Τι θα κάνατε αν κάποιο κοντινό σας πρόσωπο έπασχε από ψυχική νόσο ;

augusta

Νεοφερμένος

Η augusta αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 6 μηνύματα.
Γεια σας παιδια! Οπως λεει και ο τιτλος εαν καποιο κοντινο σας προσωπο, φιλος ή συγγενης, σας ελεγε οτι διαγνωστηκε με μια ψυχικη νοσο (αγχωδη διαταραχη/ καταθλιψη/ κ.α.) και ακολουθει μια φαρμακευτικη αγωγη, πως θα αντιδρουσατε; Θα απομακρυνοσασταν ή θα τον στηριζατε; Ποιες ειναι γενικα οι αποψεις σας;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

timonierhs

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο timonierhs αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,430 μηνύματα.
Δεν εχω τετοια περιπτωση με κοντινο μου προσωπο. Αν ειχα, Φυσικα θα τον βοηθουσα μεχρι το σημειο που θα ειχα τη δυνατοτητα και θα τον στηριζα ωστε να το Ξεπερασει. Επισης θα φροντιζα σ'εκεινο το διαστημα να μην τον εκανα να αισθανεται καθολου μειωνεκτικα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

cha0s

Περιβόητο μέλος

Ο cha0s αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός λογισμικού και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,382 μηνύματα.
Εχω έναν τέτοιο φίλο. Οτι και να γίνει τον στηρίζω και εγώ και η παρέα ολόκληρη. Πολλές φορές μπορεί να πάθει κρίση πανικού/άγχους, πρέπει να το αντιμετωπίσεις ψύχραιμα και να τον ηρεμήσεις. Για παράδειγμα μια φορά πηγαίναμε για καφέ και όταν οδηγούσα μου λέει πάμε πίσω, δεν είμαι καλά, μ' έπιασε κρίση πανικού. Και χωρίς δεύτερη σκέψη γυρίσαμε όλοι πίσω και τον πήγαμε σπίτι του και αράξαμε εκεί για να ηρεμήσει. Στο κάτω κάτω αυτό είναι η φιλία. Να συμπαραστέκεσαι στον άλλο και στις δύσκολες στιγμές, όχι μόνο να λέτε για γκομενικά και να πηγαίνετε για ποτά και ξενύχτια :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Klaus

Διάσημο μέλος

Ο Klaus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 37 ετών και επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 2,810 μηνύματα.
Γεια σας παιδια! Οπως λεει και ο τιτλος εαν καποιο κοντινο σας προσωπο, φιλος ή συγγενης, σας ελεγε οτι διαγνωστηκε με μια ψυχικη νοσο (αγχωδη διαταραχη/ καταθλιψη/ κ.α.) και ακολουθει μια φαρμακευτικη αγωγη, πως θα αντιδρουσατε; Θα απομακρυνοσασταν ή θα τον στηριζατε; Ποιες ειναι γενικα οι αποψεις σας;

Εξαρτάται από την ασθένεια πιστεύω...Σε μία απλή περίπτωση η στήριξη είναι απαραίτητη και επιβάλλεται για κοντινό πρόσωπο. Αν όμως η σοβαρότητα της κατάσταση δεν χρήζει μόνο στήριξης εκεί πέρα πιστεύω είναι το πραγματικό πρόβλημα...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

mindcircus

Περιβόητο μέλος

Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
Απομακρυνση; Αυτο ειναι ο,τι πιο βαρβαρο εχω τελευταια ακουσει. Θα σου αρεσε να χεισ εσυ το προβλημα και να βλεπεσ τουσ ανθρωπουσ σου να απομακρυνονται για να σωσουν το τομαρι τουσ τα τομαρια;
Μενεις στο πλαι, φροντιζεις και στηριζεισ περισσοτερο κι απο πριν! Αλι σε αυτον που χει προβλημα, μπροστα του οι αλλοι ειναι βασιλιαδες. Βοηθαμε τους πιο αδυναμους απο εμας. Ταλαιπωρουμαστε, προσπαθουμε. Αλλα υπαρχουν τοσα καθικια εκει εξω που κοιταζουν μονο την καλοπεραση τους, φωναζουν πως νοιαζονται αλλα δεκαρα δε δινουν.
Οπως καταλαβαινεις, σε τετοιες περιπτωσεις, βαζεις τα δυνατα σου, μενεις, συμπονας και βοηθας.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

augusta

Νεοφερμένος

Η augusta αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 6 μηνύματα.
Ενταξει καλα τα λες, δε καταλαβα ομως προς τι η επιθεση. Δεν εγραψα πουθενα οτι εχω τετοια προθεση απομακρυνσης, μια συζητηση ηθελα νανοιξω και νακουσω μερικες αποψεις. Και η απομακρυνση μια αντιδραση ειναι. Δεν αντεχουν ολοι το βαρος μιας ασθενειας ειτε σωματικης ειτε ψυχικης. Πολλοι ακουνε για ψυχιατρους και ψυχοφαρμακα και τους βαρανε διπλα καμπανακια για τρεξιμο. Ακους οτι εισαι τρελος, αποτυχημενος, φυτο που παιρνεις χαπια, φρασεις οπως "ολα στο μυαλο ειναι" και διαφορα αλλα παραδειγματα αγνοιας στην Ελλαδα του 2014, και καταληγεις να νιωθεις περιεργος και απομονωμενος επειδη το ειπες και δε σε καταλαβε κανεις. Δεν ειναι ευκολο να μιλησεις για κατι τετοιο θεωρω χωρις να φοβασαι την αντιδραση του αλλου..

Ενθαρρυντικες οι αποψεις σας παντως, cha0s ο φιλος σου ειναι παρα πολυ τυχερος! :D
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

mindcircus

Περιβόητο μέλος

Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
Οχι, γενικο σχολιασμο κανω και κατακρινω οσουσ επιλεγουν την απομακρυνση. Πρεπει καποιοσ που θα το κανει, να εχει μια πολυ πειστικη δικαιολογια για να γινει αποδεκτη.
Διοτι οπως ειπα το να κοιτας την παρτη σου (γενικο) ειναι κακο. Ειμαστε υποχρεωμενοι να βοηθουμε τους πιο αδυναμους. Αυτοι απο που θα βρουν την στηριξη αν δεν την εχουν απο τους δικους τους ανθρωπους;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Gate4

Επιφανές μέλος

Η Ηägring αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ασία. Έχει γράψει 25,581 μηνύματα.
Προσωπικά θα προσπαθούσα να βοηθήσω όσο μπορώ. Δεν εγκαταλείπουμε τα άτομα που αγαπάμε μόλις δούμε ότι περνάνε κάποια δύσκολη φάση.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

athinouli

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η athinouli αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 347 μηνύματα.
μου συμβαινει και αυτο που κανω ειναι να αντιμετωπιζω την κατασταση εντελως φυσιολογικα σαν να μη συμβαινει τιποτα παρεχοντας το 1000τοις εκατο απο τη θετικη ενεργεια που διαθετω σαν ανθρωπος.. εχω βοηθησει αρκετα πιστευω το ατομο αυτο και παραλληλα τον ιδιο μου το εαυτο γιατι βλεποντας καλπαζουσα βελτιωση στην ψυχολογια ενος ανθρωπου που αγαπας, κατευθειαν ανεβαινεις και εσυ..
το μονο πραγμα που δεν προκειται να κανω ειναι να παρατησω την κατασταση θελοντας να αμυνθω για να μη στεναχωρεθω..
η ανθρωπια στα δυσκολα φαινεται..
στα ευκολα ειναι ολοι αγγελουδια..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Darkness

Περιβόητο μέλος

Η Darkness αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 5,129 μηνύματα.
Γνωρίζω τέτοια άτομα και πάντα μένω δίπλα τους έτσι κι αλλιώς.
Γενικά, έχω κάτι, που όταν ξέρω πως κάποιος έχει κάτι που τον ταλαιπωρεί τον αγαπώ υπερ περισσότερο και γενικά αυτή την πλευρά ανθρώπων νομίζω πρτοτιμώ. Όταν κάτι δεν σου πάει καλά γίνεσαι καλός, όταν είναι όλα μέλι γάλα σε σημείο αηδίας είσαι πολύ σκατάνθρωπος. Αν θέλαμε να το πάμε από πλευρές θρησκείας στο ''όλα τέλεια'' δεν υπάρχει ευλογία.

Το ότι όλο αυτό μπορεί να φανερώνει ακόμη μια ανωμαλία μου σαν άνθρωπο δεν το ξέρω.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Stavri_

Τιμώμενο Μέλος

Η Stavri_ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών και επαγγέλεται Barista. Έχει γράψει 4,687 μηνύματα.
Ψυχική νόσος; Χμμμ... Διαφωνώ με τον χαρακτηρισμό στις περισσότερες των περιπτώσεων. Προτιμώ την έκφραση "προσωπικές δυσκολίες-ιδιαιτερότητες". Έτσι άλλωστε αντιμετωπίζω και τον εαυτό μου. Είμαι διαγνωσμένη με Σύνδρομο Asperger και οι καθημερινότητά μου μόνο εύκολη δεν είναι. Οι καταθλιπτικές διαθέσεις πχ που αναφέρθηκαν παραπάνω ,ή οι κρίσεις πανικού είναι συχνό "φαινόμενο" στη ζωή μου. Δε θεωρώ ότι πάσχω από κάτι. Απλά είμαι διαφορετική. Όπως ο κάθε άνθρωπος έχει ορισμένα χαρακτηριστικά που τον καθορίζουν, έτσι και εγώ αισθάνομαι πως διαθέτω κάποιες ιδιαιτερότητες-δυσκολίες που συνθέτουν τον χαρακτήρα μου. Απλά δεν είναι το ίδιο εύκολο για όλους να τις δεχτούν. Πόσο μάλλον όταν η εξωτερική σου εμφάνιση είναι καθόλα φυσιολογική και εσύ χαρακτηρίζεσαι μη νευροτυπικός. Τι να κάνουμε τώρα; Ο εγκέφαλος μου λειτουργεί διαφορετικά, ή καλύτερα όχι με το συνηθισμένο τρόπο. Πλέον έχω συμβιβαστεί με αυτό γιατί αυτή είμαι εγώ. Αυτός είναι ο εαυτός μου και ούτε μπορώ, ούτε και θέλω (πια) να τον αλλάξω.
Δεν έχω πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου, αλλά όσοι είναι δίπλα μου με αγαπούν και τους αγαπώ πραγματικά, σε μία σχέση ανιδιοτέλειας μπορώ να πω. Δυστυχώς, δε μπορώ να μιλήσω σε αρκετούς ανθρώπους για την ιδιαιτερότητά μου, καθώς για τους περισσότερους "υγιείς" Ελληναράδες ,ο ψυχίατρος και η φαρμακευτική αγωγή αντιμετωπίζονται σαν κάποιο είδος τρέλας. Δεν κατανοούν ότι αν πχ ο εγκέφαλός σου υστερεί ποσότητας μίας χημικής ουσίας, πρέπει με κάποιο τρόπο να τη λάβεις και αυτός είναι η φαρμακευτική αγωγή. Πώς όταν έχεις αλλεργία παίρνεις τα κατάλληλα φάρμακα; Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες, πιο σπάνιες, περιπτώσεις. Πολλοί έχουν συνδέσει τον αυτισμό με την κλασική μορφή του, αλλά λίγοι ξέρουν ότι σε υψηλά λειτουργικά στάδια, ο υψηλός δείκτης νοημοσύνης συνοδεύεται με κάποια συμπτωματολογία και κάποιες ιδιαιτερότητες. Είναι μέρος της ζωής μου και όποιος με θέλει στη δική του, θα με δεχθεί με αυτές. Όποιος δεν αντέχει τη διαφορετικότητα, πολύ απλά δεν αποτελεί μέρος της δικής μου ζωής. Και αυτό δε το κάνω για μένα, αλλά για αυτό τον άνθρωπο που δεν αντέχει το διαφορετικό και νομίζει θα του γίνει βάρος στη δική του ζωή. Συνεπώς... σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε! :P

Υ.Γ: Ας μην ξεχνάμε ότι συνήθως αυτός που θεωρεί τον εαυτό του πλήρως υγιή ,είναι και ο περισσότερο "ασθενής".
Πρέπει ο κάθε άνθρωπος να μάθει να δέχεται και αυτό που δε συνάδει απαραίτητα με το δικό του "εγώ".
Αν ευχόμουν κάτι, αυτό θα ήταν, μία υγιή κοινωνία. Και δεν εννοώ φυσικά το ευκόλως εννοούμενο...



 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 781029

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Βασικά για εμένα η κατάθλιψη, το άγχος ή αυτό που ανέφερε η Stavri, δε θεωρούνται ψυχικές νόσοι. Οι μισοί γύρω μας έχουν κατάθλιψη και σχεδόν όλοι άγχος. Νομίζω δεν πρέπει να λέμε “να συμπαρασταθώ“ σε έναν άνθρωπο με κάτι απ‘αυτά, αλλά να τον αποδεχτώ. Να τον αποδεχτώ γιατί είναι και αυτός όπως όλοι μας. Όλοι είμαστε κατ‘ επίφαση τόσο όμοιοι αλλά καθ‘ όλα διαφορετικοί :) Είναι δηλαδή ευκολοτερο να δεχτείς κάποιον οξύθυμο λ.χ. παρά έναν αγχώδη;

Υ.Γ. αυτό με τη νοημοσύνη ισχύει. Έχει διαπιστωθεί ότι οι άνθρωποι με υψηλό IQ εμφανίζουν συχνά νευρώσεις, είναι υποχόνδριοι κ.λ.π.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Crooked

Νεοφερμένος

Ο Crooked αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 115 μηνύματα.
Βασικά για εμένα η κατάθλιψη, το άγχος ή αυτό που ανέφερε η Stavri, δε θεωρούνται ψυχικές νόσοι. Οι μισοί γύρω μας έχουν κατάθλιψη και σχεδόν όλοι άγχος.

το άγχος όταν ξεφεύγει από κάποια όρια θεωρείται ψυχική νόσος. όπως και η κατάθλιψη.

Όλα αυτά σχετίζονται με διαταραχές στη έκκριση συγκεκριμένων ορμονών και νευροδιαβιβαστών και για αυτόν τον λόγο και πολλές φορές αντιμετωπίζονται με την χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής (χωρίς να είναι η μόνη μέθοδος).

Το ότι τις έχουν πολλοί δεν πάει να πει ότι δεν είναι ασθένειες.

Αυτοί οι άνθρωποι πέρα από αποδοχή χρειάζονται και στήριξη καθώς πολλές φορές η αντίληψη που έχουν για τον κόσμο είναι διαφορετική από την ''κοινή αντίληψη'' με αποτέλεσμα αυτό να τους φέρνει σε καταστάσεις πολύ άσχημες ή και να κάνουν κακό στον εαυτό τους.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 11 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top