Το CD που ακούσατε σήμερα (δισκοκριτικές)

Μου ήρθε χθες:

Dark Forest - Aurora Borealis (2007)

_____________________________________

1. Aurora Borealis
2. Winds and Waves
3. Thurisaz
4. Under the Northern Fullmoon
5. Eternal Forest
6. Northstar
7. Journey to Ever-Eternal Skies
8. Two Ravens Soaring
9. Warwinds [Bonus]
10. Under The Northern Fullmoon [Bonus]
11. Eternal Forest [Bonus]
12. Among Silent Pine [Bonus]

_________________________________________

Λίγα λόγια για το group: Οι Dark Forest δημιουργήθηκαν το 2003 από τον Καναδό David Parks. Αυτοπροσδιορίζονται ως "Canadian Heathen Metal", κάπως διαφοροποιημένο pagan black metal στην ουσία. Έχουν πολλές επιρροές από διάφορα Viking/Black Metal groups (Windir, Bathory etc..). Τα θέματα των τραγουδιών αφορούν το παρελθόν του Καναδά και συγκεκριμένα την περίοδο που οι Βικινγκς περίπου το 1100 μ.Χ. έγιναν οι πρώτοι Ευρωπαίοι που πάτησαν στις ακτες της Αμερικής, όπως και την Σκανδιναβική μυθολογία.

Lineup:

• David Parks · All Studio Instruments & Vocals, Live Guitars & Vocals
• Mark Zemlak · Live Guitars & Backup Vocals
• Theodore John MacLean · Live Bass Guitar
• Brandon Mitchell · Live Keyboards
• Griffin Kissack · Live Drums & Studio Drums on Aurora Borealis Re-Issue

Σχετικά με το album: Το "Aurora Borealis" είναι το πρώτο studio album των Dark Forest και ηχογραφήθηκε εξ' ολοκλήρου από τον David Parks, κάτω από το label της Bleak Art Records. Κυκλοφόρησαν μόνο 1000 αντίγραφα του album από την εταιρία, ενώ η έκδοση με τα bonus tracks κυκλοφόρησε σε 500 αντίγραφα μόνο. Στην Ελλάδα δε παίζει να υπάρχει, οπότε όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να το παραγγείλει από το website της bleak art.

Υπάρχει clip στο youtube του "Winds and Waves" για όποιον θέλει να πάρει μια γεύση.

Lacuna Coil - In a Reverie (1999).

Είχα το album εδώ και 3 χρόνια και αναγκάστηκα να το αγοράσω ξανά γιατί... το έσπασα κατά λάθος! Δεν θα γράψω κάτι για το group, δε νομίζω ότι χρειάζονται συστάσεις άλλωστε.

1. Circle.
2. Stately Lover
3. Honeymoon Suite
4. My Wings
5. To myself i return
6. Cold
7. Reverie
8. Veins of Glass
9. Falling Again

Pink Floyd - Pulse σε digibook έκδοση, αξιολάτρευτο
Kyuss - Blues for the red sun
Quiet Riot - Metal Health

Αρχική Δημοσίευση από ForzaJuve:

​

Click για ανάπτυξη...

Από πού και πόσο; Όταν το βρίσκω, είναι πανάκριβο.

Από Public, στο Cosmos στη Θεσσαλονίκη- κι εγώ σε άλλα δισκάδικα το έβρισκα πολύ ακριβό, αλλά εκεί έκανε 11-12 ευρώ αν θυμάμαι καλά.

Το G-3 live μου το είχε κάνει δώρο κάποτε η Αυστριακή μου καθηγήτρια και με είχε καταπλήξει, γιατί κάποτε ήμουν οπαδός των Malmsteen και Satriani (όχι τόσο του κυρίου Vai). Έχει πολύ όμορφα κομμάτια μέσα. Satriani for the win.

Με 'γεια!

Πι-Ες : μερικοί βιρτουόζοι βάζουν και συναίσθημα. Ο Malmsteen όχι και τόσο αλλά στα 80s ήταν και πόζερος και είχε φάση το βιρτουοζο-στυλ του. Βλέπε Eclipse

Κορυφαίο! Εν έτει 2004 έκανε 10 γιούροζ και αξίζει .-

Αρχική Δημοσίευση από WhiteDrum:

Το G-3 live μου το είχε κάνει δώρο κάποτε η Αυστριακή μου καθηγήτρια και με είχε καταπλήξει, γιατί κάποτε ήμουν οπαδός των Malmsteen και Satriani (όχι τόσο του κυρίου Vai). Έχει πολύ όμορφα κομμάτια μέσα. Satriani for the win.

Με 'γεια!

Πι-Ες : μερικοί βιρτουόζοι βάζουν και συναίσθημα. Ο Malmsteen όχι και τόσο αλλά στα 80s ήταν και πόζερος και είχε φάση το βιρτουοζο-στυλ του. Βλέπε Eclipse

Κορυφαίο! Εν έτει 2004 έκανε 10 γιούροζ και αξίζει .-

Click για ανάπτυξη...

Ευχαριστώ!
Ναι ο Malmsteen είναι <λίγο> επιδειξίας, αλλά στα 80s ήταν φοβερός και τρομερός! Τότε είχε πολύ περισσότερο συναίσθημα από ότι σήμερα.
Και μια και ανέφερες τo Eclipse, να θυμηθώ να το αγοράσω σύντομα

ακουσατε το νεο αλμπουμ των green day; πως σας φανηκε; ποιο τραγουδι ξεχωρισατε;

Εξαιρετικός ο νέος δίσκος των Katatonia,έρχεται ακριβως στην λήξη του καλοκαιριού να μας βάλει στην μελαγχολική διάθεση του φθινοπώρου.

Tracklisting:

1. The Parting
2. The One You are Looking for is not Here (with Silje Wergeland)
3. Hypnone
4. The Racing Heart
5. Buildings
6. Leech
7. Ambitions
8. Undo You
9. Lethean
10. First Prayer
11. Dead Letters

Νέος δίσκος απο τους Stone Sour.Έντονος ήχος,δυνατός,με 2-3 μελωδικά κομμάτια.
Με λίγα λόγια εξαιρετικός!!
Θα αφήσω να μιλήσει η κριτική απο το Rocking.gr καλύτερα όμως,με την οποία συμφωνώ μέχρι τελείας!:

Ζούμε έργα και ημέρες Corey Taylor στη σκληρή μουσική. Ο αεικίνητος frontman των Slipknot και Stone Sour δεν αφήνει στιγμή να περάσει χωρίς να επιδείξει μια δραστηριότητα και κύριος εκφραστής της δουλειάς του εσχάτως είναι οι Stone Sour, ελέω της κατάστασης που επήλθε μετά τον θάνατο του Paul Grey στους Slipknot. Κι ενώ ελλοχεύει ο κίνδυνος, οι διάφοροι γραφικοί να τον κατατάξουν στους «μαϊντανούς» (λες και η δουλειά του μουσικού δεν είναι να ασχολείται με μουσική), ας ξεκαθαρίσουμε ότι οι Stone Sour δεν αποτελούν κάποιο παράπλευρο όφελος μέσω του οποίου κεφαλαιοποιούν την επιτυχία των Slipknot ο Taylor και ο Jimmy Root, καθώς προϋπήρχαν της παρέας με τις μάσκες.

Παρατηρώντας την ως τώρα δισκογραφία των Stone Sour υπάρχει μια σαφής εξέλιξη από άλμπουμ σε άλμπουμ και μια προοπτική που μετριάζεται από συγκεκριμένους παράγοντες και σημεία. Το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ, κακά τα ψέματα, κίνησε περισσότερο την περιέργεια λόγω του ότι για πρώτη φορά ουσιαστικά ένα μέλος των Slipknot απέκτησε «κανονικό» πρόσωπο, με το συναισθηματικά φορτισμένο "Bother" και μία-δύο δυναμικές συνθέσεις σαν το "Get Inside" να είναι άξια αναφοράς. Το μεγάλο άλμα επιτεύχθηκε στο δεύτερο άλμπουμ, τόσο λόγω της βελτίωσης σε επίπεδο συνθέσεων, αλλά κυρίως γιατί το "Through Glass" έκανε ένα εντυπωσιακό breakthrough στo mainstream. Η βελτίωση στον συνθετικό τομέα συνεχίστηκε με το προπέρσινο "Audio Secrecy", με τραγούδια όπως το "Say You'll Haunt Me" ή το "Mission Statement", αλλά κοινό χαρακτηριστικό και των δύο άλμπουμ είναι πως έπρεπε να επιμείνουν λίγο περισσότερο στη διαλογή των τραγουδιών. Δίπλα σε εντυπωσιακές συνθέσεις άφηναν αρκετές δευτερευούσης αξίας, που στο τέλος μείωναν τη συνολική αξία.

Όμως, με κάθε δίσκο πλησίαζαν πιο πολύ στο συνολικό επιθυμητό αποτέλεσμα και με το νέο άλμπουμ τους "House Of Gold & Bones Part 1" (που αποτελεί το πρώτο μέρος μιας διπλής concept δουλειάς) έκαναν ένα ακόμα βήμα προς το να αγγίξουν το ιδεατό. Το οποίο είναι να φτιάξουν ένα συμπαγές άλμπουμ, που θα κρατάει τα καλά στοιχεία της μπάντας, ήτοι την ικανότητά της να συνθέτει hits και την μοναδικότητά της να συνδυάζει επιθετικά και μελωδικά στοιχεία, καθώς στο άλμπουμ μπορεί να βρει κάποιος πραγματικά καλές συνθέσεις με σημεία που θα είχαν θέση σε ένα άλμπουμ του Daughtry και σημεία που θα μπορούσαν να ανήκουν στους Kreator. Η ιδιαιτερότητα αυτή μαζί με τις φοβερά παθιασμένες ερμηνείες του Corey Taylor αποτελούν τα δυνατότερα σημεία της μπάντας.

Δεν σου επιτρέπεται κανένα περιθώριο αντίδρασης όταν το άλμπουμ ξεκινάει με τέτοιους δυναμίτες όπως το "Gone Sovereign" και το "Absolute Zero", που αποτελούν δύο από τις καλύτερες συνθέσεις στη δισκογραφία της μπάντας, ενώ οι φωνητικές γραμμές και μόνο θα ήταν ικανές να καταστήσουν το "A Rumor Of Skin" που ακολουθεί ξεχωριστό, σε μια εντυπωσιακή σύνθεση. Τα δύο "Travelers" αποτελούν ωραίες, ακουστικές δίλεπτες συνθέσεις, κάτι σαν intro, με το πρώτο ειδικά να αποτελεί την ιδανική γέφυρα μετάβασης στην -ως τώρα- αγαπημένη μου σύνθεση του άλμπουμ, το "Tired", κατά την οποία ο Taylor βγάζει ψυχή στην ερμηνεία που λίγοι σύγχρονοι ερμηνευτές μπορούν να βγάλουν, ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινείται το πιο μπαλαντοειδές "Taciturn". Στην επιθετικότητα του "RU486" διακρίνονται στοιχεία που θα είχαν θέση στο "Outcast" των Kreator (στα verses), ενώ οι τρεις συνθέσεις που συμπληρώνουν το άλμπουμ ("My Name Is Allen", "Influence Of A Drowsy God" και "Last Of The Real"), χωρίς να είναι κακές, υπενθυμίζουν τα τρωτά σημεία της μπάντας και δεν ακολουθούν το υψηλό επίπεδο των υπολοίπων. Αν αυτές οι τρεις συνθέσεις ήταν στα επίπεδα των υπολοίπων θα μιλάγαμε υπό άλλους, υψηλότερους όρους για αυτό το άλμπουμ.

Οι Jimmy Root και Josh Rand είναι πιο δεμένοι από ποτέ, με εξαιρετική δουλειά στα lead και όμορφα τοποθετημένες δισολίες, ενώ ο Roy Mayorga δίνει το κάτι παραπάνω με το εκπληκτικό παίξιμο στα τύμπανα, έχοντας την συμπαράσταση ενός μπασίστα μεγάλης κλάσης και εγνωσμένης αξίας, όπως είναι ο Rachel Bolan των Skid Row που επιστρατεύτηκε για τις ηχογραφήσεις, μιας και είναι το πρώτο άλμπουμ χωρίς τον Economaki στη θέση αυτή. O εξίσου σπουδαίος David Botrill έχει επιμεληθεί την παραγωγή με εμφανές αποτέλεσμα, καταφέρνοντας να αναδείξει και τον μεγάλο πρωταγωνιστή, που δεν είναι άλλος από τον Taylor. Είναι οι στίχοι που στάζουν χολή και πόνο, είναι ο τρόπος που τους ερμηνεύει, είναι η αίσθηση που σου αφήνει πως προσπάθησε να αποδώσει με την ψυχή του σε αυτό το άλμπουμ, που πιστοποιούν γιατί ανήκει στην ελίτ των σύγχρονων rock/metal τραγουδιστών.

Συνολικά, οι Stone Sour κυκλοφορούν την πιο μεστή σε σύνολο δουλειά τους ως σήμερα, βαραίνοντας τον ήχο τους στα δυνατά σημεία και δίνοντας περισσότερο νόημα στα ακουστικά, βελτιώνοντας σε μεγάλο βαθμό την ποσόστοση «πραγματικά καλών τραγουδιών / fillers». Μακάρι να αποδειχθώ λάθος στην εντύπωση που έχω ότι κάτι έχει σπάσει στο εσωτερικό των Slipknot, αλλά αυτή μου η αίσθηση με κάνει να πιστεύω πως τα σπουδαία στο μέλλον πρέπει μάλλον να τα περιμένουμε από τους Stone Sour. Αυτή την αίσθηση έρχεται να ενισχύσει το "House Of Gold & Bones Part 1", που αποτελεί ένα ιδανικό παράδειγμα της δυναμικής του σύγχρονου σκληρού ήχου.

Χρήστος Καραδημήτρης