Θλίψη και θάνατος

iJohnnyCash

e-steki.gr Founder

Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
Θεωρώ ότι κάποιος που είναι θλιμμένος για τον θάνατο κάποιου ανθρώπου, υπάρχουν δυο αιτίες, οι οποίες σπάνια ισχύουν ταυτόχρονα.

  1. Είναι θλιμμένος επειδή ο άνθρωπος που πέθανε δεν θα είναι πλέον δίπλα του. Αυτό σημαίνει ότι ξέρει ότι θα του λείψει η παρέα του ή τυχόν θετικά που του πρόσφερε (π.χ. ασφάλεια - πατέρας προς παιδί). Άρα είναι θλιμμένος επειδή αυτός έχασε κάτι.
  2. Είναι θλιμμένος επειδή ο άνθρωπος που πέθανε δεν θα ζήσει άλλο, όποτε δεν έχει όλα εκείνα τα θετικά που προσφέρει η ζωή. Και αν αυτός ο κάποιος, που πέθανε, είχε μια σημαντική ζωή τότε η θλίψη σχετίζεται ότι θα χάσει την δημιουργικότητα, την δόξα κτλ κτλ.
Θεωρείτε ότι οι μοναδικές αιτίες που η θλίψη και ο θάνατος πάνε μαζί είναι οι παραπάνω; Ποίες αιτία θεωρείτε ότι είναι πιο συχνή;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Πιστεύω ότι το πένθος είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση και βιώνεται διαφορετικά από τον καθένα μας. Πιστεύω ακόμα ότι η κατάθλιψη είτε λόγω πένθους είτε για οποιοδήποτε άλλη απώλεια είναι κατά βάθος ένα από τα πιο εγωιστικά συναισθήματα. Πενθούμε γιατί χάνουμε αυτόν και κατ'επέκταση όσα είχε να μας προσφέρει (αγάπη, χαρές, ασφάλεια, έρωτα, τον χρόνο που περνούσαμε μαζί, την επικοινωνία μας κλπ), δεν στεναχωριόμαστε για την απώλεια αυτή καθεαυτή. Δεν κυλούν τα δάκρυα μας επειδή αυτός δεν υπάρχει πια στη ζωή, δεν βασανίζει την ψυχή μας η ανυπαρξία του αυτή καθεαυτή, αλλά το γεγονός ότι εκείνος που φεύγει, δεν υπάρχει πια στη ζωή μας, μαζί με εμάς. Ο θάνατος κάποιου πολύ δικού μας ανθρώπου συνοδεύεται ακόμα πολλές φορές κι από ένα είδος θυμού που εκφράζεται είτε με φράσεις "γιατί σ'εμένα Θεέ μου", είτε ακόμα και με ένα είδος εγωιστικού παράπονου απέναντι στον μακαρίτη ("γιατί μου το'κανες αυτό ; γιατί με άφησες τώρα ;"). Σε κάτι τέτοιες φράσεις ξεσκεπάζεται το μέγεθος του ανθρώπινου εγωισμού. Και σε εκείνη την συντριπτική ήττα της ζωης, την κρισιμότερη υπαρξιακή στιγμή στην ζωή μας ίσως, θα βρεθούμε σε ένα σταυροδρόμι - επιλογή αντιμετωπίζοντας το δίλημα "μισώ το Θεό" ή "προσπαθώ να καταλάβω το Θεό". Αν μέχρι τότε δεν πιστεύαμε, μπορεί να αρχίσουν να μας βασανίζουν και ερωτηματικά γύρω από την ύπαρξη της θεότητας, το σκοπό της ζωής και άλλα τέτοια φιλοσοφικά/θεολογικά ζητήματα. Δεν είναι ανάγκη να είμαστε θεολόγοι ή φιλόσοφοι. Σ'εκείνες τις δραματικές στιγμές θα έρθεις αντιμέτωπος θες δεν θες με το βαθύτερο είναι και την ουσία των πραγμάτων. 'Οπως είχε πει όμως κάποιος σοφός που μου διαφεύγει το όνομά του "κάθε κηδεία κατά βάθος είναι μια υπόθεση που αφορά στους ζωντανούς κι όχι στους πεθαμένους". Πενθούμε έμμεσα για τους εαυτούς μας κι εμάς τους εναπομείναντες εκπαιδεύει ο θάνατος. Είναι που εμείς νοιώθουμε νεκροί, αδύναμοι ενώπιον του μεγάλου μυστηρίου, στερημένοι από έναν πολύτιμο και αγαπημένο άνθρωπο.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

_daemon_

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Άγγελος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,537 μηνύματα.
"Γιάννη μου που μ αφήνεις...."
Έτσι που του έρχεται του Γιάννη, να ζητήσει συγνώμη που...πέθανε!!!

....έγραφε πριν μερικά χρόνια ο Νίκος Δήμου, και πιστεύω ότι στον συγγραφικό του αυτό μανιερισμό, περικλείεται το νόημα της θλίψης του θανάτου! Ακόμη και αν δεχτούμε ότι ο εκλιπών είχε τις προϋποθέσεις να προσφέρει στην κοινωνία, πάντα σε σχέση με το "όφελος" (και της συναισθηματικής κάλυψης συμπεριλαμβανόμενης) αυτών που "αφήνει" πίσω του πρέπει να το δούμε, διότι κακά τα ψέματα, για τον εαυτό μας λυπόμαστε κατά βάθος!
Φυσικά, η αγωνία του (επερχόμενου) θανάτου, όταν την βλέπεις σε αγαπητά σου πρόσωπα, δημιουργεί συναισθήματα συμπόνιας που συγκλονίζουν , αλλά αυτό είναι άλλο θέμα νομίζω....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Θα συμφωνήσω κι εγώ με το Δόκτορα, ότι η θλίψη και το πένθος έχουν πάνω απ' όλα εγωιστική υπόσταση. Θρηνούμε για όσα εμείς χάσαμε με το θάνατο ενός αγαπημένου μας προσώπου. Επίσης, ο θάνατος των άλλων μας υπενθυμίζει τον επερχόμενο δικό μας θάνατο, πράγμα που μας συγκλονίζει σε βάθος. "Τίποτε δεν συγκλονίζει έναν γέρο περισσότερο από το θάνατο ενός άλλου γέρου", έγραφε ο Αλέξανδρος Δουμάς και πράγματι τον καθένα μας συγκλονίζει ο θάνατος ενός συνομηλίκου μας, για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Υπάρχουν πράγματι και περιπτώσεις, όπου η θλίψη φαίνεται να οφείλεται στη δεύτερη εκδοχή που έθεσε ο ΕΒ, δηλαδή στο γεγονός ότι ο νεκρός χάνει όλα τα όμορφα που έχει να του προσφέρει η ζωή. Πολλές φορές οι άνθρωποι μέσα στο θρήνο τους σκέφτονται τα σχέδια του εκλιπόντος που θα μείνουν απραγματοποίητα, αυτά που θα συμβούν κι αυτός δεν θα είναι εκεί για να τα χαρεί (όπως γάμος του παιδιού του, γέννηση του εγγονιού του κλπ), πράγμα που εντείνει τη θλίψη και αυξάνει τον πόνο. Πίσω όμως από αυτές τις σκέψεις κρύβεται το ανθρώπινο δέος για την ίδια τη ματαιότητα της ζωής, για το μυστήριο της μετάβασης από την ανυπαρξία στην ύπαρξη κι από εκεί πάλι στην ανυπαρξία. Ως γνωστόν, ό,τι ο άνθρωπος δεν κατανοεί, του προκαλεί υπαρξιακή αγωνία και φόβο, κατά συνέπεια αυτή η φαινομενικά αλτρουιστική εκδοχή του θρήνου, τελικά ανάγεται και πάλι στον εαυτό μας και σε όσα μας τρομάζουν.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Να προσθέσω στα προηγούμενα ότι,

αν δεν κλάψεις για τη μάνα που σε γέννησε θα φύγεις άκλαυτος απ' αυτόν τον κόσμο... θα σε καταραστεί η θεά να μη βρεθεί γυναίκα να σε κλάψει..


Το άχ για τον κόσμο αυτόν έχει μόνο δυο συντεταγμένες, που είπε κι ένας ποιητάκος: Μάνα και θάνατο.

Σκέψου πόσες φορές πολλαπλασιασμένο θα είναι το αχ από το θάνατο της μεγάλης μας Μητέρας. :worry:

Διότι από τα αγαθά της μητριαρχίας γνωρίζουμε πως όλες του κόσμου τις μητέρες τις λεν' Γεσθημανή και πως στο τέλος μένεις με τη θλίψη αγκαλιά που έχει γεύση από αίμα και αναρωτιέσαι:

ποιός νόμος κυβερνάει τ' ανθρώπινα...να χάνουμε δια παντός τον γεννήτορα μας, την πρωταρχική μας θάλασσα ...

Θέλω να παρανομήσω...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Boom

Επιφανές μέλος

Ο Boom αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 12,249 μηνύματα.
Δεν θεωρώ πως είναι μόνο αυτές οι 2 οι αιτίες..
Ας πούμε μπορεί να είσαι θλιμμένος για τον θάνατο ενός προσώπου το οποίο δεν σου είναι τόσο οικείο,και αυτή η θλίψη να πηγάζει επειδή φέρνεις τον εαυτό σου στη θέση των προσφιλών προσώπων του νεκρού..
Ακόμη σε τέτοιες στιγμές σκέφτεσαι τα θετικά, πως περάσατε και λοιπά, και σκέφτεσαι και το μέλλον , πχ πως θα ζήσω χωρίς τον μπαμπά μου..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Πολύ καλά τα λέτε, φίλοι μου, για τον απέραντο ωκεανό της θλίψης και της ματαιότητας, μα θαρρώ, πως όλ' αυτά συμπυκνώνονται στα λόγια του Λέοντα Μπλόι(; ) :"Μία μόνον πίκρα υπάρχει, η πίκρα να μην είσαι άγιος"!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

alis

Πολύ δραστήριο μέλος

Η alis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,134 μηνύματα.
Θεωρώ ότι κάποιος που είναι θλιμμένος για τον θάνατο κάποιου ανθρώπου, υπάρχουν δυο αιτίες, οι οποίες σπάνια ισχύουν ταυτόχρονα.
Οι λόγοι για τους οποίους κάποιος στανοχωριέται όταν χάνει ένα αγαπημένο πρόσωπο είναι πάρα πολλοί, πιστεύω. Άλλοι μεγαλύτερης και άλλοι μικρότερης σημασίας. Κάθε άνθρωπος πιστεύω, αανάλογα με την σχέση που είχε με αυτόν που έχασε, πονά και θλίβεται για διαφορετικούς λόγους..

  1. Είναι θλιμμένος επειδή ο άνθρωπος που πέθανε δεν θα είναι πλέον δίπλα του. Αυτό σημαίνει ότι ξέρει ότι θα του λείψει η παρέα του ή τυχόν θετικά που του πρόσφερε (π.χ. ασφάλεια - πατέρας προς παιδί). Άρα είναι θλιμμένος επειδή αυτός έχασε κάτι.
Ναι, αυτό είναι ένα βασικό αίτιο, που εξηγεί στις περισσότερες νομίζω περιπτώσεις την θλίψη. Εδώ πιστεύω ότι περιέχεται και το γεγονός ότι δεν πρόλαβε να πει στον άνθρωπο του κάποια πράγματα που ήθελε, να εξηγήσει κάποιες καταστάσεις ή να εκφράσει κάποια συναισθήματα... Πράγματα που δεν τα έκανε επειδή θεωρόύσε δεδομένη την ύπαρξη και την ζωή του ατόμου που πλέον δεν είναι μαζί του.

  1. Είναι θλιμμένος επειδή ο άνθρωπος που πέθανε δεν θα ζήσει άλλο, όποτε δεν έχει όλα εκείνα τα θετικά που προσφέρει η ζωή. Και αν αυτός ο κάποιος, που πέθανε, είχε μια σημαντική ζωή τότε η θλίψη σχετίζεται ότι θα χάσει την δημιουργικότητα, την δόξα κτλ κτλ.
Ναι υπάρχει και αυτή η αιτία. Αν και πιστεύω ότι είναι λιγότερο σπάνια από την πρώτη. Συνήθως στενοχωριόμαστε επειδή εμείς χάσαμε κάτι/καποιον και όχι επειδή αυτός ο κάποιος δεν ζει πια..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

iJohnnyCash

e-steki.gr Founder

Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
Οι λόγοι για τους οποίους κάποιος στανοχωριέται όταν χάνει ένα αγαπημένο πρόσωπο είναι πάρα πολλοί, πιστεύω.
Διαφωνώ,

Ο κυριότερος λόγος που μας θλίβει ο θάνατος ενός κοντινού προσώπου είναι εγωιστικοί λόγοι. Ακόμη και αν αυτό το κοντινό πρόσωπο τύχαινε στα τελευταία χρόνια του να έχει κάποιο ουσιαστικό όραμα να πετύχει, το πιο πιθανότερο είναι να μην πιστέψουμε στο όραμα του, εξάλλου έχουμε την τάση σε ένα κοντινό μας άνθρωπο να μην μπορούμε να δούμε το έργο του, όποτε οι λόγοι να είναι εγωιστικοί.

Είμαι πεπεισμένος ότι ο μοναδικός λόγος που στενοχωριόμαστε για τον θάνατο κάποιου είναι σε περιπτώσεις αδικίας, για παράδειγμα επι χρόνια να προσπαθούμε κάτι τελικά να μην πρόλαβε να δει τα αποτελέσματα. Όμως κάτι τέτοιο είναι λίγο δύσκολο να συμβεί, αφού στις μέρες μας ελάχιστοι ασχολούνται με οράματα και είναι συχνό το φαινόμενο να υποτιμούμε (έστω και στο υποσυνείδητο) το έργο των κοντινών ανθρώπων. Η περίπτωση να ισχύουν όλα αυτά ταυτόχρονα έχει απειροελάχιστη πιθανότητα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

alis

Πολύ δραστήριο μέλος

Η alis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,134 μηνύματα.
Διαφωνώ,

Ο κυριότερος λόγος που μας θλίβει ο θάνατος ενός κοντινού προσώπου είναι εγωιστικοί λόγοι. Ακόμη και αν αυτό το κοντινό πρόσωπο τύχαινε στα τελευταία χρόνια του να έχει κάποιο ουσιαστικό όραμα να πετύχει, το πιο πιθανότερο είναι να μην πιστέψουμε στο όραμα του, εξάλλου έχουμε την τάση σε ένα κοντινό μας άνθρωπο να μην μπορούμε να δούμε το έργο του, όποτε οι λόγοι να είναι εγωιστικοί.
Ίσως να είναι έτσι και απλά να μην θέλω να παραδεχτώ ότι τις φορές που έχασα κάποιον ο πόνος μου ήταν καθαρά εγωιστικός. Εσύ μιλάς από προσωπική εμπειρία και κατέληξες σε αυτή την κάπως απόλυτη και μηδενιστική άποψη;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

iJohnnyCash

e-steki.gr Founder

Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
Εσύ μιλάς από προσωπική εμπειρία και κατέληξες σε αυτή την κάπως απόλυτη και μηδενιστική άποψη;
Ναι, είχα σκαλώσει με την εξής ιδέα: Για πόσους ανθρώπους θα ρίσκαρα την ζωή μου επειδή πραγματικά τους χρειάζεται μια παραπάνω μέρα ζωής.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ciela

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Ciela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μαέστρος και μας γράφει απο Βόρεια Μακεδονία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,758 μηνύματα.
εγω παντως αν και εντυπωσιαστηκα λιγακι στην αρχη με τη διαπιστωση οτι παντα οι λογοι ειναι καθαρα εγωιστικοι, οταν το σκεφτηκα στη συνεχεια κατι επαναστατουσε μεσα μου. Και αυτο γιατι οπως σε ολες τις συναισθηματικες ανθρωπινες σχεσεις (ερωτας, φιλια, οικογενεια), οταν χαθει κατι ή οταν επελθει μια ρηξη δεν υπαρχει νικητης και ηττημενος, ολοι χανουν. Η "επενδυση" που εγινε ηταν αμοιβαια και οταν ληγει υποφερουν και οι δυο. Αν για παραδειγμα ειναι ενα ζευγαρι ερωτευμενο και αναγκαστει να χωρισει λογω ανωτερας βιας (χωρις να πεθανει κανενας) και οι δυο θα στεναχωρηθουν και θα κλαψουν αποχαιρετιζοντας ο ενας τον αλλον μπλα μπλα μπλα, διοτι εχασαν κατι κοινο. Τουλαχιστον βεβαια ξερουν οτι ο αλλος ειναι καπου εκει εξω. Οταν καποιος λοιπον πεθαινει, τι ποιο λογικο να στεναχωρηθει κανεις ακομα παραπανω, γιατι αυτη τη φορα ο χωρισμος ειναι σιγουρα τελειωτικος (σ αυτη τη ζωη τουλαχιστον). Αρα λοιπον στεναχωριεσαι επειδη αυτη η ανταλλαγη αγαπης, αυτη η αμοιβαια "επενδυση" (σιχαινομαι που το λεω ετσι), αυτος ο συναισθηματικος αυτος δεσμος ληγει.
Η χηρα που θα χασει τον αντρα που την αγαπουσε ενω αυτη δεν τον αγαπα θα χασει την ασφαλεια, τη συντροφια τη φροντιδα κτλ. Αν τον αγαπουσε θα εχανε σιγουρα περισσοτερα ομως. Δεν μπορω να πω τι θα ηταν ακριβως αυτο το παραπανω, σιγουρα ομως ο πονος θα ηταν μεγαλυτερος. Κατι υπαρχει λοιπον. Και αυτο εγκειται στην ιδια τη φυση της αγαπης. Αυτο δεν ειναι εγωιστικο, εκτος και αν θεωρειται η αγαπη εγωιστικη που ειναι ενα αλλο θεμα...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

olibos2008

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η Δέσποινα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 285 μηνύματα.
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις το χαμό ενος αγαπημέου σου προσώπου.Προσπαθείς να θυμάσαι τις καλές στιγμές κρατώνταςτες σ ένα μέρος της καρδιάς σου και προχωράς.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
"Δεύτε τελευταίον ασπασμόν......."
νομίζω ότι αυτή η προτροπή προς τους οικείους ζώντες, για να φιλήσουν τελευταία φορά το πρόσωπο του νεκρού κρύβει την απέραντη θλίψη, τον πόνο και τη δυστυχία για το θάνατο του ανθρώπου, γιατί πλέον δεν θα είναι παρόντας στη ζωή τους στα καλά και στα δύσκολα, γιατί δεν θα ξαναδούν το χαμόγελο του, δεν θα ακούσουν τη φωνή του και δεν θα αντικρύσουν ποτέ ξανά τα μάτια του......
Τον πατέρα μου τον έχασα στη μετεφηβική μου ηλικία,σήμερα αν με ρωτήσει κάποιος τι θυμάμαι θα πω τα μάτια του και το παράστημα του.....δεν μπορώ να θυμηθώ τη χροιά της φωνής του...... και για κάποιο ανεξήγητο λόγο μου λείπει πιο πολύ τις ημέρες του Πάσχα κι εκεί εντοπίζω ότι με πιάνει μια θλίψη ή τουλάχιστον χαρμολύπη......
Το σίγουρο είναι ότι ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ......δαμάζει τα πάντα, την ένταση των συναισθημάτων, τη θλίψη, το κλάμα ......ακόμη και την ίδια τη θύμηση
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

ailexc

Νεοφερμένος

Η ailexc αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 90 μηνύματα.
Ο κυριότερος λόγος που μας θλίβει ο θάνατος ενός κοντινού προσώπου είναι εγωιστικοί λόγοι.
Έχω χάσει συγγενή μου και διαπίστωσα 100% ότι αυτό που λες είναι αλήθεια. Είμαστε πολύ εγωιστές. "Πώς τόλμησε να φύγει και να ΜΑΣ αφήσει;;" είναι η πρώτη σκέψη που μας έρχεται στο μυαλό. "ΜΑΣ αφήσει;" Μα υπάρχει τίποτα ποιο εγωιστικό από το να είναι ο άλλος πεθαμένος εκεί δίπλα και εμείς σε σκεφτόμαστε τον εαυτό μας;

Είμαι πεπεισμένος ότι ο μοναδικός λόγος που στενοχωριόμαστε για τον θάνατο κάποιου είναι σε περιπτώσεις αδικίας, για παράδειγμα επι χρόνια να προσπαθούμε κάτι τελικά να μην πρόλαβε να δει τα αποτελέσματα. Όμως κάτι τέτοιο είναι λίγο δύσκολο να συμβεί, αφού στις μέρες μας ελάχιστοι ασχολούνται με οράματα και είναι συχνό το φαινόμενο να υποτιμούμε (έστω και στο υποσυνείδητο) το έργο των κοντινών ανθρώπων. Η περίπτωση να ισχύουν όλα αυτά ταυτόχρονα έχει απειροελάχιστη πιθανότητα.
Το πρόσωπο που έχασα, με αδικούσε μια ζωή σε όλα... με έβριζε, με έδιωχνε, πάντα όλοι οι υπόλοιποι της οικογενείας ήταν καλύτεροι από μένα, κ.τ.λ, κ.τ.λ.... που σε κάνουν να σκέφτεσαι σκέψεις τύπου "μακάρι να πέθαινε να γλύτωνα". Όταν πέθανε όμως, έπαθα σοκ. Όχι επειδή δεν το περίμενα (99 ετών άνθρωπος!!!!!) αλλά επειδή ναι μεν από την μία στεναχωρήθηκα που πέθανε, αλλά από την άλλη γιατί έχασα την ευκαρία να του δείξω τι αξίζω... Όλη μου την ζωή προσπαθούσα να φανώ αντάξια του, και τώρα που επιτέλους μεγάλωσα και ήρθε η ώρα να πάρω την εκδίκηση μου, αυτός πήγε και πέθανε; "Πώς τόλμησε; Να ΜΟΥ το κάνει αυτό;" Ξέρεις πόσο θύμωσα τότε;; Προς μεγάλη μου ἐκπληξη διαπίστωσα τότε τον εγωισμό μου... Τότε διαπίστωσα αυτό που έγραψα πριν: υπάρχει τίποτα ποιο εγωιστικό από το να είναι ο άλλος πεθαμένος εκεί δίπλα και εμείς σε σκεφτόμαστε τον εαυτό μας;
Ναι, ο θάνατος φανερώνει όσο κανείς τον εγωισμό...

Παρόλα αυτά ο θάνατος, στην ορθόδοξη θρησκεία τουλάχιστον, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο προσωρινός ύπνος μέχρι να αναστηθούν οι ψυχές δηλαδή όταν θα γίνει η δευτέρα Παρουσία. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι κάποια μέρα θα ξαναδούμε τους συγγενείς μας. Εγώ σαν θρήσκος άνθρωπος το πιστεύω αυτό. Αλλά το βρίσκω και λογικό. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο άνθρωπος τραβάει τα πάνδεινα σε αυτόν τον κόσμο μόνο και μόνο για να πεθάνει στο τέλος. Είναι ηλίθιο σαν στόχος, σαν σκοπός... Κάτι πρέπει να υπάρχει απο πίσω.... Γι' αυτό κοιτάζω να κάνω αρκετά συχνά τίποτα τρισάγια ή μνημόσυνα στους πεθαμένους μου. Να ξέρω τουλάχιστον ότι κάτι έκανα γι' αυτούς έστω και μετά θάνατον... Εμένα σαν πράξη με ανακουφίζει... και από την άλλη -σύμφωνα με την θρησκεία μας πάντα- αναπαύει τις ταλαιπωρημένες ψυχές. Δεν χάνω και τίποτα... Γι'αυτό και συνήθως το συνιστώ αυτό και στους άλλους για να τους δώσω μια ιδέα, σαν έμμεση λύση, που θα ανακουφίσει τον πόνο τους ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα τώρα που πέθανε... Δεν είναι αλήθεια. Τρισάγιο κάνεις όποτε θες. Από την αγάπη σου εξαρτάται...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Παρόλα αυτά ο θάνατος, στην ορθόδοξη θρησκεία τουλάχιστον, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο προσωρινός ύπνος μέχρι να αναστηθούν οι ψυχές δηλαδή όταν θα γίνει η δευτέρα Παρουσία.

Στην ΟΡΘΟ(???)δοξία σου πιπιλάνε τα αυτάκια και με άλλα
όπως ότι μετά το θάνατο το πνεύμα κόβει βόλτες για 40 μέρες στη γη
παρακολουθώντας μέχρι και την κηδεία του (χόρορ πλέης η τσέρτς, τελικά)
και ακολουθούν 39 μέρες μπανηστήρι μέχρι να αναληφθεί εις τους ουρανούς.

Με την αναστάσιμη παρωδία ελπίδας η θρησκεία ξεπλένει τη συνείδηση από το θέαμα των σκουληκιών εντός οστών.
Χρησιμοποιεί κι ένα τσίπυ τέχνασμα ατυχούς παρομοιώσεως
(λες και τα σεντόνια μας είχαν ποτέ χωμάτινη γεύση - εκτός από όταν χουζουρεύαμε στα νοτισμένα γρασίδια σε πικνικ εποχές)
μα πραγματικά πιστεύει κανείς εχέφρων ότι ο θάνατος είναι ύπνος κι αν είναι ύπνος
τότε γιατί δεν αφήνουμε τις κάσες ανοιχτές ή γιατί δε μισοθάβουμε για όταν θα ξυπνήσουν;
Αφού δε τους θάβουμε στο κελάρι μας ή στις αποθήκες μας, για να πεις δεν υποφέρεται η νεκρική οσμή.

Τα κόκαλλα θα αυτοσυναρμολογηθούν, τα σκουλήκια θα ξεράσουν τη μασημένη σάρκα, οι ταφόλακοι θα ανοίξουν από θεϊκούς γκασμάδες?
Και ο αχθοφόρος? Ποιος θα είναι ο βαστάζος της υπόθεσης? Τα κόκαλα που τρίζουν από υπερβολικές ξάπλες?


Το ροχαλητό δεν είναι σαμπλάκι ήχου θανατερής προέλευσης...
Ο θάνατος δεν είναι ύπνος, η ζωή είναι καθημερινός θάνατος
που μοιάζει με αλάρμ των 100 ντεσιμπέλ και ματώνει τα αυτιά μας

και να σκεφτείς πως κανείς δε σε κλέβει...ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ...

(το αντίθετο μάλιστα ειπώθηκε...γεννηθήκαμε για να ελευθερωθούμε...αλλά από τι; απο τα δεσμά που μας φόρεσαν
σκυλιά των παραδείσων? Αν γεννήθηκες με δεσμά τότε ο θάνατος δε μπορεί παρά να είναι μια λύτρωση που αξίζει να την υποφέρουμε...)

Αν δε γεννήθηκες με δεσμά, ε τότε είσαι της σχολής "τρέμω τον θάνατο". Γιατί εχθρός της ελευθερίας είναι να σε εγκλωβίζουν σε ένα φέρετρο, και να μη μπορούν ούτε τα πόδια σου να εκφέρουν άποψη...

Κι όταν το φόντο σωτηρίας είναι μια Δευτέρα παρουσία,
προτιμώ να περάσω ένα έξαλλο Σάββατο,
και το πρωί της Κυριακής να φορέσω τα καλά μου
και να αυτοκτονήσω μια μέρα πριν...

Να μου λείπουν οι δια της απαλοιφής σωτήρες.
Τη ζωή μου θέλω να περισώσω.
Για το θάνατο βλέπουμε...


Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι κάποια μέρα θα ξαναδούμε τους συγγενείς μας.

https://www.youtube.com/watch?v=HdX_kIWsWJA

Συλλαβίζουμε τα όνειρα μας που λέει κι ο goodjohn.
Έτσι είναι κι αυτό που γράφεις.

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες
τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς
και τσικουδιά στους καφενέδες
τα παλικάρια να κερνάς.

Και ξάφνου, πάνω στο -πολύ θέλω να το δω αυτό- πανηγυράκι του ποιος θα πρωτοκεράσει στη παραδεισένια παρέα
να σκάει μύτη ο Λουμίδης και να κοπανάει το συννεφοτράπεζο λέγοντας, το κέρασμα τέλος.
-Γιατί ρε μάστορα?
-Γιατί ο καφές είναι πολυκαιρινός. :confused:
- (κόκκαλο όλοι)

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο άνθρωπος τραβάει τα πάνδεινα σε αυτόν τον κόσμο μόνο και μόνο για να πεθάνει στο τέλος.


Δε φτάνει η ματαιότητα της ζωής,
το σφουγγάρι των υπομονών,
τα αυτάρεσκα βασανιστήρια
και η κάρτα μούγκαφον με απεριόριστες κλήσεις προς όλους (θεϊκό πακέτο)
η αυτομιζέρια και τα κακορίζικα,
τελικά πεθαίνεις κιόλας όπως ακριβώς έχεις ζήσει. (δε τη γλυτώνω τη κυστεοσκόπηση :()

Δηλ ούτε μια στοιχειώδη απαλότητα, έτσι σαν ύστατο γαλήνεμα από ένα νανοδευτερόλεπτο ψευτοχαμόγελου.

Ας ανοίξουμε ένα τόπικ ο απαραπλάνητος πιστός και ο γιγάντιας συμπόνοιας Κύριος και Θεός.


Γι' αυτό κοιτάζω να κάνω αρκετά συχνά τίποτα τρισάγια ή μνημόσυνα στους πεθαμένους μου.


Ωχ είσαι από αυτούς που σκαλίζουν ποιηματάκια, στιχάκια
κι αλλάζουν και λουλούδια στα νεκρόβαζα
και χαϊδεύουν τα μάρμαρα
κι ανάβουν κεράκια, καντηλάκια
και σκουπίζουν με μωρομάντηλα τις φωτοζ
και αφήνουν και σοκολάτες μαρς στη μαρμαροκολώνα κλπ?

Τρέχει κάτι στο σύμπαν κάνοντας τρισάγια;
Επακριβώς θα έλεγα αυτό:
Τα λογάκια
Και
Τα αλογάκια.

Αν ονομάσεις τη φλόγα πυρκαγιά (όπως κάνεις εσύ με το τρισάγιο/ανακούφιση)
είτε γιατί τη φοβάσαι, είτε γιατί δεν την έχεις δει ποτέ σου,
το χνώτο της εκφοράς του θαυμασμού της, θα τη σβήσει
και μετά άντε γεια, άντε να βρεις άλλο καλοκαίρι.

Θέλει σκάλισμα, καύσιμη ύλη και λυγερό αεράκι γιανα λαμπαδιάσει ο τόπος,
σίγουρα όχι διςτριςσάγια.

Εγώ διάβασα τρεις φλογίτσες ντελικάτες, και είπα να καταθέσω τις αποτρισάγιες πυροκαταλυτικές μου σκέψεις.
Νομίζω πως καθένας που το ρίχνει στην ενασχόληση με δήθεν ανακουφιστικές τελετές κάθε τόσο,
οριοθετεί ναρκοπέδιο για ζωντανούς και νεκρούς ΜΑΖΙ.
Δεν χρειάζονται φανφάρες, αλλά σεμνότητα.
Όλα αυτά είναι για τα μάτια του χαμηλοεπίπεδου κόσμου.
Τριπάρεις προς βλαμμένες πολιτείες,
αυτό που κάνεις είναι ασκητική σε νεκροταφείο.

Ρίχνεις κάρβουνο και χύνεις δάκρυ σε ό,τι δεν χωρά στο είναι σου εντέλει...
Και τελικά η όρθια στάση σου δεν προκαλεί άλλο παρά μονάχα καμπούριασμα που το μεταβαπτίζεις
σε ριλαξάρισμα.

Αυτή η πόρωση με τα μνημόσυνα είναι σα το χαλασμένο πορτοκάλι που μολύνει
και τα υπόλοιπα φρέσκα γιατί μοιράζονται το ίδιο καφάσι, αν καταλαβαινόμαστε...

Τον ρωτήσατε τον νεκρό σας (πριν να φύγει), αν θέλει το λιβάνι πάρτυ που του κάνετε, διαρκώς?


Να ξέρω τουλάχιστον ότι κάτι έκανα γι' αυτούς έστω και μετά θάνατον...

Σου έχω μια σκληρή κουβέντα.
Είναι ήδη πολύ αργά...
Αν και δε φταις όσο πιστεύεις...
Οι συγκυρίες...
Χάπι πολλών πάμπολων καρατίων. :worry:

Γι'αυτό και συνήθως το συνιστώ αυτό και στους άλλους για να τους δώσω μια ιδέα, σαν έμμεση λύση

Αν πεθάνω το μόνο που θέλω είναι
να ακουμπήσει μια κονσόλα πάνω στο μάρμαρο κάποιος Dj (όχι απαραίτητα περιοπής)
να παίξει το σετάκι του,
και όλοι (μέχρι κι εγώ, θα ορκιστώ!)
να σπάσουνε μεσούλα
έτσι να κ@υλώσουμε λίγο στη μαυρίλα της διασφαγιτικής σιωπής...

STOP TRISAGIA NOW...


Τρισάγιο κάνεις όποτε θες. Από την αγάπη σου εξαρτάται...

τρισάγιο κάνεις όποτε θες, όπως ακριβώς και κατσαρίδες γιαλαντζί.
Εξαρτάται από το πόσο τρόφιμος του αέρα της ζωής είσαι...
Αν προσκολάται κάποιος στο θάνατο δε το κάνει από αγάπη
αλλά από μεταφυσική αγωνία.
Αν θα χιλιομετρούσες έναν τέτοιον άνθρωπο θα έβρισκες
ότι θα θέλει σέρβις αύριο με μηδέν χιλιόμετρα.

Κάτι λέει αυτό...


Τα φιλιά μου αιλεχς.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

ailexc

Νεοφερμένος

Η ailexc αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 90 μηνύματα.
Στην ΟΡΘΟ(???)δοξία σου πιπιλάνε τα αυτάκια και με άλλα
όπως ότι μετά το θάνατο το πνεύμα κόβει βόλτες για 40 μέρες στη γη
παρακολουθώντας μέχρι και την κηδεία του (χόρορ πλέης η τσέρτς, τελικά)
και ακολουθούν 39 μέρες μπανηστήρι μέχρι να αναληφθεί εις τους ουρανούς.

Και σε διάφορα μέρη (Θεός ξέρει που) σου πιπιλάνε τα αυτάκια ότι την αποπάνω βλάκεία την λέει η Ορθοδοξία....

ΥΓ: Είναι καλή ιδέα να επιβεβαιωνόμαστε για το τι ακούμε. Όχι μόνο αυτό δεν το λέει η ορθοδοξία αλλά ούτε καν οι Καθολικοί... Οι προτεστάντες το λένε...

Με το "????" στο "Ορθοδοξία" τι εννοείς;


μα πραγματικά πιστεύει κανείς εχέφρων ότι ο θάνατος είναι ύπνος κι αν είναι ύπνος
τότε γιατί δεν αφήνουμε τις κάσες ανοιχτές ή γιατί δε μισοθάβουμε για όταν θα ξυπνήσουν;
Γιατί πολύ απλά δεν μιλάμε για τον ύπνο που λες / εννοείς εσύ. Υπάρχει αλληγορία εδώ. (Τελείως διαφορετική από αυτήν που λένε οι 12θεϊστές βέβαια, αλλά αλληγορία)


ΥΓ: Στα υπόλοιπα δεν απάντησα, γιατί δεν θεώρησα ότι χρειαζόταν.
ΥΓ2: Μήπως το επίθετο σου είναι House? Γιατί σε συμπεριφορά του μοιάζεις.... :P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Και σε διάφορα μέρη (Θεός ξέρει που) σου πιπιλάνε τα αυτάκια ότι την αποπάνω βλάκεία την λέει η Ορθοδοξία....

Σταμάτα, ερεθίζομαι :redface:

Όχι μόνο αυτό δεν το λέει η ορθοδοξία αλλά ούτε καν οι Καθολικοί... Οι προτεστάντες το λένε...


Υπόδειξε μου τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ λογο του 40ήμερου μνημόσυνου, τότενες. :worry:


Με το "????" στο "Ορθοδοξία" τι εννοείς;

Εννοώ πως οτιδήποτε επαίρεται για τον εαυτό του κάνοντας χρήση του "ορθόν"
εκτός ότι μακαρ(ον)ίζεται, χαρίζει συγχρόνως και τον (Αφόρετο) τίτλο
του λαθεμένου σε όλους τους άλλους που δε μοιράζονται την ίδια κοσμοθεωρία.
Αν εσύ είσαι ορθόδοξη πα να πει πως όλοι οι λοιποί είναι λανθανόδοξοι, εξού και
ο μυροβόλος ναρκισισμός μωβ χρώματος μιας και γέμισε ο τόπος ανθισμένες πασχαλιές. (αχ Φιλοθέη)

Σκέψου έναν κόσμο χωρίς καμπαρετζούδες :)
Να φοβάσαι τον άβγαλτο άντρα και τη καινουρια πουτ@ν@.
Τον πρώτο γιατί κινδυνεύει να φάει τα μούτρα του και τη δεύτερη γιατί
νομίζει ότι με το μου*ί της εξουσιάζει τον κόσμο.

Γιατί πολύ απλά δεν μιλάμε για τον ύπνο που λες / εννοείς εσύ. Υπάρχει αλληγορία εδώ. (Τελείως διαφορετική από αυτήν που λένε οι 12θεϊστές βέβαια, αλλά αλληγορία)


Να σου πω για τι μιλάμε (και την αλληγορία την έπιασα αλλά με κατέθλιψε):

- Εγώ νομίζω ότι πάμε από κει πού'ρθαμε (στο τίποτα/πουθενά). Κανένας πρόσκαιρος ύπνος. Θάνατος, σκουλήκια, χους.

- Το άλλο το ξέρεις? Το μαγνητικό πεδίο λέει, που αφήνει η Σελήνη εμποδίζει τις ψυχές που ανεβαίνουν απο τη Γή να πάνε σε higher level. Πω γμτ (λολάκι)

- Τι σημασία έχει ο τόπος που παραμένει η σωρός μας όταν δεν θα έχουμε συνείδηση?

- Το ότι λαχταρούμε και μετά θάνατο ζωή λέει πολλά.
Κυρίως ότι κάτι δε κάναμε/κάνουμε σωστά σε τούτη δω.
Κόκκοι σκόνης του διαστήματος θα γίνουμε (stardust) κι αυτό ιδεατά.
Διασκέδασε όσο μπορείς τα χρονάκια που σου απομένουν (αν δεν είναι λεπτά/ώρες/μέρες),
φτιάξε και μια ''bucket list'', things to do before I die και έτσι...
και σε ικετεύω μην συμπεριλάβεις τη λέξη "τρισάγιο" στη λίστα. Life' s a bitch.
Θα μας φάνε τα σκουλήκια...

- Σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις του κατασκευαστή (βλ. άποψη εκκλησίας)
πάμε στο Recycle Bin μέχρι να ξανακάνει login ο admin (aka 2α παρουσία)
και να κάνει restore (ανάσταση νεκρών).

Ανεξάρτητοι beta users του φυσικού κόσμου υποστηρίζουν
ότι απλά σβήνεται η καταχώρηση του file μας στο Master File Table
και η ύλη μας (clusters) παραμένει διαθέσιμη για επανεγγραφή (=μας ανακυκλωνουν τα σκουλικια).

Από την μέχρι τώρα εμπειρία σου μπορείς να δώσεις πιθανότητες στη κάθε εκδοχή.:)


Μήπως το επίθετο σου είναι House? Γιατί σε συμπεριφορά του μοιάζεις.... :P

όχι είναι ομορφότερός μου αλλά είμαι ειρωνικότερός του.



υγ. Πάντως σοβαρά τώρα για να μην γυρίζει κανείς πίσω, καλά θα είναι στον θανατόκοσμο...


υγ.2 Τι είναι η ζωή, τι είναι ο θάνατος...ποιοι είμαστε που πάμε...θα βρούμε κάνα σουβλατζίδικο να φάμε? :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Κακή Επιρροή

Επιφανές μέλος

Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
Από τη σύλληψη μας στη μήτρα της μάνας μας, ένα και μόνο πράγμα είναι βέβαιο... ο θάνατος μας.
Παρόλα αυτά, για ένα περίεργο λόγο, είναι το μόνο ίσως πράγμα που οι περισσότεροι αδυνατούμε να αποδεχτούμε.
Μεγαλώνουμε στην κοιλιά της μάνας μας χωρίς τη συνειδητότητα ίσως αλλά εν συνεχεία, ως παιδιά, ως έφηβοι, ως ενήλικες συνεχίζουμε να πορευόμαστε με αυτή την αυθάδικη προς το θάνατο στάση... τον αγνοούμε σαν να μην είναι εκεί, σαν να μη μας αφορά εμάς αυτό το πράγμα, σαν να μην πρόκειται ποτέ να συμβεί σε μας, σαν να μην πρόκειται ποτέ να συμβεί στα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Ο στρουθοκαμηλισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Κι όταν τελικά έρθει στη δική μας διεύθυνση για ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, τότε βγάζουμε το μεγαλείο του εγωισμού μας.
Φυσικά και είναι εγωισμός το να κλαις για κάποιο που έφυγε... σε σένα λείπει... αυτός χαμπάρι δεν παίρνει, κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
Ασε που... δεν ξέρεις και με σιγουριά να πεις που πάει... κι αν πάει σε μέρος τελικά καλύτερο από τούτη την κόλαση γεμάτη εγωίστριες στρουθοκαμήλους; Πως του κόβεις τη χαρά με το κλάμα σου;
Κάποιοι λαοί στο παρελθόν - ίσως και σήμερα, δεν γνωρίζω- όταν κάποιος πέθαινε, στήνανε γλέντι... επιτέλους ελευθερώθηκε από αυτό το σώμα.

Για μένα ο θάνατος είναι το πέρασμα στην αθανασία
Φυσικά κι ως στρουθοκάμηλος δεν νοώ να σκεφτώ ότι θα χάσω αγαπημένους μου πριν από μένα
Φυσικά κι ως εγωίστρια θα κλάψω και θα θρηνήσω για αυτόν που έφυγε και με άφησε μονάχη μου να αντιμετωπίζω τις άλλες στρουθοκαμήλους. Αλήτη άνθρωπε που πήγες και πέθανες και με παράτησες.

Αν καταφέρεις όμως κι αγαπηθείς αληθινά, δεν θα πεθάνεις ποτέ. Θα περάσεις στην αθανασία. Απλά όταν συμβεί αυτό, μάλλον δεν θα σε νοιάζει καθόλου. Θα είσαι σε κάποιο άλλο μέρος. Καλύτερο ή χειρότερο δεν έχει σημασία... έτσι κι αλλιώς δεν θα είσαι εδώ.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Himela

Συντονίστρια

Η Himela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 30,797 μηνύματα.
Ο κυριότερος λόγος που μας θλίβει ο θάνατος ενός κοντινού προσώπου είναι εγωιστικοί λόγοι. Ακόμη και αν αυτό το κοντινό πρόσωπο τύχαινε στα τελευταία χρόνια του να έχει κάποιο ουσιαστικό όραμα να πετύχει, το πιο πιθανότερο είναι να μην πιστέψουμε στο όραμα του, εξάλλου έχουμε την τάση σε ένα κοντινό μας άνθρωπο να μην μπορούμε να δούμε το έργο του, όποτε οι λόγοι να είναι εγωιστικοί.

Πάνο πριν λίγες μέρες μια μακρινη μου φίλη 19 ετών πέθανε από την κακιά αρρώστεια. Έκλαψα για εκείνη, για αυτά που δεν έζησε εκείνη, που δεν πρόλαβε. Έκλαψα για την αδικία να πεθαίνει ένα μικρό κορίτσι και να ζουν κάτι αιωνόβιοι γέροντες. Έκλαψα για τη μάνα της και τον αδελφό της που καταστράφηκε η ζωή τους. Δε νομίζω τίποτα από αυτά να είναι εγωιστικοί λόγοι.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top