Ενήλικα "παιδιά" και ανεξαρτησία από την οικογένεια

kleftra · 03-11-05

Αρχική Δημοσίευση από ΚΑΚΗ ΕΠΙΡΡΟΗ:
kleftra μου απ ότι καταλαβαίνω η δική σου περίπτωση είναι διαφορετική κατά κάποιον τρόπο....
οι γονείς σου και δει η μητέρα σου, έχει πολύ υψηλές απαιτήσεις από εσένα και είναι μονίμως ανικανοποίητη...
μήπως παντρέφτηκε τον πατέρα σου πολύ μικρή και άφησε στην άκρη δικά της όνειρα? γιατί έτσι εξηγείται πολλές φορές αυτή η τόση φορτικότητα στο να διαπρέψει η κόρη ακόμα κι όταν η κόρη τα πάει περίφημα παντού...
Μην στεναχωριέσαι (γιατί είναι φανερό ότι σε πικρένει και σε πονάει το θέμα) και η προσωπική μου θεωρία είναι (αν και δεν γνωρίζω τη μητέρα σου) ότι σίγουρα νιώθει πολύ περήφανη για όσα έχεις καταφέρει αλλά δεν πρόκειται να στο πει ποτέ για να προσπαθείς πάντα περισσότερο για ακόμα περισσότερα...
Νομίζω ότι στην ηλικία που είσαι και εφόσον πλέον ζεις και μόνη σου κοντά 3 χρόνια είναι καιρός να καλέσεις τη μητέρα σου σπίτι σου για ένα καφεδάκι....
να της ανοίξεις την καρδιά σου για όλα αυτά που μας λες... να την ακούσεις τι έχει να πει κι αυτή... γιατί είναι τόσο ... ανικανοποίητη...
Κατά 99,9% βλέπει τον εαυτό της μέσα απ τη δική σου ζωή και θέλει για σένα όσα αυτή δεν κατάφερε....
Φέρτην μπροστά στα όνειρα σου και τις φιλοδοξίες της...
Θύμισε της τον εαυτό της και τη σχέση της με τη δική της μητέρα όταν ήταν στην ηλικία σου...
Θύμισε της ότι το σημαντικό για αυτήν σαν μάνα είναι να είσαι εσύ ευτυχισμένη και δείξε της ότι είσαι ευτυχισμένη και ότι τα πας περίφημα χάρη στα εφόδια και τις αρχές που έμαθες μέσα από το σπίτι σου

Ξέρεις ότι είσαι από τα άτομα που συμπαθώ ιδιαίτερα εδώ μέσα... σε εκτιμώ... ακριβώς για αυτό που είσαι...
Ξέρω ότι η δική μου αναγνώριση στο πρόσωπο σου, ή η αναγνώριση που έχεις από τους φίλους σου δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την ελειπή αναγνώριση από την οικογένεια... το ξέρω γιατί το έχω ζήσει (για να μην πω το ζω ακόμα)
Προσέγκισε τους γονείς σου, κατανόησε γιατί σου λένε όσα σου λένε και τότε θα σου είναι πολύ πιο εύκολο να δεις ότι δεν είναι ότι δεν πιστεύουν σε σένα αλλά ότι δεν πιστεύουν στους εαυτούς τους ότι τα κατάφεραν τόσο καλά μαζί σου....

Το προηγούμενο μνμ αναφερόταν στην πρώτη απάντηση της Νικίτα δεν είχα ακόμη δει τις παρακάτω απαντήσεις.
Καλή μου Κακή Επιρροή αν και συνήθως πέφτεις μέσα μάλλον η δική μου περίπτωση είναι αψυχολόγητη.Όχι η μαμά μου δεν με βλέπει σαν καθρέφτη της, ούτε προσπαθεί να βγάλει μέσα απο μένα τα δικά της απωθημένα.Είμαι σίγουρη για αυτό.Είναι ο χαρακτήρας της έτσι.
Να σου πω την αλήθεια κάποτε με στεναχωρούσε που δεν ειχα την αποδοχή τους τώρα πια με αφήνει απλώς αδιάφορη,δεν υπάρχει σαν σκέψη ούτε στο βαθός του μυαλού μου το παραμικρό παράπονο.
Δεν το λέω για να στο παίξω δυνατή ούτε για να ψαρέψω κομπλιμέντα για τα "επιτεύγματα" μου απλώς (κι όσοι έχουν περάσει πολλά λούκια στη ζωή τους το καταλαβαίνουν) κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα στη ζωή κι όλα τα άλλα σου φαίνονται αλοιφή.

kleftra · 03-11-05

Αρχική Δημοσίευση από ΚΑΚΗ ΕΠΙΡΡΟΗ:
Διάβασα αυτή σου την απάντηση και αρχικά χαμογέλασα.... και ετοίμασα την απάντηση μου.... ότι ναι μεν... δίκιο έχεις αλλα... αλλά...
Και ήρθε το μετά....
.....Μετα συνειδητοποίησα κάτι και σοκαρίστηκα!!!!
Απάντησες όπως θα απαντούσα και γω....
Σαν να διάβαζα τον εαυτό μου... σαν να κοιτάω σε καθρέφτη τις σκέψεις μου....
Και μετά ξαναθυμήθηκα την πρώτη μου αντίδραση... το χαμόγελο μου... και την απάντηση που θα σου έδινα...επειδή δεν ήμουν εγώ αλλά εσύ... κι όμως... κι εγώ το ίδιο θα έλεγα... κι όμως βαθιά μέσα μου θέλω να τις βελτιώσω αυτές τις σχέσεις... και δεν θέλω...

Αν τα έγραφα εγώ όλα αυτά... πως θα ένιωθες? Μπορείς να το σκεφτείς? Τι θα μου απαντούσες?

Πάλι άργησα να δω τα νέα μνμ ρε γμτ.....
Αν ήσουν στη θέση μου κι απαντούσες έτσι τι θα σου έγραφα;
Μα δεν θα μπορουσα να σου γράψω κατι διαφορετικό του τύπου κάνε μια προσπάθεια και ποτέ δεν είναι αργά.
Δυστυχώς ακόμη και στις σχέσεις με τους γονείς ισχύει ότι και σε όλες τις υπόλοιπες της ζωής μας, κάποτε ραγίζει το γυαλί και δεν ξανακολλάει.
Η διαφορά είναι ότι δεν θεωρώ σωστό να τους αποκόβουμε τελείως απο τη ζωή μας, α μη τι άλλο τους την χρωστάμε(την ζωή μας όχι την πορεία της ζωής μας).Το δεύτερο το χρωστάμε στον εαυτό μας.
Θα ήταν ιδανικό οι γονείς να είναι οι χαμογελαστοί τύποι που είναι παντα δίπλα στο παιδί τους αλλά δεν είναι πάντα έτσι.
Τότε απλώς μεταφέρουμε την σχέση μας μαζί τους σε άλλη βάση.
Ναι τους ευγνωμονούμε για το ότι μας έφεραν στον κόσμο,μας ανέθρεψαν,μας συντήρησαν και μας αγαπούν και θα τους το ξεπληρώσουμε αργότερα όταν εκείνοι θα μας έχουν ανάγκη στα γεράματα τους.
Πάντα θα τους αγαπάμε(δεν νομίζω να μπορεί κανείς να δηλώσει ότι δεν αγαπά τους γονείς του) όμως όπως έγραψα και σε άλλο μνμ έρχεται μια στιγμή στη ζωή που δεν μπορείς πια να τα διαγράψεις όλα και να αρχίσεις απο την αρχή μαζί τους.
Όλοι μπορούμε να συγχωρέσουμε,να ξεχάσουμε δεν μπορούμε.

Subject to change · 03-11-05

Αρχική Δημοσίευση από kleftra:
Όλοι μπορούμε να συγχωρέσουμε,να ξεχάσουμε δεν μπορούμε.

crazyhelen · 08-11-05

Dear kleftra και όλοι οι υπόλοιποι,
μέχρι πριν κάποιο καιρό, θεωρούσα ότι η γκρίνια, τα παράπονα και η ανικανοποίηση των γονιών μου σε ότι και αν έκανα, ήταν το χειρότερο πράγμα.
Σήμερα που ζω με την αδιαφορία των γονιών μου γιατί .... (αλήθεια γιατί?) νοσταλγώ εκείνες τις μέρες που με πρήζανε με μουρμούρα και παράπονα. :/:

bunny217 · 25-12-05

ρε παιδια εγώ είμαι τελείως αντίθετη, δεν συμφωνώ οτι δενμπορείς να υπάρξεις φίλος με την μητέρα σου
με την μητέρα μου είμαστε φίλες, όπως μιλάς σε μια φίλη σου έτσι μιλάω με την μητέρα μου.
Και μικρή που ήμουν αντί να με θεωρεί μικρή με θεωρούσε μεγαλύτερη απο την ηλικία μου,
ήμουν 10 και αυτή με θεωρούσε 22, ίσως απο τα δικα της καταπιεσμένα χρόνια δεν με πίεσε ποτε με άφηνε να παίρνω τις δικές μου αποφάσεις λέγωντας πάντα την γνώμη της χωρίς να μου την επιβάλει, δεν μου έλεγε θα κάνεις αυτό επειδή το λέω εγώ αλλα΄με επιχειρήματα μου έδειχνε το σωστό.
Πιστεύω πως καθαρά είναι θέμα χαρακτήρα του κάθε γονέα.

Τώρα στο θέμα μας,εαν καθήσεις μια μέρα ήρεμα να τους ξεκαθαρίσεις κάποια πράγματα δεν πιάνει??
αν δεν πιάνει προσπάθησε να βρεις μια δουλεία και να φύγεις, γονείς είναι θα στεναχωρηθούν, αλλά όταν παντρευτείς και κάνεις οικογένεια θα είναι και αυτοί μαζί??
τότε δεν θα στεναχωρηθούν??

Vkey · 25-12-05

Τι να πρωτογράψω και τι να πρωτοπώ;

Βασικά διαβάζοντας την Unicorn (κοπελιά έχουμε να πούμε πολλά εμεις οι δυο 8) ) διάβασα τον εαυτό μου....Τα ίδια και χειρότερα περνούσα...Βασικά από τη μαμά μου, ποτέ από το μπαμπά μου ο οποιός πάντα υποστήριζε και υποστηρίζει τις απόψεις μου και τις επιλογές μου...

Κάπου την δικαιολογώ, κάπου όχι...Ξέρω πως η δικιά μου είναι κτητική, ξεροκέφαλη και θέλει να έχει το έλεγχο όλων βάζοντας ως δικαιολογία- ομπρέλα ότι θέλει να με προστατεύσει!...αυτό το κατάλαβα πολύ αργά ώστε έκανα την επαναστασή μου άγαρμπα και άκομψα κάνοντας την σχέση μας να είναι έτοιμη να τελειώσει....

Το ότι έφυγα από το σπίτι και είμαι πλέον οικονομικά ανεξάρτητη ήταν το κλειδί....Είμαστε αυτό που λέμε...μακριά και αγαπημένοι...και δεν έχω ανάγκη την οικονομική ενίσχυση... με αυτό τον τρόπο απόδειξα ότι μπορώ και μόνη μου και τα καταφέρνω....Δεν πελάγωσα που πήγα να μείνω σε μιά άλλη πόλη...Είπα θα σταθώ στα πόδια μου και έγινε...Δεν ζήτησα βοήθεια που ήμουν μακριά..Ούτε όταν αρρώστησα και δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου, ούτε όταν στις 11.00 το βράδυ μου κάηκε η ασφάλεια (μην γελάτε για κάποια που δεν είχε ιδέα από ηλεκτρολογικά ήταν θάνατος

) Είπα είμαι μόνη θα τα καταφέρω...Που θέλω να καταλήξω; Ότι τα τηλέφωνα και η επικοινωνία που έχουμε (που πλεον είναι πολύ καλύτερες...ε...κανένα καυγαδάκι γίνεται για να μην ξεχνιόμαστε

) γίνεται από ενδιαφέρον και όχι από ανάγκη...Γίνονται γιατί τους νοιάζομαι και με νοιάζονται!Και δεν προσπαθώ να τους αποδείξω ότι είμαι καλύτερη απ' ότι πιστεύουν γιατί δεν με ένοιαζε αυτό...Ήθελα να το αποδείξω στον εαυτό μου γιατί σε αυτόν πάντα λογοδοτώ!Αυτόν θα έχω πάντα- όσο και να ακούγεται εγωιστικό...Γιατί μόνοι γεννιόμαστε, και μόνοι πεθαίνουμε...

Κοπέλα μου στάσου στα πόδια σου και απόδειξε πρώτα σε εσένα τι αξίζεις και ύστερα σε όλους τους άλλους, ακόμα και στους γονείς...Οι στόχοι μας είναι δικοί μας και δεν μας τους θέτουν άλλους....Το ίδιο ισχύει και για εσένα κλέφτράκι μου γλυκό...Δεν χρειάζεται να αποδείξεις σε κανέναν άλλον πέρα από τον εαυτό σου τι αξίζεις...Τι φταίμε εμείς που οι γονείς μας ήθελαν τριανταφυλλιά και εμείς βγήκαμε μουσμουλιές;

evouli · 12 Νοεμβρίου 2007

...πώς αισθάνεσαι? εννοω οχι να φυγεις να πας μια βολτα.. να φυγεις να πας να μεινεις μονος σου.. αν ολα πανε καλα, προς το τελος του χρονου θα φυγω απο το σπιτι.. το προβλημα ειναι οτι αισθανομαι ασχημα που θελω να φυγω.. θελω να φυγω αλλα θελω και να μεινω.. βγαζει νοημα? πριν απο 8 μηνες περιπου εχασα τον μπαμπα μου.. τωρα μενουμε εγω, η μαμα μου και ο αδερφος μου.. αισθανομαι τυψεις που θα φυγω και θα μεινουν οι δυο τους.. ακομα χειροτερα και αν θα φυγει ο αδερφος μου αργοτερα που θα ειναι μονη η μαμα μου.. απ'την αλλη, θελω να ξεκινησω κατι δικο μου, μια δικη μου οικογενεια.. εσεις τι λετε? αντιμετωπισατε ποτε αυτο το διλημμα?

Σημείωση συντονιστή: Το θέμα αυτό προήλθε από το θέμα «Όταν έρχεται η ώρα να φύγεις από το σπίτι...»

^^Vampire^^ · 12 Νοεμβρίου 2007

Είναι όντως δύσκολες καταστάσεις αυτές. Εγώ έμενα μακριά από την δική μου οικογένεια για χρόνια, αλλά μια παρόμοια κατάσταση (έχασα τον πατέρα μου) με ανάγκασε να γυρίσω στο πατρικό σπίτι. Η αδερφή μου είχε ήδη κάνει δική της οικογένεια, όσο εγώ το έπαιζα ελεύθερη κι ωραία...

Τέλος πάντων, δεν λέω ότι με πίεσε η μητέρα μου να γυρίσω. Αλλά αυτό θεώρησα εγώ το σωστό. Δεν ξέρω αν στο μέλλον θα φύγω από εδώ, προς το παρόν την έχουμε βρει οι δυό μας. Δεν λέω ότι είναι εύκολο να μένεις με την μαμά σου. Όλα είναι επιλογή μας

Σημείωση συντονιστή: Το θέμα αυτό προήλθε από το θέμα «Όταν έρχεται η ώρα να φύγεις από το σπίτι...»

iJohnnyCash · 12 Νοεμβρίου 2007

ομως evouli αυτο που φοβαμαι στην περιπτωση που μεινεις ειναι οτι θα κρατησεις κακια στους δικους σου για το οτι σε κρατησαν εκει δεμενη ...

Γνωμη μου ομως ειναι να φυγεις ... ετσι γινεται παντα ... πρεπει καποια στιγμη να ξεκινησεις κατι δικο σου

Σημείωση συντονιστή: Το θέμα αυτό προήλθε από το θέμα «Όταν έρχεται η ώρα να φύγεις από το σπίτι...»

xristinaki · 12 Νοεμβρίου 2007

Tην στιγμή που κάποια στιγμή θα αναγκαστείς να φύγεις για να κάνεις δική σου οικογένεια δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεσαι τύψεις κι να κλονίζεις τα νεύρα σου για κάτι που δεν ευθύνεσαι κι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.Την στιγμή που μένει ο αδερφός σου στο σπίτι η μαμά σου αυτή την περίοδο που είναι πιο ευαίσθητη δε θα μείνει μόνη .

Σημείωση συντονιστή: Το θέμα αυτό προήλθε από το θέμα «Όταν έρχεται η ώρα να φύγεις από το σπίτι...»

evouli · 12 Νοεμβρίου 2007

μαλλον εχετε δικιο βρε παιδια... καλα, το οτι θα ειμαι σχεδον καθημερινα και στο σπιτι μου ειναι γεγονος, αφου η δουλεια μου ειναι διπλα στο σπιτι μου.. αλλα και εκει που θελω να παω να μεινω δεν ειναι παλι μακρυα, ενα δεκαλεπτο με το αυτοκινητο.. τελικα μαλλον ψυχολογικο ειναι.. πιστευω πως ακομα και αν ζουσε ο μπαμπας μου παλι κατι θα εβρισκα να πω.. :hmm:

Σημείωση συντονιστή: Το θέμα αυτό προήλθε από το θέμα «Όταν έρχεται η ώρα να φύγεις από το σπίτι...»

dooo · 12 Νοεμβρίου 2007

συμπάσχω εβούλι

από το Νοέμβριο που μένω μόνη μου στο καινούριο σπίτι, υπάρχουν στιγμές που μου λείπουν οι γονείς μου (ιδίως τα βράδια που δεν είναι και ο σύντροφος μαζί.. τα πρωινά στη δουλειά, τα απογεύματα καμιά βόλτα/ψώνια/άλλες δουλειές.. δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς ότι ζεις μόνη σου). Και οι ίδιοι οι γονείς βιώνουν το ίδιο, πάντως.
Αυτό που κάνουμε είναι ότι επισκεπτόμαστε αρκετά συχνά ο ένας τον άλλον (τη μάμυ την έδεσα και στη καρέκλα ένα βράδυ να μη φύγει

), o ντάντι πάντα έχει κάτι να μαστορέψει στη πυλωτή και με αυτά και με άλλα περνάει ο καιρός.

Είναι πολύ ωραία η αίσθηση του να είσαι τελείως ανεξάρτητη.
Και να βλέπεις ό,τι θες στη τηλεόραση χωρίς να χρειαστεί να παίξεις ξύλο με το αδέρφι

Σημείωση συντονιστή: Το θέμα αυτό προήλθε από το θέμα «Όταν έρχεται η ώρα να φύγεις από το σπίτι...»

erodia · 12 Νοεμβρίου 2007

Αρχική Δημοσίευση από evouli:
μαλλον εχετε δικιο βρε παιδια... καλα, το οτι θα ειμαι σχεδον καθημερινα και στο σπιτι μου ειναι γεγονος, αφου η δουλεια μου ειναι διπλα στο σπιτι μου.. αλλα και εκει που θελω να παω να μεινω δεν ειναι παλι μακρυα, ενα δεκαλεπτο με το αυτοκινητο.. τελικα μαλλον ψυχολογικο ειναι.. πιστευω πως ακομα και αν ζουσε ο μπαμπας μου παλι κατι θα εβρισκα να πω..

Δεν έχει σημασία το αν θα κοιμάσαι στο σπίτι Ευά μου....σημασία έχει το να δείχνεις έμπρακτα στην μητέρα σου πως είσαι "εκεί", δίπλα της και πως η απόφασή σου να φύγεις από το σπίτι δεν έχει να κάνει με τίποτα άλλο εκτός από την ανάγκη που περιέγραψες στην αρχή. Έτσι πιστεύω πως αν ικανοποιείς την "ανασφάλεια" αυτή της μητέρας σου, όλα θα έρθουν ομαλά και θα αισθάνεστε όλοι σας ευτυχισμένοι από τις επιλογές σας!

Σημείωση συντονιστή: Το θέμα αυτό προήλθε από το θέμα «Όταν έρχεται η ώρα να φύγεις από το σπίτι...»

prime · 12 Νοεμβρίου 2007

Καταρχήν τα θερμά μου συλληπητήρια για την απώλεια του μπαμπά σου..
Όσον αφορά την επικείμενη μετακόμιση και κατ' επέκταση ανεξαρτητοποίησή σου θα με βρεις σύμφωνη ..
Είναι σημαντικό να ζεις μόνος σου για πολλούς λόγους τους οποίους δεν θα αναλύσω τώρα γιατί φαντάζομαι ότι έιναι προφανείς.
Από αυτά που γράφεις καταλαβαίνω ότι και θες και είσαι έτοιμη να κάνεις το βήμα αλλά έχεις ενδοιασμούς ή ακόμα και τύψεις λόγω της δύσκολης κατάστασης που περιέγραψες και είναι λογικό.
Στην αρχή μπορεί να είναι δύσκολο μέχρι να προσαρμοστείτε όλοι στα νέα δεδομένα αλλά να είσαι σίγουρη ότι θα προσαρμοστείτε.

Εγώ ζω μόνη από τα 18, όταν έφυγα για σπουδες. Επιστρέφοντας συνέχισα στο ίδιο μοτίβο και από τότε συνεχίζω να έχω το δικό μου σπίτι.Δεν μπορω να πω ότι οι δικοί μου κατενθουσιάτηκαν αλλά εν συνεχεία και προσαρμόστηκαν και πλέον τους αρέσει κιόλας που η κόρη τους ''τα βγάζει πέρα μόνη της''.-λόγια της μαμάς-
Μην πω για τον αδερφό μου, που την έχει καταβρεί και όποτε θέλει να βγει κοιμάται σε μένα για να γυρνάει σπίτι ό,τι ώρα θέλει άνευ ελέγχου.

Σημείωση συντονιστή: Το θέμα αυτό προήλθε από το θέμα «Όταν έρχεται η ώρα να φύγεις από το σπίτι...»

kleftra · 12 Νοεμβρίου 2007

Συλληπητήρια κι απο μενα για τον μπαμπά σου.
Αυτο το άσχημο γεγονός όμως δεν θα πρέπει να σταθεί τροχοπέδη στην δική σου ανεξαρτητοποιηση.
Όπως ειπώθηκε μπορείς να σταθείς στην μητέρα σου και χωρίς να συμβιώνετε.
Μην αναζητείς την κατάλληλη στιγμή να φύγεις γιατί δεν έρχεται ποτέ. :/:

Σημείωση συντονιστή: Το θέμα αυτό προήλθε από το θέμα «Όταν έρχεται η ώρα να φύγεις από το σπίτι...»

evouli · 12 Νοεμβρίου 2007

Αχ βρε παιδάκια δεν ξέρετε πόσο με βοηθάτε.. για κάποιο λόγο πίστευα ότι θα με μαλώνατε

να κάτσω στα αυγά μου τώρα που είναι τόσο νωρίς από ένα τέτοιο σημαντικό γεγονός.. και σκεφτόμουν "μα καλά τόσο λάθος είμαι?"...

Σημείωση συντονιστή: Το θέμα αυτό προήλθε από το θέμα «Όταν έρχεται η ώρα να φύγεις από το σπίτι...»

Corpse Bride · 12 Νοεμβρίου 2007

Μη σκεφτεσαι οτι εγκαταλειπεις τη μαμα σου, και να το κανεις το βημα. Αργα η γρηγορα θα γινει αλλωστε, αρκει οπως ειπαν και οι υπολοιποι κι εσυ η ιδια να κανεις οσο συχνοτερες επισκεψεις μπορεις και να της συμπαραστεκεσαι οσο γινεται, γιατι θα ναι μεγαλη αλλαγη και στη δικη της ζωη (οχι απαραιτητα κακη ομως).

Σημείωση συντονιστή: Το θέμα αυτό προήλθε από το θέμα «Όταν έρχεται η ώρα να φύγεις από το σπίτι...»

Nana · 12 Νοεμβρίου 2007

Να προσθέσω σε αυτά που έιπαν οι προλαλήσαντες τα εξής:

Σκέψου ότι η μητέρα σου μπορεί να μη σε έχει κοντά της, ΟΜΩΣ θα αισθάνεται περήφανη που τα βγάζεις πέρα μόνη σου, που τη σκέφτεσαι αν και είσαι μακριά της, που κάνεις τελικά αυτό που θες. Σκέψου, ότι αντιθέτως θα αισθάνεται τύψεις και ότι σου είναι βάρος, όταν δει ότι μένεις στο πατρικό σου για να μην την αφήσεις μόνη.

Σημείωση συντονιστή: Το θέμα αυτό προήλθε από το θέμα «Όταν έρχεται η ώρα να φύγεις από το σπίτι...»

Angie_Ann · 26-08-07

Όντας και εγώ καταπιεσμένο παιδί αντί να σκέφτομαι τις σπουδές σκέφτομαι όλη μέρα πως να φύγω από το σπίτι...Από την μια τους λυπάμαι και προσπαθώ να φτιάξω τις σχέσεις μας αλλά από την άλλη η επιθυμία τους να ελέγξουν τη ζωή μου είναι ασφυκτική.Τουλάχιστον δεν μου δίνουν ούτε μια δραχμή πλέον αλλά και πάλι έχουν το επιχείρημα ότι αν δεν μου αρέσουν αυτά που λένε να φύγω από το σπίτι. Δεν θέλω να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες αλλά ελπίζω σύντομα να τα καταφέρω να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. Το μόνο κακό είναι ότι δεν μπορώ να αφιερώσω στις σπουδές μου το χρόνο που θα ήθελα ούτε τώρα αλλά ούτε και ποτέ αφού θα δουλεύω και είναι κρίμα :/

Klaus · 26-08-07

Αρχική Δημοσίευση από Angie_Ann:
Όντας και εγώ καταπιεσμένο παιδί αντί να σκέφτομαι τις σπουδές σκέφτομαι όλη μέρα πως να φύγω από το σπίτι...Από την μια τους λυπάμαι και προσπαθώ να φτιάξω τις σχέσεις μας αλλά από την άλλη η επιθυμία τους να ελέγξουν τη ζωή μου είναι ασφυκτική.Τουλάχιστον δεν μου δίνουν ούτε μια δραχμή πλέον αλλά και πάλι έχουν το επιχείρημα ότι αν δεν μου αρέσουν αυτά που λένε να φύγω από το σπίτι. Δεν θέλω να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες αλλά ελπίζω σύντομα να τα καταφέρω να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. Το μόνο κακό είναι ότι δεν μπορώ να αφιερώσω στις σπουδές μου το χρόνο που θα ήθελα ούτε τώρα αλλά ούτε και ποτέ αφού θα δουλεύω και είναι κρίμα :/

Κάνε υπομονή δεν είσαι η μόνη.Όλοι τα ίδια περνάμε και εγώ έπιασα δουλειά παρόμοια ακούω.Είσαι μοναχοπαίδι?

Ενήλικα "παιδιά" και ανεξαρτησία από την οικογένεια

Διάσημο μέλος

Διάσημο μέλος

e-steki.gr Founder

Διάσημο μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Επιφανές μέλος

Διάσημο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

e-steki.gr Founder

Δραστήριο μέλος

Διάσημο μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Διάσημο μέλος

Διάσημο μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Δραστήριο μέλος

Διάσημο μέλος

Διάσημο μέλος