τα συμπτώματα υποχώρησαν τελείως και τώρα δεν παθαίνω κρίση όσο άσχημες σκέψεις και αν κάνω... επίσης η ψυχολογία μου βελτιώθηκε σε πολυ μεγάλο βαθμό. Όμως προχτες έγινε κάτι που με έριξε και πάλι σε μια κακή δίαθεση. Ήμουν στο Σύνταγμα που έγιναν αυτά τα μικροεπεισόδια... Σε κάποια φάση σήκωσα απο κάτω με το χέρι μου ένα κομμάτι μάρμαρο που είχε πάνω κάτι σαν αίμα... Μετά το σχολιάσαμε με το φίλο μου και το πέταξα κάτω. Την επόμενη μέρα μια πολυ άσχημη σκέψη ήρθε στο μυαλό μου. Και καλά ότι μπορεί να έιχα κάποια πληγή στο χέρι και να κόλλησα κάποια άσχημη ασθένεια... Μου έχει γίνει σχεδόν έμμονη ιδέα και το σκέφτομαι συνέχεια οταν είμαι μόνος μου. Ανακαλώ συνέχεια το γεγονός στο μυαλό μου και προσπαθώ να θυμηθώ αν σίγουρα ήταν αίμα αυτό και πως το έπιασα και εξετάζω τα δάχτυλα μου για πληγές συνέχεια. Έπίσης φοβάμαι ότι αν έχω κολλήσει κάτι θα κολλήσω την κοπέλα μου με τη σεξουαλική επαφή και νίωθω πολυ άσχημα... Ένιωθα τόσο άσχημα που τις το είπα πάνω κάτω κάπως αλλά μάλλον θα νομίζει ότι είμαι τρελός ή κάτι τέτοιο... Φοβάμαι μήπως ξανακυλήσω πάλι και χειροτερέψω... Καμμία συμβουλη; :worry:


Γιατι δεν πας να κανεις εξετασεις να σου φυγει αυτη η εμμονη που χεις παθει; Να σιγουρευτεις πως εισαι καλα. Οσο για την κοπελα σου, αμα δεν ξερει το παρελθον σου, αυτο θα νομιζει. Κι εγω θα τρομαζα λιγακι, αλλα θα προσπαθουσα να τον κανω τον αλλο να μου ανοιχτει για το παρελθον του, γιατί κάτι που πετάς έτσι και δε μοιαζει νορμαλ, έχει κι ενα μπακγκραουντ. Μιλα της κι αν σε αγαπαει, θα σε βοηθησει πιστευω
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 5 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top