Φοιτητική ζωή: με τους γονείς ή ανεξάρτητα;

Αρχική Δημοσίευση από fockos:

Στο στρατό τα έκανα όλα με χλωρίνη με άρωμα λεμόνι, ακόμα και το τραπέζι το καθαρίζαμε με τη σφουγγαρίστρα... Τα άλλα καθαριστικά δεν δίνουν αυτό το άρωμα καθαριότητας και παιδεύεσαι στο τρίψιμο.

Click για ανάπτυξη...

Ελπίζω να αναφέρεσαι σε τραπέζια στελεχών και όχι στα δικά σας, εκεί που τρώγατε!

Σκέψου μόνο που αλλού μπορεί να είχε χρησιμοποιηθεί η ίδια σφουγγαρίστρα!

Αρχική Δημοσίευση από fockos:

Για τις τουαλέτες είχαμε ξεχωριστή σφουγγαρίστρα.

Click για ανάπτυξη...

Καλά, μην είσαι και τόσο σίγουρος!

Είδαν πολλά τα μάτια μου εκεί μέσα!

Ενταξει πιστευω οτι οι απαντησεις μεχρι στιγμης εχουν καλυψει την αρχικη ερωτηση...
Οσο για τη δικη μου ιστορια,ειμαι απο Σερρες και περασα Θεσσαλονικη.Και δε θα το ανταλλαζα με τιποτα.
Σαν πρωτοετης εμεινα μονη μου ενα χρονο και βιωσα ολη τη χαρα και την κουραση που περιλαμβανει η διαδικασια του να ετοιμασεις το δικο σου χωρο με δικη σου ευθυνη.Δεδομενου οτι το σπιτι ηταν ιδιοκτητο δικο μας και η σχολη μου εχει 6 χρονια εδωσα μεγαλη σημασια και αγαπη στις επιλογες και στη διαμορφωση του σπιτιου,θεωρω οτι ο προσωπικος σου χωρος ειναι ενδεικτικος για τον εαυτο σου και καθοριστικος παραγοντας για τη διαθεση και τη μερα σου.Το προσεχω πολυ,δεν ειμαι απο τα παιδια που θα περιμενουν το ταπερ η τη μαμα-καθαριστρια να ερθει να βαλει μια ταξη στο χαος.Αν μπορεις να κανεις ενα παρτυ στο σπιτι πρεπει να εισαι και σε θεση να το τακτοποιησεις μετα,κανεις δεν ειναι υπευθυνος για τα απλυτα σου.
Το να μενεις μονος σου σ'αυτη τη φαση σου δινει την ευκαιρια να δεις αν μπορεις να διαχειριστεις τη ζωη σου χωρις οδηγιες οπως πολυ αναλυτικα περιεγραψαν κι αλλοι πιο πανω,σε προετοιμαζει για το πως θα διαχειριστεις τα οικονομικα σου αργοτερα,πως θα φροντισεις τον εαυτο σου μεσα στη μερα,δεν ειναι λυση συνεχεια απεξω η ετοιμο φαγητο...ειναι καλο ενα προγραμμα(χωρια που εμαθα επιτελους να μαγειρευω.δε λεω να γινω και τοπ σεφ,αλλα τουλαχιστον να μπορω να κανω κ ενα τραπεζι στους φιλους η να εχω μια ποικιλια στο φαγητο!).Δε λεω,καλα θα ηταν και με γονεις,οι δικοι μου μπορει να ειναι αυστηροι αλλα εχουν μαθει να με εμπιστευονται,χωρις αυτο να σημαινει οτι ημουν παντα φρονιμο παιδι,και τις τρελες μου τις εκανα,και τα ξενυχτια μου επισης (και ακομα δεν εχουμε αρχισει!).Απλως ενταξει,το να μενεις με γονεις σου στερει πολλα πραγματα οπως και να το κανουμε,οσον αφορα τη συνειδησιακη σου αυτοδιαχειριση κυριως και την κινηση σου στο χωρο(οταν λειτουργεις και σκεφτεσαι για ολα μονος σου,το μυαλο αναπτυσσεται διαφορετικα και ακολουθει διαφορετικους δρομους).Οσο για τη φοιτητικη τρελα το θεμα ειναι να μην τα κανεις για να τα κανεις η για να εχεις,αλλα να τα απολαμβανεις επειδη ειναι αυθορμητα,η εμπνευση της στιγμης που λενε.Ελεος πια μολις μετακομιζουν ολοι σε αλλη πολη δε τους βλεπει μια νυχτα το σπιτι τους τι στο καλο τοσο στερημενα σας ειχαν?Κι εμεις κλειστηκαμε τρια χρονια για πανελληνιες αλλα δεν καναμε κ ετσι.
Τωρα μενω με την αδερφη μου που περασε κι αυτη εδω,προσωπικα πιστευω οτι ο αδερφος ειναι ο καλυτερος συγκατοικος μια και σε ξερει απο την καλη κι απ'την αναποδη και τουλαχιστον στη δικη μου περιπτωση,παρ'ολο που ειμαστε χαρακτηρες διαμετρικα αντιθετοι δεν εχουμε κανενα προβλημα στην συγκατοικηση και συννενοηση.Χωριζουμε τις δουλειες αναλογα με το προγραμμα και τα δυνατα σημεια της καθεμιας.

Γενικα θα συμφωνησω μ'αυτο που ειπε καποιος παραπανω,αν εχεις την διαθεση και τη νοοτροπια θα περασεις καλα σε ο,τι συνθηκες κι αν πεσεις χωρις να γινεσαι βαρος στους γονεις η σ'οποιονδηποτε αλλον και θα ωριμασεις με το δικο σου τροπο.

Δεν μπορω να καταλαβω γιατι μερικοι φοβουνται την επαρχια και γενικα φοβουνται να φυγουν απο το σπιτι

Εγω περιμενω πως και πως.Δεν εχω ζησει ποτε μονος αλλα δεν με τρομαζει καθολου.Ισα ισα.

Τι καλυτερο απο κατι διαφορετικο,προτογνωρο και σιγουρα μια νεα αρχη???

εγώ είχα περιορισμένες επιλογές...ήθελα Αγγλική φιλολογία και έχει δυο σχολές-Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
προτιμούσα και την σχολή της Θεσσαλονίκης από άποψη προγράμματος σπουδών, οπότε...
και οικονομικά πιέζονται οι γονείς, οπότε...

Ανεξάρτητα φυσικά. Απλά εγώ που ήμουν Αμερική μου έλειπαν οι γονείς μου, μιας και δεν μπορούσα να έρχομαι συνέχεια...αλλά γίνεσαι πιο υπεύθυνος και πιο αυτόνομος....

Ολοι μας λίγο ή πολύ έχουμε συνδέσει την φοιτητική ζωή με την ανεξαρτησία και φυσικά μακριά από τους γονείς μας. Σε καιρούς κρίσης είναι αρκετά δύσκολο να ζεις μακριά από την οικογένεια, θα χρειάζεται να κάνεις και τα έξοδα σου. Τι; Μόνο μέσα θα είσαι; Δεν θα βγαίνεις και σε καμιά βόλτα, για ποτό; Γενικότερα χρειάζεσαι χρήματα τα οποία οι γονείς στα παρέχουν αλλά για πόσο; Δεν θα πρέπει να βρεις και συ μια δουλειά; Αλλά από την στιγμή που θα θες να ζεις σαν να μην υπάρχει αύριο προτιμότερο θα είναι να ζεις με τους γονείς σου και συνεπώς με περισσότερη ελευθερία, όπως ζούσες και πριν περάσεις στο πανεπιστήμιο. Το μόνο που θα έχει αλλάξει θα είναι πως δεν θα είσαι τόσο περιορισμένος όπως πριν και θα μπορείς να επιλέγεις εσύ τι θα κάνεις και πότε. Δεν θα έχεις να πληρώνεις ούτε φως, ούτε νερό, ούτε τίποτα. Αν μένεις σε επαρχία ή σε νησί αυτό είναι άλλο θέμα, αφού δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς αν έχεις περάσει κάπου, αναγκαστικά θα πας και θα προσπαθείς να κουμαντάρεις τα λεφτά έτσι ώστε να καταφέρεις να περάσεις μέχρι το τέλος του μήνα που τότε θα σε ενισχύσουν οι δικοί σου.

Αυτή τη στιγμή είμαι φοιτητής ανεξάρτητος στην Αθήνα, μακριά από την επαρχία και τους γονείς!

Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι από τη μία κάνεις Ο,ΤΙ γουστάρεις αλλά από την άλλη μπαίνεις απότομα σε μια διαδικασία με υποχρεώσεις (νερό, φως, τηλ κτλ). Ακόμα όμως κι εγώ νιώθω "περιορισμένος" με την έννοια ότι λόγω υπέρμετρης ανησυχίας των δικών μου, είμαι συνεχώς στο τηλέφωνο. Δεν έχω κολλήματα, ούτε έχω να κρύψω κάτι από το να πω "είμαι για καφέ" μέχρι "είμαι σπίτι με τη δικιά μου", το θέμα είναι όταν μετά από λίγο έρχεται και η μικρή σου αδερφή (γκαντεμιά?) κι έτσι αρχίζεις να ξαναζείς πάλι με τους δικούς σου κατά κάποιο τρόπο + ότι έχεις την ευθύνη κι αυτής από τους δικούς σου σε φάση "η μικρή είναι μόνη της έξω βράδυ που βγάινουν οι λύκοι, πάνε πάρτην από το σταθμό"..

Όσον αφορά στα του οίκου, όντως τα είχα όλα έτοιμα και το παραδέχομαι, φαγητό, καθαρό σπίτι, στρωμένο κρεβάτι... Πασάς στα Γιάννενα.. Μόλις όμως έπιασα σπίτι, έβαλα το κεφάλι κάτω, έμαθα πως πλένω, πως σιδερώνω, που πληρώνω ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΔΕΥΑΚ κτλ..

Μπορεί ακόμα να νιώθω μια μικρή πίεση ή έναν έλεγχο από τους δικούς μου μερικές φορές, αλλά ΣΑΝ να μένεις με τους δικούς σου δεν είναι τίποτα. Θυμάμαι το καλοκαίρι που σπίτι μου για διακοπές και κανονίσαμε μερικά παιδιά να βγούμε για reunion καφέ και πολλά παιδιά που είχαν μείνει πίσω, με τους δικούς τους, γύρισαν και είπαν "δεν μπορούν να μας φέρουν, σόρρυ". Και δεν ήταν 1,2,3 για να πεις "οκ, οι δικοί τους έχουν κάποιο θέμα", ήταν γενικά η νοοτροπία τους καθώς όοταν καταφέραμε και βγήκαμε για καφέ, εμείς οι "πρωτευουσιάνοι" πλέον τρέχαμε ακόμα και τότε να πάρουμε λεωφορείο για 10 λεπτά απόσταση για το σπίτι, ενώ εκείνοι περίμεναν τη "μαμά" να έρθει να τους πάρει.

Από τη μία μου φαίνεται κάπως, αλλά από την άλλη τους σκέφτομαι γιατί πολλοί από αυτούς έχουν εκφράσει τη δυσαρέσκεια τους και πλέον θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό όχι μόνο που μπόρεσα και ήρθα Αθήνα, αλλά και ότι έχω τα χρήματα να την περάσω, να φτιάξω το σπίτι όσο μπορώ κτλ. Το θέμα όμως είναι να μάθουν και οι γονείς ότι κάποια στιγμή τα παιδιά τους θα πρέπει να μάθουν και μόνα τους και δεν είναι 5χρονα. Ακόμα κι εγώ αν πάω τώρα, 3 χρόνια μετά που υποτίθεται ότι έχω μεγαλώσει, έχω αναλάβει υποχρεώσεις κτλ και πω στους δικούς μου "ελάτε να με πάρετε γύρω στις 4 από το τάδε κλαμπ επειδή δεν έχει συγκοινωνία εκείνη την ώρα", θα μου πουν "στις 4????".....

Αρχική Δημοσίευση από nPb:

Και όσοι-ες δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα τι κάνουν;

Click για ανάπτυξη...

R u talking to me? :p
Σε ποιο πράγμα αναφέρεσαι??

Αρχική Δημοσίευση από nPb:

Yes sir! Αναφέρομαι στη μη δυνατότητα της "αυτονομίας" στη διαμονή όσο σπουδάζει κάποιος-α (κυρίως από πλευράς δυνατοτήτων «φοιτητικής ζωής-κρεπάλης»).

Click για ανάπτυξη...

Τότε τα πράγματα είναι απίστευτα δύσκολα και τα δικά μου που ανέφερα παραπάνω φαντάζουν λιλιπούτεια.

Αυτό με τη μη δυνατότητα αυτονομίας το ξέρω και από την κοπέλα μου η οποία είναι Αθηναία και μένει αναγκαστικά με τους δικούς της διότι χρήματα δεν υπάρχουν για να φύγει μόνης της, αλλά και δουλειά να βρει, πάλι θέλει αρκετός καιρός. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι όλοι αυτοί ζουν καταπιεσμένοι και πολλές φορές την βλέπω που δεν μπορεί να κάνει αυτό που θέλει εκείνη, όχι δηλαδή ότι μόλις μπήκε στο πανεπιστήμιο της μπήκε στο μυαλό "είμαι 19,20,21, κάνω ό,τι γουστάρω, όποτε γουστάρω" απλώς θέλει κι εκείνη να μπορούμε να πηγαίνουμε σπίτι της και να καθόμαστε ή αγκαλιά ή για μια ταινία με την ησυχία μας. Όσες φορές έχω πάει, πάντα θα εκνευριστεί γιατί οι δικοί της είτε θα κάνουν φασαρία, είτε κάτι θα γίνει και θα μας το χαλάσει, το οτιδήποτε.

Το ίδιο και όσα παιδιά ξέρω από το σχολείο τα οποία μπορεί να βλέπω συνέχεια στο fb ότι είναι από'δω και από'κει αλλά μετά στη συνομιλία ή από κοντά μας λένε "ναι, εντάξει, μας αφήνουν να πηγαίνουμε από'δω και από'κει, αλλά αργά ή γρήγορά πάλι θα ρθει η ώρα που θα μας πουν να κάτσουμε σπίτι, να μην χαλάμε τόσα λεφτά κτλ". Εγώ προσωπικά, δεν θα το άντεχα αυτό. Ναι, οκ, τα λεφτά είναι λίγα, είναι σημαντικά, πρέπει να μας βγάλουν μέχρι το τέλος του μήνα, αλλά άλλο το ένα άλλο το άλλο. Εγώ μπορεί να κάτσω μέχρι τις 5 το πρωί στα βραχάκια με μπύρα από το περίπτερο χαλώντας 1 ευρώ. Οπότε, αργά ή γρήγορα καταλαβάινεις ότι το θέμα δεν είναι τα χρήματα, αλλά το ότι οι δικοί σου θα σε βλέπουν πάντα ως 5 χρονο. και αν κρίνω από τον ξαδέρφο μου που είναι μεταπτυχιακός σε άλλη πόλη και συμβαίνει ακριβώς το ίδιο, σκούρα τα πράγματα.