Διδακτικές Ιστορίες

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Όλοι τότε την περιγελούσαν και της έλεγαν «εμείς πάντα το λέγαμε ότι μόνο η αγάπη δεν φτάνει».
Αγέρωχη, με ψηλά το κεφάλι, παρά τα δάκρυα που θόλωναν το βλέμμα της, βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μία λαμπρή θαλαμηγό και τον ρωτάει :
«Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος.
«Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία , που επίσης περνούσε από μπροστά της μʼ ένα εντυπωσιακό σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησε με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου», της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Ευδαιμονία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά κι αυτή δεν της έδωσε σημασία. Χαμένη στον γυάλινο κόσμο της ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.
«Λύπη, άφησε με να έρθω μαζί σου»
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη, που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Το Μίσος έριχνε άγριες ματιές στην Αγάπη και η Ειρωνεία μισογελούσε και της μόρφαζε, ενώ συνέχιζαν να κάνουν βόλτες με μια γρήγορη θαλαμηγό, απολαμβάνοντας το θέαμα: το νησί βούλιαζε κι η αγάπη μόνη στʼ ακρογιάλι…

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
«Αγάπη, έλα εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου».
Ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε.
Όταν έφτασαν ασφαλείς στην στεριά, ο κύριος την άφησε στο πανέμορφο «λιμανάκι της αγκάλης» και συνέχισε αργά και σίγουρα το δρόμο του.
Η Αγάπη ένοιωσε γεμάτη ευγνωμοσύνη για τον άγνωστο αλλά ήταν τόση η ταραχή της, που ξέχασε να τον ρωτήσει το όνομά του.

Γνωρίζοντας πόσα του χρωστούσε, που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση :
« Γνώση, ποιος με βοήθησε;»
« Ο Χρόνος», της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
« Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Αννουλα

Δραστήριο μέλος

Η Αννουλα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 473 μηνύματα.
λατρέυω τις ιστορίες οπότε πάρτε μια που αγαπώ πολλύ

Ένας φτωχός μεροκαματιάρης, μόλις γεννήθηκε το δεύτερο παιδί του, πάει στον Χότζα και του εκθέτει το πρόβλημά του και ζητάει λύση: Δε χωράει πλέον στο ένα και μοναδικό δωματιάκι όλη η οικογένεια.
- Κατσίκα έχεις; τον ρωτά ο Χότζας.
- Έχω, απαντά ο φτωχός.
- Βάλ' την κι αυτή στο δωμάτιο.
- Μα εδώ δε χωράμε οι τέσσερις.
- Κάνε αυτό που σου λέω.
Περνάνε οι μέρες, ξαναπάει ο φτωχός στο Χότζα.
Έκανα ό,τι μου είπες, αλλά η κατάσταση έγινε χειρότερη, του λέει.
- Γελάδα έχεις;
- Έχω.
- Βάλ' την κι αυτήν μέσα.
- Μα, είναι και η κατσίκα μέσα, δε χωράμε.
- Κάνε ό,τι σου λέω.
Περνά ο καιρός, ξανά στον Χότζα ο φτωχός.
- Είμαι απελπισμένος. Δεν μπορούμε ούτε να κουνηθούμε.
Για να μην τα πολυλογούμε, ο Χότζας τον συμβούλεψε να βάλει μέσα και το σκύλο. Κι αυτός ο διάλογος συνεχιζόταν, μέχρι που τελικά όλα τα κατοικίδια στριμώχτηκαν μέσα στο ένα δωμάτιο.
Πάει πια τρελαμένος ο φτωχός στο Χότζα.
- Όχι μόνο δε βελτιώθηκε η κατάσταση, αλλά τώρα πια κινδυνεύουμε έτσι που είμαστε ο ένας πάνω στον άλλο.
- Βγάλε έξω την κατσίκα, απαντά ο Χότζας.
Λίγες μέρες αργότερα, καθώς έκανε τη βόλτα του στο μαχαλά, ο Χότζας συναντά το φτωχό.
- Έκανες ό,τι σου είπα; Τι έγινε;
-Να σ' έχει ο Αλλάχ καλά. Μόλις έβγαλα την κατσίκα, ανασάναμε!
Αυτο μου θυμισε ενα ρητο ''καποτε στεναχωριομουν που δεν ειχα παπουτσια εως οτου ειδα καποιον στο δρομο που δεν ειχε ποδια"
δεν εχω να πω κατι παραπανω εκτος του οτι εμεις οι ανθρωποι δεν συμφιλιωνομαστε με το γεγονος οτι πρπει να αρκουμαστε στα αγαθα που εχουμε ως τωρα και θα πρπει να ειμαστε περηφανοι για οσα εχουμε αποκτησει!Υπαρχουν ανθρωποι που δεν εχουνε αυτα που εμεις ειτε απλωχερα αποκτησαμε ειτε προσπαθησαμε για αυτα!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Rempeskes

Επιφανές μέλος

Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
Ένας φτωχός μεροκαματιάρης, μόλις γεννήθηκε το δεύτερο παιδί του, πάει στον Χότζα και του εκθέτει το πρόβλημά του και ζητάει λύση: Δε χωράει πλέον στο ένα και μοναδικό δωματιάκι όλη η οικογένεια.
- Κατσίκα έχεις; τον ρωτά ο Χότζας.
- Έχω, απαντά ο φτωχός.
- Βάλ' την κι αυτή στο δωμάτιο.
- Μα εδώ δε χωράμε οι τέσσερις.
- Κάνε αυτό που σου λέω.
Περνάνε οι μέρες, ξαναπάει ο φτωχός στο Χότζα.
Έκανα ό,τι μου είπες, αλλά η κατάσταση έγινε χειρότερη, του λέει.
- Γελάδα έχεις;
- Έχω.
- Βάλ' την κι αυτήν μέσα.
- Μα, είναι και η κατσίκα μέσα, δε χωράμε.
- Κάνε ό,τι σου λέω.
Περνά ο καιρός, ξανά στον Χότζα ο φτωχός.
- Είμαι απελπισμένος. Δεν μπορούμε ούτε να κουνηθούμε.
Για να μην τα πολυλογούμε, ο Χότζας τον συμβούλεψε να βάλει μέσα και το σκύλο. Κι αυτός ο διάλογος συνεχιζόταν, μέχρι που τελικά όλα τα κατοικίδια στριμώχτηκαν μέσα στο ένα δωμάτιο.
Πάει πια τρελαμένος ο φτωχός στο Χότζα.
- Όχι μόνο δε βελτιώθηκε η κατάσταση, αλλά τώρα πια κινδυνεύουμε έτσι που είμαστε ο ένας πάνω στον άλλο.
- Βγάλε έξω την κατσίκα, απαντά ο Χότζας.
Λίγες μέρες αργότερα, καθώς έκανε τη βόλτα του στο μαχαλά, ο Χότζας συναντά το φτωχό.
- Έκανες ό,τι σου είπα; Τι έγινε;
-Να σ' έχει ο Αλλάχ καλά. Μόλις έβγαλα την κατσίκα, ανασάναμε!
Hθικό δίδαγμα:

Μην κάνεις ό,τι κουταμάρα σου πει ο κάθε Χότζας.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Ένα βράδυ:

-Δάσκαλε τι έχασες να σε βοηθήσω?
-Έχασα το φυλακτό μου.
-Και που το έχασες Δάσκαλε?
-Έξω στον κήπο!
-Τότε γιατί το ψάχνεις μέσα στο δώματιό σου?
-Γιατί εδώ έχει περισσότερο φως.

Η ιστορία αυτή θα μπορούσε να δεχτεί και μια άλλη εξήγηση:
Χρειάζεται να ξεκινάει κανείς τις αναζητήσεις του από αυτά που μπορεί να κατανοήσει, από αυτά που φαίνονται ευκολότερα, "φωτεινότερα", πιο κοντά στη λογική του και έπειτα να καταπιάνεται με τα πιο απρόσιτα και ..."σκοτεινά".
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Bill

Επιφανές μέλος

Ο Bill αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 10,408 μηνύματα.
Ηθικό δίδαγμα :

Δεν αρκεί να το θέλεις.. πρέπει και να μπορείς..

.. να αγαπήσεις τον άλλον.

Αυτή με έκανε να σκεφτώ.:redface:
Μερικές φορές οι άνθρωποι είμαστε εγωϊστές και δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να "μπορεί" να αγαπήσει τον άλλο.

Η ιστορία αυτή θα μπορούσε να δεχτεί και μια άλλη εξήγηση:
Χρειάζεται να ξεκινάει κανείς τις αναζητήσεις του από αυτά που μπορεί να κατανοήσει, από αυτά που φαίνονται ευκολότερα, "φωτεινότερα", πιο κοντά στη λογική του και έπειτα να καταπιάνεται με τα πιο απρόσιτα και ..."σκοτεινά".
Για τη δεύτερη ιστορία της Isi, εγώ προσωπικά έβγαλα το εξής συμπέρασμα:

Οι άνθρωποι ψάχνουμε για την αλήθεια, όχι εκεί που αυτή βρίσκεται στην πραγματικότητα, αλλά εκεί που μας βολεύει, ή που μπορούν να κατανοήσουν το μυαλό ή οι αισθήσεις μας. Φυσικά, εκεί δεν πρόκειται να βρούμε τίποτε...

Μ' αρέσει πάντως η προσέγγιση που έχει μια κοινή βάση,δηλαδή ξεκινάμε από εκεί που μπορούμε, αλλά από διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Αν και από οτι καταλαβαίνω η δεύτερη προσέγγιση της ISi θα μπορούσε να είναι μια επέκταση σε αυτή του Chaos.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Αυτο μου θυμισε ενα ρητο ''καποτε στεναχωριομουν που δεν ειχα παπουτσια εως οτου ειδα καποιον στο δρομο που δεν ειχε ποδια"
δεν εχω να πω κατι παραπανω εκτος του οτι εμεις οι ανθρωποι δεν συμφιλιωνομαστε με το γεγονος οτι πρπει να αρκουμαστε στα αγαθα που εχουμε ως τωρα και θα πρπει να ειμαστε περηφανοι για οσα εχουμε αποκτησει!Υπαρχουν ανθρωποι που δεν εχουνε αυτα που εμεις ειτε απλωχερα αποκτησαμε ειτε προσπαθησαμε για αυτα!

Είναι εξαιρετικό το γεγονός ότι κάθε αναγνώστης έχει και κάτι διαφορετικό να δει από μια τέτοια σοφή ιστορία. Έτσι είναι το σωστό. Κανείς δεν κατέχει από μόνος του το κλειδί της απάντησης. Το συλλογικό υποσυνείδητο έχει πολλούς τρόπους να δει και να κατανοήσει τα σύμβολα. Η δύναμη του συνειρμού ενώνει ομοειδείς έννοιες. Αυτό είναι και το απόσταγμα της Σοφίας, που από τις γνώσεις, γεννάει τη Γνώση. Να μπορεί να κωδικοποιηθεί μέσα σε μια τόσο απλή ιστορία, που να μπορεί να την καταλάβει ο καθένας. Ακόμη κι ένα παιδί...

Ήταν κάποτε ένα δράκος. Ζούσε μοναχός σε χαμένες στα βουνά σπηλιές. Περνούσε τη μέρα του τριγυρνώντας από εδώ από εκεί.. αν και τον περισσότερο χρόνο καθόταν και συλλογιζότανε.
Τι να κάνει ένας φτερωτός δράκος σε αυτά τα μέρη; Γιατί δεν βρίσκει άλλους δράκους να συναντήσει ;
.............................................
Άπλωσε τα χέρια του αλλά τα νύχια μπήκαν βαθειά στη σάρκα της .
Άνοιξε το στόμα του αλλά έβγαλε φωτιές και τα φτερά της νεράιδας κάηκαν.
Έβγαλε δάκρυα από τα μάτια του αλλά αυτά την έπνιξαν.

Η νεράιδα κάθισε και πέθανε στην αγκαλιά του.. ο δράκος ήταν και πάλι μόνος.

:hmm:....!???!!!!

Ηθικό δίδαγμα :

Δεν αρκεί να το θέλεις.. πρέπει και να μπορείς..

.. να αγαπήσεις τον άλλον.


Η πολύ συγκινητική ιστορία που μας χάρισε η Νεράιδα, έχει και άλλο τρόπο ανάγνωσης, ο οποίος δεν έρχεται αναγκαστικά σε αντίθεση με το παραπάνω ηθικόν δίδαγμα:

Είναι ένα σχόλιο, πάνω στη σκληρή μοίρα όσων διαφέρουν τόσο πολύ από τους άλλους, ώστε ακόμη κι αν αγαπήσουν κάποιον, αυτό να δημιουργεί τον κίνδυνο να καταστρέψουν αυτό που αγαπάνε. Υπάρχει ολόκληρη φιλολογία γύρω απ' τα "freaks" αυτού του κόσμου. Η αέναη μοναξιά (Solitude Aeturnus) τους επιφυλάσσεται ως μητριά.

Υπάρχει και μια άλλη θέαση: Ο Δράκος συμβολίζει το βαθύ ασυνείδητο. Η Νεράιδα την ψυχή.
Ο συμβολισμός είναι προφανής. Εδώ απεικονίζεται ο φόβος για απώλεια της ψυχής, σε περίπτωση που αυτή αφεθεί στην αγκαλιά του βαθύτερου "Θέλω" μας, του Θελήματός μας. Φυσικά, έχει και τη "λιμπιντική" πλευρά του το θέμα.

Οι δύο παραπάνω ερμηνείες συσχετίζονται εννοιολογικά. Αυτός ο φόβος είναι που κάνει κάποιους ανθρώπους να νιώθουν ως freaks και να επιλέγουν ασυναίσθητα τη μοναξιά, προκαλώντας άθελά τους τη σκληρή μοίρα που φαινομενικά τους κατατρέχει...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Είναι κρίμα μια τόσο όμορφη ιστορία να μην συμπεριληφθεί σε αυτό το τόπικ.
Οι περισσότεροι την έχετε ήδη διαβάσει, αλλά πιστεύω ότι δικαιωματικά έχει μια θέση εδώ (Σας παρακαλώ μην ψηφίσετε αυτό το πόστ, εγώ απλά μετέφερα την ιστορία):

Δύο άντρες πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Στον έναν επιτρέπονταν να μένει καθιστός μία ώρα το απόγευμα γιατί τον βοηθούσε να φύγουν τα υγρά από τους πνεύμονες.

Το κρεβάτι που βρισκότανε ακριβώς δίπλα στο παράθυρο του δωματίου. Ο άλλος άντρας έπρεπε να βρίσκεται συνέχεια ξαπλωμένος σε ακινησία και ένας μεσότοιχος που βρισκόταν μεταξύ των κρεβατιών δεν του επέτρεπε να κοιτάει έξω από το παράθυρο.

Οι άντρες κατέληξαν να μιλάνε ατελείωτα. Μιλούσαν για τις συζύγους τους, τις οικογένειες τους, τα σπίτια τους ,τις δουλειές τους, την θητεία τους στον στρατό, ακόμα και για το που είχαν πάει διακοπές. Κάθε απόγευμα ο άντρας που του επιτρεπόταν να μένει καθιστός περιέγραφε στον συγκάτοικο του όλα όσα έβλεπε από το παράθυρο του δωματίου.

Ο άντρας που βρισκόταν σε αναγκαστική ακινησία άρχιζε να καταλαβαίνει πως ζει για αυτές τις μοναδικές απογευματινές ώρες, που η άποψη του μεγάλωνε και ζωντάνευε από όλη την δραστηριότητα και τα χρώματα του έξω κόσμου.

Το παράθυρο έβλεπε σε ένα πάρκο με μια θαυμάσια λίμνη. Πάπιες και κύκνοι κολυμπούσαν εκεί, και τα παιδιά έπαιζαν με μικρά μοντέλα σκαφών στο νερό. Νεαρά ζευγάρια περπατούσαν πιασμένα χέρι χέρι μέσα στα υπέροχα λουλούδια που είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τεράστια παλιά δέντρα στέκονταν με χάρη επάνω στο έδαφος και μια υπέροχη θέα του ουρανοξύστη της πόλης φαινόταν από μακριά.

Καθώς ο άντρας δίπλα στο παράθυρο εξηγούσε όλες αυτές τις όμορφες λεπτομέρειες, ο άντρας στο διπλανό κρεβάτι φαντάζονταν όλα αυτά που άκουγε. Ένα απόγευμα ο άντρας που ήταν δίπλα στο παράθυρο, περίγραφε μια παρέλαση που περνούσε. Παρόλο που ο άντρας στο δίπλα κρεβάτι δεν μπορούσε να ακούσει τον ήχο της μπάντας, μπορούσε και μόνο με τα μάτια του μυαλού του να δει τους κλόουν που χόρευαν, τα πολύχρωμα άρματα και τα όμορφα διακοσμημένα αυτοκίνητα και άλογα.

Οι μέρες πέρασαν. Ο άντρας που δεν μπορούσε να δει από το παράθυρο άρχισε να επιτρέπει σπόρους έχθρας να αναπτύσσονται μέσα του. Όσο και να εκτιμούσε τις περιγραφές του συγκατοίκου του, εύχονταν μέσα το να ήταν αυτός ο οποίος θα μπορούσε να δει την θέα από το παράθυρο. Άρχισε να αποστρέφεται στον συγκάτοικο του και στο τέλος ο πόθος του να είναι δίπλα στο παράθυρο τον έφερε σε απόγνωση.

Ένα πρωινό σε μια επίσκεψη της νοσοκόμας στο δωμάτιο βρήκε τον άντρα δίπλα στο παράθυρο νεκρό. Είχε πεθάνει ειρηνικά μέσα στον ύπνο του. Λυπημένα κάλεσε τους νοσοκόμους και απομάκρυνε το πτώμα του.

Μετά από ένα χρονικό διάστημα για να μην θεωρηθεί και απρέπεια ο άντρας ζήτησε να μετακινηθεί στο κρεβάτι που βρίσκονταν δίπλα στο παράθυρο. Εκείνη με πολύ προθυμία τον μετακίνησε και φρόντισε να είναι άνετος. Σιγά-σιγά στηρίχθηκε με πόνο στον αγκώνα του να σηκωθεί να ρίξει μια ματιά στον έξω κόσμο. Επιτέλους θα μπορούσε να δει τον έξω κόσμο και όλες τις δραστηριότητες του.

Αυτό που είδε ήταν ένας κενός τοίχος!

Κάλεσε την νοσοκόμα και την ρώτησε: Πώς μπορούσε ο συγκάτοικος μου να βλέπει όλα αυτά που μου περίγραψε; Πώς μπορούσε να μου μιλάει για τόσο ομορφιά και με τόσες λεπτομέρειες, όταν αυτό που φαίνεται από αυτό εδώ το παράθυρο είναι ένας παλιός και βρώμικος τοίχος;

Και η νοσοκόμα του απάντησε: "Ω Θεέ μου... Δεν το ξέρατε πως ο πρώην συγκάτοικος σας ήταν τυφλός; Δεν μπορούσε να δει καν τον τοίχο, ίσως ήθελε να σας ενθαρρύνει."

Εάν ζείτε μια ζωή βασανίζοντας τον εαυτό σας για το τι έχουν οι άλλοι, πιθανότατα να χάσετε την χαρά του να γίνετε αποδέκτες αυτών που οι άλλοι θέλουν να σας δώσουν.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

fandago

Διακεκριμένο μέλος

Ο Ә□⌂щяңš αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 6,876 μηνύματα.
Είναι εξαιρετικό το γεγονός ότι κάθε αναγνώστης έχει και κάτι διαφορετικό να δει από μια τέτοια σοφή ιστορία. Έτσι είναι το σωστό. Κανείς δεν κατέχει από μόνος του το κλειδί της απάντησης. Το συλλογικό υποσυνείδητο έχει πολλούς τρόπους να δει και να κατανοήσει τα σύμβολα. Η δύναμη του συνειρμού ενώνει ομοειδείς έννοιες. Αυτό είναι και το απόσταγμα της Σοφίας, που από τις γνώσεις, γεννάει τη Γνώση. Να μπορεί να κωδικοποιηθεί μέσα σε μια τόσο απλή ιστορία, που να μπορεί να την καταλάβει ο καθένας. Ακόμη κι ένα παιδί...
Αν και συμφωνώ, με προβλημάτισε λίγο. Τελικά οι διδακτικές ιστορίες έχουν σκοπό να μας βάλουν απλά σε σκέψεις ή να μας διδάξουν αυτό για το οποίο δημιουργήθηκαν;:hmm:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Subject to change

e-steki.gr Founder

Η Λία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 37 ετών και επαγγέλεται Web developer. Έχει γράψει 15,891 μηνύματα.
Αν και συμφωνώ, με προβλημάτισε λίγο. Τελικά οι διδακτικές ιστορίες έχουν σκοπό να μας βάλουν απλά σε σκέψεις ή να μας διδάξουν αυτό για το οποίο δημιουργήθηκαν;:hmm:
Μάλλον να μας βάλουν σε σκέψεις... Διότι δύσκολα θα καταλάβεις ένα ηθικό δίδαγμα που δεν πιστεύεις πριν από την ανάγνωση της ιστορίας ή, ακόμα κι αν το καταλάβεις, δεν πρόκειται να το ενστερνιστείς λόγω της ιστορίας.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Κακή Επιρροή

Επιφανές μέλος

Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
Αυτο μου θυμισε ενα ρητο ''καποτε στεναχωριομουν που δεν ειχα παπουτσια εως οτου ειδα καποιον στο δρομο που δεν ειχε ποδια"

off topic μεν αλλά για να μαθαίνουμε όλοι δε :redface:
ήμουν λυπημένος γιατί δεν είχα παπούτσια έως ότου αντίκρισα κάποιον χωρίς πόδια
Μενέλαος Λουντέμης ;)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

fielda

Πολύ δραστήριο μέλος

Η fielda αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 37 ετών και επαγγέλεται IT. Έχει γράψει 1,276 μηνύματα.
Μία μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.Η τρέλα, επειδή λυπήθηκε την ανία, πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η περιέργεια που δεν μπορούσε να κρατηθεί ρώτησε: «τι είναι το κρυφτό»; Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την ευφορία και η χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το δίλημμα και την απάθεια να παίξουν κι αυτοί.

Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν : Η αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και ο άνανδρος δεν ήθελε να ρισκάρει.

«Ένα, δύο, τρία» άρχισε να μετράει η τρέλα…

Η πρώτη που κρύφτηκε πίσω απ΄ τον πρώτο βράχο ήταν η τεμπελιά που βαριόταν. Η πίστη πέταξε στους ουρανούς και η ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του θριάμβου, που με τη δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Ο αλτρουισμός δεν μπόρεσε να κρυφτεί, γιατί κάθε μέρος που έβρισκε το άφηνε για κάποιον άλλο, ενώ η γενναιοδωρία κάθε κρυψώνα που έβρισκε την παραχωρούσε σε όποιον της την ζητούσε. Ο εγωισμός αντίθετα βρήκε καλή κρυψώνα, αγνοώντας όλους τους γύρω του, ενώ ξοπίσω του έτρεξε η ρουφιανιά. Το ψέμα κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού, ενώ το πάθος και ο πόθος κρύφτηκαν μέσα σ΄ ένα ηφαίστειο.
Ο έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.
«....1000» μέτρησε η τρέλα και άρχισε να ψάχνει.

Την πρώτη που βρήκε ήταν η τεμπελιά, αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την πίστη που μίλαγε φωναχτά στον ουρανό με το Θεό. Ένιωσε το σεισμό του πόθου και του πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και, αφού βρήκε τη ζήλια, δεν δυσκολεύτηκε να βρει και το θρίαμβο που θριαμβολογούσε για την κρυψώνα του. Βέβαια, βρήκε πολύ εύκολα το δίλημμα που δεν είχε αποφασίσει ακόμα που να κρυφτεί. Η γενναιοδωρία αποκαλύφθηκε μόνη της για να βοηθήσει, οπότε ο αλτρουισμός φιλοτιμήθηκε και βγήκε δίπλα της. Στο μεταξύ, η ρουφιανιά, πηγαίνοντας να καρφώσει τον εγωισμό, αποκαλύφθηκε μαζί του.

Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους, εκτός απ΄ τον έρωτα. Η τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα κι απ΄ το θυμό της άρχισε να τον κλωτσάει νευρικά, ώσπου ακούστηκε ένα βογγητό πόνου. Ήταν ο έρωτας, που τα αγκάθια της τριανταφυλλιάς τον είχαν τυφλώσει!

Η τρέλα ταράχτηκε, δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη… Στο τέλος, μην μπορώντας να ξαναδώσει το φως του στον έρωτα, ορκίστηκε να γίνει ο οδηγός του.

Κι από τότε, ο Έρωτας είναι τυφλός και η Τρέλα τον συνοδεύει !
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

T_Chameleon

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο T_Chameleon αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 397 μηνύματα.
Ευχαριστώ για τα λόγια σου Great Chaos…όντως έτσι είναι…σχετικά με το Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα….το έχω ως τίτλο στο blog μου σύμπτωση?(:D)Σχετικά με την ιστορία σου όντως πολλή ωραία και με μεγάλο νόημα..(:clapup:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Μπα, αλήθεια;

Ο δάσκαλος Χάκουιν ήταν φημισμένος για την αγνότητα της ζωής του και για την αυστηρότητα των ηθών στη σχολή του. Όλοι τον επαινούσαν.

Μια όμορφη νέα κοπέλα ζούσε με τους γονείς της κοντά στη σχολή. Ξαφνικά έμεινε έγκυος. Οι γονείς της θύμωσαν και ήθελαν να μάθουν ποιος ήταν ο υπαίτιος. Με πολλά παρακάλια και πολλές απειλές τελικά η κοπέλα ομολόγησε πως εραστής της ήταν ο δάσκαλος Χάκουιν.

Εξοργισμένοι οι γονείς πήγαν στο Χάκουιν να του τα ψάλλουν. Εκείνος άκουε.

«Μπα, αλήθεια;» είπε μόνο όταν τέλειωσαν.

Οι γονείς γύρισαν σπίτι. Όταν το παιδί γεννήθηκε το έφεραν στο Χάκουιν και το άφησαν εκεί. Στο μεταξύ ο δάσκαλος δυσφημίστηκε, έχασε την υπόληψή του στην κοινότητα, έχασε και πολλούς μαθητές. Αλλά όποτε κανένας έκανε μνεία για το επεισόδιο εκείνος απαντούσε: «Μπα, αλήθεια;».

Με τη βοήθεια λίγων μαθητών που του έμειναν πιστοί, ο Χάκουιν ανάθρεψε το βρέφος δίνοντάς του όση φροντίδα μπορούσε.

Μετά από λίγους μήνες η κοπέλα δεν μπορούσε να βαστάξει πια. Κλαίγοντας ομολόγησε την αλήθεια: πως ο πατέρας του παιδιού δεν ήταν ο δάσκαλος αλλά ένας νεαρός που δούλευε στην αγορά. Οι γονείς της πήγαν αμέσως στο Χάκουιν, απολογήθηκαν και με πολλές υποκλίσεις ζήτησαν να τους συγχωρέσει. Μετά, φυσικά, ζήτησαν πίσω το παιδί, εκφράζοντας πάλι τη λύπη τους για το σφάλμα που έκαναν.

«Μπα, αλήθεια;» είπε εκείνος κι έδωσε πίσω το βρέφος.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Απο το βιβλιο "Η Σκοτεινη Πλευρα του Ηλιου" της Χρυσας Δημουλιδου....

Η ΤΡΕΛΑ και η ΛΟΓΙΚΗ ειναι πρωτες ξαδερφες. Κατοικουν στο ιδιο σπιτι σε διαφορετικα δωματια. Στο δωματίο της Τρελας δεν υπαρχουν παραθυρα, δεν υπαρχουν καθρεπτες, δεν υπαρχουν μνημες, επικρατει ακαταστασια, ομως δεν υπαρχει μοναξια. Η Τρελα σερνει τα κουρελια της και τα αχτενιστα μαλλια της με περισσια αξιοπρεπεια. Δεν την ενδιαφερει τι γινεται εξω στον κοσμο. Μιλαει ωρες ατελειωτες με τους τοιχους θεωρωντας τους φιλους της. Ειναι οι φιλοι της - νοιωθει ευτυχισμενη!!

Στο δωματιο της Λογικης υπαρχουν παραθυρα, υπαρχουν καθρεπτες, υπαρχουν μνημες, επικρατει ταξη, καμμιά φορα ομως υπαρχει μοναξια. Η Λογικη, καλοντυμενη και καλοχτενισμενη, δεχεται φιλους, ομως ειναι δυστυχισμενη!

Αν και βρισκονται τοσο κοντα, δεν εχουν καμμια επαφη μεταξυ τους. Καποια μερα ομως ξαφνικα η Λογικη αποφασιζει να χτυπησει την πορταα της εξαδελφης της. Η Τρελα, αν και λιγο ξαφνιασμενη απο την απροσμενη αυτη επισκεψη, την υποδεχεται με ανοιχτη αγκαλια. Οι δυο εξαδελφες αγκαλιαζονται τρυφερα, νοιωθοντας μια περιεργη αγαλλιαση.
Λιγο καιρο αργοτερα η Λογικη ξαναεπισκεπτεται την Τρελλα και αυτο επαναλαμβανεται ολο και πιο συχνα, τοσο που διαπιστωνει, οτι ο τροπος ζωης της εξαδελφης της της ταιριαζει περισσοτερο. Αποφασιζει να συγκατοικησει μαζι της.

Δε σπαταλα πια χρονο σε καθρεπτες, αδιαφορει για την εμφανιση της, για τους φιλους της, σβηνει σιγα σιγα τις μνημες απο το μυαλο της, τ' αφηνει ολα στην τυχη τους και επιτελους αρχιζει να μη νοιωθει αυτη την απεραντη μοναξια, αυτη την απογνωση, αυτον τον πονο που σιγοτρωει τα σωθικα της. Λιγο καιρο αργοτερα νοιωθει λυτρωμενη, ευτυχισμενη και κυριως δεν ποναει πια.

Ο ΠΟΝΟΣ!!! Ο καταραμενος πονος ειναι η βασικη αιτια της αναπαντεχης συμφιλιωσης.
Οι δυο εξαδελφες εχουν γινει πια ενα σωμα, μια ψυχη. Η προσωπικοτητα της Λογικης εχει αφομοιωθει ολοκληρωτικα απο την προσωπικοτητα της Τρελας.

Η Λογικη δεν υπαρχει πια.

Υπαρχει μόνο η Τρελα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

ss198621

Νεοφερμένος

Ο ss198621 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 37 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2 μηνύματα.
Πολυ ωραιες ολλες αυτες οι ιστοριες αλλα πιστευω οτι η ποιο σοφη ιστορια
με το μεγαλυτερο ηθικο διδαγμα ειναι η αγαπη και η καρδια μας......:hmm:

ας μου πει καποιος αν υπαρχει κανενας σε αυτον τον κοσμο που να μην εχει

πληγωθει, χαρει,ονειρευτει,τρελαθει ακομα και να πεθανει στο ονομα της αγαπης....

οποτε πιστευω οτι δεν χρειαζεται να χρησιμοποιουμε,πιστευουμε και να κανουμε ""διασημες"" φρασεις αλλον γνωστων ανθρωπων για να βγαλουμε καποιο ηθικο διδαγμα
γιατι πραγματικα ολλα τα ηθικα διδαγματα και ολλες οι σοφες φρασεις και προτασεις

κρυβονται μεσα στην καρδια ολλον μας.

στα-στα...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Αρχική Δημοσίευση από ss198621:
γιατι πραγματικα ολλα τα ηθικα διδαγματα και ολλες οι σοφες φρασεις και προτασεις
κρυβονται μεσα στην καρδια ολλον μας.

Δε θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο με αυτό το τελευταίο. Πράγματι η ψυχή των μύθων βρίσκεται εγχαραγμένη στην καρδιά όλων μας.

Αλήθεια, θυμάσαι με βάση ποια δεδομένα έφτασες τόσο γρήγορα σε αυτό το συμπέρασμα;
Μήπως ακούγοντας μικρός τέτοιες διδακτικές ιστορίες; :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
[FONT=&quot]Ένας ιδιοκτήτης pet-shop στην Αυστρία, είχε αναρτήσει μια πινακίδα έξω από
το κατάστημα του, που έγραφε: ΔΙΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΚΟΥΤΑΒΙΑ.

Ένα μικρό αγόρι είδε την πινακίδα και μπήκε στο κατάστημα ρωτώντας:

"Πόσα χρήματα θέλετε για να μου δώσετε ένα κουτάβι";
Ο ιδιοκτήτης απάντησε πως κόστιζαν από 30 έως 50 δολάρια.

Ο μικρός, βγάζοντας ελάχιστα χρήματα από την τσέπη του είπε: "
Δυστυχώς έχω μόνο 2 δολάρια, μπορώ τουλάχιστον να χαζέψω λίγο τα κουτάβια";

Ο ιδιοκτήτης χαμογέλασε και σφύριξε δυνατά.
Μια σκυλίτσα μπήκε στο δωμάτιο, ακολουθούμενη από 5 κουταβάκια.
Το ένα από αυτά κούτσαινε, με αποτέλεσμα να μείνει λίγο πιο πίσω από τα
άλλα κουταβάκια.
Τότε ο μικρός ρώτησε: "Τι έχει αυτό το κουτάβι και κουτσαίνει";
Ο ιδιοκτήτης του εξήγησε πως το κουταβάκι είχε γεννηθεί με πρόβλημα στο
γοφό και πως θα έμενε έτσι σε όλη του τη ζωή.
[FONT=&quot]

Ο μικρός ενθουσιασμένος είπε στον μαγαζάτορα:
"θέλω να το αγοράσω" του φώναξε αποφασιστικά.
Ο άντρας γέλασε και του είπε: "Όχι, δεν νομίζω να θέλεις ένα τέτοιο κουτσό
κουτάβι. Αλλά αν επιμένεις μπορώ να σου το χαρίσω"...
Ο μικρός ήταν περήφανος και του είπε ότι θα προτιμούσε να αγοράσει το
κουτάβι έστω και με ευκολίες και θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να ξεπληρώσει
[/FONT]
[/FONT] το χρέος του στον ιδιοκτήτη του pet shop, δίνοντας ένα ποσό κάθε μήνα.

Ο άντρας γέλασε ξανά και είπε: " το κουτάβι αυτό είναι άχρηστο, πραγματικά
δεν σου χρειάζεται, ποτέ δεν θα μπορέσει να τρέξει και να παίξει μαζί σου
όπως τα άλλα σκυλιά...".


Τότε ο μικρός σήκωσε το μπατζάκι από το παντελόνι του και άφησε να
ξεπροβάλλει το αριστερό του πόδι, το οποίο υποστηριζόταν από ένα μεταλλικό
σίδερο.
"Όπως βλέπετε, ούτε και εγώ θα μπορέσω να τρέξω και να παίξω μαζί του...
επομένως το κουτάβι θα έχει κάποιον που το καταλαβαίνει...".


Ο άντρας δάγκωνε τώρα τα χείλη του μην ξέροντας τι να πει.
Δακρυσμένος, προσπάθησε να χαμογελάσει και είπε: "εύχομαι... όλα τα
κουτάβια να βρουν κάποτε ένα ιδιοκτήτη σαν κι εσένα"...



Στην ζωή δεν μετράει το ποιος είσαι αλλά το αν κάποιος σε αγαπά, σε δέχεται
και σε εκτιμά γι' αυτό που είσαι χωρίς όρους.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Οι άνθρωποι έχουμε την πίστη ότι μπορούμε να ξεχωρίσουμε το καλό από το κακό. Στην πράξη όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά... :hmm:
Θυμήθηκα μια ακόμα ιστορία που παρουσιάζει τη ρευστότητα αυτού που ονομάζουμε "καλό" και "κακό":

Ζούσε κάποτε ένας γέρος γεωργός που δούλευε στα χωράφια του για πολλά χρόνια.
Μια μέρα το άλογό του το έσκασε! Οι γείτονες έτρεξαν τότε να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους αφού χωρίς άλογο η εργασία του γεωργού θα γινόταν με δυσκολία.
"Πολύ κακή τύχη" έλεγαν με συμπάθεια.

"Θα δούμε" απαντούσε ο γεωργός...

Την επόμενη μέρα το άλογο γύρισε κι έφερε μαζί του τρία ακόμη άγρια άλογα.
"Τι καλοτυχία!" είπαν τότε οι γείτονες.

"Θα δούμε" απάντησε ο γεωργός...

Μια μέρα αργότερα, ο γιος του γεωργού δοκίμασε να δαμάσει ένα από τα άγρια άλογα και πέφτοντας έσπασε το πόδι του.
Οι γείτονας ήρθαν ξανά να εκφράσουν τη συμπόνια τους:
"Άτυχος στάθηκε ο γιος σου" έλεγαν με γνήσια πικρία.

"Θα δούμε" απαντούσε ο γεωργός...

Ξημερώνοντας η επόμενη μέρα, στρατιωτικοί αξιωματούχοι ήρθαν στο χωριό να στρατολογήσουν νέα παλληκάρια για τον επικείμενο πόλεμο που επρόκειτο να ξεσπάσει. Βλέποντας το σπασμένο πόδι του γιου του γεωργού, τον προσπέρασαν και δεν τον πήραν μαζί τους.
Οι γείτονες σχολίασαν με στόμφο την καλοτυχία του παιδιού και την τροπή που είχε πάρει το ατύχημά του.

Και ο γεωργός απάντησε:

"Θα δούμε..."
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Chimera

Δραστήριο μέλος

Η Chimera αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 723 μηνύματα.
Θυμήθηκα μια ακόμα ιστορία που παρουσιάζει τη ρευστότητα αυτού που ονομάζουμε "καλό" και "κακό":

Ζούσε κάποτε ένας γέρος γεωργός που δούλευε στα χωράφια του για πολλά χρόνια.
Μια μέρα το άλογό του το έσκασε! Οι γείτονες έτρεξαν τότε να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους αφού χωρίς άλογο η εργασία του γεωργού θα γινόταν με δυσκολία.
"Πολύ κακή τύχη" έλεγαν με συμπάθεια.

"Θα δούμε" απαντούσε ο γεωργός...

Την επόμενη μέρα το άλογο γύρισε κι έφερε μαζί του τρία ακόμη άγρια άλογα.
"Τι καλοτυχία!" είπαν τότε οι γείτονες.

"Θα δούμε" απάντησε ο γεωργός...

Μια μέρα αργότερα, ο γιος του γεωργού δοκίμασε να δαμάσει ένα από τα άγρια άλογα και πέφτοντας έσπασε το πόδι του.
Οι γείτονας ήρθαν ξανά να εκφράσουν τη συμπόνια τους:
"Άτυχος στάθηκε ο γιος σου" έλεγαν με γνήσια πικρία.

"Θα δούμε" απαντούσε ο γεωργός...

Ξημερώνοντας η επόμενη μέρα, στρατιωτικοί αξιωματούχοι ήρθαν στο χωριό να στρατολογήσουν νέα παλληκάρια για τον επικείμενο πόλεμο που επρόκειτο να ξεσπάσει. Βλέποντας το σπασμένο πόδι του γιου του γεωργού, τον προσπέρασαν και δεν τον πήραν μαζί τους.
Οι γείτονες σχολίασαν με στόμφο την καλοτυχία του παιδιού και την τροπή που είχε πάρει το ατύχημά του.

Και ο γεωργός απάντησε:

"Θα δούμε..."

Συγκεντρώνει πολλή σοφία αυτή η ιστορία. Την είχα ακούσει και στην ταινία Charlie Wilson's War

Gust Avrakotos: There's a little boy and on his 14th birthday he gets a horse... and everybody in the village says, "how wonderful. the boy got a horse" And the Zen master says, "we'll see." Two years later The boy falls off the horse, breaks his leg, and everybody in the village says, "how terrible." And the Zen master says, "We'll see." Then a war breaks out and all the young men have to go off and fight... except the boy can't cause his legs messed up. and everyone in the village says, "How wonderful."
Charlie Wilson: And the Zen master says, "We'll see."
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Ένας πλούσιος άνθρωπος ζήτησε από έναν δάσκαλο του Ζεν, να γράψει κάτι που θα ενίσχυε την ευημερία της οικογένειάς του τα επόμενα χρόνια.

Σε ένα μεγάλο χαρτί ο Δάσκαλος έγραψε:

«Πατέρας πεθαίνει, γιος πεθαίνει, εγγονός πεθαίνει»

Ο Πλούσιος άνθρωπος θύμωσε πολύ όταν είδε το έργο του Δασκάλου:
«Σου ζήτησα να μου γράψεις κάτι που θα έφερνε χαρά και ευημερία στην οικογένειά μου. Γιατί μου προσφέρεις κάτι τόσο αποκαρδιωτικό;»

«Αν ο γιος σου πέθαινε πριν από σένα» είπε ο σοφός Δάσκαλος, «αυτό θα προκαλούσε αβάσταχτο πόνο στην οικογένεια σου και σε σένα. Αν ο εγγονός σου πέθαινε πριν από το γιο σου, αυτό επίσης θα έφερνε θλίψη. Αν όμως η οικογένειά σου χάνεται γενιά με τη γενιά όπως περιέγραψα, θα είναι η φυσική ροή της ζωής.

Αυτό είναι αληθινή χαρά και ευημερία!»








Ήσουν για μένα παράδειγμα υπομονής, επιμονής, πίστης και δύναμης! Θαύμασα το κουράγιο σου! Αν και δε σε γνώρισα όσο θα ήθελα, δε θα σε ξεχάσω. Α...και θα τους προσέχω...Καλό ταξίδι!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top