Η ιστορία του μεταπολεμικού φασισμού στην Ελλάδα, μέχρι ...αύριο!

Ο ακρογωνιαίος λίθος του θέματος- όσο και του οικοδομήματος όπου γράφει "Πωλείται"!- είναι ο "Αναγκαστικός Νόμος 747" του Δεκέμβρη 1945. Ήταν μία εβδομάδα περίπου πριν τα Χριστούγεννα και ο "Τζώρζ, ο άντρας της Μινέικο"(κατά Τσόρτσιλ)έμελλε να υπογράψει τον υπέρτατο κάθε άλλης μορφής εξουσίας Νόμο, "...δυνάμει του οποίου εν Ελλάδι...", θα γίνει το μεταπολεμικό "Ελληνικό Δημόσιο", ο Εγγυητής της ελληνικής "Εθνικής Οικονομίας".
Αρχές του 2011 έγραφα,

O Νωεύς !!!???... έγραψε στις 13:20, 09-01-11:

#1

Βασικά νομίζω, ότι τον χαρακτηρισμό "Τσάρος" στον εκάστοτε Υπουργό Οικονομίας της Ελλάδας, από την πτώση της Χούντας και μετά(Μεταπολίτευση και δώθε), τον οφείλουμε στα ΜΜΕ. Δεν είμαι σίγουρος όμως πόσοι και ποιοι Έλληνες Δημοσιογράφοι και Δημοσιολόγοι, μπορούν να απαντήσουν με σαφήνεια και σοβαρή αιτιολόγηση, στο "γιατί;". Εσείς πως το εξηγείτε;
Προσωπικά, και δεδομένου ότι θεωρώ εξαιρετικά εύστοχο τον εν λόγω χαρακτηρισμό, νομίζω, ότι ο τσαρισμός αυτός εδράζει σε δύο κυρίως συγκοινωνούντες άξονες. Ο ένας είναι ο Αναγκαστικός Νόμος 747/1945, με τον οποίο αυτοανακηρύσσεται η Εκτελεστική Εξουσία της χώρας ως Εγγυητής της Εθνικής Οικονομίας, καθ' υπέρβαση των σχετικών συνταγματικών κεκτημένων του λαού της και ο οποίος ενισχύθηκε έτι περαιτέρω με τον Ν 9/1967 από τη Χούντα και τον Ν 400/19756 από τη Μεταπολίτευση. Και ο δεύτερος, το γεγονός ότι ο εν λόγω "Εγγυητής", ήτοι το Ελληνικό Δημόσιο, δια του εκάστοτε Υπουργού (Εθνικής) Οικονομίας, αφού επί χούντας έδωσε τα διάφορα "θαλασσοδάνεια" και με την "Μεταπολίτευση" τα φόρτωσε στις πλάτες του λαού, είτε με τις κρατικοποιήσεις του Κ. Καραμανλή είτε με τις λεγόμενες "κοινωνικοποιήσεις" του Α. Παπανδρέου, δίνει σήμερα στο εν ενεργεία Τσάρο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου το δικαίωμα, αφενός να θέλει "ξύγκι από τη μύγα"(ήτοι τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους) και αφετέρου να ξεπουλάει τα "κοινωνικοποιημένα" στις "Αγορές".
Και όπως όλοι οι Τσάροι (των Σλάβων) είχαν, είτε κάποιον Ρασπούτιν είτε κάποιον γελωτοποιό, η ειρωνεία της ιστορία θέλησε για τον εν Ελλάδι τσαρισμό( και τους Σκλάβους του), τον Κ. Μητσοτάκη που σκαρφίστηκε τον νόμο για τα πανωτόκια (1083/1980) και τον Θ. Πάγκαλο να μας λέει πως, αν δεν τα τρώγαμε μαζί του, λογικά θα κινδύνευε, από ...πολυφαγία! Τώρα, το ποιος υπήρξε στην περίπτωσή μας Ρασπούτιν και ποιος γελωτοποιός, είναι στην διακριτική ευχέρεια επιλογής σας, να το προσδιορίσετε...

ΥΓ: Ευτυχώς βέβαια στη χώρα μας δεν είχαμε και τίποτε σοβαρούς Μπολσεβίκους( όπως έδειξε η ιστορία)!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε πάνω από 3 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Click για ανάπτυξη...

και φυσικά, δεν άλλαξα ουδεμία σχετική άποψη, αλλά μάλλον επιθυμώ να τις προεκτείνω, έτι περαιτέρω.
Λοιπόν, εκείνο που, πχ ο Στέφανος Μάνος αποκάλεσε, λίγα χρόνια πριν την ιστορική απόδειξη του γεγονός, ως τον "μεγαλύτερο απατεώνα στην Ελλάδα", δλδ το Ελληνικό Δημόσιο, τον "Εγγυητή", το γέννησε ο "άντρας της Μινέικο"(πάντα κατά Τσόρτσιλ, και μόνον όταν συνομιλούσε με συγγενικά του πρόσωπα!)και κατεδαφίστηκε, μετά από απόφαση του εγγονού (της Μινέικο, κατά το Ληξιαρχείο). Για το θέμα μας όμως, μεγαλύτερη σημασία έχουν τα υλικά από την κατεδάφιση, παρά η ίδια η κατεδάφιση. Γιατί, έτσι ή αλλιώς, εκείνο το τερατούργημα αρχιτεκτονικής 'ήταν κατεδαφιστέο, από τη στιγμή της έμπνευσής του.
Εκείνη η επάρατη στιγμή υπήρξε κάπου στη Μέση Ανατολή κι ενώ οι "Μπολσεβίκοι του Στάλιν" πλησίαζαν στο Βερολίνο.Σε μυστικοσυνάντηση "...ενός βασιλικού ανδρός εξ Ελλάδος, ενός ομολόγου του εκ του Ηνωμένου Βασιλείου και ενός, της δημοκρατικής παρατάξεως των Ελλήνων..." έγινε ο παρακάτω διάλογος:
- "Εκπρόσωπος της Ελληνικής Αυλής", προς "εκπρόσωπο της δημοκρατικής παράταξης" : " Αγαπητέ Τζώρζ, είμεθα εις την ευτυχή θέση να σας ενημερώσουμε, ότι το Παλάτι συναινεί, αφενός εις την εφαρμογήν του σχεδίου των Συμμάχων μας, δια την μεταπολεμικήν Ελλάδα κι αφετέρου, δια την ανάληψη της εκτελεστικής εξουσίας από εσάς!"
- Τζωρζ(ε.δ.π.): "Μα αυτό το σχέδιο...θα μπορούσε να πει κανείς...είναι μπολσεβικισμός, χωρίς Κομμουνιστές!".
Ο έτερος των βασιλικών εκπροσώπων, μόλις του μετάφρασαν τα λόγια του "ε.δ.π.", γέλασε, συγκρατημένα μεν, πλην όμως πηγαία. Γιατί πράγματι, ένας Νόμος που θα καθιστούσε το Κράτος, ως "εγγυητή της εθνικής οικονομίας, εντός και εκτός αυτού" και θα είχε μεγαλύτερη ισχύ "...από κάθε άλλη μορφή αστικής και πολιτικής νομιμότητας . ...", στην τότε τρέχουσα ιστορία, δεν μπορούσε παρά να παραπέμπει, είτε στα ευρωπαϊκά φασιστικά καθεστώτα του Μεσοπολέμου είτε στο "καθεστώς των Μπολσεβίκων".
Μάιο του 1944, ο "Τζωρζ" στέφεται " Πρωθυπουργός της Ελεύθερης Ελλάδος" στο Κάιρο. Είχαν περάσει μόλις 16 Μάηδες, από τότε που ένας άλλος της εν Ελλάδι "Δημοκρατικής Παρατάξεως", ο Ε. Βενιζέλος, είχε ιδρύσει με "δωρεάν των εν Λονδίνω ευεργετών της Ελλάδος Τραπεζιτών"( σ.σ. 9 εκατ. χρυσές λίρες όλες κι όλες!) την λεγόμενη "Τράπεζα της Ελλάδος"(κοινώς, ένας λαβύρινθος, θαρρείς, πιο περίπλοκος κι απ' του Δαίδαλου!). Πλην όμως, ο ίδιος αυτός Ε. Βενιζέλος, έμελλε να οδηγήσει τη χωρά σε επίσημη πτώχευση και σε "πάγωνα των χρεών προς το Εξωτερικό". Δοθείσης λοιπόν της (ιστορικής) ευκαιρίας, για την μετακατοχική "Ελεύθερη Ελλάδα", ο "αγγλικός παράγοντας" έθεσε μόνον έναν όρο προς τον Τζωρζ, για την συγκατάθεσή του: "Να ξεπαγώσετε το χρέος του 1932..."!
Θα χρειάζονταν τριάντα χρόνια, για να πραγματοποιήσει ο λεγόμενος "Γέρος της Δημοκρατίας" τη υπόσχεσή του, για εκείνο το "ξεπάγωμα". Βασικός συντελεστής της καθυστέρησης , δεν ήταν η απροθυμία του πολιτικού ανδρός, αλλά, αφενός η έναρξη του εμφυλίου [πολέμου ("εν Ελλάδι" ) κι αφετέρου, η έναρξη και διεξαγωγή του κ\λεγόμενου "Ψυχρού Πολέμου". Πάντως την θεμελίωση την είχε πραγνατοποιησεί έγκαιρα, πριν την Πρωτοχρονια του 1946!
("Εφόσον ζω, θα συνεχίσω"...)

Βέβαια, εκείνο που θα μπορούσε κανεις να θεωρήσει ως "Ελληνικό Δημόσιο", την επομένη της Πρωτοχρονιας 1946, αποκαλύπτεται (και) από τα παρακάτω:

Στατιστικά της Ναζιστικής Κατοχής

[Από το βιβλίο του Θεόδωρου Μιχ.Τσερπέ « ΤΟ ΑΓΙΟ ΧΑΙΔΑΡΙ »​

​

Επιμέλεια – Πρόλογος = Στέφανου Ληναίου​

​

Εκδόσεις: ΔΙΟΓΕΝΗΣ , Νοέμβρης 2007]​

Η αγοραστική αξία της δραχμής και οι τιμές ήταν για να κλαις τότε και να γελάς σήμερασήμερα διαβάζοντάς τες.Δυο αυγά που τον Απρίλιο του 1941 είχαν 3 δραχμές, τον Οκτώβρη του 1944 είχαν φτάσει, αν βέβαια τα εύρισκες, 700.000.000.000 (εφτακόσια δις, όπως έλεγαν τότε....
Μια οκά ψάρια που είχαν 40 δραχμές προπολεμικά στην οκά έφτασαν να έχουν 5.000.000.000.000 (πέντε τρις), μια οκά κρέας που είχε 55 δρχ. το κιλό έφτασε τα 7.000.000.000.000 (εφτά τρεις) και ίσως από άλογο, ένα κουτί σπίρτα έφτασε τα 500.000.000.000, μια οκά λάχανο 600.000.000.000, μια χρυσή λίρα που είχε 1.000 δραχμές προπολεμικά έφτασε 180.000.000.000.000 (180 τρεις) τον Οκτώβρη του 1944.

Επί πλέον για να φτιάξεις ένα ζευγάρι παπούτσια ανδρικά τον Οκτώβρη του 1944 έπρεπε να πληρώσεις 1 ½ λίρα (240 τρις), ένα πουκάμισο ½ λίρα (ή 90 τρεις), ένα τσιγάρο τότε, στο περίπτερο, από τα κοντά της απαίσιας κατοχής "κούτας" πουλιόταν ένα δισεκατομμύριο δραχμές. Τέλος η νομισματική κυκλοφορία, από 12.598.979.600 του Οκτωβρίου του 1940 έφτασε τον Οκτώβριο του 1944 τα 6.500.000.000.000.000.000.000 δηλαδή 6 ½ πεντάκις) χρήμα, να χορτάσει και το πιο αχόρταγο μάτι.

Στις 30 Οκτώβρη 1944 έφυγαν απ' την Αθήνα και οι τελευταίες οπισθοφυλακές των Γερμανών και ο τόπος απελευθερώθηκε. Τότε περίπου εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα και η πρώτη μετακατοχική κυβέρνηση του Παπανδρέου. Η κυβέρνηση αυτή κυκλοφόρησε τη νέα δραχμή στις 9 Νοεμβρίου 1944. Η νέα αυτή δραχμή εξισώθηκε με 50 δισεκατομμύρια κατοχικές. Οι Μεγαλομαυραγορίτες και οι συνεργάτες του εχθρού δεν εζημίωσαν από τη μεταβολή αυτή, γιατί είχαν μετατρέψει το χαρτονόμισμα σε λίρες και πολλοί το κατέθεταν σε Ελβετικές Τράπεζες ή τις είχαν κρυμμένες εδώ και περίμεναν αρκετά χρόνια, να τις εμφανίσουν καμιά φορά ως καρπούς της τίμιας αξιοσύνης τους, οι φουκαράδες όμως οι φτωχομαυραγορίτες και αγροτοπαραγωγοί που είχαν αδειάσει τις ρουχοκασέλες τους που τις είχαν γεμίσει με εκατομμύρια και δισεκατομμύρια «χαρτιά» της Κατοχής, τουρλωμένες μέχρι τα μπούνια, τις άνοιγαν τώρα και κοιτούσαν περίλυποι το θησαυρό που ήταν άνθρακες κι άλλοι έκλαψαν, άλλοι γέλασαν, άλλοι είχαν την υπομονή να τον εξαργυρώσουν σε νέες δραχμές, άλλοι τα 'καψαν κι άλλοι κόλλησαν τα χαρτονομίσματα αυτά για ταπετσαρία στα κοτέτσια τους.

Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές οι Έλληνες που πέθαναν στις ελληνικές πόλεις και κυρίως στην Αθήνα, κατά τον πρώτο κυρίως χρόνο της κατοχής από το φριχτό θάνατο της πείνας, ξεπερνούσαν τους 280.000. Και ήταν επόμενο αυτό όταν κατά το διάστημα αυτό τα στρατεύματα της κατοχής έκαναν επιτάξεις και λήστεψαν 300.000 τόνους λάδι, 20.000 τόνους ελιές, 160.000 τόνους κορινθιακή σταφίδα, 35.000 τόνους σουλτανίνα, 110.000 τόνους καπνά, 560.000 τόνους λαχανικά, 800.000.000 κομμάτια εσπεριδοειδή, 400.000 τόνους φρούτα και 40.000 τόνους σιτάρι, μόνο απ' τις αποθήκες της ΚΥΠΕΣ, χιλιάδες τόνων λάδι, βαμβάκι και ρύζι απ' τις αποθήκες της ΚΥΔΕΣ, εκατομμύρια κομμάτια πρόβατα, βόδια, γίδια, εκατομμύρια κομμάτια χοίρων, πουλερικά κλπ. Και η εθνική οικονομική καταστροφή δεν σταμάτησε εδώ. Η γεωκτηνοτροφική και αλιευτική παραγωγή σ' όλη τη διάρκεια της κατοχής μειώθηκε στο ελάχιστο, 5 εκατομμύρια οπωροφόρα δέντρα και ελαιόδενδρα και 237.000 στρέμματα αμπελιών κατεστράφησαν, τα 80% της μικρής μας βιομηχανίας αχρηστεύτηκαν, τα λιμάνια και οι εγκαταστάσεις τους κατεστράφησαν κατά 80-100%, το ζωοκομικό κεφάλαιο της χώρας αφανίστηκε κατά 50-70% και η ζημιά ανήλθε σε 27 δισεκατομμύρια προπολεμικές δραχμές, τα ιστιοφόρα πλοία κατά 67% και τα λοιπά πλοία κατά 75%, οι ζημιές στα μεταλλεία ξεπέρασαν τα 4 εκατομμύρια λίρες, όλα αυτά κατά τις επίσημες στατιστικές. Τα αυτοκίνητα ακόμη αφανίστηκαν κατά 70%, το υλικό τηλεπικοινωνιώντηλεπικοινωνιών κατά 70%, οι σιδηρόδρομοι και τα γεφύρια από 75-100%, η έκταση των δασών μειώθηκε κατά το ¼ με ζημιά που υπελογίσθη άνω των 10 δισεκατομμυρίων προπολεμικών δραχμών, το οδικό δίκτυο κατεστράφη κατά 50%.

Σε 130 δισεκατομμύρια προπολεμικών δραχμών υπελογίσθη όλη η καταστροφή του εθνικού πλούτου από τους ναζί, δίχως τις καταστροφές των 200.000 σπιτιών, που κάηκαν ή έπεσαν από τους βομβαρδισμούς (879 κατεστράφησαν και 841.600 Έλληνες έγιναν άστεγοι) δίχως να υπολογισθούν οι περιουσίες και τα εμπορεύματα των ιδιωτών που κατεσχέθησαν (πρβλ. "Τι στοίχισε ο πόλεμος στην Ελλάδα" επίσημη στατιστική. Έκδοσις Σιώτη. Αθήναι 1946).
Και κατά τη διάρκεια που ο φασιστικός Μολλώχ κατέστρεφε τη φτωχειά τη χώρα μα,οι στρατιωτικές ορδές ,περήφανες για το έργο τους, εξακολουθούσαν πάντα τις καθημερινές παρελάσεις τους στους δρόμους της Αθήνας, με το βάδισμα της χήνας, τραγουδώντας τετράφωνα,τα "Ολαρία-Ολαλα" και τα "Βίντσερε και Βιντσερέμο».

Click για ανάπτυξη...

Σκέψεις σκόρπιες, σαν πούπουλα στους αέρηδες των καιρών μας, με βάρος όμως ...μόλυβδου!

(Καθώς συλλογιέμαι το φασισμό του παρόντος...) : " Όλα πια μοιάζουν σαν τα χρόνια του Κομοδού (της Ρώμης) και ενώ οι....βάρβαροι(όσο και η βαρβαρότητα) εισέρχεται των ...Πυλών! Τι Αννίβας, τι Αττίλας; Τούτη τη φορά, έχει κληρονομιά...στην Ιερουσαλήμ (κι όχι στο Βερολίνο βέβαια! )". Η εμπροσθοφυλακή τους, διάφορα "νεο-κατασκευάσματα" της {εμπορικής ) πολιτικής, είναι τα Αγγελούδια τους!