Οι ποιητικές μας σκέψεις!

μωυσή γράφεις πολύ ωραία ποιήματα... γτ δεν κάνεις κάτι για αυτό?
αλήθεια πόσο χρονών είσαι?

Αρχική Δημοσίευση από zanin:

μωυσή γράφεις πολύ ωραία ποιήματα... γτ δεν κάνεις κάτι για αυτό?
αλήθεια πόσο χρονών είσαι?

Click για ανάπτυξη...

Τα έχω τα χρονάκια μου ,και για να καταλάβεις μοιάζω αρκετά με το abatar σου .
Όσο για τα ποιήματα μου δεν θέλω να κάνω τίποτα με αυτά , απλά μερικές φορές η ψυχή ξερνά την λαβα τις , και εγώ πρέπει κάπου να την διοχετεύσω . ααχαχα.

Να είσαι καλά και ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια .
===================

Η σφαλιάρα
Απόψε οικονόμησα και εγώ μια φερράρι
Και απ την χαρά μου ήθελα να δω πώς θα σπινάρει.

Κάποτε ήμουνα καλός εγώ με το τιμόνι
και πάντα πίσω άφηνα βουνά εγώ την σκόνη.

Όχι για να το παινευτώ ήμουνα οδηγάρα
και όλοι πίσω κάθονταν έτοιμοι για σφαλιάρα.

Τώρα τι έγινε μετά; μην τα ρωτάς φιλάρα.
το μόνο που θυμάμαι πια είναι μια σφαλιάρα !

Με γερανό με βάζουνε τώρα μες στη φερράρι
εκεί να ηδείς αισθητική εκεί να δεις μια χάρη.

Σιγά ρε, όχι από εδώ, εσύ μαλάκα τράβα.
και εγώ να νοιώθω εκεί ψηλά σαν στέγη καλατράβα.
moysys

Να ανοιξω τα φτερα μου, να πεταξω ξανα - μπορω!
Δεν πεθαινα ακομα, δεν πεθαινα σου λεω! Δεν θα πεθανω!
Για να χαρουν οι εχθροι μου και οσοι με πληγωσαν..
Θα ξαναρθω εδω για να παρω πισω οτι μου ανηκει!

ΟΛΑ ΓΙΑ ΕΜΑΣ

Όλα για εμάς γενήκανε .
Για της δικές μας πλάτες .
Και το καλό και το κακό .
Mην θρέφεις αυταπάτες..

Σαν αχθοφόρος τη ζωή ,εσύ θε να την τρέξεις .
Και το φορτίο δυστυχώς ποτέ δεν θα διαλέξεις .

Κ αν το φορτίο είναι βαρύ μα η πλάτη το σηκώνει
Τότε προχώρα , Η ΖΩΗ , ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ .

Άραγε κοίταξες ποτέ την πλάτη ενός χαμάλη;;
Που έχει την μέση του σκυφτή , μα όρθιο το κεφάλι ;;;;

Πρέπει να βλέπει πιο ψηλά , αν θέλει για να φτάσει ,
το αγώι να ξεφορτωθεί , μήπως και ξαποστάσει .

ΜΩΥΣΗΣ .

Έφυγες. Έγινες και εσύ ένας απειροελάχιστος κόκκος σκόνης και ταξιδεύεις στο σύμπαν. Τρέχεις μαζί με τον άνεμο, μπαίνεις μέσα απο τις γρίλιες σαν πρωϊνή ηλιαχτίδα και ζεσταίνεις το πρόσωπό μου.
Συνθέτεις μελωδίες καλοκαιρινής νύχτας με νότες τον φλοίσβο της θάλασσας. Άρωμα νυχτολούλουδου και γιασεμιού μυρίζω όπου βρεθώ και δεν αναρωτιέμαι πια.
Μονάχα χαίρομαι, που το σύμπαν έγινε κατά έναν απειροελάχιστο κόκκο σκόνης ομορφότερο.

(για κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο που "έφυγε"... )

DoLoReS...ειναι απλα υπεροχο...

Αρχική Δημοσίευση από DoLoReS:

Έφυγες. Έγινες και εσύ ένας απειροελάχιστος κόκκος σκόνης και ταξιδεύεις στο σύμπαν. Τρέχεις μαζί με τον άνεμο, μπαίνεις μέσα απο τις γρίλιες σαν πρωϊνή ηλιαχτίδα και ζεσταίνεις το πρόσωπό μου.
Συνθέτεις μελωδίες καλοκαιρινής νύχτας με νότες τον φλοίσβο της θάλασσας. Άρωμα νυχτολούλουδου και γιασεμιού μυρίζω όπου βρεθώ και δεν αναρωτιέμαι πια.
Μονάχα χαίρομαι, που το σύμπαν έγινε κατά έναν απειροελάχιστο κόκκο σκόνης ομορφότερο.

(για κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο που "έφυγε"... )

Click για ανάπτυξη...

Η αληθινή αγάπη μας δεν χάνετε ποτέ , δεν έχει σχέση με σάρκες , και πορτοφόλια .
Δεν ξεχωρίζει άσχημο και όμορφο , μιας και η αγάπη μας ομορφαίνει το άσχημο , και αφού το μετατρέψει σε όμορφο τότε….. δημιουργεί και το θαύμα .

Μετά από μια δυνατή μπόρα βγαίνει πάντα ένα ουράνιο τόξο , πόσοι το βλέπουνε ?

Εσύ σίγουρα το βλέπεις .

Κλάψε ψυχή μου

Κλάψε απόψε που πονάς
Κλάψε ψυχή μου δόλια .
Μα στάσου ορθά , περήφανα .
Στου πόνου σου τα βόλια .

ΜΩΥΣΗΣ

η υπογραφη μου....

Αρχική Δημοσίευση από DoLoReS:

Έφυγες. Έγινες και εσύ ένας απειροελάχιστος κόκκος σκόνης και ταξιδεύεις στο σύμπαν. Τρέχεις μαζί με τον άνεμο, μπαίνεις μέσα απο τις γρίλιες σαν πρωϊνή ηλιαχτίδα και ζεσταίνεις το πρόσωπό μου.
Συνθέτεις μελωδίες καλοκαιρινής νύχτας με νότες τον φλοίσβο της θάλασσας. Άρωμα νυχτολούλουδου και γιασεμιού μυρίζω όπου βρεθώ και δεν αναρωτιέμαι πια.
Μονάχα χαίρομαι, που το σύμπαν έγινε κατά έναν απειροελάχιστο κόκκο σκόνης ομορφότερο.

(για κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο που "έφυγε"... )

Click για ανάπτυξη...

Εχω και εγω κατι για ενα αγαπημενο προσωπο που "εφυγε"...να το πω?

Αρχική Δημοσίευση από girlio_4:

Εχω και εγω κατι για ενα αγαπημενο προσωπο που "εφυγε"...να το πω?

Click για ανάπτυξη...

βεβαίως

Απόσπασμα από την εφημερίδα ΟΦΙΟΥΣΑ
(Πάσχα 2001 - Τήνος)
(02.12.1980 - 08.04.2001)
Ωσανά! Ευλογημένος ο ερχόμενος...
Η πλάση φόρεσε τα καλά της...
Και εσύ παλικάρι εικοσάχρονο διάλεξες την ώρα εκείνη την ξερή,
του Ερχομού Του την ώρα...
Και ενώ εμείς οι καθημερίνοι, οι αδύναμοι κι επίγειοι υποδεχόμασταν το Λυτρώτη...
Με το μεσουράνημα του ήλιου ντύθηκες στα λευκά σου.
Έγινες άγγελος...Και χωρίς κανένα μήνυμα,
χωρίς ένα αντίο σ' αυτούς που σ' αγαπήσαν όσο την ζώη τους,
σ' αυτούς που σε περίμεναν για τη μεγάλη τη γιορτή...
Βρέθηκες ανάμεσα σ' εκεινους που έψελναν δοξαστικούς ύμνους στον Κύριο. Μόνο που δεν άπλωσες καταγής βάγια, άπλωσες κάτι πολυτιμότερο για τον Ερχομό Του, άπλωσες την ζωή σου.
Έδωσες στα άγια χέρια Του την ψυχή σου για να γιορτάσεις μαζί του την Ανάσταση στους ουρανούς...
"Λάμπρος Γεωργίου Γεροντής -Ένα παλικάρι είκοσι χρονών"
Κυριακή των Βαϊων εισέρχεσαι στο Νυμφώνα του Κυρίου,
αφήνοντας πίσω σου μνήμες και φωνή παρακαλεστική...
"Δώστε περιεχόμενο στη ζωή σας, γιατί μόνο αυτό το λεπτό είναι δικό μας"....

Αποφάσισα να το δημοσιεύσω λοιπόν, μετά από αρκετή σκέψη γιατί είναι κάτι το οποίο έγραψα κάποτε και ποτέ δεν το θεώρησα καλό.
Ελπίζω να σας αρέσει:

Κοιτάζω πίσω, στο παρελθόν. Και προσπαθώ να θυμηθώ πότε έχω ξανανιώσει έτσι. Τι είναι άραγε αυτό που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά; Τι είναι αυτό που μας κάνει να προσέχουμε ο ένας τον άλλο;
Έρχεσαι και φεύγεις κι εσύ. Και μʼαφήνεις να περιμένω ένα βλέμμα σου. Άλλοι λένε για φωτιές, άλλοι για ζεστασιά. Εγώ λέω μόνο γι αυτή τη θάλασσα που ηρεμεί η ψυχή μου όταν τη βλέπω. Εγώ λέω μόνο γι αυτή τη μουσική που ακούω όταν μιλάς.
Κάτω από την επιφάνεια, υπάρχει κάτι που οι περισσότεροι δε βλέπουν. Πίσω απʼτα μάτια σου, υπάρχει μια παραλία με έναν κόκκινο ήλιο και με λευκή άμμο κατά μήκος της ακτής. Εκεί είσαι κι εσύ. Εκεί σε βλέπω και θέλω να έρθω να σε βρω. Αλλά δε μπορώ. Δεν έχω τη δύναμη να σε φτάσω. Κι όσο σε πλησιάζω τόσο εσύ απομακρύνεσαι. Όσο προσπαθώ να φτάσω κολυμπώντας την ακτή τόσο νιώθω να πνίγομαι. Έτσι λοιπόν αρκούμαι στο να κοιτάζω αυτήν την όμορφη εικόνα. Δε με νοιάζει αν θα δακρύσω ή αν θα πονέσω. Δε με νοιάζει αν θα κλείσω τα μάτια για να μη δεις πόσο σε θέλω. Δεν είναι αυτό που θα μείνει τελικά. Αυτό που θα μείνει είναι η παραλία, είναι ο κόκκινος ήλιος που θα φωτίζει και λίγη από τη δικιά μου ζωή. Αυτό που θα μείνει είναι αυτό που θα αφήσεις εσύ. Όλα στην απόφασή σου. Πολλές φορές αυτό με πονάει. Αλλά δε θα μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικό.
Το μόνο πράγμα που δίνει χαρά στη ζωή μου είναι αυτός ο χρόνος που δανείζομαι και σκέφτομαι και γράφω κάτι στο χαρτί για σένα. Δεν ξέρω αν είσαι έμπνευση ή αν είσαι απλά ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Δεν έχει σημασία άλλωστε. Σημασία έχει για μένα να μπορώ να κοιτάζω μέσα στα μάτια σου. Σημασία έχει να μπορώ να σε ακούω. Ακόμη και το πιο φευγαλάιο βλέμμα, και το πιο τυχαίο άγγιγμα έχουν σημασία. Είναι μικρές στιγμές που κατάφερα να φυλάξω σε ένα κουτί μέσα στην ψυχή μου. Όποτε νιώθω να κουράζομαι, ανοίγω το κουτί. Και ξέρεις, κάποιες φορές μοιάζει με το κουτί της Πανδώρας. Γιατί όταν σκέφτομαι όλες αυτές τις στιγμές λυπάμαι. Λυπάμαι που θα μείνουν όσες είναι, που δε θα γίνουν κάτι παραπάνω. Είναι όμως περίεργο, πώς κάποια πράγματα μπορούν να σου δώσουν χαρά και λύπη ταυτόχρονα.
Απλά νιώθω να παραιτούμαι. Νιώθω να βουλιάζω στη θάλασσα των ματιών σου χωρίς επιστροφή. Εκεί θα μείνω, να πεθάνω αργά και όμως γλυκά. Εκεί που το κρύο νερό θα παγώνει την ψυχή μου. Που η καρδιά μου θα σταματήσει σιγά σιγά να χτυπάει. Εκεί, μαζί σου αλλά και μακριά σου.

Εκεί.

Εχοντας διαβασει τοσα πολλα κ εξοχα ποιηματα ειναι λιγο δυσκολο να αντισταθω στον πειρασμο της ματαιοδοξιας κ να μη γραψω κ εγω δυο λογια,αν κ δεν τα πολυκαταφερνω σ'αυτα...

Δυο στιχοι ασυλληπτοι,αιχμηροι
Θρονιαζονται αργα στα εγκατα των εσω
Κ απλωνουν χερια υπουλα,σκληρα
Κ αρπαζουν

Αρπαζουν αιμα
Την σαρκα ξεριζωνουν
Γινονται ανεμοι του νου
Φυσουν γροθιες,φυσουν το μισος

Γροθιες που σκιζουν την αγαπη
Τρεχουν
Το αυριο να προλαβουν,τρεχουν
Να μιλησουν για οσα δεν ειπωθηκαν ποτε

Στιχοι γυαλια,στιχοι καρφια,στιχοι του παθους
Τα τειχη της ψυχης μου συντριφτήκαν
Μ'ενα προσταγμα,με μιαν ευχη
Στιχοι εκδικητες

Απο τη βια τους,απο το διαβα τους
Τιποτα δεν εμεινε το ιδιο
Μιαν αγαπη μονο,παλια αγαπη,
κατι μου θυμιζει.
Κειται στο πατωμα,στο αιμα
Στο δικο της αιμα,αλιμονο

Ξεψυχα μοναχη μες στο κρυο
Μες στο πληθος των ανθρωπων
Κ στη βοη των στιχων
Αυτη που με συντριβει...

Αφιερωμενο στη Χρυσα που εδωσε πολλα κ πηρε μονο λιγη πικρα...
Καληνυχτα σας

Για εκείνον.........

Δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό
για μένα είσαι σκληρό ναρκωτικό
και είμαι τόσο εξαρτημένη
για πάντα στο είναι σου δοσμένη

Η σκέψη σε σένα τριγυρνάει
και σαν όνειρο από τον ύπνο με ξυπνάει
την μορφή σου στο νου μου δημιουργώ
και νομίζω πως τώρα σε συναντώ

Τρέχω στην αγκαλιά σου και σε φιλώ
σε κοιτώ στα μάτια και γλυκά σου χαμογελώ
με κοιτάς με πάθος και με φιλάς στο λαιμό
ένα δάκρυ κυλά και σου λέω Σ' αγαπώ!

Δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου
δεν μπορώ να ζήσω στη σκιά σου
η απουσία σου ματώνει την καρδιά μου
γύρνα πίσω μες την αγκαλιά μου

Είσαι η αρρώστια μου η πιο μεγάλη
δεν μπορώ να βγω από αυτή τη ζάλη
δεν μπορώ να το αιτιολογήσω
είναι αδύνατον να σε μισήσω....

Αρχική Δημοσίευση από adespoto:

Αποφάσισα να το δημοσιεύσω λοιπόν, μετά από αρκετή σκέψη γιατί είναι κάτι το οποίο έγραψα κάποτε και ποτέ δεν το θεώρησα καλό.
Ελπίζω να σας αρέσει:

Κοιτάζω πίσω, στο παρελθόν. Και προσπαθώ να θυμηθώ πότε έχω ξανανιώσει έτσι. Τι είναι άραγε αυτό που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά; Τι είναι αυτό που μας κάνει να προσέχουμε ο ένας τον άλλο;
Έρχεσαι και φεύγεις κι εσύ. Και μʼαφήνεις να περιμένω ένα βλέμμα σου. Άλλοι λένε για φωτιές, άλλοι για ζεστασιά. Εγώ λέω μόνο γι αυτή τη θάλασσα που ηρεμεί η ψυχή μου όταν τη βλέπω. Εγώ λέω μόνο γι αυτή τη μουσική που ακούω όταν μιλάς.
Κάτω από την επιφάνεια, υπάρχει κάτι που οι περισσότεροι δε βλέπουν. Πίσω απʼτα μάτια σου, υπάρχει μια παραλία με έναν κόκκινο ήλιο και με λευκή άμμο κατά μήκος της ακτής. Εκεί είσαι κι εσύ. Εκεί σε βλέπω και θέλω να έρθω να σε βρω. Αλλά δε μπορώ. Δεν έχω τη δύναμη να σε φτάσω. Κι όσο σε πλησιάζω τόσο εσύ απομακρύνεσαι. Όσο προσπαθώ να φτάσω κολυμπώντας την ακτή τόσο νιώθω να πνίγομαι. Έτσι λοιπόν αρκούμαι στο να κοιτάζω αυτήν την όμορφη εικόνα. Δε με νοιάζει αν θα δακρύσω ή αν θα πονέσω. Δε με νοιάζει αν θα κλείσω τα μάτια για να μη δεις πόσο σε θέλω. Δεν είναι αυτό που θα μείνει τελικά. Αυτό που θα μείνει είναι η παραλία, είναι ο κόκκινος ήλιος που θα φωτίζει και λίγη από τη δικιά μου ζωή. Αυτό που θα μείνει είναι αυτό που θα αφήσεις εσύ. Όλα στην απόφασή σου. Πολλές φορές αυτό με πονάει. Αλλά δε θα μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικό.
Το μόνο πράγμα που δίνει χαρά στη ζωή μου είναι αυτός ο χρόνος που δανείζομαι και σκέφτομαι και γράφω κάτι στο χαρτί για σένα. Δεν ξέρω αν είσαι έμπνευση ή αν είσαι απλά ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Δεν έχει σημασία άλλωστε. Σημασία έχει για μένα να μπορώ να κοιτάζω μέσα στα μάτια σου. Σημασία έχει να μπορώ να σε ακούω. Ακόμη και το πιο φευγαλάιο βλέμμα, και το πιο τυχαίο άγγιγμα έχουν σημασία. Είναι μικρές στιγμές που κατάφερα να φυλάξω σε ένα κουτί μέσα στην ψυχή μου. Όποτε νιώθω να κουράζομαι, ανοίγω το κουτί. Και ξέρεις, κάποιες φορές μοιάζει με το κουτί της Πανδώρας. Γιατί όταν σκέφτομαι όλες αυτές τις στιγμές λυπάμαι. Λυπάμαι που θα μείνουν όσες είναι, που δε θα γίνουν κάτι παραπάνω. Είναι όμως περίεργο, πώς κάποια πράγματα μπορούν να σου δώσουν χαρά και λύπη ταυτόχρονα.
Απλά νιώθω να παραιτούμαι. Νιώθω να βουλιάζω στη θάλασσα των ματιών σου χωρίς επιστροφή. Εκεί θα μείνω, να πεθάνω αργά και όμως γλυκά. Εκεί που το κρύο νερό θα παγώνει την ψυχή μου. Που η καρδιά μου θα σταματήσει σιγά σιγά να χτυπάει. Εκεί, μαζί σου αλλά και μακριά σου.

Εκεί.

Click για ανάπτυξη...

Ειναι πολυ ομορφο! Συγκυνηθηκα που το διαβασα..

καποια στιγμη της ζωης μου διαβασα αυτα τα μικρα κομματια και ειπα: αυτα ειναι για μενα, με αντιπροσωπευουν απολυτα. ελπιζω να σας αρεσουν.

"Οταν μπορεσεις και σταθεις ορθιος στις σταχτες των ονειρων σου τοτε μπορεις να φωναξεις: ζωη σε νικησα!!"

"Ηρωας δεν ειναι αυτος που κερδιζει στη μαχη αλλα αυτος που κρυβει τον πονο του σε ενα χαμογελο"