Μοιραζόμαστε ποιήματα

Mάιρα · 06-10-16

Το λίγο, Μιχαέλα Κόλλια

Είμαστε τυχεροί που μπορούμε να κάνουμε τις επιθυμίες μας λέξεις
γιατί οι πράξεις είναι δύσκολες
και χρονοβόρες
Όταν γράφουμε χωρίς περιστροφές και διορθώσεις
με παιδικότητα όταν λέμε αυτά που οι άλλοι δε μπορούν
και ποτέ να μην τελειώνουμε γιατί πάντα κάτι περισσεύει
να μας αρκεί η ηδονή όταν οι λέξεις χύνονται στα απέραντα κορμιά μας
Είμαστε τυχεροί, σου λέω, που κάνουμε τις λέξεις μας επιθυμίες
γιατί οι σκέψεις είναι ουρλιαχτά
και κρύβονται συνήθως στο σκοτάδι
Όταν ανέμελα κοιμόμαστε
με τα χέρια μας όταν χουφτώνουμε όσα οι άλλοι αγνοούν
και πάντα κρυφές να ‘ναι οι προθέσεις μας γιατί έτσι μας βολεύει
να τρεμουλιάζει το κορμί μας, να χύνεται στις παχύρρευστες λέξεις
Είμαστε, όμως, άτυχοι γιατί οι λέξεις δεν αρκούν
και οι επιθυμίες γερνούν απότομα
ξεχνούν τον πόθο που τις έθρεψε
Όταν οι λέξεις βγαίνουν από μέσα μας και γίνονται ξένες
με οίκτο όταν καταλαβαίνουμε ότι οι άλλοι θέλουν να χαθούν
το ποτέ και το πάντα μας καταδιώκουν
βιάζουν την ανάσα μας, μπαίνουν μέσα μας με το ζόρι
Είμαστε τυχεροί γιατί είχαμε λέξεις να πούμε
μα είμαστε άτυχοι γιατί σηκώσαμε φέρετρα
Είμαστε τυχεροί γιατί κάποια στιγμή είχαμε επιθυμίες να βρούμε
μα είμαστε άτυχοι γιατί πέσαμε ένας ένας ξαφνικά
σάπισαν οι ηδονές
και γίναν ματαιώσεις

ultraviolence · 01-11-16

Μόνο ~ Κωνσταντίνος Καρυωτάκης

Αχ, όλα έπρεπε να ‘ρθουν καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν.
Βαρκούλες να μου φύγουνε τα χρόνια,
να φύγουνε, να σβήσουν.

‘Ετσι, όπως εχωρίζαμε τα βράδια,
για πάντα να χαθούνε τόσοι φίλοι.
Τον τόπο που μεγάλωνα παιδάκι
ν’ αφήσω κάποιο δείλι.

Τα ωραία κι απλά κορίτσια –ω, αγαπούλες!–
η ζωή να μου τα πάρει, χορού γύρος.
Ακόμη ο πόνος, άλλοτε που ευώδα,
να με βαραίνει στείρος.

Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα
δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να ‘ναι,
να παίζουνε τ’ αστέρια εκεί σαν μάτια
και σα να μου γελάνε.

Εξαιρετική μελοποίηση από Λένα Πλάτωνος & Σαβίνα Γιαννάτου

Claire Rentfield · 01-11-16

Αρχική Δημοσίευση από ultraviolence:
Μόνο ~ Κωνσταντίνος Καρυωτάκης

Αχ, όλα έπρεπε να ‘ρθουν καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν.
Βαρκούλες να μου φύγουνε τα χρόνια,
να φύγουνε, να σβήσουν.

‘Ετσι, όπως εχωρίζαμε τα βράδια,
για πάντα να χαθούνε τόσοι φίλοι.
Τον τόπο που μεγάλωνα παιδάκι
ν’ αφήσω κάποιο δείλι.

Τα ωραία κι απλά κορίτσια –ω, αγαπούλες!–
η ζωή να μου τα πάρει, χορού γύρος.
Ακόμη ο πόνος, άλλοτε που ευώδα,
να με βαραίνει στείρος.

Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα
δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να ‘ναι,
να παίζουνε τ’ αστέρια εκεί σαν μάτια
και σα να μου γελάνε.

Εξαιρετική μελοποίηση από Λένα Πλάτωνος & Σαβίνα Γιαννάτου

΄Αφωνη!

Και πράγματι η μελοποίηση κάτι παραπάνω από εξαιρετική. :worship:

Deutsch... Lover · 02-11-16

Τι βρίσκει κανείς ξεφυλλίζοντας το βιβλίο των αρχαίων προσανατολισμού...
Καβάφης- Παράθυρα
Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Η μελοποίηση όντως εξαιρετική!

Κούκου-Βάγια · 02-11-16

Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σου ‘χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
κι ούτε που θα σε ξαναδώ.

Κατερίνα Γώγου

Ελαφίνα · 08-02-17

θα γίνουμε οι δυο μας μία σταγόνα,
πότε θα κυλάει στο λαιμό από την κούραση
πότε από το πάθος
θα γίνουμε οι δυο μας μία σταγόνα
που θα κυλάει από τα μάτια μας,
που θα πέφτει στο δροσερό χώμα
και στη καυτή άσφαλτο.
θα γίνουμε μία σταγόνα ευτυχίας και χαμού
σε έναν ωκεανό που χάνεσαι,
μία σταγόνα καλοκαιρινού απογεύματος
σε ποτήρι με κρασί.
εσύ και εγώ θα γίνουμε σταγόνα
που τα χέρια ενός θεού
εκείνου που μας έπλασε για να 'μαστέ μαζί, διαμόρφωσαν.
μία σταγόνα που μπορεί να γίνει χείμαρρος
και τους πόνους μας να σβήσει.

ultraviolence · 25-03-17

'Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

Nτίνος Χριστιανόπουλος - Ενός λεπτού σιγή.

Deutsch... Lover · 26-03-17

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΣΟΥ;

Τον πεινασμένο, που σου βούτηξε
την τελευταία μπουκιά, εχθρό τον βλέπεις.
Τον κλέφτη όμως, που ποτέ δεν πείνασε,
ποτέ σου απ’ το λαιμό δεν τον εβούτηξες.

- Bertolt Brecht

Wer ist dein Feind? von Bert Brecht

Den Hungernden, der dir

Das letzte Brot wegnimmt, siehst du als Feind an.

Aber dem Dieb, der nie gehungert hat

Springst du nicht an die Gurgel

Ιππολύτη · 06-04-17

Να μάθεις να φεύγεις

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας
Να φεύγεις - αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για τον δρομο
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου
(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δε θα είναι ποτέ δικά σας - αποδέξου το)
Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας
Να φεύγεις από κει που δεν ξέρουν πού βρίσκεσαι - από κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όπως νομίζεις
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουργιες, με ουρανό και αλάτι
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι, κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω - δεν τους το χρωστάς
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου
Μην πιστεύεις αυτά που λένε - η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δε θα δουλεύει
Να μη συγχωρείς όσους δεν έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση την κοροϊδία κοροϊδία
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουριζει σαν μωρό
Κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι, μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και. Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί απ τη μήτρα
Να φεύγεις από όσα νομισες γι' αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ' αυτά

(Άγνωστη)

miss marple · 06-04-17

Μες τις παινεμένες χώρες, Χώρα

παινεμένη, θα ‘ρθει κι η ώρα,

και θα πέσεις, κι από σέν’ απάνου η Φήμη

το στερνό το σάλπισμά της θα σαλπίσει

σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση.

Πάει το ψήλος σου, το χτίσμα σου συντρίμι.

Θα ‘ρθει κι η ώρα· εσένα ήταν ο δρόμος

σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση,

σαν το δρόμο του ήλιου· γέρνεις· όμως

το πρωί για σε δε θα γυρίσει.

Και θα σβήσεις καθώς σβήνουνε λιβάδια

από μάισσες φυτρωμένα με γητειές·

πιο αλαφρά του περασμού σου τα σημάδια

κι από τις δροσοσταλαματιές·

θα σε κλαιν’ τα κλαψοπούλια στ’ αχνά βράδια

και στα μνήματα οι κλωνόγυρτες ιτιές.

Και θα φύγεις κι απ’ το σάπιο το κορμί,

ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα,

και δε θά’ βρει το κορμί μια σπιθαμή

μες στη γη για να την κάμει μνήμα,

κι άθαφτο θα μείνει το ψοφίμι,

να το φάνε τα σκυλιά και τα ερπετά,

κι ο Καιρός μέσα στους γύρους του τη μνήμη

κάποιου σκέλεθρου πανάθλιου θα βαστά.

Όσο να σε λυπηθεί

της αγάπης ο Θεός,

και να ξημερώσει μιαν αυγή,

και να σε καλέσει ο λυτρωμός,

ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!

Και θ’ ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,

θα γθυθείς της αμαρτίας το ντύμα,

και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή,

θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,

σαν το κόρφο το γυναικείο, σαν το κύμα,

και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί

να κατρακυλήσεις πιο βαθιά

στου Κακού τη σκάλα,

για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί

θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!

Τα φτερά,

τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!

Κωστής Παλαμάς, Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου,

(απόσπασμα από τον Προφητικό που αναφέρεται στην Ελλάδα)

ultraviolence · 06-04-17

Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει
ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει
ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα
κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει
όταν τ' αεροπλάνα πετάνε
η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε
είναι τρομέρο το θέαμα
η αίσθηση αυτή ότι πετάς
δεν έχω άλλη εκλογή
ένα κίτρινο ταξί περιμένει
φυσάει, θα χειμωνιάσει
δύο ώρες και ξημερώνει
συννεφιασμένη Κυριακή
πρώτη μέρα του χειμώνα
σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα
απ' το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω
ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω
να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο
να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο
κουλουριασμένοι σα μπάλα να εκτοξευθούμε
μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...

Απόσπασμα απ'το ποίημα του Κ.Βήτα Το ταξίδι της φάλαινας που μελοποίηθηκε από τους Στέρεο Νόβα.

Αγγελος Κοκ · 06-04-17

Λιγες οι νυχτες με φεγγαρι που μ΄αρεσαν
Τ'αλφαβηταρι των αστρων που συλλαβιζεις
οπως το φερνει ο κοπος της τελειωμενης μερας
και βγαζεις αλλα νοηματα κι αλλες ελπιδες
πιο καθαρα μπορεις να διαβασεις
Τωρα που καθομαι ανεργος και λογαριαζω
λιγα φεγγαρια απομειναν στην μνημη...
Σιωπες αγαπημενες της σεληνης...

Σεφερης

Guest 986132 · 27-08-17

Βάσκο Πόπα - Κυνηγητό

Κάποιοι δαγκώνουν κάποιους
Τους κόβουν χέρι ή πόδι ή οτιδήποτε

Στα δόντια το κρατάνε
Τρέχουνε έξαλλοι
Το θάβουνε στη γη

Ξεχύνονται οι άλλοι παντού
Οσφραίνονται ψάχνουν οσφραίνονται ψάχνουν
Όλη τη γη ξεσκάβουν

Αν βρουν οι τυχεροί το χέρι τους
Είτε το πόδι τους είτε το οτιδήποτε
Είναι η σειρά τους να δαγκώσουν

Το παιχνίδι συνεχίζεται ζωηρά

Όσο υπάρχουν χέρια
Όσο υπάρχουν πόδια
Όσο υπάρχει οτιδήποτε

Βάσκο Πόπα, Ποιήματα, Μτφρ.: Έλλη Σκοπετέα, Τα παιχνίδια (Κυνηγητό), σελ. 27,
(Από τη συλλογήΟ αγρυπνόκαμπος, Εκδόσεις Κέδρος, 1979

Αρκτούρος · 13 Μαρτίου 2018

Εκόμισα εις την Τέχνην

Κάθομαι και ρεμβάζω. Επιθυμίες κ’ αισθήσεις
εκόμισα εις την Τέχνην— κάτι μισοειδωμένα,
πρόσωπα ή γραμμές· ερώτων ατελών
κάτι αβέβαιες μνήμες. Aς αφεθώ σ’ αυτήν.
Ξέρει να σχηματίσει Μορφήν της Καλλονής·
σχεδόν ανεπαισθήτως τον βίον συμπληρούσα,
συνδυάζουσα εντυπώσεις, συνδυάζουσα τες μέρες.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Edit: Κ. Καβάφης

Zilda · 13-03-18

Το γκαζάκι σ'αφήνει απροειδοποίητα
(Εκτρωμα φραπέ αντί καφές αχνιστός)
στο κρύο αυτό -σαν περίνεο ευνουχισμένο
χάραμα του Μάρτη
Κάπως έτσι μ'άφησαν όλα ξαφνικά
Ερωτας, μίσος, διεκδικήσεις
Φευγαλέες αναμνήσεις
Αδιάφορες πια φωνές
από αλλότριο πλήθος
Χτίζοντας το όχημα πρόδωσα την πτήση
Ο αλαζονικός πιγκουίνος τώρα
τρομαγμένο ιγκουάνα ροβολά
στον παγωμένο ωκεανό
Ισως πάλι έσερνα πάντα άστοχη εξάρτυση
για τον τελικό παγετώνα
-ήξερες σώμα, όλα τα 'ξερες απ' την αρχή
και μ' άφησες να κυλιστώ
ανύποπτος έως την πτώση
Μια ζωή κουβαλούσα επιθυμίες αναρίθμητες
Πάθη προκεχωρημένα φυλάκια
Δερβένια οι κλειδώσεις
Μπορεί ελεύθερος πια
Σπάθες μου πού τριγυρνάτε;
Α.Σ.Α. (2007)

Αρκτούρος · 13-03-18

Φωτολάτρης
Φιλύρας Ρώμος

Το φως επόθησε ο τυφλός
και τούγινε θρησκεία…

Προσκυνητής εμίσεψα στο μακρυνό ερμοκκλήσι,
που απά στο βράχο υψώνεται λευκό σαν περιστέρι,
κι ήπια νερό στη βρύση του, πλάι στο κυπαρίσσι,
που η Μοίρα το θεμέλιωσε με το λευκό της χέρι.

Του κάκου κι αν ξεδίψασα στο κάμα τ’ Αλωνάρη,
κι αν ηύρα μπρος μου ολάνοιχτη του ερμοκκλησιού τη θύρα,
φτερώνομαι σαν το πουλί στο πιο ψηλό κλωνάρι,
προς μιας θρησκείας υπέρκοσμης τη φωτεινή πλημμύρα.

Ω Φως… σε σένα η προσευχή κι η δέηση κι η λατρεία,
που νέο ρυθμόν αυτιάζομαι στ’ ολόλαμπρό σου θάμα,
τα βάρυπνα τα μάτια μου που κάθε αυγήν ανοίγεις,
να κοινωνήσω επόθησα το φωτεινό σου ανάμα…

(από τα Άπαντα, Εκδόσεις Γκοβόστη 1939)

Αρκτούρος · 13-03-18

Κ. Δημουλά
Το άλλοθι

Kάθε που σ' επισκέπτομαι
μονάχα ο καιρός που μεσολάβησε
από τη μια φορά στην άλλη έχει αλλάξει.
Kατά τα άλλα, όπως πάντα
τρέχει από τα μάτια μου ποτάμι
θολό το χαραγμένο όνομά σου
– ανάδοχος της μικρούλας παύλας
ανάμεσα στις δυο χρονολογίες
να μη νομίζει ο κόσμος ότι πέθανε
αβάπτιστη η διάρκεια της ζωής σου.
Eν συνεχεία σκουπίζω τις μαραμένες
κουτσουλιές των λουλουδιών προσθέτοντας
λίγο κοκκινόχωμα εκεί που ετέθη μαύρο
κι αλλάζω τέλος το ποτήρι στο καντήλι
με άλλο καθαρό που φέρνω.

Aμέσως μόλις γυρίσω σπίτι
σχολαστικά θα πλύνω το λερό
απολυμαίνοντας με χλωρίνες
και καυστικούς αφρούς φρίκης που βγάζω
καθώς αναταράζομαι δυνατά.
Mε γάντια πάντα και κρατώντας το σώμα μου
σε μεγάλη απόσταση από το νιπτηράκι
να μη με πιτσιλάνε τα νεκρά νερά.
Mε σύρμα σκληρής αποστροφής ξύνω
τα κολλημένα λίπη στου ποτηριού τα χείλη
και στον ουρανίσκο της σβησμένης φλόγας
ενώ οργή συνθλίβει τον παράνομο περίπατο
κάποιου σαλιγκαριού, καταπατητή
της γείτονος ακινησίας.

Ξεπλένω μετά ξεπλένω με ζεματιστή μανία
κοχλάζει η προσπάθεια να φέρω το ποτήρι στην πρώτη
τη χαρούμενη τη φυσική του χρήση
την ξεδιψαστική.
Kαι γίνεται πια ολοκάθαρο, λάμπει
το πόσο υποχόνδρια δε θέλω να πεθάνω

ακριβέ μου – πάρτο κι αλλιώς:
πότε δε φοβότανε το θάνατο η αγάπη;

(από το Eνός λεπτού μαζί, Ίκαρος 1998)

Αρκτούρος · 14-03-18

Επιτύμβιο στη Γάτα μου την Tούτη
Σεφέρης Γιώργος

Eίχε το χρώμα του έβενου τα μάτια της Σαλώμης
η Tούτη η γάτα που έχασα· διαβάτη, μη σταθείς.
Bγήκε απ' το χάσμα που έκοβε στης μέρας το σεντόνι
τώρα να σκίσει δεν μπορεί του ζόφου το πανί.

Άγκυρα 22.8.1949

(από το Tετράδιο Γυμνασμάτων, β΄, Ίκαρος 1976)

Αρκτούρος · 15-03-18

Aπολογία στα Zώα
Παπαντωνίου Ζαχαρίας

Σαν αλαργεύουν από με γεμάτοι τρόμο οι γάτοι
θαρρώντας που απαντήθηκαν με φοβερό διαβάτη
ας ήταν, Θε μου, δυνατό να βγούνε απ’ την απάτη.

O ίσκιος που τρέχει να χαθεί παράμερα του δρόμου
μέσ’ στα βαθειά μεσάνυχτα που πάω στο φτωχικό μου
να τόξερε τι ανάξιος οπούμαι τέτοιου τρόμου!

Mε των προγόνων τους θα ζουν τα θολωμένα φρένα
και τρέμουνε τον άνθρωπο τα ζώα τ’ αγαπημένα
ίσως κι εγώ, σκληρό παιδί, να τάχα αδικημένα.

Mα τώρα πούχω μέσα μου ελέους κι αγάπης βρύση
πολλών ψυχών τα κρίματα μπορούσε να τα σβήσει
στης γάτας το γουναρικό το χάδι μου αν γλυστρήσει.

Στη μοναξιά μας την ιερή και τη βαθειά ησυχία
όταν εκείνη αργοπατεί στα μάταια τα βιβλία
δεν είναι η σιωπή μας νους, ο λόγος ανοησία;

Bουβή η αφή, μα νόημα κι υπομονή γεμάτη
χαϊδεύοντας τη ράχη του γυρτή, απαλή, χνουδάτη,
μιλεί του ζώου για τη φριχτήν ανθρώπινην απάτη.

Aς ήταν η ασημότερη κι η πιο κυνηγημένη
στο κρύο! τη νύχτα! από στενό σοκάκι μαζεμένη
από τις δούλες και τις γριές αναθεματισμένη

από το πετροβόλημα παιδιών φοβερισμένη
για ζεστασιά! για μίλημα! για χάδι πεινασμένη
αυτή που θάτανε γραφτό να κάμω ευτυχισμένη!

(από το Nεοέλληνες Λυρικοί, Bασική Bιβλιοθήκη 29, «Aετός» A.E., 1954)

tsilimpirlidis · 15-03-18

Φέρτε μου να γεννήσω
όλα τα μωρά της πλάσης,
δώστε μου να
πεθάνω όλους τους θανάτους.

Μοιραζόμαστε ποιήματα

Διάσημο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Περιβόητο μέλος

Επιφανές μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Νεοφερμένος

Τιμώμενο Μέλος

Επιφανές μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Guest 986132

Επισκέπτης

Πολύ δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Νεοφερμένος