Nέοι Λογοτέχνες

Όπως είπε και ο Μπεζαν-Σω, το μέτρο του Πολιτισμού ενός λαού είναι η Λογοτεχνία του. Κοιτώντας σήμερα την αγαπημένη εφημερίδα του Bis, αλίευσα ένα ενδιαφέρον αρθράκι για τις νέες εκδόσεις:







* Πρωτοεμφανιζόμενη ως πεζογράφος, παλιά και γνώριμη ωστόσο από τη δημοσιογραφική της πένα: για τη Μαρία Μαρκουλή το μουσικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα «Τα Νέα» δεν φαίνεται να περιορίζει τα λογοτεχνικά ενδιαφέροντά της. Η συλλογή διηγημάτων «Ντράιβ Ιν», που θα κυκλοφορήσει σε μερικές εβδομάδες στον «Κέδρο», αποτελείται από είκοσι ιστορίες στις οποίες αναμειγνύεται το αυτοκίνητο, άλλοτε ως μέσο μεταφορικό κι άλλοτε ως μέσο προώθησης της μυθοπλασίας. Οι ήρωες της Μαρίας Μαρκουλή είναι σύγχρονοι χαρακτήρες, άνθρωποι καθημερινοί, της διπλανής πόρτας. Νιώθουν τα πάντα και το τίποτε, γι' αυτό κι εκφράζονται αναλόγως, ενώ ο ψυχισμός τους μοιάζει με τα αυτοκίνητα που οδηγούν: υψηλές ταχύτητες, επικίνδυνες στροφές, απότομα σταματήματα. Πρόκειται για μια «on the road» περιήγηση στη σύγχρονη πόλη όπου δεν λείπουν οι συναισθηματικές εναλλαγές, το χιούμορ, ο πικρός
σχολιασμός της αλήθειας που βιώνει κι αναγνωρίζει ο καθένας από τους πρωταγωνιστές της.




**Το δεύτερο μυθιστόρημα της Φραντζέσκας Κολυβά, «Ο κηδεμόνας» (εκδόσεις «Πατάκης») εξελίσσεται στις αρχές του 20ού αιώνα, μεταξύ Σύρου και Βιέννης. Η κεντρική ηρωίδα της εργάζεται ως υπηρέτρια σε μια οικογένεια αστικού παρελθόντος αλλά παρηκμασμένου παρόντος. Η νεαρή κοπέλα ωριμάζει στη σκιά μιας πραγματικότητας στην οποία συνυπάρχουν η απειλή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι ιδεολογικές ζυμώσεις, τα προσωπικά και τα συλλογικά πάθη. Οι αναφορές στην ψυχανάλυση, μέσω ενός σκοτεινού προσώπου που αναζητεί την ταυτότητά του, περιπλέκουν την εξέλιξη του μύθου και στη μύηση της ηρωίδας σε άγνωστες εκδοχές της ζωής. Η συγγραφέας έχει δοκιμαστεί ξανά στην πεζογραφία με το μυθιστόρημα «Φτου και βγαίνω» (εκδόσεις «Καστανιώτης»).






**Η πρώτη συγγραφική απόπειρα της Μαρίας Φακίνου με τίτλο «Το καπρίτσιο της κυρίας Ν.» είναι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα («Καστανιώτης»). Γόνος οικογένειας συγγραφέων (Μιχάλης κι Ευγενία Φακίνου) αλλά και έμπειρη συνεργάτιδα αθηναϊκού εκδοτικού οίκου, η Μαρία Φακίνου εισέρχεται στο λογοτεχνικό στίβο χρησιμοποιώντας ως φόντο μια φανταστική πόλη. Η συγγραφέας δοκιμάζει τους ήρωές της αναμειγνύοντας την παρουσία τους σε τρεις διαφορετικές ιστορίες με απώτερο στόχο να αναστοχαστεί την περιπέτεια της γραφής αλλά και την ουσία που περιέχει για τους αναγνώστες.


Εδώ θα τρελαθούμε... Πρώτα οι γόνοι ηθοποιών γίνονται ηθοποιοί, μετά οι γόνοι πολιτικών γίνονται πολιτικοί, ενώ για τους γόνους τραγουδιστών δεν το σχολιάζω καν. Απλώς δέχομαι ότι υπάρχουν τα γονίδια του Ηθοποιού, του Πολιτικού, του Τραγουδιστή και τελεύει το θέμα. Αλλά αυτό το τελευταίο δεν μου κάθεται...






* Ζητήματα της γυναικείας σεξουαλικότητας θίγει στο δεύτερο μυθιστόρημά της η Κατερίνα Χρυσανθοπούλου. Το «Primavera» («Τόπος») είναι ένα βιβλίο που αγγίζει το δίπολο του έρωτα τόσο ως κοινωνικό ταμπού όσο και ως σωματική-ψυχική ανάγκη. Η ηρωίδα της διαχειρίζεται την εικόνα του εαυτού της, γίνεται έρμαιο του βλέμματος, προσπαθεί να συναγάγει ένα συμπέρασμα, την ουσία των πραγμάτων. Η συγγραφέας, που ασχολείται με τη μετάφραση ενώ έχει εκδώσει και μία συλλογή ποιημάτων, χρησιμοποιεί την αμεσότητα των διαλόγων, τις έντονες περιγραφές, την ελάχιστη χρήση ρημάτων ώστε να αποτυπώσει τις καταστάσεις που βιώνει η ηρωίδα της με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο.



Και καταλήγω εδώ με μερικά σχόλια...


α) Ιδέα μου είναι, ή πάμε για λογοτεχνικό φούντο;

β) Διάλεξα μόνο τις γυναίκες, γιατί πρώτον είμαι φαλλοκράτης, και δεύτερον γιατί αν τους αφαιρέσεις τα συστατικά του Άρλεκιν, δεν μπορούν να συγγράψουν τίποτε.

γ) Και συν τοις άλλοις, ποζάρουν σα μοντέλες. Βρε ούστ! Δεν ξέρετε τον Μπεζάν-Σω?

δ) Μπεζαν-Σω δεν υπάρχει. Το έβαλα για να ψαρώσουν οι ψαγμένοι της παρέας.

Λογοτεχνική πτώση αν μη τι άλλο.

Έλλειψη έξυπνων ιδεών,καθημερινά σενάρια,σχετικά μέτρια γραφή.

Δεν θα περιοριστώ μόνο στις γυναίκες συγγραφείς,αλλα θα πω πως η λογοτεχνική πτώση αφορά πολύ μεγάλη πλειοψηφία νέων συγγραφέων.

Καμία σύγκριση με παλαιότερες εποχές.Οι συνθήκες τότε ήταν πιο υγιείς για την συγγραφή ΑΞΙΟΛΟΓΩΝ βιβλίων

Ασφαλώς υπάρχουν μερικές λαμπρές,φωτεινές,λυτρωτικές εξαιρέσεις αλλά δυστυχώς η λογοτεχνική σαπίλα εδραιώνεται.

Για το λογοτεχνικό περιεχόμενο ποιόν να κατηγορήσω?


(Λεπόν μια διευκρίνιση, ότι γράφω σήμερα είναι κακία, αν δεν φτύσω αυτό το δηλητήριο θα πάω από όβερντόουζ)

Κι εγώ απογοητευμένη είμαι από τη σύγχρονη λογοτεχνία στην Ελλάδα. Και πολλές φορές φοβάμαι οτι γράφω μπούρδες με ελαφρύ περιεχόμενο όπως οι κυρίες από πάνω. Μάλλον είναι σε μεγάλο βαθμό ζήτημα παιδείας...

Οχι, από το θέμα, σύλληψης και αντίληψης cosmogirl.

Αρχική Δημοσίευση από Rempeskes:

β) Διάλεξα μόνο τις γυναίκες, γιατί πρώτον είμαι φαλλοκράτης, και δεύτερον γιατί αν τους αφαιρέσεις τα συστατικά του Άρλεκιν, δεν μπορούν να συγγράψουν τίποτε.

Click για ανάπτυξη...

θα μπορούσες να μου πεις μερικούς νεους που γράφουν καλά για να γλυτώσω χρόνο?

Εξαντλησαμε τους παλιους πρωτα ; Εγω σιγουρα οχι

Όταν πρόκειται για λογοτεχνία κι εγώ προτιμώ τους παλιούς και "δοκιμασμένους".

Εγώ έχω αρχίσει να ξεχωρίζω τον Αύγουστο Κορτώ, χωρίς να μπορώ να πω ότι τον συμπαθώ και ιδιαίτερα.
Πολύ χυδαίος είναι μερικές φορές. Και φαίνεται σα χυδαιότητα κατά παραγγελία.

Ρε μπεσκε ()
Ειναι γεγονος οτι η (πολυαγαπημενη μου και λατρευτη)
Ελευθεροτυπια εχει μια ιδιαιτερη σχεση με τη λογοτεχνια.
Ειναι ενα απο τα χαρακτηριστικα της που την κανουν ελκυστικη (οπως και η σχεση με τα ζωα που εχει).

Αρχική Δημοσίευση από QsLv:

btw. (οφφ-τοπικ) Εκείνο το ποίημα της Δημουλά που είναι και στο βιβλίο της Γ' Λυκείου (Νεοελληνικής Λογοτεχνίας) με τα ουσιαστικά γένους θηλυκού κτλ αρέσε απ'οτι είδα. Μου φαίνεται ένα τελείως άθλιο ποίημα.

Click για ανάπτυξη...

Δεν ξέρω αν το έχει στο βιβλίο όπως λες. Εγώ είδα στο συγκεκριμένο βιβλίο ένα άλλο ποίημα, είχε σχέση με τη σκόνη. Ωραίο επίσης.
Τώρα αν σου φαίνεται άθλιο, είναι προσωπική σου άποψη. Δεν είναι και από τα πιο σύνθετα ποιήματά της, αλλά η Δημουλά για εμένα είναι κορυφαία στην έκφραση των αγνών ανθρώπινων συναισθημάτων της.

(Off topic, αλλά δεν πειράζει)

Αρχική Δημοσίευση από Εδάδ:

Eμένα μου αρέσει πολύ ακριβώς γιατί είναι εντελώς απλό.
Η Δημουλά λέει πάντα όσα έχω στο μυαλό μου (τπτ δλδ )

Tην είχα γνωρίσει από κοντά, πολύ όμορφος άνθρωπος

Click για ανάπτυξη...

Το απλό είναι συνήθως και το πιο δύσκολο, το πιο ανθρώπινο, που παραμερίζεται γιατί θεωρείται ποταπό. Δε μιλάμε για τη συγκεκριμένη φυσικά.

Και όντως πρέπει να είναι υπέροχος άνθρωπος και είσαι πολύ τυχερή που τη γνώρισες από κοντά...