Είδη υπό εξαφάνιση

Isiliel · 20-04-07

Να εύχεσαι να μην έχουμε άλλα...

Αν και ένα είδος υπό εξαφάνιση που ξεχάσαμε είναι ο άνθρωπος...
Αν συνεχίσουμε να καταστρέφουμε τη χλωρίδα και την πανίδα με αυτούς τους ρυθμούς έρχεται και η σειρά μας!

mania · 20-04-07

Αν πρόσεξες υπάρχούν χιλιάδες, εγραψά όσα ήταν σε περιοχές που όλοι πάνε και ξέρουν, ο άνθρωπος καλά να πάθει αυτός τα φτέει για όλα τα προιγούμενα

truffinho · 10-05-07

Μόλις βρήκα μια εργασία κάποιων παιδιών κάποιου σχολείου. Αξίζει να ρίξετε μια ματια:

https://2dim-efkarp.thess.sch.gr/EFIMERIDA/ELLINIKA/kindinos.htm

mania · 10-05-07

Αρχική Δημοσίευση από truffinho:
Μόλις βρήκα μια εργασία κάποιων παιδιών κάποιου σχολείου. Αξίζει να ρίξετε μια ματια:

https://2dim-efkarp.thess.sch.gr/EFIMERIDA/ELLINIKA/kindinos.htm

Μπράβο στα παιδιά και μπράβο σε σένα που το μυράστηκες μαζί μας

Lorien · 12-05-07

Παντως το θεμα των ζωων σε εξαφανιση ειναι και λιγο διογκωμενο. Παντα εξαφανιζονται ειδη, πολυ πριν τον ανθρωπο. Και παντα θα εξαφανιζονται. Και η χλωριδα και η πανιδα ειναι παντα σε δυναμικη ισορροπια. Το γεγονος οτι τωρα μολυνουμε και εκμεταλευομαστε τη Γη, σιγουρα εχει επηρεασει φυσικα.

Nanaki · 21-08-07

Κάθε ώρα τρία ειδη ζώων και φυτών εξαφανίζονται!
27.06.07

"Ηνωμένα Έθνη: Κάθε ώρα που περνάει τρία είδη ζώων και φυτών χάνονται οριστικά λόγω της ανθρώπινης δραστηριότητας, προειδοποιεί ο ΟΗΕ. Η Γη πλήττεται από το χειρότερο κύμα μαζικής εξαφάνισης από το τέλος της εποχής των δεινοσαύρων, πριν από 65 εκατ. χρόνια.

«Η βιοποικιλότητα χάνεται με πρωτοφανή ρυθμό» τονίζει σε ανακοίνωσή του την Τρίτη Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Γκι-Μουν. Η παγκόσμια θέρμανση ήρθε τις τελευταίες δεκαετίες να προστεθεί σε απειλές όπως η αποψίλωση των δασών, η αποστράγγιση των υγροτόπων και η ρύπανση.

«Η παγκόσμια απάντησε σε αυτές τις προκλήσεις πρέπει να προχωρήσει με πολύ ταχύτερους ρυθμούς και με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα σε όλα τα επίπεδα -διεθνές, εθνικό και τοπικό», είπε ο Μπαν.

«Διανύουμε πράγματι το μεγαλύτερο κύμα εξαφανίσεων από τον αφανισμό των δεινοσαύρων», δήλωσε ο Αχμεντ Τζόγκλαφ, επικεφαλής της Σύμβασης για τη Βιολογική Ποικιλότητα του ΟΗΕ.

«Οι ρυθμοί εξαφάνισης αυξάνονται έως και κατά 1.000 φορές πάνω από τα φυσικά επίπεδα. Κάθε ώρα εξαφανίζονται τρία είδη. Κάθε ημέρα χάνονται έως και 150 είδη. Κάθε χρόνο εξαφανίζονται από 18.000 έως 55.000 είδη», επισήμανε.

Οι αριθμοί στους οποίους αναφέρθηκε ο Τζόγκλαφ βασίζεται σε εκτιμήσεις για την απώλεια ενδιαιτημάτων. Τα είδη των οποίων η εξαφάνιση έχει καταγραφεί είναι ωστόσο πολύ λιγότερα: Η «Κόκκινη Λίστα» των απειλούμενων ειδών, που εκδίδεται κάθε χρόνο από την World Conservation Union, περιλαμβάνει μέχρι στιγμής μόλις 784 είδη.

Η World Conservation Union, στην οποία είναι μέλη 83 χώρες, εκατοντάδες μη κυβερνητικές οργανώσεις και χιλιάδες επιστήμονες, με ανακοίνωσή της προειδοποιεί ότι ένα στα έξι είδη χερσαίων θηλαστικών στην Ευρώπη αντιμετωπίζει κίνδυνο εξαφάνισης.

Έκθεση που συνέταξε η WCU για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αναφέρει ότι στο 27% των διαφόρων θηλαστικών της Ευρώπης οι πληθυσμοί συνεχώς μειώνονται, συγκριτικά με 8% που παρουσιάζουν αύξηση.

Στα είδη που αντιμετωπίζου τον μεγαλύτερο κίνδυνο περιλαμβάνεται ο ιβηρικός λυγξ, ένα όμορφο αιλουροειδές του οποίου ο πληθυσμός έχει συρρικνωθεί στα 150 άτομα, καθώς και η μεσογειακή φώκια, με πληθυσμό γύρω στα 350-450 άτομα."

(Το παραπάνω κείμενο είναι αναπαραγωγή από το Φόρουμ της χορτοφαγίας και συγκεκριμένα από ποστ της Foxy Vegan)

Είμαστε απίστευτα άθλιοι. Δεν ξέρω αν το διάβασες το άρθρο Φένια μου. Σκέψου να υπήρχε κίνδυνος να εξαφανιστεί το ανθρώπινο είδος τι πανικός θα βάραγε όλους μας. Αλλά για τα άλλα είδη καρφάκι δεν μας καίγεται! Μια ανακοίνωση του ΟΗΕ που μοιάζει σαν να χύθηκε και τσάμπα το μελάνι της συγγραφής της. Γέμισε ο κόσμος ξαφνικά με ανθρώπους που ευαισθητοποιήθηκαν!!! (Ασφαλώς ειρωνικά το έγραψα το τελευταίο).
Γυρίζουμε την εξέλιξη εκατομμύρια χρόνια πίσω.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΟΙΟΙ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ;! ΠΟΙΟΙ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ;!
Τι αλαζονεία είναι αυτή;! Τι ύβρις όπως θα την χαρακτήριζαν κάποιοι αρχαίοι φιλόσοφοι; Δεν είμαστε Θεοί όσο και αν θέλουμε να παριστάνουμε κάτι τέτοιο. Θα μπορούσαμε περισσότερο να είμαστε οντότητες του σκότους και της κόλασης, αν δεν υπήρχε η άγνοια (έστω και ηθελημένη).
Καταστρέφουμε τα πάντα γύρω μας. Σκορπάμε το θάνατο με μοναδική ευκολία. Καταντήσαμε να είμαστε ένας στρατός της καταστροφής, του τίποτα, του μάταιου και του γελοίου.
Ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε; Η αλαζονική δύναμή μας θα μοιάζει με αδύναμη πάχνη κάτω από το πέλμα ενός γίγαντα, μπροστά στην πτώση ενός και μόνου μικρού μετεωρίτη.
Η γελοιότητα δεν είναι μόνο έλλειψη σοβαρότητας αλλά κυρίως αίσθησης αναλογίας. Η αίσθηση αναλογίας είναι ο προθάλαμος της σοφίας. Πηγή

Nanaki · 21-08-07

Απειλούμενο είδος: Ο μοναδικός Γυπαετός
του Αναστάσιου Σακούλη

Ένα από τα πλέον σπάνια αρπακτικά που φιλοξενεί η χώρα μας είναι και ο Γυπαετός, ένα πουλί των ορεινών οικοσυστημάτων. Το επιστημονικό του όνομα είναι Gypaetus barbatus, όπου barbatus σημαίνει μουστακαλής και το πήρε από το μουστάκι που εύκολα διακρίνεται στις δύο πλευρές του ράμφους του.

Είναι ένα είδος γύπα με μία μεγάλη ρομβοειδή ουρά, δυναμικό πέταγμα, σχετικά γρήγορο, γεμάτο από ελιγμούς που πιο πολύ θυμίζουν ένα μεγάλο γεράκι, παρά ένα πουλί με άνοιγγμα φτερών που φτάνει τα 2,80 μέτρα και βάρος 5-7 κιλά. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι μπορεί να πετάξει πολύ νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα ή ακόμη και μέσα στα σύννεφα και στο ψιλοβρόχι. Επιπλέον, μπορεί εύκολα να απογειωθεί μετά από ένα μεγάλο γεύμα, σε αντίθεση με τα Όρνια που πρέπει πρώτα να χωνέψουν την τροφή.

Ο αρσενικός και ο θηλυκός Γυπαετός οι οποίοι ζευγαρώνουν για μια ζωή αρχίζουν τις ερωτοτροπίες τους νωρίς τον Οκτόβριο εώς και τον Ιανουάριο, πετώντας πλάι-πλάι, κυνηγώντας ο ένας τον άλλο, ακροβατώντας με πλεγμένα τα νύχια τους και βουτώντας στο κενό. Διατηρούν μια επικράτεια, μέσης επιφάνειας 350 τετραγωνικών χιλιομέτρων, την οποία υπερασπίζονται ενάντια σε άλλα άτομα του ίδιου είδους.

Φωλιάζουν μέσα σε μικρές σπηλιές ή σε προφυλαγμένες προεξοχές ψηλών ορθοπλαγιών. Για την επισκευή και το χτίσιμο της φωλιάς, που αρχίζει το Νοέμβριο, χρησιμοποιούν κλαδιά, μαλλί από πρόβατο και ότι άλλο είναι πρόσφορο. Συνήθως χτίζουν δύο και τρεις μεγάλες φωλιές ενώ γεννούν σε μία από αυτές ένα με δύο αυγά μέσα στο καταχείμωνο, Δεκέμβριο-Ιανουάριο.

Η εκκόλαψη των αυγών, που γίνεται και από τους δύο γονείς διαρκεί κάτι λιγότερο από δύο μήνες. Τελικά τον Ιούνιο πετάει από τη φωλία, σχεδόν πάντα, ένα μόνο μικρό με σκούρο καφέ κεφάλι και ουρά.

Ο Γυπαετός είναι το μοναδικό πλάσμα στον κόσμο που τρέφεται σχεδόν αποκλειστικά (70-90%) με κόκαλα. Στην Κρήτη οι βοσκοί δικαίως το έχουν ονομάσει Κοκαλα, καθώς γνωρίζουν τη συνήθειά του να σπάει τα μεγαλύτερα κόκαλα σε βραχώδεις πλαγιές τι "σπάστρες", με μία χαρακτηριστική τεχνική. Τα πετάει από μεγάλο ύψος σε βραχώδεις απότομες πλαγιές, ακολουθώντας τα από πίσω με μία σπειροειδή κάθοδο, διαδικασία την οποία επαναλαμβάνει ώσπου τελικά να σπάσουν τα κόκαλα.

Στη συνέχεια τρώει τα κομμάτια ξεκινώντας από το μεδούλι. Τα μικρότερα κόκαλα τα καταπίνει ολόκληρα και το στομάχι του με τα πανίσχυρα γαστρικά υγρά, τα χωνεύει με ευκολία. Πολλές φορές, όταν καταπίνει ένα μακρύ κόκκαλο, ενώ η μία άκρη του βρίσκεται έξω από το στόμα του, έχει αρχίσει η πέψη της άλλης άκρης που βρίσκεται στο στομάχι του. Αυτή η διατροφική του συνήθεια φαντάζει περιέργη αλλά, από τη στιγμή που έχει λυθεί το πρόβλημα της πέψης των κοκάλων, αυτά αποτελούν μια πολύ θρεπτική τροφή, εύκολα αποθηκεύσιμη, για την οποία το πουλί δεν έχει ανταγωνιστές.

Αλλη μια ιδιαιτερότητα του είδους είναι το "μακιγιάρισμα" των φτερών του με οξείδια του σιδήρου, τα οποία βρίσκει σε θέσεις με κόκκινο χρώμα ή στα τοιχώματα των σπηλιών όπου φωλιάζει, με αποτέλεσμα τα φύσει λευκά φτερά του κεφαλιού και του στήθους να χρωματίζονται πορτοκαλί. Οι λόγοι καθώς και τα οφέλη που οδηγούν σε αυτή τη συμπεριφορά του "μακιγιαρίσματος" μας είναι ακόμη άγνωστα.

Στις αρχές του αιώνα ο Γυπαετός είχε πλέον εξαφανιστεί από τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και σήμερα επιβιώνουν απομονωμένοι μεταξύ τους πληθυσμοί στα Πυρηναία και στην Κορσική, ενώ στις Αλπεις το είδος έχει επανεισαχθεί τα τελευταία 13 χρόνια. Στην Ελλάδα ήταν αρκετά κοινός και ζούσε σε όλες σχεδόν τις βραχώδεις περιοχές, τόσο της ηπειρωτικής όσο και της νησιωτικής χώρας, με πιο γνωστό το παράδειγμα της Ρόδου όπου τον ονόμαζαν "Χαλιναρά" γιατί τα μουστάκια του θυμίζουν χαλινάρια.

Σήμερα η χώρα μας φιλοξενεί στην Κρήτη και παρά τη μείωση, τον μεγαλύτερο νησιώτικό πληθυσμό του κόσμου με 12 επικράτειες, 10 εκ των οποίων διατηρούν ζευγάρια. Όμως, στην ηπειρωτική Ελλάδα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Το είδος έχει γνωρίσει μια πρωτοφανή μείωση του πληθυσμού του, με αποτέλεσμα από κοινό είδος των βουνών μας, τη δεκαετία του '80 να υπάρχουν μόνο 5-11 ζευγάρια, για να φτάσουμε σήμερα να απαριθμούμε μία επικράτεια στο Όρος Τζένα και ενδεχομένως άλλη μία στη νότια Πίνδο. Με λίγα λόγια έχουμε φτάσει στο σημείο να ομολογούμε ότι το είδος δεν έχει ελπίδες να συνεχίσει να πετάει στο μέλλον στα βουνά της ηπειρωτικής Ελλάδας.

Η συρρίκωνση πανευρωπαίκά οφείλεται στην καταστροφή ή υποβάθμιση των βιοτόπων του, στην ενόχληση κατά την αναπαραγωγική περίοδο, στη μείωση των πληθυσμών των άγριων ορεινών μηρυκαστικών αλλά και στην υποχώρηση της ορεινής κτηνοτροφίας, στο κυνήγι και στη χρήση δηλητηριασμένων δολωμάτων. Οι λόγοι αυτοί παραμένουν και σήμερα στη χώρα μας και συνεπώς η δράση για την προστασία του είδους είναι επιβεβλημένη καθώς η κατάσταση κρίνεται οριακή.

Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στα δηλητηριασμένα δολώματα, μια πραγματική μάστιγα, τα οποία έχουν αφανίσει ολόκληρους πληθυσμούς γυπών. Τα δολώματα τα οποία εξακολουθούν να τοποθετούνται, όπως χωρίς κανένα ενδοιασμό ομολογούν οι άνθρωποι της υπαίθρου, είναι η κυριότερη αιτία εξαφάνισης του Γυπαετού από το προπύργιό του, τη Στερεά Ελλάδα. Έτσι, σήμερα αντικρίζουμε βουνά όπως ο Παρνασσός, η Γκιώνα και τα Βαρδούσια, εξαιρετικοί βιότοποι του είδους να είναι εντελώς άδεια από γύπες.

Το πρόγραμμα Life είναι σε εξέλιξη, αλλά είναι λίγα αυτά που μπορούν να γίνουν για το Γυπαετό στην ηπειρωτική Ελλάδα. Ίσως η μόνη λύση να είναι , μετά από πολύ σοβαρή μελέτη και οργάνωση και αφού καταφέρουμε να εκλείψουν οι αιτίες της εξαφάνισης, η επανεισαγωγή του. Τουλάχιστον, κάτι μπορεί να γίνει για το είδος στην Κρήτη.

Πηγή

Nanaki · 21-08-07

Κρητική χλωρίδα

Κάθε φορά που ένα φυτό χάνεται, πεθαίνει και ένα κομμάτι της φυσικής μας κληρονομιάς και της ιστορίας μας. Κάθε φορά που ο άνθρωπος εξαφανίζει ένα φυτό, σκοτώνει και την ελπίδα για μια πιθανή αντιμετώπιση του καρκίνου.
Η χλωρίδα της Κρήτης, από τις πλουσιότερες της Ευρώπης, έχει τη δική της ιστορία, που ξεκινάει από τότε που η Ασία και η Ευρώπη ήταν μια ενιαία ξηρά και ξετυλίγεται ανάμεσα στους αιώνες της ξηρασίας και των παγετώνων και μέχρι την εποχή που στο νησί ζούσαν νάνοι ελέφαντες και ελάφια.
Στην Κρήτη απαντώνται 1800 είδη φυτών, από τα οποία το 10% αποτελούνται από ενδημικά είδη, δηλαδή φυτά που φυτρώνουν σε ένα συγκεκριμένο τόπο.
Ο πλούτος της κρητικής χλωρίδας αποδίδεται στη γεωγραφική της θέση, στη γεωλογική της ιστορία και στην ποικιλία των μικροκλιματικών συνθηκών. Επίσης ο πολυσχιδής διαμελισμός της σε βουνά, φαράγγια, νησίδες κτλ. Δημιουργεί μια ποικιλία βιότοπων με ιδιαίτερες κλιματικές συνθήκες. Στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος NATURA 2000, σε ένα σύνολο 109 τύπων οικοτόπων όλης της Ελλάδας στην Κρήτη καταγράφηκαν 55. Ο πλούτος της χλωρίδας της Κρήτης γίνεται περισσότερο αντιληπτός αν λάβουμε υπόψιν μας ότι σε μια έκταση 8306 τετραγωνικών χιλιομέτρων, που αντιπροσωπεύει το 6% περίπου της συνολικής έκτασης του ελληνικού χώρου, απαντά το 28% περίπου του συνόλου των γνωστών ειδών της ελληνικής χλωρίδας.
Τα τελευταία χρόνια, ο βοτανικός και καθηγητής εφαρμογών του ΤΕΙ κ. Ζαχαρίας Κυπριωτάκης ανακάλυψε 4 νέα είδη για την επιστήμη άγνωστα στον άνθρωπο. Πρόκειται για τα: Allium platakissi, που βρέθηκε στο Ποντικονήσι, Scilla talosi, που βρέθηκε στη Ντία, Bellevasia sitiaca, που βρέθηκε στη Σητεία, όπου επίσης βρέθηκε και το Limonium cornarum.
Επίσης μελετά 15 ακόμα φυτά που τα περισσότερα μπορεί να είναι νέα είδη. Έτσι το ποσοστό της ενδημικής χλωρίδας της Κρήτης αυξάνεται σημαντικά.
«Είναι κρίμα που δεν υπάρχει ένας Βοτανικός Κήπος σε ολόκληρη την Ελλάδα. Στην Κρήτη παρά τις προσπάθειες που έχουμε καταβάλει δεν έχει δημιουργηθεί ένα αξιόλογο μουσείο, έστω και αν έχουμε μαζέψει όλο το απαραίτητο υλικό, ενώ στο Βοτανικό Κήπο και το Μουσείο του Βερολίνου, υπάρχει τμήμα με τα φυτά της Κρήτης», διαπιστώνει με πικρία ο κ. Κυπριωτάκης.
Συνεχής Άνοιξη
Η χλωρίδα του νησιού μας δεν είναι μόνο πλούσια, αλλά και ενδιαφέρουσα. Βρίσκεται σε άνθιση καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, δημιουργώντας μια συνεχή άνοιξη, έστω και αν εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε. Το χειμώνα φυτρώνουν εκατοντάδες είδη στις παραλίες, στη συνέχεια κατά την άνοιξη ανθίζουν τα φυτά που βρίσκονται στα χαμηλά, δηλαδή όσα βρίσκονται σε υψόμετρο μέχρι και 800 μέτρα. Η χλωρίδα των μεγάλων υψομέτρων, εξαιτίας των χαμηλών θερμοκρασιών, ανθίζει μόλις το καλοκαίρι και ο κύκλος της άνθισης κλείνει με τα φθινοπωρινά είδη.
Γενικά οι ενδημισμοί πάντως αρέσκονται στις απομονωμένες κορφές και τα νησάκια, ευνοείται η ενδογένεση. Αγαπημένος τους τόπος είναι τα απάτητα κρεμνά, όπου τα διάφορά μικροκλίματα των περιοχών εξασφαλίζουν την επιβίωσή τους. Τα κρεμνά είναι απρόσιτα μέρη όπου Δε συμβαίνουν πυρκαγιές και τα ζώα δεν μπορούν να βοσκήσουν.Τις ομάδες των φυτών συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε ως χασμοφυτικές φυτοκοινωνίες.
Τα θαλάσσια φυτά
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα θαλάσσια φυτά του Κρητικού Πελάγους, όπου και εκεί φιλοξενείται πλούσια χλωρίδα. Ενδιαφέρον έχουν και οι παρατηρήσεις του κ. Κυπριωτάκη πάνω στα θαλάσσια φυτά: οι κορδέλες, Posidonia oceanica, που βρίσκουμε στις παραλίες και συχνά μας απωθούν είναι δείγματα καθαρότητας μια θάλασσας και όχι όπως εσφαλμένα νομίζουμε μόλυνση. Αντίθετα δείκτης ρύπανσης είναι το μαρούλι, τα πράσινα εκείνα φύκια με τα οποία οι ψαράδες συνηθίζουν να «στολίζουν» τα τελάρα με τα ψάρια τους!
Εξαφανίζονται...
Κι όμως η πλούσια χλωρίδα του νησιού κινδυνεύει να χαθεί. Δεκαπέντε είδη βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο εξαφάνισης, ενώ και τα υπόλοιπα ενδημικά φυτά κινδυνεύουν, έστω και σε μικρότερη κλίμακα.
Ήδη εξαφανίστηκε ο αστράγγαλος του Ψηλορείτη, Astragalus idapus, καθώς δεν έχει απαντηθεί εδώ και ένα περίπου αιώνα. Επειδή όμως η φύση έχει ισχυρούς μηχανισμούς αντίστασης και μας επιφυλάσσει μεγάλες εκπλήξεις, ο κ. Κυπριωτάκης ακολουθεί τις διαδρομές που κάποτε φύτρωνε με την ελπίδα ότι θα το ξαναβρεί. Ο αστράγγαλος βρέθηκε για τελευταία φορά το 1869.
Ο ίδιος ο άνθρωπος φαίνεται πως καταβάλλει ...υπεράνθρωπες προσπάθειες ώστε να συντελέσει στην οικολογική αυτή καταστροφή. Εκχερσώνει ασύστολα εκτάσεις, κυρίως στα παράλια, καταστρέφοντας έτσι τις μικρές φυτοκοινωνίες.
«Κι αν τουλάχιστον πρόκειται για είδη, έστω και σπάνια, που μπορούν να βρεθούν και σε άλλα μέρη του κόσμου, το κακό είναι μικρότερο», παρατηρεί ο κ. Κυπριωτάκης. «Όταν όμως μιλάμε για ενδημικά φυτά που βρίσκονται μόνο στην Κρήτη, το κακό είναι ανεπανόρθωτο. Όχι μόνο χάνεται ένα κομμάτι της φυσικής μας κληρονομιάς, αλλά σε πολλά από αυτά δεν έχουμε ερευνήσει τη χρησιμότητά τους. Αν κάποιο δηλαδή από αυτά έχει αντικαρκινικές ιδιότητες, θα χαθεί μαζί μʼ αυτό και ένα φάρμακο προς αντιμετώπιση του καρκίνου!»
Τα φυτά, ωστόσο, έχουν ούτως ή άλλως θεραπευτικές ιδιότητες: δρουν ως τέλεια αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά καθώς έχουν την εκπληκτική δυνατότητα να παίρνουν το στατικό ηλεκτρισμό από τα άτομα που τα αγγίζουν απαλλάσσοντας τα έτσι από την ένταση. Για το λόγο αυτό τα μικρά παιδιά, με ένστικτο δυνατότερο των ενηλίκων, αρέσκονται να πατούν ξυπόλητα στους κήπους και στο έδαφος. Δεν είναι τυχαίο το ότι ηρεμούμε όταν ασχολούμαστε με την περιποίηση του κήπου μας.
Οι καλλιέργειες
Λύση στον κίνδυνο της εξαφάνισης ορισμένων ειδών θα αποτελούσε η χρήση τους. Πολλά από αυτά έχουν μεγάλη καλλωπιστική αξία ή είναι σπουδαία βότανα. Ο κ. Κυπριωτάκης πειραματίζεται αυτή τη στιγμή στην καλλιέργεια ενός σπάνιου αγριοκρέμμυδου που βρήκε στο Ποντικονήσι, ώστε να το ξαναφυτέψει μετά σε μια προσπάθεια διάσωσής του. «Δεν είναι γνωστός ο μηχανισμός καλλιέργειας τους» παραδέχεται. «Πολλά καλλωπιστικά είδη, για παράδειγμα, δε χρειάζονται νερό και αν τα ποτίζουμε σαπίζουν. Δεν ξέρει κανείς πώς να τα πολλαπλασιάσει. Εγώ επί τρία χρόνια προσπαθούσα να καλλιεργήσω ένα βότανο. Αποτύγχανα. Ώσπου πρόσεξα ότι φύτρωσαν όσοι σπόροι μου είχαν κατα λάθος πέσει έξω από το σπορείο που τα έσπερνα. Το φυτό ήθελε φως και εγώ σκέπαζα με χώμα το σπόρο!»
Αν ωστόσο επιτευχθεί η καλλιέργεια σε ορισμένα είδη, αυτά είναι δυνατόν να βγουν και στο εμπόριο. Θα ήταν ένας μοναδικός τρόπος διάσωσής τους.

Φυτά και ιστορία
Τα φυτά μας δείχνουν την ιστορία μας! Όσο απίθανο και αν ακούγεται, η επιστήμη της βοτανικής επιβεβαιώνει τις υποθέσεις που κατά καιρούς έχει κάνει η γεωλογία.
Σύμφωνα με το διδάκτορα Ζαχαρία Κυπριωτάκη, η ομοιότητα της χλωρίδας της Κρήτης και της Μικράς Ασίας και η ύπαρξη των ίδιων ενδημικών φυτών, επιβεβαιώνει πως χιλιάδες χρόνια πριν το Αιγαίο Πέλαγος, η Κρήτη και η Ασία ήταν μια ενιαία ξηρά. Απολιθώματα κανέλλας στην Κρήτη και απολιθώματα του φοίνικα του Βάι στη Σαντορίνη, αποδεικνύουν ότι τα φυτά δεν είναι στάσιμα αλλά μετακινούνται έστω και με πολύ αργούς ρυθμούς, ανάλογα με τις περιβαλλοντικές συνθήκες.
« Η Νότια Ελλάδα και η Κρήτη υπήρξαν καταφύγια σε δύσκολες εποχές», εξηγεί ο κ. Κυπριωτάκης. «Για παράδειγμα, την εποχή των παγετώνων οι πολύ χαμηλές θερμοκρασίες ανάγκασαν τα φυτά να μεταναστεύσουν σε θερμότερα κλίματα, όπως έγινε με την υποκαστανιά που φύτρωνε σε όλη την Ευρώπη. Μετά τη λήξη των παγετώνων επέστρεψε στους αρχικούς της τόπους».
Η Κρήτη μάλιστα, εκτός του ότι λειτούργησε πολύ συχνά ως καταφύγιο, λειτούργησε και ως τελικός συλλέκτης φυτών, καθώς η θάλασσα που την περιβάλλει από το Νότο δημιουργεί αδιέξοδο.
Χλωρίδα και πανίδα ενός τόπου είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Το ίδιο και στην Κρήτη. Το νησί ήταν, χιλιάδες χρόνια πριν, γεμάτο φυτοφάγα ζώα, όπως νάνοι ιπποπόταμοι, νάνοι ελέφαντες και ελάφια. Αντίθετα δεν υπήρχαν καθόλου σαρκοφάγα ζώα με εξαίρεση τους αϊτούς που και αυτοί σε μεγάλο βαθμό σιτίζονταν με ψοφίμια. Ως συνέπεια τούτου, τα φυτοφάγα απειλούσαν τα φυτά, τα οποία κατέφυγαν στα κρεμνά. Εξ ου και ο μεγάλος αριθμός των ενδημικών στα κρεμνά. Επίσης το 40% των φρύγανων έχει αγκάθια, που λειτουργούν προστατευτικά απέναντι στις διαθέσεις των ζώων. «Πιθανώς το αχινοπόδι να μην είχε παλιά αγκάθια», υποστηρίζει ο κ. Κυπριωτάκης. «Επίσης δεν είναι τυχαίο που κανένα είδος που φυτρώνει στους κάθετους βράχους δεν έχει αγκάθια».

[SIZE=-1]ΓΙΑΝΝΑ ΧΡΟΝΑΚΗ[/SIZE]

Πηγή

Guest 890013 · 27-04-21

Μια πολύωρη συζήτηση χωρίς κανένας να είναι triggered.

Είδη υπό εξαφάνιση

Isiliel

Επιφανές μέλος

mania

Επιφανές μέλος

truffinho

Πολύ δραστήριο μέλος

mania

Επιφανές μέλος

Lorien

Περιβόητο μέλος

Nanaki

Νεοφερμένος

Nanaki

Νεοφερμένος

Nanaki

Νεοφερμένος

Guest 890013

Επισκέπτης

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Λοιπές Σελίδες