Μοιραζόμαστε ποιήματα

Chimera · 17-04-07

Αρχική Δημοσίευση από Wishful:
Δε το ξεχνάω,στο έταξα,αλλά αργώ λίγο.Προς το παρόν,+++ &

truffinho · 17-04-07

Νίκος Καββαδίας

Ο ΛΥΧΝΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΑΔΙΝΟΥ

Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ
που σου χαράξαν πειρατές Κινέζοι στις λαγόνες.
Γυμνοί με ξύλινους φαλλούς τριγύρω στο λαιμό
μας σπρώχναν προς την θάλασσα με τόξα οι Παταγόνες.

Κόκαλο ρίξε στο σκυλί το μαύρο που αλυχτά
και στείλε την "φιγούρα" μας στον πειρατή ρεγάλο
Πες μου, που βρέθηκε στεριά στου πέλαου τ'ανοιχτά
και το δεντρί με το πουλί που κρώζει το μεγάλο;

Για το άστρο της ανατολής κινήσαμε μικροί.
Πουλί, πουλάκι στεριανό, θάλασσα δεν σου πρέπει!
Και σε που σε φυτέψαμε, παιδί στο Κονακρί,
με γράμμα συμβουλευτικό της μάνας σου στην τσέπη.

Του ναύτη δώσ' του στην στεριά κρεβάτι και να πεί.
-όλο τον κόσμο γύρισες, μα τίποτα δεν είδες....-
Μες το μετάξι κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί
κι έφερνε ο αγέρας της νοτιάς στην πλώρη άμμο κι ακρίδες.

Σημάδι μαύρο απόμεινε κι ας έσπασε ο χαλκάς.
-στην αγορά του Αλιτζεριού δεμένη θα σε σύρω-
Και πήδηξ' ο μικρός θεός μια νύχτα, των Ινκάς,
στου Αιγαίου τα γαλανά νερά, δυό μίλια όξω απ' την Σκύρο

Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά!
Σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν,
μα πρύμα πλώρα μόνο εσύ πατά στοχαστικά,
κρατώντας στα χεράκια σου τον λύχνο του Αλαδίνου.

DrStrangelove · 17-04-07

Η ΣΥΝΤΟΜΙΑ, του Φρίντριχ Χέλντεριν

Γιατί είσαι τόσο σύντομος ;
Δεν αγαπάς πια τώρα,
όπως πριν, το τραγούδι ;
Aφού δα σαν νέος,
στις μέρες της ελπίδας,
ποτέ σου δεν εύρισκες
ένα τέλος όταν τραγουδούσες.

Σαν την τύχη μου είναι
το τραγούδι μου.
Θέλεις μήπως να λουστείς με χαρά
στο κόκκινο της δύσης ;
A έχει πια χαθεί !
και η γη είναι ψυχρη
κι ανήσυχα το πουλί της νύχτας
μπρος στα μάτια σου
σχίζει τον αέρα

αρετη2670 · 19-04-07

προτου ο κοσμος γινει...

Που βαφω τις βλεφαριδες μαυρες
και φωτεινοτερα τα ματια
κι ακομη πιο κοκκινα τα χειλη,
και που ρωτω απο καθρεφτη σε καθρεφτη,
αν ολα εχουν καθως πρεπει,
δεν ειναι απο ματαιοφροσυνη
αναζητω το προσωπο που ειχα
προτου ο κοσμος γινει.

Τι κι αν κοιταζω εναν αντρα
σαν να ναι ο αντρας της ζωης μου,
ενω το αιμα στεκει παγωμενο
και μενει ακινητη η καρδια μου?
Απονη ταχα γιατι να με νομισει
η και να νιωσει προδομενος?
Θα μ'αρεσε αυτο που ημουν ν΄αγαπησει
προτου ο κοσμος γινει.

(W.B.YEATS)

scar.lett · 03-05-07

δεν είμαι οπαδός της ποίησης αλλά αυτό το ποίημα της Μυρτιώτισσας (ή Θεώνης Δρακοπούλου) με συγκινεί

Σ’ αγαπώ. δεν μπορώ
τίποτ’ άλλο να πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!

Μπρος στα πόδια σου εδώ
με λαχτάρα σκορπώ
τον πολύφυλλο ανθό
της ζωής μου.

Ω μελίσσι μου, πιες
απ’ αυτόν τις γλυκές,
τις αγνές ευωδιές
της ψυχής μου!

Τα δυο χέρια μου, να!
σ’ τα προσφέρω δετά
για να γείρεις γλυκά
το κεφάλι,

κι η καρδιά μου σκιρτά
κι όλη ζήλια ζητά
να σου γίνει ως αυτά
προσκεφάλι!

Και για στρώμα, Καλέ,
πάρε όλην εμέ,
σβήσ’ τη φλόγα σ’ εμέ
της φωτιάς σου,

ενώ δίπλα σου εγώ
τη ζωή θ’ αγρικώ
να κυλάει στο ρυθμό
της καρδιάς σου…

Σ’ αγαπώ. τι μπορώ,
Ακριβέ, να σου πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο;

DrStrangelove · 16-05-07

Θεατρίνοι

Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε
όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε
στήνουμε θέατρα και σκηνικά,
όμως η μοίρα μας πάντα νικά

και τα σαρώνει και μας σαρώνει
και τους θεατρίνους και το θεατρώνη
υποβολέα και μουσικούς
στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς

Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,
ρίμες, αισθήματα, πέπλα, στολίδια,
μάσκες, λιογέρματα, γόοι και κραυγές
κι επιφωνήματα και χαραυγές

ριγμένα ανάκατα μαζί μ'εμάς
πες που πού πάμε ; πες μου πού πάς ;
πάνω απ'το δέρμα μας γυμνά τα νεύρα
σαν τις λουρίδες ονάγρου ή ζέβρα

γυμνά κι ανάερα, στεγνά στην κάψα
πότε μας γέννησαν ; πότε μας θάψαν ;
και τεντωμένα σαν τις χορδές
μιας λύρας που ολοένα βουίζει.
Δες και την καρδιά μας
ένα σφουγγάρι,
στο δρόμο σέρνεται και στο παζάρι
πίνοντας το αίμα και τη χολή
και του τετράρχη και του ληστή.

Γιώργος Σεφέρη, Μέση Ανατολή Αύγουστος του 43'

DrStrangelove · 17-05-07

Ντίνος Χριστιανόπουλος

ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ

'Ελα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά,
να σου δώσω απόγνωση, να μην είσαι ζώο,
να μου δώσεις δύναμη να μην είμαι ράκος.
Να σου δώσω συντριβή, να μην είσαι μούτρο,
να μου δώσεις χόβολη, να μην ξεπαγιάσω.
Κι ύστερα να πέσω με κατάνυξη στα πόδια σου,
για να μάθεις να μην κλωτσάς.

----------------------

ΕΡΩΤΑΣ

Να σου γλύψω τα χέρια,
να σου γλύψω τα ποδια -
η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.
Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεσαι εσύ
τον έρωτα.
Δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών,
φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριά σπασμών.
Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας,
όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε
σε δυσκολοκατάχτητο κορμί

Isiliel · 08-06-07

In Silence
by Isiliel

I buried my love in the tomb of eternity
I surrendered in time.

I buried my trust in the valley of repentance
I embraced solitude.

Like a ghost I now wander
My tears like rain and thunder,

in silence...

I hear redemption laughing on my grave
Like a firefly dancing,
Her clothes woven with pain.

My existence now insipid
in the course of my being.
My memories forlorn,

in silence...

My mind's vessel was
but my heart's desire.
Enchanted by my fear of life
I suffocated my truest needs,

in silence...

In silence, for silence I am.
In silence, for in silence I dwell...

To Ankalagon

Idril · 08-06-07

[FONT=sans-serif,Helvetia,Arial]He wishes for the cloths of heaven[/FONT] [FONT=Courier,sans-serif]

Had I the heavens' embroidered cloths,
Enwrought with golden and silver light,
The blue and the dim and the dark cloths
Of night and light and the half-light,
I would spread the cloths under your feet:
But I, being poor, have only my dreams;
I have spread my dreams under your feet;
Tread softly, because you tread on my dreams.

-- William Butler Yeats [/FONT]

DrStrangelove · 08-06-07

Σε στυλ ροκ
(λόγια καθ'υπόθεσιν)

Πιάνεις το τραπέζι
ακουμπάς τους αγκώνες
και με κοιτάς.
Μα δεν ξέρω
που βλέπουν τα μάτια σου,
ποιές άπλες απέραντες,
που άλογα ποιών έχουν
κάποτε περάσει τρέχοντας,
κυνηγώντας άλλους -
ποιοί ''κακοί'', ποιοί ''καλοί''
στην αχαλίνωτή μας χώρα ;

Kαλοκαίρι αγάπη μου !
στυγνός ήλιος
κι οι σκιές κονταίνουν...
Πάρε με στη σέλλα σου
και πάμε πέρα,
στ'απέραντά μας,
τ'απέραστα !

Πάρε με αγάπη μου, και πάμε ολοένα
ζυγώνοντας τα γαλάζια βουνά,
τον κόσμον όλο αφήνοντας πίσω μας
κι όσους μας βρίζουν
κι όσους μας κοιτάν στραβά
εσένα κι εμένα -
- το κορίτσι μου
το αγόρι σου
Πάμε πέρα, στ'άφταστα εμείς

Εκεί θα'μαστε μόνοι

-Ρένος Αποστολίδης-

suspiria · 08-06-07

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:
Θεατρίνοι

Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε
όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε
στήνουμε θέατρα και σκηνικά,
όμως η μοίρα μας πάντα νικά

και τα σαρώνει και μας σαρώνει
και τους θεατρίνους και το θεατρώνη
υποβολέα και μουσικούς
στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς

Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,
ρίμες, αισθήματα, πέπλα, στολίδια,
μάσκες, λιογέρματα, γόοι και κραυγές
κι επιφωνήματα και χαραυγές

ριγμένα ανάκατα μαζί μ'εμάς
πες που πού πάμε ; πες μου πού πάς ;
πάνω απ'το δέρμα μας γυμνά τα νεύρα
σαν τις λουρίδες ονάγρου ή ζέβρα

γυμνά κι ανάερα, στεγνά στην κάψα
πότε μας γέννησαν ; πότε μας θάψαν ;
και τεντωμένα σαν τις χορδές
μιας λύρας που ολοένα βουίζει.
Δες και την καρδιά μας
ένα σφουγγάρι,
στο δρόμο σέρνεται και στο παζάρι
πίνοντας το αίμα και τη χολή
και του τετράρχη και του ληστή.

Γιώργος Σεφέρη, Μέση Ανατολή Αύγουστος του 43'

Απο τα αγαπημένα μου...

DrStrangelove · 14-06-07

Πατρότητα, του Cesare Pavese

'Αντρας μόνος αντίκρυ στην ανώφελη θάλασσα,
περιμένοντας το βράδυ, περιμένοντας το πρωί.
Τα παιδιά παίζουν, μα ο άντρας αυτός θα ήθελε
να έχει ένα παιδί και να το βλέπει να παίζει.
Μεγάλα σύννεφα φτιάχνουν ένα παλάτι στο νερό
που κάθε μέρα καταστρέφεται και ξαναγίνεται
και βάφει τα παιδιά στο πρόσωπο.

Πάντα θα υπάρχει η θάλασσα.

Το πρωινό πληγώνει.
Σ'αυτή την υγρή αμουδιά σέρνεται ο ήλιος,
πιασμένος σε δίχτυα και πέτρες.
Βγαίνει ο άντρας στον θολό ήλιο
και περπατάει κατά μήκος της θάλασσας.
Δεν κοιτάζει τους μουσκεμένους υγρούς αφρούς
που βρέχουν την ακτή και δεν ησυχάζουν πια
ποτέ.

Αυτή την ώρα τα μωρά λαγοκοιμούνται
ακόμα στη θαλπωρή του κρεββατιού.
Αυτή την ώρα λαγοκοιμάται στο κρεβάτι
μια γυναίκα, που θα έκανε έρωτα αν δεν ήταν
μοναχή της. Ο άντρας γδύνεται αργά και
η γυναίκα κατεβαίνει στη θάλασσα.

Κατόπιν, τη νύχτα, που η θάλασσα ξεθυμαίνει
ακούει το μεγάλο κενό που υπάρχει κάτω
από τα αστέρια.
Τα παιδιά μέσα στα κοκκινισμένα
σπίτια σκουντουφλάνε από τη νύστα και
κάποιο κλαίει.
Ο άντρας, κουρασμένος
απ'την αναμονή σηκώνει τα μάτια του
στ'αστέρια που δεν νοιώθουν τίποτα.
Υπάρχουν γυναίκες που αυτή την ώρα
ξεντύνουν ένα παιδί και το κοιμίζουν.
Υπάρχει σ'ένα κρεβάτι κάποια αγκαλιασμένη
μ'έναν άντρα.

Από το σκοτεινό παράθυρο
μπαίνει ένα βραχνό λαχάνιασμα που κανείς
δεν το ακούει, παρά μονάχα ο άντρας
που ξέρει όλη την ανία της θάλασσας

Οκτώβριος 1935

Isiliel · 17-06-07

Αχρωματοψία
by Isiliel

Καθημερινά, τα ασπρόμαυρα ανθρωπάκια, ξυπνάνε μέσα στα άχρωμα σκεπάσματα τους, φορούν τα άσπρα ρούχα τους, χαϊδεύουν τον μαύρο σκύλο τους και φιλούν στο μέτωπο τα ασπρόμαυρα παιδιά τους. Έπειτα, αφού ποτίσουν τα άχρωμα λουλούδια στον κήπο, παίρνουν το άσπρο αυτοκίνητό τους και διασχίζουν την μαύρη πόλη…

Μπαίνουν στα supermarket, με τα χρωματιστά προϊόντα πάνω στα χρωματιστά ράφια και τις χρωματιστές διαφημίσεις στους τοίχους, και αγοράζουν αγάπη με το κιλό, ανθρωπιά σε κονσέρβα και φιλότιμο σε φέτες μαζί με εμφιαλωμένες συνειδήσεις.
Αν περισσεύει κάνα φράγκο, περνούν και από το ράφι με τα delicatessen για τυποποιημένη τρυφερότητα και μπισκότα με γεύση χαράς.

roumana · 19-06-07

Και η[FONT=&quot] γρι [/FONT]ζωή συνεχίζει[FONT=&quot]...
[/FONT](αν και εξαρτάται μόνο από μας να της δώσουμε χρώμα)

Isiliel · 19-06-07

And Death Shall Have No Dominion
By Dylan Thomas
Μετάφραση by Isiliel
(Δέχομαι διορθώσεις)

Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία.
Γυμνοί, οι νεκροί θα γίνουν ένα
Με τον άνθρωπο στον ανέμο και το δυτικό φεγγάρι
Όταν τα οστά τους θα ασπρίσουν και τα λευκά οστά θα χαθούν,
Θα έχουν άστρα στους αγκώνες και τα πόδια
Κι αν τρελαθούν θα έχουν λογική,
Κι αν στη θάλασσα βουλιάξουν, ξανά θα αναδυθούν
Κι αν οι ερωτευμένοι χαθούν, η αγάπη θα αντέξει
Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία.

Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία.
Κάτω από το θαλασσινό τους σάβανο
Θα κείτονται καιρό χωρίς να πεθαίνουν, ανεμοδαρμένοι
Καθώς θα στροβιλίζονται στους τροχούς των μαρτυρίων
και οι κλειδώσεις θα υποχωρούν
Δεμένοι θα είναι στον τροχό, μα δε θα σπάσουν
Η πίστη στα χέρια τους θα σπάσει στα δυό
Και δαιμονικοί μονόκεροι θα τους διαποτίσουν.
Κατεστραμένοι, μα δε θα ραγίσουν
Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία.

Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία.
Δεν θα κλαίνε πια οι γλάροι στʼ αυτιά τους
και τα κύματα με πάταγο στην ακροθαλασσιά
εκεί που άνθιζε λουλούδι, δεν θα υπάρχει πια άνθος,
να σηκώσει την κορφή του στης βροχής το ξέσπασμα
Κι αν θα 'ναι τρελοί και καρφωμένοι στο θάνατο,
Θα ξεμυτίζουν από τις μαργαρίτες
Σπάζοντας στον ήλιο, μέχρι να μην υπάρχει ήλιος πια.
Και ο θάνατος δε θα ʽχει πια εξουσία.

Isiliel · 21-06-07

H Παρουσία
Οδ. Ελύτη

Μ. Ν.:Περπατώ μες στ΄αγκάθια μες στα σκοτεινά σ΄αυτά που΄ναι να γίνουν και στ΄αλλοτινά κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη άμυνα τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα.

Α.: Παντού την είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει το κενό. Ν΄ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου. Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια και μια παλιά καμπαρντίνα. Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών. Πιο θλιμμένη τότε. Και στις δισκοθήκες, πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της. Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα. Είναι χλωμή και ωραία. Μα να της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου. Σα να γίνεται κάτι αλλού – που μόνο αυτή το ακούει και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι ε κ ε ί. Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα.

Μ.Ν.: Τίποτα δεν κατάλαβε. Όλη την ώρα μου έλεγε “θυμάσαι;” Τι να θυμηθώ. Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα. Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα – πως να το πω: απροετοίμαστη. Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα – κει που δεν το περίμενα καθόλου. Έλεγα “μπα θα συνηθίσω”. Κι όλα γύρω μου έτρεχαν. Πράγματα και άνθρωποι έτρεχαν, έτρεχαν – ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή. Αλλά φαίνεται, το παράκανα. Επειδή - δεν ξέρω – κάτι παράξενο έγινε στο τέλος. Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος. Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή. Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει...

Ό, τι να δεις – καλώς το βλέπεις αρκεί να΄ναι: Αναγγελία

borat · 21-06-07

Ιωάννης Πολέμης
Παραδειγματικόν
(τίτλος πρωτότυπου Νερωμένο κρασί)

Ό,τι κι αν είχε το 'χασε: γυναίκα, βιός, παιδιά του,
τίποτε δεν τ' απόμεινε στερνή παρηγοριά.
Πέταξ' η έννοια από το νου κι η ελπίδα απ' την καρδιά του
κι η υπομονή εμαρμάρωσε στα στήθη του βαριά.Όπως τα λείψανα περνούν, περνάει αργά ο καιρός του
και ζη, δίχως ο δύστυχος να ξέρη το γιατί.
Μες στην ταβέρνα ολημερίς με το ποτήρι εμπρός του
του κάκου εκεί κι ανώφελα τη λησμονιά ζητεί.
«Καταραμένε κάπελα και κλέφτη ταβερνιάρη,
τι το νερώνεις το κρασί, και πίνω απ' το ξανθό,
και πίνω κι απ' το κόκκινο κι από το γιοματάρι
κι απ' το σώσμα το τραχύ, πίνω και δε μεθώ;
Δεν ήρθα για ξεφάντωμα μήτε για πανηγύρι,
ήρθα να βρω τη λησμονιά στο θάνατο κοντά...»
Κι ο κάπελας, γεμίζοντας και πάλι το ποτήρι,
με θλιβερό περίγελο στα λόγια του απαντά:

«Τι φταίω εγώ αν τα δάκρυα, που απελπισμένος χύνεις,
πέφτουν μες στο ποτήρι σου, σταλαγματιές θολές,
και το νερώνουν το κρασί κι αδύνατο το πίνεις;
Τι φταίω εγώ κι αν δεν μεθάς, τι φταίω εγώ κι αν κλαίς;»

ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΣ · 24-06-07

Μονοτονία (Κ.Καβάφης)

Αυτά που έρχονατι, κανείς εύκολα τα εικάζει.
Είναι τα χτεσινά, τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια, σαν αύριο να μη μοιάζει.

Isiliel · 25-06-07

VII

Κάτω στης μαργαρίτας τ' αλωνάκι
Στήσαν χορό τρελό τα μελισόπουλα
Ιδρώνει ο ήλιος τρέμει το νερό
Φωτιάς σουσάμια σιγοπέφτουνε
Στάχυα ψηλά λυγίζουνε τον μελαψό ουρανό.

Με χείλια μπρούτζινα κορμιά γυμνά
Τσουρουφλισμένα στο τσακμάκι του οίστρου
Εέ!εέ! Τραντάζοντας διαβαίνουν οι αμαξάδες
Στο λάδι της κατηφοριάς τ' αλόγατα βουλιάζουν
Τ' αλόγατα ονειρεύονται
Μια πολιτεία δροσερή με γούρνες μαρμαρένιες
Ένα τριφύλλι σύννεφο έτοιμο να χυθεί
Στους λόφους των λιγνών δεντρών που ζεματάν' τ' αφτιά τους
Στα ντέφια των μεγάλων κάμπων που χοροπηδάν τις καβαλίνες τους.

Πέρα μες στα χρυσά νταριά κοιμούνται αγοροκόριτσα
Ο ύπνος τους μυρίζει πυρκαγιά
Στα δόντια τους ο ήλιος σπαρταράει
Απ' τη μασχάλη τους γλυκά στάζει το μοσχοκάρυδο
Κι η άχνα πιωμένη με βαριές χτυπιές παραπατά
Στην αζαλιά στην έλισσα και στη μοσκοϊτιά!

Μάντεψε ποιός....Μα φυσικά Ελύτης

DrStrangelove · 25-06-07

Τόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου
που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει,
σιγά-σιγά: η μικρή Πορτοκαλένια!
Eτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί,
έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα,
έτσι καθώς αστραψανε χελιδονοουρές,
σάστησαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές,
σάστησαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια,
κι όλα μαζί συνάχτηκάν κι όλα μαζί την είδαν,
κι όλα μαζί τη φώναξαν: Πορτοκαλένια!
Μεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός, μεθάει ο κόσμος όλος,
όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει.
Τη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια,
τη λέει ο χτύπος του νερού μες στις χρυσοστιγμές,
τη λέει κ' η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι:
-Σήκω μικρή, μικρή, μικρή πορτοκαλένια!
Oπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει.
Μήτε σε ξέρει ο γελαστός θεός,
που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά
γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό ανέμους!

Η πορτοκαλένια, Οδυσσέα Ελύτη

Μοιραζόμαστε ποιήματα

Δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Νεοφερμένος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Επιφανές μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Διάσημο μέλος

Περιβόητο μέλος

Επιφανές μέλος

Διάσημο μέλος

Επιφανές μέλος

Επιφανές μέλος

Επιφανές μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Επιφανές μέλος

Περιβόητο μέλος