Όταν έρχεσαι δεύτερος…

Κι εγώ συμφωνώ ότι πρέπει να υπάρχει εγωισμός. Είναι παρεξηγημένη έννοια και όντως σε υγιή πλαίσια βοηθάει το άτομο να κρατήσει τις ισορροπίες, ακόμα και την αξιοπρέπειά του.

Οι λόγοι που ωθούν κάποιον να είναι δεύτερος σε μια σχέση είναι πολλοί. Πέρα από χαμηλή αυτοπεποίθηση, δεν σπανίζουν τα άτομα που μπορούν να λειτουργήσουν μόνο σε σχέση και κάνουν πολλές υποχωρήσεις για να το καταφέρουν! Όμως, μπορώ να καταλάβω και τον ερωτευμένο που θέλει να το παλέψει επειδή θεωρεί ότι δεν μπορεί χωρίς το άτομο που τον ενδιαφέρει και νομίζει ότι αργά ή γρήγορα θα καταφέρει να φτάσει την σχέση στα επίπεδα που θα είναι ίση και για τους 2. Αυτό είναι κάτι που σε όλους μπορεί να συμβεί και κυρίως όταν είμαστε σε τρυφερή ηλικία μου φαίνεται και φυσιολογικό (πιο πολύ θα με προβλημάτιζε ο ερωτευμένος που δεν παλεύει για την αγάπη του).

Αλλά πολύ σημαντικό είναι να μην αφήσουμε τον εαυτό μας να χάσει την αξιοπρέπειά του. Να μην κάνουμε πράγματα για τα οποία θα ντραπούμε μακροπρόθεσμα. Άλλωστε αν φτάσουμε στα υπόγεια του αυτοσεβασμού μας, πώς περιμένουμε τον άλλο να μας δώσει την θέση που επιθυμούμε;

Εγω παλι δεν καταλαβαινω γιατι εχει επικρατησει η αποψη οτι ο εγωισμος ειναι ελαττωμα. Φυσικα και ειναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ στοιχειο μιας υγειους προσωπικοτητας. ο ΥΠΕΡΜΕΤΡΟΣ εγωισμος ειναι ελαττωμα.

Ίσως γιατί είναι τόσο ερωτευμένος με τον άλλον που προκειμένου να μην έχει τίποτα, προτιμάει και αυτά τα ψίχουλα που του πετάει το αντικείμενο του πόθου του. Μια φορά στη ζωή μου έχω έρθει δευτερη εν γνώσει μου και το έχω μετανιώσει. Δεν ήταν σχέση, ήταν ένας τύπος που εγώ έκοβα φλέβες (όπως και όλη η παρέα) αλλά δεν τολμούσα καν να σκεφτώ να κάνω κάτι μαζί του επειδή είχε σχέση στην Αθήνα, με την οποία έλεγε όπου σταθεί κι όπου βρεθεί πόσο όμορφα περνούσαν και πόσο ερωτευμένοι ήταν. Έτσι, είχα αρκεστεί στη φιλία του και δεν μου πέρναγε απο το μυαλό κάτι παραπάνω. Μέχρι που μια μέρα πριν φύγει για Αθήνα, είχαμε πιάσει μια συζήτηση για πρώην αισθήματα κλπ και ξαφνικά με φίλησε και φασωθήκαμε αγρίως. Την επόμενη μέρα προσπαθούσε να με πλησιάσει, εγώ ντρεπόμουν πάρα πολύ και τελικά έφυγε για Αθήνα. Το ίδιο συνέβη και την επόμενη χρονιά το καλοκαίρι, πάλι μια φορά μόνο. Ήμουν τότε 16-17 χρονών. Απ'ότι έμαθα δεν είχε απατήσει ποτέ ξανά την κοπέλα του, τώρα αν ισχύει δεν ξέρω. Αν συνέβαινε τώρα δεν νομίζω οτι θα ενέδιδα, αλλά τότε είχα πολύ μικρή αυτοεκτίμηση και ειδικά στον συγκεκριμένο άνθρωπο δεν μπορούσα να αντισταθώ, όσο κι αν προσπαθούσα. Πάντως μου άφησε μια πικρή γεύση, μιας και εγώ ήθελα συναίσθημα, καθώς ήμουν πολύ ερωτευμένη και οι φάσεις που κάναμε ήταν καθαρά σεξουαλικές (αν και δεν κάναμε σεξ, μόνο στοματικό).