H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Εκτεταμένα κρούσματα διαφθοράς, κυρίως στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, διαπιστώνει η ετήσια έκθεση του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης για το προηγούμενο έτος. «Τελικός κριτής, η δικαιοσύνη», επισήμανε ο Γενικός Επιθεωρητής Λέανδρος Ρακιτζής, παραδίδοντας τα ευρήματα στον πρωθυπουργό, ο οποίος χαρακτήρισε «μεγάλο ασθενή» το δημόσιο τομέα της χώρας.
Οι πιο σοβαρές υποθέσεις εντοπίζονται κατά σειρά στην οικονομική διαχείριση δημόσιων φορέων και υπηρεσιών (34,8%), στην εφαρμογή της πολεοδομικής νομοθεσίας (13,8%), σε ζητήματα υγείας (9,8%) και σε περιβαλλοντικά θέματα (7,9).
Ο αριθμός των υποθέσεων τις οποίες εξέτασε ο κ. Ρακιντζής ανήλθαν στις 1.437, αυξημένες κατά 46,4% σε σύγκριση με το 2009. Σχεδόν 30 δημόσιοι υπάλληλοι τέθηκαν σε αργία και 398 υποθέσεις παραπέμφθηκαν στον εισαγγελέα. Περίπου 4.200 ελέγχους διενήργησαν τα σώματα και οι υπηρεσίες Ελέγχου και Επιθεώρησης.
Οι περισσότερες υποθέσεις αφορούν στους ΟΤΑ α’ και β’ βαθμού. Άνοδο της τάξης του 23,3% σημείωσαν τα περιστατικά στο στενό δημόσιο τομέα.
Ανάμεσα σε άλλα, διαπιστώνεται πως σε γενικές γραμμές οι ΔΟΥ λειτουργούν με σημαντικές ελλείψεις, γεγονός που συνδράμει στην υστέρηση η οποία σημειώνεται στα δημόσια έσοδα. Εκκρεμούν άλλωστε βεβαιώσεις χρεών, εκκαθαρίσεις δηλώσεων φορολογίας κ.ά.
Επιπλέον, όπως προκύπτει από τα συμπεράσματα της έκθεσης, επιτράπηκε κατά παράβαση του Συντάγματος η κατασκευή έργων αναψυχής σε εκτάσεις που είχαν κηρυχθεί αναδασωτέες, ενώ το Δημόσιο ζημιώθηκε από παράνομες επιστροφές ΦΠΑ σε αγρότες, λόγω μη διενέργειας ελέγχων. Αντίστοιχα προβλήματα παρατηρήθηκαν και σε υποθέσεις εξαγωγών.
Παράλληλα, γίνεται λόγος για «παντελή έλλειψη ελέγχου και εποπτείας από τον αρμόδιο υπουργό» στην υπόθεση των προσλήψεων στην Κτηματολόγιο ΑΕ έως την 5η Οκτωβρίου 2009.
Ο κ. Ρακιτζής αξίωσε τον εκσυγχρονισμό του Πειθαρχικού Δικαίου και την ταχύτερη απονομή της Δικαιοσύνης, ώστε να μη διαφεύγουν οι ένοχοι.

Πηγή : tvxs.gr
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
“Ο συνδυασμός δημόσιου χρέους, ελλείμματος και επιτοκίων δανεισμού στην Ελλάδα δεν είναι βιώσιμος, τα σχέδια διάσωσης δεν θα έχουν αποτέλεσμα και στο τέλος η χώρα θα προχωρήσει σε μερική χρεοκοπία, υποστηρίζει ο John Ross, επισκέπτης καθηγητής στο Jiao Tong University της Σαγκάης

Η συμμετοχή της Κίνας στη συζήτηση για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης χρέους αποτελεί μία ακόμη ένδειξη της αυξανόμενης διεθνούς επιρροής της Κίνας, όπως αυτή επιβεβαιώθηκε με την πρόσφατη επίσκεψη του Πρωθυπουργού Wen Jiabao, στην Ευρώπη. Πλέον, παράλληλα προς το ευρύτερο ζήτημα των Σινο – Ευρωπαϊκών οικονομικών σχέσεων, σημαντικό θέμα, που πρέπει να αναλυθεί προσεκτικά, είναι και η έκθεση της Κίνας στην ελληνική κρίση χρέους.
Η συντριπτική πλειονότητα των αναλυτών διεθνώς θεωρεί ότι η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη, και υπάρχει απλώς διάσταση απόψεων μεταξύ αυτών, που πιστεύουν ότι η χρεοκοπία θα έπρεπε να γίνει τώρα, και αυτών, που πιστεύουν ότι πρέπει να γίνει αργότερα.
Προς το παρόν, οι ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις χωρίς να πείθουν ιδιαίτερα ούτε τις αγορές ούτε τους σοβαρούς αναλυτές – διακηρύσσουν ότι η μερική χρεοκοπία είναι “αδιανόητη”, που σημαίνει ότι ακολουθούν την τακτική της αναβολής.
Ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας θα έχει επιπτώσεις όχι μόνο στην ίδια τη χώρα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η κινεζική Κυβέρνηση καλείται να αγοράσει και αγοράζει ομόλογα από ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, με όρους, που θα είναι επομένως δυσμενέστεροι, μετά από μία ελληνική χρεοκοπία.
Η τακτική αυτή δεν είναι απαραιτήτως λανθασμένη, στον βαθμό που τα συνολικά οφέλη από τη συμμετοχή σε μία συμφωνία, που θα αναβάλει τη χρεοκοπία της Ελλάδας, πιθανόν να είναι μεγαλύτερα από τις άμεσες οικονομικές απώλειες, που θα υποστεί η Κίνα στην περίπτωση μερικής χρεοκοπίας. Είναι όμως απαραίτητο να προσέλθει κανείς σε αυτήν τη διαδικασία με τα μάτια ανοιχτά, και να μην πιστεύει ότι η μερική χρεοκοπία θα αποφευχθεί.
Οι διαμορφωτές της οικονομικής πολιτικής της Κίνας έχουν αποδείξει σε πολλές περιπτώσεις ότι διαθέτουν την απαραίτητη εμπειρία για να υπολογίσουν αν τα συνολικά οφέλη από τη συμμετοχή στην αναβολή της χρεοκοπίας της Ελλάδας είναι μεγαλύτερα από τις οικονομικές απώλειες.
Αλλά, ο υπολογισμός πρέπει να γίνει λαμβάνοντας υπ’ όψιν το ενδεχόμενο μίας τελικής, τουλάχιστον μερικής, χρεοκοπίας της Ελλάδας».


Πηγή : China Daily
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
«Μερικές προτάσεις για να σκεφτούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες κατά τις θερινές διακοπές», είναι ο τίτλος του ενδιαφέροντος άρθρου του Jean Pisani-Ferry, διευθυντή του think tank Bruegel, στο οποίο συμπυκνώνει ό,τι έχει προταθεί, ό,τι έχει γραφτεί και ό,τι δεν έχει επιχειρηθεί για την ελληνική κρίση χρέους, επιβεβαιώνοντας μεταξύ άλλων πως η υπόθεση της Ελλάδας σταθερά απασχολεί γιατί είναι υπόθεση όλων.
Παρατηρώντας αυστηρά ο Jean Pisani-Ferry διαπιστώνει πως μπορεί οι Ευρωπαίοι ηγέτες να συμφωνούν με σκοπό «να κάνουν ότι είναι απαραίτητο προκειμένου να εξασφαλιστεί η οικονομική σταθερότητα της ευρωζώνης στο σύνολό της ωστόσο δεν διασαφηνίζουν τον τρόπο».
Συγκεκριμένα, όπως επισημαίνει, από τη γερμανική πλευρά υπήρξε η πρόταση περί υποχρεωτικής αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Η πρόταση απορρίφθηκε. «Ωστόσο, το να θεωρούμε ότι ένα κράτος που αντιμετωπίζει προβλήματα φερεγγυότητας θα καταφέρει να αποπληρώσει το χρέος του, δεν συνιστά μια βιώσιμη στρατηγική», τονίζει.
Από την άλλη, οι γαλλικές τράπεζες προτείνουν μια μερική αναδιάρθρωση. Η χρονική αναβολή, όμως, των προθεσμιών αποπληρωμής μέσω μιας μερικής αναδιάρθρωσης, είναι μια ιδέα χρήσιμη αλλά ανεπαρκής, υποστηρίζει.
Στο πλαίσιο αυτό, ο οικονομικός αναλυτής και διευθυντής του Bruegel, προτείνει ορισμένες σκέψεις και ενέργειες που θα έπρεπε, κατά τη γνώμη του, να επεξεργαστούν οι ηγέτες της ΕΕ κατά τη διάρκεια της παύσης των θερινών διακοπών.
Σύμφωνα με όσα έχουν ειπωθεί αλλά και διαπιστωθεί μέχρι τώρα και από διάφορες πλευρές, συστήνει μεταξύ άλλων:
• να ολοκληρωθεί η τακτοποίηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα
• να βελτιωθούν οι μηχανισμοί διαχείρισης των κρίσεων
• να αξιολογηθούν λύσεις σχετικά με τα ζητήματα αφερεγγυότητας ενός κράτους
Γενικότερα καταλήγει ο Jean Pisani-Ferry, δύο είναι οι ρεαλιστικές οικονομικές στρατηγικές, οι οποίες φαίνεται ότι μπορούν να λειτουργήσουν και αν και απορρίπτονται τη στιγμή αυτή από ορισμένους Ευρωπαίους ηγέτες, ωστόσο θα πρέπει να καταλήξουν να επιλέξουν μια από τις δύο.
α) Η πρώτη αφορά την «κοινωνικοποίηση» του ελληνικού χρέους, η οποία σχετίζεται με τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού σε ένα επίπεδο που θα επέτρεπε την αποκατάσταση της φερεγγυότητας της Ελλάδας και εν συνεχεία στη λήψη της απόφασης ποιός θα είναι εκείνος που θα αναλάβει το κόστος μιας τέτοιας κίνησης: Οι τράπεζες, μέσω ειδικής ανάληψης, ή οι φορολογούμενοι.
β) Η δεύτερη στρατηγική πρέπει να στοχεύει να πειστούν να πληρώσουν οι ιδιώτες πιστωτές, στο πλαίσιο μιας διατεταγμένης αναδιάρθρωσης.
Τα συμπεράσματα-προτάσεις του οικονομικού αναλυτή, Jean Pisani-Ferry, επιβεβαιώνει με τον τρόπο του ο Tyler Cowen σε ανάλυσή του με τίτλο «Ο ελληνικός πόνος δεν πρόκειται να σταματήσει με οικονομική στήριξη» στην «International Herald Tribune».
Για την Ελλάδα, επισημαίνει, η χορήγηση σχεδίων οικονομικής στήριξης δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μια μακροπρόθεσμη λύση. «Το να αποπληρώνεις τους πιστωτές σου δεν είναι το ίδιο με το να εξασφαλίζεις την οικονομική σου ανάπτυξη», και έτσι «η Ελλάδα και πάλι θα βρεθεί αντιμέτωπη με την οικονομική καθίζηση, όχι μόνο εξαιτίας των περικοπών των δαπανών και της αύξησης των φόρων, αλλά επίσης και εξαιτίας του γεγονότος ότι μοιράζεται μια κοινή νομισματική πολιτική και μια συναλλαγματική ισοτιμία που είναι αποπληθωριστική για την ίδια τη χώρα» υπογραμμίζει και υποστηρίζει πως σε περίπτωση που η Ελλάδα εγκατέλειπε την ευρωζώνη, «θα μπορούσε να αντλήσει τα ουσιαστικά οφέλη μιας νομισματικής υποτίμησης, αλλά παίρνοντας μια τέτοια απόφαση θα προκαλούσε σημαντικές διαρροές στις τράπεζες και η Ελλάδα δεν έχει αυτή τη στιγμή ένα εναλλακτικό νόμισμα για χρήση».

Πηγή ; tvxs.gr
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Υπάρχει μία κοινή πεποίθηση ότι η κινεζική οικονομία είναι κολοσσιαία και πως αναπτύσσεται με μεγάλους ρυθμούς ξεπερνώντας κάθε ‘δυτικό’ πρόβλημα και ότι η δύναμη και η ακμή της είναι τέτοιες που μπορούν τόσο να τονώσουν και να στηρίξουν την παγκόσμια οικονομία όσο και να επιτρέψουν στην Κίνα να αναπτυχθεί εις βάρος της Δύσης και του υπόλοιπου κόσμου.
Έτσι, η Κίνα μοιάζει να παίζει άλλοτε το ρόλο του διεθνούς ‘σωτήρα’ και άλλοτε αυτόν της διεθνούς ‘απειλής’:
xρειάζονται οι ΗΠΑ έναν ‘σωτήρα’ - αγοραστή για το τεράστιο και ολοένα αυξανόμενο χρέος τους; Η απάντηση είναι η Κίνα. Πρέπει να αυξηθούν και πάλι οι ρυθμοί της παγκόσμιας ανάπτυξης ώστε να δοθεί η εικόνα μίας εξερχόμενης από την κρίση διεθνούς οικονομίας; Η Κίνα θα βοηθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο κόσμος θέλει επενδύσεις; Τα κινεζικά κεφάλαια θα καλύψουν αυτήν την ανάγκη. Αυξάνονται τα εμπορικά ελλείμματα δυτικών κρατών και υπάρχουν διεθνείς νομισματικές ανισορροπίες που δημιουργούν προβλήματα στη Δύση; Υπεύθυνη η Κίνα και μόνο μία ανατίμηση του κινεζικού γουόν θα επαναφέρει τη διεθνή νομισματική τάξη.
Ακόμη και στην περίπτωση της Ελλάδας, τόσο προ της κρίσης, όταν, σύμφωνα με διεθνή δημοσιεύματα η Goldman και η Morgan Stanley πρότειναν μία λύση για φθηνό δανεισμό και αποφυγή της αύξησης των επιτοκίων, όσο και σήμερα, στην εποχή του ΔΝΤ, η Κίνα υποδεικνύεται ως ο βασικός ξένος επενδυτής στη χώρα. Όμως και η υπερχρεωμένη Ιαπωνία, με ποσοστό χρέους ως προς το ΑΕΠ της που ξεπερνά το 200%, στράφηκε στην Κίνα το 2010 για να καλύψει της δανειακές της ανάγκες, με την Κίνα να ξοδεύει ένα ποσό ρεκόρ για την αγορά Ιαπωνικών ομολόγων.

Τα αμφιλεγόμενα κινέζικα στατιστικά στοιχεία και τα κρυφά ελλείμματα

Αυτό το οποίο φαίνεται να ξεχνούν όλοι, ωστόσο, όταν αναλύουν την κινεζική οικονομία είναι πως τα διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία προέρχονται από κρατικές πηγές, οι οποίες κάθε άλλο παρά διαφανείς, ανεξάρτητες και φερέγγυες μπορούν να θεωρηθούν. Για παράδειγμα, ενώ με βάση τα επίσημα κρατικά στοιχεία, τα οποία, παραδόξως, αποδέχεται το ΔΝΤ, το χρέος της Κίνας κυμαίνεται στο 20% του ΑΕΠ της και αναμένεται να φτάσει στο 22% στο τέλος του 2010, σύμφωνα με ανεξάρτητες έρευνες πανεπιστημιακών το πραγματικό ποσοστό ανέρχεται στο 80% του ΑΕΠ και αναμένεται να απογειωθεί στο 96% το 2011.
Με βάση τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, οι Κινέζοι φαίνονται να καταναλώνουν λίγο και να αποταμιεύουν πολύ σε σχέση με τα εισοδήματα τους με την επίσημη εκδοχή να κάνει λόγο για μία συντηρητική κοινωνική νοοτροπία. Στην πραγματικότητα, όμως, οι Κινέζοι κάθε άλλο παρά συντηρητικοί με τα χρήματα τους είναι, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στον κόσμο μεταξύ των εθισμένων στον τζόγο λαών, ενώ το υψηλό ποσοστό αποταμίευσης ως προς το πραγματικό εισόδημα τους οφείλεται στο ότι το κρατικό σύστημα υγείας είναι ανύπαρκτο, δεν υπάρχει καμία ασφάλεια από την περίπτωση απώλειας της εργασίας, ενώ τα νοσοκομεία δέχονται μόνο ρευστό για να εξυπηρετήσουν ασθενείς. Το αποτέλεσμα είναι οι Κινέζοι να αποταμιεύουν για λόγους επιβίωσης και όχι γιατί διαχειρίζονται σωστά τα οικονομικά τους, ούτε επειδή είναι απελευθερωμένοι από την ‘κακή συνήθεια’ της κατανάλωσης.
Όταν μιλούμε για δημόσια ελλείμματα στην Ευρώπη, συνήθως αναφερόμαστε στα κρατικά και μόνο στην περίπτωση των ΗΠΑ η αναφορά μπορεί να γίνεται σε πολιτείες με δυσμενή οικονομική εικόνα. Στην Κίνα, ωστόσο, μερικές επαρχίες της έχουν το μέγεθος μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών ενώ λειτουργούν με μεγάλο βαθμό δημοσιονομικής αυτονομίας. Η επαρχία Γκουανγκντονγκ, για παράδειγμα, έχει τον πληθυσμό της Γερμανίας και είναι δημοσιονομικά αυτόνομη. Μέχρι πρότινος, οι οικονομικοί προϋπολογισμοί και τα οικονομικά στοιχεία των επαρχιών αυτών, θεωρούνταν κρατικά μυστικά και μόνο πρόσφατα και για πρώτη φορά στην ιστορία η Κίνα αποκάλυψε κάποια επίσημα στοιχεία για το μέγεθος του χρέους τους, τα οποία και διαφέρουν πολύ από τους ανεπίσημους υπολογισμούς ανεξάρτητων πανεπιστημιακών και άλλων ερευνητών. Ακόμη και με βάση τα επίσημα στοιχεία, όμως, μερικές μεγάλες επαρχίες της Κίνας έχουν χρέος που ξεπερνά το 100% του ΑΕΠ τους ενώ σε μία περίπτωση μεγάλης επαρχίας το χρέος φτάνει το 365% του ΑΕΠ.
Επιπλέον, η Κίνα έχει εγγυηθεί για τα δάνεια μία σειράς εταιριών, από σιδηροδρομικές μέχρι διαχείρισης ακινήτων και τα δάνεια αυτά θα έπρεπε να προστεθούν στο κρατικό χρέος της, κάτι το οποίο, για παράδειγμα, απαιτεί το ΔΝΤ από την Ελλάδα για αντίστοιχες κρατικές εγγυήσεις.
Όμως η Κίνα δεν είναι Ελλάδα και τα επίσημα στατιστικά της στοιχεία πολύ δύσκολα θα αμφισβητηθούν από τις υπόλοιπες χώρες και ιδιαίτερα από οργανισμούς όπως το ΔΝΤ, το οποίο γλίτωσε από την χρεωκοπία, μεταξύ άλλων και χάρη στα κεφάλαια που δανείστηκε από την Κίνα, η οποία, με τη σειρά της, εξασφάλισε μεγαλύτερη επιρροή στη διοίκηση του ΔΝΤ.

Η τεχνητή τόνωση της οικονομίας & των ρυθμών ανάπτυξης – εμπορικά κέντρα και πόλεις φαντάσματα


Κατά τη διάρκεια του 2008 – 2009 η παγκόσμια οικονομία βυθίστηκε στη μεγαλύτερη ύφεση των τελευταίων 80 ετών. Θα πίστευε κανείς ότι η Κίνα θα επηρεάζονταν καταλυτικά, όμως, με βάση τα επίσημα στοιχεία, η ανάπτυξη της οικονομίας συνεχίστηκε με ρυθμούς της τάξης του 6-8%. Ένα πακέτο τόνωσης της οικονομίας, της τάξης του 14% του ΑΕΠ, το μεγαλύτερο στον κόσμο, υποτίθεται πως έλυσε το πρόβλημα της ύφεσης. Σε αντίθεση με τον αναπτυγμένο κόσμο, ωστόσο, η Κίνα μπορεί να τονώσει την οικονομία της υποχρεώνοντας τις τράπεζες να αυξήσουν το δανεισμό, τις κρατικές εταιρίες να δανειστούν και να ξοδέψουν περισσότερα χρήματα, μπορεί να χρηματοδοτήσει έκτακτα έργα ανάπτυξης χωρίς ιδιαίτερες μελέτες, παρακάμπτοντας κάθε κανόνα που προκαλεί καθυστέρηση στην έναρξη και το πέρας των έργων και που υπάρχει για να εξασφαλίζει τη χρησιμότητα και τη βιωσιμότητα του.
Έτσι, από το 2008 και μετά ο κρατικός και ο ιδιωτικός δανεισμός εκτοξεύτηκαν με τους σχετικούς δείκτες να αποκτούν κατακόρυφη ανοδική τάση. Τα δημόσια έργα αυξήθηκαν θεαματικά και η, ήδη, φουσκωμένη, αγορά κατοικίας τροφοδοτήθηκε με ακόμη περισσότερα δανειακά κεφάλαια με αποτέλεσμα να φουσκώσει πέρα από κάθε φαντασία, με τις υπό ανέγερση κατοικίες και τα κτίρια, σήμερα, να είναι αρκετές για να αποκτήσει το δικό του μικρό σπίτι, κάθε άντρας, γυναίκα και παιδί στην Κίνα.
Όμως κάθε άντρας, γυναίκα και παιδί δεν έχουν το δικό τους σπίτι, δεν το χρειάζονται (αφού τα παιδιά μένουν με τους γονείς και οι γυναίκες με τους άντρες τους) αλλά και συχνά δεν μπορούν να το αποκτήσουν, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί ένα απόθεμα εκατοντάδων χιλιάδων απούλητων κατοικιών το οποίο αυξάνεται παράλληλα με την αύξηση των τιμών κατοικίας. Το 16-20% των γραφείων στο Πεκίνο και τη Σαγκάη παραμένουν άδεια με πολλά άλλα να είναι υπό ανέγερση ενώ τα αποτελέσματα της δημιουργίας τεχνητής ανάπτυξης μέσω της χρηματοδότησης κρατικών έργων χωρίς καμία ουσιαστική μελέτη για τη χρησιμότητα τους είναι, σε μερικές περιπτώσεις, δραματικά, με χαρακτηριστικότερη αυτή του Εμπορικού Κέντρου της Νότιας Κίνας, το οποίο είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο και ενώ εγκαινιάστηκε το 2005 μέσα σε πανηγυρικό κλίμα, το 99% του χώρου του παραμένει μέχρι σήμερα .. άδειο.
Ένα άλλο παράδειγμα αποτελεί η πόλη Όρντος, η οποία, εκτός και αν λειτουργήσει με επιτυχία στο μέλλον ως τουριστική ατραξιόν, θα παραμείνει η πρώτη μοντέρνα πόλη φάντασμα, καθώς ενώ κτίστηκε από το κράτος με στόχο την αποίκηση της από 1 εκ. κατοίκους, έχει παραμείνει ακατοίκητη και εντελώς άδεια.
Το 85% της ανάπτυξης της Κίνας κατά το 2009 προήλθε από το πακέτο τόνωσης της οικονομίας το οποίο έδωσε την εικόνα της ανεπηρέαστης από την κρίση αυτοκρατορίας αλλά στην ουσία άφησε πίσω του μία φουσκωμένη αγορά κατοικίας, ένα τεράστιο δημόσιο χρέος και ελάχιστη ουσιαστική υποδομή για τη συντήρηση αυτού του ρυθμού ανάπτυξης στο μέλλον.


Το καπιταλιστικό / κομμουνιστικό παράδοξο


Αν πριν από 30 χρόνια υποστήριζε κανείς ότι οι ΗΠΑ και γενικότερα η καπιταλιστική Δύση θα εξαρτιόταν για την εξασφάλιση δανεικών και επενδυτικών κεφαλαίων και για την τόνωση της ανάπτυξης της οικονομίας τους από την κομμουνιστική Κίνα, μάλλον θα κινδύνευε με χλευασμό. Θεωρητικά, θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο και σίγουρα πρόκειται για ένα μοναδικό παράδοξο της οικονομικής ιστορίας.
Υπήρξαν πολλές φορές στο παρελθόν που η Δύση στηρίχτηκε στο φθηνό εργατικό δυναμικό και στους πόρους υποανάπτυκτων ή αναπτυσσόμενων κρατών προκειμένου να στηρίξει την οικονομία της, με χαρακτηριστικότερες τις περιπτώσεις της Αφρικής, των Αραβικών κρατών και της Ινδίας. Είναι η πρώτη φορά, όμως, που ο αναπτυγμένος κόσμος φαίνεται να στηρίζεται σε τόσο μεγάλο βαθμό σε μία αναπτυσσόμενη οικονομία την οποία δεν ελέγχει και που αποτελεί, παράλληλα και στρατιωτική υπερδύναμη.
Μιλώντας για παράδοξα, ωστόσο, αξίζει να αναφέρουμε την υπερβολική εμπιστοσύνη που φαίνεται να δείχνει ο δυτικός κόσμος στην ποιότητα των επίσημων οικονομικών στοιχείων της Κίνας, όταν είναι γνωστό τοις πάσι ότι η κινέζικη πολιτική στρατηγική βαδίζει μέσα στα πρότυπα απολυταρχικών καθεστώτων, λογοκρίνοντας τα ΜΜΕ, το ιντερνέτ και κάθε μορφής κριτική απέναντι στο σύστημα.
Όσο η Κίνα είναι διατεθειμένη να αγοράζει αμερικανικά ομόλογα και να επενδύει τα κεφάλαια της στη Δύση, κανείς δε φαίνεται να αναρωτιέται πόσο αξιόπιστα μπορεί να είναι τα στατιστικά στοιχεία μίας χώρας που κλείνει στη φυλακή οποιονδήποτε γράψει ένα μη υποστηρικτικό της κυβέρνησης άρθρο.
Την ώρα, λοιπόν, που το ΔΝΤ επιβάλλει στην Ελλάδα τα δημοσιονομικά και οικονομικά μέτρα που πρέπει να λάβει και τοποθετεί στη διεύθυνση της στατιστικής της υπηρεσίας έναν δικό του υπάλληλο, στερώντας της κάθε ίχνος εναπομείνασας αξιοπρέπειας και αποδεικνύοντας της ότι παρά τις διαβεβαιώσεις για το αντίθετο δεν την εμπιστεύεται, ούτε στο ελάχιστο, όσον αφορά στη διαχείριση των οικονομικών της και στην αξιόπιστη συλλογή στατιστικών στοιχείων, η Κίνα έχει λάβει μία de facto άδεια παραποίησης των οικονομικών και στατιστικών της στοιχείων, σε ένα παιχνίδι ‘οικονομικού μαγειρέματος’ το οποίο μπορεί να οδηγήσει στην επόμενη μεγάλη κρίση, με δραματικές συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία.

Πηγή : Σοφοκλέους 10
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Ολοκληρώθηκε εχθές η πανελλαδική συνέλευση των «Αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος, κατά την οποία συμφώνησαν τη συνέχεια των κινητοποιήσεών τους και το καλοκαίρι. Την οργή του εξέφρασε για τη δράση τους ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ρωτώντας «πού ήταν τόσα χρόνια οι Αγανακτισμένοι», ενώ ο δήμαρχος Αθηναίων Γ. Καμίνης φέρεται να ανακοίνωσε συμμετοχή της αστυνομίας στην προσπάθεια για άδειασμα τις πλατείες από τους κατασκηνωτές. Στο δήμαρχο απάντησε με ανακοίνωσή της η Λαϊκή Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος .
Ο δήμαρχος Αθηναίων Γ. Καμίνης, όπως αναφέρει ο «skai.gr», μιλώντας στον ομώνυμο ρ/σ δήλωσε ότι θα ζητήσει τη συνδρομή της αστυνομίας προκείμενου να απομακρυνθούν από την πλατεία Συντάγματος όσοι έχουν κατασκηνώσει στο σημείο, προσθέτοντας πως το Σύνταγμα δεν κατοχυρώνει ένα διαρκές κάμπινγκ σε ένα δημόσιο χώρο. Στο δήμαρχο απάντησε η Λαϊκή Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος με ανακοίνωσή της, στην οποία αναφέρεται πως ο κ. Καμίνης δεν είχε πει τίποτα για την «κρατική τρομοκρατία», ούτε για τη «δολοφονική βία των δυνάμεων καταστολής κατά των δημοτών».
«Δείγμα φασισμού» χαρακτήρισε ο υπουργός Περιβάλλοντος Γ. Παπακωνσταντίνου τους οργανωμένους προπηλακισμούς πολιτικών κάνοντας λόγο για εκτροχιασμό των αυθόρμητων εκδηλώσεων πολιτών και εκφράζοντας την οργή του για τους Αγανακτισμένους, σε συνέντευξη που παραχώρησε στα «Νέα».
«Θεωρώ ότι οι μεν οργανωμένοι προπηλακισμοί είναι δείγμα φασισμού, οι δε πραγματικά αυθόρμητες εκδηλώσεις με ανησυχούν πολύ γιατί δείχνουν έναν ευρύτερο εκτροχιασμό στις στάσεις και στις συμπεριφορές συμπολιτών. Πού ήταν όμως, όλοι αυτοί οι «Αγανακτισμένοι» τα περασμένα χρόνια; Γιατί δεν αντέδρασαν τότε, στις πολιτικές που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση; [...]Αντίστοιχα, θεωρώ ότι η απόλυτη ισοπέδωση, οι μούντζες στη Βουλή και οι κρεμάλες προσβάλλουν βαθύτατα όλες τις κατακτήσεις μας ως κοινωνία», ανέφερε μεταξύ άλλων.

Πανελλαδική συνέλευση «Αγανακτισμένων»


Εκπρόσωποι του κινήματος των «Αγανακτισμένων» από όλη τη χώρα μετέφεραν τις απόψεις των κατά τόπους συνελεύσεων και όλοι μαζί σχεδίασαν τις επόμενες δράσεις τους.
Κοινό συμπέρασμα ήταν ότι το «κίνημα των Αγανακτισμένων» όχι απλώς δεν φθίνει αλλά πως αποκτά και συγκεκριμένο πολιτικό λόγο αναπτύσσοντας προτάσεις προς άμεση υλοποίηση.
Η εξασθένιση και «κόπωση» του κινήματος για την οποία κάνουν λόγο τα ΜΜΕ είναι, σύμφωνα με τους «Αγανακτισμένους», προπαγάνδα. Υπογράμμισαν δε ότι οι κινητοποιήσεις τους θα συνεχιστούν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού ενώ θα κλιμακωθούν το Σεπτέμβριο.
Ανακοίνωσαν, επίσης, ότι θα δώσουν δυναμικό παρόν στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, όπου θα πραγματοποιήσουν πανελλαδική συγκέντρωση διαμαρτυρίας.

Πηγή : tvxs
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Σκληρή κριτική ασκούν στους ηγέτες της Ευρώπης και των ΗΠΑ με άρθρα τους η γαλλική εφημερίδα «Le Monde» και η βρετανική «Financial Times», κατηγορώντας τους για εφησυχασμό αλλά και ανευθυνότητα και ολιγοψυχία μπροστά στην ανάγκη να λάβουν γενναίες αποφάσεις για να αντιμετωπιστεί η κρίση και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Σε άρθρο της με τίτλο: «Αυτά τα παιδάκια που μας κυβερνούν», η «Le Monde» αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «η κατάσταση απαιτεί ενηλίκους και ενήλικοι δεν υπάρχουν, ούτε στην Ουάσιγκτον, ούτε στις Βρυξέλλες».
Αλλά και οι «Financial Times» καταλογίζουν εφησυχασμό στους ευρωπαίους ηγέτες «που θεωρούν ότι η κρίση μπορεί να περιμένει για μετά τις διακοπές» και, επικρίνοντας κυρίως το Βερολίνο, καταλήγουν λέγοντας ότι «η Ιστορία δεν έχει συγχωρήσει όσους απλώς ήταν θεατές όταν η Ρώμη καιγόταν».

Πηγή : Newsroom ΔΟΛ
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Σκληρή κριτική ασκούν στους ηγέτες ...

:redface::redface::redface:: ...Και τι να πούνε για την Ελλάδα, που την κυβερνούν νήπια και μωρά, σαν τον Τζέφρυ, τον Τόμη(Ρομπόπουλο), τον Μπούλη(Αθνασιάδη), την Αννούλα(Διαμαντοπούλου) κλπ κλπ κλπ;;; Ήρθε τώρα κι ο Τοτός(Βενιζέλος): κλάφτα, Χαράλαμπε(Καστανίδη)!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Δεν ξέρω αν κάποιος από τους υπερεκατό (ζωή να 'χουν) συμβούλους του πρωθυπουργού ή ο ίδιος αυτοπροσώπως είχε τη φαεινή ιδέα να γίνει εγκόλπιο κάθε υπουργού το περίφημο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν «Το Δόγμα του Σοκ». Σε συνεδρίαση, πάντως, του υπουργικού συμβουλίου, μήνες πριν από τον ανασχηματισμό, όλοι οι υπουργοί βρήκαν μπροστά τους φωτοτυπημένο το εξώφυλλο του βιβλίου και άκουσαν την πρωθυπουργική παρότρυνση, να το μελετήσουν προσεκτικά γιατί είναι «εξαιρετικά ενδιαφέρον».
Πράγματι, το βιβλίο (μπεστ σέλερ διεθνώς) είναι ανατριχιαστικά συναρπαστικό, καθώς η καλή Καναδή δημοσιογράφος αποκαλύπτει τεκμηριωμένα:

* Πώς και γιατί προκαλείται η παγκόσμια οικονομική κρίση και ποιοι κερδοσκοπούν με αυτή.

* Και, κυρίως, ότι σε όλες τις χώρες, στις οποίες παρενέβη σαν σωτήρας το υπό αμερικανικό έλεγχο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες (από τις δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής, με πρώτη τη Χιλή του Πινοσέτ, ώς τα πέρατα της ασιατικής εξαθλίωσης και, βεβαίως, στην Ευρώπη), συνέβησαν δύο τινά:

Πρώτον, εφαρμόστηκε παντού, με ελάχιστες αποκλίσεις, η ίδια ακραία νεοφιλελεύθερη συνταγή της διαβόητης «σχολής του Σικάγου» με τον εργασιακό μεσαίωνα, τις ιδιωτικοποιήσεις και την κατάλυση του κράτους πρόνοιας. Και δεύτερον, ότι τα μέτρα σκληρής λιτότητας για τους πολλούς, με ραγδαία εξάπλωση της ανεργίας και της φτώχειας, επιβλήθηκαν με βίαιη αστυνομική (ενίοτε και στρατιωτική) καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων. Με συντονισμένο και παραλυτικό για την κοινωνία σοκ.

Δεν χρειαζόταν να διαβάσει τη Ναόμι Κλάιν ο πολυπράγμων Ευ. Βενιζέλος, που είδε ξαφνικά να 'ρχεται η πολυπόθητη ώρα του. Με την αχαλίνωτη φιλοδοξία του, ανέλαβε προθύμως όλη τη λάντζα και τη βρόμικη δουλειά στην κυβέρνηση. Ο Γ. Παπανδρέου πλέον απλώς προεδρεύει, ταξιδεύει και επιδίδεται απερίσπαστος στο αγαπημένο του χόμπι, τα επικοινωνιακά τρικ -ήτοι, πώς θα παραμυθιάζουμε καλύτερα τον κοσμάκη για να ξεχνάει το άγχος και τον πόνο του...

Έτσι, την περασμένη Τετάρτη, στο υπουργικό συμβούλιο ανέγνωσε βαρύγδουπο κείμενο με κινδυνολογία τύπου Γεωργαλά, διέγνωσε ότι απειλείται το πολιτικό μας σύστημα και πρωτίστως η Βουλή, «ο βασικός πυλώνας της δημοκρατίας», με τις υποκινούμενες «βιαιοπραγίες και λοιδορίες κατά βουλευτών», και ανακοίνωσε τη σύσταση διακομματικής επιτροπής για να ληφθούν από κοινού μέτρα προστασίας των θεσμών και της ευνομίας!

Ώστε, λοιπόν, ό,τι έχει απομείνει από την έρμη δημοκρατία μας απειλείται με... εκτροπή (!), κατά τον σοβαρό (? ) πρωθυπουργό μας, από τα γιαουρτώματα βουλευτών, που οργανώνουν «ακραίες πολιτικές ομάδες» και ο πανταχού παρών και πανίσχυρος ΣΥΡΙΖΑ!

Σαν δεν ντρεπόμαστε. Για τους διαθέτοντες κοινό νου, που δεν επιδοκιμάζουν, αλλά και κατανοούν το δημόσιο ξεφώνημα βουλευτών και υπουργών, «κλέφτες» τους φωνάζουν όλοι, ό,τι κι αν έχουν ψηφίσει. Και ευνοήτως, αφού κουκουλώνουν προκλητικά το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο, στρογγυλοκαθισμένοι ανερυθρίαστα πάνω στα, ακλόνητα με όποια κρίση, προνόμιά τους. Αλλά «προδότες» ουδείς αριστερός και μόνον οργισμένοι πρώην Πασόκοι θα έκραζαν έναν Πεταλωτή λ.χ. ή έναν Καρχιμάκη...

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης απέρριψαν, ευλόγως, τη σύσταση διακομματικής επιτροπής με τέτοιο ρόλο. Όφειλαν, ωστόσο, να επωφεληθούν για να αξιώσουν να ερευνηθεί από διακομματική επιτροπή η εκτροπή από τη συνταγματική νομιμότητα, που ήδη συντελείται και τη βιώσαμε εφιαλτικά στην Αθήνα στο καυτό διήμερο 28 και 29 Ιουνίου:

* Με επικυρίαρχη την τρόικα, μέσα στη Βουλή περιδεείς βουλευτές, σαν σε διατεταγμένη υπηρεσία, ψήφιζαν το Μεσοπρόθεσμο για νέα λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.

* Έξω από τη Βουλή «το κέντρο της πόλης (λέει η καταγγελία 86 καλλιτεχνών) έγινε θάλαμος αερίων» και «εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες ψεκάστηκαν, δηλητηριάστηκαν, κυνηγήθηκαν, χτυπήθηκαν» σε ένα όργιο κρατικής τρομοκρατίας, με απειλητική επανεμφάνιση και του παρακράτους.

Βάσει σχεδίου, βεβαίως. Όχι για να καταληφθεί τάχα το Κοινοβούλιο από το «αντάρτικο πόλης» (!), κατά τις γελοιότητες του Χρ. Παπουτσή, που τροφοδοτούν μόνο τους Πρετεντέρηδες. Κατά το σκοτεινό επιτελικό σχέδιο του Χρ. Παπουτσή, μπάτσοι και παρακρατικοί με κουκούλες παρέσυραν τους «μπαχαλάκηδες» στο έναυσμα για το τρομοκρατικό όργιο. Μπάτσοι με ή χωρίς κουκούλες και παρακρατικοί ξήλωναν τα μάρμαρα στο Σύνταγμα με βαριοπούλες και λοστάρια.

Πρώτος στόχος του σχεδίου, η «Κάτω Βουλή» της άμεσης δημοκρατίας καθ' ότι «το κίνημα των πλατειών τρομάζει τους κρατούντες» (όπως ορθά λένε οι 66 πανεπιστημιακοί του ΕΜΠ). Γενικότερος στόχος, η μαζική τρομοκράτηση των πολιτών -με τον Χρ. Παπουτσή να χρησιμοποιεί σαν τυφλοσούρτη το βιβλίο της Ναόμι Κλάιν για να εφαρμόσει κατά γράμμα το «Δόγμα του Σοκ».

Ένας μόνον περιήλθε τα κανάλια για να ζητήσει συγγνώμην από τους πολίτες για την κτηνώδη αστυνομική βία. Κι αυτός αστυνομικός: ο Χρ. Φωτόπουλος, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων. Τρεις φορές επανέλαβε: «Ντροπή! Ντροπή! Ντροπή!». Ποιος την έχασε για να τη βρει κάθε τυχάρπαστος Παπουτσής;

Πηγή: "Ελευθεροτυπία", στις 11 Ιουλίου 2011 του Γιώργου Βότση
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Στη Βρετανία έκλεισε η εφημερίδα News of the World μετά την αποκάλυψη ότι δημοσιογράφοι υπέκλεπταν τηλεφωνήματα θυμάτων απαγωγής ή συγγενών στρατιωτών που είχαν χάσει τη ζωή τους στο Αφγανιστάν. Τι γίνεται στη Γερμανία;

Σύμφωνα με τη Deutsche Welle, σκάνδαλα ξεσπούν τις τελευταίες δεκαετίες και στον γερμανικό Τύπο. Αναφέρεται συγκεκριμένα στο περιοδικό Stern που δημοσίευσε το 1983 τα υποτιθέμενα ημερολόγια του Άντολφ Χίτλερ, για τα οποία είχε πληρώσει πάνω από 9 εκατομμύρια μάρκα. Λίγο αργότερα αποδείχθηκε ότι τα ημερολόγια δεν ήταν γνήσια και το περιοδικό είχε πέσει θύμα του πλαστογράφου Κόνραντ Κούγιαου. Μάλιστα η εν λόγω υπόθεση που ξεσήκωσε θύελλα στη Γερμανία, έγινε και ταινία.
Επιπλέον, με τον ανταγωνισμό για την ακροαματικότητα να χτυπάει κόκκινο καλύφθηκε από τα γερμανικά ΜΜΕ και η περίφημη υπόθεση ομηρίας του Γκλάντμπεκ τον Αύγουστο του 1988. Δυο γκάνγκστερ είχαν ληστέψει ένα υποκατάστημα της Deutsche Bank και στην προσπάθειά τους να διαφύγουν συνέλαβαν ομήρους. Ένας δεκαπεντάχρονος πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από τον ένα εκ των δύο δραστών, ενώ κατά την επέμβαση της αστυνομίας έχασε τη ζωή της μια δεκαοκτάχρονη.Το πρόβλημα ήταν ότι η ομηρία μεταδιδόταν ζωντανά από την τηλεόραση και δημοσιογράφοι έπαιρναν συνεντεύξεις από τους γκάνγκστερ !!. Όλα αυτά προκάλεσαν τότε μια μεγάλη συζήτηση για την ευθύνη και τα όρια της ενημέρωσης και της δημοσιογραφίας.
Ωστόσο, μέχρι στιγμής στη Γερμανία δεν έχει καταγραφεί περίπτωση ανάλογη με αυτή της βρετανικής εφημερίδας News of the World, όπου δημοσιογράφοι παραβίαζαν συνειδητά και συστηματικά τους νόμους. Από την πλευρά της, η εκπρόσωπος τύπου του Συμβουλίου Τύπου της Γερμανίας, Έλα Βάσινκ αποδίδει το βρετανικό σκάνδαλο στον έντονο λαϊκισμό και εκχυδαϊσμό του βρετανικού τύπου, μια τάση που φαίνεται να βρίσκει την αποδοχή του κοινού.
Συμβούλιο Τύπου: «Ο αυτοέλεγχος λειτουργεί»
Το γερμανικό Συμβούλιο Δεοντολογίας Τύπου, αποτελούμενο από εκπροσώπους των εκδοτών και των δημοσιογραφικών σωματείων, παίζει το ρόλο ενός οικειοθελούς αυτοελέγχου του κλάδου, εποπτεύει την τήρηση της δεοντολογίας και δέχεται προσφυγές όσων νιώθουν να θίγονται από τη δουλειά των ΜΜΕ. Αυτή η δεοντολογία, διατυπωμένη στον Κώδικα περί Τύπου, προβλέπει μεταξύ άλλων ότι οι δημοσιογράφοι οφείλουν να τηρούν τους νόμους και δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούν αθέμιτες μεθόδους κατά τις έρευνές τους. Η παραβίαση αυτής της δεοντολογίας οδηγεί το συμβούλιο σε δημόσια μομφή κατά του συγκεκριμένου κάθε φορά ΜΜΕ.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Εσχάτως έχουν πληθύνει οι συναντήσεις του υπουργού οικονομικών αλλά και του πρωθυπουργού με την διοίκηση της Εθνικής τράπεζας υπό τους Ράπανο και Ταμβακάκη.
Οι στιγμές που περνάει ο τόπος και η οικονομία είναι οι κρισιμότερες στην νεότερη ιστορία και προφανώς η πολιτική ηγεσία του τόπου θέλει να έχει πλήρη εικόνα για την κατάσταση των τραπεζών αλλά και ειδικά της Εθνικής της μεγαλύτερης τράπεζας της χώρας.

Οι συναντήσεις αυτές έχουν καλλιεργήσει βεβαίως και πολλά σενάρια.
Το κυριότερο ότι ο υπουργός οικονομικών επιζητάει ένα τραπεζικό deal και ότι προωθεί το deal Εθνικής με Eurobank.
Μπορεί αυτό να είναι αληθές αλλά το βέβαιο είναι επίσης ότι αν υπήρχαν εύκολα deals θα ήταν και εύκολα υλοποιήσιμα.
Ωστόσο μάλλον φαντάζει ακραίο το σενάριο η διοίκηση της Εθνικής να συναντάται με την πολιτική ηγεσία του τόπου και να συζητούν για το deal της Eurobank.
Ένα deal δεν μπορεί να πραγματοποιείται με πολιτικούς όρους αλλά με αυστηρά επιχειρηματικούς και οικονομικούς.
Επειδή λοιπόν οι διοικήσεις τόσο της Εθνικής όσο και της Eurobank γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα αυτές τις ισορροπίες η αίσθηση ότι η κυβέρνηση ζητάει επίσπευση των deals και ότι καλεί για τον σκοπό αυτό την διοίκηση της Εθνικής σε κατ’ ιδίαν συναντήσεις μάλλον φαντάζει υπερβολική προσέγγιση.
Τα deals δεν κλείνονται με τέτοιες διαδικασίες.
Το πλέον πιθανό σενάριο είναι η διοίκηση της Εθνικής να παρουσιάζει τις παραμέτρους των επιπτώσεων από μια επιλεκτική χρεοκοπία της Ελλάδος στο τραπεζικό σύστημα ή να προτείνει λύσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης από την σκοπιά των ιδιωτών.
Είναι λοιπόν πιθανότερο αυτό το ενδεχόμενο από το να συζητούν για deals σε μια περίοδο που κανείς δεν γνωρίζει αν θα υπάρχει κράτος αύριο….

Πηγή : Bankingnews
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Χρησιμοποιώντας τον τίτλο της πετυχημένης αμερικάνικης κωμωδίας, μου άνοιξε τη συζήτηση ντάλα μεσημέρι ο έμπορας της Αθηνάς που προμηθεύομαι κατσαβίδια. Και με την απλότητα του μικροέμπορου της καθημερινότητας συνέχισε: « Πήγαινε πες τους, πως δε θέλουμε καθρεφτάκια για να ικανοποιηθούμε. Από τη Siemens βάλανε κανένα φυλακή; Ή μόνο ο Άκης για τη γκόμενα του τ’άρπαξε από τα υποβρύχια;» Μπήκε στη σκέψη μου ο άτιμος, διότι και ‘γω η ίδια, με όλη αυτή την ξεφτίλα από την οργή του κόσμου για τους «300» αναρωτιόμουν: «μα καλά, ο κόσμος που δεν ξέρει πού να πάει να κρυφτεί από την εφορία και την ανεργία, νοιάζεται μόνο για τα βουλευτικά αυτοκίνητα»;

«Το είχα πει και από το βήμα της Βουλής, όταν πρωτάρχισαν πριν από ένα χρόνο να μας μουντζώνουν, πριν καν επέλθει η λαίλαπα της ανικανότητας και των εξοντωτικών και αλλοπρόσαλλων μέτρων λιτότητας χωρίς αντίκρισμα. « Μας μουντζώνουν γιατί εμείς οι νυν 300 εκφράζουμε- φταίμε, δε φταίμε- κυρίως τη πολιτικάντικη, ρουσφετολογική σπατάλη, τις μίζες των μεγαλοσχημόνων υπουργών και των οικογενειών τους. «Μας μουντζώνουν και σε λίγο θα μας πετροβολούν γιατί ακόμα και ο φοροφυγάς, ακόμα και το λαμόγιο, την ατιμωρησία δεν τη συγχωρεί».

Προσωπικά έχω κάνει πολλές παρεμβάσεις, καταγγελίες απ’όταν πρωτοβγήκα βουλευτής το 2007, τότε που περνάγαμε όλοι φίνα, για να τελειώσουν επιτέλους οι παλαιοκομματικές και συντεχνιακές, προκλητικές συμπεριφορές που κατασκεύασαν οι «Φρανκεστάϊν» του βολέματος. Όλη αυτή την περίοδο, λέγοντας σκληρές αλήθειες σε ανύποπτο χρόνο για τα συντεχνιακά πραγματικά προνόμια, μα την Παναγία δεν είδα κανένα Κυριάκο Μητσοτάκη ή κανέναν Δρούτσα που ήταν και μεγαλοϋπουργός, να με στηρίξουν βρε αδερφέ, να μην είμαι μόνη μου! Καλά για τα Μ.Μ.Ε., με κάνα δυο εξαιρέσεις, δεν το συζητάμε, ενώ τους έστελνα σαν καλή μαθήτρια τις επίκαιρες ερωτήσεις και τις ομιλίες μου από το βήμα της Βουλής, κανένα δεν ασχολήθηκε -αν και εγώ επαγγελματικά είμαι άνθρωπος των Μ.Μ.Ε.

Εγώ δεν είμαι γόνος, ούτε «πουλέν», ούτε πρωτοκλασάτη. Μια βουλευτής που ασχολούμαι με την κατάντια της πόλης μου – που είναι η Αθήνα – και με τα ζώα είμαι, χωρίς το κατεστημένο, Πολιτικών γραφείων, «έχθρα» διαχρονικά των συνδικαλισταράδων, των ρουσφετολόγων. Δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου συνειδητά, διορισμούς . Εξυπηρετήσεις του στυλ: « κάνε μετάθεση στο παιδί που είναι στον Έβρο, πάρε τον Έφορα ,τον Διευθυντή της Πολεοδομίας», και άλλα σχετικά, με τα οποία βολεύτηκε μεγάλο κομμάτι του λαού των «Αγανακτισμένων».

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πριν από δύο χρόνια, όταν πάλι τα είχα κάνει λαμπόγιαλο για τις σπατάλες στα Δημοτικά ραδιόφωνα, από το Βήμα της Βουλής, γιατί πήγαιναν διακομματικά να βολέψουν κάτι δικούς τους, που μ’έπιασε ένας Πασόκος συνάδελφος από τη Μακεδονία: «Ρε Πιπιλή μπορεί να είσαι γραφική πολλές φορές με τις εμμονές σου, αλλά πόσες αλήθειες λες ,που εμείς δε μπορούμε να τις πούμε.»

Εγώ Κυριάκο μου κονόμησα πολλά από τη δουλειά μου, ρώτα τη Δ’ Εφορία 35 χρόνια. Όταν μου έδωσαν το βουλευτικό αυτοκίνητο, ήμουν η μόνη Βουλευτής που είχα ζητήσει τρομάρα μου και υβριδικό. Το πήγαινα και το ‘φερνα σε κάτι Βουλευτικές αποστολές στην επαρχία, γιατί στην Αθήνα δεν τον είχα ανάγκη, κυκλοφορούσα με μετρό, τρόλεϊ και λεωφορείο και βασικά με τα πόδια, είναι γνωστό σε όλους.

Εγώ Κυριάκο μου, δε κυβέρνησα ποτέ την Ελλάδα, εντάξει; Και την ευνοιοκρατία, την οικογενειοκρατία και την ασυδοσία των μεγαλοσχημόνων της πολιτικής, τριάντα χρόνια οι ίδιοι και οι ίδιοι- την πολεμούσα με πράξεις και πρωτοκολλημένα έγγραφα. «Χέστηκα» για το βουλευτικό αυτοκίνητο -μετά συγχωρήσεως -αλλά από το φαύλο πολιτικό σύστημα- καταλαβαίνεις, τι εννοώ- από την ατιμωρησία του πλουτισμού και της λαμογιάς έχω να μπω στο μετρό 8 μήνες. Ναι ρε Κυριάκο, φοβάμαι τον αγανακτισμένο, που απλώς δεν ξέρει γιατί γίνεται καμιά φορά όχλος, και ουσιαστικά θέλει να ξεσκίσει τις «κουκούλες» των επαγγελματιών πολιτικών που μας βγάζουν και γλώσσα!

Aρθρογράφος : Φωτεινή Πιπιλή
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Έχω την αίσθηση, λόγω και της επαγγελματικής μου διαστροφής, πως η κρίση που βιώνουμε σήμερα, πολύπλευρη κατά πως λένε και οι σεβαστοί ειδήμονες, αμφισβητεί με κάθε τρόπο τις ισορροπίες της ψυχής μας και μας σπρώχνει αργά και βασανιστικά στα περίφημα πέντε στάδια του θανάτου, της Elisabeth Ross. Στα στάδια, δηλαδή, εκείνα που περνάει η ψυχή του ασθενούς «άμα τη εμφανίσει» του θλιβερού μαντάτου:

«Έχετε καρκίνο, κύριε».

Άρνηση. Θυμός. Διαπραγμάτευση. Κατάθλιψη. Αποδοχή. Δεν ξέρω αν η ταύτιση αρρώστιας και κρίσης δημόσιου χρέους είναι δόκιμη, ούτε αν οι αναλογίες που γεννά το διεστραμμένο μυαλό μου έχουν την όποια λογική βάση. Στο κάτω κάτω της γραφής δεν χάθηκε και ο κόσμος αν ο νους ενός παλαβιάρη γεννήσει μια ακόμα υπερβολή. Ειδικά στις μέρες που διανύουμε.

Με την αναγγελία της επικείμενης πτώχευσης έρχεται η άρνηση. Μα δεν είναι δυνατόν. Εμείς; Ο σκληρός πυρήνας της Ευρώπης; Η περήφανη και αξιοθαύμαστη Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων; Η χώρα της ανάπτυξης, της πλέριας αποκατάστασης της Ανδρεϊκού τύπου Δημοκρατίας (ή κομματοκρατίας, εδώ οι γνώμες διίστανται), του Σημιτικού εκσυγχρονισμού και της επανίδρυσης του κράτους από τον Καραμανλή τον νεότερο; Γάματα με κεφαλαία γράμματα δηλαδή, που τραγουδάει και ο Αντύπας. Δεν είναι δυνατόν. Κάποιο λάθος θα έγινε σίγουρα. Μα ναι. Αυτό είναι. Οι Ευρωπαίοι, οι αγορές, οι οίκοι αξιολόγησης και τα τραπεζικά τους συστήματα ευθύνονται για τη σημερινή μας κατάντια. Και το επαχθές του χρέους που το πας; Που πληρώνω ακόμα και σήμερα τόκους για τα δάνεια του προπάππου μου. Και να πεις πως μ’ άφησε και τίποτα ο γεροξεκούτης, πάει και έρχεται. Ένα παλιόσπιτο από πλινθιά στο χωριό και κάτι ξεροχώραφα στα πλαϊνά του όχθου. Ηθελα να’ ξερα τι τα έκανε τα δανεικά αυτός. Τουλάχιστον, εγώ πήρα και δύο τρία αυτοκίνητα γερμανικά, μια δεκάδα κυλότες γαλλικές, ένα διαμέρισμα με αλλοδαπά κουφώματα, κουζίνες, πλακάκια, ηχομονώσεις κτλ κτλ – κατά τα άλλα η οικοδομή ήταν ή ατμομηχανή της χώρας μου- και σπούδασα και δύο παιδιά. Τα δικά μου τα δανεικά σίγουρα έπιασαν τόπο εν αντιθέσει με τα δικά τους. Επαχθές χρέος, λοιπόν, κύριοι….

Ακολουθεί το στάδιο του θυμού. Το «όλοι μάζι τα φάγαμε», προμετωπίδα του πολιτικού κουτσαβακισμού εγκαινιάζει μέσα μας ως στάση ζωής και ως κυρίαρχη συμπεριφορά «το όλα και όλοι μου φταίνε». Μου φταίνε τα λαμόγια οι δημόσιοι υπάλληλοι που κούρνιασαν στην ασφάλεια του Δημοσίου. Μου φταίνε οι γιατροι που τα αρπάζουνε. Μου φταίνε οι εφοριακοί που λαδώνονται. Μου φταίνε οι ταρίφες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες που φοροδιαφεύγουν. Μου φταίνε οι άνεργοι που καρπώνονται επιδόματα και ελαφρύνσεις. Μου φταίει όποιος μιλάει ελληνικά σε αυτή τη χώρα. Και πάνω από όλα μου φταίνε οι πολιτικοί. Αυτοί και οι κολητοί τους, άλλωστε, διαγούμισαν το κράτος και λεηλάτησαν τα δημόσια ταμεία. Αυτοί έφτιαξαν και υπηρέτησαν τα πελατειακά δίκτυα και με έμπασαν και μένα τον απονήρευτο στα θλιβερά τους κόλπα. Και τώρα που οι πελατείες φεύγουν έρχονται οι πλατείες. Πφφφφ… Λαουτζίκος. Πλέμπα. Απλυσιά. Κάτι χιλιάδες χαβαλέδων που φωνάζουν, χορεύουν, τραγουδούν, μουντζώνουν και σαβουρώνουν βρώμικα. Και στα διαλείμματα του χαβαλέ τους στήνουν και μια παρτίδα πρέφα, ουπς συγγνώμη, μια λαϊκή συνέλευση εννοώ και λύνουν στο πιτς φιτίλι όλα τα προβλήματα του δήμου.

Οι συνταγές του αμεσοδημοκρατικού τσελεμεντέ, βλέπεις, είναι πάντα βολικές και διαθέσιμες σε όσους επιθυμούν να χτίσουν ανώγια και κατώγια. Τι νομίζεις, δηλαδή, κυρα-Μαρία; Ότι μόλις το κίνημα αποκτήσει δυναμική και εκφραστεί θα σε αφήσουν οι μπροστάρηδες του να κριτικάρεις και να μουτζώνεις; Όταν κυρα-Μαρία η διανομή των σπάνιων πόρων θα τεθεί στο τραπέζι της πολιτικής διαδικασίας εκεί θα καταλάβεις πως τα λόγια τα μεγάλα που σου χαν πει δεν αξίζουν δεκάρα τσακιστή. Γιατί τα πάθη του ανθρώπου και τα χτικιάρικα ένστικτά του, αγορασμένα σήμερα όχι με δεκάρες τσακιστές αλλά με κίβδηλα μεταλλικά νομίσματα, η μόνη που κατάφερε να τους φορέσει χαλινάρι ήταν η πειθώ και η βία. Από αρχαιοτάτων χρόνων. Και την πειθώ, συγγνώμη μάτια μου, δεν την κατέχουν όλοι…..

Κατόπιν έρχεται η διαπραγμάτευση. Οκ. Δεκτόν. Είμαι χρεωκοπημένος μέχρι τα μπούνια. Χρωστάω της Μιχαλούς και τώρα ποιος την ακούει την αθυρόστομη την ταβερνιάρισα. Θα δουλέψω, όμως, σκληρά και θα τα βγάλω πέρα. Περιμένω οδηγίες. Κατευθύνσεις. Πείτε μου τι να κάνω. Το `χω σας λέω. Θα εργαστώ σκληρά και θα τους δείξω εγώ τους σαλτιμπάγκους που με βάζουν στην κατηγορία γουρουνιού, ενώ εγώ μεγάλωσα με τις πάνσοφες τις γλαύκες στην Αθήνα. «Πάμε», που λέει και ο Γιωργάκης. Αν και δεν μας είπε ακόμα, ούτε και αυτός, το προς τα πού.

Σε λίγο καιρό θα έρθουν και τα επόμενα στάδια. Αυτά της κατάθλιψης και της αποδοχής. Θα πέσουμε στα σκληρά αδερφέ, προκειμένου να βρει ο νους μας τις ισορροπίες που του λείπουν. Και αν το τελικό στάδιο της αποδοχής φαντάζει λυτρωτικό στα μάτια μου, μιας και η έλευση του θα σημάνει τον επανακαθορισμό των προτεραιοτήτων μας και το τακτοποίημα της ζωής μας σε νέες βάσεις, εντούτοις δεν παύει να είναι ένα στάδιο πριν από το τέρμα. Και το τέρμα έμαθα να μην το εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου.

Πιάνομαι λοιπόν από τον Yalom και στις λέξεις του ευελπιστώ να βρω σανίδα σωτηρίας για το τωρινό ναυάγιο της ζωής μου . Εστω και παραφράζοντάς τον: «ενώ η φύση του χρέους μας καταστρέφει, η ιδέα του μπορεί να μας σώσει». Και αυτό δεν είναι ένα ακόμα φραστικό πυροτέχνημα. Μια κουβέντα να είχαμε να λέγαμε. Είναι η ουσία. Η άμεση και βιωματική, πλέον, επαφή μας με τις συνέπειες του χρέους θα μας επιτρέψει να απελευθερωθούμε, επιτέλους, από τις δουλείες του παρελθόντος και να αλλάξουμε τη ρότα της ζωής μας. Να αφήσουμε πίσω μας τις άχρηστες συνήθειες. Να εγκαταλείψουμε τις καλοθρεμμένες ανάγκες μας. Να στρέψουμε την προσοχή στον διπλανό μας, στη γυναίκα μας, στον συγγενή και φίλο μας και να επαναδιαπραγματευτούμε, όχι τα χρέη μας ,αλλά τα συναισθήματά μας. Να βγάλουμε ευθαρσώς τη γλώσσα μας στο Greek dream της αθηναϊκής πρωτεύουσας και να αποκεντρωθούμε. Να συμφωνήσουμε, επιτέλους, στο ξεκούμπισμα της μετριότητας από παντού. Από τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, τις δημόσιες υπηρεσίες, την πολιτική.

Ένα δημιουργικό ξέσπασμα χρειαζόμαστε. Μακριά από τους μπαχαλάκηδες των άκρων. Μακριά από τους ρακοσυλλέκτες των ελληνικών Πανεπιστημίων. Μακριά από τις ανώνυμες γλίτσες του διαδικτύου. Μακριά από το γκροτέσκο και το γελοίο της κοινοβουλευτικής και αυτοδιοικητικής μας εκπροσώπησης. Μακριά από τα κόμπλεξ, τις ανασφάλειες και τις φοβίες μας. Ειδικά για αυτές τις τελευταίες σας αφιερώνω και τον κάτωθι επίλογο:

Καλοκαίρι του 1985. Τα σχολεία έχουν κλείσει από μέρες και όλη η ζωντάνια μου έχει ξεχυθεί αντάμα με εκείνη των συνομηλίκων μου στις αλάνες, στα πάρκα και στις παιδικές χαρές. Πέφτουμε. Τσακίζουμε ποδάρια. Γδέρνουμε τις σάρκες μας. Ξυλοφορτώνουμε ο ένας τον άλλον και σαν αποκάμουν τα κορμιά μας γυρνάμε σπίτια μας, αργά το σούρουπο, με ξεραμένα τα αίματα πάνω στις πληγές μας. Κάπως έτσι επέστρεψα και εγώ εκείνο το καλοκαίρι σπίτι μου, με το κεφάλι ανοιχτό στα δυο από πέτρα αγαπημένου φίλου. Ακόμα θυμάμαι τη σκηνή με το κεφάλι μου μέσα στην λεκάνη του μπάνιου, το κρύο νερό του ντουζ να πέφτει πάνω μου και τη μάνα να ρίχνει τα μπινελίκια της ζωής της.

Καλοκαίρι του 2009. Επείγοντα Νοσοκομείου Πτολεμαίδας. Η μάνα με το επτάχρονο παιδί στην αγκαλιά ορμούν μέσα στο ιατρείο. «Γιατρέ γρήγορα. Χτύπησε το παιδί». Προσπερνώ τις τυπικότητες και τα πρωτόκολλα (χτύπημα της πόρτας, κάλεσμα και είσοδος) γιατί ξέρω καλά πως μια μάνα με το χτυπημένο παιδί στην αγκαλιά της χιμάει σαν αγρίμι σαν την ψέξεις για αγένεια και πάω προς το μέρος τους. «Γρήγορα γιατρέ». «Που χτύπησε κυρία;» Μου δείχνει το δαχτυλάκι του, ολίγον τι πρησμένο και λιγάκι ερυθρό. Δεν απαντάω γιατί την δική της απάντηση την ξέρω. Εγώ σε πληρώνω και τα λοιπά και τα λοιπά (ευτυχώς, δηλαδή, που ήρθε και το Μνημόνιο και μάθαμε, τελικά, ποιος πραγματικά μας πληρώνει σε αυτή τη χώρα)….

Γιατί στα λέω αυτά; Για να σου δείξω τους φόβους που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Φοβόμαστε να βήξουμε και καταπίνουμε λίτρα αντιβηχικών. Φοβόμαστε να ανεβάσουμε λίγο πυρετό και σαβουρώνουμε αντιβιώσεις και αντιφλεγμονώδη.

Φοβόμαστε να μην κοροϊδέψουν το παιδί μας στο σχολείο οι συμμαθητές του και ακουμπάμε το μηνιάτικο για να του πάρουμε καρό τραπεζομάντηλα- Βurberry μου φαίνεται τα λένε τώρα- και λοιπές πανάκριβες αήδιες. Φοβόμαστε να μην μας κοιτάξουν περιφρονητικά οι ξιπασμένοι καλεσμένοι- για τους οποίους βάζω το χέρι στη φωτιά πως μεγαλώσανε με τραχανά και σαρμαδάκια- και πληρώνουμε το μπον φιλέ στον γάμο του κανακάρη μας 20 και 30 ευρώ. Φοβόμαστε να μην ξεκουμπιστουμε από την πρωτεύουσα και μας κολλήσουν οι φίλοι και οι γνωστοί την ρετσινιά του looser και κάνουμε δεύτερη και τρίτη δουλειά για να τα φέρουμε βόλτα, μπαστακωμένοι στο πανάκριβο τριαράκι επι της οδού Xαμαιτυπείου.

Φοβόμαστε να μην κατεβάσει μούτρα η γκόμενα επειδή την βάλαμε να κάτσει στο τρίτο τραπέζι πίστα, ενώ ο πρώην της πετάει γαρύφαλλα μυρίζοντας από κοντά την ποδαρίλα της αρτίστας.

Φοβόμαστε να μην κηλιδωθεί το κοινωνικό μας status επειδή στεγάζουμε την οικογενειακή μας ευτυχία στο ενοίκιο, ενώ η κακιασμένη η ξαδέρφη κατάφερε να αγοράσει διαμέρισμα 150 τετραγωνικών για να στεγάσει τον έρωτά της με τον καταπληκτικό…καθρέφτη της . Φοβόμαστε γενικά και αόριστα.

Και αυτές τις φοβίες εκμεταλλεύεται το σύστημα της μαζικής παραγωγής και κατανάλωσης για να μας κρατάει εσαεί αλυσοδεμένους. Και, δυστυχώς, αυτό το σύστημα υπηρετούν και σήμερα οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου. Δανείζονται για να κρατήσουν την κατανάλωση στα προμνημονιακά επίπεδα και για να μπορούμε εμείς να σιγοτραγουδάμε αμέριμνοι στίχους από το «σαν να μην πέρασε μια μέρα». Έφτασε, λοιπόν, η ώρα τις αλυσίδες αυτές να τις αποτινάξουμε από πάνω μας και να στρέψουμε, επιτέλους, το βλέμμα μας προς την άλλη πλευρά του πλατωνικού σπηλαίου. Προς τα εκεί από όπου έρχεται το φως της λυτρωτικής αλήθειας. Και όσοι από εμάς έχουν τα αχαμνά ας τολμήσουν να βγουν και έξω. Όχι τίποτα άλλο αλλα να. Σαν τζαμπατζήδες που είμαστε και κομματάκι λιγόψυχοι, ας βγουν τουλάχιστον αυτοί οι λίγοι να δούν και να μας μεταφέρουν τα μαντάτα. Και ίσως κάποιοι από εμάς να βρούμε τότε τη δύναμη και να τους ακολουθήσουμε στο επόμενο ταξίδι.

ΥΓ: Τι ώρα είπαμε είναι η κηδεία της παλιάς ζωής μου;

Πηγή : aixmi.gr
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

parafernalia

Περιβόητο μέλος

Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,796 μηνύματα.
Εγώ δεν είμαι γόνος, ούτε «πουλέν», ούτε πρωτοκλασάτη. Μια βουλευτής που ασχολούμαι με την κατάντια της πόλης μου – που είναι η Αθήνα – και με τα ζώα είμαι, χωρίς το κατεστημένο, Πολιτικών γραφείων, «έχθρα» διαχρονικά των συνδικαλισταράδων, των ρουσφετολόγων. Δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου συνειδητά, διορισμούς . Εξυπηρετήσεις του στυλ: « κάνε μετάθεση στο παιδί που είναι στον Έβρο, πάρε τον Έφορα ,τον Διευθυντή της Πολεοδομίας», και άλλα σχετικά, με τα οποία βολεύτηκε μεγάλο κομμάτι του λαού των «Αγανακτισμένων».

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πριν από δύο χρόνια, όταν πάλι τα είχα κάνει λαμπόγιαλο για τις σπατάλες στα Δημοτικά ραδιόφωνα, από το Βήμα της Βουλής, γιατί πήγαιναν διακομματικά να βολέψουν κάτι δικούς τους, που μ’έπιασε ένας Πασόκος συνάδελφος από τη Μακεδονία: «Ρε Πιπιλή μπορεί να είσαι γραφική πολλές φορές με τις εμμονές σου, αλλά πόσες αλήθειες λες ,που εμείς δε μπορούμε να τις πούμε.»

Εγώ Κυριάκο μου κονόμησα πολλά από τη δουλειά μου, ρώτα τη Δ’ Εφορία 35 χρόνια. Όταν μου έδωσαν το βουλευτικό αυτοκίνητο, ήμουν η μόνη Βουλευτής που είχα ζητήσει τρομάρα μου και υβριδικό. Το πήγαινα και το ‘φερνα σε κάτι Βουλευτικές αποστολές στην επαρχία, γιατί στην Αθήνα δεν τον είχα ανάγκη, κυκλοφορούσα με μετρό, τρόλεϊ και λεωφορείο και βασικά με τα πόδια, είναι γνωστό σε όλους.

Εγώ Κυριάκο μου, δε κυβέρνησα ποτέ την Ελλάδα, εντάξει; Και την ευνοιοκρατία, την οικογενειοκρατία και την ασυδοσία των μεγαλοσχημόνων της πολιτικής, τριάντα χρόνια οι ίδιοι και οι ίδιοι- την πολεμούσα με πράξεις και πρωτοκολλημένα έγγραφα. «Χέστηκα» για το βουλευτικό αυτοκίνητο -μετά συγχωρήσεως -αλλά από το φαύλο πολιτικό σύστημα- καταλαβαίνεις, τι εννοώ- από την ατιμωρησία του πλουτισμού και της λαμογιάς έχω να μπω στο μετρό 8 μήνες. Ναι ρε Κυριάκο, φοβάμαι τον αγανακτισμένο, που απλώς δεν ξέρει γιατί γίνεται καμιά φορά όχλος, και ουσιαστικά θέλει να ξεσκίσει τις «κουκούλες» των επαγγελματιών πολιτικών που μας βγάζουν και γλώσσα!

Aρθρογράφος : Φωτεινή Πιπιλή

Χαχαχαχχαχαχαχαχαχχαχαχα :hehe::hehe::hehe::hehe: Ρε μας δουλεύουνε ρεεεεε.....:yahoo:

Πρόστιμο για αυθαίρετα στη Φωτεινή Πιπιλή

"Μείζον ηθικό ζήτημα για τη Φωτεινή Πιπιλή αποτελεί η πρόσφατη επιβολή προστίμου από την Πολεοδομία Ζαχάρως Ηλείας στην ίδια και σε δύο ακόμη συγγενικά της πρόσωπα, για δύο αυθαίρετα κτίσματα ιδιοκτησίας τους που φέρονται να οικοδομήθηκαν χωρίς πολεοδομικές άδειες λίγα μόλις μέτρα μακριά από την κοίτη της Νέδας!

Επειτα από τη δημοσιογραφική έρευνα της «Ε», την οποία η κ. Πιπιλή προσπάθησε να σταματήσει ανεπιτυχώς με επιστολές της στον Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης και στο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ (!), η Πολεοδομία της Ζαχάρως Ηλείας με αυτοψία που διενήργησε στις 30.11.2009 διαπίστωσε την ύπαρξη δύο αυθαίρετων κτισμάτων που τα χαρακτηρίζει βοηθητικούς χώρους - αποθήκες. "

ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ...........
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Χαχαχαχχαχαχαχαχαχχαχαχα :hehe::hehe::hehe::hehe: Ρε μας δουλεύουνε ρεεεεε.....:yahoo:
...

ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ...........

:crazy::crazy::crazy::crazy:....σταμάτα, ρε Παραφερνάλια, να φωνάζεις, γιατί δεν έφθασα ακόμη στο τέλος του ονείρου;););)!!!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο που έρχεται να προσθέσει ακόμη ένα λιθαράκι στο τεράστιο τείχος της ακατανόητης μοντέρνας μακροοικονομίας, το οποίο μάλιστα στην περίπτωσή μας είναι... Σινικό. Ο απλός πολίτης, όσο κι αν προσπαθήσει να ενημερωθεί διαβάζοντας περί των παγκόσμιων μακροοικονομικών, παραμένει με τεράστιες απορίες να παρακολουθεί τις εξελίξεις ενδεής, ενώ όσα δεν κατανοεί επηρεάζουν την καθημερινότητά του και χρησιμοποιούνται ως επιχειρήματα, ώστε αυτός να καταστεί ουσιαστικά συνυπεύθυνος ή σωστότερα ο μοναδικός υπεύθυνος για τα όσα διαμείβονται στα σκοτεινά οφίτσια των ιδιωτικών τραπεζών και της κρατικής διαχείρισης ανά τον πλανήτη, αφού τελικά αυτός είναι που καλείται να πληρώσει σε κάθε περίπτωση το... μάρμαρο.

Εδώ φαίνεται ότι έχουμε μπροστά μας μια ακόμη φούσκα ψευδούς οικονομικής ευρωστίας, με πλανητικές διαστάσεις. Ποιες θα είναι οι συνέπειες όταν αυτή θα σκάσει; Η τελευταία φούσκα μιας μεγάλης οικονομίας, κατέληξε στην παγκόσμια ύφεση και στον κλυδωνισμό της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, που απειλεί να διαλύσει την Ενωμένη Ευρώπη σε πολιτικό επίπεδο. Τι θα συμβεί λοιπόν όταν άλλη μια παγκόσμια ύφεση έρθει να προστεθεί στην ήδη υφιστάμενη; Ποιος θα κληθεί σε τούτη την περίπτωση να πληρώσει την κρίση που πιθανώς θα ξεσπάσει στην μέχρι σήμερα ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία του πλανήτη; Πού οδηγούμαστε τελικά, από δυνάμεις ανεξέλεγκτες από τους λαούς και αφανείς μέσα στην πυκνή ομίχλη των νεοφιλελεύθερων ακροβασιών; :confused:

Υπάρχει κάποιος μέσα σε τούτο το φόρουμ που θα μπορούσε να μας πει δυο λόγια επί των παραπάνω ερωτημάτων; Μήπως ο θεματοθέτης; :hmm:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Δεν μας κυβερνούν παιδάκια. Μας κυβερνούν υπάλληλοι παγκόσμιων οικονομικών εξουσιαστικών συμφερόντων και τα περί ανικανότητας κι ανευθυνότητας συνολικά της πολιτικής ηγεσίας, είναι απλός αποπροσανατολισμός. Βαρέθηκα πια τούτη την κοροϊδία. Τι ζητάν λοιπόν οι έγκριτες εφημερίδες, οι οποίες σε άλλα άρθρα τους προπαγανδίζουν -έναντι παχυλών αμοιβών καθώς φαίνεται- τους πολιτικούς και τις πολιτικές τους; Μήπως να βγει επιτέλους από την αφάνεια το σιδηρούν διευθυντήριο που στην πραγματικότητα μας κυβερνά;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Lorien

Περιβόητο μέλος

Ο Lorien αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
Eν μερει ειναι και ανωριμοτητα η νοοτροπια "οτι φαμε ο'τι πιουμε και ο'τι αρπαξει ο κwλος μας". Αλλά βασικα ειναι απληστια. Ακομα και σε καταστασεις που δυσκολευτηκαν, αν ειχαν γνωμονα να βοηθησουν τον κοσμο, θα βρισκοταν λυση.

Αλλα οπως ειπε και ο Obi wan στο Star Wars " Who's more foolish, the fool or the fool who follows him?"
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Ο ευρωπαϊκός Νότος έχει καταρρακωθεί χρηματοπιστωτικά περνώντας το σημείο χωρίς επιστροφή αλλά όπως κάθε τι άλλο εξαιρετικά αρνητικό κανείς δε θέλει να το παραδεχτεί. Όμως η τεχνική ανάλυση των επιτοκίων των ομολόγων της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης ότι η Ευρωζώνη έχει χωριστεί στα δύο με της χώρες του Νότου να έχουν υποβιβαστεί στη Β', τη Γ' και τη Δ' Εθνική κατηγορία.

Το κλείσιμο της εβδομάδας βρήκε το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου της Ισπανίας πάνω από το 6% και αυτό της Ιταλίας στο 5.76%, βάζοντας αυτές τις χώρες στη Β' Εθνική χρηματοπιστωτική κατηγορία. Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία βλέπουν τα επιτόκια των 10ετών τους ομολόγων στο 14% και 12,6% αντίστοιχα, κάτι που τις τοποθετεί στην Γ' κατηγορία ενώ η Ελλάδα είναι μία κατηγορία από μόνη της, με το επιτόκιο του 10ετούς της ομολόγου να έχει ξεπεράσει το 17,5% και αυτό των 2ετών ομολόγων να βρίσκεται, πλέον, αισθητά πάνω από το 30%.

Η Ευρώπη έχει αλλάξει ήδη και η πρώτη αντίδραση μετά το σοκ της αλλαγής είναι η άρνηση ότι αυτή έχει επέλθει και το κυριότερο ότι θα είναι μόνιμη. Όπως όταν χαθεί ένα αγαπημένο πρόσωπο και η απώλεια είναι τόσο τραγική που μπορεί να κάνει κάποιους να επιλέγουν να ζουν σαν το πρόσωπο αυτό να είναι παρόν. Μπορεί κατά βάθος να γνωρίζουν ότι δεν θα το ξαναδούν ποτέ αλλά είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτούν την πραγματικότητα γιατί τότε θα πρέπει να μάθουν να ζουν με αυτήν σε καθημερινή βάση.

Κανείς δε θέλει την αλλαγή όταν είναι προς το χειρότερο. Όμως η χρηματοπιστωτική ιστορία δείχνει πως τουλάχιστον για τρεις χώρες που βρίσκονται στη Γ και τη Δ χρηματοπιστωτική κατηγορία το παιχνίδι έχει, κατά πάσα πιθανότητα, χαθεί οριστικά. Ήταν λίγο πριν το καλοκαίρι του 2010 όταν σε μία συνέντευξη σε ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι είχα παραθέσει στοιχεία που έδειχναν πως ίσως ακόμη και μετά από 30 χρόνια η Ελλάδα δε θα μπορούσε να λάβει την αξιολόγηση που είχε από τους τρεις βασικούς οίκους πριν από την κρίση. Τότε είχε φανεί αδιανόητη αυτή η σκέψη.

Όμως οι αγορές έχουν ήδη απαντήσει στο ερώτημα του πότε οι χώρες του Νότου θα επιστρέψουν στην χρηματοπιστωτική κατάσταση τους του παρελθόντος και η απάντηση είναι, μάλλον, ποτέ. Το κόστος κρατικού δανεισμού είναι πιθανό να έχει τροποποιηθεί προς τα πάνω για πάντα και αυτό έχει ήδη προκαλέσει και θα συνεχίσει να προκαλεί μία σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις.

Η Ευρωζώνη έχει, πια, μόνο μία λύση και αυτή είναι η μεγαλύτερη πολιτική ενοποίηση με οδηγό στο τιμόνι τη Γερμανία. Αλλά αν και οι χώρες σε κρίση μπορεί ακόμη και να αποδεχτούν κάτι τέτοιο, αυτές που βρίσκονται σε καλή οικονομική και χρηματοπιστωτική κατάσταση είναι μάλλον απίθανο να συναινέσουν.
Έτσι προς το παρόν η Ευρωζώνη μοιάζει, όντως, να ταξιδεύει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και πανιά την άρνηση μίας πραγματικότητας που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια της.

Όχι, δε θα καταστραφεί ο κόσμος ούτε θα έλθει απαραίτητα το τέλος της Ευρώπης. Αυτό που θα συμβεί είναι ότι η Ευρώπη δε θα είναι πια αυτή που γνωρίζαμε μέχρι χτες και μέχρι στιγμής δε γνωρίζουμε ακριβώς ποια θα είναι η νέα μορφή της. Και αυτή η απότομη και σε σημαντικό βαθμό αρνητική αλλαγή σε συνδυασμό με το άγνωστο της έκβασης της προκαλεί τρόμο στις αγορές, στους πολιτικούς και στους πολίτες με τους τελευταίους να είναι σίγουρο ότι θα υποστούν τις μεγαλύτερες απώλειες και ότι θα υποχρεωθούν στις μεγαλύτερες αλλαγές και θυσίες.

Πηγή : Πάνος Παναγιώτου
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Όλο και περισσότερο επιβεβαιώνεται καθημερινά το απλό και προφανές: Ο τρόπος με τον οποίο έχει δομηθεί το Ευρώ και η Ευρωζώνη είναι ατελέσφορος, αδιέξοδος και καταστροφικός. Με ποια προοπτική άραγε καλούμαστε να κάνουμε όλες αυτές τις θυσίες; Ποιο μέλλον μας εξασφαλίζει η Ευρωζώνη και η ΕΕ; Κανείς δεν καταλαβαίνει πλέον ότι "ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος";

Μ' αυτά και μ' αυτά, δικαιώνεται η άποψή μας: Έξω από το Ευρώ, μονομερής άρνηση του χρέους! Τουλάχιστον αν είναι να βιώσουμε τη φτώχεια και να κάνουμε σκληρές θυσίες, ας είναι ώστε να εξασφαλίσουμε μια προοπτική βιωσιμότητας. Τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί τελικά, με τι θα βρουν να μας απειλήσουν όταν δεν θα έχουμε να χάσουμε παρά μόνο την πείνα και τις αλυσίδες μας; Πιστεύουν κάποιοι εδώ μέσα ότι με κάποιον μαγικό τρόπο όλα θα πάνε καλά;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Η συζήτηση στη Γερμανία για τις ευρωπαϊκές χώρες που πλήττονται από την κρίση χρέους δεν διεξάγεται στον ίδιο τόνο για όλες. Με τον πιο οργίλο τρόπο αντιμετωπίζεται συνήθως η Ελλάδα. Φιλελληνισμός από την ανάποδη;
Σήμερα θα υποστηρίξουμε κάτι αναπάντεχο, αυτό μας υπαγορεύει ο ερμηνευτικός ζήλος αλλά και μια παράξενη, βαθύτερη επιταγή δικαιοσύνης. Θα υποστηρίξουμε ότι οι ψύχραιμοι και καθόλου εκδηλωτικοί Γερμανοί είναι ο πιο θερμός και συναισθηματικός λαός της Ευρώπης. Αφετηρία μας είναι μάλιστα ο φαινομενικά ανερμήνευτος τόνος, σαν να αντεπιτίθεται κάποιος τον οποίο πληγώσαμε, αυτός ο τόνος που συνοδεύει εδώ και ένα χρόνο πολλά γερμανικά δημοσιεύματα για την Ελλάδα και τη δημοσιονομική κακοδαιμονία της. Ένας τόνος που δεν συνοδεύει ας πούμε τα αντίστοιχα γαλλικά δημοσιεύματα και που δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από το αντίστροφό του, είναι μια απογοητευμένη αγάπη, είναι η άλλη όψη του , η προσδοκία από τη σύγχρονη Ελλάδα που έμεινε ανικανοποίητη.

Φιλελληνισμός εν υπνώσει

Ναι μεν ο φιλελληνισμός έχει εκλείψει ως ιστορικό φαινόμενο του 18ου και 19ου αιώνα, αλλά πότε θετικά και πότε αρνητικά, πότε ως έφεση και πότε ως άπωση, λαγοκοιμάται στη συλλογική συνείδηση και αφυπνίζεται καμιά φορά, όπως εδώ κι ένα χρόνο, και βγάζει πότε μερικές λυρικές κορώνες και πότε μερικές στριγκές κραυγές, και μετά ξαναπέφτει στο λήθαργο των αιώνων. Την ιστορική εποχή του φιλελληνισμού μας θυμίζει με εκτενές άρθρο του στην ελβετική Neue Zürcher Zeitung αυτή την εβδομάδα ο ιστορικός του Πανεπιστημίου της Βέρνης Stefan Rebenich. Γράφει μεταξύ άλλων: «Μετά το Συνέδριο της Βιέννης το 1815 και την αποκατάσταση της παλιάς τάξης πραγμάτων πολλοί Ευρωπαίοι φιλελεύθεροι έστρεψαν το βλέμμα στην Ελλάδα. Όσο πιο αμείλικτη γινόταν η Ιερά Συμμαχία με τα επαναστατικά κινήματα, τόσο ανδρωνόταν το όραμα μιας ελεύθερης Ελλάδας που θα ήταν και ένα πρότυπο ευρωπαϊκό κράτος. Ο φιλελληνισμός αναπλήρωνε τα ελλείμματα της εποχής, η εξιδανίκευση της αρχαίας Ελλάδας συνταιριαζόταν με επίκαιρους δημοκρατικούς και εθνικούς πόθους.» Πολλοί νεαροί φιλέλληνες ξεκινούσαν λοιπόν τότε με ενθουσιασμό ακόμα και να πολεμήσουν για τους Έλληνες, αλλά προσγειώνονταν σε μια άγνωστη χώρα γεμάτη σκοτεινές έριδες και ακατάληπτες βλέψεις, άσχετη από την αρχαιότητα, άσχετη και από το μοντέλο που ονειρεύονταν για το μέλλον.

Αχαριστία και πικρία

Ξεφυλλίζουμε ένα βιβλιαράκι που εκδόθηκε στη Βαμβέργη το 1825 και έχει τον τίτλο: «Το ταξίδι ενός φιλέλληνα μέσω Ελβετίας και Γαλλίας στην Ελλάδα και η επιστροφή στην πατρίδα μέσω της ασιατικής Τουρκίας και της Ιταλίας», ένα από τα ημερολόγια των θερμόαιμων εκείνων νεαρών που είχαν κατέβει τότε στην Ελλάδα για να βοηθήσουν την απελευθέρωση και γύρισαν πίσω συντετριμμένοι, άρρωστοι, πικραμένοι. Λεγόταν Gottfried Müller, πλουσιόπαιδο από τη Βρέμη, κατέβηκε εθελοντής στην Ελλάδα το 1822 μαζί με ένα φίλο, ο φίλος πέθανε από κάποια επιδημία, ο Müller επέστρεψε έχοντας σπαταλήσει την περιουσία του και άρχισε να γράφει στίχους. Μια στροφή σε πρόχειρη απόδοση:

Αχ Ελλάδα, τίποτα δεν μ άφησες,
αχάριστη, κι εγώ για να ξεφύγω
τρέχω ζητιάνος στα μέρη της Τουρκιάς.
Παίδες Γερμανών τράβηξαν για σε τα ξίφη,
δεν σε ξεσυνερίζονται για την κακή σου τύχη,
αλλά και συ λογάριασε αυτούς που σ’ αγαπούν.

Ο τόνος είναι αυτός της προδομένης αγάπης. Και αναρριπίζεται αυτούσιος αυτές τις μέρες για παράδειγμα στην ερώτηση μιας Γερμανίδας φίλης που βλέπει στην οθόνη τις διαμαρτυρίες στην Πλατεία Συντάγματος και ρωτά: «Μα, αφού τους βοηθάμε, γιατί δεν θέλουν τη βοήθειά μας;» Ποιος θα φανταζόταν ότι οι στίχοι του νεαρού φιλέλληνα από τη Βρέμη θα αναδείκνυαν την ιστορική εμπειρία που κρύβεται πίσω από τη φαινομενικά αφελή ερώτηση της φίλης;

Πηγή : dw-world.de
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 4 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top