Πόσο σας αρέσει η δουλειά σας;

Έχει ένα μήνα πάνω-κάτω που τα μάζεψα και έφυγα από τη δουλειά μου και ακόμη να συνέλθω, έχω ακόμη το ίδιο άγχος, νεύρα, κατάθλιψη, και δεν ξέρω πότε θα καταφέρω να τα αποβάλω αυτά από πάνω μου.
Είμαι σε αναζήτηση εργασίας και όλα αυτά με κρατάνε πίσω, κάθομαι με τις ώρες και σκέφτομαι πως δεν θα έχω πάλι την υπομόνη να συνεργαστώ, ότι ΞΕΝΈΡΩΣΑ τόσο πολύ με τους χώρους εργασίας που είχα την ατυχία να μπλέξω που με έκαναν να μισώ το αντικείμενο που τόσο λάτρευα, πως ίσως τελικά να μην είμαι έγω καλή για αυτό το πράγμα...γενικά όνειρα ζωής καταστράφηκαν κατευθείαν μόλις "μπήκα" στη δουλειά και προσγειώθηκα στην πραγματικότητα.
Η αλήθεια είναι, πως τις φορές που δουλεύω μόνη μου χωρίς αφεντικά πάνω από το κεφάλι μου, το αποτέλεσμα με αφήνει τρομερά ικανοποιημένη και με ευχαριστεί η όλη διαδικασία, είτε μιλάμε για απλή σχεδίαση προσλητηρίου γάμου, είτε μιλάμε για σχέδιαση διαφημιστικού εντύπου, παρ΄όλα αυτά δεν είμαι σε θέση να κάνω τόσο μεγάλο άνοιγμα για να πω ότι θα ξεκινήσω κάτι δικό μου.
Το σίγουρο είναι πλέον (αφού την πάτησα τόσες φορές) πως δεν θα αφήσω ξανά τον εαυτό μου να φτάσει σε τέτοια χάλια, ποτέ, ποτέ, ΠΟΤΈ!
Για κανέναν λόγο ξανά δεν γίνομαι κουρέλι από τη κούραση, δεν ανέχομαι τα νεύρα του καθένα, δεν αφήνω κανέναν να μειώνει εμένα και τη δουλειά μου, δεν βαράω 12ώρα και 16ωρα δουλειάς για να γεμίζουν οι τσέπες των άλλων και εγώ να παίρνω ψίχουλα!
Όσο θυμάμαι τι κλάμα έριχνα στη τουαλέτα εκεί πέρα και τι ψυχολογικό πόλεμο είχα να αντιμετωπίσω με πιάνει κρύος ιδρώτας...
για να μην αναφέρω τους δικούς μου,κοντινούς μου ανθρώπους και φίλους, που τις ελάχιστες ώρες που είχα να τους δω, τους μετέφερα τη μιζέρια μου και τα βάσανα μου...