Έρημος, όαση και η φύση της πραγματικότητας

Το παρόν θέμα μου προέκυψε μετά από μια απρόσμενη ερώτηση που μου απηύθυνε κάποιος φίλος σήμερα:

"Έστω ότι κάποιος άνθρωπος βρίσκεται στην έρημο κι άξαφνα βλέπει μπροστά του μία όαση. Θέλει πραγματικά μέσα του να φτάσει στην όαση. Ο άνθρωπος αυτός πού ζει λοιπόν, στην έρημο ή στην όαση;".

Πολλοί ίσως σκεφτούν ότι η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα είναι προφανής, ή χαμογελάσουν από τη φαινομενική του αφέλεια. Είναι όμως τούτο το ερώτημα πραγματικά αφελές; Είναι η απάντηση τόσο προφανής, όσο φαίνεται σε μια πρώτη ανάγνωση;

Προσωπικά θεωρώ ότι το συγκεκριμένο ερώτημα έχει βαθύτερες προεκτάσεις από όσο θα περίμενε κανείς. Ο άνθρωπος του παραδείγματός μας ξεχνά την έρημο που τον περιτριγυρίζει με απειλητικές διαθέσεις και οραματίζεται την όαση, σχεδιάζει το πώς θα φτάσει σ' αυτήν, συγκεντρώνει όλο του το είναι στον τελικό του προορισμό, ή με άλλα λόγια επικαλείται το Σκοπό, που είναι κατά το Δον Χουάν συμπαντική δύναμη.

Τελικά πώς ορίζεται το πού ζει κάποιος, σε μια δεδομένη στιγμή; Είναι εκεί που στέκεται το σώμα του, εκεί που πετάει ο λογισμός του ή εκεί που τον καλεί το Θέλημά του; Δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε ότι το αρχέτυπο της Ερήμου σχετίζεται με την εσωτερική διδασκαλία και το Νόμο του Θελήματος. Μήπως τελικά η όαση δεν είναι παρά μια παραίσθηση, από αυτές που η Έρημος ξέρει να ορθώνει μπροστά στον Ταξιδευτή;

Θα ήθελα να διαβάσω τη γνώμη σας πάνω σ' αυτήν την ενδιαφέρουσα σκέψη...

Πολύ σωστά τα λέτε Sid και Ciby, όμως θα ήθελα να θέσω μια ακόμη παράμετρο του ζητήματος: Κάποιοι λένε πως το Σύμπαν είναι όλο μια παραίσθηση, πράγμα που προσυπογράφει και ο Άλιστερ Κρόουλυ. Πιστεύετε πως κάτι τέτοιο μπορεί να είναι αληθές; Εάν ισχύει κάτι τέτοιο, δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο άνθρωπος ζει στην παραίσθηση στην οποία έχει εστιάσει την προσοχή του;

Φυσικά, για να γίνει κατανοητό κάτι τέτοιο, είναι αναγκαίο να ξεχάσουμε την έρημο ως μια πραγματική οντότητα και να τη φανταστούμε ως ένα σύμβολο, που αναφέρεται σε καταστάσεις οι οποίες συμβαίνουν μέσα στην καθημερινή μας ζωή. Μήπως δηλαδή τελικά εμείς ορίζουμε μέσα στην καθημερινότητά μας, το ιδιαίτερο μικροπεριβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε, εστιάζοντας απλά την προσοχή μας σ' αυτό;

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Τελικά πώς ορίζεται το πού ζει κάποιος, σε μια δεδομένη στιγμή; Είναι εκεί που στέκεται το σώμα του, εκεί που πετάει ο λογισμός του ή εκεί που τον καλεί το Θέλημά του; Δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε ότι το αρχέτυπο της Ερήμου σχετίζεται με την εσωτερική διδασκαλία και το Νόμο του Θελήματος. Μήπως τελικά η όαση δεν είναι παρά μια παραίσθηση, από αυτές που η Έρημος ξέρει να ορθώνει μπροστά στον Ταξιδευτή;

Click για ανάπτυξη...

Συνήθως όταν εγώ βλέπω την "όαση", έχω ήδη φτάσει σ'αυτήν. Είμαι σίγουρος. Δεν υπάρχει λογική σ'αυτό, αλλά είμαι ήδη μέσα στην όαση. Μπορεί να'ναι και παραίσθηση, μπορεί να'ναι και πραγματική όαση, αλλά εφόσον την βλέπω, είμαι σε μια λογική απόσταση απ'αυτήν, έχω στόχο, συνείδηση του στόχου και σιδερένια θέληση να φτάσω στην όαση και η έρημος δεν μ'απασχολεί πια. Ποιός όμως μπορεί να ξέρει αν η όαση είναι υπαρκτή ή αν δεν τη γέννησε το μυαλό μου μέσα στην απελπισία της ερήμου ; Και μετά την όαση τί ; Πάλι έρημος δεν είναι ; Είναι οι οάσεις στόχος ; Δεν νομίζω. ΄Ενα διάλειμα μόνο.

Αρχική Δημοσίευση από moonlight:

η κολαση μας (ερημος) ειναι ο ιδιος ο εαυτος μας και η σωτηρια μας (οαση) παλι ο ιδιος ο εαυτος μας. ο ανθρωπος εκ καταβολης ζει πνευματικα και υλικα σε μια αεναη παλη με το κακο και το καλο , με την κολαση και τον παραδεισο , με την ερημο και την οαση.

Click για ανάπτυξη...

Πράγμα που σημαίνει ότι ο άνθρωπος βρίσκεται σε μια αέναη πάλη με τον εαυτό του, εκ καταβολής. Συμφωνώ απόλυτα με αυτήν την άποψη και θα ήθελα να την υπογραμμίσω ώστε να μην περάσει απαρατήρητη. Αυτός είναι κι ένας απ' τους λόγους που θεωρώ ότι το σύμπαν μέσα στο οποίο ζει ο καθένας μας δεν είναι παρά μία παραίσθηση, παρά τις εύλογες αντιρρήσεις που εκφράζει παρακάτω η Ciby.

Αρχική Δημοσίευση από cibyllian:

Δεν θα έλεγα ότι συμφωνώ με την άποψη ότι το Σύμπαν είναι μια παραίσθηση και μόνο. Τουλάχιστον το δικό μου φτωχό μυαλό δεν μπορεί να το συλλάβει έτσι. Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω διαβάσει Άλιστερ Κρόουλυ και γι' αυτό δεν θέλω να εκφέρω άποψη πάνω στη θεωρία του, γιατί δεν ξέρω ούτε πως το στηρίζει ούτε πως ακριβώς το εννοεί.

Click για ανάπτυξη...

Ο Κρόουλυ δεν το εξηγεί καθόλου αυτό το σημείο, παρά μόνο το εκφράζει ως αξίωμα. Πρέπει να διαβάσει κανείς πολλά από τα έργα του, ώστε να σχηματίσει μια ιδέα -και πάλι αμυδρή- για το τι θέλει να πει. Πάντως δεν είναι δική του πρωτοτυπία, πρόκειται για κοινό τόπο στο χώρο της φιλοσοφίας και δη της εσωτερικής. Μάλλον θα πρέπει να το δούμε ως ένα μυστήριο το οποίο ο καθένας από εμάς πρέπει να το διερευνήσει προσωπικά και να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα.

Πάντως κι εγώ σε αυτά που ανέφερα στο προηγούμενο ποστ, την έρημο την έχω λάβει ως σύμβολο. Τώρα όσον αφορά στο μικροσύμπαν που ζει ο καθένας από εμάς, νομίζω πως σε ένα βαθμό ναι το ορίζουμε εμείς. Όχι απόλυτα βέβαια, αλλά σίγουρα επηρεάζεται από αυτά στα οποία εστιάζουμε.
Και για να μιλάμε πιο συγκεκριμένα, το πόσο ευχάριστη ή αν θέλετε εύκολη, θελκτική ή ότι άλλο είναι η καθημερινότητά μας, έχει να κάνει με το πως τη βλέπουμε αλλά και πόσο τη "βοηθάμε" εμείς οι ίδιοι. Εδώ μου έρχεται στο μυαλό το ποτήρι με το νερό μέχρι τη μέση, που άλλοι το βλέπουν μισογεμάτο και άλλοι μισοάδειο. Αν κάποιος θέλει βλέπει τη ζωή του μίζερα, τότε θα γίνει μίζερη, ενώ αντίθετα αν θέλει να βλέπει παντού κάτι αισιόδοξο, τότε και η ζωή του θα είναι πιο "εύπεπτη". Δυσκολίες και αναποδιές θα έχουμε όλοι, καταστάσεις από τις οποίες θα θέλουμε να βγούμε θα έχουμε όλοι. Αυτά είναι πράγματα που δεν τα ορίζουμε απόλυτα εμείς. Το αν τελικά θα καταφέρουμε να βγούμε και να φτάσουμε την πολυπόθητη όαση, αυτό νομίζω το ορίζουμε εμείς.

Click για ανάπτυξη...

Πολύ σωστά, αυτό είναι μια πτυχή εκείνου που ήθελα να πω με το τελευταίο μου ποστ. Θα παρατηρήσω ωστόσο, σε συνέχεια αυτού που λες, ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, όταν βλέπεις τα πράγματα με μίζερη, όπως το ορίζεις οπτική, με κάποιο μυστηριώδη τρόπο έλκεις επάνω σου συνεχώς τις κακές και ατυχείς καταστάσεις, οι οποίες έρχονται για να επιβεβαιώσουν στην ουσία την οπτική σου. Εάν πάλι βλέπεις τα πράγματα μ' αισιόδοξο τρόπο, αποκτάς μεγάλη "τύχη" και οι καταστάσεις αποβαίνουν παραδόξως θετικά, στη συνήθη περίπτωση.

Τώρα για το γεγονός ότι δεν τα ορίζεις εσύ απόλυτα τα πράγματα, μάλλον είναι αυτονόητο, αφού δεν είσαι εσύ ο δημιουργός του σύμπαντος, αλλά βρίσκεσαι σε διαρκή αλληλεπίδραση μαζί του, ωστόσο από προνομιακή θέση θα έλεγα.

Σχετικά δε με το που εστιάζουμε, αυτό για μένα είναι οι στόχοι των ανθρώπων. Θεωρώ ότι κανείς πρέπει πάντα να θέτει ένα στόχο και μόλις τον κατακτά να θέτει τον επόμενο. Το τι είναι αυτός ο στόχος, πόσο μεγαλεπίβολος ή όχι είναι, αυτό είναι θέμα ανθρώπου. Είναι όμως και αυτός που επηρεάζει την καθημερινότητα και το μικροσύμπαν μας. Δεν μπορώ να τα θεωρήσω παραίσθηση όλα αυτά. Παραίσθηση είναι για μένα κάτι που υπάρχει στο μυαλό ενός ανθρώπου, το "βλέπει" μόνο αυτός και δεν επηρεάζονται άλλοι από αυτό. Οι στόχοι που θέτουμε ή τα πράγματα στα οποία εστιάζουμε, δεν είναι κάτι που αφορά μόνο εμάς, επηρεάζουν και άλλους ανθρώπους.

Click για ανάπτυξη...

Δεν θα πρέπει ωστόσο να ξεχνούμε ότι πολλοί φιλόσοφοι αποδέχονται πως η πραγματικότητα ορίζεται από τον παρατηρητή. Πράγματι, τα μάτια μας δεν είναι κάμερες, οι οποίες καταγράφουν με αντικειμενικό τρόπο την πραγματικότητα, αλλά η εικόνα που σχηματίζουμε για τον κόσμο γύρω μας είναι απλά μια προσομοίωση, ένα μοντέλο που δημιουργείται στο μυαλό μας, το οποίο περιλαμβάνει το κλάσμα εκείνο των άπειρων στοιχείων που αποτελούν τον κόσμο μας, το οποίο εμείς επιλέγουμε να προσέξουμε συνειδητά. Έτσι, από κάποια άποψη, σε κάθε περίπτωση αυτό που ορίζουμε ως πραγματικότητα υπάρχει μόνο στο μυαλό ενός ανθρώπου, το βλέπει μόνο αυτός. Από την άλλη πλευρά, η αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων καθιστά βέβαιο ότι από κάθε μας παραίσθηση επηρεάζονται κατά τι και κάποιοι άλλοι άνθρωποι. Γνωρίζεις ίσως ότι η ψυχασθένειες είναι και μεταδοτικές, ότι εάν ζεις στο ίδιο περιβάλλον με κάποιο ψυχωτικό διαστρεβλώνεται σε μεγάλο βαθμό και η δική σου αντίληψη των πραγμάτων, μέχρι που τελικά μπορεί κι εσύ να τρελαθείς. Είναι αυτό που ονομάζεται "Δισχιδής Ψύχωση".

Η μόνη σχέση που μπορώ να βρω με την παραίσθηση, είναι η προσωπική οπτική του καθενός για τα πράγματα. Όχι όμως ότι δεν υπάρχει τίποτα, απλά ο καθένας το βλέπει διαφορετικά. Να εξηγήσω με ένα πολύ απτό παράδειγμα τι εννοώ: Ας πάρουμε έναν άνθρωπο, έναν σκύλο και ένα φυτό. Και ο άνθρωπος και ο σκύλος βλέπουν το φυτό. Αυτό είναι η πραγματικότητα. Ο άνθρωπος το βλέπει πράσινο και ο σκύλος το βλέπει γκρι. Αυτό είναι η οπτική του καθενός. Όπως και η χρησιμότητά του, που για εμάς μπορεί να είναι π.χ. καλοπιστική και για το σκύλο πρακτική (εάν το βλέπει ως "τουαλέτα" ). Η πραγματικότητα όμως είναι πως το φυτό υπάρχει άσχετα πως το βλέπουμε εμείς ή ο σκύλος.

Click για ανάπτυξη...

Σωστό το παράδειγμά σου. Σκέψου όμως ότι μόνο ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να αποδώσει πνευματικές και συμβολικές ιδιότητες στο φυτό το οποίο βλέπει, οι οποίες βρίσκονται πέρα από τη στενή χρηστική του υπόσταση. Για παράδειγμα, οι αρχαίοι θεώρησαν τα δένδρα "ιερά", τους απέδωσαν άυλες οντότητες οι οποίες κατοικούν εντός τους και τα συσχέτισαν άρρηκτα με ένα αρχέτυπο, εκείνο της στήλης που συνδέει τη Γη με τον Ουρανό. Έτσι, κατά την ιουδαιοχριστιανική παράδοση στον παράδεισο υπήρχαν το Δένδρο της Ζωής και το Δένδρο της Γνώσης, ενώ κατά τη σκανδιναυική παράδοση μια γιγάντια φλαμουριά στηρίζει στα κλαδιά της τη Γη. Ακόμη και ο Νεύτωνας απέδωσε συμβολικά την ιδέα που του ήρθε ξαφνικά για τη βαρύτητα, σ' ένα μήλο που έπεσε από μια μηλιά κάτω από την οποία καθόταν. Δεν είναι τυχαίο ότι η ίδια μηλιά ήταν συμβολικά το "Δένδρο της Γνώσης", συνεπώς εκείνος υπονόησε ότι η γνώση αυτή του ήρθε κατευθείαν από τον ουρανό. Πίστεψέ με, είναι πολύ μεγάλη η διαφορά μεταξύ εκείνου που κοιτώντας ένα δένδρο βλέπει απλά έναν φυτικό οργανισμό, κι εκείνου που βλέπει ένα αρχέτυπο ή κάτι το "ιερό".

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:

Συνήθως όταν εγώ βλέπω την "όαση", έχω ήδη φτάσει σ'αυτήν. Είμαι σίγουρος. Δεν υπάρχει λογική σ'αυτό, αλλά είμαι ήδη μέσα στην όαση. Μπορεί να'ναι και παραίσθηση, μπορεί να'ναι και πραγματική όαση, αλλά εφόσον την βλέπω, είμαι σε μια λογική απόσταση απ'αυτήν, έχω στόχο, συνείδηση του στόχου και σιδερένια θέληση να φτάσω στην όαση και η έρημος δεν μ'απασχολεί πια. Ποιός όμως μπορεί να ξέρει αν η όαση είναι υπαρκτή ή αν δεν τη γέννησε το μυαλό μου μέσα στην απελπισία της ερήμου ; Και μετά την όαση τί ; Πάλι έρημος δεν είναι ; Είναι οι οάσεις στόχος ; Δεν νομίζω. ΄Ενα διάλειμα μόνο.

Click για ανάπτυξη...

Όχι, έχεις δίκιο. Ο στόχος είναι κατά την παράδοση "Η Πόλη των Πυραμίδων", ό,τι κι αν σημαίνει αυτό...

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση
Ισχύει και το ένα και το άλλο μιας που υπάρχουν τόσες διαφορετικές μοναδικές ψυχολογίες ανθρώπων
Νομίζω ότι ανάλογα με τη φύση του ανθρώπου που ζει το "όνειρο" είναι και η απάντηση

Εγώ, θα βρισκόμουν ήδη στην όαση
Γνωρίζω ανθρώπους που θα βρίσκονταν στην έρημο

Δε γνωρίζω τι είναι αυτό που μας κάνει να διαφέρουμε τόσο πολύ σε τρόπους αντιμετώπισης και σε συμπεριφορές
Ομως ξέρω με σιγουριά ότι η αισιοδοξία είναι σημαντικός παράγοντας για να ζούμε στην όαση που βλέπουμε μπροστά, ακόμα κι όταν ο ήλιος μας ψήνει στην έρημο

Αρχική Δημοσίευση από cibyllian:

Ο άνθρωπος οφείλει να βρίσκεται σε αέναη πάλη με τον εαυτό του. Δεν καταλαβαίνω όμως, πως συνάγεται εξ' αυτού το συμπέρασμα ότι το σύμπαν που ζει ο καθένας μας είναι μια παραίσθηση. Αν θες μου εξηγείς λίγο το συλλογισμό σου.

Click για ανάπτυξη...

Πολύ απλά, αυτό που βλέπει ο άνθρωπος από τον κόσμο γύρω του είναι μοναχά ο εαυτός του κι όχι η πραγματική υπόσταση των καταστάσεων. Μ' αυτόν παλεύει, μ' αυτόν καταγίνεται και η εικόνα που έχει για το περιβάλλον του είναι αυτή που διατηρεί για το πρόσωπό του.

Την θεωρία αυτή την έχω ακούσει και για να είμαι ειλικρινής κατά βάθος το πιστεύω. Είναι αυτό που λένε οι παλαιότεροι "μη γκρινιάζεις γιατί είναι γρουσουζιά". Επειδή γενικά πιστεύω σε ... πως να το πω.... σε "μεταφυσικά" πράγματα, δεν μπορώ να αποκλείσω με την ψυχρή λογική κάτι τέτοιο. Όμως αναρωτιέμαι συχνά μήπως και πάλι είναι θέμα οπτικής. Θέλω να πω, ότι καθημερινά μας συμβαίνουν είτε στους ίδιους, είτε γύρω μας διάφορα πράγματα. Από απλά, π.χ. το να μη βρίσκεις να παρκάρεις ή να συναντάς κίνηση μέχρι πιο σοβαρά, π.χ. ένα ατύχημα. Αν εκείνη τη στιγμή σκεφτείς λογικά την στατιστική πιθανότητα να σου συμβεί κάτι τέτοιο, τότε θα διαπιστώσεις ότι δεν το "τραβάς" σα μαγνήτης, απλά θα συνέβαινε κάποτε. Είναι δηλαδή και θέμα αντίληψης των πραγμάτων, όσο μεγιστοποιείς το παραμικρό που σου συμβαίνει, τόσο νιώθεις να έχεις φάει μούντζα. Υπάρχουν όμως και άπειρα καλά μικρά ή και πιο μεγάλα πράγματα που μας συμβαίνουν καθημερινά και δεν τους δίνουμε τις διαστάσεις που θα έπρεπε. Ας πούμε το ότι σήμερα μπόρεσες να απολαύσεις έναν καφέ στην Πλάκα με ένα φίλο και να πεις δυο κουβέντες. Αυτά δυστυχώς δεν τα καταχωρούμε στα θετικά που μας συμβαίνουν, γιατί απλά τα θεωρούμε δεδομένα. Δεν είναι όμως καθόλου δεδομένα. Το ότι δεν τα "βλέπουμε" δε σημαίνει ότι δεν συμβαίνουν, απλά εμείς επιλέγουμε να μην τα βλέπουμε.

Click για ανάπτυξη...

Ας δεχθώ ότι ισχύει μόνο αυτό που λες εδώ. Τότε επιβεβαιώνεται η άποψη ότι πράγματι ο άνθρωπος ζει μέσα σε μια πραγματικότητα που κατασκευάζει από μόνος του, δηλαδή σύμφωνα με το αρχικό μας παράδειγμα, ζει στην "όαση" και όχι στην "έρημο". Ωστόσο, νομίζω πως πράγματι τραβάει επάνω του τις καταστάσεις, αν και αυτό που λες δεν μπορεί να αποκλειστεί λογικά.

Δεν αντιλέγω, απλά δε νομίζω ότι τρελαίνεσαι επειδή βλέπεις μια άλλη πραγματικότητα, αλλά επειδή χάνεις την αντικειμενική πραγματικότητα. Θέλω να πω, αν βλέπεις π.χ. μια κουρτίνα και ένας άλλος στον ίδιο χώρο την βλέπει ως φάντασμα και όχι ως κουρτίνα και εν συνεχεία εσύ αρχίσεις να τη βλέπεις επίσης ως φάντασμα, αυτό δε συμβαίνει επειδή έπαψε να είναι κουρτίνα, αλλά επειδή εσύ θες να βλέπεις πλέον ένα φάντασμα. Η πραγματικότητα της κουρτίνας εξακολουθεί να υφίσταται.
Θα ήθελα όμως να μη μπούμε σε περιπτώσεις ψυχασθένειας, διότι θα χάσουμε τη μπάλα. Εν τούτοις να σου πω ότι, αν όλα ήταν ψευδαίσθηση τότε δεν θα υπήρχαν ψυχασθενείς. Σκέψου το λίγο.

Click για ανάπτυξη...

Μια άλλη θεώρηση της ψυχασθένειας πάντως είναι πως πρόκειται για διαφορετικό τρόπο αντίληψης της ίδιας πραγματικότητας που όλοι βιώνουμε, συνεπώς πρόκειται για "μετακίνηση του σημείου συναρμογής", όπως λέει ο Δον Χουάν, του ενεργειακού δηλαδή κόμβου με τον οποίο συντονιζόμαστε με μια συγκεκριμένη "συχνότητα" της ύπαρξης. Αυτό που κάνει τον άνθρωπο "ασθενή" λοιπόν σ' αυτήν την περίπτωση, είναι ότι δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη δύο διαφορετικών τρόπων αντίληψης, της δικής μας δηλαδή και της δικής του, με αποτέλεσμα να μην είναι λειτουργικός μέσα στη δική μας πραγματικότητα. Παράδειγμα που μπορεί να ενισχύσει αυτά που γράφω, είναι η περίπτωση του νομπελίστα μαθηματικού John Forbes Nash Jr, την ιστορία του οποίου είδαμε στην ταινία "Ένας υπέροχος άνθρωπος (A beautiful mind) με τον Ράσσελ Κρόυ. Από τη στιγμή που ο ίδιος αναγνώρισε ότι μπορεί να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα διαφορετικά από εμάς τους υπόλοιπους, έπαψε να είναι ασθενής. Εξάλλου είναι γνωστό ότι ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσεις έναν "τρελό" είναι να ενστερνιστείς την τρέλα του, όπως είδαμε και στην πραγματική ιστορία του Patch Adams, τον οποίο ενσάρκωσε στη μεγάλη οθόνη ο Ρόμπιν Ουίλιαμς. Από τη στιγμή που υπάρχει έστω κι ένας που "βλέπει" το ίδιο πράγμα με τον τρελό, εκείνος παύει αυτόματα να είναι τρελός, αφού αποκτά σημείο αναφοράς. Πράγματι λοιπόν, εφόσον δεχτούμε ότι όλα είναι ψευδαίσθηση, τότε δεν υπάρχουν ψυχασθενείς. Να θυμάσαι πως ο μόνος λόγος για τον οποίο η πραγματικότητα την οποία βιώνουμε δείχνει τόσο συμπαγής, είναι επειδή έχουμε συμφωνήσει όλοι σε αυτήν. Ο σωστός όρος τελικά δεν είναι "Πραγματικότητα", αλλά "Συναινετική Πραγματικότητα"

Αυτό είναι θέμα οπτικής. Σε αυτό δεν διαφωνούμε, οι άνθρωποι έχουν διαφορετική οπτική, η οποία επηρεάζεται από τη διάφορους παράγοντες, όπως η γνώση, η πρόοδος της επιστήμης, η θρησκευτικές αντιλήψεις κλπ...
Η δική μου ένσταση έχει να κάνει με την απολυτόττητα της παραίσθησης. Δεν διαφωνώ ότι π.χ. το δέντρο είναι για μένα κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν για τους αρχαίους π.χ. Αιγυπτίους ή όποιους άλλους. Ακόμα και με σύγχρονους λαούς μπορεί να βρεις διαφορές, π.χ. το χιόνι και ο πάγος για τους Εσκιμώους υπήρξε δομικό υλικό, ενώ εγώ π.χ. το βλέπω σαν παιχνίδι. Η πραγματικότητα του χιονιού ή του δέντρου όμως υφίσταται έτσι κι αλλιώς, άσχετα από το πως το βλέπουμε.

Click για ανάπτυξη...

Ένα πρώτο συμπέρασμα λοιπόν από τη συζήτησή μας, με το οποίο όλοι λίγο ως πολύ συμφωνούμε, είναι ότι η αίσθηση της πραγματικότητας αλλάζει ισχυρά, αναλόγως του τρόπου αντίληψης του κάθε ανθρώπου, την οπτική του γωνία κλπ. Από την άλλη πλευρά εσύ, όπως πιστεύω και οι περισσότεροι, θεωρείς ότι υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα, ένα φυτό ή μια κουρτίνα, απλώς ο καθένας από εμάς τη βλέπει αλλιώς, επενδύει διαφορετική συναισθηματική, εννοιολογική και συμβολική φόρτιση σε κάθε αντικείμενο και συνεπώς εκείνο που αλλάζει είναι η υποκειμενική αντίληψη της συμπαγούς υλικής πραγματικότητας.

Εγώ από την άλλη έχω λόγους να πιστεύω ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά, δηλαδή ότι η εικόνα του σύμπαντος, του χρόνου και του χώρου, όπως την αντιλαμβάνεται το σύνολο της ανθρωπότητας κι όχι ο καθένας χωριστά, είναι μια ψευδαίσθηση. Σε επόμενο ποστ μου θα καταθέσω κάποιες σκέψεις μου που με οδηγούν προς τέτοιες επικίνδυνες ατραπούς, οπότε ας μείνουμε για την ώρα στα συμπεράσματα που κατακτήσαμε με τη συζήτηση...

Αλίμονο αν δεν ήταν!

Click για ανάπτυξη...

Ναι, η Πόλη των Πυραμίδων είναι άλλη μια αλληγορία ή σύμβολο, της οποίας η έννοια με απασχολεί και μου βάζει νοητικές τρικλοποδιές. Θ' ασχοληθούμε μ' αυτήν όταν ανοίξουμε την επόμενη κάρτα των Ταρώ, αυτήν της Λαγνείας.

Eάν έκανες τον κόπο να παρακολουθήσεις τη συζήτηση θα είχες ίσως διαβάσει ότι έχω καλύψει τη βασική σου ένσταση:

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Ο Κρόουλυ δεν το εξηγεί καθόλου αυτό το σημείο, παρά μόνο το εκφράζει ως αξίωμα. Πρέπει να διαβάσει κανείς πολλά από τα έργα του, ώστε να σχηματίσει μια ιδέα -και πάλι αμυδρή- για το τι θέλει να πει. Πάντως δεν είναι δική του πρωτοτυπία, πρόκειται για κοινό τόπο στο χώρο της φιλοσοφίας και δη της εσωτερικής. Μάλλον θα πρέπει να το δούμε ως ένα μυστήριο το οποίο ο καθένας από εμάς πρέπει να το διερευνήσει προσωπικά και να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα.

Click για ανάπτυξη...

Επίσης, παρακάτω έγραψα τα εξής:

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Εγώ από την άλλη έχω λόγους να πιστεύω ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά, δηλαδή ότι η εικόνα του σύμπαντος, του χρόνου και του χώρου, όπως την αντιλαμβάνεται το σύνολο της ανθρωπότητας κι όχι ο καθένας χωριστά, είναι μια ψευδαίσθηση. Σε επόμενο ποστ μου θα καταθέσω κάποιες σκέψεις μου που με οδηγούν προς τέτοιες επικίνδυνες ατραπούς, οπότε ας μείνουμε για την ώρα στα συμπεράσματα που κατακτήσαμε με τη συζήτηση...

Click για ανάπτυξη...

Φυσικά και ο Πλάτωνας δεν θα μπορούσε να λείπει από τους οδηγούς μου σε τέτοιες επικίνδυνες ατραπούς.

Εγω θα ελεγα να το παραβλεψουμε Δεν εχουμε αναγκη ουτε το Θελημα, ουτε αρχετυπα, για να φιλοσοφισουμε. Εαν καποιος αρεσκεται σε "in" ορολογιες, πασο. Απλά ψηφιζω να μιλαμε με την ουσια, χωρις ακουσια να κατευθυνουμε το ακροατηριο συγκεκριμενα προς καποια γραμμη.

Click για ανάπτυξη...

Σ' ένα θέμα με βάση κάποιο αρχέτυπο, περιμένω να δω πως θα το προσεγγίσεις χωρίς αυτά. Πολύ όμως φοβάμαι από τη μέχρι τώρα απάντησή σου πως δεν έχεις καταλάβει καν ποιο είναι το θέμα μας...

Είναι προφανές ότι η έρημος, η όαση και ο πιθανός τελικός προορισμός του ανθρώπου-ταξιδευτή είναι συμβολισμοί.
Το αξιοπρόσεκτο είναι πώς αυτοί οι συμβολισμοί μιλούν με παραπλήσιο τρόπο σε πολλούς ανθρώπους, όπως όλοι εσείς που απαντήσατε στο θέμα.

Δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που δεν καταλαβαίνει τα σύμβολα, αρχέτυπα και μη, ακόμη κι αν κανείς δεν του τα εξηγήσει, αφού ο λόγος ύπαρξής τους είναι ακριβώς αυτός: Να περνούν κάποιο μήνυμα χωρίς πολλά λόγια.
Πριν λίγο καιρό έγραψα μερικά πράγματα για τα σύμβολα που όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να διαβάσει εδώ και εδώ ώστε να μην ξεφύγουμε από το ζήτημα του παρόντος θέματος.

Έτσι για τους περισσότερους έστω από εμάς, η έρημος είναι συνώνυμη με το ταξίδι της ζωής και τις ταλαιπωρίες του και η όαση είναι συνώνυμη με τον προορισμό, το στόχο, την ανακούφιση, τον από μηχανής θεό, τη βοήθεια κ.α.

Το Θέλημα του Crowley, οι διδασκαλίες του Δον Χουάν για το Σκοπό, ο Δρόμος του Ειρηνικού πολεμιστή, ο Πλάτωνας, ακόμη και ο χρόνος που πέρασε ο Ιησούς στην Έρημο, αλλά και μύριες χίλιες άλλες θεωρίες, μπορούν να ταυτιστούν και να τροφοδοτήσουν το ερώτημα του θέματος.
Λίγο-πολύ όλοι οι μεγάλοι μύστες και διδάσκαλοι λένε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, καθένας μέσα από τις δικές του εμπειρίες και τη δική του μέθοδο αποκωδικοποίησης φιλοσοφικών εννοιών. Το αξιοθαύμαστο για μένα είναι πως όλες αυτές οι θεωρίες συγκλίνουν.

Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τα ίδια πράγματα χωρίς κανένα σύμβολο:

"Βρίσκομαι μέσα στην καθημερινότητα, βάζω στόχους και θέλω απεγνωσμένα να τους φτάσω. Βιώνω ήδη το στόχο μου ως εκπληρωμένη πραγματικότητα;"

Το νόημα δεν αλλάζει. Αυτό που αλλάζει είναι η σχηματική απεικόνιση μέσα στον εγκέφαλό μας και οι ευκολία που δίνει σε κάποιους ο συμβολισμός να συνεννοηθούν και να εκφραστούν καλύτερα.

Δε μπορεί βέβαια κάτι τέτοιο να ισχύει για όλους... Υπάρχουν κι αυτοί που βλέπουν την έρημο σαν σκέτη άμμο και την όαση ως εμφιαλωμένο νερό με κάπως πιο εξωτικό περιτύλιγμα!

Ίσως λεπτομέρειες σαν κι αυτές διαφοροποιούν τον καλλιτέχνη απ' τον τεχνοκράτη, αλλά αυτή είναι συζήτηση για άλλο θέμα...

Διαβάζω αυτή την περίοδο το βιβλίο του Alain De Botton με τίτλο: "Πώς ο Προυστ μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου"
(Θα διαβάσετε πολλά από μένα για τον De Botton το επόμενο διάστημα, πριν σκεφτείτε ότι τον έχω θεοποιήσει, να σας πληροφορήσω ότι μου τράβηξε το ενδιαφέρον και τον μελετώ).

Τι μας λέει λοιπόν ο Προυστ δια στόματος De Botton: Πριν να φτάσουμε στο στόχο, βιώνουμε μια περίοδο στην οποία τον οραματιζόμαστε, τον σχεδιάζουμε, τον αναπαριστούμε με κάθε λεπτομέρεια στο μυαλό μας.
Σε αυτή τη φάση του ταξιδιού στην έρημο, ο ταξιδευτής κι αν έχει ακόμη μπροστά του πολύ δρόμο να διανύσει, βιώνει κατά κάποιο τρόπο ήδη στην όαση, αφού την έχει πλάσει με κάθε λεπτομέρεια στο μυαλό του. Ο Προυστ θεωρεί αυτό το στάδιο ως απαραίτητο ώστε να εκτιμήσουμε και να αξιολογήσουμε σωστά το στόχο-όαση.

Από εκεί και πέρα οι εκδοχές είναι άπειρες όσοι και οι ταξιδευτές. Για κάποιους το να βρίσκεσαι ήδη στην όαση είναι απαραίτητο συστατικό για την επίτευξη του στόχου. Για κάποιους άλλους όσο περισσότερο συνειδητοποιείς ότι η όαση απέχει ακόμα, τόσο λιγότερο θα απογοητευτείς αν η όαση αποδειχθεί οφθαλμαπάτη της ερήμου. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο De Botton:

"Ένας καλός τρόπος για να αξιολογήσουμε τη σοφία των ιδεών κάποιου είναι, ίσως, η προσεκτική εξέταση της κατάστασης του νου και της σωματικής του υγείας. Σε τελική ανάλυση, αν οι ισχυρισμοί του αξίζουν πράγματι την προσοχή μας, είναι αναμενόμενο πρώτος απ' όλους να δρέπει τους καρπούς ο δημιουργός τους".
σελ. 64, Πώς ο Προυστ μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου - De Botton, Alain ISBN: 978-960-16-0398-8, εκδ. Πατάκη.

Άλλωστε ο καθένας μας ζει την προσωπική του έρημο, οραματιζόμενος την προσωπική του όαση. Καμία έρημος δεν είναι ίδια με κάποια άλλη όπως και καμία όαση.

Εδώ βρίσκεται αυτό που μου αρέσει περισσότερο στο παράδειγμα της ερήμου:
Στην έρημο δεν υπάρχουν προκαθορισμένα μονοπάτια όπως μέσα σε ένα δάσος για παράδειγμα, αφού ο άνεμος και η φύση της ερήμου είναι τέτοια που θα έσβηναν κάθε σημάδι.

Καθένας δημιουργεί περπατώντας το προσωπικό, μοναδικό μονοπάτι του και το μόνο που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι πως η ευθεία παραμένει ο συντομότερος δρόμος...

Όσο για την "πραγματική πραγματικότητα" την "αληθινή αλήθεια" και την "αντικειμενικότητα της αντικειμενικότητας" αμφιβάλλω εδώ και καιρό για την ύπαρξή τους και αρκετές από τις ομιλίες που παρακολουθώ τελευταία στο TED επιβεβαιώνουν τις αμφιβολίες μου. Δεσμεύομαι να σας παρουσιάσω όσες περισσότερες μπορέσω, καθώς αυτές θα μεταφράζονται, ένα καλό σημείο εκκίνησης πάντως είναι η ομιλία της Jane Bolte Taylor καθώς κι αυτή του Jeff Hawkins που τις έχουμε ήδη στο φόρουμ.

Αρχική Δημοσίευση από cibyllian:

Μισό λεπτό... το ότι ο άνθρωπος παλεύει με τον εαυτό του δεν σημαίνει και ότι δεν μπορεί να έχει αντίληψη της πραγματικότητας. Θα έλεγα μάλλον ότι ο άνθρωπος "κρίνει" την πραγματικότητα, αυτά δηλαδή που συμβαίνουν γύρω του, με βάση την αντίληψη που έχει για τα πράγματα, αλλά δε σημαίνει σε καμία των περιπτώσεων ότι η πραγματικότητα αυτή καθ' αυτή διαμορφώνεται από τον ίδιο.

Click για ανάπτυξη...

Ωστόσο η αντίληψη της πραγματικότητας βάσει της οποίας ζει, ο τρόπος που κρίνει τα πράγματα και όλη η υπόσταση που δίνει σε αυτά που τον περιτριγυρίζουν και σ' εκείνα που του συμβαίνουν, είναι φιλτραρισμένα μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της αυτοαντίληψής του.

Εάν λοιπόν ένα γεγονός που μας συμβαίνει, εμείς το αντιλαμβανόμαστε ως κακό, αισθανόμαστε άσχημα γι' αυτό, νιώθουμε συναισθήματα οργής και θλίψης ή ενοχής, αντιδρούμε ως να μας είχε συμβεί κάτι κακό, πχ με βία, αντίποινα, αμυντική συμπεριφορά κλπ και τελικά το αποτέλεσμα του γεγονότος, αποβαίνει πράγματι κακό ή ακόμη και καταστροφικό, επιβεβαιώνοντας την αρχική μας εκτίμηση και αντίληψη περί ενός "κακού" συμβάντος. Αντίθετα, εάν το ίδιο γεγονός το δει κανείς ως καλό ή ουδέτερο, η συμπεριφορά του απέναντι σ' αυτό θα είναι διαφορετική και διαφορετικά θα είναι τ' αποτελέσματα των πράξεών του, άρα τελικά διαφορετική και η έκβαση του συμβάντος.

Έτσι, στην πραγματικότητα ενός Τούρκου (συνήθης περίπτωση, αλλά φυσικά δεν ισχύει για όλους) για παράδειγμα, το να έχει η κόρη του χάσει την παρθενιά της προ του γάμου, όπως συνέβαινε και στην Ελλάδα παλιότερα, αποτελεί αίσχος, ντροπή, στίγμα, μέγιστη ανηθικότητα. Εάν λοιπόν σ' έναν τέτοιο Τούρκο συμβεί το να έχει η κόρη του σεξουαλικές σχέσεις, είναι πολύ πιθανόν η αντίδρασή του να είναι ένα "έγκλημα τιμής", ή ένας γάμος με το ζόρι, πράγμα που κατά τη γνώμη μου είναι σχεδόν εξίσου εγκληματικό. Τελικά κάποιος θα βρεθεί στο χώμα και κάποιος στη φυλακή και αυτό είναι μια πραγματικότητα που διαμορφώνεται ξεκάθαρα από τον ίδιο τον παρατηρητή. Αντίθετα, εάν κάτι τέτοιο συμβεί στη δική μου κόρη, ελπίζω σε κατάλληλη ηλικία, θα χαρώ και θα της δώσω συμβουλές και νουθεσίες για το πώς να περάσει όσο το δυνατόν καλύτερα, με τους λιγότερους δυνατούς κινδύνους. Την ίδια στιγμή θα έχω διαμορφώσει μια πραγματικότητα, εντελώς διαφορετική από εκείνη του Τούρκου του παραδείγματος (τα εγκλήματα τιμής από Τούρκους μετανάστες στη Γερμανία αποτελούν κοινωνικό πρόβλημα κι αυτός είναι ο λόγος που το χρησιμοποιώ ως παράδειγμα. Δεν υποκρύπτεται κάποιο είδος εθνικισμού σ' αυτό).

Το ίδιο ισχύει εάν το παιδί κάποιου είναι ομοφυλόφιλο, όπου και πάλι ανάλογα με το πώς βλέπει κανείς το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας και ποιες θα είναι επακολούθως οι αντιδράσεις του, θα διαμορφωθεί μια διαφορετική πραγματικότητα, με εντελώς διαφορετικές συνέπειες. Ας μην ξεχνάμε ακόμη ότι μια έκτρωση μπορεί να δημιουργήσει τόσες ενοχές, που είναι δυνατόν να οδηγήσουν μέχρι και στην αυτοκτονία, εφόσον φυσικά αντιμετωπίσουμε την κοπέλα ως εγληματία, πράγμα που έχουμε συζητήσει πρόσφατα στο στέκι.

Σε όλες λοιπόν αυτές τις περιπτώσεις, το ξεπαρθένεμα, η ομοφυλοφιλία και η έκτρωση είναι "πραγματικά" γεγονότα (αν και για τα δύο πρώτα θα είχα να πω ότι εάν δεν τους δίναμε ορισμούς και φόρτιση δεν θα ήταν ούτε γεγονότα, ούτε πραγματικά), ωστόσο ο τρόπος που τα βλέπει κανείς, μέσα από το προσωπικό του πρίσμα μπορεί να δημιουργήσει πολλές και διαφορετικές εναλλακτικές πραγματικότητες, πολύ διαφορετικές μάλιστα μεταξύ τους.

Δεν μπορώ να κατανοήσω με ποια έννοια μπορείς να λες με τόση άνεση ότι η πραγματικότητα δεν επηρεάζεται από εμάς. Εάν δεν υπάρχει παρατηρητής, δεν υπάρχει πραγματικότητα!

Εγώ λέω ότι ο άνθρωπος μπορεί να ερμηνεύσει το κάθε πράγμα που βιώνει διαφορετικά από κάποιον άλλο, αλλά όχι ότι κατασκευάζει την πραγματικότητα από μόνος του.

Click για ανάπτυξη...

Εδώ μάλλον χαθήκαμε. Εγώ είχα ισχυριστεί ότι όταν ένας άνθρωπος βλέπει τα πράγματα με θετικό τρόπο, έλκει μ' έναν "μαγικό" τρόπο επάνω του τις θετικές συγκυρίες, ενώ το αντίστοιχο συμβαίνει και με τις αρνητικές.

Εσύ μου απάντησες ότι πιθανώς όμως να του συμβαίνουν τόσο θετικές, όσο και αρνητικές εμπειρίες, ωστόσο εκείνος επιλέγει να προσέξει και να δώσει ιδιαίτερη φόρτιση και βάρος στη μία μόνο κατηγορία, ανάλογα με την προαίρεσή του, βιώνοντας έτσι ψευδώς ένα πύκνωμα θετικών ή αρνητικών αντίστοιχα εμπειριών.

Εύλογα λοιπόν σου ανταπάντησα ότι εάν ισχύει αυτό που λες και που το συμπυκνώνω αμέσως παραπάνω, τότε ο άνθρωπος ζει στην Έρημο ή στην όαση, αναλόγως με το πού στρέφει την προσοχή του. Εκείνος που βλέπει τα πάντα ως Έρημο, από το σύνολο των καταστάσεων που του συμβαίνουν εστιάζει μόνο στις αρνητικές, βιώνοντας έτσι τη ζωή του ως Έρημο, ενώ εκείνος που τα βλέπει ως όαση, αντίστοιχα εστιάζει στις θετικές καταστάσεις και βιώνει έτσι μια ζωή ως όαση.

Και επειδή εμένα μου αρέσουν τα συγκεκριμένα παραδείγματα: Αν υποθέσουμε ότι κάποιος είναι φτωχός από υλικής απόψεως. Ζει σε ένα σπιτάκι, με μια καρέκλα, ένα τραπέζι και ένα κρεββάτι και τρώει κάθε μέρα ένα κομμάτι ψωμί, ωστόσο αυτός ο άνθρωπος αισθάνεται πλήρης ή αν θες πλούσιος. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν ζει σε βίλα, αυτό δεν αμφισβητείται. Η πληρότητα που νιώθει είναι αποτέλεσμα της αντίληψης του για τα πράγματα. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή;

Click για ανάπτυξη...

Δέχομαι το παράδειγμά σου. Νομίζω πως κι εσύ θα συμφωνήσεις ότι η πραγματικότητα του φτωχού του παραδείγματος αυτού είναι πολύ μα πολύ διαφορετική εάν αισθάνεται αυτάρκης ή όπως σωστά το έθεσες "πλούσιος" από έναν άλλο φτωχό που ζει μεμψιμοιρώντας συνεχώς για τη φτώχεια του και ζηλεύοντας παθολογικά όσους έχουν περισσότερα από αυτόν. Η πραγματικότητα δεν καθορίζεται από τα υλικά αγαθά αλλά από το πώς τα αντιμετωπίζει κανείς. Δεν έχεις ακούσει ότι ένας πλούσιος που ωστόσο είναι αχόρταγος και μονίμως ανικανοποίητος, είναι κατ' ουσίαν πιο φτωχός από τον υλικά φτωχό του παραδείγματός σου;

Ας θυμίσω κάτι άλλο. Έχεις ακούσει ποτέ το "έκλαιγα γιατί δεν είχα παπούτσια, μέχρι που είδα κάποιον που δεν είχε πόδια"; Αυτό συνοψίζει ακριβώς αυτό που θέλω να πω: Έχουμε μια πραγματικότητα, το ότι δεν έχω παπούτσια. Αυτό μου δημιουργεί μια θλίψη, γιατί τα θεωρώ απαραίτητα. Κάποια στιγμή βλέπω κάποιον που δεν έχει πόδια και σκέφτομαι ότι είμαι τυχερή που εγώ έχω. Τότε τα παπούτσια μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα και δεν με ενοχλεί πια. Έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπω την κατάστασή μου, αλλά όχι και η ίδια η κατάστασή μου. Εξακολουθώ να μην έχω παπούτσια. Δεν με ενοχλεί πια, αλλά δεν σημαίνει επειδή έπαψε να με ενοχλεί, ότι απέκτησα παπούτσια.

Click για ανάπτυξη...

Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τα γεγονότα ξεκομμένα από τη σημασία τους και τ' αποτελέσματά τους. Απλά θα πω ότι εάν πάψει να σε καταθλίβει που δεν έχεις παπούτσια, το πιθανότερο είναι πως σύντομα θ' αποκτήσεις. Γενικά δεν διαφωνούμε σε αυτό το σημείο, απλά εγώ θέλω να πάω πιο μακρυά και ν' αμφισβητήσω ακόμη και την ύπαρξη των φυτών, κουρτίνων και παπουτσιών ή της βίλλας των παραδειγμάτων σου, πράγμα που δεν έχω κάνει φυσικά ακόμη.

Το ανέφερε νομίζω και ο Λόρυ. Ο Νας δεν έπαψε να είναι ασθενής. Απλά βρήκε τρόπο να ζήσει με αυτό. Αν θυμάσαι, για κάθε καινούργιο πρόσωπο που τον πλησίαζε, ζητούσε από κάποιον άλλο να του επιβεβαιώσει ότι τον έβλεπε. Και επιπλέον ο ίδιος εξακολουθούσε να βλέπει τους ανύπαρκτους ανθρώπους, απλά δεν έδινε πια σημασία. Το ότι έμαθε να "χαλιναγωγεί" τη σχιζοφρένεια, δε σημαίνει ότι τη θεράπευσε.

Click για ανάπτυξη...

Αναλόγως με την έννοια που δίνεις στη λέξη "θεραπεία". Για να μην παίζουμε λοιπόν με τις λέξεις, εκείνος συνέχισε να έχει διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας, όμως από τη στιγμή που το αποδέχτηκε, έπαψε να είναι "κλινική περίπτωση", δηλαδή δυσλειτουργικός κι επικίνδυνος για τον εαυτό του και τους γύρω του. Μπορούσε να ζει μια φυσιολογική σχετικά ζωή και να συνεχίσει την καριέρα του, ακόμη και να διδάσκει παιδιά. Θα εμπιστευόσουν εσύ το παιδί σου σε ένα σχιζοφρενή; Φυσικά και όχι. Συνεπώς για να του εμπιστεύονται μια τέτοια θέση θεωρούσαν πως δεν είναι άρρωστος. Άρα, η διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας συνέχισε να υπάρχει, όμως η ασθένα όχι. Τέτοιου είδους "θεραπείες" είναι συνηθισμένες στην ιατρική, όπως για παράδειγμα ένας διαβητικός που λαμβάνει καθημερινά ινσουλίνη, ή ένας που πάσχει από φαινυλκαιτονουρία που λαμβάνει εφ' όρου ζωής ειδική δίαιτα.

Απλά να σου απαντήσω ότι δεν μπορείς να ενστερνιστείς την κάθε τρέλα και το ότι αποκτά σημείο αναφοράς, δεν την αναιρεί αυτομάτως. Αν π.χ. κάποιος "λοξεύσει" και αρχίσει και βλέπει γύρω του τέρατα και θέλει να πάρει ένα μαχαίρι και να τα σκοτώσει, τι μπορείς να ενστερνιστείς σε αυτό και πως θα βοηθήσεις αν του δώσεις σημείο αναφοράς. Γι' αυτό θα έλεγα να αφήσουμε τις "ιδιαίτερες" καταστάσεις εκτός κουβέντας.

Click για ανάπτυξη...

Εάν δεις πώς βοήθησε κάποιον ο Patch Adams που έβλεπε γύρω του τερατώδη ...σκιουράκια και δεν τολμούσε να κατέβει από το κρεβάτι του και κατουριόταν επάνω του, στήνοντας ολόκληρο σκηνικό μάχης μέσα στο θάλαμο, με πολυβόλα και χαρακώματα, θ' άλλαζες γνώμη. Τελικά κατάφερε να τον κάνει να μπορεί να πάει στην τουαλέτα, πράγμα που επί χρόνια οι συμβατικοί ψυχίατροι δεν ήταν σε θέση να κατορθώσουν. Έχω κι εγώ παρόμοιες εμπειρίες και γι' αυτό θα μου επιτρέψεις να επιμείνω...

Τώρα όσον αφορά σε αυτό που ονομάζεις "συναινετική πραγματικότητα" δεν είναι σωστή νομίζω η λέξη συναινετική, αλλά η λέξη "συμβατική". Οι συμβάσεις όμως είναι απαραίτητες για να λειτουργήσει η κοινωνία ή και ο ίδιος ο άνθρωπος αν θες, αλλά εκτός αυτού βασίζονται και σε μια πραγματικότητα, δεν είναι τελείως αυθαίρετες.

Click για ανάπτυξη...

Συναινετική ονομάζεται υπό τη έννοια ότι ενώ όλοι βλέπουμε την πραγματικότητα κατά τι τουλάχιστον διαφορετική απ' ότι οι άλλοι, συναινούμε ή κατ' εσέ συμφωνούμε να θεωρούμε ότι βλέπουμε την ίδια πραγματικότητα. Όσοι περισσότεροι συναινούν, ή εάν θέλεις να παίξουμε με τις λέξεις υπογράψουν τη σύμβαση, τόσο πιο ισχυρή και συμπαγής γίνεται αυτή. Υπό τούτη την έννοια οι λέξεις "Συναινετική" και "Συμβατική" είναι συνώνυμες, άρα δεν διαφωνούμε και πάλι.