Βγήκε το ξύλο απ' τον παράδεισο;

Αρχική Δημοσίευση από parafernalia:

Είναι πολύ μεγάλο θέμα για να το αναλύσεις αλλά η ουσία για μένα είναι απλή: Οποιαδήποτε μορφής βία, είτε σωματική είτε ψυχολογική, είναι για τους «γκαγκάδες» γονείς! Αν είναι να τα δέρνουν (έστω και λίγο) ή να βγάζουν τα άγχη και τις φοβίες τους, ας μην κάνουν παιδιά!

Τις απαντήσεις τις βρίσκουμε πάντα στη φύση. Πως μεγαλώνουν τα θηλαστικά ζώα τα ζωάκια τους; Όσο είναι μικρά κάνουν «σκανδαλιές» γιατί απλά εξερευνούν τον κόσμο γύρω τους. Το έχουν ανάγκη και πρέπει να αυτενεργούν. Εμείς απλά παρακολουθούμε διακριτικά και αν το παιδί ξεπεράσει το όριο που βάζουμε, φροντίζουμε να του αποσπάσουμε την προσοχή με κάτι άλλο. Τα «μη» και τα «ουέ» μόνο κακό κάνουν.

Μεγαλώνοντας τα μαθαίνουμε να σκέφτονται σωστά, κυρίως, καταθέτοντας τις δικιές μας εμπειρίες. Το δημοτικό σχολείο είναι για μένα μόνο για την κοινωνικοποίηση των παιδιών. Τη βάση της σκέψης που θα χρησιμοποιήσει στην υπόλοιπη ζωή του, την μαθαίνει το παιδί από το σπίτι.

Αν κάνουν κάτι και θυμώσεις ΠΡΕΠΕΙ να το δείξεις! Αλλά η οργή σου, πρέπει ταυτόχρονα να είναι σαν την οργή του Θεού: Σφοδρή, ακαριαία και με ένα ουράνιο τόξο μετά!

Click για ανάπτυξη...

Μιας λοιπόν που κάποιοι μου ζήτησαν παράδειγμα, θα πάρω αφορμή από το κείμενο του Parafernalia για να δώσω κάποια, αν και διαφωνώ με την πρώτη φράση που έκανα bold.

Όσοι έχουν γάτες ξέρουν ότι η μαμά γάτα είναι η καλύτερη μητέρα στη φύση. Μαθαίνει στα γατάκια της πώς να επιβιώνουν, πώς να κυνηγάν, τα προστατεύει με κάθε κόστος και ξέρει να γίνεται πειστική απέναντι στον αντίπαλο που τα απειλεί (όπως βέβαια κάνουν και άλλα ζώα) κλπ. Επίσης ξέρετε ότι δύσκολα θα βρεις πιο παιχνιδιάρικα, άτακτα και ανυπότακτα πλάσματα από τα νεαρά γατάκια. Η γάτα λοιπόν αφήνει τα γατάκια να κάνουν ό,τι τρέλλα τους καπνίσει, μόλις όμως τα μικρά περάσουν τα όρια, για παράδειγμα όταν θέλει να τα μαζέψει στη φωλιά και αυτά σκορπίζονται, τα δέρνει!! Πώς το κάνει; Κοιτώντας τα αυστηρά και άγρια, τους ρίχνει "κατραπακιές" με το μαλακό της πέλμα, προσέχοντας να μη βγάλει τα νύχια της. Τα γατάκια κατεβάζουν τ' αυτιά και τρέχουν από πίσω της. (Από τις πλέον διασκεδαστικές σκηνές που έχω παρακολουθήσει). Η γάτα ξέρει ότι αυτό που θέλει να κάνει είναι σημαντικό για την επιβίωσή τους και δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να κάνει το σωστό. Έχετε δει εσείς γατάκια να...επισκέπτονται τον Φρόυντ;

Κάποτε παρακολούθησα μια γάτα να "διαπαιδαγωγεί" ένα ανθρώπινο μωρό 6 μηνών με τον ίδιο τρόπο. Η γάτα ήθελε να κοιμηθεί. Το μωρό ήθελε να της πιάσει τ' αυτιά. Την πρώτη φορά που το προσπάθησε, η γάτα απλά απέφυγε το χέρι του με κίνηση του κεφαλιού της, ενώ ταυτόχρονα το κοίταξε αυστηρά. Τη δεύτερη φορά έκανε το ίδιο. Την τρίτη όμως φορά, μόλις το μωρό άπλωσε το χέρι του, η γάτα το χτύπησε και το απέκρουσε στον αέρα, χωρίς να βγάλει νύχια ή κάποιον ήχο, κοιτώντας το όμως βλοσυρά αυτήν τη φορά.
Αποτέλεσμα; Το μωρό μάζεψε το χέρι του χωρίς να κλάψει ή να βγάλει φωνή και συνέχισε ν' ασχολείται με κάτι άλλο, ενώ η γάτα με το πιο ευχαριστημένο ύφος του κόσμου συνέχισε το χουζούρι της. ("Συνεννοήθηκαν οι δυό τους", είπα μέσα μου και δεν αντέδρασα καθόλου).
Αυτό εννοώ, αγαπητοί μου συνομιλητές όταν λέω "φωτισμένη" χρήση της βίας. Δεν υπάρχει πιο φωτισμένος ηγέτης από τη μαμά γάτα να είστε σίγουροι...

Όσο γι' αυτό με το οποίο διαφωνώ, απ' όσα έγραψε ο φίλος μας, έχω να πω το εξής: Αν όποιοι είχαν άγχη και φοβίες ή δεν ήταν τόσο σοφοί που να βρίσκουν πάντα τον σωστό παιδαγωγικά τρόπο δεν επιτρεπόταν να κάνουν παιδιά, θα είχε εξαφανιστεί το ανθρώπινο γένος, γιατί οι περισσότεροι θα ήταν έτοιμοι γι' αυτό (αν ήταν ποτέ) σε ηλικία που θα ήταν πια αργά για τεκνοποίηση. Το να κάνεις παιδί είναι μια μεγάλη (και υπέροχη) περιπέτεια που βρίσκεται πάντα στην κόψη του ξυραφιού. Κανείς δεν μπορεί να αποφύγει τα λάθη, αφού μέσω της αλληλεπίδρασής σου με το παιδί μεγαλώνεις κι εξελίσσεσαι κι εσύ μαζί του.

Ανακάλυψα ότι μια σημαντική δεξιότητα που πρέπει να αναπτύξει ένας γονιός είναι η τέχνη του να "μαζεύει" τα λάθη του, με το μικρότερο δυνατόν κόστος για το παιδί.

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Ανακάλυψα ότι μια σημαντική δεξιότητα που πρέπει να αναπτύξει ένας γονιός είναι η τέχνη του να "μαζεύει" τα λάθη του, με το μικρότερο δυνατόν κόστος για το παιδί.

Click για ανάπτυξη...

Πράγματι αυτό είναι ίσως από τα σημαντικότερα πράγματα που καλείται να μάθει να κάνει ένας γονιός.
Μου έκανε ιδιαίτερα καλή εντύπωση η επιλογή της λέξης "μαζεύω". Νομίζω τοποθετεί το θέμα στη σωστή του βάση. Ελπίζω να συμφωνείς πως "μαζεύω" δε σημαίνει πάντα "κουκουλώνω" αλλά μπορεί να σημαίνει και αυτό όπου η περίσταση το απαιτεί.

Άκου μια περίπτωση που μου έτυχε με την κόρη μου:
Μια φορά, όταν ήταν 4 χρονών περίπου, έκανε κάτι, για το οποίο έκρινα ότι πρέπει να είμαι αυστηρός. Της λέω λοιπόν: "Άκου να δεις, τώρα δεν σου μιλάει ο Κωστάκης (έτσι με αποκαλεί, όχι μπαμπά) αλλά ο πατέρας σου!!!" Το παιδί με κοίταξε παράξενα και δεν απάντησε. Το απόγευμα, έπαιζε με δυο κουκλάκια σκυλάκια που είχε. Αφού λοιπόν τα σκυλάκια δαγκώθηκαν λίγο μεταξύ τους, γυρνάει το μεγαλύτερο σκυλάκι και λέει στο μικρότερο (φυσικά το παιδί το έλεγε): "Τώρα δεν σου μιλάει ο Αζόρ, στου μιλάει ο σκύλος ο πατέρας σου!!!" Φυσικά εγώ γέλασα πολύ με την ατάκα αυτή και από τότε έχει μείνει σαν αστείο μεταξύ μας ότι εγώ είμαι (όταν θυμώνω) ο σκύλος ο πατέρας της.
Μερικές φορές αναγκάζεσαι να τα μαζέψεις ηττημένος αγαπητή μου, πώς να το κάνουμε...Το μυστικό είναι το εξής: "Κι εγώ, κι εσύ, όπως και όλοι οι άνθρωποι, μπορεί να πούμε ή να κάνουμε λαλακίες, όμως ας μην επιμένουμε ποτέ σε λαλακίες". Η ανατροφή παιδιών είναι δυναμική διαδικασία και κρίνεται κάθε στιγμή. Ευτυχώς η αγάπη μπορεί να διαγράψει τα λάθη και από τις δυο μεριές.

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Το μυστικό είναι το εξής: "Κι εγώ, κι εσύ, όπως και όλοι οι άνθρωποι, μπορεί να πούμε ή να κάνουμε λαλακίες, όμως ας μην επιμένουμε ποτέ σε λαλακίες".
[...]
Ευτυχώς η αγάπη μπορεί να διαγράψει τα λάθη και από τις δυο μεριές.

Click για ανάπτυξη...

Ναι, έτσι είναι και αυτό δεν ισχύει μόνο στις σχέσεις μας με τα παιδιά, αλλά σε κάθε τομέα της ζωής μας. Ενα λάθος είναι καλύτερα να το παραδέχεσαι παρά να εμμένεις σ'αυτό.
Ακόμα κι αν πολλές φορές το αλεπουδάκι αποδεικνύεται σοφότερο της αλεπούς. Και οι δύο, γονείς και παιδί είμαστε άλλωστε πάντα σε μια εξελικτική διαδικασία που κάθε λάθος είναι μέρος της.

πάρα πολύ καλή τοποθέτηση απ το Χάος

Αρχική Δημοσίευση από parafernalia:

Άσχετο, πόσο μπάτσα είναι η "γατίσια" μπάτσα;

Click για ανάπτυξη...

Αυτό το αναρωτήθηκα κι εγώ, μια που είμαι cat-illiterate και dog-person!

πάντως παιδιά, απ όσο είδα εγώ τουλάχιστον (και διορθώστε με αν κάνω λάθος) απ όσους είπαμε ότι είμαστε υπέρ στη μπάτσα μια στα τόσα κι αν, κανένας δεν υπερασπίστηκε τον σωματικό πόνο ή το χαστούκι ή κάτι που θα είναι βάρβαρο κι επίπονο
όλοι αναφέραμε για ένα "ταπ" στα μαλακά... περισσότερο σαν τιμωρία κι όχι σαν σωματική βία
αυτή αντιλαμβάνομαι ότι είναι και η γατίσια μπάτσα

Αν η μπάτσα είναι περισσότερο τιμωρία τότε γιατί όχι μια τιμωρία αλλά μια μπάτσα?

Απάντησε μου σε κάτι (ή όποιος θέλει): Τι θέλουμε να δείξουμε στο παιδί με μια μπάτσα? Τι θέλουμε να του προκαλέσουμε και πως εξυπηρετεί τους σκοπούς μας?

τιμωρία...
τιμωρία = πήγαινε στο δωμάτιο σου (ναι? ναι αλλά στο δωμάτιο όμως είναι γεμάτο παιχνίδια )
τιμωρία = δε θα φας παγωτό για 3 μέρες (ναι? ναι αλλά θα φάει μπακλαβά )


με μια μπάτσα... μάλλον θέλουμε να προκαλέσουμε κάποιες φορές τον φόβο ότι ο γονιός είναι ισχυρότερος - δυνατότερος μέσα στο σπίτι και θα γίνει αυτό που λέει αυτός ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνει το παιδί το γιατί....
τα παιδιά είναι μεν πανέξυπνα αλλά δεν καταλαβαίνουν πάντα τα πάντα με τον τρόπο που θα θέλαμε

παράδειγμα της ανιψιάς μου όταν ήταν 5 ετών
πάει να πιάσει ένα μαχαίρι και φυσικά δεν....
πιάνει λοιπόν η αδερφή μου και έκανε μια ολόκληρη συζήτηση για το ότι δεν έπρεπε να πιάνει τα μαχαίρια γιατί κόβουν γιατί θα βγάλει αίμα γιατί θα τραυματιστεί κλπ κλπ κλπ όλα σωστά μέχρι εδώ....
ούτε τη μάλωσε ούτε τίποτα... όμορφα και ήρεμα της εξήγησε το "κακό"
μετά από 3 μέρες την κράτησε για λίγες ώρες η μητέρα μου
φυσικό είναι ότι κάποια στιγμή, ξέφυγε απ την προσοχή της
σε αυτή τη στιγμή λοιπόν, πήγε και πήρε το μεγαλύτερο κουζινομάχαιρο και αυτοτραυματίστηκε στο χέρι της (αρκετούτσικα)
όταν την ρώτησαν λοιπόν, γιατί παιδί μου... δεν σου εξήγησε η μαμά μπλα μπλα μπλα... η απάντηση ήταν αποστομωτική...
ναι η μαμά μου εξήγησε αλλά εγώ ήθελα να το δω από μόνη μου ότι αυτό έτσι είναι

εεεε εγώ σε αυτή την περίπτωση λέω... αν το παιδί "φοβάται" και λίγο το γονιό δεν είναι κακό....ο γονιός για αυτό ακριβως το λόγο δεν πρέπει να είναι "φίλος" του παιδιού...
μπορεί να κάνω και λάθος φυσικά...

γιατί προκαλεί "φόβο" (εντός πάντα λογικών ορίων έτσι?)
είναι η μάχη του κάθε ζωντανού οργανισμού να επιβιώσει έναντι των άλλων ως ισχυρότερος
ακόμα και τα παιδιά προσπαθούν να επιβληθούν (μην σας ξεγελάει το χαριτωμένο φατσάκι τους )
αυτό δεν είναι κακό φυσικά... μεγαλώνουν και μαθαίνουν να είναι δυνατά στην κοινωνία, να στέκονται στα πόδια τους γερά κλπ
απλά πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν όρια
πού θα σε φοβάται το παιδί και πού θα το αφήσεις να σε καβαλήσει για να νιώσει ισχυρό
υπάρχουν πράγματα που ένα παιδί δεν τα καταλαβαίνει όσο έξυπνο κι αν είναι, γιατί απλά τα παιδιά δεν έχουν την αίσθηση του κινδύνου και της επιβίωσης. Εξαρτώνται απόλυτα απ τον γονιό τους

Υπάρχουν πολλών ειδών τιμωρίες. Δεν είναι μόνο "πήγαινε στο δωματιό σου.
Η τιμωρία καθορίζεται από το εκάστοτε παιδί.
π.χ. εμένα αν με έκλειναν στο δώματιό μου και δε με ενοχλούσε και κανείς θα ήταν η καλύτερή μου!
Κλείνόμουν με τις ώρες από μόνη μου, όχι να με βάζανε τιμωρία..

με μια μπάτσα... μάλλον θέλουμε να προκαλέσουμε κάποιες φορές τον φόβο ότι ο γονιός είναι ισχυρότερος - δυνατότερος μέσα στο σπίτι και θα γίνει αυτό που λέει αυτός ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνει το παιδί το γιατί....

Click για ανάπτυξη...

Αυτό δημιουργεί μια καταγραφή λοιπόν που λέει περίπου στο παιδί:
"Πρέπει να κάνω ότι λέει η μαμά γιατί έχει περισσότερη δύναμη από μένα"
Το πιθανότερο είναι σε κάποια δεδομένη στιγμή να επιχειρήσει να δοκιμάσει κι εκείνο τη δύναμή του επάνω σου. Και τότε τι θα συμβεί? Θα το δείρεις δυνατότερα?
Μια μπάτσα είναι αρκετή για πολύ λίγο. Και δεν εξηγεί τίποτα. Και δεν μπορεί να παραμείνει μια μπάτσα με το πέρασμα του χρόνου γιατί δε θα έχει καμία επίδραση με τον καιρό.
Μια μπάτσα (και δύο και τρείς) συνηθίζεται (σας είπα το προσωπικό μου παράδειγμα) και δεν εξελίσει το άτομο.
Επίσης μην ξεχνάμε ότι πέραν της σχέσης που θέλουμε να έχουμε εμείς με το παιδί (σχέση παιδιού-γονέα δηλαδή) είναι και οι σχέσεις που θα αναπτύξει το παιδί (σχέσεις παιδιού-κοινωνίας)
Και τι θα έχει μάθει το παιδί? "Ο δυνατότερος κερδίζει" ή "με φοβούνται άρα με σέβονται" [φυσικά αυτό για κάποιους δεν είναι καθόλου κακό] και όχι "αν θέλω να με σέβονται πρέπει να έχω επιχειρήματα".
Έπειτα φόβος = σεβασμός? Δε νομίζω.

εεεε εγώ σε αυτή την περίπτωση λέω... αν το παιδί "φοβάται" και λίγο το γονιό δεν είναι κακό....ο γονιός για αυτό ακριβως το λόγο δεν πρέπει να είναι "φίλος" του παιδιού...
μπορεί να κάνω και λάθος φυσικά...

Click για ανάπτυξη...

Φυσικά κι εγώ μπορεί να κάνω λάθος. Συζήτηση κάνουμε και ανταλλάσουμε απόψεις.
Εγώ συνηθίζω να λέω "κάθε μητέρα/πατέρας ξέρει καλύτερα για το παιδί του" και το πιστεύω.
Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Στο δικό μου παιδί για καλή μου τύχη το μοντέλο "συζήτηση-τιμωρία-επιχειρήματα" λειτούργησε πολύ καλά και ήδη μπαίνει σε μια ηλικία που δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα μπορούσα να τη χτυπάω. Διότι όταν δεν καταλάβαινε δεν είχε νόημα το ξύλο και τώρα που καταλαβαίνει το ξύλο θα την προσβάλλει ενώ ο δικός μου στόχος είναι να της παρουσιάσω τη δική μου οπτική γωνία να της παρουσιάσω τους κυνδύνους και να της δώσω τα εφόδια να μπορεί να πάρει σωστές απόφάσεις για τον εαυτό της και παράλληλα να με σέβεται όχι σαν μάνα της, αλλά σαν έναν άνθρωπο που εκτιμά τη σκέψη του και τις θέσεις του στη ζωή γενικότερα.
Ο γονιός κατά τη γνώμη μου, πρέπει και δεν πρέπει να είναι φίλος με το παιδί. Είναι μια πολύ λεπτή ισορροπία όχι πάντα εφικτή και η πορεία έχει πολλές φορές λάθη και κακοτοπιές που ευτυχώς όπως είπε και ο Χαούλης ξεπερνιώνται με αγάπη.

Αρχική Δημοσίευση από Lorien:

Oχι απαραιτητα. Ειδικοτερα αν ειναι μικροτερο. Το μηνυμα ισως θα ειναι "παιχνιδι με μαχαιρι ---> πονος".

Click για ανάπτυξη...

Πως ακριβώς βγαίνει το συμπερασμά σου? Τον πόνο τον προκάλεσε η μαμά όχι το μαχαίρι.

Επιμένω. Όσο μικρότερο είναι ένα παιδί, τόσο λιγότερο δικαιολογείται η μπατσα.
Εάν αποφάσιζα να χρησιμοποιώ τη μπάτσα για να συνετίσω το παιδί μου, δε θα το έκανα κάτω των 4-5 ετών και σίγουρα όχι πάνω από τα 13. Δεν έχω στοιχεία. Το μόνο που έχω είναι η εμπειρία μου.
Από εκεί και πέρα: "Ο καθένας ξέρει καλύτερα για το παιδί του".

Αρχική Δημοσίευση από Lorien:

Οταν δε μπορει ενα παιδι ακομα μονο του να καταλαβει καποιους κινδυνους, πρεπει να βρεθει προσωρινη λυση.

Click για ανάπτυξη...

Δεν νομίζω πως στη διαπαιδαγώγηση μπορεί να υπάρξει "προσωρινή λύση". Ουδέν μονιμότερο του προχείρου και το συνειδητό όπως και το ασυνείδητο λειτουργούν συνεχώς και δε πολύκαταλαβαίνουν από προσωρινές λύσεις.

Αρχική Δημοσίευση από Lorien:

Εσυ Isiliel θα αφηνες το παιδακι να παιζει με μαχαιρια για να μην τυχον του δημιουργησεις τραυμα απο ενα χτυπημα και μια φωνη ; Με το ρισκο να βγαλει κανα ματι ; No thanks. Kαι μη μου πεις "να προσεχουμε να μην εχει προσβαση σε μαχαιρια". Ολο και καποιος κινδυνος μπορει να υπαρξει που δε μπορουμε να ελεγξουμε. Εκτος αν βαλουμε το παιδι σε καμια γυαλα.

Click για ανάπτυξη...

Το δικό μου παιδί πέρασε από αυτή την ηλικία χωρίς να τραυματιστεί, χωρίς να το δείρω και χωρίς να κρύψω τα μαχαίρια και τα γυάλινα βάζα στα ντουλάπια. Magic? Δε νομίζω.

Αρχική Δημοσίευση από Lorien:

Η πλειοψηφια των γενιων μας εχει φαει καποιες φορες καμια μπουφλα απο τους γονεις, δε νομιζωη πλειοψηφια να σηκωσε ποτε χερι πανω τους. Χμμ...

Click για ανάπτυξη...

Δε με έχεις συνηθίσει σε αυθαίρετα συμπεράσματα. Από που το συμπεραίνεις αυτό? Εσύ είσαι που λες πως η προσωπική εμπειρία δεν μπορεί να αποτελεί στατιστικό στοιχείο.
Δεν εννοώ φυσικά ότι το παιδί θα σε βάλει κάτω να σε ζουπακιάσει, αλλά μια που υπάρχει ο μιμητισμός, το λογικό είναι να προσπαθήσει να σε μιμηθεί. Μια μπάτσα στην ανάποδη της παλάμης του εσύ, μια μπάτσα στην ανάποδη της παλάμης σου κι αυτό. Monkey see, Monkey do.
Κι αν δεν το κάνει σε σένα, θα το κάνει σε κάποιον άλλο που θα αισθάνεται πως έχει το πάνω χέρι.

Αρχική Δημοσίευση από Lorien:

Μα μιλαμε οτι δεν γινεται να περασεις το μηνυμα αλλιως.

Click για ανάπτυξη...

Εγώ μεγαλώνω παιδί και σου λέω πως γίνεται. Γιατί με αγνοείς τόσο απροκάλυπτα?!
Γιατί αγνοείς τη σελίδα που παρέθεσα στην αρχή που είναι ενάντια στη σωματική βιά?
Γίνεται πάντως. Εκτός κι αν μεγαλώνω το μικρό Βούδα!

Αρχική Δημοσίευση από Lorien:

Εμεις μιλαμε για γονεις που κτυπησανε το παιδι τους 3-4 φορες σε ολη του τη ζωη.

Click για ανάπτυξη...

Αδύνατον αυτό. Σήμερα είναι τα μαχαίρια, αύριο είναι η κουζίνα, μεθαύριο τα απορρυπαντικά, έπειτα το μπαλκόνι, έπειτα ο δρόμος έξω απ' το σπίτι...θες να συνεχίσω? Εφ' όσον δε διαλέξεις τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιβολής και διαπαιδαγώγησης, προσωπικά θεωρώ πως δεν είναι εύκολο να το αλλάξεις.

Αρχική Δημοσίευση από Lorien:

Αν ανησυχειτε τοσο για 2-3 μπουφλες τοτε πρεπει να βγαινετε στους δρομους για την ψυχολογικη

Click για ανάπτυξη...

Και βέβαια μας ενδιαφέρει και η ψυχολογική βία. Το τόπικ αναφέρεται στην σωματική. Αυτό είναι όλο.

Μήπως τελικά μας συμβαίνει αυτό?:

Αρχική Δημοσίευση από Μοναχός:

με το να μάθει το παιδί ότι η βία αποτελεί μία πρακτική την οποία έχει το δικαίωμα ο γονέας να χρησιμοποιεί σύντομα θα την εφαρμόσει και το ίδιο, με αποτέλεσμα έναν νέο κύκλο βίας (το παιδί ακόμη και όταν γίνει γονιός θα σκέφτεται ότι το ξύλο αποτελεί την καλύτερη παιδαγωγική μέθοδο γιατί έπιανε στο ίδιο)

Click για ανάπτυξη...

Σ'ευχαριστώ καλέ μου Μοναχέ!! Τα συνόψισες μια χαρά!

Αρχική Δημοσίευση από maik85:

Πιό πολύ κακό κάνουν τα video-games που παίζουν τα παιδιά-counter strike, warcraft, diablo- και περιέχουν βία, ή οι ταινίες που βλέπουν στην tv και ό,τι άλλο κυκλοφορεί ανεξέλεγκτα στο net, παρά μια μπάτσα που ίσως του δώσει ο γονιός. Και εννοώ πιο πολύ κακό από άποψη προώθησης της βίας και εικόνων που χαράσσονται στην μνήμη των παιδιών.

Click για ανάπτυξη...

Έχω ανοίξει ολόκληρο τόπικ πάνω σ'αυτό!!!



Δε διαφωνώ μαζί σας, κανείς δε θα πάθει κάτι τραγικό από μερικές ξυλιές.
Αν θα μάθει κάτι μέσα από αυτό αμφισβητώ. Αν θα βοηθήσει το ρόλο μας σαν γονείς αμφισβητώ...
Mπορεί να πάθει όμως κάτι τόσο...καθημερινό που να μην το αναγνωρίζουμε καν σαν πρόβλημα.
Εκτός κι αν θεωρείτε όλοι πως είμαστε ο τελειότερος εαυτός -μας- που μπορούμε να γίνουμε.
Το πως αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις της καθημερινότητάς μας είναι άμεσα συνδεδεμένο με την παιδική μας ηλικία και τον τρόπο που μαθαίνουμε να τα αντιλαβανόμαστε.

Νομίζω πως έχω πει όσα είχα να πω στο θέμα.
Άλλωστε με κάλυψε παραπάνω από απόλυτα ο Μοναχός στο τελευταίο του ποστ.