Διδακτικές Ιστορίες

Πάρα πολύ όμορφο!

Ποιητής ή Φωτογράφος

Τάκης Χρονάκης

Καινούργια πόλη, καινούργιο σχολείο και πρώτη χρονιά στο λύκειο. Καινούργια πρόσωπα, οι παρέες κλειστές. Το μόνο καλό, ότι επιτέλους μου δόθηκε η αποκλειστική διαχείριση της οικογενειακής φωτογραφικής μηχανής. Η πόλη ήταν όμορφη, γνώρισα τον κυρ Κώστα έναν από τους επαγγελματίες φωτογράφους της πόλης. Από την πρώτη στιγμή τον συμπάθησα και με συμπάθησε. Στο σκοτεινό του θάλαμο πρωτοείδα φωτογραφία να εμφανίζεται στη λεκάνη του εμφανιστή. Μου γέμιζε καρούλια με κατοστάρι fortepan σχεδόν δωρεάν. Έχοντας εξασφαλίσει τον εφοδιασμό μου με φτηνά φιλμ, οι απογευματινοί φωτογραφικοί περίπατοι έγιναν η αγαπημένη μου συνήθεια και βοήθησαν ώστε να μη με πειράζει τόσο η έλλειψη φίλων.


Φθινόπωρο, έβρεχε συχνά. Ξεκίναγα περπατώντας την μια όχθη του ποταμιού που διέσχιζε τη πόλη. Φωτογράφιζα το νερό, αυτά που κατέβαζε το ποτάμι, τα αδέσποτα της πόλης, τα δέντρα. Σιγά σιγά ξεθάρρεψα άρχισα να φωτογραφίζω τους ανθρώπους που είχαν μαγαζιά στην όχθη, τις νοικοκυρές που καθάριζαν τις αυλές τους, τις γιαγιάδες που ατένιζαν νωχελικά το νερό να κυλάει, τα παιδιά που έπαιζαν. Έτσι γνώρισα τον Στέλιο. Μαύρα μακρυά μαλλιά, μύτη γερακίσια, μουντζούρες στα χέρια, στα ρούχα, στο πρόσωπο. Όταν αρνήθηκε ευγενικά να τον φωτογραφίσω, του είπα ότι μοιάζει με ινδιάνο και ότι και εκείνοι είχαν πρόβλημα με το να φωτογραφίζονται. Είχε συνεργείο για μοτοσυκλέτες και την πιο όμορφη μηχανή που είχα δει ποτέ. Πέρναγα λοιπόν συχνά και φωτογράφιζα τη μηχανή ή τις μηχανές των πελατών του που περίμεναν αραγμένες στη σειρά να επισκευαστούν, κατάφερα και μερικές φορές να κλέψω μερικές φωτογραφίες του Στέλιου, αλλά μακρινές.


Οι μέρες περνούσαν, σιγά σιγά γνωριστήκαμε με το Στέλιο αλλά η άρνηση, άρνηση. Με κέρναγε καφέ και καθόμουν στη σκάλα που οδηγούσε στο πατάρι με μοναδικό όρο να έχω τη φωτογραφική μηχανή στη θήκη. Οι πιο όμορφες φωτογραφίες είναι αυτές που δεν τράβηξα, ειδικά την ώρα που έπεφτε ο ήλιος και έμπαινε από την μεγάλη πόρτα στο συνεργείο. Όλα φάνταζαν εξώκοσμα, τα νίκελ, οι σιλουέτες εκείνων που στέκονταν στη πόρτα, η κοπελιά του Στέλιου η Άννα, που έρχονταν να τον δει. Του έκανε εντύπωση πως για κάθε ζήτημα πάντα είχα κάτι να πω. Ακόμα και για την ηλεκτρονική ανάφλεξη ή τις αυτορυθμιζόμενες βαλβίδες. Και πως πάντα είχα μια ιστορία να πω, δική μου ή δανεισμένη από κανένα βιβλίο.
-Που τα ξέρεις όλα αυτά;
-Τα διαβάζω Στέλιο. Σε βιβλία.
-Α σ'αρέσει το διάβασμα; Πρέπει να γνωρίσεις τον πατέρα μου θα σε συμπαθήσει, θέλεις να πάμε στο σπίτι μου μαζί μετά;
Παρόλο που είχα ξανανέβει σε μηχανή πρέπει να ομολογήσω ότι οι σφυγμοί μου χτύπαγαν σαν κομπρεσέρ και η αδρεναλίνη είχε πάει στα ύψη. Έτρεχε.
Έγιναν οι συστάσεις, οι γονείς του ευγενικοί και φιλόξενοι.
-Μη τρέχεις Στέλιο μου!
-Δεν τρέχω ρε μάνα, το γκάζι ανοίγω να ακούς ότι έρχομαι και να ετοιμάζεις τραπέζι.
Στο καθιστικό μας περίμενε ο πατέρας του και η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη που είχα δει ποτέ σε σπίτι. Η συζήτηση από μόνη της πήγε στα βιβλία, τους συγγραφείς, την έλλειψη ενός καλού βιβλιοπωλείου στη πόλη. Επίσης συνειδητοποίησα πόσα λίγα βιβλία είχα διαβάσει και πόσους σημαντικούς συγγραφείς, ούτε που τους ήξερα. Βάλθηκα να διαβάζω ένα καινούργιο βιβλίο κάθε βράδυ, από αυτά που μου πρότεινε και μου δάνειζε ο πατέρας του Στέλιου.


Ο καιρός περνούσε. Ο Στέλιος με μάθαινε να οδηγάω μηχανή, με πήγαινε σε ωραία μέρη, του έδειχνα τις φωτογραφίες μου, δεν έδειχνε να τον ενθουσιάζουν, του άρεσαν περισσότερο οι ιστορίες μου.
-Γιατί δεν γράφεις τις ιστορίες σου να γίνεις συγγραφέας; Φωτογράφος θα γίνεις;
Μια μέρα έγραψα μια ιστορία για αυτόν και την Άννα, μέσα είχε και το πρώτο μου ποίημα. Του την έδειξα, την διάβασε, τα μάτια του βούρκωσαν.
-Ποιητής να γίνεις, όχι φωτογράφος.
Εν τω μεταξύ οι μετοχές μου στο μικρόκοσμο του σχολείου είχαν ανέβει κατακόρυφα. Λόγω Στέλιου, σε όλα τα μαγαζιά της πόλης που σύχναζε ο μαθητόκοσμος με ήξεραν με το μικρό μου όνομα, με κερνούσαν, είχα γίνει ο μικρός του αδερφός, ο προστατευόμενος του.
Η φωτογραφία με είχε κάνει δημοφιλή στα κορίτσια, στις εκδρομές όλοι ήθελαν να είναι στη παρέα μου. Έγινα η συμπάθεια του φυσικού που ήταν και εκείνος ερασιτέχνης φωτογράφος.
Τα πράγματα πήγαιναν καλά.
Φωτογράφιζα, έγραφα, διάβαζα με μανιώδεις ρυθμούς. Ο Στέλιος πάντα βούρκωνε με τις ιστορίες μου, τα ποιήματα μου. Στην Άννα άρεσαν οι φωτογραφίες μου. Ο πατέρας του Στέλιου σαν πιο έμπειρος αναγνώστης με συμβούλευε, μου διόρθωνε τα πολλά ορθογραφικά λάθη, του την έσπαγε η δημοτική μου.


Η χρονιά πέρασε σαν όνειρο, εκείνο το καλοκαίρι ήταν το καλύτερο της ζωής μου.
Το συρτάρι μου γέμιζε με φωτογραφίες, ιστορίες και ποιήματα. Έπεισα το Στέλιο να γραφτεί στο νυχτερινό γυμνάσιο, του έλειπε μια χρονιά για να πάρει το απολυτήριο. Πολλές φορές βγαίναμε στον κάμπο, σε κάτι μεγάλες ευθείες με το στροφόμετρο στα κόκκινα. Εγώ όρθιος πίσω να φωνάζω καινούργια ποιήματα, άγρια ποιήματα, ή τράβαγα φωτογραφίες με B. Τις νύχτες με φεγγάρι ανεβαίναμε στη μοναδική ανηφόρα της πόλης και μετά την κατεβαίναμε με σβηστή μηχανή και φώτα. Ο Στέλιος εξακολουθούσε να μου τη λέει.
-Τι τη κουβαλάς αυτή τη φωτογραφική μηχανή παντού μαζί σου; Αφού είπαμε θα γίνεις συγγραφέας.
Μου έδινε και τη μηχανή να κάνω μόνος μου βόλτα. Ολομόναχος! Καμάρωνα.
Πέρναγα απ΄τη κεντρική πλατεία με 5 χιλιόμετρα και με ξερογκαζίες, όλοι με χαιρετούσαν.
-Γεια σου Τάκη!
Έφαγα και την πρώτη μου σούπα, σε μια στροφή ξέχασα να στρίψω και βρέθηκα σε ένα χωράφι, ευτυχώς τσαλακώθηκε μόνο ο εγωισμός μου.
Είχαμε πάει μια ημερήσια εκδρομή με το σχολείο, ο Στέλιος μου είχε υποσχεθεί ότι θα έρθουν με την Άννα να με βρούνε. Ήμουνα σκυμμένος μέσα σε ένα αυλάκι και φωτογράφιζα κάτι αγκάθια και ακούω από μακρυά τη μηχανή, σηκώνομαι, είμαι περίπου στο επίπεδο του δρόμου, σηκώνω τη μηχανή, τους περιμένω και όταν γεμίζουν το κάδρο μου, τραβάω.
Τα μαλλιά τους ανεμίζουν, τα μάτια τους λάμπουν, η Άννα είναι σφιγμένη πάνω του... η καλύτερη φωτογραφία μου. Είμαι ευτυχισμένος!


Μια μέρα είμαι στο σχολείο και χτυπάει η πόρτα της τάξης, κάποιος με ζήταγε.
Ένας φίλος του Στέλιου.
-Ο Στέλιος είναι στο νοσοκομείο, σε ζητάει
-Στο νοσοκομείο; χτύπησε; με τη μηχανή;
-Είχαν πάει με ένα αυτοκίνητο να δουν μια μηχανή που έμεινε, τον πήραν κάτι γνωστοί, είπε να μη πάει με τη μηχανή, έβρεχε. Τους χτύπησε ένα φορτηγό, δεν πιάσανε τα φρένα του, γλίστρησε. Τάκη είναι σοβαρά ο Στέλιος...
-Τι σοβαρά;
-Σοβαρά! και οι άλλοι δύο χτύπησαν άσχημα, αλλά ο Στέλιος είναι σοβαρά.
Στη πόρτα του νοσοκομείου το κατάλαβα, ο Στέλιος δεν ήταν πια εκεί!
Είδα κόσμο μαζεμένο, φώναζαν. Γύρισα να φύγω, έρχονταν η Άννα, την άρπαξα απ'το χέρι.
-Ο Στέλιος δεν είναι εδώ Άννα, πάμε να φύγουμε...
Μετά δεν θυμάμαι τίποτε...
Έτσι χάσαμε το Στέλιο, από ρήξη πνεύμονα. Ήταν 22 χρονών. Ο πατέρας του κράτησε τη μηχανή στην αυλή να σκουριάζει, την Άννα δεν τη ξαναείδα, μακάρι να βρήκε μια όμορφη μέση να δένει τα λεπτά δάχτυλά της.
Εγώ πήγα στο τάφο του και έκαψα όλα τα γραφτά μου. Έγινα φωτογράφος.

ΠΟΙΗΤΗΣ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ - ΤΑΚΗΣ ΧΡΟΝΑΚΗΣ

Ήταν Άνθρωπος

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δεν σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα.
Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή. Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.
Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση. Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια τής γριούλας, δεν μίλησε.

Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθησε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό. Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα. Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε. Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου». Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.

Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της. «Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους». «Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. «Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δεν θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.

Αλλος ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, να αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.

Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ νΌ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».

Στην επόμενη στάση ένα παληκάρι μπήκε στο λεωφορείο. Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσική. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουργια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα. Το παληκάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα. «Γιαγιά, είπε, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.

Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία. Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ».

(Από την Ξένια Σώντερς)

Αρχική Δημοσίευση από Phoebe:

Ήταν Άνθρωπος

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δεν σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα.
Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή. Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.
Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση. Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια τής γριούλας, δεν μίλησε.

Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθησε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό. Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα. Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε. Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου». Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.

Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της. «Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους». «Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. «Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δεν θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.

Αλλος ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, να αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.

Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ νΌ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».

Στην επόμενη στάση ένα παληκάρι μπήκε στο λεωφορείο. Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσική. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουργια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα. Το παληκάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα. «Γιαγιά, είπε, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.

Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία. Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ».

(Από την Ξένια Σώντερς)

Click για ανάπτυξη...

αυτη την ιστορια πραματικα την λατρευω!!.Την ακουσα στο φροντηστηριο απο τον καθηγητη των μαθηματικων στο τελευταιο μαθημα πριν κλεισουμε για Χριστουγεννα και εγω οπως και ολα τα αλλα παιδια ειχαμε συγκινηθει παρα πολυ ....μας εκανε να σκεφτουμε ποιο πραγματικα ειναι το νόημα των εορτων ...... το λατρευω

Αρχική Δημοσίευση από D_G:

Επειδή συγκινήθηκα όταν το διάβασα, σκέφτηκα να σας το μεταφέρω και να το μοιραστώ μαζί σας:


ΤΟ καλύτερο ΜΗΝΥΜΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΠΟΤΕ…

Spoiler

Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα.

ʽΓνωρίζεις πολύ καλά πως την αγαπάςʼ μου είπε μια μέρα ξαφνιάζοντάς με.
ʽΗ ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ της χρόνο.ʼ

ʽΜα εγώ ΕΣΕΝΑ αγαπώʼ της είπα έντονα.
ʽΤο ξέρω. Εξίσου όμως αγαπάς κι εκείνη.ʼ

Η άλλη γυναίκα, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια. Όμως οι απαιτήσεις της δουλειάς και των παιδιών με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και που.ʼ

Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για κινηματογράφο.
ʽΤι συμβαίνει; Είσαι καλά;ʼ με ρώτησε.

Η μητέρα μου είναι από τους ανθρώπους που εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων.

ʽΝόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζίʼ της απάντησα. ʽΟι δυο μας μόνοι… Τί λες;ʼ

Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: ʽΘα το ήθελα πολύ.ʼ

Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού… Και πώς τα φέρνει η ζωή, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη!

Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, είχε περιποιηθεί τα μαλλιά της και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπό της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου.

ʽΕίπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου και όλες τους συγκινήθηκανʼ μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου. ʽΔεν μπορούν να περιμένουν μέχρι αύριο για να μάθουν τα πάντα για τη βραδυνή έξοδό μας.ʼ

Πήγαμε σε ένα εστιατόριο όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν ΄Η Πρώτη Κυρία της χώρας.΄
Μόλις καθήσαμε, έπρεπε εγώ να της διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. Το μόνο που ΄έπιαναν΄ τα μάτια της ήταν κάτι μεγάλες φιγούρες.

Μόλις έφθασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπό μου. Η μαμά μου καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.

ʽΕγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι;ʼ

ʽΉρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρηʼ απάντησα.

Κατά τη διάρκεια του γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα.

Μιλούσαμε για ώρες, που τελικά χάσαμε την ταινία στον κινηματογράφο.
ʽΘα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρότασηʼ μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. Την φίλησα, την αγκάλιασα.

ʽΠώς πήγε το ραντεβού;ʼ θέλησε να μάθει η γυναίκα μου μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ.
ʽΠολύ όμορφα, σ΄ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ΄ό,τι περίμενα.ʼ της απάντησα.

Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου ΄έφυγε΄ από ανακοπή της καρδιάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.

Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φακέλο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:

ʽΤο δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα για δύο άτομα, για σένα και τη σύζυγό σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να αισθανθείς τί σήμαινε εκείνη η βραδιά για μένα. Σε αγαπώ!ʼ

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως ʽΣΕ ΑΓΑΠΩʼ.
Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια σου. Αφιέρωσε χρόνο σ΄αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν.

Εάν ζει η μητέρα σου
………. Απόλαυσε τη στιγμή.

Εάν δεν ζει
…………………….. Να τη θυμάσαι.

Εάν έχεις μητέρα
……………. Προώθησε αυτό το μήνυμα.
Αμέσως θα κάνεις κάποιον να αισθανθεί κάτι για κάποια που ξέχασε, για αυτό το υπέροχο ον που αποκαλείται… ΜΗΤΕΡΑ!

Και να θυμάσαι πάντοτε:

Ο χρόνος ποτέ δεν συγχωρεί!

Ούτε μπορεί να γυρίσει πίσω.

Τέλος

Click για ανάπτυξη...

Αυτό ισχύει και για τους μπαμπάδες, για να μην παραπονιούνται και αυτοί!
Πείτε τους οτι τους αγαπάτε! Αν δυσκολεύεστε, δείξτε το πριν να είναι πολύ αργά...