Μπορούν οι άντρες να φοράνε ροζ;

Φυσικα και μπορουν να φορανε ροζ.Κανεις δεν τους το απαγορευει.Ισως θα επρεπε να ρωτησεις αν οι αντρες θα επρεπε να φορανε ροζ.Προσωπικα δεν θα εκρινα εναν αντρα απο τις στυλιστικες του προτιμησεις.Ομως δεν μου αρεσει και ιδιαιτερα σαν ενδυματολογικη αποψη.Ειναι καπως...

Αρχική Δημοσίευση από korineto:

Είναι ένα χρώμα και τίποτα παρά πάνω.

Click για ανάπτυξη...

ένα πολύ άσχημο χρώμα τόσο για άντρες όσο και για γυναίκες κατά τη γνώμη μου.

Αρχική Δημοσίευση από kwstas21:

αντρας κ ροζ= κουνιστος..κανει κ ρημα

Click για ανάπτυξη...

Ρήμα μπορεί να κάνει, αλλά σωστό δεν είναι απόλυτα..

Αρχική Δημοσίευση από gandalf:

δηλαδή αν κάποιος άντρας βάλει ροζ αυτόματα γίνεται κουνιστός? και όταν το βγάλει ξαναγίνεται άντρας??

Click για ανάπτυξη...

Συμφωνώ..Σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι...Αυτό είναι όλο...

Χμ.. δεν ξέρω εμένα δεν μου αρέσει καθόλου το ροζ χρώμα και ούτε θέλω να φοράω τέτοια ρούχα.. Τώρα στους άντρες εντάξει τι να πω έχω δει αρκετούς να φοράνε ροζ και μωβ πουκάμισα σε κάποια ιδιαίτερη περίσταση και δεν ήταν και τόσο χάλια... Δεν είμαι και μεγάλη οπαδός του χρώματος αλλά αν οι άντρες νιώθουν άνετα με αυτή την επιλογή δεν πέφτει λόγος σε κανένα.. Άλλωστε και οι γυναίκες φοράνε μαύρο και μπλε τι είναι δηλαδή αυτά μόνο αντρικά χρώματα??

τα τρία πρώτα δεν μου χαλάνε την αισθητική μου.......









τα τρία τελευταία μου χαλάνε την αισθητική μου.......

όλα τα χρώματα είναι θέμα συνδυασμού, σωματότυπου, χρώματος της επιδερμίδας....αν μπορείς να "υποστηρίξεις" το χρώμα και κυρίως θέμα στυλ και κουλτούρας......
δεν πιστεύω ότι το χρώμα "υποστηρίζει" ή υποδηλώνει τις σεξουαλικές προτιμήσεις κάποιου ανθρώπου.....

άλλωστε, ούτε τα λευκά πουκάμισα κολακεύουν όλους τους άντρες, γιατί δεν πάει σε όλους το λευκό χρώμα, άλλους τους φωτίζει κι άλλους τους κάνει σαν το εκρού του νεκρού....

επίσης γνωρίζω ότι πολλοί άντρες προτιμούν τα καρό...... εγώ δεν τα αντέχω γιατι μου θυμίζουν τραπεζομάντηλα ακόμη κι αν τους ταιριάζουν ....αυτόματα ο εγκέφαλός μου φωνάζει..... "τραπεζομάντηλο, τραπεζομάντηλο"...... οπότε δεν μπορώ να δω καν αν τους πάει.......

Εμένα μ'αρέσει το ροζ και το μοβ στους άντρες!
Είναι χρώματα κι αυτά!
Και μ'αρέσειιιιι στα αγόρια!
Όσοι μπορούν να το φορέσουν και να τους πηγαίνει είναι όμορφο για μένα!
Πρέπει όμως να χεις το κατάληλο στυλ για να στηρίξεις το ροζ ειδικά αν είσαι αγόρι!!
Αλλά όταν ο άλλος φοράει ένα εφαρμοστό ροζ μπλουζάκι και έχει καλοσχιματισμένο σώμα εδώ δεν τρελένεσαι?

Εμένα δεν μου αρέσει το ροζ για τα αγόρια,ούτε και το μωβ... αλλά ειδικά το ροζ μου έβγαζε πάντα κάτι κοριτσίστικο... όχι βέβαια ότι όποιος άντρας φοράει ροζ δεν είναι και άντρας...απλά εμένα δεν μου αρέσει.... πιστεύω ότι είναι καθαρά θέμα γούστου....

Γιατί να μην μπορούνε;
Tα κορίτσια γιατί μπορούν και φοράνε μπλε; Ρατσισμός.
Σε ορισμένους μάλιστα, πάει αφάνταστα, τους κάνει πιο γλυκούς.

Αγαπάμε ροζ/μωβ σε άντρες.♥
Αλλά όχι το τρελό το φούξια, ή άλλα φωσφοριζέ.

Αν και δεν έχω κάτι το ιδιαίτερο εναντίον του ροζ, μάλιστα έχω δει και τον πατέρα μου να φορά ένα πολύ ωραίο ροζ πουκάμισο με κοστούμι, το οποίο του πήγαινε πολύ, εγώ προσωπικά αισχυνόμουν ανέκαθεν να φορέσω επάνω μου τούτο το χρώμα. Ένιωθα άβολα, χεβυμεταλλάς άνθρωπος να φοράω ένα χρώμα που έχει συνδεθεί με την Barbie, τους gay, το σεξουλιάρικο στυλάκι γενικότερα, θύμα κι εγώ ενός εν τω βάθει στερεοτύπου, το οποίο η συνείδησή μου προσπαθεί να αποβάλλει, έτσι ώστε ποτέ δεν χαρακτήρισα έναν άντρα ως ...κουνιστό ή οτιδήποτε άλλο επειδή το φορούσε, το υποσυνείδητό μου ωστόσο έτεινε να κράζει. Έτσι, δεν το έχω φορέσει ποτέ, παρά μόνο μία φορά... Όμως τι φορά!!


Είχα έναν φίλο τσιγγάνο, έμενε στον Δενδροπόταμο της Θεσσαλονίκης. Εκείνη την εποχή, είχα μόλις μείνει άνεργος και το καλοκαιράκι είχε ήδη σκάσει χαμόγελο, ήταν στα μέσα Ιουνίου. Με πήρε τηλέφωνο, "έλα κομπάρε, σε περιμένω στις εφτά η ώρα στη γειτονιά". Πήρα λοιπόν το αμαξάκι μου και κίνησα ο καλός σου, να πάω στο ραντεβού, μιας κι είχαμε και καιρό να τα πούμε. Φορούσα ένα μαύρο αμάνικο μπλουζάκι, να φαίνονται και τα μπράτσα ρε παιδί μου, μην μας πάρουν τ' αδέλφια και για τίποτε φλούφληδες. Έφτασα, πάρκαρα σε χώρο που ήλπιζα ότι θα ξαναέβρισκα το αυτοκίνητο το βράδυ και βγήκα να τον βρω. Με περίμενε μαζί με άλλους δυο ρομά, έξω από μια παρκαρισμένη μπέμπα. Μόλις με είδε, μου φώναξε "άντε ρε αδερφέ, εσένα περιμένουμε τόσην ώρα", παρά το γεγονός ότι είχα πάει τσιφ στην ώρα μου. Χωρίς να προλάβω να αντιδράσω, μ' έπιασε απ' το μπράτσο και μ' έσπρωξε μέσα στο αυτοκίνητο, στο πίσω κάθισμα, μπήκε εκείνος στη θέση του συνοδηγού, ενώ οι άλλοι δυο είχαν ήδη μπει μέσα σβέλτα, και ξεκινήσαμε. "Πού πάμε ρε παιδιά;", ρώτησα προσπαθώντας να φανώ άνετος κι αδιάφορος, αφού τέσσερις μαζί, μάλλον δεν πηγαίναμε για να παίξουμε μπιρίμπα. "Θα δεις!", ήταν η καθ' όλα καθησυχαστική απάντηση του φίλου μου.

Το αυτοκίνητο πήγαινε αργά προς μια απ' τις εξόδους της "γειτονιάς", η οποία αποτελεί ένα είδος γκέτο στην πόλη μου, όταν ξαφνικά, δυο στενά πριν φτάσουμε εκεί, μια Μερσεντέ, μαύρη και πολυτελής, πετάχτηκε με το έτσι θέλω μπροστά μας, από έναν παράδρομο και κινήθηκε αργά κι αυτή, μ' εμάς από πίσω ν' ακολουθούμε, δίκην κουστωδίας. "Ωχ μάγκες την γαμήσαμε!" έκανε ο οδηγός, με ύφος μάλλον ατάραχο κι αποστασιοποιημένο. Κρύος ιδρώτας μ' έκοψε κι άρχισε να κυλάει στους κροτάφους μου, όταν τον άκουσα να συμπληρώνει "αυτοί είναι πρεζέμποροι... αλλά μη φοβάσαι δικέ μου, θα το κανονίσουμε", ενώ εγώ είχα ήδη αρχίσει να φαντάζομαι τύπους με μαύρα σακάκια και καπέλα, να βγαίνουν από τη Μερσεντέ και να μας γαζώνουν με Τόμμυγκαν, "όπως Αμέρικα". Μάλλον θα πρέπει να είχα αρχίσει να κιτρινίζω, σε σημείο που μαζί με τη μαύρη μπλούζα φανέρωνα ξεκάθαρα την προτίμησή μου στον Άρη Θεσσαλονίκης, γιατί ο διπλανός μου με κοίταξε και κάτι είπε στη γλώσσα τους χαμογελώντας με νόημα. Πολύ σύντομα θα έβλεπα ότι δεν κινδυνεύαμε από τα καλόπαιδα με τη Μερσεντέ, αλλά από κάτι άλλα, ένστολα. "Γαμώτο, θα νομίσουν ότι είμαστε μαζί τους, τσοράαβ μι μπαχ", έκανε ο δικός μου...

Ενώ λοιπόν πλησιάζαμε αργά προς την έξοδο της γειτονιάς και τίποτε δεν γινόταν, εγώ για μια στιγμή άρχισα να ξαναβρίσκω την ανάσα μου, που είχα κρατήσει ασυναίσθητα για άγνωστο χρονικό διάστημα, ωστόσο η ανάπαυλα δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ. Μόλις βγήκαμε απ' τη γειτονιά, στο δρόμο που οδηγούσε στον περιφερειακό, ήταν αραγμένο το περιπολικό, της δίωξης ναρκωτικών. Τα μαλλιά στο κεφάλι μου έγιναν καρφάκια, ενώ τα σαΐνια της δίωξης άφηναν τη Μερσεντέ των εμπόρων να περνάει ανενόχλητη κι έκαναν σήμα στο δικό μας αυτοκίνητο να σταματήσει. Ο ιδρώτας έτρεχε πλέον κι απ' τα μπατζάκια μου, ενώ άκουσα το φίλο μου να λέει, "μη φοβάσαι, είμαστε καθαροί". Το αυτοκίνητο σταμάτησε, οι μπάτσοι όρμηξαν προς το μέρος μας όλο ζοριλίκια, γκαρίζοντας σαν τα μουλάρια να βγούμε απ' το αμάξι. Οι άλλοι βγήκαν, εγώ είχα παγώσει στη θέση μου, σαν τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά ένα πράγμα, κοιτώντας σαν ηλίθιος δεξιά κι αριστερά, ενώ δυστυχώς κανένα ξυπνητήρι δεν χτυπούσε για να με βγάλει απ' τον εφιάλτη. Ο μπάτσος ήρθε δίπλα στο παράθυρο απ' την μεριά μου και ξαναέκραξε κάτι του στυλ "έξω κι εσύ ρε!", ενώ το χέρι του έκανε να πιάσει τ' όπλο του...

Σαν χαμένος βγήκα βιαστικά απ' το αυτοκίνητο, ενώ μέσα στην παραζάλη μου άκουγα τα συμπαθή δίποδα, να ουρλιάζουν "μην κουνηθείς", "τα χέρια στο καπώ" κι άλλες τέτοιες αβρότητες, ενώ ένιωθα τις χερούκλες τους να με πασπατεύουν ολούθεν. Ο δικός μου, παιδί της πιάτσας και αλάνι, εξασκημένος από τέτοιες ιστορίες, γι' αυτόν καθημερινότητα, είχε ήδη πιάσει κουβέντα στον μπάτσο που τον γράπωνε κι είχε αρχίσει κιόλας να τον παραμυθιάζει, μπούρου μπούρου. Εγώ δεν είχα στόμα να μιλήσω, πράγμα που θα διασκέδαζε φαντάζομαι πολλούς παθόντες απ' την πολυλογία μου. Μου πήραν την ταυτότητα και πήγαν στο περιπολικό να την τσεκάρουν. Λευκό ποινικό μητρώο, αμέμπτου ηθικής. "Τι ζητάς εσύ εδώ ρε;", με ρώτησε το σαΐνι που με κρατούσε. "Είμαστε κουμπάροι, πάμε σε γάμο" πετάχτηκε ο φίλος μου, "ναι, ναι σε γάμο (γαμώ την κοινωνία μου), κουμπάρος μου είναι" ψέλλισα εγώ, που επιτέλους - θαύμα, θαύμα- βρήκα τη μιλιά μου.

Άνοιξαν το πορτ μπαγκάζ, για να βρούνε δύο σακ βουαγιάζ ολοκαίνουρια, που είχε ο δικός μου βάλει εκεί. Αμέσως ξαναγρίεψαν. "Τι τις θέλετε αυτές τις τσάντες πουλάκια μου, σε παραλαβή εμπορεύματος πηγαίνετε;", έλυσε το πρόβλημα της διακίνησης πρέζας ο αστυνόμος Κλουζώ, ενώ αστραπιαία μου πέρασε απ' το μυαλό πως μετά απ' αυτήν την κρίση εξυπνάδας, μάλλον θα λιποθυμούσε, πράγμα που θα μ' έκανε να γελάσω, αν δεν είχα φρικάρει τόσο πολύ. Άντε να τους εξηγήσεις τώρα, πως τα σακ βουαγιάζ κόκκινου χρώματος (πάλι καλά που δεν έψαχναν και για κομμουνιστές δηλαδή) τα είχε πάρει γιατί την επαύριο έφευγε με τη γυναίκα του για Κωνσταντινούπολη, ενώ καθ' όλη τη διάρκεια, μπρος στα μάτια μου έτρεχαν άπασες οι σκηνές απ' το Εξπρές του Μεσονυκτίου. Τελικά τα κατάφερε και τους έψησε και σιγά σιγά τα πράγματα άρχισαν να χαλαρώνουν. Στο τέλος βρεθήκαμε να πιάνουμε ψιλοκουβεντούλα με τα μπατσόπουλα, μέχρι κι εγώ ξεψάρωσα κι άρχισα να αγορεύω. Η Μερσεντέ με τους εμπόρους, ίσως και με το εμπόρευμα, είχε εν τω μεταξύ βρεθεί σε απόσταση ασφαλείας...

Με τα πολλά, μου επέστρεψαν την ταυτότητα και μας άφησαν να φύγουμε. Μπήκαμε στη μπέμπα και ξαναπήραμε το δρόμο μας, που δεν ήξερα ακόμη για πού τραβούσε. "Εντάξει, μια χαρά τα πήγες Όττο, για πρώτη φορά δηλαδή", μου είπε ο ...κομπάρος, ενώ όλοι σχολιάζαμε τις λεπτομέρειες και τα παραλειπόμενα της ιστορίας. Μόλις βγήκαμε στον περιφερειακό, ο φίλος μου ξαφνικά βγάζει από κάπου ένα χαρτάκι με μια τεράστια φούντα, σαν ταχυδακτυλουργός, κι αρχίζει να στρίβει, ενώ η μπέμπα ήταν εν κινήσει. Ο δρόμος γύρω γεμάτος αυτοκίνητα, η κίνηση μεγάλη. Αυτή τη φορά άσπρισα κυριολεκτικά, κρίμα δηλαδή και μόλις είχα αρχίσει να βρίσκω το χρώμα μου. "Είχες τέτοιο πράγμα ρε μαλάκα και μου είπες πως είμαστε καθαροί;" έκανα έτοιμος να πάθω εγκεφαλικό. "Τι να σου έλεγα ρε Όττο, θα λιποθυμούσες άμα τό 'ξερες!!", ήταν η αφοπλιστική του δικαιολογία και κατά βάθος δεν είχε κι άδικο...

Το τσιγάρο στρίφτηκε, άναψε κι άρχισε να περιφέρεται μέσα στο αμάξι, ενώ όλοι ρουφούσαν λαίμαργα, με πρώτο και καλύτερο τον οδηγό!! Ο κόσμος γύρω, μας κοιτούσαν μέσα από τ' αυτοκίνητά τους, ενώ το ντουμάνι έβγαινε απ' τα παράθυρα του δικού μας, σαν να είχαν πιάσει στ' αλήθεια φωτιά τα κάρβουνα πάνω στα οποία καθόμουν. Άρχισα να πιστεύω πως βρισκόμουν μέσα σε ταινία, κάτι μεταξύ αστυνομικού θρίλερ και φαρσοκωμωδίας. Είχα σιγά σιγά, ασυναίσθητα, αρχίσει να χώνομαι στο πίσω κάθισμα, όμως του κάκου, ήμουν ο πιο ψηλός απ' την παρέα και δεν μπορούσα με καμμία Παναγία να κρυφτώ. Πίστευα πως μας κοιτάζουν όλοι, ήθελα ν' ανοίξει η γης και να με καταπιεί, φανταζόμουν τη Μαρινέλα, με μαύρο μαντήλι στο κεφάλι να τραγουδάει "άνοιξε πέτρα να κρυφτώ, ήλιος να μη με βλέπει", ήθελα να πεθάνω, ήθελα τη μαμά μου. Τελικά αποφάσισα πως εάν δεν μπορείς να το αποφύγεις, χαλάρωσε για να τ' απολαύσεις κι ήπια κι εγώ δυο ρουφηξιές, να πάνε κάτω τα φαρμάκια, άλλωστε εάν μας έπιαναν, ποιος θα με πίστευε ότι εγώ δεν ήπια;...

Μόλις που με ηρέμησε από την υπερένταση, κι άρχισα σιγά σιγά να νιώθω φυσιολογικά, όταν συνειδητοποίησα πως κατευθυνόμασταν προς το Καζίνο. Δεν είχα ξαναπάει ποτέ μου, ούτε και ξαναπάτησα έκτοτε. Φτάσαμε στο πάρκινγκ και βγήκαμε απ' το αμάξι. "Μπααα, Όττο δεν περνάς το face control με τούτο το μπλουζάκι", έκανε ο κομπάρος. "Ε, να φύγουμε τότε", είπα εγώ με κάποια ελπίδα ότι μπορεί τελικά να γλίτωνα την περαιτέρω κατάπτωση, είχα υποστεί αρκετή για ένα απόγευμα στο κάτω κάτω. Όμως φρούδες οι ελπίδες! Ο κομπάρος, παρά το γεγονός ότι ουδόλως γνώριζε τη λέξη "φρούδες", παρά μόνο τη λέξη "φλούδες", είχε κι άλλον άσσο στο μανίκι του. "Έτσι θα σ' αφήσει ο αδελφός ρε Όττο;" είπε χαμογελώντας αυτάρεσκα κι άνοιξε το πορτ μπαγκάζ. Μέσα σ' ένα απ' τα κόκκινα σακ βουαγιάζ, τα οποία τελικά δεν προορίζονταν για να κουβαλήσουν πρέζα με το Εξπρές του Μεσονυκτίου, κρυβόταν μια ολοκαίνουρια, αφόρετη, κοντομάνικη μπλούζα Λακόστ, ...ροζ χρώματος! Τελικά, όση αξιοπρέπεια μου απέμενε μετά απ' όλα όσα έγιναν, ήταν γραφτό να τσαλακωθεί εκείνη τη βραδιά. Ο κομπάρος τα είχε σχεδιάσει όλα, all the way down...

Έτσι, βρέθηκα να φωτογραφίζομαι στο φουαγιέ του Καζίνου, προφίλ ανφάς, αφού τελικά ήταν μοιραίο εκείνο το βράδυ κάποιος να με φακελώσει. Δεν ξέρω εάν θα προτιμούσα να με φωτογράφιζε η ασφάλεια με το μαύρο μου αμάνικο, με τα μπράτσα γυμνά και γυμνασμένα, ή το Καζίνο με το ροζ Λακόστ μπλουζάκι. Τι θα ήταν για μένα μεγαλύτερη ξεφτίλα, διασυρμός και ξεπεσμός; Όμως το Χάος έτσι τα είχε αποφασίσει και κανείς δεν μπορεί να πάει κόντρα στη ροή του, ούτε να μάθει τι θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα να είχε συμβεί, εάν όχι ό,τι συνέβη.

Ήταν η πρώτη φορά που μ' έπιαναν οι μπάτσοι, μάλιστα ως ύποπτο για εμπόριο, η πρώτη φορά που την ήπια εν κινήσει, στο φως της μέρας και σε κοινή θέα, η πρώτη φορά που πήγα στο Καζίνο και η πρώτη φορά που φόρεσα ροζ μπλουζάκι, στη ζωή μου. Δεν ξαναφόρεσα ροζ ποτέ πια από τότε. Μια φορά αρκεί για πάντα...

-Otto -

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

(...)

Ένα ροζ μπλουζάκι
Διήγημα υπό του Μεγάλου Χάους​

(...)

Click για ανάπτυξη...

πωπω... Εγραψες!!!


Ον τοπικ τωρα... Καθενας μπορει να φοραει οτι θελει... Κι αν καποιος επιμενει να φοραει κατι που δεν του παει, δικαιωμα του... Οποτε, του παει καποιου ή οχι, γιατι να μην φορεσει ροζ και μωβ??

Ενα μωβ μπλουζακι το χω η αληθεια ειναι...

Αλλα το ροζ ειναι αλλη ιστορια... Το απεχθανομαι γενικως, ακομα και στις γυναικες... Με παραπεμπει παντα στο ροζ συννεφακι που αρεσει στον κοσμο να ζει... Οποτε με τιποτα δεν θα φορουσα εγω ροζ...