Δεκεμβριανά 2008;

Δεκεμβριανά 2008, ένα τέλος και μία αρχή ή
Η «συνωμοσία των Νόμων»

Στη χώρα μας, ιδιαίτερα από το Δεκέμβριο 1944 και μέχρι…αύριο, συντελείται μεταξύ άλλων, και μία ιδιότυπη «συνωμοσία νόμων».
Είναι πια παραδεκτό και σχεδόν ομολογημένο, ότι το αίμα που χύθηκε στη μόλις «μετακατοχική Αθήνα» εκείνο το Δεκέμβριο 1944 και κατέληξε στην ιστορία με τα «Δεκεμβριανά», ήταν «αδικοχαμένο». Ήταν «τέτοιο», επειδή οι αειπώποτε «εγγυητές»(κατʼ άλλους, «προστάτες») μας «Άγγλοι», ζητούσαν «εγγυήσεις» από την πρώτη «μετακατοχική Κυβέρνηση» της χώρας μας: «Να υποτάξετε πρώτα, φανερούς ή και αφανείς Μπολσεβίκους, από την Επικράτειά σας! Μόνον έτσι ο Στρατός σας…», θα γίνει (και) «…δικός μας!»!
Ήταν η στρατιωτικό-διπλωματική απάντηση τω «Άγγλων», προς τον Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, όταν εκείνος πήρε την πρωτοβουλία- χωρίς καν να ενημερώσει τα μέλη της «Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας»- να υποσχεθεί την «πλήρη διάθεση των ελληνικών στρατευμάτων» στις «στρατηγικές προτεραιότητες της συμμάχου Αγγλίας».
Η πρωθυπουργική εκείνη «ρήτρα», για «στρατηγικές προτεραιότητες…», θα ήταν ακριβώς το «αδύνατο σημείο» της «Ελληνικής Διπλωματίας», για τα «σαΐνια», τους «Άγγλους». Ως γνωστό, η «βασιλικότερη τέχνη» που αποδίδεται στους «Άγγλους Διπλωμάτες» είναι το «διαίρει και βασίλευε». Δεν τους ήταν λοιπόν καθόλου δύσκολο να βρουν έναν κάποιον τρέμοντα «δοσίλογο της Κατοχής» και να τον οπλίσουν, ακριβώς για να σκοτώσει. Γνώριζαν, οι «Άγγλοι Διπλωμάτες», την ιστορία της χώρας μας, καλύτερα από τους ίδιους τους «Έλληνες». Ο πρώτος «ανώνυμος νεκρός», που ήθελαν απʼ τον «προστατευόμενό» τους, θα είχε για το «μέλλον»(της χώρας), την αυτή αξία, με τον Ιωάννη Καποδίστρια ή, ακόμη, και του Ίωνα Δραγούμη!
Παρά ταύτα, χρειάστηκε ένας χρόνος, για τη θέσπιση του «Αναγκαστικού Νόμου 747/19 Δεκεμβρίου 1945». Με τον «Νόμο» αυτόν, τυπικά και ουσιαστικά, θα άνοιγε για τον «ελληνικό λαό», ένα καινούργιο «Βιβλίο Νόμου», που θα μπορούσε σήμερα κανείς, ένα «Τριτονόμιο», προσθήκη στο …Δευτερονόμιο της Βίβλου.
Με βάση αυτόν τον «εισαγωγικό», της «μεταπολεμικής» μας «εθνικής μοίρας», αναγκαστικό νόμο, το «Ελληνικό Δημόσιο» γινόταν, ο «Εγγυητής» της «Εθνικής Οικονομίας» μας, στο «Εσωτερικό» και το «Εξωτερικό». Χρέος όμως των «Ελλήνων Πολιτικών», θα ήταν να «διαχειρίζονται την κατάσταση», έτσι ώστε, «Εσωτερικό» και «Εξωτερικό», να είναι «ένα και επί τα αυτά», στις «στρατηγικές υποχρεώσεις της χώρας», στους «Συμμάχους» της.
Με κάτι τέτοια, «νόμους» και «ερμηνευτικές νομολογίες» τους, αρχίζει να θολώνει η «πραγματική ζωή» και, κατά συνέπεια, να «γράφεται ιστορία». Ώσπου φθάσαμε στις μέρες μας, που μάλλον για το «Τριτονόμιο» μας, ισχύει το «κεφάλαιο ΚΒ΄, εδάφιο 10»: « …Μη σφραγίσης τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου, διότι ο καιρός είναι εγγύς.».
Η «ιστορία» μάλλον( άρχισε να γεμίζει το ποτάμι της, με …μελάνι και αίμα, απʼ τη στιγμή που ο Άρης Βελουχιώτης, ακούγοντας για «συζητήσεις» που προετοίμαζαν τη «Συμφωνία της Βάρκιζας», θυμήθηκε λόγια του Θ. Κολοκοτρώνη και είπε προς συγγενικό του πρόσωπο, κάποια από τις σπάνιες «ιδιωτικές, οικογενειακές στιγμές» του: «Προτιμώ να γίνω εχθρός ακόμη και του Κόμματος, παρά νʼ αποδεχτώ…νταβατζηλίκι εγγλέζικο!».
Ο Θ. Κολοκοτρώνης είχε ξεστομίσει παρόμοια λόγια, όταν, φυγάς στα ιόνια νησιά(1810, Ζάκυνθο), «ελληνόφωνοι νησιώτες» του ζήτησαν να μεσολαβήσει προς τις «Αγγλικές Αρχές», για «εμπορικές εγγυήσεις»: « Προτιμώ δάνειο κατευθείαν απʼ τους Οβριούς, παρά από …εγγλέζα αλεπού!». Παρά ταύτα, λίγα χρόνια αργότερα, ο ίδιος ο Θ. Κολοκοτρώνης, θα χρειαζόταν να «μεσολαβήσει», ώστε να δοθεί «δανεικό υπέρ του Έθνους»( με «εγγύηση» ολόκληρη την Πελοπόννησο!) απʼ τους «Εγγλέζους»( που την τελευταία δόση του την πλήρωσε η ελληνική «Εθνική Οικονομία», μόλις το 1988!). Έτσι λοιπόν, γνώστης καλός της «ιστορίας των Ελλήνων», ο Άρης Βελουχιώτης, θα προτιμούσε την «μερίδα του Ρήγα», ούτε καν του Ιωάννη Καποδίστρια. Και έβαλε τον φίλο και «πρωτοπαλίκαρο» του, να τον τουφεκίσει, παρά να πέσει στα «χέρια της Εθνοφυλακής»(Ιούνιο 1945). Ακόμη και τον Ρήγα( Φεραίο), είχε έρθει «στιγμή», να τον προδώσει «φίλος» του( Δ. Οικονόμου, από την Δ. Μακεδονία)!
Πολλά γράφτηκαν για τον Άρη Βελουχιώτη, και δεν είναι να προσθέτει κανείς κι άλλα. Μένει όμως ακόμη περιθώριο, να ειπωθούν μερικά για το «πολιτικό αισθητήριό» του, που τον οδήγησε, τελικά, στην «αυτοχειρία» του. Μιλάμε βέβαια, στην (απολογητική- απολογιστική) βάση των «κλινικών δεδομένων», που μας παρέχει σήμερα τραγικά επιβεβαιωτικά, η πάντα γαλαντόμα για τέτοια ιστορία.
Ως εντρυφήσας από έφηβος στον «μαρξισμό», γνώριζε κι αρκετά, τα «οικονομικά». Ταυτόχρονα όμως, δεν του ήταν πια δύσκολο να «προφητεύει», ότι το μέλλον της παγκόσμιας πολιτικής, θα ήταν η …Παγκοσμιοποίηση. Κι ο ίδιος το έλεγε «Διεθνισμό», αλλά κατά βάθος προτιμούσε την: «Οικουμένη».
«Μέσα» του, όσο «βαθιά Κομμουνιστής» κι αν πρόλαβε να γίνει, την «Ελλάδα» (του) τη «ζούσε, σα μάνα» του. Την έβλεπε, σαν «το δικαίωμα του δύσμοιρου ελληνικού λαού», για τόσες «κοροϊδίες», τόσους «θεατρινισμούς», τόσες «εξαπατήσεις», «πλεκτάνες», «προδοσίες» και «ποτάμια αδικοχαμένο ελληνικό αίμα»(!), από την «ιστορία» και τους «διερμηνείς» της …Άγγλους!
Σήμερα, ίσως πάλι «σημαίνον των καιρών», να γίνεται η ανοικτή «πολιτική σύγχυση», στον «χώρο της Ελληνικής Αριστεράς». Πίσω από τις εμπρηστικές εξάρσεις, μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, με αφορμή τους… «κουκουλοφόρους», υπάρχει η ειδοποιός διαφορά, μεταξύ της «Παγκόσμιας Διακυβέρνησης» που διαβλέπει (και προτείνει!) ο «Αλέξης Τσίπρας» και την «μη εμπορικοποίηση της εθνικής γης» που διακηρύσσει στο «Εθνικό Κοινοβούλιο» η «Αλέκα Παπαρήγα». Μόνον που και οι «δύο» σήμερα φαντάζουν, σαν σε μνημόσυνο, για τον «μακαρίτη Άρη Βελουχιώτη».
Γιατί ήδη, σαν «λαός», έχουμε πια συνηθίσει να ομολογούμε- με τόση προχειρότητα αλλά και το τόσο ρεαλιστικά!- ότι «η Ελλάδα σκοτώνει τα παιδιά της». Και φαίνεται να «τα σκοτώνει, όσο-όσο», επειδή απλά, μπροστά σε ένα ολοφάνερα «παγκοσμιοποιημένο μέλλον», δεν έχει να «τα» κληροδοτήσει, παρά μόνον χρέη, σε βάρος κι αυτού του ίδιου του «γηπέδου της Επιχείρησης»! Θαρρείς, πως η έσχατη εποχή της παγκόσμιας «διατραπεζικής πραγματικότητας», το Real Estate, αφορά πρωτίστως, το «ελληνικό μέλλον» της Ελλάδας!

Ο παραλληλισμός μου φαίνεται κάπως ατυχής.

Αρχική Δημοσίευση από Rempeskes:

Ο παραλληλισμός μου φαίνεται κάπως ατυχής.

Click για ανάπτυξη...

Να το συζητήσουμε; Μπορείς να γίνεις λίγο πιο γαλαντόμος στις σχετικές απόψεις σου; Με ενδιαφέρουν διακαώς!