Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Chat
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
Chat and Fun
iSchool
akritas
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο akritas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 231 μηνύματα.
22-04-12
21:31
Οι ελευθεριακοί τύπου Νόζικ αλλά και οι νεοδεξιοί/νεοσυντηρητικοί αρνούνται κάθε κρατική παρέμβαση πέραν της ελάχιστης για λόγους ασφάλειας. Γι’αυτό είναι αναφανδόν εχθρικοί προς το κοινωνικό κράτος, το οποίο θεωρούν ως ένα καταπιεστικό θεσμό, που πνίγει την ελευθερία και τον ατομικισμό και ενθαρρύνει τη σπατάλη και την αναποτελεσματικότητα, με το να επιδιώκει τον κίβδηλο και επικίνδυνο στόχο της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Οι νεοφιλελεύθεροι, όπως οι Χάγιεκ και Φρήντμαν, είναι εχθρικοί μόνο απέναντι σ’ένα εκτεταταμένο κοινωνικό κράτος που πραγματοποιεί ευρεία αναδιανομή του εισοδήματος. Αναγνωρίζουν ότι μία ελεύθερη κοινωνία που βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και τις ανταγωνιστικές αγορές είναι πιθανόν να διανέμει το εισόδημα άνισα και γι’αυτό είναι πρόθυμοι να υποστηρίξουν ένα λιτό κοινωνικό κράτος του οποίου πρωταρχικός στόχος είναι η ανακούφιση από την ένδεια.
Οι νεοκεϊνσιανοί(συντηρητικοί και φιλελεύθεροι) και οι σοσιαλδημοκράτες υποστηρίζουν το κοινωνικό κράτος ως βασικό εργαλείο καταπολέμησης των ανισοτήτων. Οι σοσιαλδημοκράτες και οι φιλελεύθεροι το υπερασπίζονται ανεπιφύλακτα, ενώ οι συντηρητικοί μόνο όταν συμβάλλει περισσότερο από άλλες εναλλακτικές ρυθμίσεις στην επίτευξη των κοινωνικών στόχων.
Οι μαρξιστές μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 70, ήσαν από εχθρικοί έως συγκαταβατικοί προς το κοινωνικό κράτος. Κάποιοι το θεωρούσαν επιβλαβή για την εργατική τάξη θεσμό, που απλώς αποτελεί εργαλείο κοινωνικού ελέγχου και χρησιμεύει στη διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος, ενώ άλλοι υποστήριζαν ότι αποτελεί γνήσια βελτίωση των συνθηκών ζωής της εργατικής τάξης και ταυτόχρονα το τίμημα που πληρώνει για τη μείωση της επαναστατικότητάς της η αστική τάξη. Από τη δεκαετία του 80 και ύστερα, οι απόπειρες συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους από νεοφιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες, έστρεψαν το σύνολο των μαρξιστών στην υπεράσπισή του. Το κοινωνικό κράτος θεωρήθηκε ως αποκρυστάλλωση των κατακτήσεων της εργατικής τάξης τις προηγούμενες δεκαετίες.
βιβλιογραφία:
-Μ. Ψαλιδόπουλος, Οικονομικέςθεωρίεςκαικοινωνικήπολιτική,
-N. Barr, The Economics of the Welfare State,
-Heywood, Political Ideologies, 4th ed.
Σημείωση:
Το παρόν μήνυμα προέρχεται από το συγχωνευμένο θέμα "Η στάση των ιδεολογικών ρευμάτων για το «κοινωνικό κράτος»"
Οι νεοφιλελεύθεροι, όπως οι Χάγιεκ και Φρήντμαν, είναι εχθρικοί μόνο απέναντι σ’ένα εκτεταταμένο κοινωνικό κράτος που πραγματοποιεί ευρεία αναδιανομή του εισοδήματος. Αναγνωρίζουν ότι μία ελεύθερη κοινωνία που βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και τις ανταγωνιστικές αγορές είναι πιθανόν να διανέμει το εισόδημα άνισα και γι’αυτό είναι πρόθυμοι να υποστηρίξουν ένα λιτό κοινωνικό κράτος του οποίου πρωταρχικός στόχος είναι η ανακούφιση από την ένδεια.
Οι νεοκεϊνσιανοί(συντηρητικοί και φιλελεύθεροι) και οι σοσιαλδημοκράτες υποστηρίζουν το κοινωνικό κράτος ως βασικό εργαλείο καταπολέμησης των ανισοτήτων. Οι σοσιαλδημοκράτες και οι φιλελεύθεροι το υπερασπίζονται ανεπιφύλακτα, ενώ οι συντηρητικοί μόνο όταν συμβάλλει περισσότερο από άλλες εναλλακτικές ρυθμίσεις στην επίτευξη των κοινωνικών στόχων.
Οι μαρξιστές μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 70, ήσαν από εχθρικοί έως συγκαταβατικοί προς το κοινωνικό κράτος. Κάποιοι το θεωρούσαν επιβλαβή για την εργατική τάξη θεσμό, που απλώς αποτελεί εργαλείο κοινωνικού ελέγχου και χρησιμεύει στη διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος, ενώ άλλοι υποστήριζαν ότι αποτελεί γνήσια βελτίωση των συνθηκών ζωής της εργατικής τάξης και ταυτόχρονα το τίμημα που πληρώνει για τη μείωση της επαναστατικότητάς της η αστική τάξη. Από τη δεκαετία του 80 και ύστερα, οι απόπειρες συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους από νεοφιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες, έστρεψαν το σύνολο των μαρξιστών στην υπεράσπισή του. Το κοινωνικό κράτος θεωρήθηκε ως αποκρυστάλλωση των κατακτήσεων της εργατικής τάξης τις προηγούμενες δεκαετίες.
βιβλιογραφία:
-Μ. Ψαλιδόπουλος, Οικονομικέςθεωρίεςκαικοινωνικήπολιτική,
-N. Barr, The Economics of the Welfare State,
-Heywood, Political Ideologies, 4th ed.
Σημείωση:
Το παρόν μήνυμα προέρχεται από το συγχωνευμένο θέμα "Η στάση των ιδεολογικών ρευμάτων για το «κοινωνικό κράτος»"
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
akritas
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο akritas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 231 μηνύματα.
19-11-12
23:21
Το κοινωνικό κράτος είναι το κράτος εκείνο πουσυνταγματικά υποχρεούται, όχι μόνο να σέβεται, αλλά και να προστατεύει και να εξασφαλίζει την ανθρώπινη αξία
Είναι το Κράτος εκείνο το οποίο έχει ως σκοπό την εξασφάλιση αλλά και την προστασία της ανθρώπινης αξίας.
Είναι το κράτος εκείνο που συνδέεται άμεσα με την κοινωνία και δεν απέχει από αυτήν ,όπως συμβαίνει με το νεοφιλελεύθερο κράτος, αλλά στρέφεται προς αυτήν και αφουγκράζεται τον κοινωνικό προβληματισμό.
Είναι συνέχεια και εξέλιξη του κράτους δικαίου.
Επιπλέον,εξαιρετικά σημαντικό είναι το γεγονός ότι αυτό κατοχυρώθηκε ρητώς στο Σύνταγμα στο άρθρο 25 παρ. 1 :
«Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχήτου κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους.Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν.Οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας.»
Ο Γ. Χρυσόγονος με βάση την παραπάνω συνταγματική κατοχύρωση της αρχής του κοινωνικού κράτους, αναφέρει ότι ως κοινωνικό κράτος μπορεί να νοηθεί εκείνο που παρεμβαίνει στη λειτουργία της οικονομίας και της κοινωνίας προκειμένου να αμβλύνει τις ανισότητες αναδιανέμοντας το εθνικό εισόδημα προς όφελος των οικονομικά ασθενέστερων.
Η αρχή της αναλογικότητας, λοιπόν, επιβάλλει την αναλογία μεταξύ του επιβαλλόμενου επαχθούς μέτρου και της ωφέλειας που προκύπτει από αυτό, με ειδικότερες αρχές, όπως της καταλληλότητας, της αναγκαιότητας ή του ηπιότερου μέσου. Είναι αρχή συνταγματικής ισχύος και αποτελεί, κατά συνέπεια, κριτήριο συνταγματικότητας και των νόμων.
ΜΕΡΙΚΑΒΑΣΙΚΑ ΝΟΜΙΚΑ που τα μαθαίνουν στα Πανεπιστήμια και τα βρίσκεις στις πτυχιακές εργασίες. Αυτά τα βασικά πρέπει να τα ξέρει Ο ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΗΣ που σέβεται τους Νόμουςκαι το Σύνταγμα του Κράτους, διότι οι μέρες που ζούμε, είναι μέρες ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ και ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΤΗΤΑΣ.
Σημείωση:
Το παρόν μήνυμα προέρχεται από το συγχωνευμένο θέμα "Σύνταγμα, κοινωνικό κράτος και η Αρχή της Αναλογικότητας".
Είναι το Κράτος εκείνο το οποίο έχει ως σκοπό την εξασφάλιση αλλά και την προστασία της ανθρώπινης αξίας.
Είναι το κράτος εκείνο που συνδέεται άμεσα με την κοινωνία και δεν απέχει από αυτήν ,όπως συμβαίνει με το νεοφιλελεύθερο κράτος, αλλά στρέφεται προς αυτήν και αφουγκράζεται τον κοινωνικό προβληματισμό.
Είναι συνέχεια και εξέλιξη του κράτους δικαίου.
Επιπλέον,εξαιρετικά σημαντικό είναι το γεγονός ότι αυτό κατοχυρώθηκε ρητώς στο Σύνταγμα στο άρθρο 25 παρ. 1 :
«Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχήτου κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους.Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν.Οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας.»
Ο Γ. Χρυσόγονος με βάση την παραπάνω συνταγματική κατοχύρωση της αρχής του κοινωνικού κράτους, αναφέρει ότι ως κοινωνικό κράτος μπορεί να νοηθεί εκείνο που παρεμβαίνει στη λειτουργία της οικονομίας και της κοινωνίας προκειμένου να αμβλύνει τις ανισότητες αναδιανέμοντας το εθνικό εισόδημα προς όφελος των οικονομικά ασθενέστερων.
Η αρχή της αναλογικότητας, λοιπόν, επιβάλλει την αναλογία μεταξύ του επιβαλλόμενου επαχθούς μέτρου και της ωφέλειας που προκύπτει από αυτό, με ειδικότερες αρχές, όπως της καταλληλότητας, της αναγκαιότητας ή του ηπιότερου μέσου. Είναι αρχή συνταγματικής ισχύος και αποτελεί, κατά συνέπεια, κριτήριο συνταγματικότητας και των νόμων.
ΜΕΡΙΚΑΒΑΣΙΚΑ ΝΟΜΙΚΑ που τα μαθαίνουν στα Πανεπιστήμια και τα βρίσκεις στις πτυχιακές εργασίες. Αυτά τα βασικά πρέπει να τα ξέρει Ο ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΗΣ που σέβεται τους Νόμουςκαι το Σύνταγμα του Κράτους, διότι οι μέρες που ζούμε, είναι μέρες ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ και ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΤΗΤΑΣ.
Σημείωση:
Το παρόν μήνυμα προέρχεται από το συγχωνευμένο θέμα "Σύνταγμα, κοινωνικό κράτος και η Αρχή της Αναλογικότητας".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
