Δημήτριος Πικιώνης

Νεογέννητος

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Νεογέννητος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών. Έχει γράψει 848 μηνύματα.
Δημήτριος Πικιώνης



Ο Δ. Πικιώνης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1887. Οι ρίζες της οικογενείας του ευρίσκονται στη Χίο. Την κλίση του στην ζωγραφική την αποδίδει ο ίδιος στον πατέρα του, την αγάπη του για τα τραγούδια του λαού και την ποίηση του Σολωμού, στον εξάδελφό του, τον ποιητή Λάμπρο Πορφύρα.
«Το παιδί μαθαίνει ακούοντας μυστικές φωνές μέσα του... Εκεί κάτω, εις τα βράχια της Φρεάττυδας που καθημερινάς μας πήγαινε την αδελφή μου κι εμένα η γιαγιά μας, ανάμεσα στα τραχειά εκείνα βράχια, όπου η αύρα έσειεν απαλά το μίσχο του φυτού που φύτρωνε στις κουφάλες των βράχων, στο χώμα το θεοφόρο, το σπαρμένο από θραύσματα των αγγείων, ανάμεσα από τα χαίνοντα πηγάδια που μου μιλούσαν για τους αρχαίους κατοίκους αυτής της γης, της γης μου, μόρφωνα τη συνείδησή της, έπλαθα την ιστορία της...»

Το 1904 ο Δημήτρης Πικιώνης αρχίζει να φοιτά στο Πολυτεχνείο Αθηνών για πολιτικός μηχανικός. Δεν παύει όμως να έχει το βλέμμα του στραμμένο στη ζωγραφική και στο απέναντι τμήμα της Σχολής Καλών Τεχνών. Θα γίνει φίλος με τον Γεώργιο Κίρικο, μαθητής και φίλος του Παρθένη και λίγο ύστερα επιστήθιος φίλος του Μπουζιάνη. Μαζί θα συζητούν θέματα ζωγραφικής και για τα μελλοντικά τους σχέδια. Σημαντικότατη είναι και η γνωριμία του με τον Περικλή Γιαννόπουλο. Ο ζωγράφος Παρθένης και ο Π. Γιαννόπουλος είναι αυτοί οι οποίοι θα πείσουν τον πατέρα του Δ. Πικιώνη να τον στείλει στο Μόναχο για να σπουδάσει ζωγραφική. Έτσι, το 1908 βρίσκει τον Πικιώνη πτυχιούχο του Πολυτεχνείου να μεταβαίνει στο Μόναχο για σπουδές στη γλυπτική και τη ζωγραφική, αλλά και στο Παρίσι, στην Ecole des Beaux Arts, να συνεχίζει τις αρχιτεκτονικές του σπουδές.
Το 1912 δίνει το παρόν στον Ελληνικό στρατό μετέχονας ως Ανθυπασπιστής του Μηχανικού στους εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους. Όταν θα αποστρατευθεί θα φέρει το βαθμό του λοχαγού. Ταυτόχρονα μελετά την νεοελληνική παράδοση και αρχιτεκτονική, ζωγραφίζει και γράφει. Η τέχνη αποτελεί για τον Πικιώνη θρησκευτική πράξη ευλάβειας και λατρείας προς τη Μητέρα Φύση.

Δάσκαλος

Το 1921 διορίζεται επιμελητής στο Πολυτεχνείο στο μάθημα της Κλασσικής και Μεσαιωνικής Αρχιτεκτονικής (καθηγητής Α. Ορλάνδος) και το 1925 εκλέγεται καθηγητής. Μέχρι το 1958 από την έδρα του προσπάθησε να μεταδώσει στους νέους αρχιτέκτονες την αγάπη στην ελληνική φύση, τον σεβασμό στην ελληνική παράδοση και το ελληνικό τοπίο, την πίστη στο δημιουργικό της ελληνικής φυλής. Άλλοι τον ακολούθησαν, άλλοι όχι. Όλοι σχεδόν όμως δέχονται ότι υπήρξε ο μύστης της πραγματικής νεοελληνικής τέχνης και ότι συνέβαλε όσο κανείς άλλος στην αισθητική μας παιδεία.

Αρχιτέκτων

Η δημιουργία του στην αρχιτεκτονική θα αρχίσει το 1921 με το σπίτι του Φ. Μωραΐτου στο Ν. Φάληρο εμπνεόμενος την λαϊκή αρχιτεκτονική και τις μέχρι τότε ιδέες του. Θα ακολουθήσει το σπίτι του Καραμάνου στα Πατήσια το 1925, το 1927 το σπίτι του φίλου του ζωγράφου Σπ. Παπαλουκά στον συνοικισμό Κυπριάδου. Επίσης το θερινό θέατρο της Μαρίκας Κοτοπούλη στην οδό Χέυδεν, για το οποίο σχεδίασε και τα σκηνικά της πρώτης παραστάσεώς της. Το σχολείο του Λυκαβηττού θα είναι το τελευταίο έργο αυτής της περιόδου. Στις αρχές της δεκαετίας του ’30 θα τονίσει την αξία της εκδηλώσεως της ατομικότητος κάθε φυλής και του «λαϊκού» ως φύλακας της πανάρχαιας ουσίας της εθνότητος. Χαρακτηριστικά μάλιστα θα σημειώσει ότι το οικουμενικό πνεύμα πρέπει να συντεθεί με το πνεύμα της εθνότητος. Έτσι τα έργα του Πικιώνη αυτής της περιόδου θα είναι σπίτια εμπνευσμένα από την αιγαιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική, καθώς και το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης το οποίο αποτελεί μία σύνθεση μακεδονική με σύγχρονο χαρακτήρα.
Από το 1935 έως το 1937 ο Πικιώνης μαζί με τους Ν. Χατζηκυριάκο – Γκίκα, Στρατή Δούκα, Σπ. Παπαλουκά, Σ. Καραντινό, Τ. Παπατζώνη, Μι. Τόμπρο και Αγγ. Θεοδωρακόπουλο εκδίδουν το περιοδικό τέχνης το «3ο Μάτι». Μέσα από τις σελίδες δίνουν κατευθύνσεις σε πνευματικά και εθνικά θέματα, μιλούν για ανάγκη πειθαρχίας και ιεραρχίας και καυτηριάζουν τον στείρο μιμητισμό. Προτείνουν τη μελέτη της Ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς και την ενημέρωση στις σύγχρονες εξελίξεις. Ακολούθως, τη δημιουργία νέας πρωτοπορίας στις ελληνικές τένες και στον πολιτισμό, σε συνδυασμό του μοντέρνου με την ελληνικότητα.
Το 1938 πρωτοστατεί στη διοργάνωση της πρωτότυπης και επιτυχημένης εκθέσεως του Συλλόγου Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης στην αίθουσα Στρατηγόπουλου. Η έκρηξη του πολέμου το 1940, δεν θα επιτρέψει στον Πικιώνη την έκδοση του έτοιμου σχεδόν έργου του, «Πινακοθήκη της Τέχνης του Ελληνικού Λαού». Μετά την απελευθέρωση πρωτοστατεί στην ανοικοδόμηση περιοχών όπως ο Πειραιάς, η Λαμία και τα νεοαπελευθερωθέντα Δωδεκάνησα. Ειδικά για τα Δωδεκάνησα σημειώνει: «Μέλη νέα και πρωτογνώριστα του ίδιου πάντα ιερού κορμιού της Ελλάδος και νέος ήλιος, νέα αυγή, νέα ημέρα. Όλα νέα και τα ίδια μαζί, κι ένας νέος εαυτός μας άγνωστος μαζί, απ’ το ίδιο αίμα, απ’ το ίδιο σπλάχνο».
Η δεκαετία του ’50 θα είναι η πλέον δημιουργική για τον Πικιώνη. Η συσσωρευμένη εμπειρία, η έρευνα, ο στοχασμός και η πίστη στην Ελληνική γη αποδίδουν έργα σπουδαία. Σχεδιάζει έναν αυθεντικά ελληνικό συνοικισμό στην Άνω Γλυφάδα, εκεί όπου υπήρχε ο αρχαίος Δήμος της Αθήνας, η Αιξωνή. Έργα του Πικιώνη αυτής της περιόδου είναι ο οικισμός στο δασικό χωριό του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στο Περτούλι Τρικάλων και το Ξενία στους Δελφούς.

Γύρω από την Ακρόπολη

Και μόνο αυτό το έργο το οποίο άρχισε το 1951 για να ολοκληρωθεί το 1957, η διαμόρφωση δηλαδή των λόφων γύρω από την Ακρόπολη, θα αρκούσε να καταξιώσει τον Πικιώνη και μαζί με αυτόν την σύγχρονη ελληνική αρχιτεκτονική. Ο Πικιώνης εργάστηκε με τους συνεργάτες του σε μεγάλο βαθμό επί τόπου. Έτσι διαμορφώθηκαν όπως τα βλέπουμε τώρα: η οδός Διονυσίου Αεροπαγίτου, η μαρμάρινη κλίμακα η οποία οδηγεί στο Ηρώδειο. Οι πλακόστρωτοι και λιθόστρωτοι δρόμοι (όπως στις αρχαίες ελληνικές πόλεις), οι οποίοι οδηγούν προς την Ακρόπολη και προς του Φιλοπάππου, με τα επί μέρους καθιστικά και τα παπλώματα. Η εκκλησούλα του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη, το περίπτερο και το καφενείο με τις ξύλινες κατασκευές και τα εντοιχισμένα ανάγλυφα...
Το 1961 ο Δημήτριος Πικιώνης εκλέγεται «αντεπιστέλλον μέλος» της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Μονάχου και το 1966 μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

«Ω νέε, το εσώτερο πνεύμα των σχημάτων – συμβόλων δεν ξεσκεπάζεται στην ψυχή που δεν έχει μέγεθος. Αν τ’ αντικρίσεις μ’ επιπόλαιο νου κι αδράνεια ψυχής, θ’ αδρανήσουν κι αυτά» - Δημήτριος Πικιώνης









 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 2 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
    • *
  • Φορτώνει...
Top