Δ. Λιαντίνης - Η ζωή και το έργο του

Το όνομά του πατέρα του ήταν Νικολακάκος, το οποίο και μετέτρεψε σε Λιαντίνης, λόγω της ιδιαίτερης πατρίδας του Λιαντίνα Λακωνίας, στους πρόποδες του Ταΰγετου, που έμελλε αυτό το βουνό να είναι η τελευταία του κατοικία.

Ποιος είναι ο Λιαντίνης;

• Είναι πατέρας, σύζυγος, δάσκαλος και παιδαγωγός, εραστής της ζωής!

Ο Δημήτρης Λιαντίνης υπήρξε αναπληρωτής καθηγητής του τομέα Παιδαγωγικής, του τμήματος Φ.Π.Ψ. της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδασκε φιλοσοφία της αγωγής και διδακτική αρχαίων και νέων ελληνικών.
Εξαφανίστηκε αυτοθέλητα την 1η Ιουνίου του 1998, σε ηλικία 56 ετών.
Στις 4 Ιουλίου του 2005 αποκαλύφθηκε ο σκελετός του από τον πιο έμπιστο φίλο του, σε μια μικρή σπηλιά του Ταϋγέτου.
Όλα είχαν σχεδιαστεί από τον ίδιο.
Ξεφυλλίζοντας παλιά λευκώματα μαθητών του (απ' το 1988 και μετά που ξεκίνησε να διδάσκει) βλέπεις οι περισσότεροι ν' αφιερώνουν και να θυμούνται έντονα στιγμές από ένα κυρίως καθηγητή. Γράφουν για τον ποιητή Λιαντίνη, το μάγο, το φαινόμενο, τον παθιασμένο, φωτισμένο δάσκαλο που τους γοήτευε, που, κρέμονταν απ' τα χείλη του, που στις διαλέξεις – μαθήματά του δεν έβρισκες καρέκλα να καθίσεις.
Πάντα περιστρέφονταν γύρω από τις δύο αλήθειες της ζωής, τον έρωτα και το θάνατο.

• Για άλλους είχε ψυχολογικά προβλήματα. Ήταν τρελός! Μισούσε τη ζωή.

Ο Λιαντίνης έφυγε από Έρωτα. Από Έρωτα για την ζωή, για τον άνθρωπο, για την Ελλάδα. Η ερωτική φύση του Λιαντίνη είναι χωρίς όρια. Και επειδή ακριβώς είναι χωρίς όρια γίνεται στο τέλος τραγική.
Αν μεταφέρω σωστά την σκέψη του, κάπου σε αυτό το σημείο του προβληματισμού του σκέφτηκε και έγραψε πολλά χρόνια αργότερα στη Γκέμμα τον ορισμό του Έρωτα. «έρωτας είπε είναι η τέχνη του να φεύγεις. Να φεύγεις αλλά πώς να φεύγεις. Να φεύγεις έτσι που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις εσύ να πονέσεις εννιά».
Ο Λιαντινης αγαπάει τόσο πολύ τη ζωή που δεν αφήνει να φύγει εκείνη από αυτόν, αλλά φεύγει εκείνος από εκείνη. Πότε όμως; όχι τη στιγμή που η εικόνα της ζωής κουρασμένη μπροστά στα γέρικα μάτια του δεν έχει τίποτα άλλο να του δώσει, αλλά τη στιγμή λίγο μετά το μεγάλο οργασμό.

Ο Δημήτρης Λιαντίνης επέλεξε να πονέσει περισσότερο από την ζωή που άφηνε πίσω του. Τόση και τέτοια ήταν η αγάπη του για τη ζωή.

Ναι και όσο και αν ακούγεται παράξενο με αυτήν την αγάπη νίκησε το θάνατο.




Συγγραφικό του έργο:

• Έξυπνον ενύπνιον (1977): Ερμηνεύει φιλοσοφικά και σε σχέση με την αρχαία Ελλάδα τις ελεγείες του Ντούινο του Ρίλκε, τις οποίες παραθέτει στο τέλος σε δική του νεοελληνική μετάφραση. Το βιβλίο εκδόθηκε με την οικονομική χορηγία του πρίγκιπα della Torre e Tasso, ιδιοκτήτη του πύργου του Ντούινο. Το βιβλίο με μικρές διαφοροποιήσεις αποτελεί απόδοση στη δημοτική της διδακτορικής του διατριβής σε καθαρεύουσα γλώσσα με τον τίτλο "Η παρουσία του ελληνικού πνεύματος στς ελεγείες του Duino του R. M. Rilke" που εκδόθηκε από το Ίδρυμα Σαριπόλου και ανατυπώθηκε μεταγενέστερα για διδακτικές ανάγκες των φοιτητών της Θεολογικής Σχολής Αθηνών στο μάθημα "Φιλοσοφία και ποίηση".
• Χάσμα σεισμού (1979): Ερμηνεύει φιλοσοφικά το έργο του Σολωμού. Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1978.
• Ίδε ο άνθρωπος (1979) του Νίτσε: Απόδοση στην ελληνική με προλόγισμα (ο Λιαντίνης αναφερόμενος στη μεταφραστική του εργασία χρησιμοποιεί το ρήμα ελλήνισε).
• Homo educandus (1984): Εγχειρίδιο φιλοσοφίας της αγωγής.
• Πολυχρόνιο (Α΄ έκδ. 1989, Β΄ έκδ. 1997): Εξετάζει τη φιλοσοφία της στοάς και την επίδρασή της στην πολιτική της Ρώμης.
• Ο Νηφομανής (Α΄ έκδ. 1986, Β΄ έκδ. 1996): Αναλύεται η ποίηση του Γιώργου Σεφέρη με φιλοσοφικές συντεταγμένες. Στο τέλος του βιβλίου προστίθενται επτά ανεξάρτητα πεζά του κείμενα, αλλά με αξιώσεις ποιητικές, με το γενικό τίτλο "Τα χορικά της φωτονερόπετρας", τα περισσότερα των οποίων αφετηρία έμπνευσης έχουν βιώματα της προσωπικής του ζωής.
• Διδακτική (Α΄ έκδ.1989): Παιδαγωγικό εγχειρίδιο αρχών και μεθόδων της διδακτικής, καθώς και της τεχνικής και δομής τής διδασκαλίας των ελληνικών μαθημάτων (αρχαίων και νέων), με σύντομη αναφορά σε διάφορα συστήματα (π.χ. ερβαρτιανό), προορισμένο για τους φοιτητές.
• Τα Ελληνικά (Α΄ έκδ. 1990, Β΄ έκδ. 1994): Αναφέρεται στη διδακτική των αρχαίων και νέων ελληνικών, κυρίως της λογοτεχνίας (με κριτήρια για την αποτίμηση του ποιητικού έργου), και προορίζεται για εκπαιδευτικούς. Περιέχει ενδεικτικό κατάλογο κειμένων τα οποία πρέπει να κατέχει ο εκπαιδευτικός για προσωπική του κατάρτιση. Το βιβλίο τελειώνει με ένα "Επίμετρο", ανεξάρτητο από το θέμα του όλου βιβλίου, το οποίο αποδεικνύει τη βαθειά γνώση του συγγραφέα στο χώρο των θετικών επιστημών και την ικανότητά του να αντλεί φιλοσοφικό στοχασμό ξεκινώντας από θετικές μεθόδους έρευνας.
• Γκέμμα (1997): Περιέχει 16 αυτόνομα κεφάλαια με κυρίαρχα ζητήματα το περί Θεού ερώτημα, τη σύγχρονη συνείδηση του "ελληνοέλληνα" και το πρόβλημα του θανάτου στη σύζευξή του με τον έρωτα.
• Οι ώρες των άστρων (2006): κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του και περιέχει δύο ανέκδοτες ποιητικές συλλογές του.

Τα τελευταία πέντε βιβλία του τυπώθηκαν από ένα μικρό εκδοτικό οίκο, τη «Βιβλιογονία». Κανείς άλλος οίκος δεν δεχόταν να τα τυπώσει.
Υπάρχει, τέλος, και ένα άλλο έργο του Λιαντίνη. Στις 7 Μαρτίου 1998, το εμπιστεύθηκε:σε μορφή χειρογράφου:στον φοιτητή του Ηλία Αναγνώστου και το επισήμανε στην τελευταία του επιστολή: «Κάποια στοιχειά από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου».
Είναι μια ανάλυση στο έργο του Κ.Π. Καβάφη. Έχει τον τίτλο Requiem και σύντομα θα πάρει το δρόμο για το τυπογραφείο από τον ιδιοκτήτη του.

Ερώτηση - Ο Δημήτρης Λιαντίνης τελικά αυτοκτόνησε;
Απάντηση - Για μένα αδιάφορον. Ποιο όμως είναι το ενδιαφέρον; Η υστεροφημία του έργου του.

Αυτός ήταν λοιπόν ο Λιαντίνης; Ένας στοχαστής, παιδαγωγός, ποιητής;
Όχι, μας λέει ο ίδιος.

Το αληθινότερο ποίημα στο γνήσιο ποιητή είναι η ίδια η ζωή του. (Χάσμα Σεισμού σελ. 24)


πηγές :wiki, https://www.liantinis.gr/


Γνωρίζετε τον Λιαντίνη; Έχετε διαβάσει κάποιο δοκίμιό του; Θυμάστε το μέγεθος που είχε λάβει η εξαφάνισή του; Ποια η γνώμη σας για τη ζωή και το έργο του;

«έρωτας είπε είναι η τέχνη του να φεύγεις. Να φεύγεις αλλά πώς να φεύγεις. Να φεύγεις έτσι που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις εσύ να πονέσεις εννιά».

Click για ανάπτυξη...

Συγχαρητήρια για το θέμα.

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Ναι, είχα ακούσει τον ντόρο που είχε ξεσηκωθεί με την εξαφάνισή του, όπως και την είδηση της ανακάλυψης του σκελετού του σε μια σπηλιά του Ταΰγετου. Είχα ακούσει επίσης τις διάφορες εικασίες ότι δεν είχε στην πραγματικότητα πεθάνει, αλλά ζούσε κάπου αποτραβηγμένος. Ο ίδιος φρόντισε να δώσει αυτόν τον επιδεικτικό τόνο στην αποχώρησή του από το μάταιο τούτο κόσμο, ωσάν να ήταν ο Έλβις Πρίσλεϋ, ή ο Τζιμ Μόρρισον, που και γι' αυτούς ακόμη και σήμερα λέγεται πως δεν πέθαναν, το ίδιο φυσικά λέγεται και για τον ...Μπρους Λη.

Click για ανάπτυξη...

Για όσα γράφτηκαν/ειπώθηκαν μετά την εξαφάνισή του δεν ευθύνεται ο ίδιος. Άλλωστε ο ίδιος όρισε συγκεκριμένους ανθρώπους που "είχαν δικαίωμα" να μιλήσουν.

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Αλλά ας μην εκχυδαΐσω το θέμα. Αυτό που θέλω να δείξω είναι ότι ο όλος ντόρος με τον οποίο τεχνηέντως και κατόπιν σχεδιασμού, επένδυσε το θάνατό του ο Λιαντίνης, συνάδει με ροκ σταρ, περισσότερο απ' ό,τι με άνθρωπο του πνεύματος. Θέλησε να τραβήξει την προσοχή στον εαυτό του, να δομήσει έναν αθάνατο μύθο, που θ' άφηνε στη θέση του θνητού του σαρκίου. Ο Λιαντίνης δεν αγαπούσε τη ζωή, αγαπούσε την αθανασία και ο τρόπος με τον οποίο την επιδίωξε, για μένα προσωπικά είναι ιδιαίτερα άκοσμος.

Click για ανάπτυξη...

Αν είχες διαβάσει έστω ένα δοκίμιό του νομίζω πως δε θα τον συνέκρινες με ροκ σταρ. Ο Λιαντίνης ήταν ανθρώπος του πνεύματος. 'Ενα πνεύμα πολύπλοκο μοιρασμένο στη φιλοσοφία και στις θετικές επιστήμες. Μια ζωή πολύπλοκη και μπερδεμένη όπως και το μυαλό του.
Το να αποζητά κάποιος την αθανασία σημαίνει πως δεν αγαπά και τη ζωή; Το να θέλει να μείνει για πάντα ζωντανός, μόνο αγάπη προς τη ζωή δε δείχνει;

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Αυτός που φεύγει από έρωτα, φεύγει σιωπηλά, επειδή πονά στ' αλήθεια, όχι με φανφάρες και κωδωνοκρουσίες. Αυτός που αγαπάει τη ζωή, αποζητάει να πιει και την τελευταία της σταγόνα, όλες της τις όψεις, ακόμη και την παρακμή, τα γηρατειά και τη λήθη, τα οποία αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της· δεν τη θυσιάζει στο βωμό της αιώνιας επιβίωσης του ΕΓΩ του, του ονόματός του. Αυτός που ερωτεύεται τη ζωή δεν αποζητά να τον θυμούνται, αλλά προσδοκά να διαχυθεί μέσα στο αιώνιο φως, να γίνει ένα με το Παν και ν' αγκαλιάσει το Όλον.

Το ν' αποχωρήσεις απ' τη σκηνή τη στιγμή της δόξας σου, μην αφήνοντας το κοινό σου να θυμάται την πτώση σου, είναι σοφή επιλογή για έναν ηθοποιό, όχι για έναν πνευματικό δάσκαλο. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο θεωρώ ότι ο Λιαντίνης έζησε και πέθανε σαν θεατρίνος.

Click για ανάπτυξη...

Στα παραπάνω με βρίσκεις σύμφωνη, με εξαίρεση τον χαρακτηρισμό "θεατρίνος", γιατί είναι υποτιμητικός ακόμα και για τους ηθοποιούς.
Αν ήταν τέτοιος έδωσε την καλύτερη ερμηνεία του. Αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι στον ρόλο που αποφάσισε να ενσαρκώσει. "Ξύπνησε" και δίδαξε μυαλά και το έκανε με όλο του το είναι για χρόνια. Άφησε ένα σπουδαίο συγγραφικό έργο και έγινε η μόρφωσή του παράδειγμα προς μίμηση ή αποφυγή.
Αν ήταν ηθοποιός ήταν τουλάχιστον ταλαντούχος. Μαγκιά του.

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Ο Λιαντίνης δεν ήξερε να υποφέρει με επιτυχία και αξιοπρέπεια. Όπως σημειώνει ο Αλαίν ντε Μποττόν, αυτός είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο θ' άξιζε να μελετήσουμε το έργο κάποιου, ο οποίος δεν έγινε ευτυχέστερος ακολουθώντας τα ίδια του τα γραφόμενα. Έτσι, δεν έκανα ποτέ τον κόπο να μελετήσω το έργο του, θεωρώντας ότι το αποκορύφωμα αυτού, ο θάνατός του, ακυρώνει με τον τρόπο του όλο το προηγούμενο. Μια κακή σκηνοθεσία, δεν φανερώνει σίγουρα έναν μεγάλο σκηνοθέτη.

Click για ανάπτυξη...

Διαφωνώ.
'Εφυγε με αξιοπρέπεια και όλη του η ζωή μόνο έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Μια επιτυχημένη γεμάτη γνώση και άγνοια πορεία στο χρόνο, μα πάνω απ΄όλα με τιμιότητα και ειλικρίνεια τουλάχιστον στον ίδιο του τον εαυτό.
Έμεινε πιστός σε όλη τη διάρκεια τη ζωής του, στις αρχές και στις απόψεις του και τα έκανε πράξεις με ύστατη την αυτοκτονία του.


Ήμουν πολύ μικρή για να είχα διαμορφώσει άποψη όταν εξαφανίστηκε και συνεπώς να είμαι προκατειλημένη απέναντι στο εργο του. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τη μελέτη 2 δοκιμίων του Τα Ελληνικά και τη Γκέμμα με έκαναν να τον λατρέψω ως άνθρωπο και προπάντων ως δάσκαλο.

Ο τρόπος γραφής του, που όπως και ο ίδιος αναφέρει στο οπισθόφυλλο ("το δοκίμιο αυτό προορίζεται για φοιτητές") είναι άκρως διδακτικός με παραπομπές στον Όμηρο, στον Σωκράτη, στον Γκαίτε και σε όλους τους σημαντικούς ανθρώπους που έχουν περάσει από αυτόν τον πλανήτη.
Ο Λιαντίνης με έκανε να αγοράσω διστακτικά στα 17 μου το Συμπόσιο του Πλάτωνα. Με μάγευε μέσω μικρών αποσπασμάτων που σχολίαζε στα δοκίμιά του και ήθελα να μελετήσω φιλοσοφία..
Αυτός ηταν και ο λόγος που τον έκανε να γράφει έτσι.

Έγινα πιο μορφωμένη χάρη στον Λιαντίνη και αυτό του το οφείλω.

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Λυπάμαι πολύ γι' αυτόν, αλλά ο μόνος έρωτας που βίωσε ποτέ, ήταν για το Εγώ του. Νόμιζε πως ήταν σοφός, όμως υπήρξε θύμα του Κυρίου της Αβύσσου, ως εκ τούτου θεωρώ ότι στην Άβυσσο κατέληξε, αντί του κόσμου του ανέσπερου φωτός που ονειρευόταν...

Click για ανάπτυξη...

Μακάρι να πάμε εμείς ως λιγότερο σοφοί, εκεί που ονειρευόμαστε!

Σημείωση:
Τα μηνύματα από 5 έως 12 πρόερχονται από το συγχωνευμένο θέμα "Ο Λιαντίνης στην Ακρόπολη...".

Μεγάλος δάσκαλος ...

Αρχική Δημοσίευση από Eupatridis:

Μεγάλος δάσκαλος ...

Click για ανάπτυξη...

Φοβερός...αθάνατος δάσκαλε.

Σε αυτά εδώ δίνει ''ρεσιτάλ'' ...

Αρχική Δημοσίευση από Ρόζα Νέρα Flamingo:

περιεργος ανθρωπος

Click για ανάπτυξη...

Πολύ πιό φυσιολογικός από πολλούς.

Αρχική Δημοσίευση από Eupatridis:

Μεγάλος δάσκαλος ...

Click για ανάπτυξη...

κλινικη περιπτωση, κατα το ποπολο

Πολύ μπροστά...Η Γκέμμα για μένα είναι από τα καλύτερα βιβλία!!!
Λείπουν τέτοιοι άνθρωποι!Με τόσο φωτισμένο λόγο!
Eδώ υπάρχουν τα πάντα για τη ζωή και το έργο του.
https://liantinis.org/