Τι θέλει να πει το Ποιητή;

«Μήπως-διερωτώμαι-θα ήταν καλύτερα αν τοποθετούσαμε όλα τα ποιήματα στο ίδιο ράφι, αναγνωρίζοντας πως πρωτεύει η συγκίνηση που δυνητικά μπορούν να προκαλέσουν στον άνθρωπο εντός του ευρέος χωροχρόνου και όχι η όποια συγκυριακή, υψηλή ή χαμηλή δημοτικότητά τους;»

Θυμήθηκα ένα απόσπασμα απ’ τον αγαπημένο μου ποιητή,-το αντιγράφω:

«…μοναδικό μας κριτήριο απέναντι σε κάθε δημιούργημα έφτασε να ‘ναι η «συγκίνηση» και μόνον. Είναι όμως έτσι;Αυτό είναι το σωστό;

Προσωπικά δεν θυμάμαι ποτέ να δοκίμασα συγκίνηση απέναντι στον Παρθενώνα ή την Ιλιάδα, στις ψηφιδογραφίες της Ραβέννας ή τον Σολωμό. Δόνηση, ναι. Δέος, ναι-αν όχι και απορία:πώς γίνεται, πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος τόσο από τη φύση του υ π ό, να φτάσει σ’ ένα τέτοιο υ π έ ρ. Να ευθειάσει ή να καμπυλώσει τις γραμμές στο μάρμαρο, στη γλώσσα, στους ήχους, με τόση ακρίβεια που να υπακούουν και να μας παραδίδονται τα στοιχεία του κόσμου όπως θα θέλαμε να είναι, όπως τα ζητά η ψυχή μας, και όπως όλες οι πιθανότητες δείχνουν ότι θα μπορούσαν να είναι. Αλλά το ίδιο, υπό τον όρο της υψηλής ποιότητας, παρατηρούμε και σε πιο μικρή κλίμακα:στ’ αρχαϊκά ειδώλια και τον Αρχίλοχο, στις λαϊκές Βαϊφόρους και τον Θεόφιλο, στην Παραπορτιανή και το Ρόδον το Αμάραντον.

Πνεύμα που για να το εισδεχθείς πρέπει να κάνεις άλμα πάνω από τη συγκίνηση. Και να ‘χεις την ψυχή σου στα δάχτυλα, στα μάτια, στα ρουθούνια, στα χείλη. Από κει μιλάει ο κόσμος. Από κει βρίσκεις την ιδιωτική σου οδό….»

Οδυσσέας Ελύτης, Ιδιωτική Οδός, σελ.33

Επέλεξα να είμαι απολίτικος άνθρωπος και έκτοτε αισθάνομαι πολύ πιο ανάλαφρα. Γιατί όμως με βαραίνουν αυτές οι λέξεις;

Click για ανάπτυξη...

Ίσως γιατί κατά βάθος είσαι παιδί του σουρεαλισμού.
Ο Paul Valery -όχι άδικα- έγραψε: Η πολιτική είναι η τέχνη της αποτροπής των ανθρώπων από το να συμμετέχουν σε θέματα που συνήθως τους αφορούν.
Το να'σαι απολιτική, κάτω από το πρίσμα του Πωλ, θα πει απλώς ότι δεν γίνεσαι δόλωμα απατεώνων. Έχεις πάρει πρέφα την απάτη, καιρό τώρα.

Οι λέξεις σε βαραίνουν γιατί είσαι της αποφατικής ποιητικής θεολογίας, των ακτίστων ενεργειών και της θεώσεως (με βάση τα "ψυχικά" που μας γράφεις ), αλλά σε πρόλαβαν τα Ράσακόμπανυ των ημερών που περιήλθαν εις σάρκαν μίαν με την πολιτική που αποποιείσαι.

Η απολιτική σου συμπεριφορά δεν βγάζει εγώ, σβήνει εγώ γι αυτό ζεί…

Είσαι απολιτική, μα όχι απολίτιστη.

υ.γ. εξάλλου, από παντού μπορούν να βγούν εξουσίες.
Ακόμα και από το κορίτσι που διαβάζει στο λιακωτό, με το φουστάνι μισοσηκωμένο, Ελύτη…

- Όνειρο -

Απόψε στον ύπνο μου ήρθε ένα τρένο να με πάρει,
τα χέρια μου ήταν άδεια καθότι ο σταθμάρχης
είχε επιτάξει τα υπάρχοντά μου τις βαλίτσες μου
και το μικρό καλάθι με τα μοβ αγριολούλουδα.
Η αμαξοστοιχία παλιά με παιχνιδιάρικα χρώματα
μπουκωμένη με γαλάζιους καπνούς
κι οι ράγες δυο συρμάτινα καλώδια να στήνουν
πάνω τους το μπαλκόνι τους οι γερανοί.
Ταξίδι οργής…χωρίς επιβάτες
μόνο εγώ κι ο μηχανοδηγός
ένας άνδρας χλωμός χωρίς πηλίκιο που μασούσε
διαρκώς γαλάζια κουφετάκια
και με μια απόχη περιμάζευε τυφλά πουλιά και
τα περιέθαλπε σε ένα πρόχειρα στημένο ιατρείο.
Τον παρακολουθούσα – κενό κεφαλής – πίσω
απ τον ξηλωμένο μανδύα του σκοτωμένου
εισπράκτορα!
Δεν με αντελήφθη, ήταν αόμματος.
Όταν κατέβηκα στην αποβάθρα αντίκρισα
τον σταθμάρχη με ένα ματσάκι μοβ αγριολούλουδα
στο χέρι να υποδέχεται την αγαπημένη του.
Δεν μίλησα, είναι βουβά τα όνειρα…

"Κυκλοφορούμε με κάτι οφθαλμούς σε σχήμα ©©
όλα τα δικαιώματα του πόνου κατοχυρώθηκαν στα μάτια μας."

Θα ήθελα να σημειώσω ότι το παραπάνω δίστιχο που σ αυτό το ποστ αναφέρεται από το μέλος obscura είναι από το μπλογκ poetry's lover (kyriaz.blogspot.com) ιδιοκτήτης του οποίου είμαι εγώ και το έχω γράψει εδώ και πολύν καιρό.
Για να μη δημιουργούνται συγχύσεις αυτό...

Ευχαριστώ.

Έχετε δίκιο και να με συγχωρείτε-η παρατήρηση απευθύνεται στον Δεσμώτη,ο οποίος είδα με χαρά πως σε άλλο ποστ είχε αναρτήσει απόσπασμα του βιβλίου μου "η παραφορά του Ερωταφίου"-εκεί ανέφερε το όνομά μου φυσικά
Δεν αποκλείεται να γνωριζόμαστε ,λοιπόν...

Αρχική Δημοσίευση από kyriaz:

Θα ήθελα να σημειώσω ότι το παραπάνω δίστιχο που σ αυτό το ποστ αναφέρεται από το μέλος obscura είναι από το μπλογκ poetry's lover (kyriaz.blogspot.com) ιδιοκτήτης του οποίου είμαι εγώ και το έχω γράψει εδώ και πολύν καιρό.
Για να μη δημιουργούνται συγχύσεις αυτό...

Ευχαριστώ.

Click για ανάπτυξη...

Κύριε Κυριαζή,

ως άλλος απολογητής της θεωρίας του Ένγκελς προβήκατε σε εξωτερίκευση της ατομικής σας συνείδησης προς παράθεση πηγής ότι είστε ο ιδιοκτήτης ενός διστίχου.

Σας χρωστώ τους τόκους μαζί με το κεφάλαιο

Σας προτρέπω να ψαχουλέψετε την αριστοτελική (ευφυέστατη) διάκριση μεταξύ δύο βασικών δραστηριοτήτων του ανθρώπου - την πράξη και την ποίηση (με την αρχαία σημασία του όρου, δηλ κάθε κατασκευαστική ενέργεια που καταλήγει στην παραγωγή ενός προϊόντος).

Ως προς την πράξη, αυτή δεν μπορεί να αξιολογηθεί ανεξάρτητα από το φορέα της, το πρόσωπο που την τέλεσε.
Μια πράξη φόνου, για παράδειγμα, μπορεί ασφαλώς να είναι μια αποτρόπαια πράξη, αλλά είναι δυνατόν επίσης να εκτιμηθεί διαφορετικά, ανάλογα με το ποιος και υπό ποιες συνθήκες τη διέπραξε.
Δεν μπορούμε, ας πούμε, να αξιολογήσουμε με τον ίδιο τρόπο μια στυγερή δολοφονία που κάνει κάποιος, για να εκδικηθεί ένα συνάνθρωπό του, και το φόνο που διαπράττει κάποιος, εν καιρώ πολέμου, για να υπερασπιστεί την πατρίδα του.

Αντίθετα στην περίπτωση της ποίησης, ο ποιητής, ο δημιουργός δεν είναι ανάγκη να παρίσταται στο κατασκεύασμά του, προκειμένου να εκτιμηθεί αυτό σωστά. Μπορούμε να κρίνουμε την αξία ενός λυρικού ποιήματος χωρίς να είναι ανάγκη να γνωρίζουμε το συγγραφέα του ή τις συνθήκες υπό τις οποίες το συνέθεσε.

Πόσα ποιήματα -καθώς επίσης και λογοτεχνικά κείμενα, εικαστικά ή μουσικά έργα κτλ.- δεν τα θαυμάζουμε, ενώ αγνοούμε εντελώς το δημιουργό τους; Η ύπαρξη του ποιήματος, του κατασκευάσματος, του δημιουργήματος, του καλλιτεχνήματος είναι αυτάρκης.

Το γεγονός αυτό προκαλεί στον ποιητή ή το δημιουργό του κατασκευάσματος - είτε πρόκειται για καλλιτεχνικό δημιούργημα είτε για αντικείμενο πρακτικής χρήσης- το αίσθημα της αποξένωσης.
Του δημιουργείται η αίσθηση πως, φεύγοντας το προϊον του ποιητικού μόχθου του από τα χέρια του, δε θα υπάρχει πλέον καμιά χρεία αναφοράς σε εκείνον και ότι το πιθανότερο μάλιστα είναι να μην το ξαναδεί ποτέ (εκτός από την ανάρτηση σε ένα blogaki of his own property, σνιφ, κλαψ).

Ο Μαρξ προσέδωσε και ηθικό βάθος στη διάσταση αυτή που υπάρχει μεταξύ του ποιητή και του ποιήματος..μα πάει μακρύτερα από όσο χρειάζεται...

Θέλετε να καταργηθούν οι δομές της κοινωνίας για να έχετε τη δυνατότητα να απολαμβάνετε τα προϊόντα σας και μόνος σας;

Σε ανάλογη περίσταση σε διάφορα φόρα (2-3 στον αριθμό) που μου κοπιάραν σκέψεις, και ποστ ολόκληρα έστειλα τις βαθειές μου ευχαριστίες.

Είναι ένα άλλο είδος τιμής, ξέρετε. Απλώς χωρίς τα φώτα.
Πολύς ο θόρυβος κύριε Κυριαζή μου. Φουτουρισμός του σήμερα, να υποθέσω;

Αρχική Δημοσίευση από kyriaz:

Δεν αποκλείεται να γνωριζόμαστε ,λοιπόν...

Click για ανάπτυξη...

Γνωριζόμαστε.

Η εκτίμηση μου δεδομένη.


Εφιστώ επίσης την προσοχή στα εξής:

1. Η μεγαλομανία λιγότερο απ΄τα σιγαρέτα, βλάπτει σοβαρά την υγεία!

2. Με τα λόγια του Κίρκεγκωρ: “To πείραμα [η ιδανική για τον Κίρκεγκωρ σχέση συγγραφέα-αναγνώστη] είναι η συνειδητή, κοροϊδευτική ανάκληση της μετάδοσης των συνήθων αφιερωματικών πρακτικών, πράγμα που πάντοτε έχει σπουδαιότητα για έναν υπάρχοντα που γράφει για υπάρχοντες, για να μην αλλάξει η σχέση σʼ έναν παπαγάλο που γράφει για παπαγάλους.”

3. Πρέπει να χαιρόμαστε τα μακρά, διεισδυτικά σχόλια που επισημαίνουν -με εξανλητικό αλλά ποτέ ανούσιο τρόπο- τις βλαβερές συνέπειες της κομψευόμενης, ποιητικίζουσας γραφομανίας. . Φανερώνουν σίγουρη και δοκιμασμένη γνώση του αντικειμένου.
Προτείνω από τούτο το θέμα να περιλαμβάνονται και σχολιασμοί περί αναφοράς των πηγών και των ιαμάτων κάποιων ποιηταράδων μαζί με τα υπόλοιπα άξια ποιήματα των άξιων ποιητών/ποιητριών μας. Να μετατραπούμε από "τι θέλει να πει το ποιητή" σε "ποιώ τη νήσσα".

Θα παίξω εγώ το ρόλο του πάπιου

4. Κρίμα η µατιά σας αντί να τρυπάει τον Καιρό, να περνάει διαμέσου δύο ματόκουμπων μόνο τα ρηχά ενός δίστιχου...


Φιλούθκια.

Αρχική Δημοσίευση από theodora18:

Θα πω τι κατάλαβα εγώ…

Λέει πως όπως το ατσάλι για να γίνει μαχαίρι χρειάζεται αρκετό τρόχισμα , έτσι και για να αρθρώσουμε μια πρόταση με αλληλουχία νοήματος και προφανώς να μην αποτελούν λόγια του «αέρα», χρειάζεται να έχουμε ένα λεξιλόγιο και να βρούμε τις κατάλληλες λέξεις που θα αποδώσουν αυτό που θέλουμε να πούμε.. Ωστόσο, μας προτρέπει να μην παρασυρθούμε από τον τροχό αλλά απώτερος στόχος μας να είναι το μαχαίρι..

Βαθύτερο νόημα κατʼ εμέ : Να μην παρασυρόμαστε από δευτερεύοντα πράγματα και πάντα να έχουμε στο νου μας τον αρχικό μας στόχο…

Click για ανάπτυξη...

εγω παλι που το ξανασκεφτηκα σκεφτηκα κατι αλλο""ο νους μας δεν ειναι ενα δοχειο για να το γεμιζουμε με λεξεις και γνωσεις,αλλα ειναι σαν ενα τζακι ασ πουμε που χριαζεται μια σπιθα για να αναψει(κριτη σκεψη)..δηλαδη ο πλουσιος λογος ναι μεν διευρυνει τα πνευματικα ορια του ανθρωπου,μεγαλωνει τον κοσμο του, αλλα οι γνωσεις οσες και αν ειναι δεν αρκουν για να _αναψει_ το μυαλο μας και να καταλαβουμε την ουσια των πραγματων,δηλαδη δεν χρειαζονται τα πολλα λογια,οι πολλες λεξεις και η ικανοτητα μας να τις συνδυαζουμε πλουσια,αλλα αρκει μια σπιθα,η οποια αν αναψει δεν θα σβησει ποτε.Αλλωστε και ο Εινστειν ειχε πει " Any man who reads too much and uses his own brain too little falls into lazy habits of thinking. αρα ο ποιητης κανει λαθος λεγοντας πως σκοπος μας ειναι το μαχαιρι..σκοπος μας ειναι να πιασουμε εναν σπινθιρα! συμφωνεις με αυτα που λεω?νομιζω ταπα λιγο μπερδεμενα

Αρχική Δημοσίευση από karpozilos:

Το μαχαίρι

ʽΌπως αργεί τʼ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις νʼ ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιπαστείς
απʼ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.

Άρης Αλεξάνδρου.

Click για ανάπτυξη...

Σε έναν κόσμο όπου κυριαρχούν η βία και ο αμοραλισμός, ο ποιητής καλείται να υπενθυμίσει αξίες και ιδανικά. Βασανισμένος από την δημιουργική προσπάθεια του ο ποιητής δυσκολεύεται να ασκήσει κριτική στα κοινωνικά προβλήματα. Όπως το ατσάλι αργεί να γίνει κοφτερό μαχαίρι, έτσι και ο ποιητικός λόγος αργεί να βρει την μορφή του.
Το μαχαίρι ως μεταφορά χρησιμοποιείται για να εκφράσει την οξύτητα του ποιητικού λόγου.
Οι σπίθες (η δόξα, η αναγνώριση, η εξουσία) μπορούν να φυλακίσουν την προσοχή του ποιητή απομακρύνοντας τον από τον αρχικό σκοπό της δημιουργίας: ο εύστοχος λόγος, η αλήθεια, η υπεράσπιση των ανθρωπιστικών ιδανικών και αξίων.

Αρχική Δημοσίευση από roumana:

Σε έναν κόσμο όπου κυριαρχούν η βία και ο αμοραλισμός, ο ποιητής καλείται να υπενθυμίσει αξίες και ιδανικά. Βασανισμένος από την δημιουργική προσπάθεια του ο ποιητής δυσκολεύεται να ασκήσει κριτική στα κοινωνικά προβλήματα. Όπως το ατσάλι αργεί να γίνει κοφτερό μαχαίρι, έτσι και ο ποιοτικός λόγος αργεί να βρει την μορφή του.
Το μαχαίρι ως μεταφορά χρησιμοποιείται για να εκφράσει την οξύτητα του ποιητικού λόγου.
Οι σπίθες (η δόξα, η αναγνώριση, η εξουσία) μπορούν να φυλακίσουν την προσοχή του ποιητή απομακρύνοντας τον από τον αρχικό σκοπό της δημιουργίας: ο εύστοχος λόγος, η αλήθεια, η υπεράσπιση των ανθρωπιστικών ιδανικών και αξίων.

Click για ανάπτυξη...

.
ρωτησα τον καθηγητη μου σημερα το πρωι και μου ειπε αυτα που ειπες κα συ τωρα πανω κατω..ασ πουμε ο ποιητικος λογος μπορει να χαρακτηριζεται απο ομορφολογια και να τα παρουσιαζει πολυ ςραια τα πραγματα μεσα απο την ενταση των λεξεων της ποιητικης γλωσσας..ομως σκοπος της ποιησης ειναι η αληθεια,τα βαρυσημαντα μηνυματα που κρυβουν και οι πιο απλες λεξεις..αυτος ειναι ο σκοπος,αυτο ειναι το μαχαιρι..σωστα?>

το αγαπημενο μου ποιημα ειναι ενα του οσκαρ γουαιλτν..συγγνωμη που το γραφω στα αγλικα αλλα αλλιως θα αλλοιωθε το νοημα..ουτως η αλλως αυτες οι σκληροπυρινικες αποψεις με την οπωςδηποτε χρηση ελληνικων λεξεων μου τη δινει..δεν μπορουμε να αλλοιωνουμε νοηματα,ειδικα στην ποιηση,για αυτο στο συγκεκριμενο θεμα προτεινω να επιτρεπονται και ποιηματα γραμμενα στα αγγλικα..

In Reading gaol by Reading town
.. σκεφτειτε την τελευται στροφη οσο μπορεσετε και οποιος μπορεσει να την κατανοησει πνευματικα θα γινει ο καλυτερος ψυχολογος οσον αφορα ορισμενες πραξεις των ανθρωπων..Αυτο ειναι και το αγαπημενο ποιημα του μαικ ταισον,οσοι τον εχουν ακουστα,οταν τελιωσει η τριτη λεκειου θα δημιουργησω ενα τεραστιο αρθρο με ολα οσα αφορουν την ζωη του μαικ..παρενθεση αυτο

Αρχική Δημοσίευση από Chimera:

Ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα! Πάντα πίστευα ότι με αυτό περιγράφει το πως απομονώθηκε από τον περίγυρό του, το πως ύψωσε τα τείχη δίχως να το καταλάβει.

Click για ανάπτυξη...

αυτο το ποιημα μπορει να συγκριθει αμεσα με την ιδεωδη πολιτεια του πλατωνα..αμα θελει κανεις μπορω να του εξηγησω γιατι

Αρχική Δημοσίευση από Obscura:

Άρνηση

Στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι μα το νερό γλυφό,
Πάνω στην άμμο την ξανθή γράψαμε τ' όνομά της
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης και σβήστηκε η γραφή,
Με τι καρδιά , με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή

Σεφέρης



Με έχει στοιχειώσει αυτό το ποίημα. Το είχα διαβάσει στην εφηβεία, υποπτευόμουν τι σημαίνει αλλά ορκιζόμουν ότι θα λάβω τα μέτρα μου, θα κάνω το παν για να μη μου συμβεί αυτό που λέει εδώ ο Σεφέρης. Μιλάει για την αρχή της ενήλικης ζωής. Απελευθερωμένος από τα δεσμά που σε ζώνουν ως παιδί και ως έφηβο, με μία βαθιά αισιοδοξία και ενθουσιασμό (με καρδιά, πνοή, πόθους και πάθος!) ξεκινάς να χτίζεις τη ζωή σου όπως την ονειρεύτηκες. Μα το νερό είναι γλυφό, ο μπάτης σβήνει όσα έγραψες στην άμμο και οι απογοητεύσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Το όνειρο απομυθοποιείται, η ζωή υποπίπτει σε έναν σκληρό και ανέμπνευστο ρεαλισμό. Πήρες τη ζωή σου λάθος λοιπόν και οι συγκυρίες σε κάνουν να το συνειδητοποιήσεις με τρόπο απόλυτο. Και αλλάζεις ζωή, αλλάζεις νοοτροπία, πλέον συμβιβάζεσαι. Αρνείσαι τα ονειρά σου, αρνείσαι τον εαυτό σου. Το ποίημα λέγεται Άρνηση. Θα μπορούσε να λέγεται και Αυταπάρνηση.

Click για ανάπτυξη...

Κι εμένα με είχε στοιχειώσει. Κι ακόμα με φοβίζει. Να πω όμως μια λεπτομέρεια που δεν έχεις συμπεριλάβει στο ποίημα (κατά λάθος μάλλον) και που κάνει τελικά όλη τη διαφορά:

πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.

Η διαφορά είναι στην άνω τελεία και το θαυμαστικό. Για μένα αυτό το ποίημα συμβολίζει τη ζωή που ξεκινάμε όλοι με όνειρα, σκοπό, ελπίδες, και υπάρχει αυτή η μια στιγμούλα (λάθος!) που την αναποδογυρίζει και την αλλάζει. Είναι ξέρεις, σαν να οδηγείς ένα αμάξι, να πηγαίνεις μια εκδρομή, να κάνεις σχέδια οτι θα κάνεις αυτό κι εκείνο, θα περάσεις καλά, θα φας, θα πιεις, θα τραγουδήσεις, και ξαφνικά βρίσκεται εκείνο το μικρό χαλικάκι (πού βρέθηκε εκεί το αναθεματισμένο; ) και σου σκάει το λάστιχο, γυρνάει όλο το αμάξι κι εσύ μένεις παράλυτος, κι έτσι αυτό το χαλικάκι σου άλλαξε όλη τη ζωή. Για μένα δεν είναι μόνο οι επιλογές μας που μπορεί να μας αλλάξουν τη ζωή (αν είχα κάνει εκείνο αντί για το άλλο, αν είχα πει ναι αντί όχι) αλλά κι οι συγκοιρίες που με τρομάζουν πολύ - πιστεύω πολύ στη μοίρα (αν είχα φύγει 5 λεπτά αργότερα, αν είχα χάσει το λεωφορείο, αν είχα αρρωστήσει και δεν πήγαινα ταξίδι κλπ κλπ).

Στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι
η ζωή μας που ξεκινάει tabula rasa, κενή,λευκή, αθώα, εμείς βάζουμε την κακία και τη μαυρίλα μέσα της

Με ανατριχιάζει αυτό το ποίημα, γιατί με φοβίζει αυτή η μικρή στιγμούλα που μπορεί να γυρίσει ανάποδα τη ζωή μου...

Στην Εκπομπή Λόγου και Τέχνης
"Το Παλτό και ο Παιχταράς"
σε γνωστο αθλητικό ραδιόφωνο
διαβάστηκε ενα ποιήμα του Νίκου Ανδρουλάκη
για τον Σύριζα:
(αρχη)

"Συριζα....
....
.... όχι"

(τελος)

Ύστερα από την ανάγνωση,
ζητήθηκε από τους ακροατές
να μοιρασθούν τα συναισθήματά τους
με τους υπόλοιπους.


και βρεθηκα προ εκπλήξεως....
πόση ευαισθησία να κρυβει ένας άνθρωπος;
το πιο συγκινητικό μήνυμα
το έστειλε ενας τρυφερος ταξιτζής.


"Νοιωθω λες και η ΑΕΚ βρηκε προπονητη"

...Στα ματια μου σχηματίστηκαν δυο σταγόνες....

Αρχική Δημοσίευση από diotima:

Σου τον αρπάζω, τοκ
Σου τον ξαναρπάζω, τοκ
Τον κρεμάω στο κρεμαστάρι
Τον ξεκρεμάω
Τον ξανακρεμάω
Τον ξαναξεκρεμάω
Τον βάζω στο τραπέζι, τον μαζεύω και
Τον σκάω.
Τον βρωμίζω, τον πνίγω.
Συνέρχεται
Τον ξεπλένω,
τον τεντώνω
τον τρίβω,
τον σφίγγω,
τον συμμαζεύω,
τον ρίχνω στο ποτήρι μου

Click για ανάπτυξη...

εχς ξεφύγ' ?

μισό μισό, ο Μισό στο ποίημα αυτό παίζει να είχε ανακατέψει
αψέντι με μπαρούτι και να το κατάπιε σα σφηνάκι, ένα πράμα.


α, επίσης ξέχασε να γράψει
στον αρμέγω
και τέλος
στον

Αρχική Δημοσίευση από thalalla:

Απλοί στίχοι
Ένα σπίτι για να γεννηθείς
ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις
ένας στίχος για να κρυφτείς
ένας κόσμος για να πεθάνεις.
Τάσος Λειβαδίτης.

Click για ανάπτυξη...

απλά stinky:

ένα σπίτι για να λουστείς
ένα δέντρο για να ξυστείς
ένας στίχος για να χαρείς
ένας κόσμος για να χεστείς.
the poop artist.


senario 2:

ένα kitty για να ξεχαστείς
ένα μέτρο να μετρηθείς
ένας βήχας για να χλεμπονιαστείς
ένας δρόμος για να κάνεις το ίδιο με το βήχα.



3:

ένα σπίτι για να παίξεις το παιχνίδι με τις φιγούρες μπροστά από τον καθρέφτη
φορώντας τα φτερά ενός γιούζερ που γράφει στο στέκι αλλα πριτς δε τον λέω.

ένα δέντρο για να πεθάνεις στη σκιά του χωρίς περιττές εκπυρσοκροτήσεις

ένας στίχος για να δώσει ένα μάθημα στο αστοιχείωτο εγώ σου,

ένας κόσμος άκομψος για να ...ούτε και ξέρω.



Σημείωση: Τα μηνύματα #40-#41 προήλθαν από το θέμα "Μοιραζόμαστε ποιήματα".