Η ανακάλυψη κι εξερεύνηση του έρωτα

Αρχική Δημοσίευση από self-instructive depressing:

ε χμμ
γκου χου γκου χου
δεν ξέρω πως ακριβώς να το πω αλλά θα προσπαθήσω
μελέτησα προσεκτικά τα τελευταία ποστ καθώς και ολόκληρο το τόπικ
και κατέληξα στο αντίθετο συμπέρασμα
το θέμα είναι ότι απολαμβάνεις την διαδρομή περισσότερο
ακολουθώντας ένα χάρτη
ακόμα και εάν δεν είναι τόσο καλός
παρά χαράσσοντας την πορεία μόνος σου

τέσπα , ποτέ δεν ήμουν καλός στην ερμηνεία κειμένων

Click για ανάπτυξη...

Φαίνεται...
Με το μόνος εννοούσα χωρίς τα φτηνά πορνό (εννοείται ότι εμπλέκεται και άλλο πρόσωπο και δεν αρκείται κάποιος στην Μαρία Παλάμη...)

Ξεκίνησα τη λαμπρή πορεία μου στην απομυθοποίηση ή σχηματοποίηση της Πραγματικότητας στα 12 με την πρώτη dial-up σύνδεση 56Κ (ένδοξες εποχές όσο το Νάπστερ πέθαινε). Το πρακτικό του θέματος ήρθε πολύ αργότερα και για καλό.

Τα παιδιά εκτίθενται σε πληροφορίες και το ρήμα πετυχαίνει στο ψαχνό όπως εκτίθενται στον ήλιο. Δε λέω "στην εποχή μας" γιατί έχω την αίσθηση ότι και παλιότερα δεν προστατεύονταν τα παιδιά από την πρώιμη ενηλικίωση. Με άλλο τρόπο, βέβαια -όπως οι γάμοι στα 13-14 στις αρχές του αιώνα και τα Κατορθώματα το '40, '50', '60 και ένθεν-. Τώρα υπάρχει μια προετοιμασία αν σκεφτούμε ότι ένα δεκατετράχρονο παιδί θα έχει δει τις τσοντούλες του, θα έχει τραβήξει τη... του, θα το'χει δει το πράγμα να γίνεται, θα'χει δει τις σχέσεις στην τηλεόραση, τα βιβλία, τους γύρω. Η ανοιχτότερη σεξουαλικά και ρομαντικά κοινωνία δίνει στα παιδιά την ευκαιρία να μη βουτάνε (δεν υπάρχει υποννοούμενο) κατευθείαν στο ψητό επί του πρακτέου δηλαδή.

Φαίνεται πως είναι κοινωνική επιταγή και ίσως και βιολογική παρόρμηση τα παιδιά να ερωτεύονται από την προεφηβεία τους. Θα ήταν άτοπο να κάνουμε βήματα πίσω προσπαθώντας να προστατέψουμε τα παιδιά από την πρόωρη έκθεση γιατί έτσι κι αλλιώς θα εκτεθούν. Θα ήταν άτοπο να κάνουμε βήματα πίσω προσπαθώντας να προστατέψουμε τα παιδιά απ'τις πρόωρες εμπειρίες με αγαρμποσύνες γιατί δεν πιάνει. Ακόμα και χωρίς τη Βουγιουκλάκη και χωρίς τη Μπάρμπη και τη Τζέννα και τις γκόμενες του Ροναλντίνιο και δεν ξέρω και γω τι άλλο πεζό πρότυπο τα παιδιά θα έμπαιναν σταδιακά στο κόλπο απ'την προεφηβεία με μια αναμενόμενη έναρξη της ερωτικής ζωής στην πρώιμη εφηβεία και μια αναμενόμενη έναρξη της σεξουαλικής ζωής προς το τέλος της ήβης γιατί πάντα αυτό συνέβαινε και όπως φαίνεται δεν είμαστε αρκετά πολιτισμένοι για να το ελέγξουμε ή να πούμε την αλήθεια γι'αυτά τα θέματα (εμφανίζεται σε στατιστικές ότι οι μέσες ηλικίες πρώτης σεξουαλικής επαφής έχουν καθοδική τάση αλλά ποιος ορκίζεται ότι στις παλιότερες έρευνες οι άνθρωποι τρέμανε την αλήθεια έγκλειστοι στο συντηρητισμό τους).

Με μια σχέση και τις τσοντούλες και την τηλεόραση βγαίνεις άοπλος αλλά πάντα όταν πρόκειται να βγεις θα είσαι άοπλος μέχρι να γεμίσεις κάλλους.

Η κοινωνία ομολογεί την υπερσεξουαλικότητά της, δε γίνεται υπερσεξουαλική σε σχέση με το παρελθόν. Και τότε το γλεντούσε ο κόσμος απλώς σβήνανε τα φώτα και δεν το πολυκράζανε την επομένη. Τώρα είναι σάπιο να είσαι είκοσι και να πιστεύεις πως είναι αδύνατον να συμβεί το Σεξ Που Δε Σημαίνει Τίποτα (παίδες! Δεν είστε αρκετά ώριμοι γι'αυτό. Θέλει πολύ ψωμί για να σηκώσουμε κάτι τέτοιο, δε γίνεται, δε σ'αφήνει και η Βιολογία να το κάνεις γιατί όταν πηδάω και μετά φουλάρω οξυτοκίνη και πεθαίνω για μια αγκαλιά ή με πιάνει η θλιψούλα θα γίνω τρυφερός ή θα βάλω λίγο πέρα την ανεξαρτησία μου, ποιος σηκώνεται μετά από ένα καλό γαμ...σι και την κάνει κατευθείαν, απειροελάχιστοι και συνήθως αφήνουν πληγιασμένους ή ξεκρέμαστους πίσω.). Τώρα είναι σάπιο να μη θες να δοκιμάσεις Παιχνιδάκια, να δώσεις Κωλαρίκο, να φασωθείς με κάποιον του ίδιου φύλου, να μην έχεις πηδήξει τύφλα, να μη διασκεδάζεις γενικά

και το σεξ και οι σχέσεις ο έρωτας ή αγάπη ή ό,τι όνομα του δίνει ο καθένας είναι ελεύθερες και διασκεδαστικές και σε κάνουν να νιώθεις καλά και να περνάς καλά δηλαδή το ζητούμενο που είναι ενσταλαγμένο στην πλειοψηφία είναι το να περνάμε καλά και ν'αρπάξουμε ό,τι προλάβουμε γιατί ποιος ξέρει αν υπάρχει αύριο. Και το ενσταλαγμένο ζητούμενο είναι διαιωνισμένο, δεν ξεπετάχτηκε τώρα, προϋπήρχε και δε μετριάστηκε ούτε εξαλείφθηκε και απλώς εξελίσσεται.

Η σχέση όπως την ακούω να μου την περιγράφουν οι συμφοιτητές και οι του κοντινού ηλικιακού φάσματος 20-30 είναι ληξιπρόθεσμες, οι άνθρωποι δεν πιστεύουν στη σχέση ενώ περιέργως στις ταινίες και σε ένα σωρό βιβλία και σ'ένα σωρό πρότυπα που θεωρούμε επιτρεπτά για τα παιδιά οι σχέσεις παρουσιάζονται καταλυτικές, λυτρωτικές, μόνιμες, υποστηρικτικές, ευχάριστες (δε λέω ότι αυτό γίνεται πάντα αλλά μάλλον συχνότερα από το να πάρεις ένα αθώο παιδικό βιβλίο και να εμφανίζεται μια σχέση που η μάνα δέρνει τον πατέρα ή ο πατέρας τον δίνει αλλού).

Με φτωχιές γνώσεις εμένα μου κάνει για δηλητηρίαση η όλη κατάσταση
μια κληρονομική δηλητηρίαση.

Οι γονείς το πιο λογικό είναι να ασπαστούν εν τω βάθει το πλαίσιο της Ηθικής το οποίο σε μεγάλο βαθμό θα συνοδέψει τα παιδιά τους μέσα απ'όλες τις αντιδράσεις και τα σκοντάματα που θα'χουνε σε όλη τους τη ζωή. Δεν έχει σημασία τι θα βλέπουν τα παιδιά, αλλά είναι κρίσιμο να το επεξεργάζονται με συμφέροντα τρόπο (ο συμφέρων τρόπος είναι αυτός που όχι μόνο δεν τους βλάπτει αλλά τους προωθεί, τους βελτιώνει). Απ'την άλλη αν δε φάει τα γόνατά του πώς θα μάθει να σηκώνεται απ'τα πεσίματα να πλένεται με Οxicept και να συνεχίζει -μα θα το μάθει, γιατί θα φάει τα γόνατά του. Αλλά δε θα τα φάει ενώ δε μπορεί να περπατήσει καν, θα τα φάει όταν στο περπάτημα έχει γίνει εξπαίρ. Μου φαίνεται προτιμότερο. Και είναι εφικτό.

Τα παιδιά να βλέπουν αλλά να τεθούν όροι στο πότε κάνουν πράγματα, και σ'αυτό στέκομαι και με τα δυο πόδια και μ'όλο μου το βάρος:
το παιδί που έχει δει πολλά αλλά στα 13 του ταλαιπωρείται από μια έντονη επιπολαιότητα μια παντογνωσία ψευδαισθητική μια άγνοια κινδύνου θα κάνει σεξ θα ερωτευτεί και θα χωρίσει, θα μετανιώσει ή θα το αποδεχτεί και η εμπειρία θα ουλοποιηθεί μέσα του και θα γίνει μια συμπλεγματική μάζα
το παιδί που έχει δει πολλά και στα 13 του ταλαιπωρούνταν αλλά καταπιέστηκε και ελέγχθηκε επώδυνα και ενδεχομένως αυστηρά και έγινε 16 και άρχισε να μετριάζεται η έκρηξη μέσα του θα κάνει σεξ και θα το θυμάται αλλά δε θα φύγει ακρωτηριασμένο από το σεξ ή από έναν χωρισμό γιατί θα έχει σκληρύνει αρκετά για να προστατεύσει τον εαυτό του απ'τους άλλους
το παιδί που δεν έχει δει τίποτα καλύτερα να δει πριν πάει να πιάσει να βάλει να βγάλει

Η εμμηναρχή και η έναρξη ανάπτυξης όρχεων έχουν κατέβει μέχρι και στα 8 έτη ενώ παλιά άγγιζαν τα 16 έτη και αυτό είναι καθαρά προκεκλημένο από φλοιικά ερεθίσματα δηλαδή από ανώτερα νοητικά ερεθίσματα -ενωρίτερη τριβή με τις σχέσεις, το σεξ, τα Πράγματα γενικά
και εμένα με θλίβει πραγματικά που μπορούμε να είμαστε παιδιά για περισσότερο και απλώς τρέχουμε να γλιτώσουμε απ'αυτό και οι γονείς δε μας κρατάνε αρκετά γερά

δεν κλαίω κάποια χαμένη παιδικότητα την έζησα και με το παραπάνω,

αλλά είναι κρίμα
(40% των σεξουαλικώς ενεργών φορείς ή νοσούντες HPV δηλαδή εμφάνισαν ή θα εμφανίσουν κονδυλώματα, τουλάχιστον 80.000 εκτρώσεις κάθε χρόνο στην Ελλάδα με 40.000 να γίνονται από έφηβες, η επάνοδος της σύφιλης, HIV+ μετά από μια μεθυσμένη βλακεία των φοιτητικών ετών, η κατάθλιψη ανοδική, ανασφάλεια, συναισθηματική αστάθεια, συναισθηματική ανωριμότητα, ενδοοικογενειακή βία, γονεϊκή αδιαφορία όλα χορεύουν σε φαύλο κύκλο με τα παιδιά ενώ έχουμε
φτηνά προφυλακτικά, αντιβιοτικά, ψυχοθεραπευτές και υποστήριξη, παιδεία, καμιά 'βιάση' να κάνουμε οικογένεια, σπίτια να μείνουμε, λεφτά για να μη βγάζουμε τα παιδιά μας στη δουλειά απ'τα γεννοφάσκια τους)
πρώτα εξαναγκάζουμε το κορμί σε μια πρώιμη ενηλικίωση
και η ψυχή μελανιάζει μέχρι να προλάβει

εξαιρέσεις ναι αλλά ο κανόνας είναι ότι ένα παιδί δεν είναι έτοιμο να χωρίσει με δέκα και κάτι ψιλά χρόνια ζωής δεν είναι έτοιμο να απομυθοποιήσει ή να μυθοποιήσει τον έρωτα να δει την ποίηση και τα σκατά και το τίποτα στο σεξ από πρώτο χέρι,
δεν τραυματίζεται έτσι σφόδρα όμως αν απλώς παρακολουθήσει τις επιδόσεις των άλλων σ'αυτά.