Μοιραζόμαστε ποιήματα

IL PENSIERO · 02-04-11

ΕΛΕΝΗ

Τ᾿ ἀηδόνια δὲ σ᾿ ἀφήνουνε νὰ κοιμηθεῖς στὶς Πλάτρες.»
Ἀηδόνι ντροπαλό, μὲς στὸν ἀνασασμὸ τῶν φύλλων,
σὺ ποὺ δωρίζεις τὴ μουσικὴ δροσιὰ τοῦ δάσους
στὰ χωρισμένα σώματα καὶ στὶς ψυχὲς
αὐτῶν ποὺ ξέρουν πὼς δὲ θὰ γυρίσουν.
Τυφλὴ φωνὴ ποὺ ψηλαφεῖς μέσα στὴ νυχτωμένη μνήμη
βήματα καὶ χειρονομίες. Δὲ θὰ τολμοῦσα νὰ πῶ φιλήματα,
καὶ τὸ πικρὸ τρικύμισμα τῆς ξαγριεμένης σκλάβας.
«Τ᾿ ἀηδόνια δὲ σ᾿ ἀφήνουνε νὰ κοιμηθεῖς στὶς Πλάτρες».
Ποιὲς εἶναι οἱ Πλάτρες; Ποιὸς τὸ γνωρίζει τοῦτο τὸ νησί;
Ἔζησα τὴ ζωή μου ἀκούγοντας ὀνόματα πρωτάκουστα:
καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες τῶν ἀνθρώπων
ἢ τῶν θεῶν.
Ἡ μοίρα μου ποὺ κυματίζει
ἀνάμεσα στὸ στερνὸ σπαθὶ ἑνὸς Αἴαντα
καὶ μίαν ἄλλη Σαλαμίνα
μ᾿ ἔφερε ἐδῶ σ᾿ αὐτὸ τὸ γυρογιάλι.
Τὸ φεγγάρι
βγῆκε ἀπ᾿ τὸ πέλαγο σὰν Ἀφροδίτη,
σκέπασε τὴν καρδιὰ τοῦ Σκορπιοῦ, κι ὅλα τ᾿ ἀλλάζει.
Ποῦ εἶν᾿ ἡ ἀλήθεια;
Ἤμουν κι ἐγὼ στὸν πόλεμο τοξότης.
τὸ ριζικό μου ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ ξαστόχησε.
Ἀηδόνι ποιητάρη,
σὰν καὶ μία τέτοια νύχτα στ᾿ ἀκροθαλλάσι τοῦ Πρωτέα
σ᾿ ἄκουσαν σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι ἔσυραν τὸ θρῆνο,
κι ἀνάμεσό τους - ποιὸς θὰ τὄ᾿ λέγε; - ἡ Ἑλένη!
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...
Δακρυσμένο πουλί, στὴν Κύπρο τὴ θαλασσοφίλητη
ποὺ ἔταξαν γιὰ νὰ μοῦ θυμίζει τὴν πατρίδα,
ἄραξα μοναχὸς μ᾿ αὐτὸ τὸ παραμύθι,
ἂν εἶναι ἀλήθεια πὼς αὐτὸ εἶναι παραμύθι,
ἂν εἶναι ἀλήθεια πὼς οἱ ἄνθρωποι δὲ θὰ ξαναπιάσουν
τὸν παλιὸ δόλο τῶν θεῶν.
ἂν εἶναι ἀλήθεια
πὼς κάποιος ἄλλος Τεῦκρος, ὕστερα ἀπὸ χρόνια,
ἢ κάποιος Αἴαντας ἢ Πρίαμος ἢ Ἑκάβη
ἢ κάποιος ἄγνωστος, ἀνώνυμος, ποὺ ὡστόσο
εἶδε ἕνα Σκάμαντρο νὰ ξεχειλάει κουφάρια,
δὲν τὄχει μὲς στὴ μοίρα του ν᾿ ἀκούσει
μαντατοφόρους ποὺ ἔρχονται νὰ ποῦνε
πὼς τόσος πόνος τόση ζωὴ
πῆγαν στὴν ἄβυσσο
γιὰ ἕνα πουκάμισο ἀδειανὸ γιὰ μίαν Ἑλένη.

Γιώργος Σεφέρης

D_G · 02-04-11

Γιάννης Ρίτσος - Ὧρες βροχῆς

Ἤρθαν οἱ πρῶτες βροχές. Ἄλογα μουσκεμένα
Στέκονται κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα μὲ μισόκλειστα μάτια
Κάνοντας πὼς μασᾶνε λίγο ξερὸ χορτάρι
Μέσα στὴ φθινοπωρινή τους ἄνοια. Ἡ Μαρία
Θά ῾θελε νὰ χτενίσει μὲ τὴ χτένα της τὴ βρεγμένη τους χαίτη. Ἀλλὰ
Οἱ τελευταῖοι παραθεριστὲς ἔφευγαν κιόλας. Μιὰ κότα
Λίγο πιὸ κεῖ κακάριζε ἀνάρμοστα. Κι ἦταν μιὰ λύπη
Νὰ βλέπεις πλῆθος τὰ σπουργίτια πεινασμένα νὰ χαμοπετᾶνε
Στὰ τρυγημένα ἀμπέλια, νὰ βλέπεις καὶ τὰ σύννεφα
Ν᾿ ἀλλάζουν, νὰ σκίζονται, νὰ τρέχουν παρ᾿ ὅτι
Καρφωμένα ἐδῶ κι ἐκεῖ μὲ μαῦρες πρόκες ἀπὸ κοράκια.
Ἔτσι, μέσα σὲ λίγες ὧρες, γέρασε ἡ Μαρία.

Καρλόβασι, 28/7/87

Αστυόχη · 02-04-11

Αυτο το ειχα γραψει πριν απο καιρο. Ηταν η πρωτη φορα που εγραψα ποιημα οποτε μπορει να ειναι λιγο... καπως.

Before you close your pretty eyes
you try to think your painful lies,
those that clothed you with black vails
and those that showed off all your fails,
as your blood runs down your hands
you think it feels like thousand ants,
and as you exhale your broken soul
you wish that you could turn back whole,
and while you walk to be Hell's feed
you just fell sorry for what you did,
cause when you had the chance to live
you did nothing but to leave,
instead of trying to start once more
you just gave up once and for all,
and now that you must pay the prize
you once more wish you had been nice,
but now you 'll wait six thousand years
until the chance to stop your tears.

rosa azul · 02-04-11

Αρχική Δημοσίευση από Αστυόχη:
Αυτο το ειχα γραψει πριν απο καιρο. Ηταν η πρωτη φορα που εγραψα ποιημα οποτε μπορει να ειναι λιγο... καπως.

Before you close your pretty eyes
you try to think your painful lies,
those that clothed you with black vails
and those that showed off all your fails,
as your blood runs down your hands
you think it feels like thousand ants,
and as you exhale your broken soul
you wish that you could turn back whole,
and while you walk to be Hell's feed
you just fell sorry for what you did,
cause when you had the chance to live
you did nothing but to leave,
instead of trying to start once more
you just gave up once and for all,
and now that you must pay the prize
you once more wish you had been nice,
but now you 'll wait six thousand years
until the chance to stop your tears.

Εξαιρετικο Αστυοχυ....εχεις ταλεντο....

D_G · 02-04-11

Sie liebten sich beide...

Αγάπαγαν ο ένας τον άλλονε,
μα δίχως γι' αυτό να μιλήσουν.
Με μίσος αλλάζανε βλέμματα,
κι από έρωτα θέλαν να σβήσουν.

Εχώρισαν έπειτα, φύγανε,
μες στ' όνειρο μόνο ειδωθήκαν.
Πεθάνανε πια και δεν έμαθαν:
εμίσησαν ή αγαπηθήκαν;

Heinrich Heine - μετάφραση Κώστα Καρυωτάκη

t@nia · 03-04-11

Τὸ παραμύθι ἑνὸς ραγισμένου ἔρωτα

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνα γραμμόφωνο.
Ἕνα ὁλομόναχο γραμμόφωνο.
Μὰ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ἤτανε γραμμόφωνο
καὶ νά ῾ταν μόνο ἕνα τραγούδι,
ποὺ ζητοῦσε ἕνα γραμμόφωνο,
γιὰ νὰ πεῖ τὸ καημό του.
Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνας Ερωτας.
Ἕνας ὁλομόναχος Ἔρωτας
ποὺ γύριζε μὲ μία πλάκα στὴ μασχάλη,
γιὰ νὰ βρεῖ ἕνα γραμμόφωνο
γιὰ νὰ πει τὸ καημό του.
«Ἔρωτα μὴ σὲ πλάνεψαν
ἄλλων ματιῶν μεθύσια
καὶ μέσ᾿ τὰ κυπαρίσια
περνᾷς μὲ μι᾿ ἄλλη νιά;
Ἔρωτ᾿ ἀδικοθάνατε,
Ἔρωτα χρυσομάλλη,
ἂν σ᾿ εἶδαν μὲ μιὰν ἄλλη,
ἦταν ἡ Λησμονιά».
Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
δὲν ἦταν ἕνας ἔρωτας,
δὲν ἦταν ἕνας πόνος.
Ἦταν μισὸς ἔρωτας -μισὸς πόνος-
καὶ μιὰ μισὴ πλάκα,
πού ῾λεγε τὸ μισό της σκοπό:
«Ἔρωτα μὴ σὲ... Ἔρωτα μὴ σὲ...
ἔρωτα μισέ... ἔρωτα μισέ...»
Θέ μου!
Μὰ δὲ βρίσκεται ἕνα χέρι!
Ἕνα πονετικὸ χέρι,
γιὰ ν᾿ ἀνασηκώσει τὴ βελόνα
καὶ ν᾿ ἀκουστεῖ ξανά,
ὁλόκληρος ὁ Ἔρωτας,
ὁλόκληρο τὸ τραγούδι:
«Ἔρωτα μὴ σὲ σκότωσαν
τὰ μαγεμένα βέλη;
Ἔρωτα Μακιαβέλλι.
Τὰ μάτια ποὺ σὲ λάβωσαν,
μὲ δάκρυα πικραμένα,
καρφιά ῾ταν πυρωμένα
καὶ μπήχτηκαν βαθιά».
......................................................
Ποιός μου χτυπᾷ τὸ τζάμι;
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε.
Δὲν εἶμαι ῾δῶ.
Ἐδῶ κατοικεῖ ἡ Μοναξιὰ
μὲ μόνιμη νοικάρισα τὴ Πλήξη.
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι.
Μάταια χτυπᾶτε.
Ἐγὼ δὲ μπορῶ ν᾿ ἀνοίξω.
Δὲ μπορῶ νὰ συρτῶ
οὔτ᾿ ὡς τὴ πόρτα τοῦ σπιτιοῦ μου,
οὔτ᾿ ὡς τὴ πόρτα τοῦ ἄλλου κόσμου.
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι.
Δὲν εἶμαι ῾δῶ.
Ἐδῶ εἶν᾿ ἕνα ξερὸ ἔντομο
σ᾿ ἕνα κόσμο, -φέρετρο-
ὅπου ἀπαγορεύεται -μὲ κίνδυνο ἀνάστασης-
ἀκόμη κι ὁ θάνατός σου!
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι.
Κάνετε λάθος.
Λάθος στὸ σπίτι.
Λάθος στὴ πόρτα.
Λάθος στὸν αἰῶνα.
Λάθος. Λάθος. Λάθος!
Γι᾿ αὐτὸ πάψτε.
Πάψτε -γιὰ τὸ Θεό- νὰ μοῦ χτυπᾶτε!
Σᾶς τὸ ξαναλέω- μή!
Ἐδῶ δὲ κατοικῶ ἐγώ.
Ἐδῶ κατοικεῖ μία αἱμοβόρα
κι ἀκροβάτισα ἀράχνη,
ποὺ πρὶν λίγο ἔφαγε μία πεταλούδα.
Μιὰ χρυσή, λεπτὴ πεταλούδα,
ποὺ -ἀλίμονο- εἶχε τ᾿ ὄνομά μου!
Ἄρα δὲν εἶχα ἀγαπηθεῖ, αὐτὸ ἦταν ὅλο
Ἴσως ἀνόητα ὑποδύθηκα τὸ ρόλο
Γελωτοποιοῦ πολὺ μετρίας κλάσης
Λησμονημένος σὲ μιὰν ἄχρηστη ἀποθήκη
Ἠλίθιος κοῦκλος μὲ σπασμένη μύτη

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Θάλεια · 3 Απριλίου 2011

Rainer Maria Rilke

Put Out My Eyes ~ Σβήσε τα μάτια μου

Κλείσε τα μάτια μου
Μπορώ να σε κοιτάζω
Τ' αυτιά μου σφράγισ' τα
Να σ' ακούσω μπορώ

Σταμάτησέ μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι
Και αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμμια στάχτη
Εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι

Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθω σ' εσένα
Και δίχως στόμα θα μπορώ να σε παρακαλώ
Χωρίς τα χέρια μου μπορώ να σ' αγκαλιάσω
Σαν να 'χα χέρια όμοια καλά με την καρδιά

Σταμάτησέ μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι
Και αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμμια στάχτη
Εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι

ἅλς · 03-04-11

Τέλειο!!!
Αλλά έχω την εντύπωση ότι είναι Ράινερ Μαρία Ρίλκε..................

Θάλεια · 03-04-11

Αρχική Δημοσίευση από ἅλς:
Τέλειο!!!
Αλλά έχω την εντύπωση ότι είναι Ράινερ Μαρία Ρίλκε..................

Έχεις απόλυτο δίκιο.Η μετάφραση είναι του Κ.Παλαμά!Παράληψη μου!Ευχαριστώ για την παρατήρηση και συγγνώμη :redface:

[το διορθώνω.]

ἅλς · 03-04-11

Σιγά, δεν έγινε και τίποτα!!!!

grotesque_mask · 03-04-11

Αρχική Δημοσίευση από 9aleia:
Rainer Maria Rilke
Put Out My Eyes ~ Σβήσε τα μάτια μου

Κλείσε τα μάτια μου
Μπορώ να σε κοιτάζω
Τ' αυτιά μου σφράγισ' τα
Να σ' ακούσω μπορώ

Σταμάτησέ μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι
Και αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμμια στάχτη
Εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι

Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθω σ' εσένα
Και δίχως στόμα θα μπορώ να σε παρακαλώ
Χωρίς τα χέρια μου μπορώ να σ' αγκαλιάσω
Σαν να 'χα χέρια όμοια καλά με την καρδιά

Σταμάτησέ μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι
Και αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμμια στάχτη
Εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι

αγαπημένο... :redface:

D_G · 03-04-11

Τ' ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ

Τ' όνομά σου το βλέπω, σάμπως χέρι
που δείχνει, σαν μαχαίρι αστραφτερό'
τ' όνομά σου τ' ακούω' δαρμός και χτύπος
από μέγα ανυπόταχτο φτερό.

Τ' όνομά σου το γεύομαι σαν κάποιους
γιομάτους μελιστάλαχτους καρπούς'
δυνατό μύρο κατασταλαγμένο
από κρίνου βαριούς ανασαμούς.

Τ' όνομά σου το πιάνω και το σφίγγω,
σαν πρωτόφαντο, απάρθενο κορμί.
Τ' όνομά σου λαχτάρα, ονείρεμα, ύλη,
ρυθμός και ορμή και ιδέα. Κι εσύ, κι εσύ.

Θα το γράψω στην έρημο, στη χώρα,
στο καράβι, στο βράχο του γιαλού,
στου δένδρου τον κορμό, στου ανθού το φύλλο,
στ' αγάλματα, στα μνήματα, παντού.

Στα τετραπέρατα, ω! θα το φωνάξω,
θα το δώσω του αγέρα, του πουλιού,
θα το καρφώσω ανάμεσα στ' αστέρια,
στο πλάι του γαύρου Εφτάστερου Αμαξιού.

Κωστής Παλαμάς 1913, απόσπασμα από το ποίημα "Ευριδίκη"

Θάλεια · 03-04-11

William Shakespeare
Ο Φοίνικας και η Τρυγόνα

Κι έτσι αγαπιόντουσαν, λες κι η αγάπη
επί δύο ήταν στην ουσία μία
δύο μέρη διαφορετικά, χωρίς διαίρεση καμία.
Γιατί η αγάπη τους αριθμούς είχε ακυρώσει.

Καρδιές μακρινές μα όχι χωριστές,
γιατί η απόσταση ανάμεσα στην τρυγόνα
και τον φοίνικα ποτέ δεν ήταν μακριά,
αποτελώντας ένα πραγματικό θαύμα.

Lautreamont · 03-04-11

O Κομήτης του Χάλεϊ

Τώρα που ο κομήτης Χάλεϋ
για λίγο θα περάσει δίπλα απ' τη γη,
άνοιξε το παράθυρό σου.
Ίσως προλάβουμε να φιληθούμε,
ίσως και κάτι πιο πολύ...

ἅλς · 05-04-11

Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π' αγαπούμε

Νίκος Εγγονόπουλος

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν τα ρόδια

έρχονται και μας βρίσκουνε τις νύχτες όταν βρέχη

με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ' τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά και τα κοσμούνε
σα δάκρυα,σαν ακρογιάλια φωτεινά,σα ρόδια

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε κύκνοι
τα πάρκα τους ουν μόνο μέσα στην καρδιά μας
είν' τα φτερά τους τα φτερά αγγέλων
τ' αγάλματά τους είναι το κορμί μας
οι ωραίες δεντροστοιχίες είν' αυτές οι ίδιες
ορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιών τους
μας πλησιάζουν κι είναι σαν μας φιλούν στα μάτια κύκνοι

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε λίμνες στους καλαμιώνες τους
τα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουν
τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους κι ύστερα
σαν πετούν τα καθρεφτίζουν - υπερήφανα ως ειν' -οι λίμνες
κι είναι στις όχθες τους οι λεύκες λύρες
που η μουσική τους πνίγει μέσα μας τις πίκρες
κι ως πλημμυρούν το είναι μας χαρά ,γαλήνη
είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε λίμνες

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν σημαίες στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν
τα μακρυά μαλλιά τους λάμπουνε
τις νύχτες μεσ' στις θερμές παλάμες τους κρατούνε τη ζωή μας
είν' οι απαλές κοιλιές τους ο ουράνιος θόλος
είναι οι πόρτες μας,τα παραθύρια μας,οι στόλοι
τ' άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους
τα χρώματά τους είναι τα λόγια της αγάπης
τα χείλη τους είναι ο ήλιος το φεγγάρι
και το πανί τους είν' το μόνο σάβανο που μας αρμόζει :
είν' οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες

είν' οι γυναίκες που αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν' κι ένα μήνυμα του πάθους
σαν μεσ' σ' αυτά τα δάση μας πλανέψουνε τα βήματά μας
και χαθούμε τότες είν' ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας και ζούμε
κι όσο από μακρυά ακούμε νάρχονται οι μπόρες
ή και μας φέρνει ο άνεμος
τις μουσικές και τους θορύβους της γιορτής
ή τις φλογέρες του κινδύνου τίποτε - φυσικά - δε μπορεί να μας φοβίση
ως οι πυκνές οι φυλλωσιές ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π' αγαπούμε είναι σα δάση

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν λιμάνια (μόνος σκοπός προορισμός
των ωραίων καραβιών μας)
τα μάτια τους είν' οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους είν' ο σηματοφόρος της χαράς
οι μηροί τους σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους οι στοργικοί μας φάροι
- οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α -
είναι τα κύματά τους οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν μόνε μας δείχνουνε το δρόμο
- φιλικές -προς τα λιμάνια : τις γυναίκες που αγαπούμε

έχουνε οι γυναίκες π' αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ' όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν' πια δυνατό να μας κλονίση
με τα λευκά τους χέρια αυτές γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί τα έθνη και μας προσκυνούνε

φωνάζουν αθάνατο στους αιώνες τ' όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π' αγαπούμε την μεταδίνουν και σ' εμάς
αυτή τη θεία τους ουσία

Από τη συλλογή Έλευσις, 1948

Lautreamont · 05-04-11

Αντίδοτα Θορύβου

ΠΕΜΠΤΗ. 2 β
Κάπου κλαίνε και θολώνει μεριές μεριές ο αέρας.
Η Σιθωνία χάθηκε, την καλύψανε τα νερά.
Είναι κάτι φοβερά γεγονότα που όλο μου τ' αφαιρεί ο Θεός, και ο
νους όλο πάλι μου τα προσθέτει.
Κάτι πράσινο μέσα μου αλλά μαυριδερό που οι σκύλοι το αλυχτάνε.
Και μια θάλασσα φερμένη από πολύ μακριά, μυρίζοντας ακόμη
αυγό του Κύκνου.

ΠΕΜΠΤΗ, 2 γ
Έβαλα τα βιβλία μου στα ράφια, και στη γωνιά μια λυπημένη Αγ-
γελική.
Το ποσοστό της ομορφιάς που μου αναλογούσε πάει, το ξόδεψα όλο.
Έτσι θέλω να μ' έβρει ο ερχόμενος χειμώνας, χωρίς φωτιά, μ' ένα
κουρελιασμένο παντελόνι, ν' ανακατεύω άγραφα χαρτιά σαν να ο-
δηγάω την ορχήστρα την εκκωφαντική ενός ανεκλάλητου Παρα-
δείσου.

ΤΕΤΑΡΤΗ, 8 γ
Μάνα που'σαι να με δεις: όπως γεννήθηκα, έφυγα. Παραήμουνα λί-
γος - άλλωστε ποιος νογάει; - και πολλά τα σερνόμενα τέρατα με
τα πλάγια, λιπαρά πόδια.
Έτσι, στο μάκρος μιας ζωής με τόση δυσκολία στημένης δεν έχου-
νε απομείνει παρά μια μισοκαταστραμμένη πόρτα και πολλές μεγά-
λες σάπιες ανεμώνες του νερού. Κείθε περνάω και πάω - που ξέ-
ρεις;- για μια κοιλιά γλυκύτερη από την πατρίδα.

ΤΕΤΑΡΤΗ, 15 β
Άνοιγε τον αέρα του κήπου κι έβλεπες τα μαλλιά της να φεύγουν
αριστερά. Ύστερα μετατοπιζότανε πάνω στο τέμπλο, λυπημένη,
κρατώντας στην αγκαλιά της πολλές μικρές άσπρες φλόγες.
Ήταν μια εποχή γεμάτη επαναστάσεις, ξεσηκωμούς, αίματα. Θα
'λεγες ότι μόνη αυτή συντηρούσε τη διάρκεια των πραγμάτων από
μακριά.
Όμως από κοντά ήταν απλώς μια ωραία γυναίκα που μύριζε κήπο.

ΣΑΒΒΑΤΟ, 18
Ακόμη βρέχει. Αιωνίως φαίνεται θα βρέχει. Κι αιωνίως θα κυκλο-
φορώ με μιαν ομπρέλα ψάχνοντας για μια πολίχνη ροζ γεμάτη
ωραία υπαίθρια ζαχαροπλαστεία.

ΠΕΜΠΤΗ 7 Μ
Από το πολύ να μη σκέπτομαι τίποτα και να μη συγκινούμαι από τι-
ποτα, ξεθάρρεψε ο χρόνος και μ' απόλυσε καταμεσής του Κρητι-
κού πελάγους.
Έγινα χιλιάδων ετών και ήδη χρησιμοποιώ τη μινωική γραφή με
τόση άνεση που ο κόσμος απορεί και πιστεύει στο θαύμα.
Το ευτύχημα είναι ότι δεν καταφέρνει να με διαβάσει.

-Όλα χάνονται. Του καθενός έρχεται η ώρα.

-Όλα μένουν. Εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα.

Ο Αλήτης () ο Ελύτης.
Ημερολόγιο Ενός Αθέατου Απριλίου

Lautreamont · 06-04-11

« Νόμιζε…Άνοιξη »

Είμαι η πεταλούδα του χειμώνα,
που ερήμην της σου δίνει χαρά,
και απορείς πως είδες πεταλούδα
το χειμώνα
καθώς πετάει δίπλα σου
σ’ αναπνοής απόσταση
αλλά εσύ γνωρίζεις
το επερχόμενο τέλος της…
γιατί… λουλούδι, γι’ αυτήν,
δεν υπάρχει στην καρδιά σου
και πως θα συνεχίσει χαρά να σου δίνει;
θα την δεις αργότερα παγωμένη επάνω σε μια γλάστρα
θα την δεις να επιπλέει στα νερά της βροχής και να παρασύρεται
θα την δεις μέσα στο λάδι του καντηλιού πνιγμένη
στον άνεμο που πάντα αντιστεκότανε παραδομένη
θα την δεις επάνω στο περβάζι σου
που αν και νεκρή πάλι θα το ομορφαίνει
και μετά δεν θα την ξαναδείς ποτέ
πάντα αυτή θα σου κάνει εντύπωση όσες άλλες και να δεις
Πεταλούδα είχα δει μια φορά μέσα στο καταχείμωνο,
θα λες, τόση ομορφιά πως χάθηκε άδικα από ανοησία,
γιατί δεν βγήκε την Άνοιξη;
Μα κι αυτή για Άνοιξη σε πέρασε!

Εμμανουήλ Γεωργόπουλος

Θάλεια · 09-04-11

Κ.Καβάφης

Καλός και κακός καιρός

Δεν με πειράζει αν απλώνει
Έξω ο χειμώνας καταχνιά, σύννεφα και κρυάδα.
Μέσα μου κάμνει άνοιξι, χαρά αληθινή
Το γέλοιο είναι ακτίνα, μαλαματένια όλη,
σαν την αγάπη άλλο δεν είναι περιβόλι,
τού τραγουδιού η ζέστη όλα τα χιόνια λυώνει.

Τί οφελεί οπού φυτρώνει
λουλούδια έξω η άνοιξη και σπέρνει πρασινάδα!
Έχω χειμώνα μέσα μου σαν η καρδιά πονεί.
Ο στεναγμός τον ήλιο τον πιο λαμπρό σκεπάζει,
σαν έχεις λύπη ο Μάης με το Δεκέμβρη μοιάζει,
πιο κρύα είναι τα δάκρυα από το κρύο χιόνι.

eco-warrior · 09-04-11

ΟΙ ΓΕΝΝΑΙΟΙ

Ένα πρωί τους βρήκαμε,
αναπάντεχα, πεθαμένους.

Κάποιος ψιθύρισε: «συμφόρηση»
άλλος: «ατύχημα»
άλλος: «αυτοκτονία»

Τους σκέπασε, όμως,
τους ψίθυρους αυτούς η φωνή μας:
«Εμείς! εμείς τους σκοτώσαμε!
Εμείς τους καθαρίσαμε, τους τυρράνους!»

Κανένας δεν αντιμίλησε.
Τα βλέμματά τους με θαυμασμό
καρφώθηκαν απάνω μας.

Τινάξαμε τα μαλλιά,
Σηκώσαμε ψηλά το κεφάλι.

(Αυτό θα πη νάσαι γενναίος:
να παίρνης απάνω σου
και φονικό που δεν έκανες!)

Lautreamont · 10-04-11

Κάποια μέρα θα βρώ μια λέξη..., του Ρομπέρτο Χουαρρόθ

Κάποια μέρα θα βρω μια λέξη
που θα διεισδύσει στην κοιλιά σου και θα τη καρπίσει,
που θα σταθεί στο στήθος σου
σαν ένα χέρι ανοιχτό και κλειστό ταυτόχρονα.

Θα βρω μια λέξη
που θα σταματάει το κορμί σου και θα το γυρίζει,
πού θα περιέχει το κορμί σου
και θ' ανοίγει τα μάτια σου σαν θεός χωρίς σύννεφα
και θα σου χρησιμοποιεί το σάλιο σου
και θα σου διπλώνει τα πόδια.
Εσύ ίσως δε θα την ακούς
ή ίσως δεν θα την καταλαβαίνεις.
Δεν θα υπάρχει ανάγκη.
Θα πάει στο εσωτερικό σου σαν ένας τροχός
διατρέχοντάς σε τελικά απ' άκρη σ΄άκρη,
γυναίκα δική μου κι όχι δική μου
και δεν θα σταματήσει ούτε κι όταν θα πεθάνεις.

Μοιραζόμαστε ποιήματα

Δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Νεοφερμένος

Πολύ δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Διάσημο μέλος

Διάσημο μέλος

Διάσημο μέλος

Διάσημο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Διάσημο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Διάσημο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Διάσημο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος