Μοιραζόμαστε ποιήματα

wolfe4ever · 13-01-12

Αντικλείδια, Γ. Παυλόπουλος.

Ἡ Ποίηση εἶναι μιά πόρτα ἀνοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα καί προσπερνοῦνε. Ὃμως μερικοί
κάτι βλέπουν, τό μάτι τους ἁρπάζει κάτι
καί μαγεμένοι πηγαίνουνε να μποῦν.
Ἡ πόρτα τότε κλείνει. Χτυπᾶνε μά κανείς
δέν τούς ἀνοίγει. Ψάχνουνε γιά τό κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιός τό ἒχει. Ἀκόμη
καί τή ζωή τους κάποτε χαλᾶνε μάταια
γυρεύοντας τό μυστικό νά τήν ἀνοίξουν.
Φτιάχνουν ἀντικλείδια. Προσπαθοῦν.
Ἡ πόρτα δέν ἀνοίγει πιά. Δέν ἂνοιξε ποτέ
γιά ὃσους μπόρεσαν νά ἰδοῦν στό βάθος.
Ἲσως τά ποιήματα πού γράφτηκαν
ἀπό τότε πού ὑπάρχει ὁ κόσμος
εἶναι μιά ἀτέλειωτη ἀρμαθιά ἀντικλείδια
γιά ν΄ἀνοίξουμε τήν πόρτα τῆς Ποίησης.

Μά ἡ Ποίηση εἶναι μιά πόρτα ἀνοιχτή.

diotima · 17-01-12

Μεθύστε

Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος.
Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα.
Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου
ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ,
πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί;
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
Ἀλλὰ μεθύστε.

Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ,
στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ,
μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας,
ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο,
ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ,
τὸ κάθε τι ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ,
ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι,
καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:

-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!

Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπή!

Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.

Charles Baudelaire

Alejandro Papas · 17-01-12

Αντισταθείτε
Αντισταθείτε, σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει καλά είμ' εδώ.
Αντισταθείτε, σ' αυτόν που πάλι γύριζε στο σπίτι
και λέει Δόξα σοι ο Θεός.
Στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
τον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση και το φόρο
αντισταθείτε σε μένα ακόμα που ιστορώ.

Αντισταθείτε, σ' αυτόν που χαιρετά απ' την εξέδρα
ώρες ατέλειωτες τις παρελάσεις.
Στον Πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε,
στις μουσικές, τα τούμπανα και τις παράτες,
σ' όλα τα ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε,
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι,
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει έντυπα αγίων,
λίβανον και σμύρναν.

Αντισταθείτε, σ' όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
και γράφουν λόγους πλάι στη θερμάστρα.
Στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία,
στα εργοστάσια πολεμικών υλών,
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια,
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους,
στους θεατές, στον άνεμο...

Κατσαρός Μιχάλης

JaneWin · 17-01-12

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας κι ολούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.
Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
Εμείς ερωτευθήκαμε την ουσία του είναι μας και σ’ όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε.
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο και δεν είμαστε τίποτα απ’αυτόν τον κόσμο
Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.

Είμαστε οι προάγγελοι του χάους.

Γιώργος Μακρής

Verykokos · 20-01-12

1. Και έχουμε τον ήλιο ξαφνικά στα μάτια μας μπροστά

Ανακαλύπτουμε τη θάλασσα
κι η θάλασσα μας ανήκει –
ανάβουμε μια φωτιά ,
κι έχουμε τη φωτιά στην κατοχή μας .
Οδηγούσαμε στον ίσκιο –
στρίβουμε το τιμόνι απότομα
και έχουμε τον ήλιο ξαφνικά
στα μάτια μας μπροστά .
Στο ρυθμό των ρολογιών
αφήνουμε το μέλλον
να χορέψει μες στα κεφάλια μας -
τυφλά είναι τα ρολόγια :
δεν ξέρουν από μέρα ή νύχτα –
διασταυρώνουν σαν μικροσκοπικά σπαθιά
τους δείκτες τους
χωρίς ν’ αφήνουν ίχνη .
Μόνο εμείς ανασύρουμε την ώρα
από τη λησμονιά.

2. Επιστροφή

Άνεμος κατεβαίνει ,
δε βλέπουμε τη σκόνη
στο σκοτάδι .
Βρίσκουμε
μια εγκαταλειμμένη φωτιά-
μέσα της σιγοκαίει ακόμα
η προηγούμενη ώρα.
Αγοράζουμε μνήμες
σε ξένο τόπο ,
θέλουμε να ανακαλύψουμε την ευτυχία,
μα επιστρέφουμε μόνο με τις φωτιές
που μέσα μας κρύβονται .

3. Περιμένοντας την Κυριακή

Περιμένω την Κυριακή ,
την ελευθερία
στα δεσμά
της αγκαλιάς σου .

4. Σινιάλο στάσης

Έχω το χρόνο
να παρατηρήσω
ένα δέντρο,
να εξιχνιάσω
το μυστικό του –
γιατί αντέχει
στις θύελλες .
Κι αυτή ΄ναι η απάντηση
του δέντρου :
ταυτόχρονη ανάπτυξη
σε ύψος
και σε βάθος.

Ulrich Grasnick, 12 ποιήματα
(μτφρ: Γιώργος Καρτάκης)

venividivici · 21-01-12

Κράτησα τη Ζωή μου - Γιώργος Σεφέρης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ' ασφοδίλια
το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεββάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου
χρυσά τ' άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ' άστρο ο Αλδεβαράν.

Κράτησα τη ζωή μου,
κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξυάς,
καμμιά φωτιά στην κορυφή τους βραδυάζει.

Κράτησα τη ζωή μου στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατό σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο τού περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.

Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν, μήτε η γυναίκα
περπατώντας σκυφτή, βυζαίνοντας το παιδί της.

Ανεβαίνω τα βουνά μελανιασμένες λαγκαδιές o χιονισμένος
κάμπος, ώς πέρα ο χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν,
μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκκλήσια, μήτε
τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή,
δεν ξέρω πια να μιλήσω, μήτε να συλλογιστώ ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».

Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ τον πάγο το χαμογέλιο τής θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι τής σιωπής.

wildrose · 21-01-12

Κατερινα Γωγου
<<ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ>>
Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ' του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν' αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ' ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή.
Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ

Verykokos · 21-01-12

Αν κάποτε με ρωτούσε κάποιος επίδοξος ποιητής
ή ένας με φτερά σπασμένα τι να κάνει για να εμπνευστεί,
να στρώσει κώλο σε μια "επίπονη καρέκλα" προς παραγωγή
λίγης ποιητικής γλύκας,
έτσι για να γλείψει το μέλι από το χέρι των λέξεων..

..θα του έκλεινα δαχτυλογραφημένο το παρακάτω ποίημα
σε ένα λευκό φάκελο με δυο λέξεις γραμμένες
στην πλάτη του φακέλου:

"διάβασε το".

Το ποίημα είναι του Χρονά,
κι όποιος το διαβάσει
και μέσα του δεν αναζωπυρωθούν
οι χίλιες ανάγκες για να δαμάσει
τη ζωή του, τα όνειρα και τα οράματα
είναι γεννημένος ΜΟΝΟ για αναγνώστης.

Στης Αλεξάνδρειας το Πέραμα,
γεννήθηκες απόψε,
μπροστά σε θάλασσα,
ακίνητη, natura morta.
Δεν ξέρω πότε άρχισες,
να γράφεις,
να ονειρεύεσαι,
να σπας τα βήματα σου.
Μα ξέρω πως σαν άρχισες,
στη λάμπα εμπρός να γράφεις,
ω Θεέ, τι χαραυγή,
τι πανδαισία νύχτας!
Στάλες σοφίας, εικόνες μαγικές,
στους δρόμους, στους ανθρώπους,
χάρισες με τη γραφή,
θρήνο για μυημένους.
Ό, τι κι αν έλεγες, μορφή,
νυχτερινά σονέτα.
Τον κόσμο σπούδασες
με μουσική, ατσίγγανο χειμώνα.
Τον έρωτα και τα τζουκ μποξ
αγάπησες, τον κόσμο.
Αγάπησες την Κυριακή
κι άντεξες στον πόνο,
που δίνουνε οι άνεμοι,
του Άδη τα ποτάμια.
Ντυμένος στα μαύρα,
τ’ όνομα σου άλλαξες,
για της θύμησης τα χάδια,
αγάπης, ζωής επιθυμία.
Αγάπησες και μίσησες,
Όπως ο κόσμος όλος.
Όμως στη μέση έφτασες,
έχεις πολλά να δώσεις.
Νύχτα θα επιστρέψουμε,
γλυκιά μου Λόλα, είπες.
Μα μην ξεχνάς πως κάποτε,
πικρή αλληγορία,
είναι τα λόγια ποιητή,
πολίτη των ονείρων.

Καλημέρα.

Guest 986132 · 21-01-12

Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος για να γεννηθείτε - Λόρενς Φερλινγκέτι

Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος για να γεννηθείτε
αν δε σας νοιάζει που η ευτυχία
δεν είναι πάντα
και τόσο διασκεδαστική
αν δε σας νοιάζει μια δόση κόλασης
πού και πού
όταν όλα πάνε καλά.
Γιατί ακόμα και στον παράδεισο
δεν τραγουδούν
όλη την ώρα.

Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος για να γεννηθείτε
αν δε σας νοιάζει που μερικοί άνθρωποι πεθαίνουν
όλη την ώρα
ή έστω απλώς λιμοκτονούν
κάποιες ώρες
στο κάτω κάτω δεν πειράζει
αφού δεν είστε εσείς.

Α, ο κόσμος είναι ωραίο μέρος για να γεννηθείτε
αν δε σας πολυνοιάζουν
λίγα ψόφια μυαλά
στις ψηλότερες θέσεις
ή μια δυο βόμβες
πού και πού
στα ανεστραμμένα σας πρόσωπα
ή άλλες τέτοιες απρέπειες
από τις οποίες μαστίζεται η κοινωνία μας
με τους διακεκριμένους άντρες της
και τους κληρικούς της
και τους λοιπούς αστυφύλακες
και τις διάφορες φυλετικές διακρίσεις της
και τις κοινοβουλευτικές ανακρίσεις της
και τις άλλες δυσκοιλιότητες
που η τρελή μας σάρκα
θα κληρονομήσει.

Ναι, ο κόσμος είναι το καλύτερο μέρος
για ένα σωρό πράγματα
όπως το να κάνεις κουταμάρες
και να κάνεις έρωτα
και να είσαι λυπημένος
και να τραγουδάς φτηνά τραγούδια
και να έχεις εμπνεύσεις.

amy001 · 22-01-12

Μελισσάνθη: Ο Ξένος
23
Απ’ το παράθυρο που ανοίγεται στη νύχτα
κυλάει µ’ ενάργεια στον καθρέφτη µέσα
το φως του φεγγαριού
ψυχρό κι απτό καθώς υδράργυρος.
Ποιος είναι αυτός που µ’ ατενίζει
µέσα από το κρύσταλλο
µε τα δικά µου µάτια;
Καιρούς το πρόσωπό µου είχα αποστρέψει
φεύγοντας τούτο το βλέµµα.
Έσκυβα πάνω από νερά βαθιά κι αφώτιστα
θολά από τις βροχές ποτάµια.
Έβλεπα πίσω από τζάµια του ύπνου θαµπά
που ράγιζαν χίλια ραγίσµατα.
Κι ακροαζόµουν τα ίδια βήµατά µου
σαν βήµατα άλλου, να µε καταφτάνουν
πάλι και πάλι.
Όταν σ’ ονείρων λαβυρίνθους κυκλοδίωκτη
από νύχτα σε νύχτα κι από ύπνο σε ύπνο
έφερνα αλαφιασµένους γύρους.
Τώρα, το φως του φεγγαριού αναβλύζει
κυλώντας αργυρόηχα στον καθρέφτη µέσα.
Καθώς ο ξένος αναδύεται ολοένα
κι ολοένα, µέσα από το κρύσταλλο.
(Απόσπασµα, Το φράγµα της σιωπής)
(1965)

Alejandro Papas · 22-01-12

Στη γή αυτή κάτι πρέπει να κάνουμε
γιατί σε τούτο τον πλανήτη μας γεννήσαν
και πρέπει να διορθώσουμε τ' ανθρώπινα
γιατί δεν είμαστε ούτε πουλιά ούτε σκύλοι.
Γι' αυτό λοιπόν άν επειδή χτυπάω
ό,τι ειναι μισητό και τραγουδάω
εκείνους π' αγαπώ η ποίηση θέλει
να εγκαταλείψω τις ελπίδες που κηρύχνω
τότε θα πάω με το νόμο το δικό μου
σωρεύοντας άστρα και πανοπλίες
γιατί μπρός στο σκληρό Ανθρώπινο καθήκον μου
δε μ' ενδιαφέρει ένα τριαντάφυλλο
λιγότερο ή περισσότερο :
έχω συνθήκη αγάπης με την ομορφιά
έχω συνθήκη αίματος με το λαό μου.

Π. Νερούδα

Verykokos · 22-01-12

Σχετικότητες, της Άννας Νιαράκη

Αφετηρία εσύ, μου είπαν
Κι εγώ είπα το τέλος.
Μέγα μέγεθος σε θεωρούν.
Εγώ, το απόλυτο μηδέν.
Δεν σε έχουν συναντήσει
Παρά μονάχα σε βιβλία
Και διδασκαλίες μυστικιστικές.
Δεν ρώτησαν κι εμένα
Που ένα πρωί μου χτύπησες
Την πόρτα κι είπες
-Χαιρέτα τον πατέρα σου,
φεύγουμε σήμερα ταξίδι.

Angelique. · 22-01-12

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ' εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ' ετρέμανε μες στη φωνή -- και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες -- πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.
...

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

ΖανΠωλΣατραπ · 23-01-12

Ίσως όλοι οι δράκοι της ζωής μας νάναι πριγκιπέσες,
που δεν προσμένουν παρά την ώρα που θα μας δουν όμορφους και τολμηρούς.
Ίσως κάθε τι τρομαχτικό νάναι, στο απώτατο βάθος του,
έρημο κι αβοήθητο και να προσμένει απο μ α ς βοήθεια.

Rainer Maria Rilke
Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή
Μτφρ. Μάριος Πλωρίτης

diotima · 23-01-12

ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΑΙΩΡΟΚΛΈΟΥΣ

Ο Τυραννικός νηπτήρ

Αγαπημένη μου μαμά,
Στις παχιές φυλλωσιές του κήπου δεν βρίσκω
ούτε καζάνι να καπνίσω.

Σε περιμένω στις λεύκες, καλή μου μαμά
εγώ, το κορίτσι του χειμώνα
με τα δάχτυλα μου τρυπημένα απ’ τις χρυσές βέρες.

Μανούλα! άνθεξες να με κρατάς
και των αιωνίων τα περβόλια να μασάς
για να μπορώ ξανασαίνω τα κούτσουρα
που σταυρώνουν το καύκαλο μου
Σα τον άγιον ένα μάρτη που κλοτσάει την κοιλιά μου
πρωί και βράδυ.

Αγαπημένη μου, σ’ αφήνω τώρα στη γαλήνη του πεύκου.
Μαμά, είμ’ έτοιμη γι’ άλλες κοκκινόχρωμες πρωτεύουσες
-αν θες μπορώ να σε πάρω μαζί μου-
Εσένα και την πράσινη βδέλλα της ελιάς
που στρώνει στον κήπο μας χρόνια τα χρόνια
ένα άνθος για τις δυό μας.

Ω μαμά, η άσπρη πούδρα δε σου ταιριάζει καθόλου
θέλω να σε βαλσαμώσω, να σε αποξηράνω
Με τα κόκκινα γυαλιά μου θυμίζεις το μοντέλο του
ζωγράφου
με το μήλο στο κεφάλι.

Καλή μου μαμά είσαι σαν τις πασχαλινές λαμπάδες
Αλλάζεις χρώμα σα χαμαιλέοντας
Γύρνα να σε δω πίσω-
Α, είσαι υπέροχη δωσ’ μου το χέρι σου

Γεια σου μαμά
Γεια σου μαμά,
είσαι μια γριά που αναγκάζομαι να παρηγορώ
για να μην κλαίει απάνω στ’ αλαφρά βυζιά μου
είσαι μια κότα που θέλει να τη φορτώνεις χα-
στούκια στον κώλο
για να τρέχει πιο γρήγορα απ’ τ’ άλογα.

Πάντα ήθελες να ’σαι πρώτη μαμά
αλλά τώρα σε χρειάζομαι
σε χρειάζομαι
μαμά
αφού λαχάνιασες κι άχνισαν οι γλυκοπατάτες

ΖανΠωλΣατραπ · 23-01-12

@2,

μην ποστάρεις ποιήματα της Λαμπρινής
γιατί θα καβαλήσει τον κάλαμον και θα μας γ@μήσει όλους.
:worry:

κάποιοι νιώθουν πολύτιμοι στο διαδίκτυο...
..και νιπτήρες δεν είναι. :redface:

Τυρρανικά ανέμπνευστοι ίσως,
μα άκου εκεί με το λαχάνιασμα να αχνίσουν οι γλυκοπατάτες.

Ποίημα σύμπλεγμα, αλλά ας σταματήσω εδώ
μην θεωρηθώ φλε(γ)ματικός
και κάποιοι νομίσουν ότι η δεσποινίς Αιωροκλέους
ήταν πρώην γκομενάκι. :worry:

(κι επειδή δεν ενέδωσε δε βγάζω πια ποιήματα στη φόρα μουαχαχαχα)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Delear/2/6.html

..για να πλουτίζει η θέα μας

diotima · 23-01-12

2ο Χορικό

Κάποια μέρα θα είσαι ξαπλωμενος
εκεί σε μια ωραία έκσταση
και ξαφνικά ένα ζεστό
πινέλο με σαπούνι θα
απλωθεί πάνω στο πρόσωπό σου
-θα είναι απρόσδεκτο
-κάποια μέρα ο
νεκροθάφτης θα σε ξυρίσει

Αυτά τα ποιήματα σχεδόν τα ονομάζω
Μπλουζ του Πορτοφολά
Γιατί είναι η αποστήθιση
από μνήμης
παλαιότερων ποιημάτων
που μου τα έκλεψαν
κ λ ε φ τ ε ς δ ώ δ ε κ α

Jack Kerouac

ps δεσμ λιγα με τη λαμπρινη μη στα κοψω

elena · 25-01-12

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

Ντίνος Χριστιανόπουλος

ΖανΠωλΣατραπ · 26-01-12

Τα πάρτυ σας ξεπέφτουν ολόγυρά σας

Άλλη μια νύχτα σας γνέφει

Τα πάρτυ σας ξεπέφτουν ολόγυρά σας

Άλλη μια νύχτα σας γνέφει.

Οι σκιές ξεπροβάλλουν γιγάντιες

καθώς αντιστέκεστε στη μελαγχολία

Σβησμένα πρόσωπα ξεπηδούν κι ανθίζουν

Ένα κρεβάτι από φύλλα για έναν εραστή

Ξυπνάτε μ' ένα φιλί και σηκώνεστε χώρια

Κι όταν το πάρτυ τελειώνει

Υποχωρείτε σ' ένα βασίλειο μισοϋπνου

Μέσα στο μυαλό σας κρυστάλλινα φώτα αναπηδούν

Ρόδες στριφογυρνούν κι ακούτε τον ήχο

Του φθινοπώρου που αναγγέλλει ότι το πάρτυ ξεπέφτει

Μέσα από γυαλί σε χρώμα ξανοιγμένο ροζ θυμάστε ακόμα

Τη χαρά, όχι τη λύπη, μόνο το γέλιο.

Μέσα στο μυαλό σας ακόλαστα φώτα αναπηδούν,

Ρόδες στριφογυρνούν κι εσείς ακούτε τον ήχο

Του φθινοπώρου που αναγγέλλει ότι το πάρτυ ξεπέφτει.

Το χαμόγελο στον καθρέφτη αδυνατίζει

Το γέλιο που ακούγατε σβήνει

Τα πάρτυ σας ξεπέφτουν ολόγυρά σας

Η νύχτα ξεχνάει να σας ξεσηκώσει

Το πάρτυ σας ξεπέφτει, σας ξαφνιάζει,

Ένα φωτοστέφανο θλίψης σας τυλίγει

Τα καλά ρούχα αναστενάζουν

Ίσως να 'μαστε μόνοι μέσα σ' αυτά, μην κρύβεστε,

Πονάει συνέχεια, πονάει βαθιά μέσα, μην κλαίτε,

Η ευτυχία μου εξαρτάται από το να ξέρω

ότι αυτός ο φίλος δεν είναι ποτέ μόνος

Μόνοι σας.

Ένα δικό σας πάρτυ,

Θα έχουμε ένα πάρτυ, όλοι μονάχοι μέσα μας

Όχι στεναγμούς...

μετάφραση; Μάριος Τάλπος

ΖανΠωλΣατραπ · 26 Ιανουαρίου 2012

Αρχική Δημοσίευση από diotima:
ps δεσμ λιγα με τη λαμπρινη μη στα κοψω

μάλλον μιλάς με την άγνοια της τεθλιμένης μπουρούχας.

την ανοιχτή επιστολή της, την έχεις διαβάσει?
Όταν το κάνεις, στείλε μνμ στο 54999
και κέρδισε μια σθεναρή άποψη.

Μην κουράζεσαι, πάρε:

Μέσα στο περιρρέον κλίμα της τρομοκρατίας και του εκφοβισμού
ορισμένοι βρήκαν την ευκαιρία να ενοχοποιήσουν τη φωνή μας. Στην
Ελλάδα της υψηλής τέχνης, της ελευθεριακής τέχνης, της avant -
garde μα πάνω απ’ όλα της γραφικής μικρότητας ο συγγραφέας
βρίσκεται και πάλι στο μάτι του κυκλώνα. Χωρίς να κερδίζουμε
τίποτα απ’ αυτό που κάνουμε, χωρίς καμιά ελπίδα για το μέλλον της
ανεργίας και της πνευματικής εκπόρνευσης που μας κοιτάζει απ’ το
τζάμι, προσπαθούμε να μιλήσουμε. Με ανταμοιβή αδρές αμοιβές για
να την έκδοση των βιβλίων μας καθώς και λυσσαλέες πολεμικές που
εκπορεύονται από όλες ανεξαιρέτως τις κατευθύνσεις. Αλλά για να
γίνουν πλήρως κατανοητές οι διαστάσεις αυτού του ανεξήγητου
φαινομένου, όταν δεν μιλάμε ή όταν μιλάμε σε ανθρώπους με τις ίδιες
ιδέες και οράματα είμαστε φοβισμένοι, ματαιόδοξοι, κοιτάμε τον
κόσμο απ’ το φεγγίτη ή είμαστε εκτός πραγματικότητας. Όταν πάλι
αποφασίζουμε να μιλήσουμε για το σύστημα στο ίδιο το σύστημα,
αψηφώντας τους φανερούς κινδύνους, γινόμαστε τα όργανα του
κράτους, οι μισθοφόροι του και τελευταία οι συνεργοί του. Τελικά,
ακούγονται όλοι, όσοι τελούν υπό σύγχυση και υποπίπτουν σε
συνεχείς αντιφάσεις, εκτός από εμάς. Διαβλέποντας την τραγωδία της
λογοτεχνίας μας που για πολλά ακόμη χρόνια θα στηρίζεται στους
διαμεσολαβητές της, στις φαντασιοπληξίες και στη μικροκομματική
της πεπατημένης θέτω εαυτόν εκτός φεστιβάλ και εκτός όλων εκείνων
των αντιγνωμιών που το συνόδεψαν εκφράζοντας τον τρόμο μου για
ό,τι μας περιμένει στο σύντομο μέλλον και στηρίζοντας τους
μάχιμους νέους που θα βρίσκονται εκεί.

Λαμπρινή Αιωροκλέους

για κάποιον με φλόγα άσβεστη,
δε ψάχνει για ανθρώπινες κουφάλες
να ρίξει μέσα τη χολή του επειδή
ορισμένοι είναι χολερικοί μαζί του
λέγοντας ουσιαστικά ότι παύει να γράφει
λόγω κακής κριτικής και μαζικών επιθέσεων
στα πονήματά της.

Bad mission, miss.
Τι αλήθεια διδάσκει αυτή της η στάση?

Γκεγκε?

το ύφος του ποιηταρά δε συνάδει
με λόμπι ποιητικής ευφυίας ετών 18.
Θα μου πεις ο ρεμπώ?
θα σου πω χαχαχα

Μοιραζόμαστε ποιήματα

Διάσημο μέλος

Διάσημο μέλος

Περιβόητο μέλος

Διάσημο μέλος

Νεοφερμένος

Τιμώμενο Μέλος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος

Guest 986132

Επισκέπτης

Πολύ δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Νεοφερμένος

Διακεκριμένο μέλος

Νεοφερμένος

Διάσημο μέλος

Νεοφερμένος

Διάσημο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Νεοφερμένος

Νεοφερμένος