Όταν η κατάθλιψη παραφυλά

ellisland

Νεοφερμένος

Η ellisland αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 11 μηνύματα.
Γιατί η μητέρα μου δεν μου μοιαζει "συναισθηματικά"... Είναι κάπως απότομος άνθρωπος σε τέτοια θέματα μιας και είναι υπέρ του δεόντος ορθολογίστρια, και δεν κατανοεί τόοοσηηη σκέψη και συναίσθημα...Αν μπορείς να με κατανοήσεις...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Apro

Διάσημο μέλος

Ο Apro αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 41 ετών, επαγγέλεται Tatoo artist και μας γράφει απο Άγιος Ιωάννης Ρέντης (Αττική). Έχει γράψει 2,031 μηνύματα.
προσπάθησε να βρεις, κάποια στοιχεία μέσα σου, που χρειάζονται αλλαγές και άρχισε από εκεί.... :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

ellisland

Νεοφερμένος

Η ellisland αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 11 μηνύματα.
Αpro μου, ειλικρινά δεν έχω πια κουράγιο για εσωτερικές αναζητήσεις... Λύσεις άμεσα εφαρμόσιμες χρειάζομαι...

Αν κανείς που διαβάζει το θρεντ, ξέρει τίποτα για ανώνυμη βοήθεια στο πρόβλημά μας(δυστυχώς δεν είμαι μόνη) ας μας πει κάτι... Καλό θα κάνει...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

athene

Δραστήριο μέλος

Η Αθηνά αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Φλώρινα (Φλώρινα). Έχει γράψει 423 μηνύματα.
https://www.depressionanxiety.gr/149/article/greek/149/141/index.htm


δες λίγο εδώ πέρα!!

φυσικά δεν μπορεί να γίνει θεραπεία,αλλά μπορεί να σου προτείνει λύσεις:hmm:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

armonia

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η χριστινα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια. Έχει γράψει 140 μηνύματα.
Γιατί η μητέρα μου δεν μου μοιαζει "συναισθηματικά"... Είναι κάπως απότομος άνθρωπος σε τέτοια θέματα μιας και είναι υπέρ του δεόντος ορθολογίστρια, και δεν κατανοεί τόοοσηηη σκέψη και συναίσθημα...Αν μπορείς να με κατανοήσεις...

καταλαβαίνω:hmm:
κι εμένα έτσι ακριβώς είναι το μόνο άτομο που αγαπώ περισσότερο κι από την ζωή μου κι αυτό με στεναχωρεί αφάνταστα..είναι δύσκολο να μην σε καταλαβαίνουν οι μόνοι άνθρωποι που θα ήθελες να μιλήσεις για το πρόβλημά σου..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Άγγελος

Επιφανές μέλος

Ο Άγγελος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ελεύθερος επαγγελματίας και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 10,408 μηνύματα.

ellisland

Νεοφερμένος

Η ellisland αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 11 μηνύματα.
Παιδιά ευχαριστώ για τα λινκ... Τι να πω, πήρα τηλ. στην γραμμή για την κατάθλιψη...3 ώρες προσπαθούσα και μιλούσε....


Τι να πω, δεν ξέρω....Θα το προσπαθήσω πάλι αύριο, αλλά χλωμό το κόβω!:confused:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

athene

Δραστήριο μέλος

Η Αθηνά αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Φλώρινα (Φλώρινα). Έχει γράψει 423 μηνύματα.
Μη σταματας..πιστευω θα σε βοηθησει:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

ellisland

Νεοφερμένος

Η ellisland αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 11 μηνύματα.
Aν με το καλό το σηκώσουν καποτε!!!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

mindcircus

Περιβόητο μέλος

Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
Στο Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών φαντάζομαι ότι δεν διατηρείται όμως η ανωνυμία...
Στους Δήμους; Σε ποιους μπορεί να απευθυνθεί κανείς; Έχεις κάποια ιδέα;

:hmm:Λεπτομερειες να σου πω δυστυχως δε γνωριζω. Στο ΓΝΑ κι εγω αποσο ξερω ειναι επωνυμα. Ισως κανεις ενα διακανονισμο αν κι εφοσον δε θελεις να ''σταμπαριστεις''. Το συζητας αυτο. Ομως γιατι δε κανεις ενα τηλεφωνο ή στην καλυτερη περιπτωση να πας απο κει να κοψεις και προσωπα. Παιζει ρολο ναναι συμπαθης ο γιατρος που χεις απεναντι σου.

ΒΤW, είναι το γνωστικό σου αντικείμενο;
Οχι, εχω κανει ομως σεμιναρια και σχετιζεται με τις σπουδες και τη δουλεια μου. Εχω ασχοληθει με παιδια κι οχι με ενηλικες.
Γιαυτο δε γνωριζω περισσοτερες λεπτομερειες. Ψαξτο στη ριζα, πηγαινε απο κει η παρε τηλεφωνα και πες τους οσα μας λες.

Προσωπικά νομίζω ότι ίσως χρειαστώ έστω για λίγο κάποιο φάρμακο να με βγάλει από το loop που έχω πέσει...

Δεν ξερω... γενικοτερα ειμαι αρνητικη με τα φαρμακα, τα θεωρω πολυ πολυ εσχατη λυση, αλλα υπερ της κουβεντας και της αυτοαναλυσης, ρεαλισμος, δυναμη, νεα ζωη, σκεψη, δουλεια κοκ.(Ειπες εισαι ανεργη. Αυτο προσεξε το.) Γενικα εγω τα βλεπω ολαυτα σα στοιχηματα με τον Εαυτο, σαν παιχνιδακια της ζωης. Αλλα σχετικα με εσενα μπορει να κανω λαθος. Μπορει η δικη σου περιπτωση ναναι σοβαρη(δεν το πιστευω..πιστευω σου λειπουν οι φιλοι, οι καλοι ανθρωποι) Δες το ομως σε παρακαλω επισημα. Αποσο γνωριζω δεν εχουμε ψυχιατρους εδω, παρα εναν που εχει καιρο να εμφανιστει στο στεκι. Θα σου ελυνε πολλες αποριες.

Έχω απογοητευτεί δε κ οικτρά από τις δύο παιδικές μου φίλες...Που μήνες ολόοοκληρους δεν τους νοιάζει αν ζω και αν πέθανα...
Σε γιορτές και βλακείες ξέρουν να σε θυμούνται...στην καθημερινότητα ποτέ...Ειδικά η μία με έχει πικράνει πολύ ειδικά τώρα και κατά το παρελθόν...
Πιο γενικά, εκλαμβάνω πλέον τις ανθρώπινες σχέσεις σαν ιδιοτελείς ...απέραντα ιδιοτελείς...Και αυτή τους η συμπεριφορά έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην τωρινή μου ψυχολογική κατάσταση...
Δεν με νοιάζει για τους υπόλοιπους, αλλά για αυτές τις 2 με ρίχνει στα ψυχολογικά Τάρταρα αυτή η κατάσταση...

Ενα ειναι το σιγουρο και βαλτο καλα στο μυαλο σου. Αυτα συμβαινουν και στις καλυτερες σχεσεις. Εσυ τους τηλεφωνεις για τα καθημερινα? Αν ναι κι αντικειμενικα εισπραττεις αδιαφορια, τοτε ισως εχει ερθει η ωρα να αναρωτηθεις μηπως αυτες οι δυο κοπελες δεν αξιζει να βρισκονται στη ζωη σου. Δεν ειναι κακο αυτο που σου συμβαινει, ειναι αλλαγη. Κι η αλλαγη τρομαζει συνηθως. Πρεπει να το αντιμετωπισεις και τη φορμουλα θα την βρεις μονη σου. Λεω να μιλησεις πρωτα σε ψυχολογο. Γνωμη μου βεβαια. Μην ανησυχεις, ολα ανακυκλωσιμα ειναι. Τη μια ασχημα, την αλλη καλα. Ετσι ειναι η ζωη. Στο χερι σου ειναι να τη δεις με αλλο ματι. Να αποδεχεσαι τις αλλαγες, καλες και κακες, να ερχεσαι σε συνεχη επαφη με τα συναισθηματα σου.

Υπαρχει κι αυτο που ανακαλυψα τωρα πατωντας στο γκουγκλ, αν σε ενδιαφερει
φορουμ ψυχολογιας


Γιατί η μητέρα μου δεν μου μοιαζει "συναισθηματικά"... Είναι κάπως απότομος άνθρωπος σε τέτοια θέματα μιας και είναι υπέρ του δεόντος ορθολογίστρια, και δεν κατανοεί τόοοσηηη σκέψη και συναίσθημα...Αν μπορείς να με κατανοήσεις...

Αυτο πιστευω ειναι καλο. Για φαντασου να ησαστε ιδιες. Ποια θα μαζευε πια.
Δεν ξερω τι σχεση εχεις σημερα και γενικα με τη μητερα σου, παντως θεωρω πως η διαφορετικοτητα μεταξυ μανας και κορης, κανουν την καλυτερη σχεση, ειδικοτερα μετα απο χρονια. Ενηλικες κι ωριμες πια και οι δυο.
Βεβαια, αυτη ειναι μια γενικη τοποθετηση δικη μου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

ellisland

Νεοφερμένος

Η ellisland αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 11 μηνύματα.
mindcircus μου σε ευχαριστώ για το πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον σου!
Μακάρι να ήταν πολύς κόσμος σαν και εσένα! Πραγματικά. . .

Ήθελα να σε ρωτήσω όμως...όσον αφορά στο σχόλιο σου "(Ειπες εισαι ανεργη. Αυτο προσεξε το.)"... δεν νομίζω ότι είναι υπό τον έλεγχό μου δυστυχώς...

Από την άλλη όσον αφορά στις φίλες μου, πολύ θα ήθελα να τις διέγραφα από μέσα μου, αλλά από τη μια αυτό θα μου άφηνε ένα μεγάλο κενό και επίσης θα με έκανε να νιώθω ολότελα μόνη μου....μιας και αυτές θεωρούσα πάντα σαν τα άτομα που μπορούσα να τους εκμυστηρευτώ τα προσωπικά μου προβλήματα...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Kate-Bender

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η KaTe αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Νάουσα (Ημαθία). Έχει γράψει 228 μηνύματα.
και εγω ειχα περασει μια τετοια ασχημη φαση..δεν εβγαινα εξω και δεν ηθελα να βλεπω κανεναν..ημουν συνηθως ωρες στο δωματιο μου..ακουγοντας απλα καταθλιπτικη μουσικη...οι γονεις μου ειχαν σοκαριστει ..το γελιο μου ,τους ελειπε..μου το ελεγαν συχνα.Σιγα σιγα ομως αλλαξα... και αυτο που με βοηθησε ηταν η νεα μου παρεα στο Λυκειο..τωρα ευτυχως δεν ειμαι πια ετσι..απολαμβανω καθε στιγμη και φροντιζω να γελαω οσο περισσοτερο μπορω,για να μην κατρακυλισω παλι..:D
Πιστευω, πως το προβλημα ηταν αυτο της φιλιας...δεν ειχα αρχικα σωστη παρεα...δεν ειχα ατομα διπλα μου με κοινα ενδιαφεροντα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

din@

Νεοφερμένος

Η Κων/να αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 18 μηνύματα.
παιδια μην το βαζετε κατω και σας το λεω εγω που περασα βαρια καταθλιψη και τωρα,μετα απο 2 χρονια,ειμαι πολυ καλα,βεβαια ειναι μερες που με ξαναπιανει αλλα περιμενω απλα να περασουν και κανω πραγματα για να ξεχνιεμαι.
το πρωτο πραγμα που πρεπει να κανετε ειναι να παραδεχτειτε οτι υπαρχει προβλημα.δεν χρειαζεται να ντρεπεστε για αυτο.ντρεπεσαι οταν ποναει το στομαχι η το κεφαλι σου?οχι!!!γιατι τωρα να ντραπεις που ποναει η ψυχη σου?οσοι γυρω σας δεν το καταλαβαινουν απλα ειναι στενοκεφαλοι και δεν χρειαζεται να ασχοληθειτε μαζι τους.θα πρεπει επισης να παρετε αποφαση οτι θα προσπαθησετε να το ξεπερασετε,ειναι πολυ σημαντικο.μετα θα πρεπει να μιλησετε σε καποιον δικο σας ωστε να εχετε εναν συμμαχο,να γινετε πιο δραστηριοι,να βρειτε καινουργια ενδιαφεροντα και γενικα να κανετε πραγματα που να σας αρεσουν εστω και λιγο.εγω διαβαζα βιβλια για να ξεχνιεμαι για παραδειγμα...αν δειτε οτι δεν γινεται τιποτα και δεν μπορειτε να τα καταφερετε μονοι σας μιληστε σε εναν ψυχολογο.αν δεν βγαινετε οικονομικα ισως να μπορεσετε να τα κανονισετε καπως μεταξυ σας.εγω πηγα και σε ψυχιατρο γιατι χρειαζομουν και φαρμακα...και μην νομιζετε οτι ειχα λεφτα,αλλα εβαλα την υγεια μου πανω απ ολα και εκοψα απο παντου!επισης με βοηθησε το οτι πηρα γατα και ασχολιομουν μαζι της και αυτο με χαλαρωνε.πριν ενα μηνα βρεθηκε στο δρομο μου ενα σκυλακι και το κρατησα και τωρα βγαινω περισσοτερο απ το σπιτι για να το πηγαινω βολτες και νιωθω πολυ καλυτερα.γενικα βοηθαει ενα ζωακι πιστευω αρκει να εισαι σε θεση να το φροντιζεις και να μην το παρατησεις μετα!εχω διπλα μου και τον φιλο μου βεβαια που εχει τραβηξει αρκετα τοσο καιρο!:redface:
ΜΗΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ!συζητηστε το και αντιμετωπιστε το!δεν ειναι κατι κακο ουτε εισαι ΄΄τρελος΄΄ οπως πιστευουν μερικοι...
ελπιζω να μην σας κουρασα και να βοηθησα εστω και λιγο...:)ειλικρινα μακαρι να μην περασει αλλος οσα περασα εγω.
αντε και περιμενω να διαβασω πιο αισιοδοξα μηνυματα!!!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

ikra

Νεοφερμένος

Ο ikra αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 7 μηνύματα.
δεν ξερω αν εχω καταθλιψη,αλλα το σιγουρο ειναι οτι εχω καποια σοβαρα συμπτωματα
-απωλεια χαρας, καθημερινο αγχος,ενα διαρκες αισθημα κουρασης
-απαθεια αντιμετωπισης προβληματων-συμπτωματων,αναποφασιστικοτητα,αναβλητικοτητα
-κοιμαμαι ειτε πολλες ωρες ειτε ελαχιστες,τρεφομαι ελαχιστα ισα ισα για να συντηρουμαι,δεν εχω ορεξη να βγω εξω (η οταν εχω βγαινω με τον αδελφο μου και τους δικους του φιλους),παραμεληση εαυτου γενικως
-βασικα εχω προβλημα συναναστροφης γιατι εχω κλειστει στον εαυτο μου με αποτελεσμα αυτα τα δυο χρονια που ειμαι φοιτητης να μην εχω βρει δικους μου φιλους
-αποπειρα αυτοκτονιας δεν εχει περασει απο το μυαλο μου αλλα εχω συνειδητοποιησει οτι δε μου αρεσει η ζωη μου
οποιος εχει η ειχε παρομοια συμπτωματα η εχει γνωσεις ψυχολογιας μπορει να με συμβουλεψει
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Himela

Συντονίστρια

Η Himela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 30,869 μηνύματα.
Το πιο σημαντικό είναι οτι αναγνωρίζεις οτι κάτι δεν πάει καλά - δεν είναι πρόβλημα, μην το αντιμετωπίζεις σαν τέτοιο. Εγώ νομίζω - αν και δεν γνωρίζω - οτι πρέπει να βάλεις στο μυαλό σου οτι τίποτα δεν γίνεται χωρίς προσπάθεια. Βάλε στόχους στη ζωή σου και ξεκίνα να παλεύεις για να τους υλοποιήσεις. Όσο κλείνεσαι στον εαυτό σου και λες "έχω πρόβλημα, έχω αυτό κι εκείνο" δε θα αλλάξει κάτι. Πες "ναι δεν ήμουν καλά τελευταία αλλά θέλω να το αλλάξω αυτό και θα το παλέψω". Είναι όλα στο μυαλό σου. Ξεκίνα κάποια χόμπυ που σου αρέσουν, ακόμα κι αν θεωρείς οτι δε θα περάσεις καλά κάπου που θα πας, πίεσε τον εαυτό σου να πας και βάλε στο μυαλό σου οτι θα περάσεις καλά. Καλή τύχη!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χαρά.

Διάσημο μέλος

Η Χαρά. αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,981 μηνύματα.
δεν ξερω αν εχω καταθλιψη,αλλα το σιγουρο ειναι οτι εχω καποια σοβαρα συμπτωματα
-απωλεια χαρας, καθημερινο αγχος,ενα διαρκες αισθημα κουρασης
-απαθεια αντιμετωπισης προβληματων-συμπτωματων,αναποφασιστικοτητα,αναβλητικοτητα
-κοιμαμαι ειτε πολλες ωρες ειτε ελαχιστες,τρεφομαι ελαχιστα ισα ισα για να συντηρουμαι,δεν εχω ορεξη να βγω εξω (η οταν εχω βγαινω με τον αδελφο μου και τους δικους του φιλους),παραμεληση εαυτου γενικως
-βασικα εχω προβλημα συναναστροφης γιατι εχω κλειστει στον εαυτο μου με αποτελεσμα αυτα τα δυο χρονια που ειμαι φοιτητης να μην εχω βρει δικους μου φιλους
-αποπειρα αυτοκτονιας δεν εχει περασει απο το μυαλο μου αλλα εχω συνειδητοποιησει οτι δε μου αρεσει η ζωη μου
οποιος εχει η ειχε παρομοια συμπτωματα η εχει γνωσεις ψυχολογιας μπορει να με συμβουλεψει


Κι εγω πριν δυο χρονια περασα μια παρομοια φαση,αν και δεν ηταν ακριβως ετσι αλλα τολμω να πω πως ηταν σαν πρωιμο σταδιο καταθλιψης.Το σημαντικο,οπως προειπωθηκε,ειναι να βρεις την πηγη του κακου,την αιτια,τι φταει για ολα αυτα.Βοηθαει το να τα πεις αυτα σε ανθρωπους δικους σου και να ξερεις οτι σε υποστηριζουν και εχεις γυρω σου ατομα που αγαπας.Αυτο σου δινει καποια αυτοπεποιθηση.Επειτα,κατανοω πολυ καλα αυτην την αναποφασιστικοτητα και αναβλητικοτητα για την οποια μιλας.Παλιοτερα,φοβομουν υπερβολικα για την καθε μου κινηση ,τι θα πω,πώς θα φερθω και τρελαινομουν στη σκεψη οτι παλια εγω δεν ημουν καν ετσι.Παρολα αυτα,δεν ελεγα να κανω κατι.Μια περιοδο αρκετα μεγαλη οπως λες και συ(που θα την ονόμαζα περίοδο ανάρρωσης,δεν ειχα καμια απολυτως ορεξηουτε να βγω,ουτε να μιλησει,ουτε και να γελασω.Και,πολλες φορες,γελαα χωρις να το νιωθω,σαν κατι προσποιητο.Πρεπει να ξεκαθαρισεις μερικα πραγματα στο μυαλο σου και να ''μιλησεις'' κατα καποιον τροπο με τον ευτο σου,ετσι ωστε να φτασεις να λες πως ειμαι αυτος που θελω και ας πανε να λενε οι αλλοι οτι θελουν.Θα μου πεις αυτα τα ακουσαμε και απο αλλου ,αλλα ειλικρινα ετσι ειναι.Και σε οσα αναφερει και η Himela εχει απολυτο δικιο.


Μην πεσεις μονο στην παγιδα του,κανω ο,τι κανουν οι περισσοτεροι,φερομαι οπως οι περισσοτεροι,ντυνομαι οπως οι περισσοτεροι κ.λπ.,κ.λπ. μονο και μονο για να ''διευκολυνεις''(υποτιθεται) τον εαυτο σου να κανεις φιλους.Γιατι,ακοαμ και αυτο να κανες,δεν θα ενιωθες ανετα,θα αισθανοσουν λες και βρισκοσουν σε ξενο σωμα και ακομα και οταν γελαγες δεν θα ενιωθες ποραγματικα χαρουμενος.Ενω οταν εσυ τα'χεις καλα με τον εαυτο σου,χωρις πια να εχεις και τρομερη αυτοπεποιθηση,απλα και μονο ξεροντας πως εισαι αυτο που θελεις να εισαι,με καποιο μαγικο τροπο το αισθανονται αυτο και οι ανθρωποι γυρω σου και δεν σου κανω πλακα,απο εμπειρια στα λεω.Σαν να νιωθουν οι γυρω σου την αυρα σου ενα πραμα.Αρκει,να κατσεις να κανεις μια κουβεντουλα με τον εαυτο σου,να συζητησεις με κοντινα σου προσωπα και μετα με λιγο θαρρος μονο να κανεις νεες γνωριμιες που πιθανον να οδηγησουν σε μεγαλες φιλιες.:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Johnny15

Επιφανές μέλος

Ο Γιάννης? αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Άεργος/η και μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 12,749 μηνύματα.
Μην πεσεις μονο στην παγιδα του,κανω ο,τι κανουν οι περισσοτεροι,φερομαι οπως οι περισσοτεροι,ντυνομαι οπως οι περισσοτεροι κ.λπ.,κ.λπ. μονο και μονο για να ''διευκολυνεις''(υποτιθεται) τον εαυτο σου να κανεις φιλους

Αυτό είναι πολύ σημαντικό!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

diotima

Διάσημο μέλος

Ο diotima αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 2,480 μηνύματα.
δεν ξερω αν εχω καταθλιψη,αλλα το σιγουρο ειναι οτι εχω καποια σοβαρα συμπτωματα
-απωλεια χαρας, καθημερινο αγχος,ενα διαρκες αισθημα κουρασης
-απαθεια αντιμετωπισης προβληματων-συμπτωματων,αναποφασιστικοτητα,αναβλητικοτητα
-κοιμαμαι ειτε πολλες ωρες ειτε ελαχιστες,τρεφομαι ελαχιστα ισα ισα για να συντηρουμαι,δεν εχω ορεξη να βγω εξω (η οταν εχω βγαινω με τον αδελφο μου και τους δικους του φιλους),παραμεληση εαυτου γενικως
-βασικα εχω προβλημα συναναστροφης γιατι εχω κλειστει στον εαυτο μου με αποτελεσμα αυτα τα δυο χρονια που ειμαι φοιτητης να μην εχω βρει δικους μου φιλους
-αποπειρα αυτοκτονιας δεν εχει περασει απο το μυαλο μου αλλα εχω συνειδητοποιησει οτι δε μου αρεσει η ζωη μου
οποιος εχει η ειχε παρομοια συμπτωματα η εχει γνωσεις ψυχολογιας μπορει να με συμβουλεψει

Κοίταξε να βρεις τι είναι αυτό που σε αγχώνει,σου προκαλεί θλίψη..μπορεί να σε έχει φάει η καθημερινότητα.Βρες τις μικρές χαρές της ζωής σου και βάλε τες στο προγραμμά σου.
Όσον αφορά στην αναβλητικότητα και την αναποφασιστικότητά σου,θα σε συμβούλευα να έπαιζες με τον εαυτό σου το παιχνίδι των στόχων.Κάθε βράδυ που χαλαρώνεις από τη μέρα σου,προγραμμάτιζε την επόμενη.Βάζε μικρούς στόχους,από καθάρισμα σπιτιού μέχρι μια εργασία για τη σχολή σου,έτσι ώστε να έχεις λόγο να σηκώνεσαι κάθε πρωί από το κρεββάτι σου.
Για τις μέρες της αΰπνίας θα σου συνιστούσα,προς αποφυγήν φαρμακευτικών παρασκευασμάτων,ενα χλιαρό μπάνιο,ένα ζεστό γάλα...λογικά θα ξέρεις να ηρεμείς τον εαυτό σου.Υπάρχουν στα φαρμακεία φυσικά χαλαρωτικά,πρόσφατα αγόρα ένα σπρέυ ( αν θες λεπτομέριες στείλε μου μνμ),επιπλέον υπάρχουν φυτικά χάπια βαλεριάνας και αν δεν τα θες μπορείς απλα να βράζεις είτε βαλεριάνα,είτε μελισσόχορτο,χαμομήλι,μολόχα κλπ.Για τις μέρες την υπνηλίας,θα σου συνιστούσα να πάρεις ένα ξυπνητήρι!
Σήκω και ας μη χρειάζεται,και προσπάθησε να πείσεις τον εαυτό σου πως οι στόχοι που έθεσες την προηγουμένη,πρέπει να αποπερατωθούν!Επίσης έλεγξε πόσους καφέδες πίνεις την ημέρα ή αναλόγως αλκοόλ (αν πίνεις).
Τέλος,να βγαίνεις από το σπίτι σου...αν τα μέρη που συχνάζουν οι παρέες σου σε θλίβουν ή αν σε θλίβουν οι ίδιες οι παρέες σου,είτε άλλαξε παρέα είτε μάθε να περνάς όμορφα και δημιουργηκά χρόνο με τον εαυτο σου.Οι περίπατοι είναι πολύ βοηθητικοί,το διάβασμα βιβλίων κλπ...κοίτα απλα μην αποβλακωθείς με κανένα game ή στην tv.Μέγα λάθος!
Αλλά πάλι,θα μπορούσες να πιέσεις λίγο τον εαυτό σου ώστε να συναναστρέφεσαι με άλλους ανθρώπους.
Επίσης μην χάνεις τα μαθήματα της σχολής ..να πηγαίνεις ανελειπώς,να χαμογελάς και σιγά-σιγά θα ανοίξει ο κύκλος σου.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι θλίβονται με τη ζωή τους
Μην ταράζεσαι

https://www.katathlipsi.gr/index.php?option=com_content&task=section&id=5&Itemid=31

https://www.katathlipsi.gr/index.php?option=com_content&task=section&id=18&Itemid=38

(επαναλαμβάνω πράγματα που σου είπε και η Himela,τώρα το είδα..αλλά κακό δεν είναι να τα ακούς από δυο στόματα :) )
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

ikra

Νεοφερμένος

Ο ikra αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 7 μηνύματα.
σας ευχαριστω ολους για τις συμβουλες
παντα ειχα στοχους στη ζωη μου,το θεμα ,αρνητικο οπως αποδειχτηκε,ειναι οτι αφου εχω κανει μια ιεραρχηση στους στοχους μου,τους συγκρινω χωριζοντας τους με βαθμο σημαντικοτητας.Πχ ορισμενους τους θεωρω για τη δεδομενη χρονικη περιοδο σημαντικους,σε αλλους δινω παραταση ή αλλους τους διαγραφω γιατι πιστευω πως θα εμποδισουν την υλοποιηση των πρωταρχικων.Διαπιστωνω οτι αυτος ο προγραμματισμος στοχων δεν ηταν ο καλυτερος πχ νομιζα οτι ενας κοινωνικος στοχος περιοριζει εναν επαγγελματικο,πραγμα που αποδειχθηκε λαθος.Συγκεκριμενα απο το λυκειο ,μην πω και απο το γυμνασιο, ειχα στοχο τη σχολη μου ,αρα δεν ημουν κοινωνικος,ελεγα φοιτητης θα κοινωνικοποιηθω,θα βρω φιλους...Κλειστηκα απο μικρος στον εαυτο μου και το θεμα ειναι οτι πετυχα τον 'επαγγελματικο' μου στοχο και φιλους ,σαν φοιτητης,δεν εκανα.Προσωπικη ζωη δεν εχω,ακομα και στο 1ο ετος, βλεπω τωρα, οτι συνεχισα να λειτουργω με τον ιδιο τροπο,κοιταζα τη σχολη μου.Με αλλα λογια εθεσα προσωρινα αυτον τον τροπο σκεψης στο λυκειο,ωστε να''με βοηθησει'' να περασω στη σχολη, και τωρα δεν μπορω να απαλλαχτω.Ανακαλυψα οτι στις αρχες του 1 ετους δεν περναω καλα γενικως χωρις φιλους με αμεσο αποτελεσμα να εχω προβλημα και με τα μαθηματα στη σχολη.Τελικα σταματησα τη σχολη προσωρινα ωστε να βαλω ταξη στη ζωη μου.Ετσι μου δημιουργηθηκαν και τα παραπανω συμπτωματα.Δεκτες ολες οι συμβουλες
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Chemwizard

Τιμώμενο Μέλος

Ο Γιάννης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 32 ετών, επαγγέλεται Χημικός και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,379 μηνύματα.
Έχω περάσει,κι έτυχε και τη χρονιά που έδινα Πανελλήνιες.Ο λόγος αισθηματικός(ναι δε μου φαίνεται αλλά είμαι ευαισθητούλης τρομάρα μου :P )

Το γεγονός πως ήταν και εκείνη την χρονιά(όχι γυμναστική,όχι χαβαλές,όχι και τόσες βόλτες στον ήλιο)επιδείνωσε κάπως την κατάσταση.Έκανα 40 πυρετό για μια βδομάδα,παράτησα οτιδήποτε είχε σχέση με την προετοιμασία μου,κι όταν αυτός έπεσε,πάλι δεν είχα καμιά διάθεση να επιστρέψω.

Αν κατάφερα να το ξεπεράσω εγκαίρως για αυτό ευθύνονται αποκλειστικά οι γονείς μου,οι οποίοι εκείνο το διάστημα αναγκάστηκαν να αφήσουν τις δουλείες τους,ακόμη κι αν πολλά πράγματα έτρεχαν.Σε κάποιο βαθμό κι ένα δυο καθηγητές μου που με πείσμωσαν.Όταν δεν κλείνεσαι στον εαυτό σου αλλά έχεις περιβάλλον στο οποίο μπορείς να βασιστείς αντέχονται τα πάντα.

Κι εν τέλει η ζωή τα έφερε έτσι ώστε και σε όλους τους τομείς να είμαι καλύτερα κι από ό,τι σχεδίαζα,και να μου δοθεί η ευκαιρία να γυρίσω στα παλιά και να αρνηθώ.Κάποτε πίστευα πως το τελευταίο δε θα το έκανα ποτέ.


σας ευχαριστω ολους για τις συμβουλες
παντα ειχα στοχους στη ζωη μου,το θεμα ,αρνητικο οπως αποδειχτηκε,ειναι οτι αφου εχω κανει μια ιεραρχηση στους στοχους μου,τους συγκρινω χωριζοντας τους με βαθμο σημαντικοτητας.Ανακαλυψα οτι στις αρχες του 1 ετους δεν περναω καλα γενικως χωρις φιλους με αμεσο αποτελεσμα να εχω προβλημα και με τα μαθηματα στη σχολη.Τελικα σταματησα τη σχολη προσωρινα ωστε να βαλω ταξη στη ζωη μου.Ετσι μου δημιουργηθηκαν και τα παραπανω συμπτωματα.Δεκτες ολες οι συμβουλες

Μια μέρα έχει 24 ώρες φίλε.Ξέρεις τι μπορείς να κάνεις σε 24 ώρες?
7 ώρες θα κοιμηθείς.
6 ώρες θα παρακολουθήσεις μαθήματα.
4 ώρες θα διαβάζεις για τη σχολή.
1 ώρα θα τρως.
1 ώρα θα ετοιμάζεσαι για έξω
1 ώρα θα σου πάρουν οι μετακινήσεις
2 ώρες θα αναρωτιέσαι τι κάνω εγώ εδώ πέρα και δεν είμαι σπίτι ενώ οι υπόλοιποι χτυπιούνται
5 λεπτά θα περάσουν από τότε που θα την πάρει το μάτι σου μέχρι να το μαζέψεις από κάτω.
55 λεπτά θα περάσουν για να βρεις αφορμή να της πεις γεια.
Και την τελευταία ώρα,αν δεν είσαι τόσο χαζός ώστε να χάσεις την ευκαιρία,θα πάρεις με κάποιο τρόπο τον αριθμό της.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top