Ύπνος μαζί ή χώρια;

Τώρα που βγήκε κάποια άκρη ας συνεχίσουμε.

Η αγκαλια είναι θησαυρός. Την ίδια στιγμή χιλιάδες ζευγάρια κοιμούντι μαζί μέχρι να χωρίσουν. Ακόμη περρισσότεροι μπορεί να μισιούνται και να κοιμούνται μαζί. Αυτό φύσικά αυξάνει την ένταση.

Εχουμε λοιπόν το ερώτημα: Το να έχουν οι σύντροφοι τον προσωπικό τους χώρο και χρόνο, έστω για τον ύπνο, αποσυμφορίζει τις εντάσεις της ημ'εραςα, ειδικα σε οικογένειες μςε μικρά παιδιά; Μετά από μια διαφωνία που δεν έχει καταλήξει ο κοινός ύπνος είναι πιο πιθανό να συμφιλιώσει ή να εκνευρίσει κι άλλο τους συντρόφους απο τον εξαναγκασμό;

Μια ερώτηση είναι: υπάρχει αγάπη όταν οι σύντροφοι κοιμούνται χώρια; Είνααι υποκρισία η αγκαλίτσα μπροστά στις βαθύτερες ανάγκες μας (ξεκούραση, άνεση, ιδανική θερμοκρασία, απόλυτος έλεγχος χωροχρονου με σκοπό την χαλαρωση) η αντίθετα, το συναίσθημα είναι αυτό που βασικά ξεκουράζει;

Πολλοί δήλωσαν, κι αναμεσα τους τοποθετούμαι κι εγώ, ότι και πιασμενοι να ξυπνήσουν, ξυπνάνε πλήρεις ικανοποίησης, ύστερα απο εναν υπνο αγκαλιά. Ωστόσο ιατρικά ο πιασμένος ύπνος ο άβολος ύπνος είναι επιζήμιος. Ίσως και συναισθηματικά, το να είσαι συνέχεια κατα τη διάρκεια της μερας "με άλλους" ( πελατες στη δουλειά, σύντροφο, παιδια, φίλους) είναι νοσηρό, και ο εαυτός χρειάζεται ενα διάλλειμα μόνος του, που είναι ο ύπνος, ο τελείως προσωπικός χώρος και χρόνος, άν κάποιοι το έχουν κανονίσει έτσι.

Εγώ το νοιώθω σαν απουσία της βαθύτερης αγάπης. Μήπως όμως είναι στερεότυπο; Οπως λέγανε πρίν χρόνια ότι ο σκληρός άντρας έπρεπε απαραίτητα να καπνίζει ή ότι ο ισχυρός άντρας έπρεπε να ειναι χοντρός; Η συντροφός μου το βλέπει με τον δεύτερο τρόπο. Ολα τα χρόνια που είμαστε μαζί, και είναι πολλα, εχουμε ξεςχωριστά δωμάτια, ούτες κάν κρεββάτια. Αγκαλίτσα πρίν. Εμένα δεν μου αρκεί όμως δεν έχω επιχειρήματα να το στηρίξω, ότι είναι καλύτερα.

Προφανώς deadhead πειρατή, ο ύπνος χώρια είναι παρασάγγες πιο άνετος και "ιατρικά" αν θέλεις ωφέλιμος. Ομως τότε εμένα γιατί δεν με ικανοποιεί;

Σίγουρα θα με πούνε κάποιοι παράξενο τώρα, όμως για μένα κοντεύει να αποτελέσει αιτία διαζυγίου. Δεν το έχω θέσει έτσι βέβαια, όμως μέσα μου έτσι λειτουργεί. Καλα δηλαδή τα λογικα επιχειρήματα, η άνεση κλπ κλπ, όμως τελευταία έχω μπεί σε ενα τρίπ που μου είναι αδύνατον να πιστέψω ότι με αγαπάει, και θεωρώ απόδειξη το ότι δεν κοιμόμαστε μαζί. Στο μεταξύ δεν κοιμομαστε μαζί ποτέ, εκτός απο μια ικρή περίοδο όταν κάναμε το πρώτο μας παιδί που στο τότε σπίτι δεν περίσσευε δωμάτιο...

Εν ολίγοις, θα χωρίσω γιατί δεν κοιμόμαστε μαζί και δεν μπορώ καν να της το πώ...!

Μετά απο διάφορες απαντήσεις υπέρ και κατά, ασχέτως ποσοστών του πόλλ, ενα κύριο ερώτημα πόυ προκύπτει νομίζω ότι είναι: Οι υπέρμαχοι του "άνετου ύπνου" ή ύπνου χώρια, είναι δυνατόν να αγαπούν πραγματικά τον σύντροφό τους;