Πύρινος Ποταμός

Αρχική Δημοσίευση από Skeftomilos:

Ουφ! Μετά από αρκετές ώρες μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση αυτού του μακροσκελούς κειμένου. Και ήταν πραγματικά μια δύσκολη και κοπιαστική ανάγνωση. Ειλικρινά είναι ιδιαίτερα επώδυνο για ένα λογικό θετικιστή να πιέζει τον εαυτό του να διαβάσει ως το τέλος ένα κείμενο που απ' την αρχή μέχρι το τέλος βρίθει από λογικούς ακροβατισμούς, αντιφάσεις, νοηματικές ασάφειες και ασυνέχειες περιεχομένου. Χώρια το ασυνεπές εκφραστικό στυλ. Ας το συνοψίσω λοιπόν σε μια σύντομη περίληψη.

Ο γιατρός Α.Καλόμοιρος - δε ζει πια - έγραψε αυτό το κείμενο το 1980 επιχειρώντας να αποδείξει κυρίως ένα πράγμα, ότι ο Θεός είναι καλός. Το περίεργο είναι ότι δεν παραθέτει ούτε μισό επιχείρημα για να στηρίξει αυτή την άποψη. Ο αναγνώστης δεν έχει άλλη επιλογή παρά να δεχτεί δογματικά ότι ο Θεός είναι καλός, είναι αξίωμα, τελεία και παύλα. Από κει και πέρα υπάρχει η προσπάθεια του συγγραφέα να άρει τις αντιφάσεις που προκύπτουν μοιραία. Πώς είναι δυνατό ο καλός Θεός να δημιούργησε ένα κόσμο που βασιλεύει η κακία; Λοιπόν σε αυτό το σύμπαν υπάρχει ένα ον που δεν έχει την παραμικρή ευθύνη για όλη τη δυστυχία που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει στον αιώνα τον άπαντα: ο Δημιουργός Θεός. Υπάρχει κι ένα ον που φέρει το 99% της ευθύνης: ο Άνθρωπος. Το υπόλοιπο 1% ανήκει στο Διάβολο, που εμφανίζεται δύο ή τρεις φορές στην αφήγηση για να μπαλώσει όπως-όπως τα λογικά κενά. Ο Θεός μας αγαπά πολύ όλους, τώρα και πάντα. Πότε-πότε όμως θυμώνει και μας καταστρέφει για το καλό μας. Ταυτόχρονα είναι μόνιμα απαθής. Τώρα αν εσείς εντοπίσατε κάποια αντίφαση στα παραπάνω, είναι δικό σας πρόβλημα. Στο συγγραφέα όλα αυτά φαίνονται πέρα για πέρα λογικά.

Ο καλός Θεός λοιπόν έχωσε στον Παράδεισο μία νάρκη, αλλά επειδή είναι καλός και σέβεται πολύ το δημιούργημά του ενημέρωσε τον Αδάμ να μην πατήσει τη νάρκη γιατί θα σκοτωθεί. Ο Αδάμ όμως - που ο συγγραφέας αποκαλεί πνευματικό νήπιο - πάτησε τη νάρκη και έγινε θνητός. Άρα η ευθύνη για το θάνατο του Αδάμ ανήκει εξ ολοκλήρου στον Αδάμ - το πνευματικό νήπιο - και καθόλου στον πάνσοφο γονέα του που ωραία-ωραία άφησε την επικίνδυνη νάρκη στα χέρια του μωρού του. Στη συνέχεια αποδείχτηκε ότι η θνητότητα του Αδάμ ήταν κληρονομική, και αυτός είναι ο λόγος που εμείς και τα παιδιά μας θα πεθάνουμε, αν και δεν πατήσαμε καμία νάρκη. Απλά έτυχε η θνητότητα να είναι κληρονομική, δεν ευθύνεται ο Θεός γι αυτό. Ποιος ευθύνεται λοιπόν; Το γνώριζε αυτό ο Θεός όταν έβαζε τη νάρκη; Σε αυτά και άλλα παρόμοια ερωτήματα ο συγγραφέας τηρεί σιγή ιχθύος.

Η πρωτότυπη ιδέα είναι η εξής. Ο Θεός ακτινοβολεί αγάπη. Η αγάπη αυτή όμως φέρνει ευτυχία σε ορισμένους ανθρώπους και δυστυχία σε άλλους. Σήμερα ο Διάβολος καταφέρνει και εμποδίζει μέρος της ακτινοβολίας αυτής να φτάσει σε όλα τα μέρη της γης, έτσι αυτοί που ενοχλούνται από την αγάπη του Θεού βρίσκουν σκιερά μέρη και προφυλάσσονται. Κάποτε όμως - στην τελική Ανάσταση - ο καλός Θεός θα νικήσει το Διάβολο και θα αυξήσει την ένταση της ακτινοβολίας της αγάπης του σε τέτοιο βαθμό που θα διαπερνά όλα τα εμπόδια. Τότε η αγάπη του Θεού θα λούσει όλους τους ανθρώπους - ζωντανούς και νεκρούς - προκαλώντας απέραντη ευτυχία σε ορισμένους και απερίγραπτη δυστυχία στους υπόλοιπους. Οι μεν θα βιώνουν την αιώνια ζωή ή Παράδεισο. Οι άλλοι όχι μόνο δε θα βρίσκουν μέρος να προφυλαχθούν αλλά επιπλέον θα έχουν χάσει τη δυνατότητα να αλλάξουν τους εαυτούς τους και να συμφιλιωθούν με τη αγάπη. Η αγάπη λοιπόν του καλού Θεού θα καίει αιώνια τις καρδιές των "κακών", και η εμπειρία τους περιγράφεται ως Κόλαση και αιώνιος θάνατος. Την ευθύνη για όλη αυτή τη δυστυχία θα φέρουν ακέραιη οι ίδιοι οι δυστυχισμένοι και κανείς άλλος. Αμήν.

Click για ανάπτυξη...

Διαβάστε το με υπομονή
Εμένα προσωπικά με βοήθησε πολύ να νιώσω όμορφα

Click για ανάπτυξη...

Αυτή είναι κόλαση, η άρνηση της αγάπης. Η ανταπόδοση μίσους στην αγάπη. Πικρία στη θέα μιας αθώας χαράς. Το να περιβάλεσαι από αγάπη και να έχεις στην καρδιά σου μίσος. Αυτή είναι η κατάσταση στην οποία ζούν αιώνια όλοι οι καταδικασμένοι.

Click για ανάπτυξη...