Τρεις νεκροί στη Σταδίου κατά τη διάρκεια της πορείας (Μάιος 2010)

εν είχα σκεφτεί ποτέ στη ζωή μου ότι θα κάνω εκπομπή στο ραδιόφωνο. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα έκανα εκπομπή στον μεγαλύτερο σταθμό της χώρας. Έγινε κι αυτό. Πέρασα δυο καταπληκτικά χρόνια στον ΣΚΑΙ 100,3 και θα μου μείνουν αξέχαστα. Αυτό το ταξίδι θα μπορούσε να συνεχιστεί, αλλά θέλω να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και σε άλλα πράγματα. Ίσως να μπορώ, ίσως όχι. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να το μάθω: να προσπαθήσω να τα κάνω. Έτσι δεν έγινε και με το ραδιόφωνο; Η συνέχεια εδώ...

Δεν ξέρω αν θα κάνω ξανά ραδιόφωνο. Η πρόταση του ΣΚΑΙ είναι ανοιχτή και με τιμά ιδιαίτερα. Προτάσεις –και δεν είναι μυστικό- υπάρχουν και από άλλους σταθμούς, όπως υπήρχαν και πριν από δυο χρόνια. Δεν ξεχνώ, όμως, πως είμαι μπλόγκερ – δηλαδή, κάποιος που του αρέσει να γράφει. Νομίζω πως είναι καλύτερα να γράφω παρά να μιλάω σε ένα μικρόφωνο. Βέβαια, το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Είναι ωραίο να δοκιμάζεις στη ζωή – αυτό είναι η ζωή.

Με την ευκαιρία, θέλω να πω ξανά πως επιθυμώ να παίξω στον κινηματογράφο. Θέλω να το κάνω κι αυτό. Ας μου το προτείνει κάποιος λοιπόν – μόνο αυτό δεν μου έχουν προτείνει ακόμα.

Ευχαριστώ τους καταπληκτικούς ηχολήπτες του ΣΚΑΙ, οι οποίοι με έμαθαν πώς να στέκομαι στο μικρόφωνο, πώς να μιλάω, πώς να μην «χτυπάει» η φωνή μου, πώς να μπαίνω, πώς να βγαίνω και –κυρίως- ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που μου είπαν «μπορείς – το έχεις» (Γεια σου, Αμαλία! Γεια σου, Δημήτρη!). Οι ηχολήπτες του ΣΚΑΙ δεν είναι τυχαίοι. Έχουν δουλέψει με όλους –από τη Μαλβίνα, τον Μητσικώστα και τον Πανούση, ως τον Καρκαγιάννη, τον Χατζηνικολάου και τον Κακαουνάκη. Δεν χαρίζονται σε κανέναν. Ούτε εμένα μου χαρίστηκαν – έπεσε πολύ κράξιμο και πολύ δούλεμα.

Ευχαριστώ τις τηλεφωνήτριες του ΣΚΑΙ, οι οποίες έφαγαν πάρα πολύ βρίσιμο από τους ακροατές εξαιτίας αυτών που έλεγα. Τους πήρε αρκετό καιρό για να καταλάβουν πως εγώ είμαι χαρούμενος μόνο όταν με βρίζουν – σε αυτό μου φάνηκε πολύ χρήσιμη η προϋπηρεσία στο μπλογκ (μεγάλο σχολείο η μπλογκόσφαιρα – σε κάνει …αναίσθητο).

Ευχαριστώ τους δημοσιογράφους του ΣΚΑΙ, οι οποίοι με βοήθησαν πάρα πολύ. Ιδιαίτερα, ευχαριστώ τους δημοσιογράφους της σύνταξης, οι οποίοι με τροφοδοτούσαν συνέχεια με ειδήσεις αλλά και με ατάκες – πάρα πολλές από τις ατάκες που έλεγα στην εκπομπή ήταν δικές τους. Είναι κρίμα που δεν κάνουν μια εκπομπή – θα φεύγανε και οι τοίχοι με αυτά που λένε. Αλλά να λένε στον «αέρα» αυτά που συζητάνε μεταξύ τους – όχι τα άλλα, τα καθώς πρέπει. Με την ευκαιρία, στον ΣΚΑΙ κατάλαβα πως η δύναμη ενός ενημερωτικού σταθμού δεν είναι αυτοί που κάνουν εκπομπές – η δύναμη ενός σταθμού είναι οι δημοσιογράφοι και οι ρεπόρτερ του. Αυτοί είναι το μυστικό της επιτυχίας του ΣΚΑΙ.

Ευχαριστώ τους υπέροχους δημοσιογράφους της ελληνικής υπηρεσίας της Ντόιτσε Βέλε, οι οποίοι ήταν το καλύτερο κομμάτι της εκπομπής. Βέβαια, τα –ακόμα- πιο ωραία τα έλεγαν, όταν δεν ήταν στον «αέρα». Φοβεροί τύποι. Ένας κι ένας. Οι καλύτεροι.

Τέλος, ευχαριστώ την Αθανασία Χατζή και τον Δημήτρη Βεντούρα, υπεύθυνους της δισκοθήκης. Η ατάκα της Αθανασίας –στις πρώτες μέρες στον ΣΚΑΙ- «έλα ρε συ, εδώ έκανε επιτυχία ο τάδε, που ακόμα δεν καταλαβαίνουμε τι λέει, δεν θα κάνεις εσύ;» ήταν καταλυτική, για να μην το βάλω στα πόδια.

Οφείλω να παραδεχτώ πως δεν ακούω ραδιόφωνο. Ακούω μόνο Εν Λευκώ και Κόσμος. Στο ραδιόφωνο μου αρέσει να ακούω μουσική και πού και πού κάνα δυο ατάκες. Όλη αυτή η πάρλα στα ραδιόφωνα μου φέρνει ζαλάδα. Κι ο Οδυσσέας Ελύτης να έκανε εκπομπή λόγου, δεν θα τον άκουγα πάνω από πέντε λεπτά. Δεν ξέρω πώς έκανε επιτυχία η εκπομπή και δεν ξέρω γιατί άρεσε. Πέρασαν δυο χρόνια και δεν κατάφερα να συνηθίσω το να μιλάω μόνος μου σε ένα μικρόφωνο. Μου φαίνεται τόσο παρανοϊκό όσο μου φαινόταν και την πρώτη μέρα. Πάντως, είχε μεγάλη πλάκα.

Ευχαριστώ όσους άκουγαν την εκπομπή –και διαβάζουν αυτές τις γραμμές – και ευχαριστώ όσους επικοινώνησαν με αφορμή κάποιο σχόλιο ή κάποιο τραγούδι που τους άρεσε.