Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
«Είναι πια πρόσφορο να σε διδάσκω σχετικά με τις Τέσσερις Δυνάμεις της Σφίγγας και πρωτίστως αυτό το πλέον μυστικό των Μυστηρίων της Αρχαιότητας δεν υπήρξε σε καμμία περίοδο το Εργαλείο των Σκλάβων-Θεών, αλλά ένας Μάρτυρας του Ώρου, διαμέσου του σκοτεινού Αιώνα του Όσιρι, στο δικό του Φως και Αλήθεια, τη δική του Δύναμη και Φωτιά [του Ώρου]. Δεν μπορείς με κανέναν τρόπο να ερμηνεύσεις τη Σφίγγα με τους όρους της Φόρμουλας του Σφαγμένου Θεού.
Σε προηγούμενο ποστ μου, ανέφερα τα παραπάνω, ως λόγια του Alister Crowley, περί της Σφίγγας. Θεωρώ ότι αξίζει να δώσω κάποιες επεξηγήσεις, αφού ο Alister ήταν πάντα ηθελημένα και συχνά επιτηδευμένα δυσνόητος.

Ο Αιώνας που διανύουμε τα τελευταία 2000 χρόνια, αυτός των Ιχθύων, ονομάζεται και Αιώνας του Θυσιασμένου Θεού. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα και βεβαίως το πλέον οικείο για όλους εμάς, είναι αυτό του Ιησού, ο οποίος άλλωστε όχι τυχαία συμβολίζεται ως Ιχθύς, ή αλλιώς Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. Ο Αιώνας αυτός χαρακτηρίζεται από θεούς-σωτήρες, οι οποίοι πρέπει να θυσιαστούν για χάρη της σωτηρίας των ανθρώπων. Δεν είναι τυχαίο φυσικά πως σε όλους τους μύθους, ακόμη και σε πολύ αρχαιότερους της εποχής που έζησε (?) ο Ιησούς, οι Ήρωες πάντα έχουν τραγικό τέλος, αφού η αρχετυπική εικόνα της θυσίας είναι βαθιά εγγεγραμμένη στο συλλογικό υποσυνείδητο. Πολλοί θεωρούν ότι ο συμβολισμός αυτός που αποδίδεται στον Ιησού, προέρχεται από την Αιγυπτιακή θρησκεία, όπου ο θεός-πατέρας Όσιρις τεμαχίζεται από τον Σεθ, για να αναστηθεί κατόπιν από την αδελφή και σύζυγό του Ίσιδα, με τη βοήθεια του Θωθ, του Άνουβι και του Ώρου, υιού του ίδιου και της Ίσιδας.

Έτσι, ο Crowley αποκαλεί τον Αιώνα που διανύουμε ως Αιώνα του Όσιρι, στου οποίου το τέλος πλησιάζουμε. Ο επόμενος Αιώνας είναι αυτός του Υδροχόου ή αλλιώς του Ώρου. Ο Crowley θεωρεί πως αυτός θα είναι ο Αιώνας του Θελήματος.

Η Σφίγγα, θεωρείται ως ιερόγλυφο και "μάρτυρας" του Αιώνα του Ώρου ή του Θελήματος, επειδή σύμφωνα με τη διδασκαλία που παρουσιάσαμε παραπάνω, με βάση τη "φόρμουλα" της Σφίγγας κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει θεός, ν' αποκτήσει δηλαδή τη δύναμη της Κίνησης (ή Απόλυτης Κίνησης όπως θα δούμε σε επόμενο ποστ), To Go, χωρίς να χρειαστεί να έρθει κάποιος λυτρωτής που θα θυσιαστεί για χάρη μας.

Αυτό στην πραγματικότητα είναι το εσώτερο νόημα της φράσης: "Δεν μπορείς με κανέναν τρόπο να ερμηνεύσεις τη Σφίγγα με τους όρους της Φόρμουλας του Σφαγμένου Θεού".
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Η Σφίγγα, θεωρείται ως ιερόγλυφο και "μάρτυρας" του Αιώνα του Ώρου ή του Θελήματος, επειδή σύμφωνα με τη διδασκαλία που παρουσιάσαμε παραπάνω, με βάση τη "φόρμουλα" της Σφίγγας κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει θεός, ν' αποκτήσει δηλαδή τη δύναμη της Κίνησης (ή Απόλυτης Κίνησης όπως θα δούμε σε επόμενο ποστ), To Go, χωρίς να χρειαστεί να έρθει κάποιος λυτρωτής που θα θυσιαστεί για χάρη μας.

Αυτό στην πραγματικότητα είναι το εσώτερο νόημα της φράσης: "Δεν μπορείς με κανέναν τρόπο να ερμηνεύσεις τη Σφίγγα με τους όρους της Φόρμουλας του Σφαγμένου Θεού".

'Iσως με του "σφαγμένου ανθρώπου" ; Τί θέλω να πω... Οι Θελημίτες πιστεύουν και μάλιστα προτρέπουν στην ατομική θυσία, όλοι ξέρουμε με ποιά έννοια και σε ποιό σημείο και όλοι αναφέρουν τα βιώματά τους από μια τέτοια θυσία. Μου φαίνεται σαν να κάνουν αναπαράσταση της θυσίας του θεού της εποχής των Ιχθύων σε ατομικό επίπεδο, υιοθετώντας οι ίδιοι το ρόλο του μικρού θεού όπως έγραψες, και μ'αυτήν την λογική θυσιάζονται. Τολμώ να πω ξανά ότι το Θέλημα έχει έντονες ομοιότητες με την εσωτερική διδασκαλία του Χριστιανισμού σ'αυτό, άρα και με την εποχή των Ιχθύων, αυτό που σου είπα και πριβέ, οι Θελημίτες "χριστιανίζουν" πολύ. Δεν έχω πεισθεί ακόμα αν ερμηνεύουν τον Crowley διαφορετικά απ'ότι θα'θελε να πει ο ίδιος. Δηλαδή θα πω πάλι, πιστεύω άλλο Crowley άλλο σύγχρονος Θελημισμός. Η μέρα με τη νύχτα. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και κοινωνικοί λόγοι αυτοπροστασίας και ίσως να υπάρχει δηλαδή και σκοπιμότητα να παρουσιαστεί πιο "κοινωνική" η διδασκαλία. 'Η πάλι μπορεί να'ναι πράγματι πιο κοινωνική και να'ναι παρεξηγημένος ο Crowley, θα δείξει η Ιστορία. Πάντως πολύ αυτοσυγκράτηση, θυσία, αυτοπειθαρχία, τάξη και εγκράτεια προς το παρόν μου βγάζει το Θέλημα, σχεδόν ασκητισμός τουλάχιστον σε κάποια σημεία.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Οι προβληματισμοί σου αγαπητέ Δόκτωρ είναι και δικοί μου. Ωστόσο, δεν έχουμε φτάσει ακόμη στις κάρτες της Λαγνείας και του Κρεμασμένου, που πιστεύω πως θα μας βοηθήσουν να διαφωτίσουμε τούτα τα σκοτεινά σημεία που αναφέρονται στην έννοια, ή αν θέλεις στο αρχέτυπο της Θυσίας. Υπάρχει στ' αλήθεια μια φαινομενική αντίφαση σ' όλα αυτά και οι σύγχρονοι Θελημιστές και Γνωστικοί δεν με πείθουν ούτε κι εμένα, σε πολλές περιπτώσεις. Πράγματι έχω διαπιστώσει να είναι κάποιες φορές "χριστιανικότεροι των χριστιανών", πράγμα που δεν συνάδει σε καμμία περίπτωση με την προσωπικότητα του Alister Crowley, ο οποίος όπως έχουμε αναφέρει παλαιότερα, είχε καταβολές που αντλούσαν τις ρίζες τους στους Καϊνίτες Γνωστικούς, ούτε και στον τρόπο ζωής του και στο αμφιλεγόμενο έργο του. Μερικές φορές έχω σκεφτεί κι εγώ την περίπτωση του "νερώματος" των διδασκαλιών του Θελήματος, για λόγους πολιτικής ορθότητας και προσέλκυσης οπαδών.

Λίγη υπομονή και πιστεύω πως θα μάθουμε...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

ΜΑΡIA

Νεοφερμένος

Η ΜΑΡIA αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών. Έχει γράψει μόλις ένα μήνυμα.
Πιστεύω οτι υπάρχει μοίρα απόλυτα και οτι ο άνθρωπος την επιλέγει πριν ακόμα γεννηθεί ως ψυχή, απ' ότι έχω διαβάσει κιόλας. Γι' αυτό άλλωστε έχουμε και διαισθήσεις και κάποια όνειρα που βλέπουμε είναι προφητικά, λόγω του ότι υπάρχει ένα πεπρωμένο που ήδη το γνωρίζουμε και απλώς το ξαναθυμόμαστε...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Πιστεύω οτι υπάρχει μοίρα απόλυτα και οτι ο άνθρωπος την επιλέγει πριν ακόμα γεννηθεί ως ψυχή, απ' ότι έχω διαβάσει κιόλας. Γι' αυτό άλλωστε έχουμε και διαισθήσεις και κάποια όνειρα που βλέπουμε είναι προφητικά, λόγω του ότι υπάρχει ένα πεπρωμένο που ήδη το γνωρίζουμε και απλώς το ξαναθυμόμαστε...

'Eνας νεκρός σε κάποια τοποθεσία που πήγαινα κάθε μέρα για να εκπληρώσω μια υποχρέωσή μου, μου χαμογέλασε φαρδιά πλατιά πριν από κάτι μέρες. Καταμεσής του Τροχού, όταν ακόμα δεν περίμενα τίποτα, και όλα έδειχναν να πηγαίνουν κατά διαβόλου. Είχε τελικά δίκιο να χαμογελάει...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Χαμόγελο μάσκας!

Δεν καταλαβαίνω τί εννοείτε αγαπητέ Νωέα. 'Ηταν χαμόγελο χαράς από πολύ δικό μου άνθρωπο και λίγες μέρες μετά, το χαμόγελο σχηματίστηκε και στα δικά μου χείλη με μια πολύ ευχάριστη είδηση. :hmm:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Δεν καταλαβαίνω τί εννοείτε αγαπητέ Νωέα. 'Ηταν χαμόγελο χαράς από πολύ δικό μου άνθρωπο και λίγες μέρες μετά, το χαμόγελο σχηματίστηκε και στα δικά μου χείλη με μια πολύ ευχάριστη είδηση. :hmm:

Απλά, φίλτατε Δόκτορα, έχω την εντελώς προσωπική δοξασία, ότι, όταν ένας νεκρός αφήνει πίσω του χαμόγελο, αυτό είναι πάντα σιβυλικό...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Απλά, φίλτατε Δόκτορα, έχω την εντελώς προσωπική δοξασία, ότι, όταν ένας νεκρός αφήνει πίσω του χαμόγελο, αυτό είναι πάντα σιβυλικό...

Να που διαψεύστηκε η δοξασία. 'Εχετε ακουστά για φύλακες αγγέλους ; Υπάρχουν κι αυτοί εκτός από τα ζόμπι...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Να που διαψεύστηκε η δοξασία. 'Εχετε ακουστά για φύλακες αγγέλους ; Υπάρχουν κι αυτοί εκτός από τα ζόμπι...

Χαίρομαι ...που το μαθαίνω!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Γιν-Γιανγκ

Πώς η δύναμη του κουνουπιού, υπερνικά τη δύναμη του ελέφαντα

Η προέλευση των συμβόλων Γιν και Γιανγκ ανάγεται στη Σπείρα, το συμβολικό κλειδί της αθανασίας ή της αιώνιας εξέλιξης, το οποίο ταυτίζεται με τη Σελήνη. Η αρχαία Μεγάλη Μητέρα των πάντων, όλων των ζωντανών όντων, δημιούργησε με παρθενογένεση τον Κόσμο. Αυτή υπήρξε το Κοσμικό Αυγό, το οποίο περιείχε τα δύο μισά όλων των αντιθέσεων ή δυισμών, της συνέχειας και της αλλαγής, της επέκτασης και της συρρίκνωσης του σύμπαντος. Αυτή η διαδικασία συμβολίζεται από τη Σπείρα, που στρέφεται συνεχώς προς τον εαυτό της, μέσα από μια διαδικασία εισπνοής, όπου η ζωή αφυπνίζεται κι εκπνοής, όπου ξαναπέφτει σε νάρκη, ή αλλιώς πεθαίνει.

Ο κύκλος του Γιν και του Γιανγκ είναι ο κύκλος της ζωής, του θανάτου και της αέναης ανάστασης. Όταν η σπείρα ξετυλίγεται, τότε η ύλη μετατρέπεται σε πνευματική και ψυχική ενέργεια, ενώ όταν η σπείρα συστρέφεται, το πνεύμα υλοποιείται, μορφοποιείται με νέους ιδιαίτερους τρόπους και παίρνει τη θέση που του αρμόζει στον κόσμο της ύλης, αυτόν που αναγνωρίζουμε ως πραγματικότητα των αισθήσεων. Το Δένδρο της Ζωής, το ιερόγλυφο αλλά και βασικό γνωσιολογικό εργαλείο της Καββάλα, το οποίο το είδαμε να συσχετίζεται με την παρούσα κάρτα, αφού έχει δέκα Σεφίρες (Σφαίρες), όσες και οι ακτίνες του Τροχού της Τύχης, περικλείει την ίδια διδασκαλία, μάλιστα στην πραγματικότητα το Δέντρο αποτελεί μία Σπείρα, για λόγους που θα εξηγηθούν αργότερα. Σύμφωνα με αυτήν τη μητριαρχική οπτική, όπου η Προαιώνια Σπείρα αποτελεί μια απεικόνιση της Παγκόσμιας Μήτρας του παντός, η πρωταρχική κίνηση του σύμπαντος υπήρξε η δημιουργία Τάξης μέσα από το Χάος –πράγμα για το οποίο έχουμε συζητήσει και στην κάρτα της Προσαρμογής– εμφυσώντας δημιουργική πνοή και δίδοντας συγκεκριμένη δομή στην άμορφη ύλη. Εν αρχή λοιπόν υπήρχε το Πνεύμα, δηλαδή η πνευματική Αρχή προηγείται της ύλης. Το Πνεύμα του Χάους έδωσε υλική μορφή δημιουργώντας εκτός των άλλων, όντα με νοημοσύνη. Η πνευματική ανέλιξη των όντων αυτών κρίνεται με βάση την ικανότητά τους να μεταμορφώνουν την υλική τους ύπαρξη σε ενέργεια, που θα τα οδηγήσει πίσω στην πηγή από την οποία προήλθαν.

Η πορεία αυτή αναπαρίσταται, τόσο στο Δένδρο της Ζωής, όσο και στο ταξίδι των Ταρώ, οι οποίες αποτελούν και τις ατραπούς που ενώνουν τις Σεφίρες μεταξύ τους. Εισπνοή κι εκπνοή, δημιουργία και διάλυση, γέννηση και θάνατος: οι σπειροειδείς κινήσεις και μεταβολές της ύλης σε ενέργεια κι αντίστροφα, ήταν γνωστές κι ιερές αλήθειες σε πολλές θρησκείες και μυστικές διδασκαλίες, όπως και σε αυτή του Ερμή του Τρισμέγιστου, πολύ πριν τον Αϊνστάιν, τον Χάιζεμπεργκ, την κβαντική φυσική και τις θεωρίες όπου ύλη κι ενέργεια αναγνωρίζονται ως κύματα, αλλά ταυτόχρονα και ως σωματίδια σε μια συνεχή εναλλαγή και τα οποία καθορίζουν αρκετά ασαφείς προς το παρόν νόμοι. Η Έλενα Μπλαβάτσκι στη «Μυστική Δοξασία», αναφέρει ότι το Απόλυτο (Άιν ή Μηδέν για την Καββάλα) αν και το ίδιο παραμένει ακατανόητο, έχει διάφορες όψεις από τις οποίες μπορούμε να το εξετάζουμε –το Άπειρο Διάστημα, την Αιώνια Διάρκεια και την Απόλυτη Κίνηση. Η τελευταία αυτή όψη εκφράζεται παραστατικά από την ινδουιστική έκφραση της Μεγάλης Αναπνοής του Μπράχμα, που συνεχώς πηγαίνει κι έρχεται, δημιουργώντας και καταστρέφοντας κόσμους. Με την κυκλική εισπνοή το Σύμπαν αποσύρεται στο Άιν (Μηδέν) από το οποίο προέρχεται και παύει να υπάρχει· με την εκπνοή όμως αρχίζει η εκδήλωση με την εμφάνιση ενός λάγια ή ουδέτερου κέντρου, που στην Καββάλα ονομάζεται Κέτερ (Στέμμα) και αποτελεί την πρώτη Σεφίρα του Δένδρου της Ζωής, η πηγή ή η Πρωταρχική Αιτία όλων των πραγμάτων. Αυτός ο κυκλικός ή περιοδικός νόμος της κοσμικής εκδήλωσης δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η Θέληση του Απόλυτου για εκδήλωση. Τα παραπάνω αποτελούν μερικά ακόμη στοιχεία που βοηθούν στη βαθύτερη κατανόηση των όσων είπαμε σε προηγούμενο ποστ για την πέμπτη δύναμη της Σφίγγας, To Go, χαρακτηριστικό ενός θεού κατά τον Crowley ή με άλλα λόγια «το ίδιο το νόημα του ονόματος του Θεού».

Δυισμός, δυαδικός κώδικας και σύγκρουση των αντιθέτων

Η αρχαία κοσμολογία της Σπείρας και του Κοσμικού Αυγού, η οποία περικλείει το Γιν και το Γιανγκ παραμένει έως σήμερα η πιο ακριβής ερμηνεία της προέλευσης του Σύμπαντος. Τα δύο μισά του Κοσμικού Αυγού ήταν άσπρο και μαύρο, φως και σκοτάδι, ζεστό και κρύο, καλό και κακό, ζωή και θάνατος. Το Κοσμικό Αυγό περιείχε μέσα του όλες τις αντιθέσεις, αλλά ταυτόχρονα υπαινισσόταν και την ενότητα όλων των αντιθέσεων. Στην Ανατολή, η ιδέα των δύο μισών του Κοσμικού Αυγού σχηματοποιήθηκε με τη σύλληψη του Γιν και του Γιανγκ. Το Γιν αποτελεί την αρνητική αρχή, με την έννοια του αρνητικού μαγνητικού πόλου και αρχικά αναφερόταν στο σκοτάδι ή στη σκιερή πλευρά ενός λόφου. Μοιραζόταν τις ιδιότητες της Γης, της Σελήνης και του Ύδατος, ως ιδεόγραμμα του κινέζικου αλφαβήτου. Το Γιανγκ πάλι, αποτελούσε τη θετική αρχή, ή θετικό μαγνητικό πόλο και ως ιδεόγραμμα σήμαινε φωτεινές λάμψεις που μεταφέρει ο άνεμος ή τη φωτεινή πλευρά ενός λόφου. Συνδεόταν με τον ουρανό, τον Ήλιο και τη φωτιά του κεραυνού.

Μετά από αρκετές γενιές φιλοσοφικής επεξεργασίας και παρατηρήσεων στο φυσικό κόσμο αλλά και στην κοινωνική ζωή, οι φιλόσοφοι της Ανατολής κατέταξαν κάτω από αυτές τις δύο γενικές κατηγορίες τα δύο φύλα: το Γιν αντιπροσώπευε πλέον το θηλυκό και το Γιανγκ το αρσενικό. Ωστόσο, ο ανατολίτικος δυισμός του Γιν και του Γιανγκ διέφερε ριζικά από το χριστιανικό αντίστοιχό του, που προέκυψε πολύ αργότερα στην εκχριστιανισμένη δυτική Ευρώπη. Τα Γιν και Γιανγκ δεν ήταν εχθρικά και ασυμφιλίωτα αντίθετα, τα οποία συγκρούονταν απεγνωσμένα, σε μια προσπάθεια να κυριαρχήσει το ένα επάνω στο άλλο, σε μια αέναη διαμάχη για συμπαντική εξουσία. Αντίθετα, ήταν συμπληρωματικές ποιότητες, χάρη στις οποίες διασφαλιζόταν η κοσμική Αρμονία. Επίσης, δεν ήταν στατικές, άκαμπτες και προκαθορισμένες αρχές, αλλά είχαν τη δυνατότητα να μεταμορφώνουν το ένα το άλλο, να μετεξελίσσονται το ένα μέσα στο άλλο, σε μια διαρκή διαδικασία αλληλεπίδρασης. Το μοτίβο αυτό το έχουμε συναντήσει αρκετές φορές έως τώρα στις Ταρώ και θα το συναντήσουμε και στο μέλλον. Πρόκειται για βασικό σχήμα, η κατανόηση του οποίου είναι απαραίτητη για την εμβάθυνση στην προσέγγιση των θεμάτων τα οποία αγγίζουμε εδώ. Χωρίς αυτήν την αιώνια κίνηση μεταξύ του Γιν και του Γιανγκ και την εναλλαγή των δυνάμεων την οποία υπαινίσσεται το σύμβολο, η ίδια η ύπαρξη της ζωής θα έμπαινε σε κίνδυνο. Πράγματι, μάθαμε ως τα σήμερα ότι η γέννηση κάθε πράγματος δημιουργεί και το αντίθετό του. Έτσι, η μετωπική σύγκρουση των δύο αντιθέτων έχει ως αποτέλεσμα την εκμηδένισή τους. Αντίθετα, ο διαρκής σπειροειδής στροβιλισμός του ενός γύρω από το άλλο, γεννά το φαινόμενο της Κίνησης του όλου (To Go). Αυτή είναι και η πραγματική συνθήκη ισορροπίας, που δημιουργεί αρμονία μέσα σʼ ένα ζεύγος αντιθέτων, πράγμα που έχει φυσικά την προέκτασή του στο αρσενικό και το θηλυκό του ανθρώπου. Με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να κατανοήσουμε και τη συνύπαρξη των τεσσάρων Κερουμπικών δυνάμεων της Σφίγγας που αναφέραμε παραπάνω. Αυτό είναι το μοντέλο της διαρκούς αλληλεπίδρασης και της υψηλής τους ισορροπίας· αυτή είναι η συνθήκη που δημιουργεί την πέμπτη δύναμη της Σφίγγας.

[Συνεχίζεται...]
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Γιν-Γιανγκ

Πώς η δύναμη του κουνουπιού, υπερνικά τη δύναμη του ελέφαντα [Συνέχεια...]

Ο χειμώνας, που αντιστοιχεί στο Γιν, αλλάζει σε καλοκαίρι, που αντιστοιχεί στο Γιανγκ. Τόσο το Γιν, όσο και το Γιανγκ μπορούν να δημιουργήσουν ή να καταστρέψουν. Ο ζωοδότης ήλιος μπορεί να κάψει τη γη, όσο και το χειμωνιάτικο χιόνι μπορεί να παγώσει τα πάντα, αλλά μπορεί επίσης να ποτίσει σε βάθος το χώμα και να εμπλουτίσει τον υδροφόρο ορίζοντα, παρέχοντας στους οργανισμούς το πολύτιμο για την επιβίωσή τους νερό. Τα ιδεογράμματα του Γιν και του Γιανγκ αποτελούν από μόνα τους εικόνες, αλλά και κατηγορίες πεποιθήσεων που έχουν παγανιστική προέλευση. Προέρχονται από τις παρατηρήσεις του φυσικού κόσμου και της κυκλικής εναλλαγής των φυσικών φαινομένων. Η ζωή είναι «ρόδα και γυρίζει», ένας σπειροειδής Τροχός και όχι μια ευθεία γραμμή. Οι πρώτοι Ταοϊστές αναγνώρισαν πλήρως την αξία του αρνητικού πόλου Γιν –της σκιάς– ως ισοδύναμης αρχής με το θετικό, δημιουργικό πόλο του Γιανγκ. Το θρησκευτικό και φιλοσοφικό ρεύμα του Ταοϊσμού, το οποίο έχει τις ρίζες του στην αρχαία κινεζική μητριαρχία, έβλεπε το αρσενικό ως το «ζώο της γης» και το θηλυκό ως το «ζώο της αλλαγής». Πολύ αργότερα, στην εποχή των μανδαρίνων φιλοσόφων, όπως του Κομφούκιου, ο συμβολισμός των Γιν και Γιανγκ χρησιμοποιήθηκε για να εξυπηρετήσει τις ιεραρχικές πολιτικές διαμάχες στις αυλές των Κινέζων ηγεμόνων, όταν είχαν πλέον εδραιωθεί πατριαρχικά καθεστώτα και η έμφαση δινόταν στο κυριαρχικό Γιανγκ, έναντι του υποταγμένου, δουλοπρεπούς Γιν. Οι αλχημιστές της Δύσης, επιβεβαιώνουν όσα εκφράζονται ποιητικά στο Τάο τε Κινγκ, από τον Λάο Τσε:

Δεν επιδεικνύει τον εαυτό του γιʼ αυτό λάμπει,​
δεν ξεχωρίζει τον εαυτό του γιʼ αυτό διακρίνεται,​
δεν αυτοεπιβεβαιώνεται γιʼ αυτό πετυχαίνει,​
δεν καυχιέται για τα επιτεύγματά του​
γιʼ αυτό αντέχει στο χρόνο και διαρκεί,​
είναι ακριβώς επειδή δεν ανταγωνίζεται με τίποτα​
και τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να του αντισταθεί.

Ο παραπάνω ορισμός του Τάο και μαζί του ανθρώπου της γνώσης που ακολουθεί το Τάο, είναι και ο άτυπος ορισμός της θηλυκής αρχής, μιας κι η φύση του Τάο ταυτίζεται με την αρχέγονη θηλυκή πηγή της ζωής, την αέναη ροή της.

Σύμφωνα λοιπόν με πολλές σύγχρονες απόψεις φυσικών και αστροφυσικών, είναι ο αρνητικός ενεργειακός πόλος αυτός που σηματοδοτεί την έναρξη κάθε δημιουργικής δραστηριότητας της ύλης. Ορισμένοι επιστήμονες πάλι, εκφράζουν την άποψη ότι το οι «Μαύρες Τρύπες» που καταβροχθίζουν τα άστρα, αναγεννώντας τα στις ανεξερεύνητες ακόμη πύλες εξόδου τους, αποτελούν ακριβή απεικόνιση της λεγόμενης «σκοτεινής ύλης», της άγνωστης, παγωμένης και χαοτικής αυτής ύλης που περιβάλει τα λαμπερά άστρα και όλους τους γαλαξίες. Η ύλη αυτή αποτελεί το συνεκτικό ιστό που κρατά το σύμπαν ενωμένο και δομημένο με συγκεκριμένο τρόπο, όπως αναφέρουν οι έρευνες των τελευταίων ετών, είτε με τη μορφή μαγνητικών περιδινήσεων, είτε ως ηλεκτρομαγνητικό πλάσμα, που δρα ως βαρύτερο από το σύμπαν [“Dark Side of Cosmos”, Science 85, & “Magnetic Whirlwinds”, Science Digest 93]. Ο φυσικός Νταν Μπέιρουθ συνδέει τον δυαδικό κώδικα, τον οποίον επίσης αναπαριστούν τα Γιν και Γιανγκ, με τη θεωρία των Χορδών, ενώ η βιολόγος Κάτια Γούλτερ συσχετίζει τις αναλογίες και τις συμμετρίες που προκύπτουν από τους συνδυασμούς τους με το DNA, το οποίο δεν θα πρέπει να ξεχνούμε πως έχει κι αυτό το σχήμα της Προαιώνιας Σπείρας. Η Θεωρία του Κυκλικού Σύμπαντος των Νιλ Τάροκ και Πολ Στάινχαρτ αναφέρεται σʼ ένα σύμπαν που δεν δημιουργήθηκε από μία και μοναδική «Μεγάλη Έκρηξη» (Big Bang), αλλά από μια σειρά μεγάλων εκρήξεων, που εκτείνεται τόσο προς το απώτατο παρελθόν, έως το απώτατο μέλλον. Σταδιακά, αποδεικνύεται όλο και πιο καθαρά πως ό,τι θεωρείτο ως σκοτεινό κι αρνητικό, μεταφορικά αλλά και στην κυριολεξία, αποτελεί την αρχή της δημιουργίας και διατήρησης του σύμπαντος.

Πατριαρχία και εξουσιαστική ερμηνεία του Γιν-Γιανγκ

Η μετάβαση από τις μητριαρχικές-γεωργικές στις πατριαρχικές-αστικές κοινωνικές δομές μετέβαλε την εξίσωση της συμπληρωματικότητας μεταξύ Γιν και Γιανγκ, σε μοχλό ανισότητας, κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης, οικονομικής και σεξουαλικής. Έτσι, το Γιν ως δεκτικό-θηλυκό μεταφράστηκε ως σεξουαλική, διανοητική και πνευματική παθητικότητα, κατωτερότητα και υποταγή. Το Γιανγκ από την άλλη, ως ενεργητικό-αρσενικό έλαβε το χρίσμα της σεξουαλικής, διανοητικής και πνευματικής επιθετικότητας, ανωτερότητας και κυριαρχίας. Στη Δύση αυτό εκφράστηκε μέσα από τους παραδοσιακούς ρόλους των συζύγων: Η σύζυγος, εξαρτημένη οικονομικά και σεξουαλικά, υποτάσσεται στην ανωτερότητα του συζύγου της! Ωστόσο, η αρχική έννοια του Γιν και του Γιανγκ απείχε έτη φωτός από αυτά τα φορτισμένα με ανταγωνισμό εξουσιαστικά πρότυπα μεταξύ των φύλων και των κοινωνικών ομάδων. Πολύ πιο ταιριαστό ως μοντέλο κατανόησης της αυθεντικής έννοιας του συμβόλου, θα ήταν η απρόσωπη αλληλεπίδραση ανάμεσα στον θετικό και στον αρνητικό πόλο μιας μπαταρίας. Όπως λέει και ο Ρ. Φούλερ: «Η ενέργεια, όταν έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της, στο αναγκαίο και ικανό δυναμικό, δεν μπορεί παρά να δημιουργήσει πλήρες κύκλωμα με τον κυρίαρχο αρνητικό πόλο» (αναφέρεται ως κυρίαρχος, επειδή στην πραγματικότητα ο αρνητικός πόλος διαθέτει περίσσεια ηλεκτρονίων, ενώ ο θετικός έλλειψή τους). Ο συμβολισμός Γιν και Γιανγκ αποτελεί τη βάση του Ι Τσινγκ, και του Φενγκ Σούι, δύο ολοκληρωμένων συστημάτων μαντείας, πρόβλεψης, πρακτικού σχεδιασμού, κοινωνικής οργάνωσης και λήψης αποφάσεων, με σαφές φιλοσοφικό και θρησκευτικό υπόβαθρο, καθώς και του Σιάτσου, αρχαίου κινεζικού θεραπευτικού συστήματος.

Η αναβίωση και η εκρηκτική εξάπλωση της χρήσης του Ι Τσινγκ και του Φενγκ Σούι από τους Δυτικούς, που αναζητούν εύκολες, γρήγορες και πρακτικές λύσεις μέσα στις παλιές αυτές ανατολίτικες πρακτικές, δεν έγινε απρόσκοπτα. Συχνά οι μελετητές και οι χρήστες αυτών των μεθόδων συναντούν δυσκολίες που αφορούν στην ερμηνεία και κατανόηση των αρχετυπικών συμβόλων: του Γιν, του Γιανγκ, της Σπείρας και του Κοσμικού Αυγού. Η σχέση των Γιν και Γιανγκ γίνεται πιο εύκολα αντιληπτή απʼ όσους έχουν ασκηθεί, έστω κι ελάχιστα, στις ανατολίτικες πολεμικές τέχνες, όπως το Τάι Τσι, το Κουνγκ Φου, αλλά κυρίως το Άι Κίντο: όπως όταν υποχωρεί κανείς απέναντι στον αντίπαλο, εκμεταλλευόμενος την ορμή της επίθεσής του για να τη στρέψει εναντίον του, το Γιν «απορροφά» την ενέργεια που δέχεται για να την απελευθερώσει, ανταποκρινόμενο στην κίνηση του Γιανγκ. Με αυτήν την έννοια η δεκτικότητα και η παθητικότητα δεν ταυτίζονται με τη δουλική υποταγή, αλλά με τη μητρική προστατευτικότητα που με απέραντη υπομονή προετοιμάζει το σπόρο –την ενέργεια, τη δράση, με όποια μορφή κι αν λάβουν αυτά– πριν αυτός ανθίσει για νʼ ανταποκριθεί στο κάλεσμα της ζωής, πράγματα που αναφέρονται και στην κάρτα-αρχέτυπο της Αυτοκράτειρας.

Γιʼ αυτό οι μεγάλοι διδάσκαλοι της Ανατολής ισχυρίζονται πως: «…μʼ αυτόν τον τρόπο, χρησιμοποιώντας τη δύναμη του κουνουπιού, αντιμετωπίζει κανείς μʼ επιτυχία τη δύναμη του ελέφαντα…».

[Πηγές]: Άρθρο της Ευφροσύνης Αμοντίνι Κωστάκη, στο περιοδικό Άβατον.
Israel Regardie, Η Καββάλα και τα μυστικά της.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Ο ιερός αριθμός 10 και η Τετρακτύς του Πυθαγόρα

Όπως γράψαμε στα παραπάνω, ο αριθμός της κάρτας του Τροχού, είναι το 10. Ακόμη, ο Τροχός που απεικονίζεται στην κάρτα έχει δέκα ακτίνες, όσες και οι Σεφίρες του Δένδρου της Ζωής. Ας δούμε όμως λίγο αναλυτικότερα τη σημασία του αριθμού αυτού, ο οποίος θεωρείται από την αρχαιότητα έως σήμερα ως ιερός, μέσω της πυθαγόρειας διδασκαλίας, όπως αυτή συνοψίζεται στο ιερόγλυφο της Τετρακτύος.

Ο Πυθαγόρας, ήταν υιός του Αγκαίου και της Παρθενίδος που αργότερα μετονομάστηκε Πυθαΐς, “ο οποίος θα διαφέρει των άλλων ανθρώπων κατά το κάλλος και τη σοφία και θα γίνει ωφέλιμος εις το ανθρώπινο γένος” -κατά το χρησμό της Πυθίας. Είναι ο μέγιστος Έλληνας μαθηματικός, φιλόσοφος και αρχηγέτης μεγάλου θρησκευτικοπολιτικού κινήματος και δίδαξε την ουσία των όντων, τους αριθμούς. Το Σύμπαν προήλθε από το υπάρχον Χάος μέσα από τη Μορφή, δηλαδή το Μέτρο και την Αρμονία. Πρώτος ο Πυθαγόρας το ονόμασε Κόσμο, δηλαδή Τάξη, εξ αιτίας της Αρμονίας που επικρατούσε σε αυτό.

Η Τετρακτύς είναι ένα ισόπλευρο τρίγωνο που σχηματίζεται από την ακολουθία των πρώτων δέκα αριθμών, παρατεταγμένων σε τέσσερις σειρές. Είναι μια μαθηματική ιδέα αλλά συνάμα κι ένα μεταφυσικό σύμβολο, το οποίο σε σπερματική μορφή, ενσωματώνει τις αρχές που διέπουν τη Φύση, την αρμονία του Κόσμου, την ανοδική πορεία προς το Θείον και τα μυστήρια της θεϊκής σφαίρας. Συνιστά σύμβολο του Θεού Απόλλωνος και οι Πυθαγόρειοι συχνά αποκαλούσαν Τετρακτύν το Μαντείο των Δελφών. Ο Σέξτος Εμπειρικός (Προς Αριθμητικούς IV, 3) καθορίζει την Τετρακτύν με τα ακόλουθα λόγια: "Τετρακτύς δε προσηγορεύετο παρ' αυτοίς [τοις Πυθαγορικοίς] ο εκ των πρώτων τεσσάρων αριθμών συγκείμενος δέκα αριθμός· εν γαρ και δύο και τρία και τέσσερα δέκα γίνεται' ός εστι τελειότατος αριθμός" (τετρακτύς ονομαζόταν [από τους Πυθαγόρειους] ο αριθμός δέκα, που αποτελείται από την ένωση των τεσσάρων πρώτων αριθμών· γιατί ένα και δύο και τρία και τέσσερα κάνουν δέκα· και αυτός είναι ο πιο τέλειος αριθμός).

Οι αρχαίοι φιλόσοφοι έτρεφαν τέτοιο σεβασμό για το σύμβολο αυτό, που ορκίζονταν στʼ όνομα εκείνου που το προσέφερε ως δώρο στην ανθρωπότητα, του Πυθαγόρα:
«Ου, μα τον αμετέρα ψυχά παραδόντα τετρακτύν,
Παγάν αενάου φύσεως ριζώματʼ έχουσαν».



Από τη μερική ετυμολογία της λέξης προκύπτει ότι η Τετρακτύς είναι ένας αριθμός τέσσερα. Ο αριθμός όμως τέσσερα στην εποχή τού Πυθαγόρα παριστάνονταν με το τέταρτο κατά σειρά γράμμα της Ελληνικής αλφαβήτου, το Δέλτα (Δ). Συνεπώς η Τετρακτύς εκφράζεται στους αδαείς και αμύητους με το Δ και συμβολίζεται μ' ένα γεωμετρικό τρίγωνο πού όπως είπαμε, είναι ισόπλευρο. Η συσχέτιση του μαντείου των Δελφών με την Τετρακτύν, εντοπίζεται σε συμβολικό επίπεδο στο αρχικό γράμμα Δ.

Παρατηρώντας το τριχοτομημένο Πυθαγόρειο τρίγωνο της παραπάνω εικόνας, βλέπουμε ότι ενώνοντας τα σημεία τριχοτομήσεως δημιουργούνται 10 όμοια ισόπλευρα τρίγωνα ενώ λεξαριθμικώς οι πλευρές αθροίζονται σε 1.
Δηλαδή....
1+2+3+4=10=(1+0)=1
ΕΝ+ΔΥΟ+ΤΡΙΑ+ΤΕΣΣΑΡΑ=55+474+411+807=1747=(1+7+4+7)=19=(1+9)=10= (1+0)= 1
1+5+6+7=19=(1+9)=10=(1+0)=1
ΕΝ+ΠΕΝΤΕ+ΕΞ+ΕΠΤΑ=55+440+65+386=946=(9+4+6)=19=(1+9)=10=(1+0)= 1
7+8+9+4=28-(2+8)=10=(1+0)=1
ΕΠΤΑ+ΟΚΤΩ+ΕΝΝΕΑ+ΤΕΣΣΑΡΑ=386+1190+111+807=2494=(2+4+9+4)=19=(1+9)=10=(1+0)= 1.
Αν δούμε λεξαριθμικά την Τετρακτύν (Τετρακτύς=1626=15=6), θα παρατηρήσουμε πόσο εύστοχα ο Πυθαγόρας την ταύτιζε με το Σύμπαν και τον Κόσμο (Σύμπαν=771=15=6 και Κόσμος=600=6). Θέλησε επίσης, ως μυημένος στις δοξασίες των Ορφικών, να δηλώσει μέσω τού Δ (τέσσαρα), πού αυτή περιέχει, την Ορφική άποψη περί των τεσσάρων πρωτογενών στοιχείων της φύσεως (11ος Ορφικός ύμνος στον Πάνα): Ουρανός, Θάλασσα, Χθων και Πυρ. Αλλά το λεξαριθμικό άθροισμα αυτών των τεσσάρων είναι 3372=15=6.

Δεν μπορούμε να μη θαυμάσουμε πόσο σοφά, ο Πυθαγόρας που δίδασκε ότι το Σύμπαν είναι αριθμοί και ότι ο Θεός αεί γεωμετρεί, τεκμηριώνει την Κοσμοθεώρησή του αυτή:
Ουρανός+Θάλασσα+Χθών+Πύρ=ΣΥΜΠΑΝ=ΚΟΣΜΟΣ=Δ=ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ=6! Παρακάτω θα δούμε ότι το έξι ανήκει στην ακολουθία των τριγωνικών αριθμών.

[Συνεχίζεται...]
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Οι απόκρυφες επιστήμες του Πυθαγόρα

Ο Πυθαγόρας χρησιμοποιούσε δύσκολα μαθηματικά θεωρήματα και προβλήματα με σκοπό να δοκιμάζει και να προετοιμάζει τους μαθητές του για την πνευματική τους άνοδο προς το Θείον. Έτσι λοιπόν, τα μαθηματικά θεωρούνταν ως η μελέτη η οποία εξαγνίζει την ψυχή από τη συνηθισμένη οπτική που έχει για τον κόσμο. Με άλλα λόγια, τα μαθηματικά γίνονταν σκαλοπάτια προς το Θείον, ακριβώς επειδή διακατέχονται από τις ιδιότητες της ωραιότητας και της τελειότητας, οι οποίες ενυπάρχουν στο θεϊκό, αλλά λείπουν από το φυσικό κόσμο. Στα πλαίσια της Πυθαγόρειας φιλοσοφίας η ψυχή, όπως και τα μαθηματικά, είναι ο ενδιάμεσος μεταξύ θνητού και αθανάτου. Συνεπώς, η αυτοσυγκέντρωση πάνω στις μαθηματικές ιδέες και η βαθύτερη κατανόησή τους επιτρέπουν στην ψυχή να διεισδύσει στον κόσμο των ιδεών, με τον ίδιο τρόπο που στο Βουδισμό μια γνήσια μάνταλα αφυπνίζει την ψυχική ενέργεια και προετοιμάζει τον μύστη να υποδεχτεί το όραμα της αληθινής πραγματικότητας. Οι επιστήμες του Πυθαγόρα είναι γνωστές ως Τετραόδιον. Οι τέσσερις αυτές επιστήμες αντιστοιχούν στα τέσσερα επίπεδα της Τετρακτύος, του τελειότερου συμβόλου του πυθαγόρειου οράματος για τον νου και τον κόσμο.

Η πρώτη επιστήμη του Τετραοδίου, είναι η Αριθμητική, όπου ο αριθμός δεν αποτελεί παρά την προέκταση της ενότητας. Επιπλέον, τα τέσσερα επίπεδα της Τετρακτύος εμπεριέχουν τα βασικά στοιχεία όλων των αριθμών, όπως θʼ αναλύσουμε περισσότερο στη συνέχεια. Οι άλλες τρεις επιστήμες είναι η Μουσική, η Γεωμετρία και η Αστρονομία. Αντιστοιχούν στις τέσσερις από τις δώδεκα Τετρακτύες στις οποίες θʼ αναφερθούμε παρακάτω. Ωστόσο, κάθε μία από τις παραπάνω επιστήμες αποτελεί προπαρασκευαστικό στάδιο για μια πέμπτη, υπερβατική επιστήμη, τη Διαλεκτική, την επιστήμη της μεταφυσικής σφαίρας των Ιδεών και το συνδετικό κρίκο όλων των προηγούμενων επιστημών.

Από την άποψη της Διαλεκτικής, το 1 αντιπροσωπεύει το Θεό, την πρωταρχική αρχή και πηγή όλης της Ύπαρξης, ο οποίος αν και βρίσκεται πέρα απʼ όλα τα ονόματα, συμβατικά ονομάστηκε από τους αρχαίους Το Ένα Καθεαυτό. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι το μεγαλύτερο μυστήριο ολόκληρης της φιλοσοφίας αναφέρεται στην αιτία που κάνει το Ένα να γεννά τα πολλά. Αν δούμε τα πράγματα με την προοπτική των αρχαίων φιλοσόφων, αντιλαμβανόμαστε ότι το Ένα είναι τόσο τέλειο, που ολόκληρη η Δημιουργία δεν αποτελεί παρά την εκχύλιση της τελειότητάς Του. Το Ένα χαρακτηρίζεται από την πληθωρική ισχύ και δημιουργεί τον κόσμο, χωρίς να προκαλεί κάποιο δικό του έλλειμμα. Ο αριθμός Ένα έχει καθοριστεί από τον πυθαγόρειο Θέωνα το Σμυρναίο ως «η αρχή και το στοιχείο των αριθμών, το οποίο παρόλο που πολλαπλασιάζεται ή ελαττώνεται με αφαίρεση, το ίδιο στερείται κάθε αριθμού, παραμένει σταθερό και καθορισμένο». Στη μονάδα αποδόθηκαν, σύμφωνα με τον Πλώτιο, τα Ονόματα του Θεού (πάντοτε Τετραγράμματα, μια ακόμη μυστική γνώση που εμπεριέχεται στην Τετρακτύν. Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει πως και ο γενετικός κώδικας του DNA είναι επίσης τετραγράμματος) και θεωρήθηκε Πρώτη ανάμεσα σʼ όλα τα πράγματα, Δημιουργός όλων των πραγμάτων και πηγή όλων των Ιδεών.

Η πληθωρικότητα αυτή είναι που επιφέρει τη δυάδα «άπειρο-όριο», ιδιότητες που προσδιορίζουν την τάξη των θεών στο πλαίσιο της Πυθαγόρειας θεολογίας. Παρά το γεγονός λοιπόν πως ο Πυθαγορισμός αναγνωρίζει πολλούς θεούς, ενδόμυχα καθένας από αυτούς συνδέεται ή αποτελεί διαφορετική όψη του Ενός Καθεαυτού. Η παραπάνω διδασκαλία βρίσκεται σε πλήρη συμφωνία με τη θεώρηση της δογματικής Καββάλα. Αυτή αντιστοιχεί σε κάθε Σεφίρα διάφορες διάνοιες, που αποκαλούνται Θεοί, Ντγιαν Τσόχαν, Άγγελοι, Πνεύματα, κλπ, επειδή όλο το σύμπαν, σύμφωνα μʼ αυτήν τη φιλοσοφία, καθοδηγείται κι εμψυχώνεται από ολόκληρες ιεραρχίες αισθανόμενων όντων, καθένα από τα οποία έχει μια ιδιαίτερη λειτουργία και αποστολή και που διαφέρουν μεταξύ τους ανάλογα με το βαθμό και την κατάσταση συνείδησης και διάνοιας. Δεν υπάρχει παρά μόνο μία αόρατη και απόλυτη συνείδηση, η οποία διαπερνάει κάθε μόριο και απειροστό σημείο του εκδηλωμένου σύμπαντος, του Διαστήματος. Αλλά η πρώτη της διαφοροποίηση, λόγω εκπόρευσης ή αντανάκλασης, είναι καθαρά πνευματική κι εκδηλώνει έναν αριθμό «όντων» που μπορούμε νʼ αποκαλέσουμε Θεούς, η συνείδηση των οποίων είναι τέτοιας απροσδιόριστης και μεγαλειώδους φύσης, ώστε υπερβαίνουν την αντίληψή μας. Κατά μία άποψη, οι «Θεοί» είναι οι δυνάμεις της Φύσης και τα Ονόματά τους είναι η Νόμοι Της· κατά συνέπεια είναι αιώνιοι, πανταχού παρόντες και παντοδύναμοι, ωστόσο μόνο για τον κύκλο του χρόνου στον οποίο εκδηλώνονται η προβάλλονται, όσο άπειρος κι αν είναι αυτός.

Το τρίτο επίπεδο της ιεραρχικής εκτύλιξης του Κόσμου ονομάζεται καθεαυτό Ον, η τριαδική πηγή της Ύπαρξης, της Ζωής και της Διάνοιας (όπως βλέπετε, η τριαδική θεότητα δεν αποτελεί φιλοσοφική καινοτομία του Χριστιανισμού, αλλά προέρχεται από την Ερμητική διδασκαλία). Η Τετράδα αντιστοιχεί στον τελευταίο κρίκο της μεγάλης αλυσίδας της Ύπαρξης: το φυσικό επίπεδο και τα τέσσερα στοιχεία. Έτσι, μέσα στην παραπάνω ανάλυση περί Διαλεκτικής, περικλείονται και συνδέονται με αρμονικό τρόπο οι τέσσερις πρώτες Τετρακτύες, από τις δώδεκα. Υπάρχει πλήρης αντιστοιχία με τις τέσσερις δυνάμεις της Σφίγγας, οι οποίες περικλείονται κι εναρμονίζονται από την πέμπτη δύναμη (ToGo), ή με άλλα λόγια την Πεμπτουσία.
Οι βασικές γραμμές διδασκαλίας του Πυθαγόρα για τους αριθμούς, ειδικά για τους πρώτους αρχετυπικούς δέκα, είναι:

Η Μονάδα αντιστοιχούσε, όπως είπαμε, με το πνεύμα, τον αιθέρα, την ενέργεια, τη δύναμη από τη οποία γίνεται το Παν.
Η δυάδα είναι η ύλη που αποτελείται από νερό και γη.
Η τριάδα είναι ο Χρόνος σαν θεότητα, δηλαδή το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Η τετράδα είναι ο Χώρος, η τάξη του Κόσμου και η κίνηση στο χωροχρόνο. Τη θεωρία της Τετρακτύος ο Πυθαγόρας συνέδεσε με την ύπαρξη των δέκα σωμάτων του δικού μας Ηλιακού Συστήματος. Η επιστήμη γνώριζε μόνο επτά τέτοια σώματα, αλλά η πρόσφατη αστρονόμοι έχουν ανακαλύψει άλλα τρία σώματα: τον Ουρανό, τον Ποσειδώνα και τον Πλούτωνα. Η τετράδα σημειώνει ακόμα τα “κοσμικά σώματα” των τεσσάρων στοιχείων από τα οποία συντάχθηκε το Κοσμικό Σύμπαν. Το τετράεδρο για τη φωτιά, το οκτάεδρο για τον αέρα, το εικοσάεδρο για το νερό και ο κύβος για τη γη.
Η πεντάδα συμβολίζει τα πέντε στοιχεία από τα οποία σύγκειται ο Κόσμος, δηλαδή τη γη, το νερό, τον αέρα, τη φωτιά και τον αιθέρα. Τα πέντε αντίστοιχα πολύεδρα που συμβολίζουν τα παραπάνω στοιχεία είναι κύβος, εικοσάεδρο, οκτάεδρο, τετράεδρο, δωδεκάεδρο. Ο αριθμός 5 κρύβει την ασυμμετρία που επικρατεί μέσα στη συμμετρία του κόσμου. Η πλευρά του εγγεγραμμένου πενταγώνου μέσα στον κύκλο είναι ασύμμετρη. Το πεντάγωνο είναι η έδρα του εγγεγραμμένου δωδεκαγώνου στη σφαίρα που παριστά τον κόσμο που βρίσκεται σε Αρμονία. Οι Πυθαγόρειοι χρησιμοποιούσαν το σύμβολα του πενταγώνου ή πεντάλφα σαν σύμβολο υγείας.
Οι αριθμοί 3, 4, 5 είναι ιεροί αριθμοί και λαμβάνονται σαν Τριάδα. Το άθροισμα των τετραγώνων των δύο πρώτων αριθμών δίνει το τετράγωνο του τρίτου αριθμού. Το άθροισμα των αριθμών υψωμένων στον κύβο δίνει τον αριθμό 216, που παριστά το ψυχογονικό κύβο με πλευρά τον αριθμό 6. Αυτοί οι αριθμοί ή πιο συγκεκριμένα ο αριθμός 216 συνδέονται με τα τρία εδάφια της Εξόδου, όπου καθένα έχει 72 γράμματα.
Η εξάδα συμβολίζει τα έξι είδη εμψύχων όντων. Τους θεούς, τους δαίμονες, τους ήρωες, τους ανθρώπους, τα ζώα και τα φυτά. Είναι Ιερός αριθμός και ονομάζεται Γάμος γιατί εκτός του ότι συνδέεται με τις μετεμψυχώσεις (είναι η πλευρά του ψυχογονικού κύβου), είναι τέλειος αριθμός, δηλαδή το άθροισμα των μερών του δίνει πάλι το 6. 6/6=1, 6/3=2, 6/2=3, 1+3+2=6. Είναι το εμβαδόν ορθογωνίου τριγώνου με πλευρά την Ιερή Τριάδα, 3,4,5.
Η επτάδα παριστάνει το νόμο εξέλιξης. Είναι Ιερός αριθμός και σημειώνει τις φάσεις της Σελήνης. Θεωρείται παρθένος, ηγεμόνας, αμήτωρ, άρχοντας όλων, ένας θεός, “αεί ον”, επτάφωτος, επτάψυχος, επτάπατος (πολύ εχέμυθος). Τον αφιέρωσαν στην έκφραση εκείνη του Ενός που αποκαλείται “Η Θεά Αθηνά” της οποίας κύριος αριθμός είναι το 92, που σημειώνει τα 92 στοιχεία της ύλης.
Η οκτάδα υποδηλώνει τους οκτώ φθόγγους της μουσικής κλίμακας, δηλαδή την Αρμονία του Κόσμου (βλέπε την κάρτα της Προσαρμογής, που φέρει τον αριθμό 8).
Η εννεάδα δείχνει τους εννέα κοσμικούς χώρους του Στερεώματος.
Η δεκάδα είναι αυτό καθʼ εαυτό το Σύμπαν.

Η τετρακτύς μεταφέρεται και γίνεται η βάση του Δέντρου της Ζωής, στην Καββάλα. Οι Καββαλιστές θεώρησαν δεδομένες τις δέκα Σεφίρες (σφαίρες-παρέβαλε με τη μουσική των σφαιρών), επειδή γιʼ αυτούς το δέκα ήταν τέλειος αριθμός, ο οποίος περιελάμβανε κάθε ψηφίο χωρίς επανάληψη και περιείχε τη συνολική ουσία όλων των αριθμών. Είναι πολύ φυσιολογικό το γεγονός ότι ο αριθμός Δέκα παραδοσιακά αποδίδεται στην κάρτα του Τροχού, αφού ο κύκλος συμβολίζει την ολοκλήρωση και την τελειότητα. Ο Ισαάκ Μάγιερς γράφει ότι το 0-1 καταλήγει στο 1-0 και ο Κορντοβέρο στο Παρντίς Ριμονίμ μονολογεί: «Ο αριθμός δέκα περικλείει όλους τους αριθμούς. Δεν υπάρχει άλλος αριθμός έξω από αυτόν, επειδή ό,τι είναι πέρα από το δέκα επιστρέφει ξανά στις μονάδες». Όπως είδαμε και παραπάνω, η διδασκαλία της Καββάλα αντλεί την πηγή της από την πυθαγόρεια φιλοσοφία, ή τουλάχιστον έχουν αμφότερες κοινή καταγωγή. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στην είσοδο της σχολής του υπήρχε ένα άγαλμα του Ερμή του Λογίου, με την επιγραφή “Εκάς βέβηλοι” (Έξω οι βέβηλοι).

[Συνεχίζεται...]
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Τριγωνικοί αριθμοί και η Τριαδική Αρχή

Έτσι λοιπόν, η Τετρακτύς ενσωματώνει την πολλαπλότητα των δέκα αρχών που αναφέρθηκαν παραπάνω, μέσα στην ενότητα ενός ισόπλευρου τριγώνου. Η ελληνική μαθηματική επιστήμη αναγνώρισε την ύπαρξη τριγωνικών, τετραγωνικών, πενταγωνικών, κλπ αριθμών . Τριγωνικός είναι ένας αριθμός που μπορεί νʼ αναπαρασταθεί με το σχήμα ενός ισόπλευρου τριγώνου. Η ακολουθία των τριγωνικών αριθμών είναι: 1, 3, 6, 10, 15, 21, 28… Το τριγωνικό σχήμα παράγεται ως συνεχής αριθμητική πρόοδος, που αναπτύσσεται στη βάση του τριγώνου με διαδοχικούς αριθμούς: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7…





Οι Πυθαγόρειοι έδιναν ιδιαίτερη σημασία στον ειδικό τριγωνικό αριθμό 10, για τους λόγους που αναπτύσσονται στο παρόν κείμενο. Χαρακτηριστικό είναι ότι από την ακολουθία των τριγωνικών αριθμών που είδαμε, μόνο το 10 δεν αποτελεί στοιχείο μιας από τις άλλες ακολουθίες αριθμών, οι οποίες περικλείονται στην Τετρακτύν και θʼ αναφερθούν αμέσως παρακάτω, σε σχέση με τη μουσική και το Σύμπαν, όμως ως ιερός και τέλειος αριθμός διαπνέει ολόκληρο το σύμβολο. Η παρουσία των τριγωνικών αριθμών είναι ιδιαίτερα σημαντική, επειδή εκφράζει αυτό που οι Πυθαγόρειοι αναγνώριζαν ως την ενοποιητική αρχή της τριαδικής αρχής. Η Τριάδα είναι το κλειδί για την απόκτηση της γνώσης όλης της παραδοσιακής μεταφυσικής, επειδή αποτελεί τη δομή ή το σχήμα που ενώνει τη δυαδικότητα σʼ ένα αρμονικό σύνολο. Παλιότερα θεωρείτο ότι η Μονάδα και η Δυάδα προϋπήρχαν του αριθμού, όντας αντίστοιχα οι αρχές του περιττού και του άρτιου και συνεπώς, οι ίδιες οι πηγές του αριθμού. Άρα, η ύπαρξη της Τριάδας δημιουργεί την εκπόρευση που παράγει τους αριθμούς, με τις μεταφυσικές και πνευματικές ιδιότητες τις οποίες είδαμε.

Η τελειότητα του τριαδικού σχήματος είναι πιο έκδηλη στο σχήμα που ονομάζεται μέσος, ή αναλογία των τριών όρων. Αναλογία είναι η σύγκριση ανάμεσα σε δύο σχέσεις. Για παράδειγμα, σε σχέση με τον πατέρα, ένας παππούς είναι ό,τι ένας πατέρας προς το γιο του. Η αναλογία εκφράζει τη σύγκριση ανάμεσα σε δύο σύνολα σχέσεων και στο πλαίσιο της σύγκρισης αυτής, ο πατέρας είναι ο μέσος ανάμεσα στον παππού και τον εγγονό. Στον Τίμαιο, όπου ο Πλάτωνας παρουσιάζει ουσιαστικά την Πυθαγόρεια κοσμολογία, διαβάζουμε: «Δεν είναι δυνατόν να ενωθούν δύο σώματα χωρίς τη μεσολάβηση και κάποιου τρίτου, γιατί ανάμεσα στα δύο πρέπει να υπάρχει κάτι που να τα συνδέει. Καλύτερος δεσμός είναι αυτός που ενώνει τον εαυτό του τέλεια μʼ εκείνα τα πράγματα τα οποία συνδέει, σʼ ένα ενιαίο» (31c). Επομένως, η αναλογία του μέσου είναι η βάση ολόκληρης της Πυθαγόρειας και Πλατωνικής Θεολογίας.

Αντίστοιχα η κάρτα του Τροχού, περικλείει την ιδέα της Τριαδικότητας, μέσα στον τριγωνικό αριθμό 10 που τη χαρακτηρίζει. Τρία Γκούνας, τρία Αλχημικά Στοιχεία, Τρεις μορφές επάνω στον Τροχό, όπως είδαμε σε προηγούμενα κείμενα στην παρούσα κάρτα.

Η Τετρακτύς και το σύμπαν





Για τους Πυθαγορείους, η δεκαδική Τετρακτύς ήταν το ιερό σύμβολο των ανεξιχνίαστων μυστικών του σύμπαντος. Αποτελείται, όπως προαναφέραμε, από δέκα ισόπλευρα τρίγωνα - εννέα εσωτερικά και το μεγάλο εξωτερικό τρίγωνο που τα περικλείει.

Ο Πλάτων, στον Τίμαιο, προβάλλει την πυθαγόρεια άποψη ότι η κοσμική αρμονία περικλείεται μέσα σε ορισμένους αριθμούς. Μετά τους πρώτους αριθμούς 1, 2, 3, ακολουθούν τα τετράγωνά τους, το 4 (2Χ2) ή το 9 (3Χ3) και οι κύβοι τους, το 8 (2Χ2Χ2) ή το 27 (3Χ3Χ3). Οι δύο γεωμετρικές πρόοδοι που σχηματίζονται αντιπροσωπεύονται, σύμφωνα με την κλασική συμβολική παράδοση, από το σχήμα του γράμματος "Λ" (το οποίο βλέπουμε να κοσμεί το κέντρο της κάρτας, πίσω από τον Τροχό). Με την παρεμβολή των αριθμητικών μέσων 3 και 6 στην πρώτη πρόοδο (2, 3, 4, 6, 8) σχηματίζουμε την αρμονική πρόοδο (https://dide.flo.sch.gr/Exercises/Math-Proodoi.pdf) 3, 4, 6, ενώ η συνολική διαδοχή των όρων (2, 3, 4, 6, 8) αναλύει στη μουσική τη διπλή οκτάβα (δις διαπασών). Με την παρεμβολή των αριθμητικών μέσων 6 και 18 στη δεύτερη πρόοδο (3, 6, 9, 18, 27) οδηγούμαστε στο σχηματισμό της αρμονικής προόδου 6, 9, 18. Αν, τώρα, μεταξύ του 3 και του 6 παρεμβάλουμε τον αρμονικό τους μέσο όρο 4 και κατά παρόμοιο τρόπο παρεμβάλλουμε το 12 ανάμεσα στο 9 και στο 18, έχουμε την εξής συνολική διαδοχή όρων: 3, 4, 6, 9, 12, 18, 27. Πρόκειται για μια διαδοχή που αναλύει την τριπλή οκτάβα (8:1) συν μια δεύτερη (9:8) στις επιμέρους ομάδες συμφωνίας. Έτσι, σύμφωνα με τους Πυθαγορείους, αυτές οι δύο αρχικές πρόοδοι εμπεριέχουν όλη την αρμονία του χωροχρόνου.

Όμως, πώς ακριβώς πειραματίστηκαν οι Πυθαγόρειοι στο μονόχορδο για την ανάδειξη των σχέσεων μαθηματικών και μουσικής; Αν μειώσουμε το μήκος μιας χορδής ακριβώς στο μισό, τότε ο ήχος που παράγεται είναι ακριβώς μία οκτάβα υψηλότερος (μία οκτάβα είναι ένα ντο, ρε, μι, φα, σολ, λα, σι, ντο) - μας δίνει, δηλαδή, ένα ντο πιο πάνω. Αν μειώσουμε το μήκος της χορδής κατά 1/3, τότε τα 2/3 της χορδής που απομένουν μας δίνουν τη διαφορά της πέμπτης (δηλαδή από το ντο στο σολ). Κι αν μειώσουμε το μήκος κατά 1/4, τότε τα 3/4 που απομένουν μας δίνουν τη διαφορά της τετάρτης (από το ντο στο φα). Ήταν ξεκάθαρο, λοιπόν, σʼ αυτό το επίπεδο της παρατήρησης ότι τα μαθηματικά "κυβερνούν" τη μουσική. Το γεγονός ότι από τους ήχους αυτών των διαστημάτων δημιουργείται ένα ευχάριστο συναίσθημα στον ακροατή, οδήγησε τους Πυθαγορείους στο συμπέρασμα ότι οι ακέραιοι και τα κλάσματα ελέγχουν όχι μόνο τον άψυχο αλλά και τον έμψυχο κόσμο μέσω της μουσικής.


[Συνεχίζεται...]



 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Η Δωδεκάτη Τετρακτύς
Υπάρχουν δύο Τετρακτύες αριθμών, «η μια που σχηματίζεται με πρόσθεση, η άλλη με πολλαπλασιασμό. Και αυτές οι Τετρακτύες εσωκλείουν τους μουσικούς, τους γεωμετρικούς και τους αριθμητικούς λόγους από τους οποίους σχηματίζεται η αρμονία του Σύμπαντος». Οι δυο τετράδες είναι : 1, 2, 3, 4 και 1, 2, 3, 4, 8, 9, 27 (αυτή με την οποία σχηματίζει ο Πλάτων στον Τίμαιο την ψυχή του κόσμου).
Οι άλλες Τετρακτύες αναπαριστούν αντιστοιχίσεις:
Η 3η Τετρακτύς αντιστοιχίζει: στο 1 το σημείο, στο 2 την γραμμή, στο 3 την επιφάνεια και στο 4 το τετράεδρο, το πρώτο γεωμετρικό στερεό.
Η 4η Τετρακτύς αντιστοιχίζει: στο 1 το πυρ, στο 2 τον αέρα, στο 3 το ύδωρ και στο 4 τη γη.
Η 5η Τετρακτύς αντιστοιχίζει: στο 1 την πυραμίδα (τετράεδρο), στο 2 το 8-εδρο, στο 3 το 20-εδρο και στο 4 τον κύβο (6-εδρο).
Η 6η Τετρακτύς «είναι εκείνη των δημιουργημένων πραγμάτων». Αντιστοιχίζει: στο 1 το σπέρμα, ανάλογο του σημείου. Στο 2 την αύξηση μήκους, ανάλογη της γραμμής. Στο 3 την αύξηση κατά πλάτος, ανάλογη της επιφάνειας. Στο 4 την αύξηση κατά βάθος, ανάλογη του στερεού.
Η 7η Τετρακτύς «είναι εκείνη των κοινωνιών». Αντιστοιχίζει στο 1 τον άνθρωπο, στο 2 την οικογένεια, στο 3 την κωμόπολη και στο 4 την πόλη «επειδή είναι από αυτά τα στοιχεία που συντίθεται το έθνος».
«Ολες αυτές οι τετρακτύες είναι υλικές και αισθητές»
Η 8η Τετρακτύς «περιέχει τους παράγοντες με τους οποίους μπορούμε να κάνουμε κρίσεις πάνω στα προηγούμενα και που είναι εν μέρει διανοητικοί»: το 1 είναι η σκέψη, το 2 η επιστήμη, το 3 είναι η γνώμη και το 4 η αίσθηση.
Αντίστοιχα, η 9η «είναι το λογιστικό, το θυμικό, το επιθυμητικό και το σώμα», η 10η «είναι η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο κι ο χειμώνας» κι η 11η «το παιδί, ο έφηβος, ο ώριμος άνθρωπος, ο γέρος».

Στα τέλη του 20ού αιώνα, παρουσιάστηκε, όπως θα δούμε, μία ακόμα Τετρακτύς. Όχι απʼ τους μελετητές του Πυθαγόρα, αλλά απʼ το χώρο της Φυσικής και συγκεκριμένα απʼ την Κβαντική Φυσική. Στους φυσικούς είναι γνωστή σαν βαρυονική δεκάδα (baryon decuplet) και παριστάνει γεωμετρικά μορφώματα των στοιχειωδών «σωματιδίων», σύμφωνα με τις κβαντικές τους ιδιότητες. Παρʼ όλο που αυτή η Τετρακτύς εμφανίζεται στα βιβλία συνήθως με το κεφάλι κάτω, δεν παύει να είναι αναγνωρίσιμη.


Δεν κρίνω σκόπιμο να επεκταθώ σε λεπτομέρειες της κβαντικής φυσικής, αφού κάτι τέτοιο θα ξέφευγε από το θέμα μας. Ωστόσο, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον το γεγονός, ότι η κατανόηση της Πυθαγόρειας φιλοσοφίας σχετικά με τη φύση του Σύμπαντος, φαίνεται να ξεπερνάει κατά πολύ τις γνώσεις τις οποίες θεωρείται ότι κατείχε η ανθρωπότητα εκείνη την εποχή. Όποιος ενδιαφέρεται για περισσότερες πληροφορίες, μπορεί νʼ ανατρέξει στη σχετική πηγή, η οποία ακολουθεί, στο τέλος της παρούσας δημοσίευσης.

Όπως και οι αρχαίες αιγυπτιακές πυραμίδες, η Τετρακτύς αποτελεί ένα μοντέλο του Παντός και το τριαδικό σχήμα το θεϊκό του μυστήριο. Ενώ τα τέσσερα μέρη της Τετρακτύος ενσωματώνουν τους δέκα αρχέτυπους αριθμούς, η τριαδική δύναμη του σχήματός της είναι εκείνη που ενώνει ολόκληρο τον αριθμό κι αποκαλύπτει την αληθινή του ουσία εν τη ενώσει. Εδώ βρίσκεται το μυστήριο της Τετρακτύος. Παρόλο που η πραγματικότητα εκτυλίσσεται μέσα στα πλαίσια μιας θεϊκής προόδου τεσσάρων επιπέδων, η ενότητα αποκαλύπτεται όταν υπερβούμε το τέταρτο, το φυσικό επίπεδο και τελειοποιήσουμε το νου μας μελετώντας τις θείες τριάδες, ανερχόμενοι προς το όραμα του λαμπρού φωτός του Όντος και κατανοώντας τον αληθινό αριθμό, την αρχή, την πηγή και τη ρίζα της «αενάως ρέουσας φύσης».

[Πηγές]
Άρθρο του Ίωνα Κρηνή, στο περιοδικό Άβατον
Israel Regardie: Η Καββάλα και τα Σύμβολά της
https://www.tetraktys.org/subchoises/ellinousia/arthra/tetraktys.htm
https://zeroliner.blogspot.com/2008/05/blog-post_05.html
https://www.mystica.gr/tetraktys.htm
https://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=745
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

@nt¤wnis|~|¤e

Δραστήριο μέλος

Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
Όταν τελειώνουν τα όνειρά μας, δεν παύουμε να υπάρχουμε, απλώς ξυπνάμε. Ας δεχθούμε (ως υπόθεση εργασίας) ότι κατά παρόμοιο τρόπο όταν πεθαίνουμε δεν παύουμε να υπάρχουμε, αλλά «ξυπνάμε»: ότι αυτό που βιώνουμε μπορεί να παρομοιαστεί με αυτό που βιώνουμε όταν αναπολούμε ένα όνειρό μας. Βέβαια, η ζωή μας, όλα αυτά που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή που διαβάζουμε αυτές τις γραμμές, δεν τα αντιλαμβανόμαστε σαν όνειρο, αλλά μας φαίνονται πολύ «πραγματικά». Μα και όσα διαδραματίζονται κατά τη διάρκεια ενός ονείρου συχνά δεν τα βιώνουμε ως όνειρο, μα τα πιστεύουμε ως πραγματικά – γίνονται όμως ψευδαίσθηση όταν ξυπνάμε. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι και όλα όσα βιώνουμε στη ζωή μας (σαν κι αυτή να είναι ένα «όνειρο» με τη διαφορά πως δεν κρατάει για ώρες, αλλά για χρόνια) μας φαίνονται το ίδιο πραγματικά, μα γίνονται ψευδαίσθηση όταν πεθαίνουμε, όταν «ξυπνάμε».

Με βάση αυτό το σκεπτικό, ένας αφυπνισμένος άνθρωπος δεν θα περίμενε να πεθάνει για να… «ξυπνήσει». Θα ήτανε σα νεκρός, δηλαδή ξύπνιος κατά τη διάρκεια της ζωής του πάνω στη γη. Με άλλα λόγια, θα ήταν σαν ξύπνιος μέσα στο όνειρό του! :confused: Οι υπόλοιποι άνθρωποι κοιμούνται, παρεμβαίνουν ο ένας στον ύπνο του άλλου, λογομαχούν, ερωτεύονται, πολεμούν, είναι εγκλωβισμένοι σε ένα προσχεδιασμένο κοινωνικό καλούπι σκέψης και δράσης, σε ιδεολογίες και προκαταλήψεις, περιχαρακώνονται στο εγώ τους… μέχρι να ξυπνήσουν. ;)

Ένας αφυπνισμένος άνθρωπος θα μπορούσε να αντιμετωπίζει το κάθε τι στη ζωή του μέσα από την οπτική ότι είναι αδύνατο να το κατέχει και να το διατηρήσει όταν πεθάνει, ακριβώς όπως δεν μπορεί να βασιστεί σε πράγματα και ανθρώπους, που υπάρχουν στα όνειρά του, όταν ξυπνάει. Δεν θα προσκολλούνταν πλέον στα υλικά αγαθά, στο παρελθόν του, στη γνώμη των ανθρώπων γιʼ αυτόν, θα τους αποδεχόταν γιʼ αυτό που είναι… Θα κατανοούσε ότι τα πάντα είναι μια αδιάκοπη δημιουργία και καταστροφή, ότι σε τίποτα δεν υπάρχει μόνιμη σταθερότητα ή υλικότητα και πως η μόνη πραγματικότητα είναι η αλλαγή. Και δεν θα ήταν ασκητής, μα άνθρωπος που θα συνειδητοποιούσε βαθιά ότι η ζωή είναι μια πολύχρωμη μελωδία και θα βίωνε τη μία νότα μετά την άλλη, ξέροντας πως δεν μπορεί να κατέχει τη μελωδία. Και θα έβλεπε πια, όταν ξυπνούσε, πως όλα ήταν ψευδαισθήσεις και ότι τα χρειαζόταν προσωρινά μονάχα στο όνειρό του. Φαντάζομαι ότι αυτή η αποταύτιση θα ενδυνάμωνε μέσα του τη χαρά του μοιράσματος και κατʼ επέκταση την υπέρβαση του εγώ του.

Φαντάζομαι (γιατί μόνο η φαντασία μπορεί να συλλάβει μια τέτοια προσωπικότητα) πως ένας τέτοιος άνθρωπος θα αναλάμβανε την ευθύνη για τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά του στη ζωή, θα τα αντιμετώπιζε σαν κάτι που δημιουργούσε εκείνος, όπως δημιουργούμε καμιά φορά αυτά που βιώνουμε στα όνειρά μας. Θα αναλάμβανε την ευθύνη για όλα, συνειδητοποιώντας πως είναι το αποτέλεσμα των επιλογών του, ακολουθώντας την επιθυμία της καρδιάς του, χωρίς να έχει συχνά την ασφάλεια ενός αμετάβλητου και μονοδιάστατου πλαισίου ορισμών για το τι είναι καλό και τι κακό στη ζωή. Δεν θα έκρινε τα συναισθήματά του, δε θα ταυτιζόταν με αυτά – θα τα παρατηρούσε και θʼ αποκτούσε επίγνωση. Σα να ήταν διαχωρισμένος απʼ το σώμα του, δε θα έκρινε, δε θα καταδικάζει τη συμπεριφορά του. Σαν ένας ηθοποιός πάνω στη σκηνή που βλέπει το σώμα του να συμπεριφέρεται μέσα από μία ποικιλία ρόλων που ο ίδιος έχει επιλέξει. Ένας τέτοιος άνθρωπος φαντάζομαι θα ήταν παρατηρητής του εαυτού του και του κόσμου στον οποίο θα δρούσε. Θα πλησίαζε στο κέντρο του τροχού, χωρίς ποτέ να τον αγγίζει (απλησίαστο ιδανικό),

θα ήταν ο παίκτης και ο παρατηρητής.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Ένας τέτοιος άνθρωπος, όπως τον φαντάζεσαι Αντώνη, θα είχε επιτύχει το "Συνειδητό Ονείρεμα" του Δον Χουάν σε όλη του την "πραγματικότητα", θα μπορούσε λοιπόν να κατευθύνει τις εξελίξεις της ζωής του κατά το Θέλημά του. Πράγματι, ο "αφυπνισμένος άνθρωπος" όπως τον αποκαλείς, θα είναι κατά κάποιο τρόπο σαν νεκρός. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο στην προηγούμενη κάρτα, αυτήν του Ερημίτη, μιλήσαμε για το πέρασμα μέσα από τον Άιδη, το βασίλειο του Πλούτωνα (Πλούτου). Ο Ερημίτης επιστρέφει από τη χώρα των νεκρών έχοντας εξημερώσει τον Κέρβερο και κρατώντας στα χέρια του ένα φανάρι που περιέχει τον Ήλιο, το ανέσπερο φως της αλήθειας, σύμφωνα με την παράδοση.

Θα ήθελα να σημειώσω ακόμη τη φράση σου "η μόνη πραγματικότητα είναι η αλλαγή". Αυτό είναι απολύτως σύμφωνο με τη διδασκαλία του Άλιστερ Κρόουλυ, ο οποίος λέει ότι "το μόνο σταθερό πράγμα στο σύμπαν είναι η αλλαγή".

Θα ήθελα τέλος να συμφωνήσω ιδιαίτερα με την τελευταία σου παράγραφο. Πρόκειται για μια θαυμάσια περιγραφή της κύριας διδασκαλίας της κάρτας, περί προσήλωσης στο κέντρο του Τροχού. Θα σημειώσω μάλιστα ιδιαίτερα ένα σημείο κλειδί των γραφομένων σου. Ο αφυπνισμένος άνθρωπος ακολουθεί την επιθυμία της καρδιάς του, αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη γι' αυτό, "χωρίς να έχει συχνά την ασφάλεια ενός αμετάβλητου και μονοδιάστατου πλαισίου ορισμών για το τι είναι καλό και τι κακό". Ν' αναλαμβάνεις την ευθύνη για κάτι που κάνεις, γνωρίζοντας ότι δεν μπορείς να ορίσεις εκ των προτέρων εάν αυτό είναι καλό ή κακό. Υπερβατική ως σκέψη και η συνειδητοποίησή του από μόνη της, αποτελεί έναν ακόμη βαθμό μύησης...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Σβάστικα: Ο Τροχός του Ήλιου



Η λέξη «Σβάστικα» προέρχεται από το Σανσκριτικό Svastika, που σημαίνει κάθε γούρικο ή ευοίωνο αντικείμενο και ειδικότερα ένα σημάδι που σχημάτιζαν επάνω σε ανθρώπους ή αντικείμενα για καλή τύχη. Τα συνθετικά του είναι το su- (με κοινή ρίζα με το ελληνικό πρόθεμα ευ-), που σημαίνει καλό, σωστό, και το asti-, ρηματικός τύπος που σημαίνει «είμαι». Έτσι, svasti σημαίνει «ευ ζην» ή «καλώς έχειν». Η κατάληξη –ka σχηματίζει ένα υποκοριστικό κι έτσι η λέξη svastika θα μπορούσε να αποδοθεί κυριολεκτικά ως «κάτι το μικρό που σχετίζεται με το ευ ζην». Η Σβάστικα είναι ένα από τα αρχαιότερα σύμβολα στη Γη και μπορεί να βρεθεί σε όλες τις θρησκείες και τις παραδόσεις, όλων των ηπείρων. Στην Ελλάδα, ονομαζόταν «Γαμμάδιον», ή «Τετραγαμμάδιον», λόγω του γεγονότος ότι θα μπορούσε να δει κανείς ότι αποτελείται από τέσσερα ελληνικά γράμματα γάμα «Γ». Άλλη ονομασία του συμβόλου, είναι το «Τετρασκέλιον». Οι αρχαίες ιέρειες το έκαναν τατουάζ επάνω στο σώμα τους. Στον Ελληνικό χώρο παρατηρούμε τη Σβάστικα σε πολλές περιόδους. Η πρώτη φορά που την παρατηρούμε είναι στους Μινωικούς Χρόνους, αν και επί της Αττικής τέχνης παρατηρείται εκτεταμένη χρήση του. Όπως θα αναφερθεί παρακάτω, το σύμβολο χρησιμοποιήθηκε στην αρχαία Τροία, όπου το ανακάλυψε ο Σλήμαν. Επίσης παρατηρούμε πολύ έντονα την παρουσία της Σβάστικας και στην Χιττιτική αυτοκρατορία.




Το Ναζιστικό Κόμμα (NSDAP) υιοθέτησε επισήμως τη Σβάστικα ως σύμβολό του το 1920. Αυτό που ενέπνευσε το Χίτλερ στο να χρησιμοποιήσει τη Σβάστικα, ήταν η χρήση της από το Τάγμα της Θούλης, αφού υπήρχαν πολλές διασυνδέσεις μεταξύ του Τάγματος και των Ναζί. Το Τάγμα της Θούλης ήταν μία μυστικιστική και λαϊκιστική ομάδα με έδρα το Μόναχο, που πήρε τʼ όνομά της από μια μυθική υπερβόρεια χώρα ενός Ελληνικού μύθου. Μάλλον πρόκειται για την Ισλανδία, τη Νορβηγία, τις Νήσους Φερόες, ή τις Νήσους Σέτλαντ.

Μία Σβάστικα, ή καλύτερα το κατοπτρικό της σύμβολο η Σωβάστικα, για την οποία θα μιλήσουμε παρακάτω, υπάρχει στο μωσαϊκό του δαπέδου της Συναγωγής του EinGeidi. Πρόκειται για μία όαση που βρίσκεται στις δυτικές ακτές της Νεκράς Θάλασσας, το χαμηλότερο σημείο επάνω στη γη, με υψόμετρο περίπου 400 μέτρα κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Φυσικά η ειρωνεία της ύπαρξης αυτού του συμβόλου στο δάπεδο μίας εβραϊκής συναγωγής είναι προφανής, από την άλλη πλευρά όμως, αυτό δείχνει ότι οι Ναζί έχουν απλά καταχραστεί το σύμβολο, το οποίο όπως είπαμε είναι σχεδόν πανανθρώπινο, αλλοιώνοντας το νόημά του.




Τα παλαιότερα παρόμοια σύμβολα που σώζονται μέχρι τις μέρες μας, βρίσκονται στην κοιλάδα του Τίγρη και του Ευφράτη και σε κάποιες περιοχές της κοιλάδας του Ινδού ποταμού. Φαίνεται ότι είναι παλαιότερα από τριών χιλιάδων ετών. Ωστόσο, γύρω στο έτος 1000 π.Χ. η Σβάστικα απέκτησε την ευρύτατη χρήση της ως σύμβολο, πιθανόν αρχικά στην αρχαία Τροία, στα βορειοδυτικά της σημερινής Τουρκίας.
Ο Σουμέριοι φαίνεται ότι χρησιμοποιούσαν τη Σβάστικα, αλλά φαίνεται ότι ούτε οι διάδοχοί τους πολιτισμοί των Βαβυλωνίων και των Ασσυρίων, ούτε οι Αιγύπτιοι την χρησιμοποιούσαν. Ωστόσο, ευρύτατη χρήση γνώρισε από τους περισσότερους αρχαίους πολιτισμούς στην περιοχή της Ευρασίας. Εκτός της Ευρασίας, Σβάστικες έχουν βρεθεί στην Γκάνα, στους Ινδιάνους Απάτσι της Αμερικής, ακόμη και στην Ωκεανία.
Την πιο πρόωρη αλλά και συχνή χρήση των μοτίβων αγκυλωτού σταυρού στην αρχαιότητα βρίσκουμε στην νεολιθική εποχή, αν και υπάρχει ένα μοναδικό παλαιολιθικό χειροποίητο αντικείμενο που περιέχει αυτό το σύμβολο. Το σύμβολο βρέθηκε σε διάφορες ανασκαφές στην επαρχία του Κουζεστάν του Ιράν και ως τμήμα του "χειρογράφου Vinca" της νεολιθικής Ευρώπης της 5ης χιλιετίας Π.Χ. Στη πρώιμη εποχή του χαλκού, εμφανίζεται στην αγγειοπλαστική που βρίσκεται στο Sintashta της Ρωσίας.

Η Σβάστικα συμβολίζει τον Ήλιο, τον ανώτατο Θεό, καθώς και την υπέρτατη δύναμη και ζωτική ενέργεια. Σχετίζεται κυρίως με τον Βούδα στην Ινδία, την Κίνα και την Ιαπωνία. Στην πρώιμη κινέζικη συμβολική, η Σβάστικα ήταν γνωστή ως [FONT=&quot]wan και σε γενικές γραμμές συμβόλιζε κάτι το θεσπέσιο και υπέροχο. Το ίδιο σύμβολο είναι επίσης γνωστό ως «Ο Σταυρός της Brigit», από την ομώνυμη κελτική θεά της φωτιάς, γνωστή επίσης ως Brig ή Briga. Ως ηλιακή θεότητα, τα δώρα της ήταν το Φως (Γνώση), η Έμπνευση, καθώς και η ζωωδότις και θεραπευτική ενέργεια του Ήλιου.

[/FONT] Το εννοιολογικό φάσμα που περικλείει η Σβάστικα, επικεντρώνεται γύρω από την ισχύ, την ενέργεια, τον ρου της ζωής και την μετανάστευση. Σχετίζεται στενά με το , σύμβολο επανάληψης, μια παραλλαγή του οποίου χρησιμοποιείται με την ίδια έννοια στη μουσική σημειογραφία). Η Σβάστικα έχει χρησιμοποιηθεί και ως αλχημιστικό σύμβολο, που υποδηλώνει τις τέσσερις θεμελιώδεις γωνίες της Γης, καθώς και την κηδεμονία-επικυριαρχία επί του παρόντος κόσμου. Βλέπουμε λοιπόν και άλλες πτυχές του συμβολισμού, οι οποίες έθελξαν το Τάγμα της Θούλης και τον Αδόλφο Χίτλερ στη χρήση της Σβάστικας ως το κύριό τους σύμβολο.

Ο FrankWaters, ένας ανθρωπολόγος, ο οποίος έχει μελετήσει τον πολιτισμό των ινδιάνων Χόπι, γράφει για ένα άλλο σύμβολο που σχετίζεται με τη Σβάστικα, το
, ότι χρησιμοποιείτο από τους Χόπι στην Αριζόνα, αλλά και από τους Έλληνες, τους Σικελούς και τους Κέλτες. Το εννοιολογικό του φάσμα, φαίνεται να επικεντρώνεται στη σύλληψη της συνεχούς επιστροφής, ή του επαναπατρισμού. Εδώ μπορεί κανείς να δει μια μικρή επίδειξη της δύναμης των συμβόλων. Ο Νίτσε είχε συλλάβει τη θεωρία της συνεχούς επανάληψης. Ο Χίτλερ, επηρεασμένος από τη φιλοσοφία του Νίτσε, ή εάν θέλετε προσπαθώντας να την εκμεταλλευτεί, έκανε σύμβολό του τη Σβάστικα, η οποία όπως είδαμε σχετίζεται στενά με τη διαρκή επανάληψη.

Το κατοπτρικό σύμβολο της Σβάστικας, η Σωβάστικα
, μερικές φορές σχετίζεται με κακοτυχία. Ωστόσο, στην μεσαιωνική Ιαπωνία, το ίδιο σύμβολο, που εκεί ονομαζόταν
manji, ήταν σημείο πολύ μεγάλης τύχης και επίσης θεωρείτο ως σημάδι προστασίας από τις δυνάμεις του κακού. Ο EugeneBurnouf, ο πρώτος δυτικός μελετητής ειδικός του Βουδισμού, στο βιβλίο του Lotusdelabonneloi (1852), γράφει ότι η Σωβάστικα ήταν μία Βουδιστική παραλλαγή της Σβάστικας. Οι αντιλήψεις περί του ότι η Σωβάστικα θεωρείτο ως μία «σατανική» ή «δυσοίωνη» εκδοχή της ευοίωνης Σβάστικας στις Ινδικές θρησκείες, ελάχιστη βάση διαθέτουν, αφού και ο Burnouf τις θεωρεί ως ίσης αξίας, ανάμεσα στα «εξήντα πέντε ευοίωνα σύμβολα». Άλλωστε, η Σωβάστικα χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα ως φυλακτό σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς. Παρομοίως, ο Dʼ Alviella (1894) διατυπώνει αμφιβολίες, σχετικά με τούτη τη διάκριση μεταξύ των δύο κατοπτρικών συμβόλων:
«Δεν θα ήταν άραγε απλούστερο να παραδεχτεί κανείς, ότι η κατεύθυνση των βραχιόνων είναι δευτερευούσης σημασίας, στο συμβολισμό του Γαμμάδιου; Όταν πρέπει να συμβολίσει την κίνηση του Ήλιου, συγκεκριμένα την ικανότητα μετακίνησής του διαμέσου του διαστήματος, ελάχιστη προσοχή θα πρέπει να δίνεται στην κατεύθυνση που έχουν οι ακτίνες του» (σελ. 68). Μολονότι οι κοινότερη μορφή του συμβόλου είναι αυτή της δεξιόστροφης Σβάστικας, χρησιμοποιείται και με τις δύο κατευθύνσεις στον Ινδουισμό, χάριν ισορροπίας. Οι Βουδιστές πάλι, χρησιμοποιούν σχεδόν πάντα την αριστερόστροφη Σωβάστικα. Μια άλλη άποψη περί της διάκρισης των δύο κατοπτρικών συμβόλων, είναι ότι η Σβάστικα συμβολίζει τον ανοιξιάτικο ήλιο, σε αντιδιαστολή με τον φθινοπωρινό ήλιο, ο οποίος συμβολίζεται από τη Σωβάστικα, ένα φυσικό σύμβολο φωτός, ζωής, υγείας και πλούτου και στις δύο περιπτώσεις. Η Nandyavarta ένα ανάπτυγμα αυτών των δύο συμβόλων, βρίσκεται τρίτο στη σειρά των πιο τυχερών συμβόλων του Βουδισμού.

Στο δυτικό κόσμο, το σύμβολο γνώρισε μια αναβίωση μετά από τις αρχαιολογικές ανασκαφές του Σλήμαν στα τέλη του 19ου αιώνα, ο οποίος ανακάλυψε το σύμβολο στην περιοχή της αρχαίας Τροίας και το συνέδεσε με τις αρχαίες μεταναστεύσεις των Πρωτο-Ινδο-Ευρωπαίων. Τον συνέδεσε με τις παρόμοιες μορφές που βρέθηκαν στα αρχαία δοχεία στη Γερμανία, και θεωρητικολόγησε ότι ο αγκυλωτός σταυρός ήταν ένα "σημαντικό θρησκευτικό σύμβολο των μακρινών προγόνων μας", και ότι συνδέει τους Γερμανικούς, Ελληνικούς και Ινδο-Ιρανούς πολιτισμούς, πράγμα που ίσως ρίχνει λίγο φως στους λόγους για τους οποίους η Σβάστικα χρησιμοποιήθηκε από το Τάγμα της Θούλης και τους Εθνικοσοσιαλιστές.

Η πανταχού παρουσία του αγκυλωτού σταυρού εξηγείται εύκολα αν υποθέσουμε ότι είναι μια πολύ απλή μορφή που ανακαλύφτηκε ανεξάρτητα και κατά τύχη σε διάφορες κοινωνίες όταν οι άνθρωποι ασχολήθηκαν με το πλέξιμο καλαθιών, αφού το σχήμα του αγκυλωτού σταυρού δημιουργείται επανειλημμένα από τις βέργες των καλαμιών όταν πλέκουμε καλάθι. Άλλες θεωρίες εικάζουν κάποια σύνδεση των πολιτισμών ή ζητούν μια εξήγηση σύμφωνα με την θεωρία της κοινής συναίσθησης του Καρλ Γιουνγκ. Η ύπαρξη των συμβόλων αγκυλωτού σταυρού στην Αμερική μπορεί να εξηγηθεί με την θεωρία της καλαθοπλεκτικής, ενώ αποδυναμώνει την θεωρία της πολιτιστικής διάχυσης. Κάποιοι έχουν προτείνει ότι ο αγκυλωτός σταυρός μεταφέρθηκε στη Βόρεια Αμερική από έναν αρχαίο ναυτικό πολιτισμό από την Ευρασία, ωστόσο μια χωριστή αλλά παράλληλη ανάπτυξη θεωρείται η πλέον πιθανή εξήγηση. Η γένεση του συμβόλου αγκυλωτών σταυρών αντιμετωπίζεται συχνά από κοινού με το σύμβολο του σταυρού γενικά, όπως η "ρόδα του ήλιου" της θρησκείας της εποχής του χαλκού.

Μια άλλη εξήγηση προτείνεται από τον CarlSagan στο βιβλίο του με τίτλο «Ο Κομήτης». Ο Sagan αναπαράγει ένα αρχαίο κινεζικό χειρόγραφο (το μεταξένιο βιβλίο) που παρουσιάζει ποικίλες ουρές κομητών: οι περισσότερες είναι παραλλαγές της απλής ουράς κομητών, αλλά στην τελευταία απεικόνιση ο πυρήνας του κομήτη έχει τέσσερα πύρινα σκέλη, που θυμίζουν αγκυλωτό σταυρό. Ο Sagan προτείνει ότι στην αρχαιότητα ένας κομήτης μπορεί να είχε πλησιάσει τόσο κοντά στη γη που οι άνθρωποι είδαν πύρινους πίδακες από αέριο να ρεύσουν από το κέντρο, και με την κλίση από την περιστροφή του κομήτη, σχημάτιζε μια μορφή του συμβόλου που έγινε ορατό σε όλα τα μέρη του κόσμου.

Η Σβάστικα βρίσκεται πολύ έντονα στης Ινδίες, μία από τις ετερόδοξες μεθόδους των Ινδιών είναι ο Ζαϊνισμός ο οποίος και χρησιμοποιεί τη Σβάστικα σαν σύμβολο του. Η Σβάστικα βρίσκεται συχνά στα αγάλματα του θεού Σέσσα του μεγάλου Όφεως ο οποίος είναι οι άπειροι κύκλοι του χρόνου. Εδώ θα πρέπει φυσικά να σημειώσουμε το συσχετισμό του ουροβόρου όφεως με το αλχημιστικό σύμβολο του Άλατος, το οποίο όπως έχουμε παραπάνω γράψει, σχετίζεται με τον Τυφώνα, τη θεότητα με την ουρά ερπετού, που απεικονίζεται στην κάρτα του Τροχού. Η ίδια η Σβάστικα εξάλλου είναι ένα σύμβολο του χρόνου, το οποίο συνδέεται με την μετάπτωση των ισημεριών. Οι δύο γραμμές που δημιουργούν τη Σβάστικα είναι το Πνεύμα μαζί με την Ύλη και τα 4 άγκιστρα δηλώνουν την κίνηση του κόσμου στον άπειρο και αιώνιο κύκλο. Λόγω αυτής της επιρροής του, επίσης συμβολίζει τον ίδιο τον Άνθρωπο σκοπός του οποίου, στο πέρασμα του χρόνου, είναι να συνδυάσει τις μεγάλες αντιθέσεις και στο τέλος να ολοκληρώσει την αιώνια ένωση.

Η προέλευση του είναι Άρεια, για αυτό και φέρει επάνω του μία αίσθηση ανωτερότητας και διαφοροποίησης του ανθρώπου από τα υπόλοιπα όντα, ουσιαστικά μπορεί η σβάστικα εντελώς λανθασμένα να ήταν ένα σύμβολο ρατσισμού απέναντι στις άλλες φυλές από τους Γερμανούς αλλά από μόνη της έφερε αυτό το συμβολισμό όντας όμως «ρατσιστική» απέναντι σε όλο το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Η ναζιστική διαστρέβλωση δηλαδή του συμβόλου, διατήρησε τον γενικότερο χαρακτήρα της ανωτερότητας και των διακρίσεων, μεταφέροντάς την όμως αυθαίρετα στη γερμανική φυλή. Δεν είναι τυχαίο ότι τελικά η Δύση έχει μάθει να υποτιμά την φύση σε σχέση με τον ίδιο της τον εαυτό, έτσι όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε η σβάστικα πραγματικά μέσα της φέρει το σπόρο του ρατσισμού για αυτό εξάλλου και τελικά εκφράστηκε με αυτό τον τρόπο. Ας μην ξεχνούμε ότι κάθε συμβολισμός, από αυτούς που μελετάμε στο ταξίδι μας με τις κάρτες, έχει και τις αρνητικές του όψεις και η σωστή τους χρήση εναπόκειται στην κρίση και τη συνείδηση του μελετητή-αναζητητή.

Μεγάλος εχθρός του ο Σταυρός
, μιας και η δύναμη του αγκυλωτού έγκειται στην αλλαγή και στο χρόνο, ενώ ο σταυρός είναι συγγενές σύμβολο με την τελεία δεν υπάρχει εξέλιξη ούτε κινητικότητα παρά μόνο πράξη η οποία οδηγεί σε μία μόνιμη κατάσταση. Ο Σταυρός είναι και σύμβολο του Κρόνου, η Σβάστικα δεν είναι όμως ένα σύμβολο που μπορεί να εκφραστεί μόνο από ένα πλανήτη γιατί είναι συμμετοχή τριών πλανητικών σωμάτων, του Κρόνου και του Ουρανού - ο οποίος φέρνει την αλλαγή στην καθεστηκυία τάξη του Κρόνου-ενώ ο Χείρωνας γεφυρώνει με τέτοιο τρόπο, ώστε ο Κρόνος για να φτάσει στον Ουρανό πρέπει να περάσει το στάδιο του Χείρωνα αλλά και αντίστροφα, για να γίνει ο Ουρανός στο τέλος Κρόνος χρειάζεται να περάσει πάλι από τον Χείρωνα.
Η Σβάστικα σαν σύμβολο ολοκλήρωσης είναι ο αριθμός 10 και 1. Στην πραγματικότητα είναι η γέφυρα ανάμεσα στο 9 και στο 1 γιατί αυτή ακριβώς είναι η διαδικασία του, το τέλος ενός κύκλου και η αρχή ενός καινούριου. Στην Κίνα ήταν το σύμβολο που κατέβηκε από τον Ουρανό και συμβόλιζε πάλι το 10.000, τις ενωμένες δηλαδή 10.000 δυνάμεις για τις οποίες πίστευαν οι Κινέζοι ότι ήταν τα τυχερά σημεία. Βλέπουμε λοιπόν, ότι η αριθμοσοφική αξία του συμβόλου, παραμένει η ίδια, αυτή του 1 ή αν θέλετε του 10, που όπως προαναφέραμε είναι ο αριθμός της κάρτας του Τροχού, παρά τη μεγάλη πολιτισμική απόσταση ανάμεσα στις διάφορες κουλτούρες.

[Πηγές:]

https://www.symbols.com/encyclopedia/15/151.html
https://www.proswastika.org/index.php
https://en.wikipedia.org/wiki/Swastika
https://astro.eportal.gr/v5/news/arthraoz_-oz_themata/18440oz_2008061318440.php3

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Η Αδελφότητα της Θλίψης


Πολύ λίγα πράγματα γνωρίζουμε για το Μυστικό Τάγμα του 12ου Αποστόλου ή αλλιώς "Αδελφότητα της Θλίψης". Άλλοι λένε ότι η αδελφότητα καθορίζει τις τύχες του κόσμου απο τα παρασκήνια, ακολουθώντας κάποιο θεϊκό σχέδιο (ένας τίτλος που τους αποδίδεται είναι "οι 72 που κυβερνούν τον κόσμο") και άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι είναι απλά ενας θρύλος. Ο αριθμός 72 μας παραπέμπει πιθανώς σε κάποια πράγματα που είχε γράψει ο Νωεύς, στην κάρτα του Μάγου:
Τα «μυστικά του Ναού» ήταν 72 «δοξασμένα» και 6 «αδόκιμα». Όσες και οι «σημερινές» κάρτες «Ταρώ». Παρέμενε όμως «μυστήριο», μετά το θάνατο και του τελευταίου από τους «Εβδομήντα Δύο», αν οι επιζώντες Έξι του Ναού, ήταν κάποιοι από τους εβδομήντα δύο «Κλειδούχους» των « δοξασμένων μυστικών» ή και οι Έξι επιζώντες ήταν, εκείνοι που είχαν τα «κλειδιά», των «αδόκιμων μυστικών».
Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να υποθέσει ότι η φράση "Οι 72 που κυβερνούν τον κόσμο" δεν αναφέρεται σε 72 ανθρώπους, αλλά στα 72 "δοξασμένα" μυστικά του Ναού, τα οποία διασώθηκαν από τους διαφυγόντες μάγους της Βαβυλώνας.

Ένα απο τα μέλη της εν λόγω αδελφότητας ήταν και η Αμερικανίδα ηθοποιός Φάνι Κάπλαν, η οποία τον Άυγουστο του 1918 είχε κάνει απόπειρα να δολοφονήσει τον Λένιν, πράγμα που φυσικά δεν κατάφερε, με αποτέλεσμα να την συλλάβουν και να την εκτελέσουν. Όπως και για την Ρώσικη Επανάσταση λέγεται ότι ήταν αποτέλεσμα ενός λάθους υπολογισμού απο την πλευρά της Αδελφότητας και ότι το λάθος δεν έγινε απο κάποιον του αιώνα μας αλλά απο κάποιον που έζησε ίσως και πριν απο 1000 χρόνια. Η απόπειρα δολοφονίας του Λένιν ήταν μια προσπάθεια από τα μέλη της Αδελφότητας του 20ου αιώνα, να επανορθώσουν το λάθος. Εδώ θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε φυσικά ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει συμφωνίες με το Χάος και ότι όποιος έχει την έπαρση να πιστεύει ότι μπορεί να προκαταβάλει τη μοίρα του κόσμου, επεμβαίνοντας με απόλυτη δήθεν σοφία σε φαινόμενα κατ' εξοχήν χαοτικά, πάντοτε τιμωρείται σκληρά.

Λέγεται πως έγιναν διάφορες προσπάθειες απο την πλευρά της Αδελφότητας για την ίδρυση ενός Ιερού Πολιτισμού στο δυτικό κόσμο. Αυτές οι προσπάθειες ξεκίνησαν περίπου την εποχή της παρακμής της Αιγύπτου, γύρω στο 900 π.Χ. Πρώτα ήταν η Ελλάδα, έπειτα η Ρώμη και μετά ο χριστιανικός πολιτισμός του Βυζαντίου. Πολλοί σύγχρονοι μυστικιστές πιστεύουν ότι ο επόμενος Ιερός Πολιτισμός θα είναι η Αμερική, όμως αυτή η κατευθυνση πιστευεται ότι έχει εγκαταλειφθεί και ότι έχει επιλεχθεί να προωθηθεί ο Λαϊκός Πολιτισμός.

Ένας απο τους στόχους τους είναι να σταματήσουν πλέον οι ανθρώποι να αλληλοσκοτώνονται στο όνομα ενός Θεού ή μεγάλων ιδεολογιών. Αλλά ο πιο σημαντικός τους στόχος (αποστολή) είναι να μειώσουν αυτό που συνήθως ονομάζεται "αρνητικό κάρμα" του κόσμου. "Είναι αυτοί που υποφέρουν απο το κακό, αυτοί που παίρνουν επάνω τους όλη τη θλίψη και τον πόνο του κόσμου...". Μέσα απο την Διανοητική και Συναισθηματική αγωνία μιμούνται τον Κύριο και παίρνουν (φορτώνονται) τα βάσανα, την θλίψη και τις αδικίες του κόσμου. Με λίγα λόγια θα μπορούσε να χαρακτηριστούν σαν ένα είδος μετασχηματιστών.

Η μυστικότητα σχετικά με τις τεχνικές που χρησιμοποιούν είναι απίστευτα αδιαπέραστη, δεσμευμένη απο απαράβατους όρκους.
(Ίσως να είναι ένα ιδιαίτερο είδος ομαδικής αυτοσυγκέντρωσης που αποσκοπεί στην αποκάλυψη μεγάλων τμημάτων συσσωρευμένης θλίψης της ανθρωπότητας. Ένα "ωστικό κύμα" που χτυπά τη συγκεντρωμένη ομάδα, η οποία λειτουργά σαν κυματοθραυστης. Ο καθένας "καταπίνει" το κύμα που του αναλογεί. Είναι ο καταλύτης. Στην συνέχεια αυτην την αρνητική ενέργεια την πειθαρχή και την μεταλλάσει. Ο σαμάνος Δον Χουάν, δίδαξε στον Κάρλος Καστανέντα, ότι η Θλίψη είναι μια συμπαντική δύναμη, πανταχού παρούσα και πανίσχυρη. Φαίνεται ότι οφείλεται στην πορεία της Συμπαντικής Νόησης προς την Εκδήλωση, πράγμα που την κάνει, όπως έχουμε προείπει να "Έρχεται αντιμέτωπη με την ατέλεια των όντων" και συνεπώς η Θλίψη διαρρέει ως ηλεκτρικό κύμα ολόκληρο το εκδηλωμένο Σύμπαν, το οποίο νοσταλγεί την μακαριότητα και την τελειότητα από την οποία προήλθε. Έτσι, η Θλίψη είναι κατά βάθος αυτό που ωθεί καθετί στο Σύμπαν να ποθεί και να προσπαθεί να ξαναενωθεί με το δημιουργό του.

Τώρα όσο αφορά τον Κύριο τους, δεν είναι άλλος απο τον 12ο Απόστολο.

Θεωρούν τον Ιησού ιερό, θεϊκό πρόσωπο και τον τιμούν γιατί έφερε σε πέρας με τέλειο τρόπο την αποστολή του. Το ότι η πράξη της λύτρωσης είχε συμβεί, το ότι ξαναρύθμισε καταλυτικά το κακό κάρμα του κόσμου μέχρις ενός σημείου, έπρεπε να γίνει γνωστό στον κόσμο. Το γεγονός αυτό έπρεπε να γίνει μια φόρμουλα αντανάκλασης και ανάμνησης στο χώρο και στον χρόνο.

Αυτό κατάφερε ο Ιησούς και οι ακόλουθοι του. Όλο αυτό έγινε με τέτοιον τρόπο έτσι ώστε ο Λυτρωτής να εκτελέσει τη δική του αποστολή, αλλά μέσα απο αυτήν του την πράξη να κατακτήσει την ολοκληρωτική ταπείνωση και να προκαλέσει την απέχθεια και την αποστροφή όλης της ανθρωπότητας. Ο Άνθρωπος της Θλίψης ήταν ο 12ο Απόστολος που πέθανε για τις αμαρτίες μας. Ο Ιούδας!

Ο πραγματικός Δάσκαλος για την Αδελφότητα της Θλίψης, δεν σταυρώθηκε αλλά κρεμάστηκε. Πριν κρεμαστεί λέγεται ότι μετέδωσε το μυστικό του σε μια μικρή ομάδα μαθητών. Η Αδελφότητα της Θλίψης, αυτός ο ακρογωνιαίος λίθος της Μεγάλης Μυστικής Αδελφότητας, είναι οι απογόνοι εκείνης της μικρής ομάδας. Συνεχίζουν το έργο του, παίρνοντας επάνω τους το φταίξιμο, τις αμαρτίες, τα βάσανα και την ατελείωτη θλίψη του κόσμου.

Το έμβλημα της Αδελφότητας είναι η αγχόνη και συμβολίζεται με το ελληνικό γράμμα Γ. Η αγχόνη του ανθρώπινου πόνου και ο Γ-άμος με αυτόν, γυρισμένη στις 4 κατευθύνσεις, στους 4 προσανατολισμούς υποδεικνύει το σύμβολο της Σβάστικας (αρχαίο σύμβολο δύναμης).
Κάποιοι λένε ότι ο Χίτλερ επέλεξε τούτο το σύμβολο, μέσω φυσικά της Εταιρείας της Θούλης, η οποία υποτίθεται πως γνώριζε αυτά τα μυστικά, προκειμένου να δείξει πως η άνοδός του ήταν προσχεδιασμένη από την Μεγάλη Αδελφότητα και η νίκη του προδιαγεγραμμένη. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι η άνοδος του Χίτλερ ήταν η άμεση αντίδραση της Αδελφότητας, μετά την αποτυχία της να σταματήσει την Οκτωβριανή Επανάσταση, προκειμένου ν' αλλάξει τις ισορροπίες και να στρέψει το ρου της ιστορίας προς την κατεύθυνση που ήθελε αυτή.

Υπάρχει η άποψη ότι ο Νίκος Καζαντζάκης ήταν γνώστης των μυστικών της Αδελφότητας, μάλλον ήταν μέλος της. Πολλά από αυτά που γράφει στο βιβλίο του Ασκητική, θεωρείται ότι προέρχονται από τις εσωτερικές της διδασκαλίες. Ωστόσο, στο βιβλίο του Ο Τελευταίος Πειρασμός, θεωρείται πως ξεπέρασε τα εσκαμμένα και πως αποκάλυψε πράγματα που ήταν απαγορευμένα για τον πολύ κόσμο. Έτσι, η Αδελφότητα τον τιμώρησε και ο αφορισμός του, τον οποίο προκάλεσε μέσω διασυνδέσεών της με την Εκκλησία της Ελλάδας, οφείλεται σε αυτόν το λόγο. Επίσης, λέγεται ότι πίσω από τις παγκόσμιες αντιδράσεις στην ομώνυμη ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε, βρίσκεται και πάλι η Αδελφότητα.

Το τάγμα τους διδάσκει επίσης ότι κατά την διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, η Θεία Κοινωνία δεν ήταν συμβολική αλλά κυριολεκτική. Δηλ. έφαγαν απο την σάρκα και ήπιαν απο το αίμα του Ιησού. Αυτή είναι η αρχαιότατη τελετουργία της Αδελφοποιτίας.

Παράλληλα για το φιλί του Ιούδα λένε ότι ήταν "Φιλί αποχαιρετισμού, η Σφραγίδα της Ιερής Συμφωνίας, ιερή πράξη που είναι απαγορευμένο να αποκωδικοποιηθεί και να εξηγηθεί στο αμαρτωλό πλήθος, το οποίο είναι αμαρτωλό ακριβώς επειδή προς το παρόν απέχει της ιερής γνώσης. Στην πασίγνωστη τοιχογραφία του Λεονάρντο ντα Βίντσι «Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ» εκτός από τις σημειολογικές αναφορές σχετικά με τη Μαρία Μαγδαληνή που αποκάλυψε στο ευρύ κοινό ο συγγραφέας Νταν Μπράουν, υπάρχει και μια άλλη σημαντικότατη αναφορά. Ενώ οι υπόλοιποι απόστολοι φαίνονται να συνομιλούν με έντονο ύφος μεταξύ τους, ίσως αφού ο Ιησούς έχει ανακοινώσει ότι κάποιος από αυτούς θα τον προδώσει, το χέρι του Ιησού και το χέρι του Ιούδα κινούνται με ψυχραιμία πάνω στο τραπέζι του δείπνου με σκοπό να ενωθούν επισφραγίζοντας τη μυστική και ιερή συμφωνία μεταξύ τους.

Ο Ιούδας, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους μαθητές του Ιησού καταγόταν από πλούσια οικογένεια της Ιουδαίας και όχι από τη Γαλιλαία. Ήταν ο πιο μορφωμένος από τους «δώδεκα», γνώριζε ανάγνωση και αριθμητική και σύντομα έγινε ο ταμίας της Αποστολικής Κοινότητας, καθήκον του οποίου ήταν η διανομή των χρημάτων που περίσσευαν από τις φιλανθρωπίες στους φτωχούς που συναντούσαν στους δρόμους. Οι τρόποι και η προφορά του τον έκαναν να ξεχωρίζει από τους συντρόφους του, που ήταν πρώην ψαράδες από την Τιβεριάδα. Σύντομα έγινε ο αγαπημένος μαθητής του Ιησού, αφού μαζί μπορούσαν να συζητάνε και να αναλύουν πνευματικά και φιλοσοφικά ζητήματα σε ανώτερα επίπεδα.

Τότε λοιπόν γιατί ο Ιούδας έφθασε στο σημείο να προδώσει τον αγαπημένο του δάσκαλο; Υπάρχουν διάφορες ερμηνίες επ' αυτού. Άλλοι δέχονται ότι ο Ιούδας ήταν απλά ένας άθλιος φιλάργυρος, που πούλησε τον δάσκαλό του για χάρη των χρημάτων, παραγνωρίζοντας βέβαια το γεγονός ότι ο Ιούδας είχε στα χέρια του το ταμείο της μικρής τους κοινότητας, ενώ τα τριάντα αργύρια είναι ένα ιδιαίτερα ευτελές ποσόν. Άλλοι λένε ότι ο Ιούδας απογοητεύτηκε από το γεγονός ότι ενώ είχε πιστέψει πως ο Ιησούς θα έδιωχνε τους Ρωμαίους και θα εγκαθιστούσε ένα ελεύθερο βασίλειο της Ιουδαίας, κατάλαβε πως το βασίλειο εκείνου δεν ήταν αυτού του κόσμου. Αισθάνθηκε προδομένος κι αποφάσισε να προδώσει σε αντάλλαγμα. Άλλοι λένε πως εξαπατήθηκε από τους πονηρούς φαρισαίους, οι οποίοι του υποσχέθηκαν ότι θα κρατούσαν προσωρινά και για λόγους ασφαλείας τον Ιησού, προκειμένου να μην υπάρξει αναταραχή, ενώ θα τον απελευθέρωναν αργότερα, ώστε αυτός να συνεχίσει το ειρηνικό του κύρηγμα. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Ιούδας κρεμάστηκε, όταν αντιλήφθηκε την απάτη.

Η ερμηνεία του γεγονότος, η οποία υποτίθεται ότι προέρχεται από την ίδια την Αδελφότητα, είναι πιο εσωτερική, θα μπορούσαμε να πούμε και μυστικιστική. Ο Ιούδας ερμήνευσε εξαιρετικά το ρόλο που του ανέθεσαν ανώτερες δυνάμεις! Σε πολλούς θρησκευτικούς μύθους η θεότητα που φέρνει τη λύτρωση μέσω του θανάτου της πρέπει πρώτα να έχει προδοθεί. Και βέβαια για να προδοθεί κανείς, κάποιος πρέπει να αναλάβει τον απεχθή ρόλο του προδότη. Τα Ευαγγέλια καθιστούν σαφές ότι ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά ότι ένας από τους Αποστόλους θα τον πρόδιδε «ίνα πληρωθούν οι γραφές». Για το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, του υιού της απωλείας επιλέχθηκε ο Ιούδας. Ο Ιησούς, κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, ανακοίνωσε ότι κάποιος από τους μαθητές θα τον προδώσει και έδωσε συμβολικά το τεμάχιο του άρτου στον Ιούδα λέγοντάς του «ότι έχεις να κάνεις, κάντο γρήγορα». Και, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, κανένας στο τραπέζι δεν κατάλαβε γιατί ο Ιησούς είπε κάτι τέτοιο. Το όλο σκηνικό της προδοσίας μοιάζει εντελώς ανώφελο, αφού ο Ιησούς δεν κρυβόταν από τους διώκτες του, οι οποίοι ήξεραν ανά πάσα στιγμή που μπορούσαν να τον βρουν και να τον συλλάβουν.

Δύο θυσίες. Ο ένας, ο Ιησούς ταπεινωμένος πάνω στο Σταυρό γίνεται θετικό σύμβολο ανά τους αιώνες. Ο άλλος, αυτόχειρας με το ανεξίτηλο στίγμα του προδότη, παραδίδεται στο αιώνιο ανάθεμα. Ποιος μπορεί να κοστολογήσει και να αξιολογήσει το μέγεθος μιας θυσίας; Η θεϊκή αποστολή του Ιησού δεν θα μπορούσε να εκπληρωθεί χωρίς τη θυσία του Ιούδα, ο οποίος εκπαιδεύτηκε και συναίνεσε να διεκπεραιώσει αυτό το ρόλο. Ρόλο που απαιτούσε το μεγαλύτερο προσόν από τον ερμηνευτή του. Την ύψιστη ταπείνωση, τον υπέρτατο εξευτελισμό, αφού για να τελειωθεί εσωτερικά ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να απελευθερωθεί από τον εγωισμό που τον κρατά φυλακισμένο στους κόλπους του χρόνου και του θανάτου. Ο Ιησούς είχε πει ότι « Αυτός που εξυψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί και αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του θα εξυψωθεί» Ο κάθε άνθρωπος που στοχεύει στην τελείωση γνωρίζει ότι ο πόνος έρχεται από τις δικές του αμαρτίες και όχι από τις αμαρτίες των άλλων. Ο Ιούδας υπέστη τη μεγαλύτερη δυνατή ταπείνωση όχι μόνο στα μάτια των άλλων, αλλά και στα δικά του. Είναι γνωστό ότι ο μεγαλύτερος κριτής είναι ο εαυτός μας. Ο Ιούδας, βεβαίως ήξερε ότι η προδοσία ήταν εντολή του ίδιου του Ιησού. Εντολή με την οποία ο Ιούδας συμφώνησε. Μήπως όμως δεν έπρεπε να συμφωνήσει; Το σαράκι της αμφιβολίας τρύπωσε μέσα του και η αυτοκτονία φάνταζε στα μάτια του ως η απόλυτη πράξη εξιλέωσης.

Με λίγα λόγια ο η κατώτερη τάξη αντικατοπτρίζει την ανώτερη, ο μικρόκοσμος και ο μακρόκοσμος. Ο Ιούδας αντικατοπτρίζει τον Ιησού! Τα ερωτήματα ίσως να είναι πολλά και η ανάλυση τους ανεπαρκής λόγω του ότι πολύ λίγα γνωρίζουμε για την Αδελφότητα της Θλίψης.

Μπορεί να υπάρχει, μπορεί να είναι και μύθος! Το μόνο που μπορώ εγώ να καταθέσω επ' αυτού, είναι πως όταν διάβασα για πρώτη φορά τα περί της Αδελφότητας, δεν είχε ακόμη δημοσιευτεί το Ευαγγέλιο του Ιούδα, στο οποίο έχουμε αναφερθεί στην κάρτα του Ερημίτη. Ωστόσο, η γενική σύλληψη της ιδέας της Αδελφότητας συνάδει θαυμάσια με τα όσα αναγράφονται εκεί. Φαίνεται λοιπόν σαν κάποιοι να είχαν στα χέρια τους το κείμενο του απόκρυφου αυτού Ευαγγελίου, πολλά χρόνια πριν από την ανακάλυψη και δημοσίευσή του. Ποιοι άραγε είχαν ως ιερό τους κείμενο το Ευαγγέλιο του Ιούδα, αν όχι κάποια σχετική γνωστική Αδελφότητα; Μήπως η δημοσίευσή του προήλθε από την ίδια την Αδελφότητα, προκειμένου αυτή να κάνει γνωστή την ύπαρξή της σε κάποιους ευρύτερους κύκλους, ή ν' αποδείξει σε κάποιους ότι βρίσκεται ακόμη εν ζωή κι έτοιμη να δράσει;

[Πηγές]:

https://www.booksinfo.gr/literature/books/33/18/index.html

https://www.allforums.gr/phpbb3/viewtopic.php?f=18&t=7945
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 3 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top