Στρατευμένη τέχνη: Σίγουρα είναι κάτι το αρνητικό;

Η Στρατευμένη Τέχνη

Αποτελέσματα της δημοσκόπησης (Ψήφισαν 9)
  • Η τέχνη πρέπει να είναι πάντα στρατευμένη

    Ψήφοι: 1 11.1%
  • Η τέχνη ΕΙΝΑΙ ετσι κι αλλιώς πάντα στρατευμένη

    Ψήφοι: 5 55.6%
  • Ολοι οι καλλιτέχνες μικροί ή μεγάλοι ξέρουν σε τί συμμετέχουν

    Ψήφοι: 2 22.2%
  • Όλοι οι καλλιτέχνες είναι υπεύθυνοι λιγότερο ή περισσότερο για τηνπορεία του πολιτισμού

    Ψήφοι: 1 11.1%

borat

Επιφανές μέλος

Ο Γιάννης.- αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 15,323 μηνύματα.
Ὅταν ἔπεσε τὸ σιδηροῦν παραπέτασμα καὶ φανερώθηκαν τὰ ἐγκλήματα τὰ ὁποῖα ἔκαναν τὰ σοβιετικὰ καθεστῶτα, οἱ ἀριστεροὶ οἱ ὁποῖοι μέχρι τότε προσέβλεπαν ἐκεῖ, ἔχασαν τὴ γῆ κάτω ἀπὸ τὰ πόδια τους. Τὰ «ἀγωνιστικὰ» τραγούδια τὰ ὁποῖα τραγουδοῦσαν μέχρι τότε (βλ. Δημητριάδη, Τζαβέλλας κλπ) πλέον ἔπαυσαν νὰ ἔχουν νόημα. Κατέρρευσε τὸ σημεῖο ἀναφορᾶς τους. Γι' αὐτὸν τὸν λόγο στράφηκαν στὸ σημερινὸ «ἔντεχνο» (οὐσιαστικὰ η ὀνομασία προῆλθε ἀπὸ τὸ εἶδος ποὺ ἔκανε ὁ Θεοδωράκης, ὁ Χατζιδάκις κλπ) τὸ ὁποῖο ἔχει σὰν κύριο χαρακτηριστικὸ τὴν ἡττοπάθεια καὶ τὴ μελαγχολία.
Πάω να πιώ κάτι.:redface:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

pop corn

Πολύ δραστήριο μέλος

Η pop corn αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,161 μηνύματα.
Δὲν κάνω κάπου λάθος. Ἄλλωστε ἔγραψα ἐμφατικὰ τὸ λεγόμενο ἔντεχνο. Προφανῶς καὶ δὲ δέχομαι τὸν συγκεκριμένο χαρακτηρισμὸ καὶ σίγουρα εἶναι αὐτοπροσδιοριστικός.

Κατ' ἐμὲ, τὸ συγκεκριμένο εἶδος, ὅπως ἐκφράζεται σήμερα, ἔχει ξεκάθαρα πολιτικὴ προέλευση. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι ἄρχισε νὰ δημιουργῆται στὶς ἀρχὲς τὶς δεκαετίας τοῦ '90. Ἐγὼ δίνω τὴν ἑξῆς ἐξήγηση: Ὅταν ἔπεσε τὸ σιδηροῦν παραπέτασμα καὶ φανερώθηκαν τὰ ἐγκλήματα τὰ ὁποῖα ἔκαναν τὰ σοβιετικὰ καθεστῶτα, οἱ ἀριστεροὶ οἱ ὁποῖοι μέχρι τότε προσέβλεπαν ἐκεῖ, ἔχασαν τὴ γῆ κάτω ἀπὸ τὰ πόδια τους. Τὰ «ἀγωνιστικὰ» τραγούδια τὰ ὁποῖα τραγουδοῦσαν μέχρι τότε (βλ. Δημητριάδη, Τζαβέλλας κλπ) πλέον ἔπαυσαν νὰ ἔχουν νόημα. Κατέρρευσε τὸ σημεῖο ἀναφορᾶς τους. Γι' αὐτὸν τὸν λόγο στράφηκαν στὸ σημερινὸ «ἔντεχνο» (οὐσιαστικὰ η ὀνομασία προῆλθε ἀπὸ τὸ εἶδος ποὺ ἔκανε ὁ Θεοδωράκης, ὁ Χατζιδάκις κλπ) τὸ ὁποῖο ἔχει σὰν κύριο χαρακτηριστικὸ τὴν ἡττοπάθεια καὶ τὴ μελαγχολία. Αὐτὴ ἡ κλάψα μᾶς κατατρέχει ἐδῶ καὶ μία εἱκοσαετία. Αὐτοὶ βέβαια ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ τραγούδια τους ἔχουν «ευαἰσθησία». Ἐμένα πάλι μοῦ φαίνονται βαρετὰ μέχρι θανάτου. Εἶναι κάτι ἀντίστοιχο μουσικὰ μὲ τὴν «ποίηση τῆς ἥττας» μὲ τὴν ὁποία ἐκφράσθηκαν οἱ ἀριστεροὶ ποιητὲς μετὰ τὸ 1949. Πεῖτε με ὅ,τι θέλετε, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν ἀντέχω οὔτε ἕνα ποίημα τοῦ Ἀναγνωστάκη, τοῦ Πατρίκιου ἢ τοῦ Καρούζου.

Ὁ Χαρούλης, γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε καὶ στὸν συγκεκριμένο καλλιτέχνη, εἶναι ἕνας χαρακτηριστικὸς ἀντιπρόσωπος αὐτοῦ τοῦ ῥεύματος καὶ αἰσθητικὰ καὶ πολιτικά. Ἄλλωστε συμμετέχει συχνὰ στὰ φεστιβὰλ νέων τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Ἡ μουσικὴ εἶναι ἡ γνωστὴ «ἔντεχνη» μὲ κάποια στοιχεῖα τῆς κρητικῆς μουσικῆς καὶ οἱ στῖχοι εἶναι σὰν νὰ ἀκούω Μάλαμα. Δὲ μὲ ἐκφράζει οὔτε αἰσθητικὰ οὔτε ἰδεολογικά. Προτιμῶ νὰ ἀκούσω ἕνα γνήσιο κρητικὸ τραγοῦδι παρὰ τὸν Χαρόυλη. Προτιμῶ νὰ ἀκούσω ἕνα γνήσιο δημοτικὸ καὶ ὄχι τὸν Θ. Παπακωνσταντίνου. Μοῦ φαίνεται πολὺ «χλιαρὸ» εἶδος. Αὐτὸν τὸν χαρακτηρισμὸ θὰ τοῦ ἔδινα.
Το θλιβερό της υπόθεσης δεν είναι ότι δεν σε αγγίζει η ποίηση του Αναγνωστάκη ή το τραγούδι του Χαρούλη (η αισθητική του καθενός είναι κάτι το υποκειμενικό άλλωστε),
αλλά το ότι αντιλαμβάνεσαι την τέχνη μέσα από το στενό πρίσμα της πολιτικής ιδεολογίας, και αυτό είναι κάτι σύνηθες στον τρόπο που δικαιολογείς γιατί ένα συγκεκριμένο έργο (μουσικό, κινηματογραφικό ή άλλο) δεν σου αρέσει.

Δεν ανάγονται τα πάντα σε πολιτικά στρατόπεδα Πατρέα. Τουλάχιστον όχι με τον απόλυτο τρόπο που το θέτεις.
Οι αναφορές στην αριστερά έχουν καταντήσει τουλάχιστον γραφικές (για να μην πω κομπλεξικές) στα ποστς σου.
Το αν ο Χαρούλης (και ο κάθε Χαρούλης) είναι ή όχι αριστερός δεν έχει να λέει τίποτα για το αν θα αρέσει σε κάποιον μη-αριστερό η μουσική του. Κατά τον ίδιο τρόπο που δεν χρειάζεται να είμαι κνίτισσα για να ακούω Βασίλη Παπακωνσταντίνου και που η στήριξη του Νταλί στο φασιστικό καθεστώς του Φράνκο δεν με εμποδίζει να λατρεύω τη ζωγραφική του.

Τέσπα. Για να είμαι και ον, μου αρέσει η παρακάτω ερμηνεία:

https://www.youtube.com/watch?v=PxNDbjzqIuw


ΥΓ:
Δεν νομίζω να είναι συνωμοσία ότι κάποιοι πολιτικοί χρωματισμοί έχουν δώσει περισσότερο τον παρόν τους σε μουσικούς χρωματισμούς :)

να έλεγες για το πανκ που σαν μουσικό ρεύμα έχει έντονα πολιτικό στίχο, να συμφωνήσω. Ο <<Χειμωνανθός>> ποια στο καλό σχέση να έχει με το ...ΜΥΡΙΖΑ;;;; :confused::confused::confused:
:P

Σημείωση ΟΔ: Το μήνυμα αυτό μεταφέρθηκε από το θέμα "Γιάννης Χαρούλης"
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Μάξιμος

Διάσημο μέλος

Ο Μάξιμος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Σκηνοθέτης. Έχει γράψει 3,804 μηνύματα.
Πώς γίνεται τα πάντα να τα συνδέουμε μόνιμα με την πολιτική?:confused:
«Ενός εστίν χρεία». Και αυτό είναι σε αυτό το θέμα η διαπίστωση από εμάς, του ότι δεν πάμε εκδρομή.
Ιδιαίτερα στην σημερινή εποχή.
Οι μουσικές ανησυχίες μας, η ενδόμυχη τάση μας για «κουλτούρα», η ψευδαίσθηση που έχουμε ιδιαίτερα σήμερα να νομίζουμε ή καλύτερα να πιστεύουμε στο ρεύμα της οποιασδήποτε αριστερο-κουλτούρας, κλείνοντας τους οφθαλμούς μας στην αποκοίμιση που μας εμφυσούν με κάθε τρόπο.

Δεν λέω, αν εξετάσουμε τους στοίχους, θα μπορέσουμε να βρούμε φιλολογικά στοιχεία. Ακόμα και ευρηματικές διασκευές από την δημοτική μας παράδοση.

Όμως είναι οι ανάγκες της εποχής μας πολύ ποιο μπροστά.
Βαθειά ανθρώπινες.
Βαθύτατα εσωτερικές και ο χρόνος μας δεν επαρκεί να τον ξοδεύουμε.

Και αν δω ως παραμύθι το τραγουδάκι με το άλογο που το δάγκωσε αστρίτης, ομολογώ ότι θα μου αρέσει. Μου άρεσε!
Αν όμως προσπαθήσω να το φέρω μπροστά από ένα παιδί που πεινάει γιατι οι γονείς του έχασαν τις δουλειές τους,

Τότε θα το χαρακτηρίσω ως επιεικώς ανεπαρκές ως «ρεύμα».


Δεν πρόκειται να νομιμοποιήσω με την αποκοίμιση μου τις όποιες ψευτοπνευματικές ψευτοκουλτούρες.

Κάποτε, ήμασταν δυο, ήμασταν τρεις…
μα σήμερα χρειάζεται να μάθουμε «τι ήμαστε». :mad::mad::mad::mad:

Σημείωση ΟΔ: Το μήνυμα αυτό μεταφέρθηκε από το θέμα "Γιάννης Χαρούλης"
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

iJohnnyCash

e-steki.gr Founder

Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
να έλεγες για το πανκ που σαν μουσικό ρεύμα έχει έντονα πολιτικό στίχο, να συμφωνήσω. Ο <<Χειμωνανθός>> ποια στο καλό σχέση να έχει με το ...ΜΥΡΙΖΑ;;;; :confused::confused::confused:
:P

Αν και με το ότι "έχουν δώσει παρόν", εννοούσα κάτι αρκετά πιο ευρύτερο από στίχους, ωστόσο και πάλι. Εικάζω ότι περισσότεροι στίχοι έχουν νοήματα κατά της παγκοσμιοποίησης ή υπερ της εργατιάς παρά, νοήματα, υπέρ της ιδέας μιας ενωμένης Ευρώπης με κοινό ομοσπονδιακό υπουργείο οικονομικών κτλ :)

...και τέλος πάντων, τουλάχιστον προσωπικά, πιο εύκολα φτιάχνω μια playlist για event του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ παρά της ΝΔ :P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

pop corn

Πολύ δραστήριο μέλος

Η pop corn αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,161 μηνύματα.
Εἶναι κάτι ἀντίστοιχο μουσικὰ μὲ τὴν «ποίηση τῆς ἥττας» μὲ τὴν ὁποία ἐκφράσθηκαν οἱ ἀριστεροὶ ποιητὲς μετὰ τὸ 1949. Πεῖτε με ὅ,τι θέλετε, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν ἀντέχω οὔτε ἕνα ποίημα τοῦ Ἀναγνωστάκη, τοῦ Πατρίκιου ἢ τοῦ Καρούζου.

Με την αφορμή,ας δούμε τι λέει και ο ίδιος ο Αναγνωστάκης για την λεγόμενη <<ποίηση της ήττας>>.

"Κατά καιρούς μ' έχουν χαρακτηρίσει καθαρά πολιτικό ποιητή. Προσωπικά δεν νομίζω ότι είμαι πολιτικός ποιητής. Είμαι ερωτικός και πολιτικός μαζί. Συνδυάζονται αυτά τα δύο. Είναι η εποχή που τα συνδύαζε αυτά τα δύο. Δηλαδή δεν μπορούσε να είναι κανείς ερωτικός ποιητής, ξεχνώντας το πολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής που ήταν φουντωμένα τα πολιτικά πάθη. Υπήρχε το πολιτικό στοιχείο μέσα, η έκφραση της πολιτικής, μέσα από μια ερωτική κατάσταση όμως. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνουμε αυτό το πράγμα εύκολα. Γι' αυτό αρνούμαι όλα αυτά περί "ποίησης της ήττας" και τα σχετικά. Δεν είναι ποίηση της ήττας. Είναι μια αγωνία για την εποχή, ένα άγχος για την εποχή. Όταν τελείωσε η εποχή, τελειώνει κι η ποίηση. Δεν μπορείς να γράφεις συνεχώς ποίηση. Δεν είμαι επαγγελματίας ποιητής. Αισθάνομαι την ποίηση σαν τρόπο έκφρασης επειδή δεν μπορούσα να εκφραστώ διαφορετικά. Δηλαδή ήταν η εποχή τόσο πιεσμένη, τόσο δύσκολη, που μόνο εκφράζοντας τον πόνο του μπορούσε κανείς να την αντέξει" .

(Παρουσίαση από το οπισθόφυλλο του βιβλίου <<Είμαι αριστερόχειρ ουσιαστικά>> του Μανώλη Αναγνωστάκη).



ΥΓ:
Αν και με το ότι "έχουν δώσει παρόν", εννοούσα κάτι αρκετά πιο ευρύτερο από στίχους, ωστόσο και πάλι. Εικάζω ότι περισσότεροι στίχοι έχουν νοήματα κατά της παγκοσμιοποίησης ή υπερ της εργατιάς παρά, νοήματα, υπέρ της ιδέας μιας ενωμένης Ευρώπης με κοινό ομοσπονδιακό υπουργείο οικονομικών κτλ :)

...και τέλος πάντων, τουλάχιστον προσωπικά, πιο εύκολα φτιάχνω μια playlist για event του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ παρά της ΝΔ :P

"νοήματα υπέρ της ιδέας μιας ενωμένης Ευρώπης με κοινό ομοσπονδιακό υπουργείο οικονομικών";;;; :hypno: omg&3lol να ουμε 8)
Όπως τα λες θα πρεπε να υπάρχει τμήμα μουσικής σε κάθε κόμμα!! (για φαντάσου, τραγούδια, λέει, για την Τρόικα!:P).

Εν πάσει περιπτώσει, σε ένα έργο, το ιστορικό και το πολιτικό πλαίσιο πάντα ενδέχεται να έχει κάποια σημασία. Δηλαδή δεν μπορείς και από τον δημιουργό να αφαιρέσεις τα βιώματα που εκφράζονται μέσα στην τέχνη του. Δεν μπορείς πχ. από έναν καλλιτέχνη που γεννήθηκε σε φτωχογειτονιά σε δύσκολες ιστορικές περιόδους να αφαιρέσεις τον στίχο για την εργατιά ή την φτωχολογιά.Το ότι κάποιες ιδέες ή έννοιες αποτελούν και κομμάτι κάποιου πολιτικού (ή άλλου) ρεύματος δεν καταλαβαίνω πως προκύπτει ότι αυτό το ρεύμα μονοπωλεί αυτές τις ιδέες .

Όσο για τη ΝΔ, λάβε τις συνήθεις μουσικές επιλογές της ΔΑΠ. Και Α και ΟΥ και ΔΑΠ ΝΔΦΚ! Δεν νομίζω όμως ότι μπορεί να πει κανείς πως δεν είναι αβίαστο και εσφαλμένο συμπέρασμα ότι ο Κιάμος και ο Ρέμος είναι Δαπίτες/ΝΔημοκράτες επειδή η ΔΑΠ αρέσκεται να διοργανώνει πάρτυ στα μπουζούκια.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

BLUE SEA

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Τέσα Ηλιού αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ηλιούπολη (Αττική). Έχει γράψει 1,898 μηνύματα.
Η τέχνη επιβάλλεται να είναι στρατευμένη και να επιτελεί τον κοινωνικό της ρόλο, για τον οποίο ακριβώς προορίζεται. Ο περιορισμός της τέχνης σε αμιγώς ψυχαγωγική δραστηριότητα και ο εκφυλισμός της σε εμπορεύσιμο είδος μειώνει των αξία της. :eek:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 1 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top