Διαταραχή ελλειματικής προσοχής (ADHD). Υπάρχει;

Εχω βαρεθεί να κάνω εργασίες πάνω σε διάφορες "διαταραχές" που αμφιβάλλω κατά πόσο είναι όντως διαταραχές. Η συγκεκριμένη είναι η χειρότερη από όλες, μιας και τα συμπτώματα είναι πράγματα που όλοι λίγο-πολύ τα έχουμε κάνει κάποια στιγμή στη ζωή μας και ίσως κάνουμε ακόμα σε μεγάλο βαθμό. Σύμφωνα με το DSM και το ICD, όχι μόνο έχω ADHD αλλά και όλοι όσοι ξέρω έχουν ή είχαν κάποτε (συμπτώματα για πάνω από 6 μήνες σε 2 διαφορετικά μέρη, π.χ. σπίτι και σχολείο). Πράγματα όπως υπερκινητικότητα, δυσκολία συγκέντρωσης, συχνή απόσπαση της προσοχής, κλπ. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για παιδιά, τα οποία πρέπει να είναι υπερκινητικά και να μην συγκεντρώνονται σε ένα πράγμα γιατί δεν είναι βαριεστημένοι ενήλικες με μονότονη δουλειά σε ένα κουβούκλιο να περιμένουν τη σύνταξη. Και μετά πάνε και τα στουμπώνουν στα Ritalin για να "διορθώσουν" κάτι που κατά τη γνώμη μου είναι φυσιολογική παιδική συμπεριφορά.

Συγγνώμη αν υπάρχει αντίστοιχο, δεν μου δουλεύει η αναζήτηση.

η διαταρραχή ελλειματικής προσοχής δηλαδή μιλάει για τα υπερκινητικά παιδια??αυτά που βρισκονται συνεχώς σε διαφορες δραστηριότητες?? και αυτό κρίνεται διαταρραχή?δηλαδή τα παιδιά θα πρέπει να κάθονται και να ασχολούνται με ένα πράγμα?νομιζω ειναι απολύτως φυσιολογικό τα παιδιά και ιδιαίτερα τα παιδιά νηπιακής και σχολικής ηλικίας να ασχολούνται με πολλά πράγματα ταυτόχρονα και να αποσπάται εύκολα η προσοχή τους!εδω αποσπάται σε μας...

Αρχική Δημοσίευση από christinelle:

Συγγνώμη αν υπάρχει αντίστοιχο, δεν μου δουλεύει η αναζήτηση.

Click για ανάπτυξη...

Υπάρχει αυτό εν έτη 2008, αλλά το πιο πρόσφατο που θυμάμαι είναι η συζήτηση πάνω στην αναθεώρηση του κώδικα DSM. Σχετικά με το ADHD ο ερευνητής Πέτρος Αργυρίου γράφει εκτενέστερα εδώ.

Αρχική Δημοσίευση από Vkey:

Koρίτσια....όλα εξαρτούνται από την ένταση και κατά πόσο αυτή η ησυμπεριφορά δημιουργεί προβλήματα στην κοινωνικοποίηση και στη μάθηση του παιδιού....

Click για ανάπτυξη...

Μα αυτό λέω, ότι εγώ και πάρα πολλοί γνωστοί μου είχαμε προβλήματα στην κοινωνικοποίηση και τη μάθηση επί χρόνια συν όλα τα συμπτώματα που πολλά τα έχουμε ακόμα αν και σε πιό ήπιο βαθμό. 'Η όλοι είμαστε άρρωστοι ή κάτι δεν πάει καλά γιατί μου φαίνεται ότι όλες οι συμπεριφορές έχουν γίνει κάποιο σύνδρομο ή "διαταραχή".

Ολα αυτά μοιάζουν βγαλμένα από βιβλίο και όχι η δική σου άποψη/εμπειρία.

Αρχική Δημοσίευση από Lizsa:

Η Διαταραχή ελλειματικής προσοχής αναφερεται σε μαθητες οι οποιοι είναι υπερκινητικοι και δεν μπορουν να συγκεντρωθουν καθολου ευκολα κατα διαρκεια του μαθηματος αλλα και της μελετης.
Τα παιδια αυτα συνηθως ασχολουνται με κατι , οπως π.χ. παιζουν με ενα καλωδιο .η ενα κορδονι , σηκώνονται συνεχως απο τη θεση τους ή είναι μονίμως ανήσυχοι! Αυτα τα παιδια δυσκολα μπορουν να συγκεντρωθουν και οταν το καταφερουν ειναι παρα πολυ ευκολο να διασπαστει η προσοχη τους! Ωστόσο αυτό δεν σημαινει πως αυτα τα παιδιά έχουν χαμηλό δείκτη νοημοσύνης ή κάποιο άλλο πρόβλημα!
Μια μεθοδος ωστε να "ηρεμησει" αυτη η συμπεριφορα, ειναι κατα τη διαρκεια του μαθηματος η αναπαραγωγη σε χαμηλη ενταση κλασσικης μουσικης , όπως ο mozzart εαν θυμαμαι καλα τωρα... ο οποιος, μελετες εχουν δειξει, πως βοηθα μαθητες στο να συγκεντρωθουν καθως τους ηρεμει! Όχι και κάτι τόσο πρακτικό στο ελληνικο σχολειο... Επειδή λίγο πολύ όλα τα παιδιά είναι δραστήρια το εάν όντως ένα παιδί αντιμετωπίζει μαθησιακές δυσκολίες είναι μία διάγνωση που μπορεί να κάνει μόνο ένας παιδοψυχολόγος

Click για ανάπτυξη...

Στη ζωή μας έχουμε μάθει (ή "προγραμματιστεί") να θεωρούμε μερικά πράγματα ως δεδομένα. Π.χ. πάμε στο σχολείο γιατί "έτσι πρέπει". Αν το δεις όμως από κοινωνικο-ψυχολογική σκοπιά, το σχολείο αποτελεί την πρώτη πράξη μιας μαζικής κοινωνικής προσαρμογής. Ένας παιδί υποχρεούται να φύγει απ' το χώρο του για ένα διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό ωρών και να προσαρμοστεί σε ένα περιβάλλον που δεν το ζήτησε αλλά του παρουσιάστηκε ως δεδομένο. Από μόνο του αυτό δημιουργεί μία έλλειψη προσοχής που κάθε άλλο παρά διαταραχή μπορεί να χαρακτηριστεί. Αλίμονο στον παιδικό οργανισμό που δεν αντιδράει στο τσουβάλιασμα, τις υποχρεώσεις, τις ευθύνες και δεν θέλει να παίξει με το κορδόνι, την μπάλα ή να σηκώνεται όρθιο κάθε τρεις και λίγο.

Το λάθος είναι ότι το σχολείο δεν εκμεταλλεύεται τη φυσική ροπή των παιδιών στην αταξία προς όφελος της ομάδας. Η ζωντάνια του συνόλου μπορεί να κουράζει ένα δάσκαλο με σπασμένα νεύρα αλλά είναι άκρως ευεργετική για ένα παιδί που δεν συγκεντρώνεται εύκολα αφού λειτουργεί ως ψυχικός ενισχυτής και της δικής του προσπάθειας για συμμετοχή.

Η διάδραση και η αυτενέργεια είναι δύο πολύ σημαντικοί όροι για τη σύγχρονη παιδαγωγική. Χωρίς αυτά το σχολείο γίνεται νεκρόψυχο, πατριαρχικό και άκρως συστημικό κάτι που φυσικά ευνοεί την άρχουσα τάξη της υπερεθνικής ελίτ. Η κριτική σκέψη αντικαθίσταται από την ερμηνευτική (να αφομοιώνουμε τις ερμηνείες που μας δίνει ο δάσκαλος) και η κοινωνία μετασχηματίζεται σε ένα συνονθύλευμα υποκειμένων που ερμηνεύουν την πραγματικότητα με βάση το ψυχοδυναμικό τους. Αυτό είναι μάνα εξ ουρανού για τον κάθε δεσποτικού ολιγάρχη, αφού αρκεί απλά να μελετήσει το θυμικό τύπο των ανθρώπων που επιθυμεί να χειραγωγήσει.

Ούτε όμως η κριτική σκέψη αποτελεί πανάκεια πια στις μέρες μας. Είναι τόσο βαθειά η αλλοτρίωση των δομών που συνθέτουν τις κοινωνίες που ακόμα και η οποιαδήποτε "κατανόηση - ανάλυση - σύνθεση - αξιολόγηση" λειτουργούν πάντα μέσα σε ένα ψυχαναγκαστικό πλαίσιο που απομακρύνει εκ των πραγμάτων απ' την αντικειμενική αλήθεια. Η Κριτική Θεωρία αν και έχει καταρτιστεί απ' τους πιο σημαντικούς και γενικά αποδεχτούς επιστήμονες αδυνατεί να αυτοπραγματωθεί ακόμα και στο πιο σύγχρονο σχολείο. Ο λόγος κατά τη γνώμη μου είναι η αυστηρά ιεραρχική δομή της που την μετατρέπει σε άλλο ένα "ευαγγέλιο" διδακτικής ανίκανο να απορροφήσει τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες για προσωπική ανασύνθεση που αποτελεί το θεμέλιο λίθο της: Κάθε προσωπικό φίλτρο να νοείται μέσω της κρίσης ώστε να επαναδιατυπώνεται συνεχώς.

Νομίζω ότι οι συνθήκες μας οδηγούν να αρχίσουμε σταδιακά τη μελέτη ενός άλλου τρόπου σκέψης όπου η προσωπική ανασύνθεση δεν θα είναι άλλο ένα βήμα μιας διδακτικής διαδικασίας, αλλά ο ουσιώδης πυρήνας κάθε νοήματος. Μια σκέψη αναστοχαστική, παιγνιώδης, προσωπική όσο και φυσική που το πρώτο της μέλημα θα είναι να κρίνει τη μέθοδο. Με αυτή τη σκέψη το ADHD θα μετατραπεί από διαταραχή σε ευλογία!