Αμοιβαία τα αισθήματα μωρό μου;

Τώρα το βρήκα το thread..

Και έτσι δε θέλω να δώσω σε κάποιον την ευχαρίστηση να με απορρίψει ή να με λυπηθεί (α την κακομοίρα, με ερωτεύτηκε και τώρα πονάει). Και μάλιστα τη στιγμή που μπορώ να το αποφύγω, γιατί αν σε κάποιον αρέσεις, φαίνεται.

Click για ανάπτυξη...

Με έχουν απορρίψει πολλές φορές στη ζωή μου. Πάντα πονούσε και πάντα με άφηνε σε ψυχολογική κατάσταση απο την οποία έκανα καιρό να ανακάμψω. Τις πρώτες φορές είχα θυμώσει με αυτή που με απέρριψε, τη μία και μοναδική όμως φορά που χρειάστικε να βρεθώ εγώ στην άλλη μεριά κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι. Η πιθανότητα (γιατι φάνηκε και ευχομαι να ήταν σοβαρά πιο επιπόλαιο το συγκεκριμένο) οτι όλον αυτόν τον πόνο που είχα υποφέρει εγώ όλες αυτές τις φορές τώρα θα τον προκαλούσα ηταν το ίδιο άσχμο με τη δική μου απόρριψη. Όλα αυτά τα "μα γιατί" που είχα πεί μέσα μου μετά απο κάθε πίτα είχαν τώρα μια σκληρή απάντηση.. "γι αυτό". Ηθελα να βρώ όλες αυτές που μου απέρριψαν εμένα και να τους ζητήσω συγνώμη για το γεγονός οτι δεν τις δικαιολόγησα μέσα μουι τότε και για όλα τα αρνητικά αισθήματα που είχα προς αυτές εκείνη την ώρα. Συνηδητοποίησα οτι το ίδιο αυθαίρετο, παράλογο, με λάθος κριτήρια και χωρίς συμπόνια για εμάς ή για τους άλλους κομμάτι του εαυτού μου που αποφάσιζε τα αισθήματά μου για όλες τις γυναίκες που με απέρριψαν είχε στρέψει για πρώτη φορά τα αγκάθια του όχι σε εμένα αλλά σε κάποιον άλλον.

Από τότε και στο εξής έκανα πολύ πιο συγκρατημένες κινήσεις. Είναι εύκολο να δεχτείς οποιοδήποτε ρίσκο για τον εαυτό σου σε αυτά τα πράγματα, να βάλεις το κεφάλι κάτω και να πείσεις τον εαυτό σου οτι δέχεσαι ό,τι και να σου συμβεί και να κάνεις κίνηση. Πώς μετράς όμως το ψυχολογικό ρίσκο ως προς τον άλλον και με ποιο δικαίωμα τον εκθέτεις σε αυτό; Και αυτός είναι λόγος να μην κάνεις κίνηση αν δεν έχεις δείγματα ενδιαφέροντος που και πάλι όμως δε δουλευεί τελείως γιατί ρισκάρεις να πληγώσεις τον άλλον και σε περίπτωση που δεν κάνεις τίποτα, και δεν κάνει και αυτός τίποτα για τον ίδιο η άλλο λόγο.

Γενικά οι άνθρωποι έχουμε χίλιους τρόπους να πληγωνόμαστε κατά λάθος. Δεν είναι καλό να το φοβάσαι πάρα πολύ γιατί είναι πρώτον χαμένο χαρτί και δεύτερον σε καταδικάζει σε απραξία. Όποιος όμως δεν το φοβάται καθόλου, είναι δηλαδή αυτός που περιγράφεις που ευχαριστιέται να πληγώνει τον κόσμο είναι για εμένα ή αρκετά ανώριμος για να μην έχει πληγωθεί ο ίδιος επαρκώς, ή χαιρέκακος και έτσι και αλλιώς αποφευκτέος.

Πώπω με έχουν πιάσει οι γιορτές και γράφω ο,τι να ναι πάλι, σορρυ.. επί του κυρίως θέματος:

Εγώ προσωπικά όσες φορές έχω δείξει ενδιαφέρον είναι σε άτομο που το ξέρω αρκετό καιρό πριν. Δεν ξέρω τους λόγους που γίνεται αυτό. Εικάζω ότι ψιλοφοβάμαι αρχικά και ότι τα στοιχεία της προσωπικότητας που θα μου τραβήξουν την προσοχή επαρκώς θέλουν χρόνο να φανούν. Επίσης ελξη από την πρώτη ματιά την αντιμετωπίζω με καχυποψία γιατί καταλαβαίνω ότι επηρεάζει την κρίση μου για το συγκεκριμένο άτομο. Κάποιον που έχεις γνωρίσει φιλικά και μετά αποκτάς αισθήματα διατηρείς τη μνήμη της "ξεκάθαρης" κρίσης που έκανες πριν από αυτό, και άρα έχεις μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό σου.