Ελληνική Μυθολογία

kynofilos · 22-07-07

Αρχική Δημοσίευση από ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΣ:
Υπάρχει πάντως κ η εντύπωση πως οι θεοί είχαν όλα τα ανθρώπινα πάθη κ μάλιστα σε μέγιστο βαθμό. Δλδ, το άλλο άκρο από την ορθόδοξη θρησκεία που θέλει το θεό απαλλαγμενο από όλα αυτά.

Κοίτα, εμείς αποσκοπούμε στην αγιότητα, εκείνοι αποσκοπούσαν στην Ηρωϊκότητα, την Ανδρεία, την Επιβολή, τη Δύναμη, την Κυριαρχία, το Πάθος, τον Έρωτα, τη Μέθη και τον Θάνατο.

ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΣ · 23-07-07

Αρχική Δημοσίευση από kynofilos:
Κοίτα, εμείς αποσκοπούμε στην αγιότητα, εκείνοι αποσκοπούσαν στην Ηρωϊκότητα, την Ανδρεία, την Επιβολή, τη Δύναμη, την Κυριαρχία, το Πάθος, τον Έρωτα, τη Μέθη και τον Θάνατο.

H αγιότητα δεν εμπεριέχει (θεωρητικά) όλα τα παραπάνω; Ειλικρινά, δεν ξέρω.

kynofilos · 23-07-07

Αρχική Δημοσίευση από ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΣ:
H αγιότητα δεν εμπεριέχει (θεωρητικά) όλα τα παραπάνω; Ειλικρινά, δεν ξέρω.

Ούτε 'γω ξέρω, συγκρίνω απλοϊκά την μορφή του υιού του Θεού Ηρακλή με την μορφή του υιού του Θεού Ιησού.

ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΣ · 23-07-07

Εσύ προτιμάς έναν θεό θεωρητικά ισχυρό ή πρακτικά; Δλδ, σοφό, άπειρο αιώνιο κλπ ή καλό, "τίμιο", συγκαταβατικό κλπ; Υπέθεσε πως το καθένα συνεπάγεται την αναίρεση του άλλου.
Εγώ, θεωρητικά, τον θεωρητικό. Πρακτικά, τον πρακτικό. Βολεψάκιας, ε;

kynofilos · 23-07-07

Αρχική Δημοσίευση από ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΣ:
Εσύ προτιμάς έναν θεό θεωρητικά ισχυρό ή πρακτικά; Δλδ, σοφό, άπειρο αιώνιο κλπ ή καλό, "τίμιο", συγκαταβατικό κλπ; Υπέθεσε πως το καθένα συνεπάγεται την αναίρεση του άλλου.
Εγώ, θεωρητικά, τον θεωρητικό. Πρακτικά, τον πρακτικό. Βολεψάκιας, ε;

Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος αλλά σοφός, άπειρος, αιώνιος, καλός, 'τίμιος' και συγκαταβατικός είναι ο θεός και στην Αρχαία και στην Ορθόδοξη Ελλάδα. Ίσως ο άνθρωπος αλλάζει όταν ξεχωρίζουμε τα καλά προσόντα από τα κακά και αποδίδουμε Τα καλά στον Θεό και τα κακά στο παιδί του τον Διάολο.

Για τον ίδιο Θεό μιλάνε και οι μέν και οι δε. Αλλά άλλο Πολιτισμό φτιάχνει η Μία και Άλλο η Άλλη Άποψη, με την ανθρωπότητα να παραμένει ουσιαστικά η ίδια.

ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΣ · 23-07-07

Αρχική Δημοσίευση από kynofilos:
Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος αλλά σοφός, άπειρος, αιώνιος, καλός, 'τίμιος' και συγκαταβατικός είναι ο θεός και στην Αρχαία και στην Ορθόδοξη Ελλάδα. Ίσως ο άνθρωπος αλλάζει όταν ξεχωρίζουμε τα καλά προσόντα από τα κακά και αποδίδουμε Τα καλά στον Θεό και τα κακά στο παιδί του τον Διάολο.

Για τον ίδιο Θεό μιλάνε και οι μέν και οι δε. Αλλά άλλο Πολιτισμό φτιάχνει η Μία και Άλλο η Άλλη Άποψη, με την ανθρωπότητα να παραμένει ουσιαστικά η ίδια.

Καμία αντίρρηση. Δεν εννοούσα πως οι μεν είχαν το ένα κ οι δε το άλλο, απλά ρώτησα την άποψή σου σχετικά με τις "προτεραιότητές σου για έναν θεό".
Διαφωνώ όμως πως, τον ίδιο θεό ο θεός στις δύο περιπτώσεις ήταν ο ίδιος. Ο ένας (από τους πολλούς, ο Δίας, ας πούμε) χμ.. "έπαιρνε" όποια θνητή του γυάλιζε κ τιμωρουσε όποιον δεν του πρόσφερε θυσίες. Ο άλλος σταυρώθηκε από θνητούς για να μας δώσει το μέγα έλεος, αμήν.

ΜΑΡΣΗ · 26 Σεπτεμβρίου 2018

Αρχική Δημοσίευση από Isiliel:
Να γιατί είναι όμορφο να παραθέτουμε τις πηγές μας!! καλωσόρισες Μάρση!

Isiliel, Ευχαριστώ γιά την θερμή υποδοχή και την ωραία φωτογραφία :redface:

!
Την βλέπεις και πέφτεις ξερός... ... με την καλή έννοια :clapup:

!

Μάρση

Αρχική Δημοσίευση από Rempeskes:
Ο Ιουλιανός αναφέρει πως κάποιος τον γεφύρισε "διώκτη των χριστιανών", κάτι που (αμφι)σημαίνει πολλά για τη ψυχολογία εκείνου του πανηγυριστή

Τι τρίποντο αυτή η φράση που τσίμπησες ! Με τέτοιο εγκέφαλο δεν σου ταιριάζει το Ρεμπεσκές !!!!

Rempeskes · 08-08-07

E τωρα με κάνεις και κοκκινίζω :redface:

(και το κόκκινο δεν είναι το χρώμα μου κιόλας.)

Η αλήθεια είναι πως ο Θεός, μέσα στην απέραντη σοφία του, έβγαλε από το ένα κεφάλι, και τα έβαλε στο άλλο :worry:

Για να μην στείλει ο κακός αντμιν το ποστ μου στον Καιάδα του σπλιτ, θα μείνω ον τόπικ ρωτώντας: Πόσες αποδόσεις έργων του Ιουλιανού στα σύγχρονα Ελληνικά υπάρχουν;
Για εκδοτικούς οίκους θέλω ν' ακούσω.

Iduna · 20-08-07

Από τρίτη δημοτικού ασχολούμαι με μυθολογία. Έχω ξεχωρίσει την Ελληνική. Έτσι απλά. Χωρίς να ψάχνω πολύ βαθυά στους μύθους. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Ενδιαφέρουσες θρησκευτικές ιστορίες που έχουν μηνύματα πολλές φορές. Λατρεία η Amalthea, η νύμφη/κατσίκα που θήλασε τον Δία κτλ.

Αρκτούρος · 22-08-07

Παραθέτω εδώ ένα μικρό κείμενο για την Αμάλθεια, επειδή αναφέρθηκε πιο πάνω από ένα νέο μέλος.
Δεν βρήκα πολλά πράγματα στο διαδίκτυο και στη Βικιπαίδεια που έψαξα δεν μου έβγαζε αποτελέσματα.
Μόνο στην διεθνής Βικιπαίδεια είχε υλικό, αλλά όπως καταλαβαίνετε ήταν στα αγγλικά.
Παρ'όλα αυτά το παραθέτω κι αυτό για όσους θέλουν:
Amalthea

Και ακόμα ένα κείμενο από το site του Υπουργείου Πολιτισμού:

Αμάλθεια
[FONT=&quot]Σύμφωνα με πολλές παραδόσεις των αρχαίων Ελλήνων, η Αμάλθεια ήταν η νύμφη που περισυνέλεξε τον Δία, όταν η μητέρα του Ρέα τον έσωσε από τον πατέρα του Κρόνο. Η Αμάλθεια μετέφερε το παιδί στο όρος Ίδη της Κρήτης, όπου ετράφη με το γάλα μιας κατσίκας, από το δέρμα της οποίας ο Ζευς κατασκεύασε αργότερα μια ασπίδα. Σύμφωνα με άλλες εκδοχές του μύθου, Αμάλθεια ονομαζόταν η κατσίκα που θήλασε το θεϊκό βρέφος, όταν το υιοθέτησαν οι νύμφες της Ίδης. Ως βρέφος, ο Ζευς ήταν ήδη προικισμένος με τόση δύναμη, ώστε μια μέρα έσπασε ένα από τα κέρατα του αφοσιωμένου ζώου του. Προσέφερε τότε το κέρας στις νύμφες, με την υπόσχεση ότι θα γέμιζε με κάθε τι που οι ίδιες θα επιθυμήσουν. Έτσι, το μυθικό "κέρας της Αμάλθειας"[/FONT][FONT=&quot] έγινε συνώνυμο με την έννοια της αφθονίας.

Πηγή: Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδας

ΥΓ: Εάν κάποιος έχει καλύτερο και πληρέστερο υλικό, ας το παραθέσει.
[/FONT]

Iduna · 22-08-07

Κι εγώ στα βιβλία που έχω γίνονται απλές αναφορές. Λεπτομέρειες έχω βρει από internet. Πάνω κάτω τα ίδια με σένα έχω βρει. Το παρακάτω είναι παράθεση και λέει κυρίως για το κέρας της Αμάλθειας. Ντάξει τα περισσότερα τα πες βέβαια

Όταν ο Δίας ήταν μικρός και έπαιζε μια μέρα με την Αμάλθεια έσπασε το ένα της κέρατο χωρίς να το θέλει. Επειδή η Αμάλθεια στενοχωρήθηκε, για να την παρηγορήσει ο Δίας ευλόγησε το κέρατο και το έκανε «κέρας της αφθονίας». Μέσα από το κέρατο έβγαινε ό,τι μπορούσε να επιθυμήσει κάποιος. Φρούτα, λαχανικά, λάδι, κρασί, μέλι, καρποί και ό,τι άλλο ζητούσε καθένας. Όταν πέθανε η Αμάλθεια, έγινε αστέρι από τον Δία και με το δέρμα της έντυσε την ασπίδα του, που ονομάστηκε «αιγίδα». Όποιος την κρατούσε ήταν προστατευμένος, γιʼ αυτό και σήμερα έχει μείνει η φράση «υπό την αιγίδα κάποιου…» που σημαίνει «κάτω από την προστασία του».

Neraida · 20 Απριλίου 2009

2 σε 1

Κάθε φορά που ο Δίας έκλαιγε, άρχιζαν να χορεύουν έναν άγριο πολεμικό χορό, τον πυρρίχιο, και να τραγουδούν βγάζοντας πολεμικές ιαχές και χτυπώντας τα δόρατα και τα ακόντια πάνω στη γη, που τρανταζόταν ολόκληρη. Έτσι ο Κρόνος δεν μπορούσε να ακούσει το κλάμα του μωρού. Η αγαπημένη Νύμφη του Δία, η Αμάλθεια, άρμεγε το γάλα μιας κατσίκας και τάιζε το θεϊκό βρέφος, που με μεγάλη λαιμαργία καταβρόχθιζε την τροφή του. Η κατσίκα αυτή, που την αποκαλούσαν απλά Αίγα, καταγόταν από τον Ήλιο. Ήταν τεράστια και τρομερή στη μορφή. Οι Τιτάνες δεν άντεχαν να τη βλέπουν, γι' αυτό η Γαία την έκλεισε σε μια σπηλιά της Ίδης. Ο Δίας όμως δε φοβόταν καθόλου το πλάσμα αυτό, που βοήθησε στην ανατροφή του. Έτσι, όταν μεγάλωσε λιγάκι και άρχισε να περπατάει, έπαιζε με την τεράστια κατσίκα, που την ονόμασε μάλιστα Αμάλθεια από το όνομα της αγαπημένης του Νύμφης. Πολλές φορές δεν περίμενε να τον ταΐσουν, καθόταν κάτω από την κατσίκα και αρμέγοντάς την έπινε κατευθείαν το γάλα της.
Κάποια μέρα ο Δίας από απροσεξία και επειδή δεν μπορούσε να ελέγξει τη θεϊκή του δύναμη, έσπασε ένα κέρατο της Αμάλθειας. Λυπήθηκε πάρα πολύ και για να παρηγορήσει το ευλογημένο ζώο, έδωσε το κέρατο στη Νύμφη Αμάλθεια, αφού πρώτα το προίκισε με μαγικές ιδιότητες. Αυτός που το είχε, αρκούσε μόνο να κάνει μια ευχή και αμέσως εμφανίζονταν μπροστά του όλα τα καλά του κόσμου. Από τότε έμεινε γνωστό ως "κέρας της Αμάλθειας" ή "κέρας της Αφθονίας". Όταν η κατσίκα γέρασε και πέθανε, ο Δίας λυπήθηκε πολύ.Ο Δίας όταν μεγάλωσε και απέκτησε εξουσία, έδειξε την ευγνωμοσύνη του σ' όλα τα πλάσματα που βοήθησαν στην ανατροφή του. Έτσι, έκανε την Αμάλθεια αστερισμό

Rempeskes · 22-08-07

Οι Τιτάνες δεν άντεχαν να τη βλέπουν, γι' αυτό η Γαία την έκλεισε σε μια σπηλιά της Ίδης. Ο Δίας όμως δε φοβόταν καθόλου το πλάσμα αυτό, που βοήθησε στην ανατροφή του

Γι' αυτό και οι άλλοι Θεοί έλεγαν στον Δία, "Κλείσε ρε συ καμμία πόρτα, σε σπηλιά μεγάλωσες;"

Νωεύς · 6 Μαρτίου 2008

Αρχική Δημοσίευση από kynofilos:
Εδώ προτείνω να συγκεντρωθούν τα δημοσιεύματα που αφορούν την Ελληνική Μυθολογία.
Βεβαίως και απορίες και συζητήσεις επί του θέματος.

...

Ελληνισμός: ένα ιστορικό ναυάγιο, μετά από ναυμαχία!

Αμέσως μετά τη περιφανή νίκη των Ελλήνων, με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας το 480 π.Χ. εναντίον των μιλιταριστών της Περσίας, κατά τραγική ειρωνεία της ιστορίας, θα άρχιζε το ναυάγιο του Ελληνισμού.
Χαρακτηριστικά και κρίσιμα επεισόδια του ναυαγίου:
-Πελοποννησιακός πόλεμος(431-404 π.Χ.),
-Εκτέλεση του Σωκράτη, από συκοφάντες και πεπεισμένο από αυτούς Δήμο των Αθηναίων(399 π.Χ.),
-Αιφνίδιος θάνατος του 33χρονου Βασιλιά των Ελλήνων, Αλέξανδρου του Β΄(323 π.Χ.),
-Εμφύλιος σπαραγμός των Ελλήνων(322-146 π.Χ.),
-Δολοφονία του Πύρρου στο Άργος (272 π.Χ.),
-Νίκη των Μακκαβαίων υπό τον Ιούδα, εναντίον του Νικάνωρα(161 π.Χ.),
-Κατάληψη της Κορίνθου από τους Ρωμαίους(146 π.Χ.),
-Παραχώρηση «εθνικής αυτονομίας» προς τους Μακκαβαίους σε περιοχές της Παλαιστίνης, από τον Δημήτριο τον 2ο Σελευκίδη (142 π.Χ.),
-Κατάληψη Πόντου και της Παλαιστίνης από τους Ρωμαίους(63 π.Χ.),
-Προδοσία και φόνος του Μιθριδάτη του Μέγα, έναντι ρωμαϊκού χρυσού, από το γιο του Φαρνάκη(63 π.Χ.),
-Μετατροπή του Βυζάντιου σε πρωτεύουσα της «Ανατολικής Αυτοκρατορίας»(330 μ.Χ.),
-Ανάληψη της εξουσίας από τον Ισπανό Θεοδόσιο Α΄(379),
-Διωγμός του Ελληνισμού και τερματισμός των Ολυμπιακών Αγώνων(390-394),
-Φόνος με λιντσάρισμα της Υπατίας στην Αλεξάνδρεια(415 μ.Χ.),
-Ανάληψη της εξουσίας από τον αλβανικής καταγωγής Ιουστινιανό(527) και νέος διωγμός των Ελλήνων(532),
-Μεσαίωνας, με πλήρη απουσία του Ελληνισμού από το προσκήνιο(532-1798 μ.Χ.),
-Προδοσία από Έλληνα έμπορα στη Βιέννη και απαγχονισμός του Ρήγα Φεραίου(1798,
-Δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, από την πολιτική τάξη του «εθνοκρατικού ελληνισμού»-Νεο-ελληνισμού(1831),
-Διορισμός του Σπύρου Τρικούπη, ως Πρεσβευτή της «Greece» στο Λονδίνο(),
-Χαρίλαος Τρικούπης: «Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν!»(1895),
-Ελληνοτουρκικός Πόλεμος(1897),
-Αποβίβαση ελληνικού στρατού στη Σμύρνη(1919),
-Δολοφονία εν ψυχρώ του Ίωνα Δραγούμη(1920),
-Καταστροφή της Ιωνίας(1922),
-Δωρεά 9.000.000 χρυσών λιρών από την «Κοινωνία των Εθνών» και ίδρυση της Τράπεζας της Ελλάδας(1928,
-Το ρετσινόλαδο, ως μέσο «εξελληνισμού» στην Ελλάδα(1936),
-Η Ελλάδα υπό κατοχή(1941),
-Δεκεμβριανά(1944),
-Βάρκιζα/Γιάλτα(Φεβρουάριο 1945),
-Αναγκαστικός Νόμος 747(Δεκέμβριο 1945),
-Εμφύλιος(1946-49),
-Η Ελλάδα, στο ΝΑΤΟ(1948,
-Δολοφονία του Αμερικανού Δημοσιογράφου Πολκ(1952),
-Εκτέλεση του Ν. Μπελογιάννη(1953),
-Η Ελλάδα στέλνει στρατό, εναντίον του κορεατικού λαού, κατʼ εντολή του ΝΑΤΟ(1953),
-Διωγμοί των Ελλήνων στην Πόλη(από τους Τούρκους) και στην Κύπρο(από τους Άγγλους), το 1955,
-Οι Έλληνες καπνοπαραγωγοί εξαναγκάζονται, με βασιλικά διατάγματα, να κάψουν τις σοδειές τους(1958-60),
-Αρχίζει η ραγδαία μετανάστευση του ελληνικού αγροτικού πληθυσμού, προς την Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία(1961),
-Σε μερικά χρόνια, θα φύγει κι ο Κ. Καραμανλής για το Παρίσι, μετά τη στυγνή δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη(1963),
-Μετά τα Ιουλιανά του 1965, τα συναλλαγματικά και νομισματικά πράγματα της χώρας είναι ανάλογα μʼ εκείνα του 1895, αλλά τώρα υπάρχει ο «Α.Ν. 747» και το μισθοφορικό Δολάριο(της «στρατιωτικής βοήθειας!),
-Ούτως εχόντων των πραγμάτων, και ενόψει του «Πολέμου των Έξι Ημερών» στη Μέση Ανατολή, το ΝΑΤΟ καταλύει το Σύνταγμα της χώρας και εγκαθιστά «έκτακτο καθεστώς επιτήρησης και προστασίας» της Δραχμής, της «Ελλάδας των Ελλήνων Χριστιανών(21 Απριλίου 1967),
-Νομοθετείται η περαιτέρω ενίσχυση του 747/1945, με τον 9/1967,
-Το Καλοκαίρι 1972, ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος, λέει «όχι στους Αμερικανούς», για τη χρησιμοποίηση της Σούδας, κατά τον «Αραβο-ισραηλινό Πόλεμο»,
-Το Νοέμβριο 1973, γίνεται το μυθικό( και αληθινό) «Πολυτεχνείο», με συνέπεια να πέσει ο Γ. Παπαδόπουλος και να αναλάβει την «ευθύνη», ο «μισότρελος» και «από συμπεθεριό φιλο-ισραηλινός» Δ. Ιωαννίδης,
-Ανθελληνικό πραξικόπημα των Αθηνών, εναντίον του Μακάριου(1974),
-Αττίλας Α΄ και Μεταπολίτευση(1974),
-Αττίλας Β΄ (1974),
-Αρχίζει η πρώτη φάση της «σοσιαλμανίας» του μεταπολεμικού «εθνοκρατικού ελληνισμού», με τον Π. Παπαληγούρα(1975)[ Το είχε προβλέψει το ΚΚΕ, από το 1968 με το Συνέδριό του και το ανάλογο Πρόγραμμά του!],
-Η Ελλάδα έχει καταντήσει «καμένη γη», με Υπουργό Συντονισμού τον Κ. Μητσοτάκη και Υπουργό Οικονομικών τον Μ. Έβερτ. Νομοθετείται ο Ν. 1083/1980 και γίνεται αποδεκτή η Απόφαση της Νομισματικής Επιτροπής της Τράπεζας της Ελλάδας (289/30 Οκτωβρίου 1980), για «κρατικοποίηση» της «χρήσιμης ελληνικής γης», μέσω του «ελληνικού τραπεζικού συστήματος» και της άσκησης τοκογλυφικής δημοσιονομικής πολιτικής(1980),
-Οι «ελληνικές τράπεζες» αρχίζουν να υπολογίζουν «απεριόριστα πανωτόκια», σε βάρος των Ελλήνων Δανειοληπτών τους και διακηρύσσεται στην (εκλογική) πράξη, ότι «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» (1981),
-Αρχίζει η «Αλλαγή», ως μετατροπή της «χρήσιμης ελληνικής γης», σε
πληθωριστική και ολοταχώς διολισθούμενη Δραχμή. Ο «σοσιαλισμός του
πατρός», υποστηρίζεται με αλλαγές του Οικογενειακού Δικού και
ποσοστώσεις προς τον «καπιταλισμό της μητρός». Η γυναίκα στην Ελλάδα
για δεύτερη φορά, μετά από τα χρόνια του Περικλή και της Ασπασίας,
αποκτάει (ξανά) «εταιρικά δικαιώματα»(1982),
-Η Δραχμή παίρνει διαζύγιο από το Δολάριο των ΗΠΑ και οι περισσότερες
αμερικάνικες τράπεζες κλείνουν τα καταστήματά τους στην Ελληνική
Επικράτεια. Αντʼ αυτού συμφωνείται, να παραμείνουν, τελικά, οι
«Βάσεις»(1984-86),
-Η Τράπεζα της Ελλάδας, ως κερκόπορτα της «Εθνικής Οικονομίας», στην
«υπόθεση Κοσκωτά» και της «Τράπεζας Κρήτης». [ Αυτό είναι περίπτωση «ιστορικής ειρωνείας: Σαν ενδότερη συνέπεια των στρεβλώσεων του «ελληνικού σοσιαλισμού», το φαινόμενο ντόμινο που θα προκαλέσει στο διεθνή περίγυρο, θα οδηγήσει σε κατάρρευση και τον «υπαρκτό σοσιαλισμό»!],
-Ο Κ. Μητσοτάκης γίνεται Πρωθυπουργός, μετά από πολυετείς προσευχές του
φίλου του Γερμανού Πολιτικού Γκένσερ: κι αυτό, χάρη …χιούμορ(1990),
-Ο Αντώνης Σαμαράς συνεχίζει να είναι Υπουργός Εξωτερικών, μίας «χώρας
χωρίς σύνορα»(1992)!!!
-Η χώρα πέφτει σε κατάσταση «διασωληνωμένης διοίκησης», από το Ωνάσειο και την Γραμματεία Διεύθυνσης του πρωθυπουργικού γραφείου(1993-96),
-Αναπτυξιακός Νόμος 2601/1998,
-Εγκλωβισμός της Ελλάδας, στη Σοφοκλέους(1999-2000),
-Είσοδος της χώρας, στο νεκροταφείο της Δραχμής(2001),
-Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα(2004),
-Η Ολυμπιακή Αεροπορία οδεύει προ το «εθνικό τέλος» της και η Ελλάδα μπαίνει σε Επιτήρηση(2005),
-Ασύμμετρες απειλές και πυρκαγιές, καίνε το 1/3 της χώρας και επανεκλέγεται η Ν.Δ., ελλείψει δεύτερου. Κάποιοι δεν το αντέχουν και το ρίχνουν στις αυτοκτονίες(2007),
-…………………………………………………………………………
-Η Ελλάδα συνεχίζει να έχει «ταμειακό πρόβλημα», αλλά σε εντελώς νέες συνθήκες: τέρμα οι Επιδοτήσεις(2014)
-Η Ελληνική Κυβέρνηση, μετά την τεράστια αποτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016 και την καταπληκτική επιτυχία των Έβδομων Μακκάμπιων του 2017, αποφασίζει να παραχωρήσει για 100 χρόνια την Πελοπόννησο σε «Κοινοπραξία Διεθνών Επενδυτικών Ομίλων», για τη «μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα»(2018.
-Το τέλος του σεναρίου, προβλέπεται γύρω στο 2035 ….
Νωεύς

Rempeskes · 06-03-08

Το τέλος του σεναρίου, προβλέπεται γύρω στο 2035 ?.

Πες τι ετοιμάζεις.

Νωεύς · 07-03-08

Αρχική Δημοσίευση από Rempeskes:
Πες τι ετοιμάζεις.

...αποκατάσταση της χαμένης τιμής από την "Οικουμένη" και σύμφωνα με την προφητεία του αείμνηστου Χαρίλαου Φλωράκη, ότι "τα χελιδόνια θα ξανακελαηδήσουν, μετά το 2050"... :clapup:

Αρκτούρος · 01-06-08

Ηώς

Η Ηώς ή Ηώ (αρχ. Έως ή και Αύως), η Αουρόρα των Λατίνων, στην Ελληνική Μυθολογία ήταν η θεότητα-προσωποποίηση της αυγής, κόρη του Τιτάνα Υπερίωνα και της Τιτανίδας Θείας, και επομένως αδελφή του Ήλιου, του οποίου προηγείται κάθε μέρα στο ουράνιο ταξίδι του, και της Σελήνης.

Κατ΄ άλλη παράδοση ήταν κόρη της Ευρυφάεσσας (χαρακτηριστικό επίθετο της Ηούς) ή του Ηλίου (γενόμενος πατέρας εξ αδελφού) και της Ευφροσύνης (άλλο όνομα της Νύκτας).

Ερωτικοί σύντροφοι

Διακρινόμενη μεταξύ των θεαινών από το ελκυστικό κάλλος της και τις δελεαστικές χάριτες που είχε, η Ηώς προσέλκυσε τα ερωτικά βλέμματα του Άρη με τον οποίο και κοιμήθηκε. Τούτο όταν το έμαθε η θεά Αφροδίτη την «καταράστηκε» ο βίος της να είναι πλήρης ερωτικών επεισοδίων χωρίς όμως να βρίσκει και πλήρη ικανοποίηση. Τούτο και έγινε. Απειράριθμες ήταν πλέον οι θρυλούμενες παραδόσεις γύρω από τις ερωτικές σχέσεις της Ηούς.

Πρώτος στο κατάλογο των συζύγων της φέρεται ο Αστραίος (προσωποποίηση του έναστρου ουρανού) με τον οποίο απέκτησε τους πολυάριθμους αστέρες, τον Εωσφόρο (Αυγερινό) και τους τέσσερις κύριους ανέμους Αργέστη, Βορέα, Ζέφυρο και Νότο (προσωποποιήσεις κυρίων διευθύνσεων), και μία κόρη την Δίκη.

Δεύτερος ήταν ο Τιθωνός, ένας ωραιότατος νεανίας, γιος του Λαομέδοντα, τον οποίο απήγαγε η Ηώς στα ανάκτορά της στις όχθες του Ωκεανού (προσδιορισμός του ορίζοντα), αφού πέτυχε από τον Δία την αθανασία του, λησμονώντας όμως και να ζητήσει την αιώνια νεότητά του. Και παρότι έτρεφε τον Τιθωνό με αμβροσία και τον έντυνε με λαμπρά ενδύματα οι τρίχες της κεφαλής του άρχισαν να λευκαίνουν, ρυτίδες να αυλακώνουν το πρόσωπό του έτσι ώστε να καταστεί αγνώριστος διατηρώντας μόνο τη γλυκειά φωνή του. Τότε κατά μία παράδοση η Ηώς ζήτησε από τον Δία και τον μετέτρεψε σε τέττιγα (τζιτζίκι), κατ΄ άλλη η Ηώς τον απήγαγε στην Αιθιοπία όπου και μετ΄ αυτού απέκτησε δυό γιους τον Ημαθίωνα (με πλέιστες παραδόσεις στη Θεσσαλία και Μακεδονία) και τον πολυφίλητο Μέμνονα, τον περιλάλητο ήρωα αρχαίων μύθων και κύριο ήρωα της «Αιθιόπιδας» έπους του Αρκτίνου.

Τρίτος ερωτικός σύντροφος της Ηούς ήταν ο ωραίος κυνηγός Ωρίωνας τον οποίον και απήγαγε αυτή από την Τανάγρα και που όμως τον στερήθηκε πολύ γρήγορα. Μεταδίδοντάς του το αθεράπευτο ερωτικό της πάθος βλήθηκε από τα βέλη της θεάς Άρτεμης στη νήσο Ορτυγία, είτε διότι τόλμησε να προκαλέσει αυτήν σε αγώνα δισκοβολίας, είτε εξ αγνοίας της θεάς ενώ αυτός κολυμπούσε, σε παρακίνηση του Απόλλωνα (επειδή έφερε βαρέως τον ερωτικό δεσμό αυτού με την αδελφή του), είτε δι΄ άλλη αιτία. Κατ΄ άλλη εκδοχή η Ηώς ερωτεύθηκε τον τυφλωμένο Ωρίωνα όταν αυτός έφθασε στα όρια του Ωκεανού (ιδεατή αντίληψη του ορίζοντα, σημερινή έκφραση «στα πέρατα του κόσμου») αναζητώντας θεραπεία και ικέτευσε τον αδελφό της να του αποκαταστήσει την όραση με τις ακτίνες του.

Μετά τον φόνο του Ωρίωνα και τη μεταμόρφωσή του από τους θεούς σε ομώνυμο αστερισμό, ακολούθησε ο αττικός ήρωας Κέφαλος, ο γιος του θεού Ερμή και της Έρσης, σύζυγος της Πρόκριδος της οποίας και έγινε ακούσια ο φονεύς της. Αφού καταδικάστηκε και αυτός από τους θεούς, η Ηώς αναζήτησε ερωτικό δεσμό από τον Μελαμποδίδη Κλείτο, τον γιο του Μαντίου και συγγενή του Αμφιαράου, αλλά και αυτόν ακολούθησαν πολλοί άλλοι.

Στον κατάλογο των ερωτικών συντρόφων της συγκαταλέγεται και ο Κέφαλος, από τον οποίο απέκτησε το Φαέθοντα.

Το έργο της Ηούς

Η θεότητα αυτή κατά την Ελληνική Μυθολογία ήταν καθημερινή πρόδρομος του Ήλιου στον οποίον και άνοιγε κάθε αυγή με τα ρόδινα χέρια της τη «Θύρα της Ανατολής». Έπειτα στεφανοφορούσα με άνθη που την εφοδίαζαν πτηνά και με πολύπτυχο πέπλο ανέβαινε στο τέθριππο άρμα της ρίχνοντας άνθη και με υδρίες σκορπούσε ροδόσταμο στη Γη («πρωινή δρόσος»), της οποίας οι σταγόνες άστραπταν σαν διαμάντια στις πρώτες ακτίνες του Ήλιου που ακολουθούσε αυτήν.

Αυτό ήταν το καθημερινό έργο της Ηούς, της πανέμορφης αυτής θεότητας που εξύμνησαν αρχαίοι Έλληνες ποιητές που με θαυμασμό περιέγραψαν τα ροδόχροα δάκτυλά της, τον χιονόλευκο λαιμό της, τους θαυμαστούς οφθαλμούς της, το απαστράπτοντα πέπλο της (εικόνα λυκαυγούς) συνοδεύοντας το όνομά της με πλήθος θαυμαστικών επιθέτων ή επιφωνημάτων, όπως φάενναν, βοώπιν, ευπλόκαμον, κροκόπεπλον, λευκόπτερον, ροδοστεφή, ροδόσφυρον, ροδοδάκτυλον, χρυσήνιον, χρυσόθρονον, χρυσοπέδιλον κ.ά..

Ερμηνεία μύθων

Όπως διαφαίνεται σε κάθε καλοπροαίρετο ερευνητή της Ελληνικής Μυθολογίας, όλοι οι ελληνικοί μύθοι είναι αλληγορική και εκλαϊκευμένη αναφορά σε πρώιμες παρατηρήσεις. Και εν προκειμένω οι μύθοι της Ηούς το επιβεβαιώνουν. Το όνομά της ως «ηριγένεια θεά» (γεννημένη το πρωί) έχει την ίδια ετυμολογία με την λατινική Aurora, απόγονη του Υπερίονα, (=εκείνου που πορεύεται πάνω από τη Γη), και της «Ευρυφάεσσας» (= η διαχέουσα τη λάμψη της μακριά), ή της «Θείας» (= η τρέχουσα στον ουρανό) και οι συγγένειές της με τον Ήλιο, τη Σελήνη, τον Φαέθοντα, τον αρχαίο Εωσφόρο που ως πτερωτός «δαίμων» προηγείται του άρματος του Ηλίου, αλλά και τα επίθετά της, ομολογούν την ταύτισή της με την ανθρωπόμορφη ιδεατή αντίληψη της αυγής. «Ροδοδάκτυλος» και «χρυσοδάκτυλος» είναι οι πρώτες ακτίνες του Ηλιου, χρυσόθρονος, χρυσήνιος, κροκόπεπλος, τα πρώτα χρώματα του ουρανού λίγο πριν τη ανατολή του Ήλιου. Αλλά και το «ερωτόληπτον» των μύθων της σε συνδυασμό με τη βραχεία απόλαυση παντός ωραίου τον οποίον αγάπησε δεν ξεφεύγει της πραγματικότητας. Οι ήρωες και οι κυνηγοί που φεύγουν από τα «άγρια χαράματα», που θα λέγαμε σήμερα, στους μύθους φαίνονται να απάγονται από τη θεά και να ερωτοτροπούν μ΄ αυτή! Ενώ εκείνη συνεχίζει μέχρι σήμερα να σκορπά γύρω της την παρατηρούμενη πρωινή δρόσο και θα συνεχίζει.

Απεικονίσεις στην Τέχνη

Η Ηώ εικονίζεται στην Τέχνη ως μία ωραιότατη νέα, άλλοτε με φτερά και άλλοτε πάνω σε χρυσό άρμα που το σέρνουν άσπρα άλογα, να ραίνει τη γη με δροσιά. Στις παραστάσεις που σώζονται (αγγεία κυρίως), εμφανίζεται να έχει φτερά, κάτι που είναι λογικό, ως θεότητα που ακολουθεί τον Ήλιο και ταξιδεύει στον ουρανό.

Πηγή

Έψαξα για τη μυθική Ηώ, μετά το περιστατικό του θανάτου της Αρχαιολόγου Ηούς Ζερβουδάκη, στον "πεζόδρομο" Τοσίτσα, κοντά στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου και την παρέσυρε μηχανόβιος.

μικρή γοργόνα · 20-04-09

μα τι κρίμα

, γιατί σταματήσατε να γράφετε? πολύ ενδιαφέρον τοπικ που νόμιζω ότι δεν θα έπρεπε να έχει τέλος. θα ψάξω, θα βρω κ θα επανέλθω με σκοπό να ξανακινήσω το ενδιαφέρον σας.

Neraida · 20-04-09

Τα Λουλούδια στην Ελληνική Μυθολογία

Ανεμώνη-Ανεμολούλουδο
Το όνομα του λουλουδιού συνδέεται με τον αρχαίο ερωτικό μύθο του Άδωνι και της Αφροδίτης. Ο μύθος είναι πολύ γνωστός. Ενέπνευσε μάλιστα και μεγάλους ποιητές όπως ο Οβίδιος και αρκετά αργότερα ο Σαίξπηρ να γράψουν ύμνους σ' αυτόν τον έρωτα. Εμείς θα αναφερθούμε στο σημείο εκείνο του μύθου που έχει σχέση με το λουλούδι. Σύμφωνα με το μύθο λοιπόν ο Άδωνις βγήκε για κυνήγι στο δάσος. Εκεί όμως τον παραφύλαγε ο θεός Άρης ο προηγούμενος εραστής της Αφροδίτης που ζήλευε τον Άδωνι αφού η Αφροδίτη τον παράτησε για τα μάτια του ωραίου νέου. Ο Άρης μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, επιτέθηκε στον Άδωνι και τον πλήγωσε θανάσιμα. Η Αφροδίτη άκουσε τα βογκητά του Άδωνι και έσπευσε να τον βρει. Όμως ήταν πια αργά.
Απαρηγόρητη η Αφροδίτη πήρε στην αγκαλιά της το άψυχο σώμα του αγαπημένου της και όπως λέγεται ράντισε με νέκταρ την πληγή. Και από το μείγμα που έκαναν το νέκταρ με το αίμα ξεπήδησε ένα όμορφο λουλούδι. Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο. Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει τα μπουμπούκια του φυτού να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο ανεμοφύσημα παρασέρνει τα πέταλα μακριά. Έτσι το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη ή ανεμολούλουδο επειδή ο άνεμος βοηθάει την ανθοφορία του αλλά και την παρακμή του.

Άδωνις- Αγριοπαπαρούνα.
Θα ήταν παράληψη αν δεν αναφέραμε ότι υπάρχει και λουλούδι με το όνομα Άδωνις το οποίο μάλιστα έχει και φαρμακευτικές ιδιότητες.
Είναι πάντως προφανές ότι το λουλούδι που αναφέρει ο μύθος είναι η γνωστή σε όλους μας παπαρούνα των λιβαδιών με το υπέροχο κόκκινο χρώμα (Το αίμα του Άδωνι).

Ίρις-Ίριδα
Αυτή η πληροφορία δεν είναι ακριβώς ένας μύθος αλλά την παραθέτουμε γιατί έχει συμβολικό περιεχόμενο. Το λουλούδι Ίρις πήρε το όνομα του από την αρχαία θεά Ίριδα, την θεά του ουράνιου τόξου. Η Ίρις ήταν επίσης και αγγελιοφόρος των θεών κυρίως του Δία και της Ήρας. Μετέφερε μηνύματα από το "μάτι του ουρανού" στη γη με την καμπύλη του ουράνιου τόξου. Η λέξη ίρις σημαίνει "μάτι του ουρανού". Ήταν το όνομα πού δόθηκε στη θεά , στο λουλούδι και στην κόρη των ματιών μας. Αυτό σημαίνει ότι καθένας από μας κουβαλάει μαζί του ένα κομμάτι ουρανού.

Υάκινθος-Υάκινθος Ζουμπούλι
Ο Υάκινθος ήταν ένας όμορφος νέος από τη Σπάρτη. Ο Υάκινθος ήταν σύντροφος του Απόλλωνα, θεού του ήλιου και του Ζέφυρου, θεού του ανέμου. Οι δύο θεοί συναγωνίζονταν ποιος θα κερδίσει την εύνοια του όμορφου νέου. Μια μέρα καθώς ο Απόλλωνας μάθαινε στο Υάκινθο δισκοβολία, του ξέφυγε ο δίσκος και χτύπησε τον άτυχο νέο σκοτώνοντάς τον. Από το αίμα του του νέου ο Απόλλωνας έπλασε ένα λουλούδι που στο άνθισμά του κάθε του πέταλο έμοιαζε να έχει γραφτεί μια θρηνητική κραυγή ("ΑΙ" δηλαδή γοή στην αρχαιοελληνική γλώσσα). Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ο Ζέφυρος ζηλεύοντας επειδή ο νεαρός προτιμούσε την παρέα του Απόλλωνα φύσηξε πάνω στο δίσκο κατευθύνοντας τον να χτυπήσει τον Υάκινθο.
Η αλήθεια είναι πως ο υάκινθος του μύθου δεν ήταν πιθανά το γνωστό μας σήμερα λουλούδι, γατί το είδος δεν είναι ενδημικό της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα, ο μύθος μπορεί να μην είναι καν η σωστή πηγή της λέξης "υάκινθος". Ίχνη της λέξης συναντιόνται στην βαθιά αρχαιότητα σε μια μη Ελληνική διάλεκτο που ομιλούνταν πριν από 4000 περίπου χρόνια, την "θρακοπελασγιακή".

Νάρκισσος-Νάρκισσος Μανουσάκι
Ίσως ο πιο κατάλληλος τρόπος να αποδώσει κανείς την ομορφιά του λουλουδιού νάρκισσος είναι αυτός ο αρχαιοελληνικός μύθος. Ο Νάρκισσος ήταν ένας εξαιρετικά όμορφος νέος. Η μητέρα του, του είχε πει ότι θα παραμείνει έτσι σ΄ όλη του τη ζωή αν δεν δίνει σημασία στην ομορφιά του. Ο Νάρκισσος αποφάσισε να δει την αντανάκλασή του στα νερά μιας πηγής. Γοητεύτηκε τόσο από την ομορφιά του πού έμεινε εκεί ακίνητος θαυμάζοντας τον εαυτό του μέχρι που μαράζωσε και πέθανε στις όχθες της πηγής. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, νόμισε πως η αντανάκλαση του ήταν η νύμφη που έμενε εκεί. Πήδησε στο νερό για να την πιάσει και πνίγηκε. Το λουλούδι νάρκισσος υποτίθεται ότι φύτρωσε σε εκείνο το σημείο.

Κρόκος-Ζαφορά
Ο Κρόκος ήταν φίλος του θεού Ερμή. Μια μέρα και ενώ οι δύο φίλοι έπαιζαν, ο Ερμής χτύπησε κατά λάθος τον Κρόκο στο κεφάλι και τον σκότωσε. Στον τόπο του συμβάντος φύτρωσε ένα λουλούδι. Τρεις σταγόνες από το αίμα του άτυχου νέου που έπεσαν στο κέντρο του λουλουδιού έδωσαν τα στίγματα του φυτού που από τότε πήρε το όνομα κρόκος. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή ο Κρόκος ήταν ένας νεαρός, που εξαιτίας ενός άτυχου έρωτα για τη Νύμφη Σμίλακα μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο φυτό. Ταυτόχρονα η Σμίλαξ έγινε το ομώνυμο αναρριχητικό φυτό(Σμίλαξ Ασπίρα-Ουρβιά).

Δάφνη-Δάφνη του Απόλλωνα
Η Δάφνη ήταν μια νεαρή όμορφη νύμφη, κόρη του ποτάμιου θεού Πηνειού. Ήταν κυνηγός και είχε αφιερώσει τη ζωή της στην Άρτεμη τη θεά του κυνηγιού. Όπως η θεά έτσι και αυτή αρνιόταν να παντρευτεί. Την περιτριγύριζαν πολλοί θαυμαστές αλλά αυτή τους απέρριπτε όλους, ακόμα και τον ισχυρό γιο του Δία τον Απόλλωνα. Ο Απόλλωνας ερωτεύθηκε την Δάφνη και όταν αυτή αρνήθηκε τις προτάσεις του την κυνήγησε ανάμεσα στα δέντρα. Η Δάφνη φοβήθηκε και προσευχήθηκε στον πατέρα της να την βοηθήσει. Τότε λοιπόν ο πατέρας της της είπε ότι θα την προστάτευε μεταμορφώνοντάς την σε δέντρο που θα ρίζωνε στην όχθη του ποταμού του, (την γνωστή μας δάφνη).
Όταν ο Απόλλωνας ήρθε ψάχνοντας τη Δάφνη, ο πατέρας της του είπε ότι μεταμορφώθηκε σε δέντρο. Ο Απόλλωνας τότε έκοψε μερικά κλαδιά και έπλεξε ένα στεφάνι σε ανάμνηση της ομορφιάς της και του έρωτά του για αυτήν. Ο Απόλλωνας έκανε τη δάφνη ιερό του φυτό. Καθιέρωσε την απονομή δάφνινου στεφανιού στους πρωταθλητές και σε σε όσους υπερείχαν σε διάφορα επίπεδα. Στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες όλοι οι νικητές στεφανώνονταν με δάφνινο στεφάνι.

Τριαντάφυλλο-Ρόδο
Υπάρχουν πολλές ιστορίες για το τριαντάφυλλο. Στην Ελληνική μυθολογία το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε από την θεά των λουλουδιών και της βλάστησης την Χλωρίδα. Αυτή μια μέρα βρήκε το άψυχο σώμα μιας νύμφης στο δάσος και το μεταμόρφωσε σε λουλούδι. Κάλεσε τότε την Αφροδίτη τη θεά της αγάπης και το Διόνυσο το θεό του κρασιού. Η Αφροδίτη χάρισε στο λουλούδι ομορφιά και ο Διόνυσος πρόσθεσε νέκταρ για να του δώσει γλυκιά ευωδιά. Ο Ζέφυρος ο θεός του ανέμου φύσηξε μακριά τα σύννεφα και έτσι ο Απόλλωνας ο θεός του Ήλιου μπόρεσε να λάμψει και να κάνει το λουλούδι να ανθίσει. Έτσι το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε και στέφθηκε "Βασιλιάς των λουλουδιών".

Άστερ-Αστράκι
Λέγεται ότι αυτό το είδος λουλουδιού ξεκίνησε να φυτρώνει από τα δάκρυα της Αστερέας της θεάς του έναστρου ουρανού, όταν αυτή έκλαιγε επειδή δεν έβλεπε καθόλου άστρα όταν κοίταζε κάτω στη γη.

Παιώνια-Φυτό της θεραπείας.
Πιστεύεται ότι η παιώνια πήρε το όνομα της από τον Παίωνα ή Παιάνα που φαίνεται ότι ήταν μια θεότητα της θεραπείας αφού είχε θεραπεύσει τον Άδη και τον Άρη από τραύματα. Ο μύθος που έχει σχέση με το λουλούδι λέει πως ο Παίων ήταν μαθητής του Ασκληπιού, του θεού της υγείας και της ιατρικής. Κάποτε, η Λητώ (μητέρα του Απόλλωνα και θεά της γονιμότητας), του δίδαξε πως να αποκτήσει μια μαγική ρίζα που φύτρωνε στον Όλυμπο η οποία απάλυνε τον πόνο των γυναικών κατά τον τοκετό. Ο Ασκληπιός ζήλεψε και αποπειράθηκε να σκοτώσει το μαθητή του.
Ο Δίας έσωσε τον Παίωνα από την οργή του Ασκληπιού μεταμορφώνοντάς τον στο λουλούδι της παιώνιας. Πάντως οι σπόροι της παιώνιας χρησιμοποιούνταν για τις έγκυες γυναίκες στην αρχαιότητα.

Ελλέβορος-Το ρόδο των Χριστουγέννων
Στην ελληνική μυθολογία ο Μελάμπους ο μεγάλος μάντης και θεραπευτής χρησιμοποίησε αυτό το φυτό σαν βότανο για να θεραπεύσει την τρέλα των θυγατέρων του βασιλιά του Άργους Πρόετου, όπως και άλλων γυναικών, που είχαν χάσει τα μυαλά τους και περιπλανιόνταν σκορπισμένες ανάμεσα στα βουνά και στην έρημο της Τύρινθας νομίζοντας ότι είναι αγελάδες. Ο Μελάμπους και ο αδερφός του ο Βίας κέρδισαν μια περιουσία (τα δύο τρίτα από το βασίλειο του βασιλιά Πρόετου) αφού παντρεύτηκαν τις θεραπευμένες πριγκίπισσες.

Αχιλλέα-Χιλιολούλουδο
Πήρε το όνομά της από τον ομηρικό ήρωα Αχιλλέα, ο οποίος όπως λέγεται έδινε αυτό το φυτό στους στρατιώτες του, τους θρυλικούς Μυρμιδόνες για να τους βοηθήσει να σταματήσουν το αίμα που έτρεχε από τις πληγές τους κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου. Νεότερες δοκιμές στο φυτό απέδειξαν ότι περιέχει χημικά συστατικά που το κάνουν χρήσιμο ως αιμοστατικό.

Αγαύη-Αμάραντος, Αθάνατος
Η λέξη αγαύη σημαίνει θαυμαστή ή ευγενικής καταγωγής. Το φυτό της Αγαύης ήρθε στην Ελλάδα από το Μεξικό. Ωστόσο το όνομά του είναι ελληνικό και πιθανώς του αποδόθηκε επειδή η Ελληνίδα Αγαύη για την οποία θα μιλήσουμε παρακάτω ήταν και μια από τις δευτερεύουσες θεές του φεγγαριού, και αυτό σήμαινε πως ότι ήταν μια όψη της αρχαίας Μητέρας γης της Μεσογείου που θυμίζει το έδαφος του Jalisco του Μεξικό. Η Αγαύη ήταν κόρη του βασιλιά της Θήβας Κάδμου και αδερφή της Σεμέλης της μητέρας του Διόνυσου. Όταν η Σεμέλη κεραυνοβολήθηκε από τον Δία τον εραστή της, η Αγαύη διέδωσε πως ο Δίας τιμώρησε την αδερφή της γιατί τον συκοφάντησε.
Αργότερα ο Διόνυσος εκδικήθηκε για την μητέρα του και επέβαλε βαριά τιμωρία στην Αγαύη. Όταν ο Διόνυσος επέστρεψε στη Θήβα, όπου βασίλευε τότε ο Πενθέας ο γιος της Αγαύης, διέταξε όλες τις γυναίκες της πόλης να να πάνε στο βουνό Κιθαιρώνα, για να τελέσουν τα μυστήριά του. Ο Πενθέας που δεν συμφωνούσε με την εισαγωγή της λατρείας, προσπάθησε να κατασκοπεύσει τις Βάκχες. Η μητέρα του τον αντιλήφθηκε, τον πήρε για άγριο ζώο και μέσα στην μανία της τον κατασπάραξε διαμελίζοντάς τον.

Αλθαία-Δεντρομολόχα
Ο μύθος που ακολουθεί δεν έχει καμιά σύνδεση με το φυτό Αλθαία εκτός του ονόματος. Η Αλθαία ήταν γυναίκα του Οινέα, του βασιλιά της Καλυδώνας και μητέρα της Δηιάνειρας και του Μελέαγρου. Όταν ο γιος της έγινε εφτά ημερών, οι Μοίρες οι θεές του πεπρωμένου, ήρθαν την βρήκαν και της είπαν πως το παιδί της θα πέθαινε, αν ο δαυλός που έκαιγε τότε επάνω στην εστία καιγόταν ολόκληρος. Αμέσως η Αλθαία πήρε το δαυλό, τον έσβησε και τον έκρυψε μέσα σε μια κασέλα. Ο Μελέαγρος μεγάλωσε και έγινε διάσημος ήρωας. Στη διάρκεια όμως του κυνηγιού του κάπρου της Καλυδώνας Ο Μελέαγρος σκότωσε κατά τύχη τους θείους του τα αδέρφια της Αλθαίας. Εκείνη γεμάτη οργή έριξε τότε στη φωτιά το δαυλό, από τον οποίο κρεμόταν η ζωή του γιου της. Ο Μελέαγρος πέθανε αμέσως. Η Αλθαία από απελπισία κρεμάστηκε.

Έλατο-Ελάτι.
Στις μέρες μας το γνωρίζουμε σαν το ιδανικότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τι αναφέρουν όμως οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι για το έλατο;
Το έλατο ονομαζόταν από τους αρχαίους Έλληνες Πίτυς όπως και το πεύκο, και ήταν το ιερό δέντρο του θεού Πάνα. Αυτός είχε κάποτε ερωτευθεί την νύμφη Πίτυ που άρεσε και στον Βοριά. Η Πίτυς προτίμησε τον Πάνα που έκανε λιγότερο θόρυβο, κι ο Βοριάς για να την εκδικηθεί την φύσηξε και την γκρέμισε κάτω από ένα βράχο. Εκεί την βρήκε ξεψυχισμένη ο Πάνας και την μεταμόρφωσε στο ιερό του δέντρο έλατο. Από τότε η νύμφη έκλαιγε κάθε φορά που φυσούσε ο βοριάς και τα δάκρυά της είναι οι σταγόνες ρετσινιού που στάζουν κάθε φθινόπωρο από τα κουκουνάρια του έλατου.

Κυπαρίσσι-Κυπάρισσος
Σύμφωνα με τη μυθική παράδοση ο Κυπάρισσος ήταν ένας όμορφος νέος από την Κέα, γιος του Τήλεφου και εγγονός του Ηρακλή. Ήταν αγαπημένος του Απόλλωνα αλλά και του Ζέφυρου. Αγαπημένο του σύντροφο είχε ένα εξημερωμένο ιερό ελάφι. Αλλά κάποια καλοκαιρινή μέρα ενώ το ελάφι κοιμόταν ξαπλωμένο στον ίσκιο, ο Κυπάρισσος το σκότωσε από απροσεξία με ένα ακόντιο. Ο νέος γεμάτος απελπισία, θέλησε να πεθάνει. Ζήτησε από τον ουρανό τη χάρη να κυλούν τα δάκρυα του αιώνια. Οι θεοί τον μετέτρεψαν σε κυπαρίσσι, το δέντρο της θλίψης. Από τότε το κυπαρίσσι θεωρείται σαν πένθιμο δέντρο και φυτεύεται μέχρι σήμερα στα νεκροταφεία.

Κενταύρια-Χειρωνιάς
Λέγεται ότι αυτό το είδος λουλουδιού πήρε το όνομα του από τον σοφό Κένταυρο Χείρωνα, δάσκαλο του Ασκληπιού του Αχιλλέα του Ιάσονα αλλά και του Απόλλωνα. Στην τιτανομαχία ο Χείρωνας ήταν με το μέρος του Ηρακλής στη μάχη του εναντίον των κενταύρων. Ο Ηρακλής όμως τον πλήγωσε κατά λάθος στο πόδι με ένα βέλος ποτισμένο στο δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας. Ο Χείρωνας τότε χρησιμοποίησε το φυτό της κενταύριας σαν βότανο για να γιατρέψει την πληγή του.

Ορχιδέα- Όρχις, σαλέπι, σερνικοβότανο.
Στην ελληνική μυθολογία, ο Όρχις ήταν γιος μιας νύμφης και ενός σάτυρου. Κατά την διάρκεια των εορτών προς τιμή του Βάκχου, διέπραξε ιεροσυλία, επιχειρώντας να βιάσει μια ιέρεια. Η τιμωρία του ήταν να κατασπαραχθεί από άγρια θηρία και να μεταμορφωθεί σε ένα αδύνατο και σεμνό φυτό.
Ο Θέοφραστος ήταν ο πρώτος από τους αρχαίους συγγραφείς που αναφέρθηκε στις ορχιδέες. Ήταν αυτός που τους έδωσε την ονομασία Όρχις επιστημονικά, ορμώμενος από τον μύθο του Όρχι και αντανακλώντας την ομοιότητά της διπλοκόνδυλης ρίζας τους με τα ανδρικά γεννητικά όργανα, αυτά που ήταν αιτία της περιπέτειας του γέρου Όρχι. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι μπορούσαν να ελέγξουν το φύλο των αγέννητων παιδιών τους τρώγοντας κονδύλους ορχιδέας. Αν ο πατέρας έτρωγε μεγάλους νεαρούς κονδύλους το παιδί θα ήταν αρσενικό, αν η μητέρα έτρωγε μικρούς κονδύλους το παιδί θα γεννιόταν θηλυκό.

Αμυγδαλιά-Μυγδαλιά
Η ελληνική μυθολογία μας μιλά για μια όμορφη πριγκίπισσα που ονομαζόταν Φυλλίς, και που ήταν θυγατέρα ενός βασιλιά της Θράκης. Αυτή ερωτεύτηκε τον γιο του Θησέα τον Δημοφώντα. Ο νέος αυτός βρέθηκε στα μέρη της καθώς επέστρεφε με το καράβι του από την Τροία και ο βασιλιάς του έδωσε ένα μέρος του βασιλείου του και την θυγατέρα του για γυναίκα.
Μετά από κάποιο διάστημα ο Δημοφών νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα τόσο πολύ που ζήτησε να πάει εκεί για λίγο διάστημα. Η Φυλλίς συμφώνησε αφού της υποσχέθηκε ότι θα γύριζε πίσω σύντομα και έτσι εκείνος μπήκε στο καράβι του και απέπλευσε. Η Φυλλίς έμεινε εγκαταλειμμένη περιμένοντας τον εκλεκτό της καρδιάς της, στον τόπο της τελετής του γάμου της. Η Φυλλίς περίμενε για χρόνια την επιστροφή του, αλλά τελικά πέθανε από μαρασμό. Οι θεοί, από οίκτο, μεταμόρφωσαν την Φυλλίδα σε δέντρο, σε αμυγδαλιά, η οποία έγινε σύμβολο της ελπίδας. Όταν ο περιπλανώμενος, γεμάτος τύψεις, Δημοφών επέστρεψε, βρήκε τη Φυλλίδα σαν ένα γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Απελπισμένος αγκάλιασε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά πλημμύρισε από λουλούδια, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.

alis · 26-05-09

Αρχική Δημοσίευση από Isiliel:
Εγώ σ'ευχαριστώ για το όμορφο θέμα που άνοιξες!

Αμφιτρίτη είναι το όνομα της κόρης μου

ουαου πολυ προχω ονομα....το βρισκω εξαιρετικο!!!!!!!!!

Ελληνική Μυθολογία

Δραστήριο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Δραστήριο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Δραστήριο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Νεοφερμένος

Επιφανές μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Επιφανές μέλος

Επιφανές μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Επιφανές μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Νεοφερμένος

Επιφανές μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος